ความคิดเห็นที่ 1 สตรีสาวร่างสูงโปร่งในชุดทำงานทันสมัย ทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานของเธอ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเธอรับสายขึ้นมา ก็พบว่าคนที่โทรมานั้นคือมารดาของเธอ “คะ แม่มีอะไรคะ หนูจันเพิ่งมาถึงที่ทำงานเองนะคะแม่” เธอถามพร้อมกับ มือเปิดลิ้นชักหาเอกสารบางอย่าง “เย็นนี้ว่างไหมลูก” เสียงมารดาเอ่ยถามมาตามสาย “เย็นนี้หรือคะ แม่มีอะไรหรือเปล่าล่ะคะ” เธอย้อนถาม “ไปทานข้าวกับ คุณหญิงวจีกัน” ทันทีที่จบประโยค ศศิชากรอกตาขึ้นลงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ โดยไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน การไปกินข้าวกับคุณหญิงวจีเพื่อนสนิทของแม่ ไม่ได้มีความหมายไปกว่า การจับคู่ให้เธออีกครั้ง น้ำเสียงที่ตอบกลับไปจึงมีเสียงเบื่อปนลงไปด้วย “ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ” “ไม่ได้จ้ะ แม่นัดกันไว้แล้ว วันนี้คุณณกรณ์ก็มาด้วยนะลูก” “โธ่ แม่คะ เมื่อไรจะเลิกจับคู่หนูเสียทีคะ พี่กร หนูก็รู้จักมาตั้งนานแล้ว ถ้าจะจีบกันก็คงจีบกันไปนานแล้วล่ะค่ะแม่” เธอบ่น “ไอ้ที่รู้จักกันน่ะ นานใช่ นานสมัยหนูจัน ยังใส่คอซอง แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว หนูจันไม่ใช่เด็กทะโมน ฟันหลออย่างเมื่อก่อนแล้วนี่ลูก แล้วอายุป่านนี้แล้วลูก.......” หญิงสาวยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู ก่อนมองมันด้วยสายตาเบื่อหน่ายปนขำ ประโยคนี้แม่พูดมาเกือบจะครบรอบที่ห้าสิบแล้ว มันแปลกตรงไหนเนี่ยที่เธอยังไม่มีใคร ก็เธอสนุกกับงานที่ทำนี่หน่า แล้วแม่กับคุณน้าวจีเองก็ดูจะเดือนร้อนกับการที่เธอยังไม่มีใครเสียจริง จนถึงขึ้นที่ คุณน้าวจี ตกลงใจแล้วแล้วว่าจะยก พี่กรณ์ให้เป็น แฟนของเธอให้จงได้ มันกี่ปีผ่านไปแล้วนะ ที่เธอไม่เคยเจอเขาเลย ป่านนี้แม่เธอคงบ่นจบแล้ว เธอจึงเอาโทรศัพท์มาแนบหูอีกครั้งหนึ่ง แต่ผิดคาด “.....นานพี่กรณ์เค้าจะกลับมาสักที ตกลงไปทานข้าวกันนะลูก แม่จะได้โทรไปบอกคุณหญิงวจีเค้า” “ยังไงหนูก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้วนี่คะแม่” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเบื่อ ๆ ก่อนที่สายทางโน้นจะตัดไป แย่ แย่ และถึงกับแย่ที่สุด ทำไมระดับผู้บริหารอย่างเธอยังไม่พ้น การถูกบังคับให้ไปดูตัวนะ เฮ้อ แม่ไม่คิดบ้างหรือไงว่าผู้หญิงสมัยนี้ ไม่จำเป็นต้องมีสามีก็อยู่ได้ เฮ้ออออ ศศิชาถอนหายใจยาวเหยียดก่อนตัดสินใจปิดมือถือลงไป เพราะรู้ดีว่า เดี๋ยวอีกสักพักแม่คงโทรกลับมาใหม่ เรื่องการแต่งตัวไปทานข้าว แต่เสียใจเธอจะไปชุดทำงานนี่แหละ เธอไม่ได้อยากไปถึงขนาดต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดี เพื่อผู้ชายคนที่เธอไม่เจอหน้ามาตั้งหลายปีนี่น่า อีกอย่างชุดทำงานชุดนี้ก็ดูดีอยู่แล้ว แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:16:13 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 17 ต.ค. 49 15:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณหญิงเทวิกาเปิดประตูบ้านต้อนรับ เพื่อนสนิทของเธอที่อุตส่าห์มาหาเธอถึงที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่เย็นนี้ก็ต้องเจอกันอยู่แล้วที่ร้านอาหาร “เป็นไงคะ หนูจัน ยอมไปหรือเปล่า” คุณหญิงเทวิกาเอ่ยปากถามทันทีที่ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกที่จัดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ “เรียบร้อยค่ะ แล้วนี่ ตากร ยอมเธอหรือจ๊ะ วจี” “ไม่ยอมก็ต้องยอมล่ะ คราวนี้ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว ชั้นบังคับให้มารับชั้นที่บ้าน ถ้าไม่มาคราวนี้จะโกรธจริง ๆ” มารดาของณกรณ์ทำท่าทำทางให้เพื่อนสนิทดู ก่อนที่จะหัวเราะกันไปทั้งสองคน “ว่าแต่ สองคนนี้ตั้งแต่โตมายังไม่เคยเจอกันสักทีเลยนะ” “ใช่สิ คราวก่อนเล่นหนีกลับไป ชั้นละกลุ้มใจลูกชายชั้นซะจริงเชียว ไม่เคยจะอยู่ติดบ้านสักที ทำแต่งาน อะไร ๆ ก็งานมาก่อน แล้วอย่างนี้เมื่อไรชั้นจะมีสะใภ้มีหลานกับเค้าบ้างก็ไม่รู้” คุณหญิงวจีบ่นให้เพื่อนฟัง “หนูจัน ก็เหมือนกัน วัน ๆ ทำแต่งานที่บริษัทฯ จนชั้นนี่อยากให้คุณพี่สั่งปิดบริษัทฯ นั้นเสียที่ ดูสิ หนุ่มดี ๆ กี่รายต่อกี่รายเรียงหน้ามาให้เลือกก็หน้าม้านกลับไปแทบไม่ทันทุกคน เฮ้ออ” คุณหญิงเทวิกาบ่นบ้าง “ก็ดีนะสิ คราวนี้จับคนบ้างานสองคนมาเจอกันเสียที บางทีอะไรต่อมิอะไรอาจจะดีก็ได้ ชั้นเองก็ห่วงเจ้า กรมันเหมือนกัน เอะอะอะไรก็อยู่ที่ฐาน บอกให้ย้ายกลับเข้ามาก็อ้างโน้นอ้างนี่สารพัด ยิ่งพ่อของเค้ายิ่งแล้วใหญ่ให้ท้ายลูกดีนักลูกว่าอะไรก็ว่าตามกัน ชั้นละกลุ้ม อายุอานามก็ปาเข้าไปเกือบจะสามสิบสองอยู่แล้ว ยังไม่คิดจะมีใคร กลัวว่ามันจะไปเป็นอย่างว่าเสียจริงเชียว” นี่ถ้า ณกรณ์รู้ว่ามารดาของเขาห่วงว่า เขาจะกลายเป็นประชากรเพศที่สาม เจ้าตัวคงจะสั่นเป็นเจ้าเข้า แถมด้วยหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหลเป็น “แล้ว ตากรจำหนูจันของชั้นได้ไหมล่ะ วจี” “เอ ไม่น่านะ ตอนโน้นตากร ก็เพิ่งเข้าโรงเรียนทหาร ส่วนหนูจันทร์ยังผูกคอซองอยู่เลยนี่ คิดว่าน่าจะจำไม่ได้” คุณหญิงวจีทำท่าครุนคิด “นี่ถ้าคู่นี้ลงเอยกันได้ ชั้นก็คงหมดห่วง คนเป็นแม่ก็อย่างนี้ละนะวจี ห่วงลูกไปสารพัด ถึงเค้าโตแค่ไหนก็ยังเป็นลูกเล็ก ๆ ของเราอยู่เสมอ” คุณหญิงเทวิกาหยิบน้ำส้มที่วางอยู่ขึ้นจิบ “นั่นสินะ วิ แต่เด็ก ๆ ดูท่าทางจะไม่อยากเป็นลูกเล็ก ๆ สักเท่าไร เค้าโตขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่พวกเราชราลง ชราลงทุกวัน ความคิดความอ่านก็เปลี่ยนไป เราก็ลดความสำคัญลงไป มีอย่างอื่นสำคัญกว่าในชีวิตเค้า” คุณหญิงวจีบ่นเสียงเศร้า หัวอกคนเป็นแม่ ไม่ว่า ลูกโตสักเท่าไร ก็ยังคงเป็นลูกเล็ก ๆ อยู่เหมือนเมื่อวันวานเท่านั้น ไม่มีวันที่จะเติบโตไปกว่าลูกที่อยู่ในความทรงจำ ในรอยรัก รอยห่วงใยของคนเป็นแม่ แต่ยิ่งนานวัน ความเมื่อลูกเติบใหญ่ขึ้น เจอผู้คนเจอโลกที่กว้างมากขึ้น ลูกน้อย ๆ ของเธอกลับลืมไปว่า ที่บ้านยังมีไหล่ไว้ให้คอยซบ รอรับน้ำตา ยามอ่อนล้า มีใครบ้างคนยังคงเปิดไฟรอคอยการกลับบ้านของลูกอยู่เสมอ “ก็ลูกเราโตแล้วนี่จ๊ะวจี เราต้องปล่อย ๆ ให้เค้าไปมีชีวิตของเค้าเองบ้าง และในสักวันหนึ่งถ้าเค้าล้า เค้าล้ม เค้าก็จะนึกถึงเราเอง” คุณหญิงเทวิกาดูเหมือนจะเข้าใจชีวิตดีกว่าเอ่ยปากปลอบเพื่อนต้นเอง “เอาล่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเย็นนี้เจอกันดีกว่า เด้ววิจะกลับไปที่บ้านรอเจ้าตัวแสบมารับ แล้วเราค่อยมาคิดกันว่าจะยังไงกับ การจับคู่ลูกสาวเธอกับลูกชายเราต่อไปดี” แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:24:28 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:21:24 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 17 ต.ค. 49 15:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ห้องอาหารหรูในโรงแรมชื่อดังริมแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นสถานที่นัดพบ คุณหญิงวจีเคืองลูกสาวมากมายที่เจ้าตัวโทรไปสั่งให้คนขับรถไปรับเธอ เนื่องจากยังเคลียร์งานไม่เสร็จ และนั่นทำให้เธอรู้ว่า ลูกสาวกำลังปฏิวัติเงียบ ๆ กับเธอด้วยการไม่กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ส่วนทางคุณหญิงวจีก็เช่นเดียวกัน ณกรณ์กลับมามาในเวลาที่เฉียดฉิวกับเวลานัดหมาย ทำให้ไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาจึงไปที่ร้านด้วยชุดนายทหารเต็มยศ ทำให้คนเป็นแม่ค้อนแล้วค้อนอีก แต่ชายหนุ่มก็ได้แต่แอบกลั้นยิ้มไว้ภายใน เมื่อมาถึงโต๊ะที่จองไว้ กลับพบว่า คุณหญิงเทวิกามาถึงก่อนแล้ว ทำให้คุณหญิงวจีมองหาหญิงสาวที่ควรจะมาถึงพร้อมกัน แต่ด้วยสีหน้าของคุณหญิงเทวิกาที่ไม่ค่อยจะสบายใจเท่าไรเธอจึงเปิดปากบอกคุณหญิงวจีเบา ๆ ว่า “หนูจันประชุมติดพัน เดี๋ยวก็มาจ้ะ” “โล่งอกไป” คุณหญิงวจีกระซิบเบา ๆ ก่อนเหลือบมองลูกชายที่เพิ่งเดินมาถึง ชายหนุ่มยกมือขึ้นสวัสดีคนที่เป็นเพื่อนสนิทของมารดา พร้อมรอยยิ้มแบบคนอารมณ์ดี ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ มารดาของตัวเอง “โตขึ้นจน น้าจำไม่ได้เลยนะพ่อกร” “แหม คุณน้าวิ ก็ยังเป็นสาวสวยเหมือนเดิมนะครับ” “อุ้ย อย่ามาชมคนแก่เสียให้ยากเลยพ่อคุณ”คุณหญิงเทวิกายิ้มรับคำชมด้วยความยินดี   “ทีแม่ตัวเองน่ะ ไม่เค้ย ไม่เคยชมว่าสาวเสียที” ครั้นได้ยินเสียงมารดาตัวเองพ้อขึ้น ชายหนุ่มก็รีบเอาใจโดยการโอบกอดเธอไว้ โดยไม่อายสายตาใครทั้งนั้นก่อนบอกเบาๆ ว่า “แหม แม่ผมน่ะสวยตลอดกาลอันดับหนึ่งอยู่แล้วละครับ แถมยังเป็นพระในใจลูกอยู่เสมอ จะให้ลืมกันไปได้ง่าย ๆ นะยากนะครับแม่” “จ้า ๆ พ่อกร ให้มันจริงเถอะ เราน่ะนับวันนับวันจะเป็นแบบสุภาษิต มะกอกสามตะกร้าปาไม่ลงสักตะกร้า แม่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเราเท่าไรนักหรอก” “แหม แม่ครับ ไม่เชื่อผมแล้วแม่จะไปเชื่อใครล่ะ” เจ้าลูกชายตัวดีเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะเต็มที “อย่างน้อย ๆ อ่ะนะ ผมก็เชื่อในความรักที่แม่มีให้ผม ความห่วงใยหวังดีที่แม่มีให้ผมตลอด” “ให้มันจริงเถอะจ้ะ แล้วคราวนี้ก็รับความหวังดีของแม่เสียด้วยนะตากร” ไม่วายที่คนเป็นแม่จะย้อนกลับมาในในเหตุผลที่เขาต้องมาทานข้าวเย็นนี้จนได้ ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะบอกกับคนเป็นแม่ และเพื่อนสนิทเธอว่า “ผมขอไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อยนะครับ” ก่อนลุกเดินจากไปทันที เบื่อที่พูด จะบอกกับมารดาว่า ของอย่างนี้มันจะมาบังคับกันไม่ได้ การชอบใครสักคนมันไม่ได้อยู่ที่ว่าแค่ถูกใจพียงอย่างเดียว แต่มันมีอีกหลายอย่างประกอบกัน แต่แน่ละพื้นฐานอันดับหนึ่งที่มาก่อนสิ่งอื่นใดก็คือความถูกใจ ต้องใจ และอย่างอื่นมันก็จะตามมาเอง แต่เล่นมาบังคับกันทางอ้อมๆ อย่างนี้ ยากที่จะยอมรับ อีกอย่าง งานที่ทำอยู่ก็ยังสนุกอยู่มากจนแทบจะไม่เหลือเวลาเป็นส่วนตัวสักเท่าไร แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:29:12 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:26:33 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:25:16 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 17 ต.ค. 49 15:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง” หญิงสาวร่างสูงโปร่งยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาจากนาฬิกาเรือนจิ๋ว จนไม่ได้ดูว่า ทันทีที่เลี้ยวออกมาจากห้องน้ำนั้นเธอชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ในชุดทหารที่เดินสวนเข้ามาพอดี และเธอคงล้มลงไปแล้วถ้าเขาไม่ฉุดเธอเอาไว้ ดวงตาคู่สวยที่ตวัดขึ้นมามานั้น สะกดณกรณ์ให้หยุดอยู่กับที่ ชายหนุ่มกำลังจะเลี้ยวเข้าห้องน้ำ ก่อนจะรู้สึกว่ามีร่างนุ่ม ๆ ที่ก้มหน้าก้มตาดูเวลาเดินสวนออกมาอย่างรวดเร็ว และก่อนที่เขาจะรู้ตัวก็คว้าแขนข้างนั้นไว้เสียแล้ว “ขอโทษค่ะ” เสียงหวานเอ่ยปากบอก ก่อนที่เขาจะปล่อยมือจากเธอเมื่อเห็นว่าเธอตั้งหลักได้แล้ว “ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่เดินไม่ดู” เขากล่าวแต่ดวงตายังไม่ละไปจากวงหน้าสวยที่ดูคุ้นๆ ตาชอบกล รอยยิ้มแปลก ๆ ของเธอทำให้เขายิ่งครุ่นคิดก่อนส่งคำถามไปว่า “เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่าครับ” “อุ้ย ตายแล้ว ต้องรีบไปแล้วค่ะ เลยเวลานัดมานานแล้ว” หญิงสาวรีบขอตัวทันทีทั้งที่หัวใจตัวเองกำลังหัวเราะชายหนุ่มตรงหน้าไม่ยอมหยุด คนบ้าอะไรจำไม่ได้แม้กระทั่ง เพื่อนเล่นวัยเด็กที่เขา เรียกเสมอ ว่า “ยัยฟันหลอ” ณกรณ์มองด้านหลังของหญิงสาวที่รีบร้อนเดินจากไป ด้วยความรู้สึกถูกใจไม่น้อย อย่างนี้สิ ถ้าเธอเป็นสาวที่แม่เขาต้องการให้เจอวันนี้ เขายินดีที่จะถูกมัดไว้กับเธออย่างยิ่งเชียว ว่าแต่ลูกสาวของน้าวิ ที่จำได้ลาง ๆ ก็คือแม่หนูฟันหลอที่คอยเดินตามเขาต้อย ๆ เมื่อนานมาแล้ว นี่เขาไม่ได้เจอแม่สาวฟันหลอคนนั้นนานเท่าไรแล้ว แล้วตอนนี้ฟันยังหลอหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อออ ชายหนุ่มชะงักเท้าทันทีที่ก้าวมาถึงโต๊ะที่เขาจองไว้ เสียงหัวเราะแผ่วเบา ของสาว ๆ ที่นั่งอยู่ในโต๊ะ ไม่ได้หยุดเขา เท่ากับร่างสูงโปร่งที่นั่งหันหลังให้เขา อยู่ในตอนนี้ ร่างสูงที่เขาจำได้ว่า เขาฉุดเธอไว้จากการล้มลงไปตะกี้หน้าห้องน้ำ “อ้าวตากร เหม่ออะไรเล่า นั่งลงสิลูก” มารดาของเขานั่นเองที่เป็นคนสังเกตเห็นการมาถึงของเขา ชายหนุ่มทรุดนั่งลงข้าง ๆ มารดาก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาหญิงสาวอีกครั้ง มีรอยยิ้มแตะแต้มอยู่ในดวงตาคู่นั้น ดวงตาคู่ที่เขาว่าเขาคุ้นชินอยู่ที่แท้ “ยัยฟันหลอ” คนนั้นกลายร่างเป็นสาวสวยตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ทำให้คนพูดมากอย่างเขาเงียบเป็นเป่าสากไปเลย “จำน้องได้ไหมละ ตากร” เสียงคุณหญิงวจีมารดาของเขาเอ่ยปากถาม “สวัสดีค่ะพี่กร” เสียงหวานใสทักทาย ดวงตานั้นมีแววจดจำ และเหมือนจะหัวเราะอยู่ในทีกับสายตาคู่นั้นเสียด้วย “ครับ หนูจัน” ดวงตาเขายังไม่ละไปจากวงหน้าสวย ที่เขาคิดว่าคุ้นชินตรงหน้า และนั่นทำให้สองแม่แอบสบตากันอย่างถูกใจ “อืม... แม่ว่าขณะที่รออาหารนี่ กร พาหนูจัน ไปเดินเล่นที่ด้านโน้นดีไหมลูก วิวชายน้ำเค้าว่าสวยนะ” มารดาเขาเอ่ยปากถาม “นะหนูจัน ไปกับพี่เค้า อีกนานหรอกกว่าอาหารจะมา แล้วเดี๋ยวน้าจะให้คนไปตาม” “ครับแม่” ไม่มีคำปฏิเสธจากคนเป็นลูกชายแสนกวนประสาทของเธอ ดูท่าทางการจับคู่ของเธอน่าจะประสบความสำเร็จนะงานนี้ ส่วนหญิงสาวก็ลุกออกไปโดยดี สองมารดาที่กำลังนั่งมองชายหนุ่มและหญิงสาวที่เดินออกไปนั้นด้วยความรู้สึก ยินดีในหัวใจ คนเป็นแม่อย่างไรก็อยากให้ลูกได้ในสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ แต่ถ้าสิ่งที่เธอเลือกเขาไม่ชอบเธอก็จะไม่บังคับ แต่ดูท่าทางว่า คราวนี้ สิ่งที่เธอเลือกอาจเป็นสิ่งที่ถูกใจเขาก็ได้ คุณหญิงเทวิการมองหน้าเพื่อนสนิท ก่อนจะพยักหน้าและยิ้มให้แก่กัน บางทีอาจถึงคราวส่งต่อความรักที่เธอมีต่อลูกสาวให้ใครบางคนรับช่วงไปดูแลแล้ว แต่มันก็คงอีกนานกว่าที่จะสรุปถึงผลของการจับคู่คราวนี้ได้ คงต้องให้ สองคนนั้นเป็นคนตัดสินใจว่าจะเลือกเช่นไร เธอมีหน้าที่แค่เลี้ยงดูและให้ความรัก ความห่วงใย เท่านั้น ส่วนเรื่องของหัวใจ เป็นเรื่องของคนสองคนที่จะตัดสินใจกันเอาเอง เพราะความสุขของลูกก็คือความสุขของแม่ด้วยเช่นกัน แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:34:49 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 17 ต.ค. 49 15:03:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากสองหนุ่มสาวพากันเดินออกไปเงียบ ๆ นั้น คุณวจีหันมาพยักหน้ากับคุณหญิงเทวิกา ก่อนจะพากันย่องเดินตามหนุ่มสาวคู่นั้นออกไปบ้าง “อะ..เออ” ชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้าง ๆ เธอเอ่ยเสียงตะกุกตะกักขึ้นมา ศศิชา หันมามองก่อนเปิดรอยยิ้มสดใส “พี่กรมีอะไรจะพูดหรือคะ” “คะ..ครับ” จากคนที่เคยมั่นใจในตัวเองจู่ ๆ ชายหนุ่มก็เกิดอาการประหม่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น คนที่แอบดูถึงกับถอนหายใจ ...เฮ้อออ ลูกชายชั้นเป็นเข้าไปได้.. คุณหญิงวจีคิดในใจ “พี่กร จำหนูจันไม่ได้ใช่ไหมล่ะ” หญิงสาวเอ่ยปากถาม “จำได้สิ” เจ้าตัวรีบเอ่ยปากบอก ทำให้คนที่แอบฟังอยู่สองคนถึงกับยิ้มแก้มปริ “ชั้นว่า เจ้ากรคงจะถูกใจหนูจันอยู่ไม่น้อย ไม่เสียแรงที่บังคับกันมาวันนี้” คุณหญิงวจีกระซิบกระซาบเบา ๆ กับคุณหญิงเทวิกาที่แอบมองอยู่ด้วยกัน ถ้าใครมองมาทางด้านประตูทางออกจากห้องอาหารคงจะต้องแอบยิ้มกับภาพของหญิงวัยกลางคนสองที่กำลังยืนแอบเสาอยู่เป็นแน่ “วิ ว่าเราคงต้องเข้าไปใกล้กว่านี้สักหน่อยละมั่ง วจี” “แหมออกไปอีกหน่อย ก็พอดีลูก ๆ เราจับได้กัน” คุณหญิ งวจีบ่น แต่ก็ยังแอบย่องออกไปก่อนผลุบนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วคว้าหนังสือพิมพ์มาเปิดอ่านเพื่อบังสายตาของหนุ่มสาวทั้งสอง โดยมีคุณหญิงเทวิกาทำตามเช่นกัน “ยัยฟันหลอ ไงคะ” เสียงใสเอ่ยปากบอก “ครับ เฮ้ยยย ไม่หลอแล้วครับ หนูจัน ไม่มีฟันหลอแล้ว” เขาบอกพร้อมกับหัวเราะแก้เก้อในสิ่งที่หญิงสาวเอ่ยปากออกมา ใช่ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กหญิงฟันหลอคนนั้นอีกแล้ว แต่เป็นสาวสวยที่สะดุดตาจนเขาเองไม่อยากหันหน้าไปมองทางอื่น แม่นะแม่ ไม่เคยบอกเลยว่า หนูจันฟันหลอ กลายเป็นสาวสวยได้ขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นคราวก่อนเขาคงไม่รีบเผ่นกลับฐานขนานนั้นหรอก แม่นะแม่.. เขาได้แค่คิดอยู่ในใจ “พี่กร หนูจันว่า พวกแม่ ๆ ของเรานี่ขยันจับคู่เราเสียจริงนะคะ” จู่ ๆ เธอก็ชวนคุย พร้อมกับกลั้นหัวเราะไปด้วย “หนูจันก็โดนหรือครับ” “หนูจันโดนจับคู่แบบนี้มาหลายทีแล้วค่ะ แต่ก็รอดมาทุกที แต่คราวนี้ถ้าหนูจันเบี้ยวอีกสงสัยแม่คงได้ตามไปลากหนูจันมาจากที่ทำงาน ดีไม่ดีอาจสั่งคุณพ่อให้ปิดบริษัทฯ ไปเลยก็ได้” “คุณน้าวิ โหดขนาดนั้นเลยหรือครับ” “แม่หวังดี น่ะคะ หนูจันเข้าใจ ที่แม่ทำทุกอย่างไปก็เพราะแม่หวังดี รัก อยากเห็นหนูจันมีคนดี ๆ มารับช่วงของรักของแม่ไป และอีกอย่างแม่ต้องการแน่ใจว่าคนๆ นั้นจะดีพอ” เธอเล่าราวกับมันเป็นเรื่องปกติธรรมดา “พี่ก็ทราบเหมือนกัน แต่พี่ไม่ค่อยจะชอบวิธีนี้สักเท่าไร แต่คราวนี้พี่ว่า...” เขายิ้มก่อนจะพูดต่อว่า “พี่ว่าพี่ชอบนะที่แม่พี่ทำอย่างนี้ แม่ครับ ขอบคุณนะครับที่มอบสิ่งดี ๆ ให้ชีวิตผมอีกครั้ง” ท้าย ๆ ประโยคคล้ายจะพูดให้ หญิงวัยกลางคนที่นั่งเอาหนังสือพิมพ์บังอยู่นั้นได้ยิน ก่อนจะจูงมือหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มายืนตรงหน้าเก้าอี้ยาวที่มีคนนั่งอยู่ “แม่ครับ การแอบฟังคนอื่นคุยกันไม่ดีนะครับ แม่สอนผมเอง” แล้วเจ้าลูกชายตัวแสบก็ดึงหนึงสือพิมพ์ที่กางอยู่ออก สตรีวัยกลางคนที่นั่งอยู่ ยิ้มก่อนย้อนเจ้าลูกชายตัวแสบว่า “ก็นี่มันเป็นเรื่องจำเป็น” “แม่คะ” คราวนี้ถึงคราวของศศิชาบ้าง แต่แม่ของเธอลดหนังสือพิมพ์ลง ก่อนส่งยิ้มแหย ๆ ให้ลูกสาว “จ้า คราวหน้าจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว” “ขอบคุณนะคะแม่” หญิงสาวก้มลงหอมแก้มแม่ ก่อนจะจับจูงมือมารดาให้ลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปด้านใน ส่วนชายหนุ่ม ได้แต่ยืนเท้าสะเอว คุณแม่จอมวางแผนที่นั่งมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มที่ปิดไม่มิด “ดีใจอะไรหนักหนาครับแม่” “อ้าว ดีใจก็ไม่ได้ไอ้ลูกคนนี้ ชอบไหมล่ะวิธีนี้” “ชอบสิครับ แล้วก็ขอบคุณมาก ๆ ด้วยที่แม่ทำอย่างนี้ แต่คราวหน้าไม่เอาแล้วนะครับ นี่ถ้าหนูจันไม่ใช่สาวสวยกลายเป็นสาวฟันหลอขึ้นมาแบบแต่ก่อนผมจะทำยังไง” “แหม ไม่ถึงขนานนั้นหรอกเจ้ากร แม่นะรู้ใจแกนะ ไม่อย่างนั้นจะเป็นแม่แกได้ยังไง” เธอลุกขึ้น ก่อนจะโดนโอบกอดจากลูกชายที่สูงใหญ่ตรงหน้า “ผมรู้ ผมขอบคุณที่แม่เลือกแต่สิ่งดี ๆ ให้ผม ขอบคุณความรักของแม่ และก็ความหวังดีของแม่ด้วย” เขาบอกเธอด้วยเสียงอันจริงจัง คนเป็นแม่ได้แต่ตบบ่าลูกชายเบา ๆ “กร เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของแม่ อย่างไรเสียแม่ก็ต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กรอยู่แล้ว แต่หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า กรจะเลือกสิ่งที่แม่เลือกให้หรือเปล่า การตัดสินใจเป็นของกรนะลูก” “ครับแม่ รักแม่ครับ” ชายหนุ่มโอบกอดเอวมารดาไว้ก่อนจะพากันเดินกลับเข้าไปยังร้านที่ หญิงสาวและมารดาของเธอรออยู่ ความรักของแม่ทั้งสองไม่ได้แตกต่างกัน ความรักของแม่ มักต้องการเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้คนเป็นลูกเสมอ ความรักของแม่ไม่เคยมีเงื่อนไข มีแต่ให้กับให้ เพื่อต้องการให้ลูก ๆ นั้นมีความสุข และนั่นก็คือความสุขของแม่ด้วยเช่นกัน และเขาก็ภูมิใจที่มีแม่ยืนอยู่เคียงข้างอย่างวันนี้. The end แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 49 15:07:05 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 17 ต.ค. 49 15:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เออ เรื่องนี้ไม่มีน้ำตาลร่วงเท่าไหร่แฮะ น่ารักดี ชอบๆ ^^ จากคุณ : jengly - [ 17 ต.ค. 49 15:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักดีค่ะ..จับคู่ไปจับคู่มาชอบกันเอง^^ จากคุณ : CPMZ - [ 17 ต.ค. 49 16:09:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สั้นกระทัดรัดดีค่ะ มีผิดนิดนึง เจ้าลูกชายตัวแสบก็ดึงหนึงสือพิมพ์ที่กางอยู่ออก --> หนังสือพิมพ์ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 17 ต.ค. 49 17:09:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืมถ้ารักกันเองก็ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่ได้จับคลุมถุงชนเนอะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 18 ต.ค. 49 00:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 18 ต.ค. 49 10:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหอะ เหอะ หาให้หนูบ้างนะเจ๊นะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 18 ต.ค. 49 15:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักดีค่ะ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 18 ต.ค. 49 17:05:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13  น่ารักดีจังเลย จากคุณ : namtanzay - [ 19 ต.ค. 49 07:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 @^_____^@ น่ารักมากๆ ค่ะ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 21 ต.ค. 49 15:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยังไม่ทันได้อ่าน แต่แวะมาบอกเจ้าของกระทู้หน่อย ว่ามีนักอ่านแถวๆ นี้เขาฝากข้อความถึงตัวเองไว้ อยู่ในหน้าสมุดเยี่ยม ที่เว็บบ้านเราจ้ะ http://pitandorn.pakapat.com/guestbook.php มั้ง (ถ้าสะกดไม่ผิด) ชื่อคุณ มณีนาคา แล้วก็มีนักอ่านจาก "ฝากฟ้าฯ" ตามไปฟังเพลงจากเว็บด้วย ขอขอบคุณมากๆ ที่ลงไว้ให้ในหนังสือจ้า จากคุณ : คุณเฮีย (พิธันดร) - [ 28 ต.ค. 49 14:40:57 ]