ความคิดเห็นที่ 1 วันนั้น เมื่อไม่นานมานี้ เป็นเวลาบ่ายอ่อน ๆ ขณะที่ผมกับไอ้ป่องนอนก่ายหน้าผากอยู่บนแผ่นกระเบื้องเรียบ ซึ่งกองเสมอขอบกระบะรถปิคอัพที่พี่รันขับ ห้อตะบึงมาจากร้านเอเย่นต์อุปกรณ์ก่อสร้างในกรุงเทพ มาตามถนนชานเมืองสายที่ว่า เสียงเพลงจากวิทยุคู่ชีพของผม ที่ตั้งอยู่ใกล้หัว พิงเก๋งด้านหลังคนขับ กำลังบรรเลงเพลงไทยสากล ที่ชอบเอามาออกคอนเสริร์ตทางทีวีวันเสาร์อาทิตย์ ให้เด็กกรี๊ดกร๊าดกันเป็นว่าเล่น ดูเหมือนจะเป็นเพลงที่ชื่อ “อย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย” ฟังแปลกหูพิลึก .........เมื่อฉันพบเธอ............ฉันเกลียดถนน.............เพราะทำให้เราสองคน.......... พลันก็มีเสียงเบรคดังเอี๊ยดอย่างกระทันหัน รถหยุดพรืดแล้วก้กระตุกไปข้างหน้าอีกนิดหนึ่ง มีเสียงดังตึง วิทยุกลิ้งโค่โล่ ผมกับไอ้ป่องหัวคลอนไปตาม ๆ กัน แล้วรถก็หยุดสนิทลง ผมชะเง้อคอขึ้นมองไปทางหน้าหม้อ ก็เห็นรถของเราจอดแนบชิดติดอยู่กับรถเก๋งสีขาวสะอาดข้างหน้า อย่างแทบกันชนจะเกยกันทีเดียว ถัดออกไปข้างหน้ารถเก๋ง มีรถสิบล้อบรรทุกทรายกำลังหันรีหันขวางอยู่ พอถอยได้ที่ก็แล่นออกไปเฉย โดยไม่สนใจข้างหลังเลย พี่รันดับเครื่อง เปิดประตูรถลงไปอย่างเงื่อยหงอย ตรงข้ามกับเจ้าของรถเก๋งคันหน้า ซึ่งเป็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งค่อนข้างสวย ที่ลงจากด้านคนขับโดยปิดประตูดังปัง เธอแต่งกายด้วยเสื้อสีเขียวกางเกงขายาวสีดำเก๋ไก๋ แต่ใบหน้าค่อนข้างจะเป็นสีชมพูตัดกับผิวที่ค่อนข้างจะขาว จะเป็นเพราะความโกรธหรือความร้อนก็ไม่รู้ได้ “ นี่ ขับรถภาษาอะไรกันจ๊ะ “ เสียงของเธอดังกว่าเสียงรถที่แล่นสวนกันไปมาในขณะนั้น “ ฉันหยุดของฉันอยู่ดี ๆ แล้ว ดันผ่าเข้ามาชนท้ายกันได้ ว่าไง้ “ “ ผม....อ้า...ผม.....” พี่รันหน้าซีดลงไปกว่าตอนแรกอีกสองเท่า ก้มลงมองกันชนของรถทั้งสองคันที่เบียดกันอยู่อย่างแนบชิด เหมือนไม่เชื่อสายตา “ ผมเปล่า.............” แกคงจะตอบตามประสาคนไทยที่เคยปาก “ บ้า.........ไฟท้ายแหลกละเอียดอยู่นี่ ยังบอกเปล่าอีกเรอะ “ เสียงดังเพิ่มขึ้นอีกสามเท่า ใบหน้าก็แดงขึ้นตามเสียง พี่รันยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีชายกลางคนก้าวลงมาจากรถคันนั้น ด้านที่นั่งข้างหน้าทางซ้ายมือ เป็นชายร่างผอมเพรียว ผิวค่อนข้างดำ ใบหน้าสี่เหลี่ยมหน้าผากกว้าง ชายผมเหนือขมับมีสีขาวแกมเทาประปราย ใส่เสื้อยืดทันสมัยสีน้ำเงิน แต่กางเกงสีน้ำตาลอ่อน คล้ายเครื่องแบบตำรวจ “ ว่าไง อั๊วจอดรถรอรถขนทรายถอยตั้งนานแล้ว ลื้อดันทิ่มเข้ามาได้ยังไง ? “ เสียงมีอำนาจพอดูแต่ไม่ถึงตะคอก ภาษาที่ใช้ดูเหมือนเคยได้ยินบ่อย ๆ “ ผมไม่ได้ตั้งใจเลยครับ เผลอไปนิดเดียวเบรคไม่ทันซะแล้ว “ เสียงของพี่รันเหมือนจะร้องไห้ “ ผมยอมรับผิดครับ “ ตอนนี้ผมโดดลงไปยืนบนถนนแล้ว ส่วนเจ้าป่องยังนั่งอยู่ที่เดิม สภาพรถของเราเรียบร้อยไม่มีรอยบุบสลาย เพราะกันชนสูงกว่าคันหน้า เลยเสยเข้าไปโดนไฟท้ายกรอกขวาแตกกระจาย “ เอ้า.....ผิดแล้วลื้อจะว่ายังไงล่ะ “ “ ผม.......คือขอโทษด้วยครับ ผมผิดจริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจเลย “ พี่รันยกมือไหว้ท่วมหัว “ ขอโทษทีครับ “ “ ขอโทษได้ยังไง “ เสียงแว้ดจากคุณผู้หญิง “ รถฉันเสียหายตั้งเท่าไหร่ ขอโทษเฉย ๆ ได้เรอะ จะจ่ายเท่าไรว่ามา “ “ ผม.......ผมไม่มีตังค์เลยครับคุณนาย........ผม “ พี่รันควักกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายแล้วก็ข้างขวาจนปลิ้นออกมา ดูเหมือนได้ธนบัตรใบละร้อยกับใบละยี่สิบ อย่างละใบ “ มีแค่นี้เองครับ ทั้งเนื้อทั้งตัว “ “ จะบ้าหรือไง ไฟท้ายดวงนึง กับไฟถอยหลังดวงนึง อย่างขี้หมูขี้หมาก็ดวงละสามร้อยบาท ค่าแรงอีกต่างหาก นี่ยังไม่คิดกันชนที่ยุบเข้าไปนะ “ จริงอย่างที่คุณผู้หญิงว่า ผมมองดูเศษกระจกสีแดงเหลือของรถญี่ปุ่นคันนั้น กระจายบนพื้นถนน และไฟดวงเล็กสำหรับส่องเวลาถอยหลัง ที่ห้อยร่องแร่ง เหลือแต่กรอบนอก แล้วก็มองดูธนบัตรในมือของพี่รัน มันเทียบกันไม่ได้อย่างว่า เสียงคุณผู้ชายเอ่ยขึ้นบ้าง “ นี่ลื้อคิดให้ดีนะ ค่าเสียหายเท่าที่เห็นนี่ ถ้าเข้าอู่อย่างน้อยก็ร่วมพันบาท ลื้อจะบอกแต่ว่าไม่มีเงินไม่ได้หรอก ลื้อไปบอกให้เจ้าของรถเขาจัดการซี ตอนนี้เอาใบขับขี่มาก่อน เดี๋ยวค่อยไปตกลงราคากัน “ “ ไม่มีหรอกครับใบขับขี่ โดนยึดไปเมื่อวานนี้เอง ยังไม่ได้เสียค่าปรับเลยครับ ผมมันซวยจริง ๆ “ “ ไม่รู้ละ จะเอายังไงว่ามาเร็ว “ คุณผู้หญิงแหวขึ้นมาอีก “ ชั้นร้อนจะแย่อยู่แล้ว “ ผมว่าพี่รันคงจะร้อนกว่านะครับ เพราะเห็นเสื้อคอกลมสีทอ ๆ ของแกเปียกชุ่มไปทั้งแผ่นหลัง แกหันมาทางผม ในขณะที่ผมเงี่ยหูฟังเพลงที่วนกลับมาเป็นเที่ยวที่สอง ..............เมื่อฉันพบเธอ...............ฉันเกลียดตะวัน...........เพราะทำให้ฉันโศกศัลย์.......... “ เฮ้ จ๋อง มีตังค์ติดตัวมั่งมั้ยวะ ช่วยกันหน่อย “ อ้าว ไหงดันมาลงที่ผมด้วยล่ะ “ ป่อง มีตังค์มั้ย “ ผมโยนลูกให้จับกังด้วยกัน เจ้าป่องควักแบ๊งค์ร้อยออกมาจากกระเป๋าส่งให้โดยดี ผมก็เลยต้องแนบแบ๊งค์สีน้ำเงินปนม่วง ห้าสิบบาทน่ะครับ ส่งให้พี่รันอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก โดยแอบขยักไว้สิบบาท พี่รันรับเอาไปรวมไว้พลางควักกระเป๋าเสื้อ ได้ใบละยี่สิบอีกสองสามใบ รวมใส่ฝ่ามือยกขึ้นพนมเหมือนจบตอนทำบุญผ้าป่า แล้วยื่นให้คุณผู้หญิงทั้งหมด “ กรุณาเถิดครับ อย่าคิดเต็มที่เลย นึกว่าสงสารผมเถอะ ผมมีทั้งหมดแค่สามร้อยเอง “ คุณผู้หญิงผงะถอยหลัง เหมือนอุ้งมือของพี่รัน มีเชื้อโรค “ บ้าที่สุด ดูถูกกันรึไง เสียหายตั้งพันให้สามร้อย เกินไปหน่อยแล้วย่ะ ฉันไม่เอาหรอก ไปตกลงกันที่โรงพักดีกว่า “ ผมเห็นเหงื่อตามท้ายทอยพี่รัน หยดย้อยลงไปในคอเสื้อเป็นสาย เขาเปลี่ยนเข็มหันไปทางคุณผู้ชาย ซึ่งยืนเท้าตัวถังรถเก่งอยู่ใกล้ ๆ “ โหสิให้ผมเถอะครับ อย่าเอาเรื่องเอาราวเลย ผมไม่มีเงินจริง ๆ  ถ้าเถ้าแก่รู้ผมก็โดนไล่ออกแน่เลย เมื่อวานก็โดนยึดใลขับขี่ไปแล้ว ช่วยผมหน่อยเถอะครับ “ “ อะไรกันวะ เอะอะก็ไม่มี...........ไม่มีแล้วขับรถมาได้ยังไง เอาบัตรประชาชนมาดูซิ ชื่ออะไร อยู่ที่ไหน? “ “ ผมชื่อหิรัญครับ อยู่ร้านเถ้าแก่เม้งรับเหมาก่อสร้าง เลยสะพานลอยข้างหน้าไปนิดเดียว บัตรผมก็ไม่มีครับ ขาดอายุไปต่อแล้วยังไม่ได้เลย “ “ อูวะ อะไรก็ไม่มีซักอย่าง ไม่จริงละมั้ง “ “ จริง ๆ ครับเจ้านาย ผมไม่โกหกหรอกครับ สาบานได้ ไม่เชื่อถามไอ้พวกนี้ดู “ แน่ะโยนมาให้ผมอีกแล้ว ผมเลยถอยห่างออกมาจากที่เกิกดเหตุ แต่ก็ยังอยากรู้ว่าเรื่องมันจะลงเอยในรูปใด สงสัยพี่รันเอาตัวไม่รอดแน่คราวนี้ “ ผมก็รับผิดทุกอย่างแล้ว เจ้านายจะเอาอะไรกับผมอีก ผมไม่มีก็บอกตรง ๆ ว่าไม่มี ให้แค่นี้ก็หมดตัวแล้ว แถมเป็นหนี้เด็กสองคนนี่ด้วย อย่าให้ผมถูกไล่ออกอีกเลยครับ “ ว่าพลางพี่รันก็ยกมือไหว้ประหลก ๆ คุณผู้ชายโดนลูกตื๊อของพี่รันเข้าชักงงไปเหมือนกัน ชายตาไปมองดูคุณผู้หญิงเป็นเชิงหารือ แต่คุณผู้หญิงสบัดหน้ากลับ “ พี่ช่วยจัดการด้วยก็แล้วกัน จะเอายังไงก็เอา แดดร้อนจะตายชักแล้ว “ ว่าแล้วเธอก็เปิดประตูรถ เข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย คว้ากระดาษหนังสือพิมพ์มากระพือพัดเพยิบ ๆ “ เอางี้ “ คุณผู้ชายตัดสินใจ ควักปากกาและสมุดพกออกมาจากกระเป๋าหลัง ลงมือจดเบอร์รถปิคอัพของเรา “ แปดสอง ขีด หนึ่งหกแปดหนึ่ง กรุงเทพ เอ้าบอกชื่อนามสกุล ชื่อร้าน เบอร์โทรศัพท์มาเร็ว “ “ เจ้านายจะเอาไปทำอะไรครับ  “ “ ลื้อบอกมาก่อนก็แล้วกัน ไม่งั้นไปโรงพัก “ โดนยื่นคำขาดแบบนี้พี่รันหมดท่า ต้องยอมบอกโดยดี คุณผู้ชายวางสมุดพกลงบนกระโปรงหลังรถ จดยิก ๆ แล้วก็เงยหน้าขึ้นบอกว่า “ คืองี้ เดี๋ยวอั๊วจะเอารถไปซ่อมที่อู่ ราคาเท่าไหร่อั๊วจะจ่ายก่อน แล้วลื้อผ่อนใช้ทีหลัง แต่ตอนนี้เอามาห้าร้อย กันลื้อเบี้ยว “ “ โธ่เจ้านาย ผมมีแค่สามร้อย จะไปเอาที่ไหนมาให้อีก ยกให้ผมเถอะครับ  “ “ ไม่มีก็เอานาฬิกานั่นมาประกันไว้ก่อน “ คุณผู้ชายสวนควันด้วยเสียงเรียบ หน้าตาเฉย พี่รันก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือข้างซ้ายแล้วยิ้มแหย “ ของเลหลังหลุดจำนำน่ะครับ  ไม่มีค่าอะไรหรอกเจ้านาย อย่าเอาไปเลยครับ “ ในใจแกคงนึกว่า คุณผู้ชายนี่กระดูกชะมัดเตี่ยเลย “ ถ้างั้นก็ไม่ตกลง “ ว่าแล้วคุณผู้ชายก็เดินเข้าไปนั่งในรถข้างคนขับ ปิดประตูปัง พี่รันหันมามองหน้าเป็นเชิงหารือผมกับเจ้าป่อง ขณะเดียวกันกับที่ชายหญิงทั้งสองในรถเก๋งก็ปรึกษาอะไรกัน โดยเราไม่ได้ยิน เพราะรถติดแอร์ปิดกระจกอยู่ พี่รันเดินไปยืนหน้าละห้อยอยู่ริมหน้าต่างรถด้านซ้ายรอชตากรรม สักครู่คุณผู้ชายก็ไขกระจกลง “ เอ้าว่าไง จะไปหยิบยืมใครที่ไหนก็จัดการซะ อย่าชักช้าเสียเวลา “ พี่รันถอนหายใจเฮือก “ เจ้านายขับรถตามผมไปถึงทางแยก เลยสะพานลอยข้างหน้านะครับ ผมจะยืมร้านข้าวแกงให้ แต่เจ้านายต้องยกที่เหลือให้ผมนะครับ จะให้กราบตีนหรือยังไงก็ยอม อย่าให้ผมต้องตกงานเลยครับ “ “ เออ “ คุณผู้ชายคงจะเผลอพยักหน้าหงึก พี่รันรีบยัดเยียดเงินที่กำไว้นานแล้ว ใส่มือคุณผู้ชายแล้วรีบกลับมาขึ้นรถโดยไม่ฟังเสียง ผมก็รีบกระโดดขึ้นกระบะท้ายตามอย่างว่องไว รถทั้งสองคันแล่นตามกันมาอีกไม่ไกลนัก พี่รันก็เลี้ยวข้ามถนนไปทางขวามือ จอดหน้าร้านป้าเยื้อนที่อยู่ปากทางเข้าซอยร้านเถ้าแก่ รถเก๋งสีขาวสะอาดคันนั้นตามมาจอดอยู่ห่าง ๆ ทางด้านท้ายรถ พี่รันลงจากรถรีบก้าวเข้าไปในร้านข้าวแกง เจรจากับป้าเยื้อนอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะมีเหตุขัดข้องอะไรบางประการ เห็นป้าเยื้อนสั่นหัวทำท่าจะปฏิเสธแต่สุดท้ายก็เปิดกล่องใส่เงิน นับธรบัตรให้หลายใบ พี่รันรีบรับไปเจรจากับท่านทั้งสองที่นั่งรออยู่ในรถทางหน้าต่างด้านซ้ายตามเคย ผมมองจากบนกองแผ่นกระเบื้องเรียบท้ายรถปิคอัพ เห็นแต่พี่รันก้มตัวอยู่ข้างรถ คงจะต่อรองอะไรกันอีก สักพักหนึ่งก็ยกมือไหว้สุดท้ายก็กราบลงบนขอบหน้าต่าง ก่อนที่กระจกติดฟิล์มจะถูกไขขึ้น แล้วรถคันนั้นก็เลี้ยวกลับไปทางฝั่งเดิมอย่างกระชากกระชั้น กรวดเม็ดเล็กๆบนไหล่ทาง กระจายฟุ้งตามล้อรถ เรามองอยู่จนลับสายตาไป พี่รันจึงเดินกลับมาที่รถ “ เป็นไง ได้ความมั้ย “ “ ได้กะห่าอะไร ป้าเยื้อนมีอยู่ในเก๊ะแปดสิบบาทเท่านั้น รวมกันเป็นสามร้อยแปดสิบ แกจะถีบกูตายห่ะ ต้องอ้อนวอนแทบแย่ แต่สงสัยได้แอร์เย็นลงหน่อยทั้งสองคน..........เฮ้อ “ พี่รันปาดเหงื่อบนหน้าผากสลัดทิ้ง “ นึกว่าไม่รอดเสียแล้วกูเอ๋ย “ “ แล้วเค้ายกให้เลยเหรอ ที่เหลือน่ะ “ “ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็คงขาดอีกไม่กี่ร้อยหรอกว่ะ ขอก็แล้ว กราบก็แล้ว ยังจะเอาเรื่องอีก ก็หน้าด้านเต็มทีละวะ “ ********** จากคุณ : เจียวต้าย - [ 12 ต.ค. 49 10:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ก็เพราะชื่อผู้ส่งจดหมายฉบับนี้ ลงชื่อ พ.ต.ต.สำรวย นามสกุลยาวอ่านยาก ภาษาไทยของผมก็ไม่ค่อยแตก พอ ๆ กับพี่รันเหมือนกัน เสียงเพลงจากวิทยุเปลี่ยนจากรายการลูกทุ่ง เป็นเพลงลูกกรุงที่ฟังคุ้นหู .......เมื่อฉันพบเธอ........ฉันเกลียดถนน........เพราะทำให้เราสองคน...........ต้องพรากจากกัน............... พี่รันเดินเข้ามาจากปากซอย ใบหน้าดูหมองคล้ำพอ ๆ กับก้อนเมฆ ที่ทะยอยผ่านเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์อันเร่าร้อน ให้หรุบหรู่ลง ลมพัดกรูเกรียวเหมือนฝนใกล้จะตก ฝุ่นสีแดงในซอยหมุนว่อน เสียงเพลงยังคงดังอยู่ .....เมื่อฉันพบเธอ......ฉันเกลียดตะวัน.......เพราะทำให้ฉันโศกศัลย์.....นับวันรอเธอ...... เขาดึงจดหมายไปจากมือผมอย่างงง ๆ แล้วก็นั่งลงบนแคร่ ฉีกออกอ่านเงียบ ๆ ผมมองหน้าเขาอย่างจับจ้องจดจ่อ ด้วยความอยากรู้เรื่อง สีหน้าที่เฉยเมยของเขาเปลี่ยนไปเป็นยิ้มละมัย แล้วก็ขยายยิ้มมากขึ้น สุดท้ายถึงกับหัวเราะออกมาเต็มเสียง แล้วล้มตัวลงนอนหงายบนแคร่ หัวเราะต่อไปอย่างเบิกบานสำราญใจ ผมคว้าจดหมายที่หล่นจากมือของเขามาอ่านอย่างกระหาย มันเป็นข้อความสั้น ๆ คล้ายโทรเลข นายหิรัญ...................  ขึ้นต้นลอย ๆ อย่างนี้..............เรื่องที่แล้วมาไม่ต้องเป็นห่วง เสียค่าซ่อมไปพันกว่าบาท แต่ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว โดยไม่ต้องให้นายเดือดร้อน เพราะบังเอิญแฟนฉัน เขาถูกเลขท้าย ๒ ตัว งวดนี้ ๕ คู่ จึงส่งเช็คไปรษณีย์มาให้นาย ๔๐๐ บาท ขอบใจที่เลขท้ายรถของนาย ให้โชคแก่เรา.............สำรวย ลมฝนกระโชกมาอีกตลบ ความร้อนระอุยามบ่ายค่อยคลายลงไป ฝนจากใต้ฝุ่นเป็นฝอยเล็ก ๆ พรูพรายลงมากระทบใบหูกวางเสียงพร่า แล้วค่อย ๆ ดังขึ้น ทำให้เสียงเพลงดูเหมือนแผ่วจางลง ...............เมื่อฉันพบเธอ..............ฉันเกลียดโชคร้าย...............เพราะทำให้ฉันกลับกลาย............เป็นคนรักเธอข้างเดียว.................. ############ จากคุณ : เจียวต้าย - [ 12 ต.ค. 49 10:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องขอบคุณล็อตเตอรี่นะนี่ แถมยังมีน้ำใจส่งเงินคืนมาอีก จากคุณ : scottie - [ 12 ต.ค. 49 10:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาติดตามอ่านค่ะ คุณเจียวต้าย เรื่องของคุณเจียวต้ายนี้ กระชากอารมณ์ดิฉันเป็นอย่างยิ่งค่ะ ตอนแรกนึกว่าซองนั้นจะเป็นใบแจ้งหนี้ หรืออะไรซักอย่าง อย่างนี้คงต้องขอขอบคุณคุณตำรวจและแฟนสาว ที่มีน้ำใจ คืนเงินมาให้ด้วยล่ะ น่ารักดีค่ะ เรื่องแบบนี้ อ่านแล้วสังคมดูน่าอยู่ขึ้นเยอะ จากอารมณ์เครียดกลางแดดร้อน ก็มีเสียงหัวเราะแบบนี้เกิดขึ้นได้ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 12 ต.ค. 49 11:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นึกว่านายรันจะเดือดร้อนซะเเล้ว โชคดีจัง^^ จากคุณ : MikaRin - [ 12 ต.ค. 49 17:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 12 ต.ค. 49 18:46:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดได้ไงเนี้ยะ หุหุ อยากถูกบ้างจัง 92 จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 12 ต.ค. 49 19:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สนุกค่ะ อ่านแล้วได้อารมณ์ดี เขียนมาให้อ่านกันอีกนะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 13 ต.ค. 49 01:45:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจนลืมง่วง เลยจ๊ะ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 14 ต.ค. 49 02:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ทราบว่าคนที่มีน้ำใจ คืนเงินให้นายหิรัญ จะเป็นคุณผู้หญิงหรือคุณผู้ชายแน่ครับ คุณสก็อตตี้ ผมอยากเห็นคนเรามีน้ำใจต่อกันอย่างนี้น่ะครับ คุณอาร์โนลด์ มักจะเจอแต่ประเภทกระทบกันนิดเดียว ลงมาดูแล้วดูอีก จะมีรอยสักเท่าแมวข่วนไหม คุณมิการินเลยพลอยโล่งอกไปกับนายหิรัญด้วยนะครับ คุณทิกิก็อีกคนหนึ่ง ยิ้มแป้นเลยครับ แกคงถูก ๑๖ หรือ ๘๑ น่ะครับ ไม่ใช่ ๙๒ ครับคุณเงาไม้เหงา อยากให้คุณนัทตี้อารมณ์ดีไงครับ จึงพยายามหาเรื่องทำนองนี้มาเสนอ ผมสงสัยเมื่อปีก่อนคุณอ่านเรื่องสั้นของเจียวต้ายบ้างหรือเปล่า เรื่องอารมณ์ดีอย่างนี้เยอะเลยครับ แต่ตอนนี้คงยังไม่ตื่นนะครับ คุณซูก้าฮัท ฝันดีนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 14 ต.ค. 49 05:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เคยฟังเพลงนี้ ฟังแล้วรู้สึกหดหู่อย่างไรชอบกล ถ้าคนเราเลิกเกลียด ไม่ว่าจะเกลียดอะไร แล้วเปลี่ยนมาเป็นความรักแทน โลกนี้คงกลายเป็นสวรรค์แน่ ๆ เลยนะคะ คนที่ชอบเล่นหวยนี่ มีความสามารถและจินตนาการที่ล้ำลึกมากเลยนะคะ เคยฟังเพื่อนเล่าความฝันแล้วมาตีเป็นเลขกัน รู้สึกขำมากเลย เนอะ..มันก็ช่างคิดซะ(แต่สุดท้ายรู้สึกจะถูกกินค่ะ) จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 14 ต.ค. 49 08:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : ป้าเอม - [ 15 ต.ค. 49 12:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากรวย อยากรวย พรุ่งนี้เลขอะไรดีค้า จากคุณ : oreocream - [ 15 ต.ค. 49 19:17:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คนที่ตีคามฝันให้เป็นเลขหวย แล้วแทงถูกนั้น เป็นคนพิเศษนะครับ เพราะผมเคยเห็นมีคนซื้อสลากกินแบ่งแบบสะปะสะปะ แต่ถูกบ่อย ๆ ก็มีครับคุณทิวลิปฯ คุณป้าเอมก็คงจะเห็นด้วยนะครับ คนจะมีโชคไม่ต้องพยายามสักเท่าไร มันก็มีเอง คุณออริโอฯ ก็เลข คห.๑๓ ของคุณไงครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 ต.ค. 49 06:01:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โชคร้ายหมดไป โชคดีมาเยือน หักมุขดีแท้ค่ะ คุณอาเจียวต้าย จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 16 ต.ค. 49 12:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณครับ คุณสัมผัสรักฯ จากคุณ : เจียวต้าย - [ 17 ต.ค. 49 07:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตลกร้าย รึว่า ตลกดี กันเนี่ย จากคุณ : Canossa - [ 17 ต.ค. 49 15:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านตอนเเรกกำลังอินมากเลยค่ะ T T สงสาร ตอนจบหักมุมซะงั้น เอิ๊กๆ จากคุณ : น้องหมาปลาเซียว - [ 24 ต.ค. 49 05:36:19 ]