เสียง ทุ้มลึกที่ดังมาตามสายทำให้ฉันใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าอยากจะให้เขามารับสาย หรือไม่กันแน่ รวบรวมความกล้า แล้วจึงกรอรกเสียงที่บังคับอย่างที่สุดไม่ให้สั่น
“ เวลาเดิมทุกทีเลยนะ” เขาส่งเสียงที่ดูร่าเริงตามนิสัย ฉันนึกภาพของเขาได้เลย ตอนนี้เขาคงกำลังยิ้มน้อย กับโทรทัศน์ที่กำลังฉายหนังน้ำเน่าที่เขาโปรดปราน ครั้งแรกที่ฉันรู้แทบไม่เชื่อ ว่าผู้ชายที่มาดเท่ห์ เป็นที่หลงไหลใฝ่ฝันของสาวๆ จะติดละครช่วงน้ำเน่าจนเรียกว่า ถ้าไม่ได้ดูจะลงแดงไปได้ แต่ก็เป็นนิสัยที่น่ารักดี
“แล้วตกลงเธอจะยอมหรือยังหล่ะ” ฉันตั้งคำถามใส่เขาเหมือนทุกๆครั้ง คำถามที่ฉันรอฟังด้วยความอึดอัด แต่เขาไม่เคยพูดออกมาซักที ดูเหมือนครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขาเงียบไปพักใหญ่
“นี่ ยังอยู่หรือเปล่า หนังมันโฆษณาอยู่ไม่ใช่หรอ” ฉันกระตุ้นเขาอีกครั้ง
“ไม่หล่ะ เธอก็รู้เราเบื่อง่าย เราไม่อยากทำให้ใครเสียใจ” ฉันรู้สึกเจ็บเล็กๆ กับคำตอบของเขาที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“แล้วจะให้ทำยังไงนายถึงจะยอม” ฉันถามอย่างเริ่มยอมแพ้ เราเงียบกันไปซักพัก หมาที่เขาเลี้ยงไว้ หอนขึ้นอีกแล้ว มันหอนเวลานี้เสมอ  สำหรับเธอเสียงหมาหอนเหมือนเสียงเตือนครั้งแรกเพื่อจะบอกว่า ใกล้จะถึงเวลาวางสายแล้ว
“วันนี้เรา ไปเจอเด็กคนหนึ่งแหละ เขากำลังจ้องเราตอนอม อมยิ้ม เด็กอะไรไม่รู้จักมารยาทเลยจ้องอมยิ้มแล้วน้ำลายไหล” เธอหาเรื่องคุยเปลี่ยนบรรยากาศ
“แล้วเธอทำไง” เขาถามด้วยเสียงดูออกจะอดกลั้นอะไรซักอย่าง
“จะทำไง ก็แลบลิ้นใส่ไปมีตังค์ก็ซื้อเอาเองสิ” ฉันบอกเขาด้วยอารมณ์เสียนิดๆ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น คำตอบฉันคงจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องแน่ๆ เพราะเขาระเบิดหัวเราะ ออกมาจนฉันต้องยื่นโทรศัพท์ออกห่างหู
“เธอนี่เด็กจริง” เขาต่อว่าฉันทั้งๆที่ยังไม่หยุดเขา ฉันนึกถึงภาพที่เขากำลังเอามือเช็ดน้ำตาในตาที่คมวาวออกจะดุของเขา
“สี่ทุ่มแล้ว งั้นแค่นี้นะ” ฉันบอกกับเขา แค่นี้ฉันก็ดึงเวลาเขามามากพอแล้ว
“อืม” เขาก็พูดเพียงเท่านี้ ฉันหวังอะไรก็ไม่รู้ หวังให้เขาพูดมากกว่านี้หรือไง  แต่คงเป็นไปไม่ได้
………………………………………………………………………
“ ขอบใจมากนะเมย์ ในที่สุดนนท์ก็ยอมคบกับเรา” ดาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มที่แต่งแต้มแก้มใสๆของหล่อน ตอนเช้าก่อนเข้าเรียน
“เราโทรไปหานนท์เมื่อคืน เขาบอกว่าตกลงจะคบกับเรา” เธอยังคงพล่ามไม่หยุด
“แล้วทำไมเขาถึงตกลงหล่ะ” ฉันถามอย่างเสียไม่ได้ ทั้งๆที่ไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว
“เขาบอกว่า เพราะแกบอกให้คบ” คำพูดของดา ทำให้เธอรู้สึกหลากหลาย แต่ที่มากที่สุดก็คือ เสียใจ
“ไม่มีหัวคิดหรือไงนะ ใครบอกให้คบก็คบ” ฉันได้แต่พึมพำอย่างปวดใจและอดเคืองเขาไม่ได้
ฉันขอปลีกตัวออกมาจากเมย์และนนท์ เพราะไม่อยากทนเห็นภาพบาดใจ ที่เธอเป็นคนสรรค์สร้างขึ้นมา
………………………………………………………………………”เลิกกับเขาเถอะนะ” ฉันพูดทันทีที่เขารับสาย
“ทำไม” คำถามสั้นห้วนของเขาถามกลับ
“เธอทำเขาร้องให้ เธอไม่เคยสนใจเขาเลย” ฉันตอบด้วยเสียงที่พยายามให้แข็งน้อยที่สุด แรกๆ ฉันเห็นเขาทั้งสองรักกันดี แต่หลังๆดาเริ่มบ่นให้ฉันฟัง นนท์ไม่เคยรอกลับบ้านพร้อมกับหล่อน นนท์ไม่เคยชวนไปเที่ยวถ้าหล่อนไม่ชวน นนท์ไม่อย่างนั้น นนท์ไม่เป็นอย่างที่แฟนควรจะเป็น เห็นดาร้องให้แล้วฉันรู้สึกโมโหแทนเพื่อนและคิดว่ามันคือความผิดของฉันเอง ฉันคงต้องจัดการ
“เราเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอ”
“เรารู้แต่นั่นคือแฟนนายนะ”
“แล้ว” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เลิกกับเขาเถอะ เธอไม่เหมาะกับเขา” ฉันบอกอย่างหัวเสีย
“แล้วใครเหมาะ เธอหรือไง” เขาตะโคกกลับพร้อมกับกระแทกโทรศัพท์อย่างแรง
………………………………………………………………………
“เมย์ ทำยังไงดี นนท์เลิกกับเราแล้ว” เสียงสั่นสะท้านของดา ดังมาแต่ไกล
“เขาบอกไหมว่าทำไม” ฉันถามหล่อนด้วยใจที่ โหวงเหวงกลับคำตอบ
“ไม่ เขาแค่บอกว่าไม่อยากทำให้เราเสียใจ” ดาร้องให้สะอึกสะอื้น
“ดีแล้วดา เขาไม่เหมาะกับดาหรอก” เธอปลอบใจเพื่อน
“อืมม เราก็คิดนะ แต่มันกระทันหันจนตั้งตัวไม่ติด” ดาบอกฉัน และนั่นทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น
………………………………………………………………………
“ทำไมถึงเลิก” ฉันถามเขาทางโทรศัพท์เวลาเดิมเหมือนทุกครั้ง
“เธอ บอก” เขาตอบห้วนสั้น
“เพราะฉันหรอ ทำไม” คำถามที่ฉันอยากจะถามเขาแต่ไม่กล้า
“ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะโทรมา” ฉันพูดกับเขา
“อืม” เสียงเขาไร้อารมณ์
“รู้ไหม ทำไมเราถึงไม่ตอบตกลงกับดาตั้งแต่แรก” นนท์ถามฉันเป็นครั้งแรก
“ทำไม” ฉันถามเขาแผ่วเบา
“เพราะเธอ” เขาตอบและเงียบไป
“แต่ มันสายไปแล้ว “ ฉันตอบเขาด้วยเสียงที่เริ่มสะอื้น
“เรารู้” เสียงของเขาฟังดูห่างเหิน จนใจหาย
“ใช่ เธอรู้ คนที่ไม่รู้อะไรเลย คือเราเอง แต่มันจบแล้ว” ฉันวางสายลง
………………………………………………………………….....