ความคิดเห็นที่ 1 เซอร์เฮนรี่หยุดพูดพร้อมกับมองเธออย่างจริงจัง       แต่พระนางเชิดพระเศียรอย่างมั่นคงไม่กล่าวถ้อยคำออกมาเลย “ดูนี่”   เซอร์เฮนรี่กล่าวต่อไปพร้อมกับชี้มือไปที่รูปแกะสลักซึ่งขาวกระจ่างอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์   “พระนางเห็นนางฟ้าผู้ที่วางมืออยู่บนหน้าผากของชายที่กำลังหลับอยู่ไหม      พระนางเห็นไหมว่าสัมผัสของนางฟ้าทำให้วิญญาณของเขาลุกโชติช่วงเปล่งประกายออกมาทางผิวกาย      ราวกับว่าเป็นตะเกียงที่มีดวงไฟอยู่ข้างใน       เฉกเช่นเดียวกับตัวของหม่อมฉันและพระนางไนเรพธา       พระนางได้ปลุกดวงวิญญาณของหม่อมฉันและเรียกมันออกมา            และตอนนี้ไนเรพธาดวงวิญญาณนั้นไม่ใช่ของหม่อมฉันอีกแล้วแต่เป็นของพระนางและเป็นของพระนางแต่เพียงผู้เดียว       ไม่มีสิ่งใดที่หม่อมฉันจะกล่าวต่อไปได้อีกแล้ว       ชีวิตของหม่อมฉันอยู่ในอุ้งหัตถ์ของพระนาง”       จากนั้นเขาเอนกายพิงร่างกับฐานของพระรูป        ร่างของเขามองดูซีดเซียวแต่ดวงตาของเขาเป็นประกายงดงามและหยิ่งทระนงเหมือนกับเทพเจ้า อย่างช้า ๆ พระนางเงยพระเศียรขึ้น      จ้องพระเนตรอันเต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างดูดดื่มไปยังใบหน้าของเขาอย่างแน่วนิ่งราวกับว่าจะอ่านเข้าไปให้ถึงจิตใจของเขา        จากนั้นในที่สุดพระนางก็กล่าวถ้อยคำขึ้นแม้ว่าจะเบามากแต่ก็ชัดเจนเหมือนกับเสียงระฆังเงิน “แท้จริงแล้วฉันเป็นเพียงหญิงซึ่งอ่อนแอฉันจึงเชื่อท่าน       คงเป็นวันที่โชคร้ายสำหรับตัวท่านและตัวฉันด้วยเช่นเดียวกันถ้าหากว่าโชคชะตาทำให้ฉันรู้ในภายหลังว่าฉันเชื่อความเท็จ        และตอนนี้โปรดฟัง       ชายผู้เดินทางมาจากแดนไกลผู้ขโมยดวงใจไปจากตัวฉันและทำให้ฉันตกหลุมรัก       ฉันขอวางมือไว้ในอุ้งมือของท่าน       และริมฝีปากที่ไม่เคยจุมพิตผู้ใดมาก่อนเลยจุมพิตหน้าผากของท่าน       และด้วยมือของฉันและจุมพิตแรกอันศักดิ์สิทธิ์และด้วยความมั่งคั่งของประชาชนของฉันและราชบัลลังก์ของฉันที่ยอมสูญเสียเพื่อท่าน---ในนามของราชวงศ์อันสูงศักดิ์ของฉัน      ในนามของแท่นหินศักดิ์สิทธิ์และรัศมีอันโชติช่วงชั่วนิรันดร์กาลของสุริยะเทพ       ฉันขอสาบานว่าจะรักและอยู่เคียงคู่กับท่านจนวันตาย        และฉันขอสาบานว่าจะรักท่านแต่เพียงผู้เดียวจนกว่าชีวิตจะหาไม่       และเหนือขึ้นไปกว่านั้นถ้าแม้นว่าจะมีสวรรค์ชั้นฟ้าอยู่เบื้องบนตามที่กล่าวกัน      เมื่อตัวท่านไปสู่ดินแดนนั้นฉันจะเคียงคู่ไปกับท่าน “จงดู  มายลอร์ด       ท่านไม่รู้หรอกว่าหญิงที่ตกอยู่ในความรักอ่อนน้อมถ่อมตัวสักแค่ไหน       ตัวฉันซึ่งเป็นนางพญาขอคุกเข่าเบื้องหน้าท่าน       และขอกล่าวคำสัตย์ปฏิญาณที่แทบเท้าของท่าน”      และแล้วสาวงามผู้จริงจังกับความรักคุกเข่าลงบนพื้นหินอ่อนอันเยือกเย็นเบื้องหน้าเขา      หลังจากนั้นเป็นอย่างไรต่อไปข้าพเจ้าไม่รู้จริง ๆ เพราะข้าพเจ้าทนอยู่ต่อไปไม่ไหวถอยออกมาสงบจิตใจพร้อมกับผู้เฒ่าอัมสโลโปกาส        ปล่อยให้พวกเขาเจรจากันต่อไปตามภาษาของพวกเขาซึ่งใช้เวลานานมาก ข้าพเจ้าได้เห็นว่านักรบเฒ่ายันกายอยู่บนด้ามขวานอินโกสีกาส เหมือนเช่นเคย      และมองดูเรื่องที่ปรากฏอยู่ภายใต้แสงจันทร์ด้วยรอยยิ้มอันดุดันอย่างขบขัน “อ้าห์   มะคูมะซาน”    เขาพูดขึ้น     “ฉันว่าตัวฉันเองก็เริ่มแก่ชราแล้ว       แต่ก็ยังไม่อาจเรียนรู้และเข้าใจวิถีชีวิตของคนขาว       ดูตรงนั้นซิ     ทั้งคู่เหมาะสมกันเห็นอยู่แล้ว      แต่ว่ามันยุ่งยากอะไรกันนักหนามะคูมะซาน ?     เขาต้องการภรรยา     และเธอต้องการสามี       ทำไมเขาไม่ให้วัวเป็นค่าสินสอดแก่เธอ (เป็นธรรมเนียมของพวกซูลู---อัลลัน) อย่างที่ผู้ชายเขาทำแล้วจะได้จบเรื่องกันไปเสียที ?      จะได้ตัดปัญหายุ่งยากเสียเวลาออกไป     เราจะได้กลับไปนอนเสียที       แต่พวกเขาเอาแต่พูด ๆๆๆ     แล้วก็จูบ ๆๆๆๆ กันเหมือนคนบ้า     อ้าห์ ไม่เข้าใจเลย !” อีกสี่สิบห้านาทีต่อมาคู่รักที่เหมาะสมกันเดินเข้ามาหาเรา       เคอร์ตีสดูค่อนข้างเคอะเขินส่วนนางพญาไนเรพธามองดูเยือกเย็นเหมือนกับที่แสงจันทร์นำความสวยงามมาสู่หินอ่อน       จากนั้นด้วยอารมณ์อันปลึ้มปิติอย่างที่สุดพระนางกุมมือของข้าพเจ้าแล้วตรัสว่าข้าพเจ้าเป็นสหายของคนรักของพระนาง     ดังนั้นจึงเป็นสหายของเธอด้วย---ข้าพเจ้าพูดอะไรไม่ออกเลย        จากนั้นพระนางหยิบเอาขวานของอัมสโลโปกาสขึ้นมาทอดพระเนตรอย่างสนใจ      แล้วตรัสอย่างแข็งขันว่าในไม่ช้าเขาจะได้ใช้มันปกป้องเธอ หลังจากนั้นพระนางค้อมพระเศียรอย่างงดงามให้พวกเราทุกคน      พร้อมกับส่งพระเนตรอย่างซาบซึ้งไปยังคู่รักของพระนาง      แล้วกลมกลืนหายไปในความมืดเหมือนกับมายาภาพอันสวยงาม จากคุณ : Sv - [ วันปิยมหาราช 14:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากที่พวกเรากลับมายังที่พักอย่างปลอดภัย       เคอร์ตีสถามข้าพเจ้าอย่างร่าเริงว่าข้าพเจ้าคิดอย่างไร “ผมยังสงสัยอยู่”   ข้าพเจ้าตอบ     “มีเหตุผลอะไรที่ทำให้คนบางคนได้พบกับนางพญาสาวสวยและพระนางตกหลุมรักเขา      ขณะที่คนอื่น ๆ ไม่พบใครสักคนเลยหรือแย่ยิ่งไปกว่านั้นอีก      ผมยังสงสัยมากไปกว่านั้นอีกจะมีคนกล้าสักกี่คนที่หมดเปลืองไปกับงานอย่างเมื่อคืนนี้”       ข้าพเจ้าค่อนข้างจะหยาบคายบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าอารมณ์ความรู้สึกไม่ได้เจือจางไปพร้อมกับอายุขัย         และก็ช่วยไม่ได้ที่ข้าพเจ้ารู้สึกอิจฉาเล็กน้อยในความโชคดีของสหายเก่าแก่       เหลวไหลไร้สาระจริง ๆ ! ในเช้าวันต่อมา        เมื่อกัปตันกู๊ดรับทราบเรื่องราวของความสุขสมหวังที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้       เขายิ้มรับอย่างยินดีด้วยอาการที่เหมือนกับระลอกน้ำในสระโดยเริ่มจากริมฝีปากไล่ขึ้นไปบนใบหน้าจนถึงขอบแว่นตาแก้วของเขาแล้วจึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวาน       ที่จริงแล้วกัปตันกู๊ดไม่ได้ยินดีเพียงเพราะว่าชื่นชมในความสำเร็จเขายังมีเหตุผลของเขาเองอีกด้วย         เขาหลงรักนางพญาโซราอีสอย่างจริงจังเหมือนกับที่เซอร์เฮนรี่หลงรักนางพญาไนเรพธาแต่ความรักของเขาไม่ได้งอกงามตามไปด้วย         ที่จริงแล้วเป็นที่รู้กันในระหว่างตัวเขาและข้าพเจ้าว่านางพญาผิวเข้มเหมือนกับราชินีคลีโอพัตราชื่นชอบเคอร์ตีสอย่างซ่อนเร้นมากกว่ากัปตันกู๊ด         ดังนั้นเขาจึงโล่งใจที่คู่แข่งผู้ไม่รู้ตัวถูกตัดออกไปอย่างถาวรและพึงพอใจที่จะเป็นผู้ช่วยเหลือไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง        เขาแสดงอาการผิดหวังออกมาเล็กน้อยเมื่อได้รับการบอกว่าเรื่องทั้งหมดนี้ต้องเก็บไว้เป็นความลับอย่างเข้มงวด        โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับนางพญาโซราอีสในตอนนี้        ด้วยเหตุผลทางการเมืองที่จะตามมาหากเรื่องนี้เปิดเผยออกไปก่อนกำหนดอาจจะร้ายแรงจนเขย่าให้นางพญาไนเรพธากระเด็นออกมาจากราชบัลลังก์ เช้าวันนั้นพวกเราไปเข้าเฝ้ายังท้องพระโรงเหมือนเช่นเคย        และข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มกับตัวเองเมื่อเปรียบเทียบกับการมาครั้งที่แล้ว         และรู้สึกขึ้นมาว่าถ้าหากว่ากำแพงพูดได้พวกมันคงมีเรื่องแปลกประหลาดมาเล่าสู่กันฟัง ช่างเป็นผู้หญิงที่แสดงได้อย่างแนบเนียนอะไรเช่นนี้ !       นางพญาไนเรพธาในชุดฉลองพระองค์ มีตราพระราชสำนักประทับเด่นเป็นสง่าอยู่บนบัลลังก์ทอง        และเมื่อเซอร์เฮนรี่ผู้มาเข้าเฝ้าสายไปเล็กน้อยในชุดรักษาพระองค์เต็มยศค้อมหัวคำนับอย่างอ่อนน้อมเบื้องหน้าพระพักตร์        พระนางทำเพียงแค่รับรู้การแสดงความเคารพของเขาโดยการผงกพระเศียรอย่างไม่ใส่พระทัยพร้อมกับหันพระพักตร์ไปทางอื่นอย่างเฉยเมย         ท้องพระโรงแห่งนี้มีขนาดใหญ่โตมากแต่ไม่ได้มีเพียงแค่ผู้ที่เข้าร่วมพิธีลงพระนามในร่างกฎหมายเท่านั้นแต่ด้วยข่าวลือที่ว่านาสตาจะขอวิวาห์กับนางพญาไนเรพธาแพร่สะพัดไปทั่ว      ผลจึงเป็นว่าท้องพระโรงแห่งนี้แน่นขนัดไปด้วยฝูงชนจนเต็มพื้นที่         ตรงนั้นสหายของเราเหล่าพระผู้ทรงอำนาจนำขบวนโดยอากอนส่งสายตามายังพวกเราอย่างอาฆาต      เดินขบวนมาเป็นสง่าอย่างที่สุดด้วยเสื้อคลุมยาวสีขาวมีลายปักอย่างงดงามคาดเอวด้วยโซ่ทองมีสิ่งที่คล้ายเกล็ดปลาห้อยประดับอยู่        และตรงนั้นอีกเหล่าข้าราชสำนักชั้นสูงจำนวนมากมาย        แต่ละคนมีบริวารแต่งกายงดงามยืนประดับอยู่เป็นแถว        และเห็นได้เด่นชัดในกลุ่มคือนาสตายืนลูบเคราสีดำของเขาอย่างใช้ความคิดดูท่าทางกังวลใจอย่างผิดปกติ        เป็นภาพที่งดงามและน่าประทับใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพนักงานอ่านร่างกฎหมายจบแล้วถวายให้นางพญาลงพระนาม        ขณะเดียวกันเสียงแตรเป่าประชันขึ้นมาพร้อมกับทหารองค์รักษ์กระทุ้งด้ามหอกกับพื้นเป็นการถวายความคารวะ          การอ่านร่างกฎหมายและลงพระนามใช้เวลาค่อนข้างยาวนาน      แต่ในที่สุดก็จบสิ้นลง      กฎหมายฉบับสุดท้ายมีเนื้อความว่า    “โดยที่คนต่างถิ่นเป็นผู้มีความรอบรู้..... ฯลฯ”     จึงสมควรแต่งตั้งให้ทั้งสามคนเป็นขุนนางชั้น “ลอร์ด” พร้อมด้วยกองทหารในบังคับบัญชา      และได้รับพระราชทานปราสาทขนาดใหญ่จากนางพญา         เมื่ออ่านประกาศจบลงเสียงแตรดังประชันขึ้นพร้อมกับเสียงกระทุ้งด้ามหอกเหมือนเช่นเคย        แต่ข้าพเจ้าเห็นขุนนางบางคนหันไปซุบซิบกัน     ขณะที่นาสตาขบฟันแน่น       พวกเขาไม่ยินดีกับตำแหน่งที่พวกเราได้รับซึ่งไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็เป็นเรื่องที่ไม่ผิดปกติแต่อย่างใด หลังจากหยุดไปชั่วครู่นาสตาก้าวออกมาข้างหน้าค้อมหัวอย่างอ่อนน้อมแต่ไม่มีความถ่อมตัวอยู่ในแววตา       ขอประทานอนุญาตกล่าวเบื้องหน้าพระพักตร์นางพญาไนเรพธา นางพญาไนเรพธาพระฉวีซีดลงเล็กน้อย          แต่ค้อมพระเศียรอย่าสง่างามอนุญาตให้กล่าวถ้อยคำได้        ดังนั้นด้วยถ้อยคำตรงไปตรงมาเยี่ยงทหารเขาขอพระราชทานอนุญาตสมรสกับนางพญา แต่ก่อนที่นางพญาจะหาคำตอบออกมาได้       หัวหน้าพระอากอนถือโอกาสกล่าวคำสาธยายด้วยถ้อยคำโน้มน้าวให้เห็นถึงประโยชน์ที่จะได้รับอย่างมากมายจากการที่จะรวมเป็นพันธมิตรกัน       พระราชอาณาจักรจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น       เพราะอำนาจปกครองของนาสตาก็มีเท่ากับพระราชา      สำหรับชาวซู-เวนดิก็เหมือนกับสก็อตแลนด์รวมตัวกับอังกฤษ      นาสตาเป็นที่นิยมของชาวเขาผู้ป่าเถื่อนเป็นแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับในหมู่ทหาร       เขาจะเป็นผู้เชิดชูราชวงศ์ให้มั่นคงยิ่งขึ้น      ได้รับการยอมรับและพระกรุณาจากสุริยะเทพ ฯลฯ    และจากวิหารของพวกพระ       และข้อโต้แย้งทั้งหมดก็จะหายไปอย่างไม่ต้องสงสัยดูจากเหตุผลทางด้านการเมือง     ทุกอย่างจะยุติลงจากการวิวาห์        แต่โชคไม่ดีเป็นเรื่องยากที่จะเล่นเกมการเมืองกับนางพญาที่สวยงามและอ่อนวัยแม้ว่าตัวเขาจะมีค่าเท่ากับตัวหมากรุกงาช้างบนกระดาน       ขณะที่หัวหน้าพระอากอนพล่ามสาธยายอยู่นั้นพระพักตร์ของนางพญาไนเรพธาวางท่าอย่างเรียบเฉยทรงไตร่ตรองอย่างรอบคอบ       แล้วก็ทรงแย้มพระโอษฐ์แต่ว่าภายใต้รอยแย้มยิ้มนั้นเยือกเย็นเหมือนศิลา       พระเนตรของนางพญาพลันบังเกิดแววอำมหิต ในที่สุดการสาธยายของหัวหน้าพระก็จบสิ้นลง       เช่นเดียวกับที่นางพญาเตรียมคำตอบไว้พร้อมแล้ว       แต่ก่อนที่นางพญาจะตรัสถ้อยคำออกมานางพญาโซราอีสเอนพระกายเข้าไปหาพระนางและตรัสถ้อยคำที่ดังพอที่ข้าพเจ้าจะจับความได้    “ขอให้พระพี่นางทรงคิดให้ดีเสียก่อนที่จะตรัสถ้อยคำออกมา       เพราะน้องคิดว่าบัลลังก์ของเราแขวนอยู่ภายใต้ถ้อยคำของพี่” นางพญาไนเรพธาไม่ตรัสตอบแต่อย่างใด      นางพญาโซราอีสยักพระอังสาพร้อมกับแย้มพระโอษฐ์แล้วเอนพระกายคืนกลับมาตั้งใจฟัง “เป็นเกียรติยศอันยิ่งใหญ่ที่ฉันได้รับอย่างแท้จริง”      พระนางตรัสขึ้น      “ว่ามืออันต่ำต้อยของฉันได้รับการร้องขอเพื่อการวิวาห์       แม้แต่หัวหน้าพระอากอนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ยังกล่าวคำอวยพรให้แก่ฉันในพระนามของสุริยะเทพเพื่อการวิวาห์ของฉันเสียก่อนล่วงหน้าอย่างรวดเร็ว       ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาคงจับฉันเข้าพิธีสมรสก่อนที่เจ้าสาวจะได้เอ่ยปากพูดเลยสักคำ        นาสตาฉันขอบใจท่าน       และฉันได้พิจารณาคำขอของท่านอย่างรอบคอบแล้ว       แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน       เช่นเดียวกับถ้วยน้ำที่เรายังไม่รู้รสจนกว่าจะได้ลองดื่มเข้าไป       ฉันขอขอบใจท่านอีกครั้งนาสตา”    แล้วพระนางทำท่าเหมือนกับจะเสด็จขึ้น ใบหน้าของนายทหารเอกเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำเหมือนหนวดเคราของเขาด้วยความโกรธ       เพราะเขารู้ว่านั้นเป็นถ้อยคำที่ปฏิเสธคำขอของเขา “ขอบคุณนางพญาที่ทรงประทานคำตอบ”     เขากล่าวพร้อมกับควบคุมตัวเองเอาไว้อย่างยากลำบากทำให้ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าจะกล่าวคำขอบคุณ     “หัวใจของหม่อมฉันต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสมแน่นอน        และตอนนี้หม่อมฉันขอพระราชทานอนุญาตอีกหนึ่งเรื่อง      ขอลาออกจากราชสำนักกลับไปยังเมืองอันต่ำต้อยของหม่อมฉันทางภาคเหนือจนกว่านางพญาจะตอบรับหรือปฏิเสธ        บางที”     เขากล่าวต่ออย่างถากถาง     “นางพญาจะทรงพระกรุณาไปเยี่ยมหม่อมฉันที่นั่น     พร้อมกับพาขุนนางต่างถิ่นพวกนี้ไปด้วย”    พร้อมกับถลึงตาอย่างขุ่นเคืองมายังพวกเรา     “แม้ว่าจะเป็นเมืองยากจนหยาบกระด้าง       แต่พวกเราก็เป็นชาวเขาที่เข้มแข็ง       และที่นั่นจะมีนักรบสามหมื่นคนเข้าแถวรอถวายการต้อนรับนางพญา” ถ้อยคำนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการประกาศสงคราม      ทุกคนพากันนิ่งเงียบไปหมด      แต่นางพญาลุกขึ้นตอบโต้อย่างว่องไวด้วยจิตใจที่กล้าหาญ “ โอห์    แน่นอนเลยนาสตา     ฉันไปแน่พร้อมกับขุนนางต่างถิ่นของฉันร่วมขบวนไปด้วย       และสำหรับชาวเขาทุกคนที่เรียกตัวท่านว่าเจ้าชาย       ฉันจะนำคนจากพื้นราบที่เรียกฉันว่านางพญาไปเป็นสองเท่า      และเราจะได้เห็นความจงรักภักดีที่มีอยู่ในสายเลือดว่าจะเป็นข้างไหน     จนกว่าจะถึงวันนั้นลาก่อน” แตรแผดเสียงดังสนั่น      นางพญาเสด็จขึ้น       มหาชนแตกกระจายกันออกไปส่งเสียงพึมพำสู่กันด้วยความสับสน       และสำหรับตัวของข้าพเจ้าเองกลับมาสู่ที่พักด้วยหัวใจอันนักอึ้งเพราะมองเห็นอยู่ว่าสงครามกลางเมืองจะเกิดขึ้นในไม่ช้า หลังจากนั้นก็อยู่กันอย่างสงบเงียบสักสองสามอาทิตย์       เคอร์ตีสกับนางพญาพบกันไม่บ่อยนัก        อย่างระมัดระวังที่จะไม่ให้ความสัมพันธ์ที่ก้าวล่วงข้ามเส้นไปเผยแพร่ออกไป       แต่ไม่ว่าพวกเขาจะทำเช่นใดข่าวลือที่ไร้ร่องรอยเหมือนกับเสียงหึ่งของแมลงวันที่บินอยู่ในห้องที่มืดมิดแม้ว่าจะไม่เห็นตัวแต่ก็ยังได้ยินเสียงก็แพร่สะพัดออกไป        และในที่สุดมันก็เขย่าบัลลังก์ของนางพญา จบบทที่ ๑๖ จากคุณ : Sv - [ วันปิยมหาราช 14:02:42 ]