เรื่องของย่า2

ถึงคราวที่ย่ามาเยี่ยมที่กรุงเทพ ทั้งชีวิตของย่าอยู่ที่จังหวัดฉะเชิงเทรามาตลอดแต่ย่าเป็นคนชอบเที่ยวชอบมาเยี่ยมลูกๆที่อยู่กระจายกันไปตามจังหวัดต่างๆ ย่ามีลูกถึงสิบเอ็ดคนพ่อของฉันเป็นคนที่แปด พ่อมีลูกคนเดียวเพราะคงเห็นมาจากย่าแล้วว่ามีลูกเยอะมันลำบากแค่ไหน ตอนนั้นครอบครัวเล็กๆของเราอยู่ที่กรุงเทพแถวบางกะปิย่ามาพักอยู่หนึ่งอาทิตย์และก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันจำได้

ช่วงนั้นพ่อต้องไปทำงานต่างจังหวัดพอดีย่าเลยมาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้านของฉันเป็นบ้านไม้แฝดสองชั้นที่อยู่ข้างกันก็คืออากับครอบครัว คืนนั้นก่อนเข้านอนย่าบอกให้แม่ยกทีวีไว้ข้างบนเถอะไม่ไว้ใจเดี๋ยวใครมาขโมย แม่เองก็รู้สึกแปลกๆแต่แม่สามีขอร้องทั้งที เอ้า!!ยกก็ยก(ตอนนั้นทีวีบ้านฉันแค่ 14 นิ้วก็พอยกไหว)

พอคืนที่สองย่าก็บอกแม่อีก ห๋า!!อีกแล้วเหรอแต่แม่ก็ยอมแบกทีวีขึ้นไปคนเดียว พอคืนที่สามเอาอีกย่าบอกให้ยกอีกแม่คงไม่ไหวจริงๆเลยบอกย่าว่า

“ที่จริงไม่ต้องยกก็ได้นะแม่บ้านก็ล็อกแล้ว” แม่ชี้ให้ดูที่ลูกบิดประตู
“แต่มันก็เปิดได้ นี่ไง” ย่าพูดเสร็จก็เดินไปเปิดประตู ล็อกที่กดไว้ก็กระเด้งออกเปิดได้อย่างง่ายดาย
“โธ่อยู่ข้างในก็ต้องเปิดได้สิแม่ไม่งั้นจะออกได้ยังไง แต่คนข้างนอกเขาเข้ามาไม่ได้หรอก” ย่ายังทำหน้างงแม่ก็เลยให้ย่าออกไปข้างนอกแล้วแม่ก็ล็อกประตูข้างในให้ย่าลองเปิดเข้ามา
“เออเปิดไม่ได้จริงๆด้วย”

ตอนนั้นฉันขำก๊ากจนย่างอนเลย แต่ว่าฉันไม่ได้คิดหรอกนะว่าย่าโง่คิดแค่ว่ายังมีคนไม่รู้เรื่องแบบนี้อยู่อีกเหรอ ฉันเองก็ลืมไปเหมือนกันว่าเวลาที่ไปบ้านย่าที่ประตูก็มีแค่กลอน...

**//**//**//**//**//**//**//**

เขียนมาให้อ่านกันเล่นๆค่ะ
จริงทีเดียวที่ว่าถ้าคุณยังมีคนที่รักอยู่ก็จงดูแลเขาให้ดีๆจะได้ไม่ต้องมาพรรณาแบบนี้เมื่อไม่มีเขาแล้ว