อาจเป็นเพราะแก่...หรืออาจเป็นเพราะเหงาไม่รู้เหมือนกัน   จู่ๆก็นึกถึงเพื่อนสมัยเมื่อนานมาแล้ว..มัธยมต้น....โอ้ววว  ทำไมมันดูนานจัง  แต่กลิ่นของความสนุกยังติดอยู่ที่ปลายจมูกอยู่เลย...

ณ โรงเรียนสตรีประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง  ... เป็นโรงเรียนที่เด็กๆในจังหวัดต่างก็ใฝ่ฝันและฝ่าฟัน เพื่อที่จะสอบเข้าให้ได้  เราก็เป็นคนนึงที่ผ่านเข้ามา... สอบได้...ได้อยู่ห้องที่เค้าเรียกกันว่า “ห้อง king“…ก็นั่นแหละ ความคาดหวังต่างๆมากมายมักจะมาตกอยู่ที่คนที่อยู่ห้อง king…ใครๆต่างก็มักจะพากันนึกไปว่า  ห้องนี้ต้องเรียนเก่ง  มารยาทดี  ตั้งใจเรียน  เรียบร้อย  นั่นมันเป็นภาพของคนเรียนเก่งที่มักจะฝังหัวกันมา      แต่ที่ห้องนี้....แน่ใจแล้วเหรอ ???

ห้องนี้ที่เราอยู่...เป็นห้องที่รวบรวมเด็กที่สอบเข้าได้อันดับ 1-45 (มั้งถ้าจำไม่ผิด )  ก็เหมือนรวมหัวกระทิ หรือไม่ก็หัวกระเทียม (ของปลอมไม่มีแท้)  เอาไว้นั่นเอง    อาจารย์ทุกคนที่ได้สัมผัส  ต่างก็ลงความเห็นว่า...อืม   นี่เหรอห้อง king...ม่ายจริ๊ง  นี่มันเป็นห้อง “ ลิง “ต่างหาก   เพราะอะไรน่ะเหรอ...เหอๆ

ก็เพราะวันๆมันหาแต่เรื่องมาให้อาจารย์ปวดหัว  เล่นกันยังกะเด็กผู้ชาย...เล่นวอลเลย์กันในห้องเรียน ...มีการแบ่งทีมกันด้วยนะ  ไม่ได้เล่นคนสองคน... ตีกระบี่กระบอกกันหน้าห้องพุทธศาสนา  จะบ้าตาย..นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งของแต่ละวัน  และแต่ละช่วง... ชีวิตประจำวันส่วนใหญ่มักจะหมดไปกับการหาเรื่องทะเลาะกันเอง  ...ไม่ใช่สิ  จริงๆอ่ะแซวกันไปแซวกันมา ซักพัก ก็โกรธกัน  แล้วมันก็ดีกัน....    แต่ถ้าใครมาว่าเพื่อนมันเมื่อไหร่ หรือใครทำเพื่อนมัน  มันก็จะรวมตัวกัน  ประท้วง...ประท้วง  และประท้วง  ไม่เว้นแม้กระทั่งอาจารย์  เรื่องราวของไอ้ห้องเนี้ย  มีเยอะ  ... ไว้ติดตามกันต่อไปละกันนะจ๊ะ

ป.ล. ไม่รู้จะใส่ไว้ในห้องไหนดีอ่ะ  ฝากไว้ห้องนี้ก่อนละกันนะจ๊ะ