ผมแกล้งทำเป็นนั่งหลับตา แต่จริงๆ แล้วสายตาของผมแอบชำเลืองมองเข้าไปในคอปกเสื้อของนักศึกษาสาวที่กำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ เธอเป็นหญิงสาวที่ไม่สวยโดดเด่นอะไร แต่ด้วยรูปร่างที่ถูกขับเน้นด้วย “ชุดนักศึกษารัดรูป” ทำให้เธอกลายเป็นเป้าของผม

ผมเห็นเธอตั้งแต่ก้าวขึ้นบันไดรถ ที่นั่งข้างๆ เธอยังคงว่างอยู่ แต่พอผมเดินไปถึงก็พอดีมีเด็กนักเรียนคนหนึ่งเดินมา แน่นอนผมต้องให้เด็กนั่งก่อนอยู่แล้ว ผมเป็นคนดีในทุกๆ ที่ๆ มีคนเห็น

ผมยืนมองขาขาวๆ ที่ยื่นเลยกระโปรงอันแสนสั้นของเธอไปได้ไม่นาน เด็กคนนั้นก็ลุกขึ้น ผมแอบอมยิ้มอยู่ในใจก่อนที่จะหันไปเห็นคุณยายคนหนึ่งที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลนัก แน่นอนผมเป็นคนดี ผมย้ำบอกตัวเองในใจว่าผมเป็นคนดี และรอจนคุณยายนั่งลงเรียบร้อย

จากนั้นเธอก็เริ่มนั่งสัปหงก และนั่นเป็นตอนที่ผมอยากจะยื่นมือออกไปแล้วลากคอคุณยายโยนลงจากรถไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด นั่นเป็นโอกาสที่ดีที่สุดของผมที่นานๆ จะได้พบ และผมต้องคอยย้ำเตือนตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่า ผมเป็นคนดี พร้อมทั้งแอบมองขาขาวๆ ของเธอต่อไป

แล้วในที่สุดคุณยายก็ลุกขึ้นยิ้มให้ผมแล้วก้าวลงจากรถไป เธอยังคงหลับอยู่และดูเหมือนจะหลับสนิทเลยทีเดียว ลมหายใจของเธอลึก ยาว ผมเห็นเสื้อตัวน้อยนั้นแทบจะปริทุกครั้งที่เธอหายใจ ผมแอบสงสัยว่ากระดุมเสื้อพวกนี้อาจจะต้องเย็บเป็นพิเศษ เพื่อป้องกันไม่ให้มัน “ระเบิด” กระเด็นออกไปในระหว่างสวมใส่

ผมแกล้งทำเป็นนั่งหลับพิงไปทางเธอ แต่เธอยังคงนิ่งไม่ขยับ ผมแอบมองลึกเข้าไปอีกอย่างตื่นเต้น และสิ่งที่ผมพบก็ทำให้ผมสะดุ้งจนแทบจะกระโดดออกจากที่นั่ง ผมสะกดใจมองเข้าไปอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ โลหะแวววาวที่ผมเห็นนั้นเป็นของจริง ผิว “ขาวใส” บางส่วนที่อยู่ภายใต้เสื้อตัวจิ๋วนั้นหายไปเผยให้เห็นผิวโลหะสีเงินแวววาว

“เห็นแล้วสินะ”

เสียงราบเรียบไร้อารมณ์ของเธอทำเอาผมสะดุ้ง ผมพึ่งรู้ตัวว่าเธอไม่ได้หลับแล้ว ดวงตาของเธอจ้องมองผมเขม็งนิ่ง ผมนั่งงงงันไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ตามฉันมา”

ผมลงจากรถแล้วเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย ในหัวของผมยังคงหมุนติ้วไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอพาผมเดินออกจากป้ายรถที่มีคนอยู่พลุกพล่านไปไม่ไกลนัก แถวนั้นแม้จะไม่ถึงกับเปลี่ยว แต่กลุ่มคนที่อยู่ใกล้ที่สุดคือผู้หญิงสี่คนที่ยืนคุยกันอยู่ห่างไปหลายสิบเมตร แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกเธอก็น่าจะได้ยินเสียงตะโกนของผมได้

“อย่าส่งเสียงดัง”

เธอพูดเหมือนกับจะอ่านใจผมได้

“เธอเป็นใคร...หรือ เธอ…เป็นอะไรกันแน่”

“อย่าถามคำถามฉัน แต่จงฟังให้ดี ฉันเป็นหุ่นยนต์ที่มาจากอนาคต มีปัญหาบางอย่างร้ายแรงเกิดขึ้น หนทางเดียวที่จะแก้ได้อยู่ในอดีต ณ ช่วงเวลานี้ แต่เพราะความซับซ้อนของความเป็นไปได้ทำให้เราไม่สามารถกำหนดวิธีที่แน่นอนในการหาคำตอบที่ถูกต้องได้ พวกฉันทั้งหมดจึงถูกส่งข้ามเวลากลับมาเพื่อเผชิญกับเหตุการณ์และปรับเปลี่ยนให้ไปในหนทางที่เหมาะสมที่สุด เท่าที่จำเป็น เพื่อให้ปัญหาในอนาคตถูกแก้ไขลุล่วงไปได้”

“หุ่นยนต์จากอนาคต…พวกฉัน…แสดงว่ามีหุ่นยนต์อยู่หลายตัว”

สายตาของผมมองไปที่กลุ่มผู้หญิงที่ยืนคุยกันอยู่นั้น พวกเธอก็เหมือนกับจะหันมามองผมเช่นกัน แต่เพียงครู่เดียวก็หันกลับไปคุยกันอีก แต่ทั้งหมดก็ยังคงยืนอยู่ในที่เดิม

“คุณเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เกี่ยวข้อง เรามีเพียงสองทางเลือกเท่านั้น”

มือผมเย็นเฉียบขึ้นมาในทันที ผมรู้ว่าทางเลือกหนึ่งในสองนั้นคืออะไร

“ผมจะให้ความร่วมมือทุกอย่าง จะให้ผมทำอะไรก็ได้ผมยอม…”

“จงฟัง ทางเลือกไม่ได้เป็นของคุณแต่เป็นของอนาคต ถ้าคุณไม่มีผลอะไรกับอนาคตที่จะมาถึง…”

เธอล้วงเอาดาบสั้นที่อยู่ในกระเป๋าของเธอออกมาถือไว้ มันดูแวววาวอย่างแปลกประหลาดไม่เหมือนมีดโลหะที่ผมเคยเห็นมาก่อน

“ไม่เจ็บปวด ไม่เหลือร่องรอย ไม่เหลืออะไรเลย”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบของเธอ ที่ทำเอาผมเย็นสันหลังวาบ ผมอยากจะวิ่งหนีแต่ขาก็ไม่ขยับ อยากจะพุ่งเข้าใส่เธอแต่ก็รู้ว่าไร้ประโยชน์

“จงรอผลการประเมินผล”

เธอยืนนิ่งไปหลายนาที ผมกระสับกระส่ายตื่นเต้นจนแทบจะเป็นลมล้มลงไป ก่อนที่จะได้ยินเสียงราบเรียบของเธออีกครั้ง

“เราลบคุณออกไปไม่ได้ มีผลกระทบมากเกินไป”

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ขาอ่อนแรงจนลงไปนั่งกับพื้น

“ผมจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับพวกคุณ…ผม…ผมจะกลับตัวเป็นคนดี…ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ผมสาบาน…ผม…ผม…”

“ไม่คุณจะต้องทำต่อไป และต้องทำให้มากขึ้นกว่าแค่แอบมอง…มันเป็นอนาคตของคุณ…มันจะส่งผลกับคำตอบที่เราต้องการ…”

…

ผู้หญิงห้าคนพากันนั่งหัวเราะอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง หัวข้อการพูดคุยของพวกเธอคือข่าวย่อยเล็กๆ ในหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เช้าวันนี้

“หนุ่มโรคจิตอ้างถ้ำมองเพื่ออนาคตของมนุษย์ชาติ หนุ่มโรคจิตเพี้ยนบอกตำรวจหลังจากถูกจับได้ขณะกำลังถ้ามองหญิงสาวในห้องน้ำสาธารณะว่า ทำไปเพราะมีหุ่นยนต์จากอนาคตบอกให้ทำ ถ้าหากไม่ทำอนาคตของมนุษย์ชาติจะต้องพบจุดจบ…อ่านต่อหน้า 16”

“ไอ้บ้านั่นเสร็จเราแล้ว”

“ฝีมือเอฟเฟคของฉันเป็นยังไงบ้างล่ะ มันเชื่อสนิทเลย”

“บ้า…ฝีมือการแสดงของฉันต่างหากล่ะ…แต่แหมต้องให้มันได้เห็นของดีนี่แย่จริงๆ”

“ของอะไรดีกันยะ ของฉันน่ะ ดีกว่าของเธอตั้งเยอะ”

“บ้า…พวกเธอนี่พูดอะไรกัน…มันถูกจับไปแล้วอนาคตก็ต้องเปลี่ยนน่ะสิ”

“ใช่ๆ อนาคตเปลี่ยน…เปลี่ยนเป็นดีขึ้นไงล่ะ”

แล้วทั้งหมดก็พากันระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกัน

แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 49 15:03:50