เคยจำกันได้ไหมว่าสิ่งต่างๆที่เราทำเป็นครั้งแรกในชีวิตมีใครสอนเรามีใครพาเราทำ นอกจากพ่อแม่ที่เป็นเหมือนครูคนแรกของเราแล้วมีใครอีกบ้างที่ทำอย่างนั้น

ฉันยังจำได้ดีว่าวันที่ได้เล่นน้ำฝนครั้งแรกย่าเป็นคนพาไปและวันนั้นก็เป็นวันแรกเหมือนกันที่ได้ตกปลา ความรู้สึกในตอนนั้น “ย่าเจ๋งมากเลย” เพราะถ้าแม่รู้ว่าไปเล่นน้ำฝนแบบนั้นโดนแน่

เมื่อตอนเด็กๆปิดเทอมทีไรพ่อก็จะพาฉันไปอยู่กับย่าที่จังหวัดฉะเชิงเทรา บ้านย่าเป็นบ้านไม้หลังใหญ่ปลูกอยู่ในสวนที่นั่นมีลูกพี่ลูกน้องของฉันอยู่กันเต็มไปหมด ฉันที่เป็นลูกคนเดียวและเด็กที่สุดในกลุ่มก็เลยกลายเป็นหลานรัก อยากบอกว่าภูมิใจมากเพราะมันทำให้รู้สึกเหมือนว่าเรานี่พิเศษสุด

ย่าใช้ชีวิตเหมือคนต่างจังหวัดทั่วไปทำนาทำไร่ไปตามเรื่อง และที่บ้านก็เลี้ยงหมูโดยพวกพี่ๆที่อยู่กับย่าอยู่แล้วรับหน้าที่นั้นแต่จะพิเศษหน่อยก็ตอนปิดเทอมนี่แหละที่ต้องพวงไอ้ตัวแสบอย่างฉันไปด้วย พอตกเย็นพี่ก็จะพาไปตัดต้นกล้วยแล้วก็มาสับให้ละเอียดคลุกกับรำเอาไปให้หมู วันนั้นจอมยุ่งอย่างฉันอยากลองทำบ้างทั้งที่ย่าเตือนแล้วเตือนอีกแต่ด้วยความดื้อยังไงก็จะทำให้ได้ สับไปสับมาแหมเราก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ยสับละเอียดเชียว แต่สักพักเท่านั้นล่ะด้วยความที่มีดมันคมมากและหนักด้วยทำให้สับผิดเอาเข้าที่นิ้วตัวเอง แปลกแทนที่จะจำความเจ็บตอนนั้นได้สิ่งที่ฉันจำได้ดีคือเสียงแหกปากของตัวเองว่าดังลั่นจนคนทุกคนตกใจกันใหญ่ ย่าเป็นคนทำแผลให้ไม่ดุด่าสักคำ ย่าเอาน้ำมันที่ได้จากวัดหลวงพ่อโสธรทาและก็ปลอบ

“ไม่เป็นไรแล้ว เห็นไหมที่นิ้วไม่ขาดเพราะว่าใส่แหวนหลวงพ่อที่ย่าให้ ต่อไปย่าบอกอะไรต้องเชื่อย่านะ”

ไม่รู้ทำไมทุกอย่างในตอนนั้นมันเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่ตอนนี้ไม่มีย่าอยู่อีกแล้ว ยิ่งโตขึ้นความทรงจำต่างๆในวัยเด็กยิ่งเลือนรางความสำคัญที่ย่าเคยให้กลับไม่รู้สึกทำให้พิเศษเหมือนก่อนและบางครั้งฉันก็ไม่คิดถึงย่าเลยก็แค่รู้ว่าย่ายังอยู่ก็แค่นั้น จนเมื่อวันที่ย่าป่วยและจากไปฉันนั่งกุมมือย่ามองสัญญาณชีวิตสุดท้ายที่กำลังจะหายไปทุกความทรงจำที่เคยลืมไปเหมือนกับจะพร้อมใจกันผุดขึ้นมาให้คิดถึง
ทุกวันนี้หนูคิดถึงย่ามากและเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรดีๆทั้งที่ควรจะทำและทั้งที่เป็นหลานรัก
ถึงแม้ไม่มีย่าอยู่บนโลกนี้แล้วแต่ว่าย่าก็ยังจะอยู่ในใจหนูตลอดไป...คิดถึงย่าค่ะ

**//**//**//**//**//**//**//**
แค่อยากเล่าให้ฟังค่ะ