CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    เมื่อเวลาของเราสองคนสวนทางกัน ... <โรสริตา>

    (หมายเหตุ : ... นี่เป็นแค่ความรู้สึกเสี้ยวหนึ่ง ของอารมณ์อ่อนไหวของผู้หญิงคนหนึ่ง ^__^...)



    เมื่อเวลาของเราสวนทางกัน



    เวลาของเธอคงเดินไปข้างหน้า
    คงมีแต่ตัวฉันที่อยากจะย้อนเวลากลับไป
    แต่เมื่อเธอไม่ยินดีที่จะย้อนเวลากลับไปกับฉัน
    บวกกับความจริงที่เวลามีแต่จะเดินไปข้างหน้า
    ตอนนี้ตัวฉันจึงทำได้แค่ย่ำเท้าอยู่กับที่
    กักเก็บวันเวลาและความรู้สึกที่แสนดีเอาไว้อย่างทรมานคนเดียวเท่านั้น



    ฉันรู้ ... ฉันรู้ว่ามันโง่มากเลยที่ทำตัวแบบนี้
    ฉันรู้ ... ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะขังตัวเองไว้กับอดีตที่แสนสวยงามนั่น
    เมื่อไม่ว่าอย่างไร ฉันก็หนีความเป็นจริงไม่ได้
    ฉันไม่อาจจะหลบอยู่แต่ในโลกแห่งความฝันได้


    ฉันรู้ ...



    แต่รู้ไหม ยิ่งเธอบอกให้ ฉันต้องเปิดใจ ยอมรับความจริงสักเท่าไหร่
    ฉันก็ยิ่งเจ็บปวด กับความจริงที่บางอย่างขาดหายไป ... ไม่เหมือนเดิม
    และยิ่งทรมาน เมื่อได้รู้ว่า บางอย่างนั้นกำลังลอยหายไปเรื่อยๆ
    เหมือนดั่งว่าวที่สายป่านขาด ที่ไม่อาจจะทำอะไรได้เลยนอกจากยืนมองด้วยน้ำตา



    ทำอย่างไร ว่าวที่พวกเราอุตส่าห์เพียรพยายามประดิษฐ์ไว้อย่างสวยงาม
    และมีความหวังก็ต้องหลุดลอยออกไป


    ถ้าฉันมีแขนยาวๆ หรือสามารถขยายตัวเองได้ก็คงดี ฉันคงจะโอบโลกทั้งใบ
    คว้าว่าวกลับมาอยู่ในมือของฉันเหมือนเดิม


    แต่ก็ทำไม่ได้ ...


    เหมือนความรู้สึกของเราสองคน
    ที่วันนี้ความสัมพันธ์ไม่ต่างอะไรกับสายป่านที่แสนบางเบา
    สายป่านที่เป็นดั่งวงล้อมของสายสัมพันธ์
    ที่คล้องเราสองคนไม่ให้หลุดลอยจากกันไปไกล
    สายป่านที่พร้อมจะขาดทุกเมื่อ กับสายลมที่พัดแรงอย่างกาลเวลา
    ที่ไม่มีแม้หลักประกันอะไร ว่าฉันจะยังมีเธออยู่ด้วยกัน



    มาถึงวันนี้ ว่าวเหมือนจะหลุดลอยออกไปแล้ว
    ถึงจะไขว่คว้าอย่างไร ฉันก็ไม่อาจจะยืดแขนยาวๆไปคว้ามันเอาไว้ได้

    ฉัน ... ปวดใจเหลือเกินที่ได้แต่ยืนมองเธอไกลออกไปจากฉันเรื่อยๆ



    เธอไม่ต้องบอก ฉันก็รู้ดี
    ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องเดินหน้าต่อไปใช่ไหม
    ยังไงก็ต้องอดทนกับความเจ็บปวดที่ต้องพบเจอให้ได้ใช่ไหม
    แต่ว่า ฉันเองก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เธอเห็นหรอกนะ
    ที่จะได้ไม่รู้สึกอะไรเลยกับความผูกพันของเราทั้งสอง …
    อย่างที่เธอลืมมันลงได้
    อย่างที่เธอสามารถบอกลากันได้เพียงคำคำเดียว
    อย่างที่เธอยังสามารถหายใจต่อไปได้โดยไม่มีฉันเหลืออยู่อีก



    และคงเพราะเหตุนี้หรือไร
    ถึงทำให้เวลาของเราสองคนสวนทางกัน ...



    by redrose Rosarita

     
     

    จากคุณ : iNt_GaL - [ 20 ต.ค. 49 01:59:12 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | PanTown.com | BlogGang.com