PANTIP.COM : W4792088 ### โอ้พลับพลึง (ดัดแปลงจากกวีนิพนธ์ของคุณอังคาร กัลยาณพงศ์) ### [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 5

วันหนึ่งเมื่อพลับพลึงแรกแย้มเดินเที่ยวชมป่าเพียงผู้เดียว ปรากฏว่ามีอีกาปีสีทองขนาดใหญ่ตัวหนึ่งบินโฉบไปมาพลางส่งเสียงร้องล้อหญิงสาวอย่างหยาบคาย พร้อมกับบินดักพลับพลึงทุกที่ทุกทางอย่างจงใจ แม้เธอพยายามหนีแต่ก็ไม่พ้น เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นทุกวัน ไม่ว่าไปที่ไหนอีกาก็ต้องบินไปพร้อมกับเธอด้วย

เตโชผู้ร้อนดั่งไฟผลาญมองเห็นเรื่องราวตลอดมา แต่เขาเพียงได้ดูอยู่ห่างๆ เพราะใจยังไม่กล้าเสนอตัวให้พลับพลึงเห็นหลังจากครานั้นคราที่หาคำตอบจากสมองไม่ได้ แต่ภายในใจเตโชกลับมีคำถามมากมายว่า เพราะอะไรเขาจึงร้อนรนเมื่อไม่เห็นพลับพลึง และเพราะอะไรเมื่อเจอพลับพลึงแล้วหัวใจข้างในนั้นพานจะออกเต้นข้างนอกกายเสมอ

“ช่วยด้วย!” เสียงหวานคุ้นเคยแผดสูงขึ้นเพื่อขอความช่วยเหลือ เตโชไม่รอช้าวิ่งไปหาพลับพลึงด้วยความเร็ว ใจเขาร้อนรนจนแทบไหม้เพมื่อไม่รู้ว่าเธอคนนั้นอยู่ตรงไหน จึงวิ่งวนไปมาหลายรอบก่อนเจอร่างชายหนุ่มสูงใหญ่หน้าตาอัปลักษณ์สวมเสื้อคลุมสีทองนั่งคุกเข่าคร่อมร่างพลับพลึง

ไวเท่าความคิดและด้วยพละกำลังยามโกรธสุดขีด เขาตรงกระชากเจ้าของเสื้อคลุมสีทองขึ้น เงื้อมือที่กำไว้พุ่งตรงใส่หน้าพญากานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งสองนัวเนียพัลวันผลัดกันรุกรับไปมา พญากาเงื้อเล็บแหลมจิกหน้าเตโชอย่างแรงจนเลือดซ่านและผลักเขาเซล้มลงตรงก้อนหิน หนุ่มน้อยไม่รอช้าคว้าหินแกร่งไว้เหนือหัวแล้วทุ่มใส่หนุ่มใหญ่จนอีกฝ่ายแน่นิ่งไป

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เตโชหันมาถามพลับพลึงทั้งที่ตัวเองเจ็บหนัก

“ไม่เป็นไร” หญิงสาวร้องไห้ ยกมือเรียวปาดน้ำตาก่อนเอื้อมมือสัมผัสรอยฟกช้ำบนหน้าหนุ่มน้อยด้วยความห่วงใย

“ไหนบอกไม่เป็นไร แล้วร้องไห้ทำไม” เตโชถาม หากไม่ทันได้คำตอบ พลับพลึงก็รั้งตัวเขามากอดแน่น ปล่อยน้ำตาไหลแนบอกอีกฝ่าย หนุ่มน้อยเองจิตใจร้อนรุ่มจนไม่สามารถรั้งความเป็นพี่น้องได้อีกต่อไป เขายกแขนขึ้นโอบตอบเนิ่นนาน ก่อนเชยคางหญิงสาวผู้พี่ขึ้นดูด้วยตาประกายพราว และก้มตัวลงจูบที่หน้าผาก แก้ม ปาก และจูบลงเรื่อยๆ โดยที่ทั้งสองต่างก็ไม่ขัดขืนกัน

จากคุณ : รัตตะ - [ 14 ต.ค. 49 10:51:24 ]