วันหนึ่งของการทำงาน อากาศสดใสแต่ปะปนไปด้วยความวุ่นวายของสายงานที่ผมทำ ผมทำงานด้านใดนั้น ถ้าคุณอยากรู้ คุณต้องอ่านและวิเคราะห์เอาเองนะครับ ( อยากให้คิด ) "กรี๊งๆๆๆๆ" มีสายโทรศัพท์ จากผู้หญิงคนหนึ่ง โทรเข้ามา และผมก็รับสายด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ แต่ (แฝงไปด้วยความเบื่อ) น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นเปี่ยมไปด้วยความทุกข์เนื่องด้วยลูกสาวของเธอ ไม่เป็นไปอย่างที่เธอคิด คาดหวัง และตั้งใจ ผมรับฟังด้วยความเข้าใจ และบอกกับเธอว่า ให้เธอเข้ามาพบได้เสมอ ผมยันดีรับฟัง และยินดีให้ข้อมูลทุกอย่าง....จบการสนทนา
เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง มีหญิงวัยกลางคน คนหนึ่ง ลักษณะท่าทางภูมิฐาน แต่ใบหน้าอมทุกข์เหลือเกิน เดินจูงมือเด็กสาวในชุดนักศึกษาที่ดูไม่ค่อยเหมือนนักศึกษาเท่าไหร่ มายกมือไหว้ผม ผมรับไหว้ด้วยความกระอักกระอ่วนใจ เพราะผมคงมีอายุน้อยกว่าแน่นอน
" มีอะไรให้ผมช่วยเหลือหรือครับ" ผมถามเปิดประเด็น
"ดิฉันต้องการความจริงค่ะ ลูกดิฉันบอกว่า ครูผู้สอนของเขาดุด่าว่าเขา เขาไม่มีเพื่อนที่จะเรียน ไม่มีกลุ่มเพื่อนที่ช่วยทำงานกลุ่มเลย ลูกดิฉันจึงเกรดตกมากค่ะ แล้วนี่ดิฉันอยากทราบข้อมูลของลูกสาวฉันค่ะ ว่าเป็นอย่างไร เพราะว่า เขาเคยเรียนไม่ได้และลาออกมาแล้วครั้งหนึ่งค่ะ "
ผมค้นข้อมูลทางคอมพิวเตอร์ด้วยความชำนาญ จึงพอจะทราบสาเหตุและพฤติกรรมของเด็กสาวคนนี้ " คุณแม่ครับ ลูกคุณแม่เพิกถอนวิชาหมดเลยนี่ครับ"
"อ้าว ตายแล้ว" ผู้เป็นแม่อุทานด้วยความตกใจ " ไหนหนูบอกกับแม่ว่าวันนี้มีสอบไงลูก
" หนูทำตามที่อาจารย์เขาแนะนำนี่คะ เขาไม่ให้หนูเรียน หนูไม่มีเพื่อน แต่หนูเข้าเรียนทุกครั้งนะคะ" เด็กพูดด้วยอาการเคร่งเครียด และรำคาญ
" หนูครับ ครูเชื่อว่าครูทุกคนย่อมหวังดีต่อเด็ก อาจจะมีบ้างที่ครูบางคนดุ เพราะบุกคลิกภาพคนเราอาจต่างกัน แต่เป็นไปไม่ได้ว่าทุกวิชาแบบนี้" เด็กรับฟังด้วยอาการไม่สบสายตา เพราะเริ่มรู้ว่ามีคนรู้ทัน
" แต่หนูเข้าเรียนทุกครั้งนะคะ หนูเพียงไม่มั่นใจ ว่าหนูจะสอบได้รึเปล่า หนูกลัวสอบตกค่ะ" เด็กสาวพูดด้วยกิริยาไม่สำนึกผิด
" หนูมั่นใจนะ ว่าหนูเข้าเรียนทุกครั้ง ครูเช็คได้นะครับ เพราะวิชานี้ อาจารย์ท่านเช็คชื่อทุกครั้ง " ผมพูดเพื่อให้เด็กกล้าที่เผชิญความจริง ทั้งที่ใจจริงๆ ผมไม่อยากคาดขั้นใดๆ ผู้เป็นแม่ น้ำตาคลอ เพราะเริ่มรู้ว่า ลูกที่เป็นความหวังและเป็นหัวใจของตน ไม่ได้ตอบแทนความรักของตนเลย
" หนูครับ อดีตให้มันผ่านไปนะครับ ขอเพียงหนู ยอมรับความจริง และยอมเปลี่ยนพฤติกรรม ตั้งใจเรียน และพยายามใหม่ ยังมีโอกาสเสมอ...ผมพูดและอธิบายกฎเกณฑ์ การคิดสถานภาพนักศึกษาต่างๆ "
คุณแม่เริ่มพร่างพรู ความทุกข์ในใจที่มีมา เธอเป็นผู้หญิงสู้ชีวิต เลี้ยงลูกตามลำพัง เธอให้สัญญาว่าเธอไม่เคยคิดหาพ่อใหม่ให้แก่ลูก เธอยังพร้อมให้โอกาสลูกเสมอ แต่ถ้าลูกไม่ต้องการเรียน เธอก็พร้อมจะหางานให้ลูกทำ เพียงแต่เธอเห็นความสำคัญของการศึกษา ที่เธอไม่เคยได้ในวัยเด็ก แม้แต่ชื่อของตัวเธอเองเธอยังเขียนไม่คล่องเลย ถ้าเมื่อใด ลูกเธออยากกลับมาเรียนใหม่ เธอก็ยินดี อาจเป็นเพราะผู้ชายที่มาติดพันกับชีวิตลูกสาวเธอ ซึ่งพบกันทางอินเตอร์เน็ต ทำให้ลูกสาวเธอเป็นแบบนี้
ผมรับฟัง อย่างตั้งใจ และเห็นใจ ด้วยเวลาที่ผ่านไปกว่า 1 ชั่วโมง
" หนูให้สัญญาได้ไหม ว่าหนูจะพยายามทำเกรด ในเทอมที่เหลือ ซึ่งเป็นโอกาสสุดท้ายของการศึกษาที่นี่ให้ผ่านเกณฑ์" ผมบอกให้เด็กสาวให้คำสัญญา ต่อหน้าน้ำตาของแม่
"หนูให้สัญญา" เสียงจากเด็กสาวที่หาความมั่นคง และเชื่อถือใดๆ ไม่ได้เลย
ความรู้สึกของผมสลดใจยิ่งนัก ผมพูดประโยคสุดท้ายว่า ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่ และลูกของคุณแม่ให้ดำเนินชีวิตไปในทางที่ดี เชื่อมั่นในการทำดี "หนูยังโชคดี หนูยังมีโอกาส มีคนอีกมากมายที่อยากเรียน แล้วไม่ได้เรียน เขาต้องกระเสือกกระสน เพื่อให้ได้มาซึ่งการศึกษา...สักวันหนึ่งหนูจะเข้าใจ หนูจะรักแม่ของหนูมากกว่าตอนนี้ ชีวิตนี้ ไม่ได้อยู่เพื่อใครเลย ชีวิตหนูไม่ได้อยู่ที่ครู เพื่อน หรือคนรักของหนู หนูเรียนหนังสือก็เพื่อตนเอง เพียงหนูมีความสุข สำเร็จการศึกษา และประสบความสำเร็จในชีวิต แค่นี้แม่หนูก็มีความสุขแล้ว"
แม่และเด็กหญิง ยกมือไหว้ และขอลากลับด้วยความซาบซึ้ง และความหวัง ส่วนเด็กหญิงนั้น.....ไม่ทราบจิตใจของเธอจริงๆว่าเป็นเช่นไร
ผม....หดหู่ และสังเวช (ที่ตนเองต้องสู้ด้วยตนเอง ช่วยเหลือตนเองมา....ตลอดช่วงเวลาของการเรียน ...และของชีวิต...มันช่างต่างกับชีวิตของเด็กคนนี้สิ้นดี)