ความคิดเห็นที่ 1 ถึงแม้ผมจะกลายเป็นคนที่ถูกลืมสม่ำเสมอดั่งเก่า  ก็ช่างประไร ไม่สำคัญอะไรเลย ผมพอใจที่จะอยู่ในที่ของตนเองอย่างเชื่อมั่นในความรักที่มั่นคง ดูจากวันนี้ที่ชายอื่นเอาชีวิตชีวาของเธอจนหมดสิ้น ผมยังยินดีรับซากที่เขาไม่อยากใยดีนี้มากอดกับอก ทุกอณูใจปราศจากข้อแม้และไม่เคยหวังสิ่งใดนอกจากเห็นเธอกลับมาอยู่ดีมีความสุขดั่งก่อนเก่า   ชั่วขณะนาทีนี้แม้เธอไม่เหลือใคร แม้ต่อไปวันหน้าทุกคนอาจทอดทิ้งเธออีกครั้ง ผมก็จะยังคงเป็นคนที่รักเธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่ เธอจะรู้หรือเปล่าผมไม่หวัง  ผมแค่มีดวงใจที่พิสุทธิ์ชั่วนิรันดร์กาล นี่เองความรักของผม...ความรู้สึกที่ยังแน่วแน่เสมอนับจากวันที่เราสบตากันครั้งแรกจนบัดนี้ “หนูง่วงนอน” เธอพูดกับธาตุลมตรงหน้า จบคำเธอก็ตั้งท่าจะฟุบหน้ากับโต๊ะ ผมก้าวไปดึงตัวเธอลุกขึ้น “ไม่ได้ นอนตรงนี้ไม่ได้คนดี” ผมพยุงสองแขนของเธอไว้ “ง่วง ง่วง จะนอน ไม่ได้นอนจะคิดมาก ไม่อยากคิดอีกแล้วมันเจ็บนี่นา” เธอดิ้นกระสับกระส่าย “จ๊ะๆ ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย” ผมช้อนร่างบางขึ้นอุ้มพาไปที่ห้องนอน  ใบหน้าของเธอซบอยู่ที่อกของผม เธอมองผมแปลกใจอยู่ครู่ใหญ่ แต่ไม่นานรอยยิ้มสบายใจก็คลี่บานที่ริมฝีปาก เธอกอดผมแน่นแล้วพริ้มดวงตาหลับลง “อย่าทิ้งหนู อยู่กับหนู” เธอพูดขณะหลับตา ผมว่าเธอไม่ได้ละเมอหรอก เธอวางใจที่มีผมอยู่ใกล้ๆต่างหาก ตอนบ่ายหลังพยาบาลพิเศษมารับช่วงผมเลยปลีกตัวเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว ใจจริงอยากชำระร่างกายก่อน จากนั้นก็แต่งตัวออกไปนอกบ้านอย่างที่ตั้งใจ ทว่าความเหนื่อยล้าที่สะสมไว้ฉุดให้ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอน ผมปิดเปลือกตาลงเพราะอยากพักสายตา กล้ามเนื้อร่างกายค่อยคลายความเขม็งเกร็งจนอ่อนยวบราวลูกโป่งปล่อยลม กระดูกก็นิ่มย้วยราวกับจะแหลวเหลวในนาที แต่ก่อนที่จะสติจะวูบดับผมรีบผุดลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าแล้วตรงเข้าห้องน้ำ ออกมาก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมลวกๆเตรียมตัวออกจากบ้าน   พักนี้ผมไม่ได้พิถีพิถันกับเครื่องแต่งตัวนัก  หยิบอะไรสีดำๆได้ก็ใส่ไป หวีผมเรียบร้อยก็หยิบกุญแจรถเดินออกมาจากห้อง แวะดูเธออยู่กับพยาบาลพักหนึ่งแล้วผละออกมา   ผมตั้งใจจะไม่หันกลับไปมองห้องนั่งเล่นที่ผมเดินผ่าน สุดท้ายก็อดไม่ได้   เท้าสาวก้าวยาวๆมาหยุดอยู่หน้าประตู ผมยกมือแตะกรอบประตูโลหะแต่มิได้เปิดเข้าไป  สิ่งที่ทำให้ใจอึดอัดรอคอยตะปบอารมณ์อ่อนไหวของผมอย่างจดจ่อ จินตนาการที่เหมือนการชะโงกหน้าเข้าไปมอง  เจ้าสิ่งนั้นแจ่มชัดเหลือเกิน.....แจ่มชัดตรงที่มองมันแล้วไม่ชวนให้อบอุ่นดั่งเดิมอีก   ภาพถ่ายของหญิงสาวตรงหน้าทำให้ผมอาลัยและโศรกศรรย์มาก จำได้ว่าในชีวิตผมมีความรักสุดขีดแค่เพียงสองครั้ง ครั้งแรกอยู่ที่นี่ อีกครั้งอยู่ที่บ้าน ผมพูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่าความรักครั้งที่สองนั้นผมมีมากกว่าครั้งแรก แต่ผู้หญิงเจ้าของรักครั้งแรกเธอเหมือนผมคือไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดนอกเสียจากปล่อยให้ผมรักเสียให้พอ  พวกเราสามคนต่างวัยจึงเชื่อมกันไว้ด้วยรัก และผมรู้ดี รู้ดีที่สุด รักครั้งที่สองนั่นเองที่เป็นสาเหตุให้รักครั้งแรกมีอันต้องจบลงโดยที่ผมไม่ช่วยเหลือใดๆได้  เสียงพระสวดก้องกังวาน บทสวดเปลี่ยนไปเรื่อยแต่ผมไม่รู้เรื่องเนื้อความเหล่านั้น หยดน้ำบนผิวแก้มทำให้รู้สึกรำคาญ ผมใช้มือที่กำลังพนมปัดป่ายในทีแรก แต่ดูเหมือนยิ่งผมพยายมาปัดให้สิ้นรำคาญยิ่งทำให้หยดน้ำกระอักออกมา มือทั้งสองของผมระทวยอ่อนจนพยุงให้ไหว้ต่อไม่ไหว ผมใช้มือข้างหนึ่งปิดใบหน้าแล้วสะอื้นออกมา คนที่นั่งข้างผมต่างตกใจ บางคนสะเทือนใจจนต้องเมินหน้าไปทางอื่นพร้อมน้ำใสที่รื้นขอบตา คนที่ทำใจได้ก็บอกให้ผมทำใจให้สงบ ผมส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าผมปฏิเสธคำปรารถนาดีนั้นหรอก หากแต่ผมไม่เข้าใจ ที่ผ่านมาผมทำผิดหรือไร  เกิดอะไรขึ้นกับความรักของผม   “พาไปพักด้านหลังศาลาดีกว่านะ” ใครบางคนแนะนำคนอื่นรอบตัวผม “ดีเหมือนกัน ฉันพาไปเอง” ผู้หญิงคนหนึ่งยกมือ ผมจำได้ว่าเธอเป็นภรรยาของลูกน้องที่บริษัทฯ “ช่วยหน่อยนะ” คนเดิมฝากฝัง เธอขยับเข้ามาจับแขนผมแล้วพยุงให้ลุกขึ้น ผมทำตามอย่างว่าง่าย “น่าสงสารนะพักนี้เกิดเรื่องมากมายเหลือเกิน ตอนนี้ทั้งคนตาย คนเจ็บเลยรุมเร้าจนซูบผอม”มีคนพูดข้างหลังว่าอย่างนั้น ก่อนพ้นศาลาผมหันกลับไปมองหญิงผู้เป็นที่รักอีกครั้งด้วยน้ำตาที่เปี่ยมหน่วยตา ขอโทษที่ทำให้คุณมีวันนี้อย่างทรมาน ผมผิดเอง ผมต่างหากควรเป็นคนที่ตายเสียเอง มันคงจะดีกว่าอยู่อย่างตายทั้งเป็นอย่างนี้ ยกโทษให้ผมนะที่รัก เจ้าหน้าที่ปิดแฟ้มเอกสารด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนคนไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวสักครั้งในชีวิต สีหน้าแบบนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะชีวิตการทำงานตั้งแต่ยศประทวนจนถึงสัญบัติต้องเจอแต่เรื่องสาหัสสากรรจ์มาตลอดหรือโดยนิสัยแล้วเป็นคนอย่างนั้นไม่มีใครทราบได้ บางทีอาจเป็นที่เรื่องของผมมันไม่สำหลักสำคัญเท่าไหร่ ข้าราชการผู้ยุ่งด้วยงาน ณ ที่นี้จึงอยากไม่สนใจใคร่ดีเท่าไหร่  ว่ากันว่าคดีอย่างผมมีเยอะ เพราะสังคมมันกลายเป็นมะเร็งเน่าที่รักษาไม่หาย  คดีทำนองนี้ปิดได้บ้างไม่ได้บ้าง  เจ้าทุกข์บางรายก็หายไปเฉยๆคงเป็นเพราะไกล่เกลี่ยกันเองข้างนอก  ผมย่นคิ้วด้วยเยาะหยัน คนโง่ยังรู้เลยว่า คดีอาญาแม้เจ้าทุกข์และผู้ต้องหาจะไกล่เกลี่ยกันได้ อย่างไรเสียเจ้าหน้าที่ก็ยังต้องเอาความอยู่ดี  เรื่องจบไม่ง่ายหรอก มีแต่ทางการเท่านั้นที่เพลามือหรืออาจเลยไปถึงขึ้นเมินเฉยทั้งที่เจ้าทุกข์บางรายยังไม่ได้ไกล่เกลี่ย โดยเหตุนี้เจ้าทุกข์หลายรายจึงถอดใจกับความช้าเชื่องยาวนานของระบบคื่อแปในบ้านเมือง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำไว้ “มาติดต่อเรื่องอะไรครับ”  เจ้าหน้าที่มองและถามผมด้วยสีหน้าที่เนือยเหมือนเสียง ผมกำโทรศัพท์แน่นขึ้น บรรยากาศที่อึกทึกบวกกับสายตาของเจ้าหน้าที่ตรงหน้าทำให้ปลายนิ้วของผมเริ่มเย็น “ผม คือ...” “ครับ มีอะไรครับ” เจ้าหน้าที่เลื่อนแฟ้มไปไว้ข้างตัวแล้วจ้องผู้มาเยือนจริงจัง  มือเย็นๆของผมเริ่มมีน้ำซึมออกมา ขดสมองเครียดคิดถึงพรุ่งนี้...หากผมทำอะไรลงไปในวันนี้ ชีวิตของเธอคนรักที่เหลืออยู่ของผมและผมอาจกลายเป็นหลังมือจากหน้ามือ  สิ่งที่สารธณะชนรู้จากสื่อทุกแขนงอาจทำให้เราสองคนพบกับความพลิกผันที่คาดเดาไม่ได้     ชีวิตอาจไม่เหลืออะไรเลย สังหรณ์ตรงนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนคนจมน้ำ.....อึดอัดจวนสำลัก “คะ ครับ คือว่าผม” ผมอ้าปากแต่ไร้ซึ่งคำพูดตามออกมา  สภาพพะงาบๆราวคนขาดอากาศดูทุเรศน่าดู ข้อนิ้วของผมบีบโทรศัพท์มือถือแน่น  ผิวแข็งของมันทำให้แปลบเจ็บทุกครั้งที่เกร็งนิ้วบีบมัน มันคงประท้วงความคิดไม่เข้าท่าของผมที่ตัดสินใจไม่แสดงมันต่อเจ้าหน้าที่ “ครับ มีอะไรก็ว่ามาซิครับ มายืนอย่างนี้ผมลำบากใจนะครับ จะเอาอะไรก็ทำสักอย่าง” เขาเขม่นคิ้วมองผมอย่างรำคาญ  ผมซุกมือถือเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง “คือผมอยากรู้ว่า บางบัวทองไปทางไหนครับ ผมขับรถวนมาสามรอบแล้ว ไอ้จะถามใครก็กลัวเขารู้ว่าไม่ใช่คนแถวนี้เดี๋ยวจะเป็นอันตรายต่อทรัพย์สินและชีวิตน่ะครับ” ผมยิ้มแหะ “โธ่เอ๋ยคุณ” เขายิ้ม “ที่ผมอ้ำอึ้งๆนี่ก็เพราะเป็นคนกลัวเครื่องแบบน่ะครับ แต่คิดว่าหนนี้คงต้องพึ่งพาแล้ว” ผมพูดเรื่อยเปื่อยทั้งที่โดยความจริงไม่ใช่คนอย่างนั้น “เดี๋ยวช่วยหลบทางคนอื่นที่เขาจะมาแจ้งความนะครับ แล้วเดินตรงไปหาตำรวจหญิงท่านนั้นนะ ให้เธอบอกทางคุณ  เอ้อ เอ้อ เฮ้ย!.....อ้อย อ้อย มานี่หน่อย บอกทางไปบางบัวทองคุณแกหน่อย พี่ไม่ว่างรับแจ้งความอยู่”  เจ้าหน้าที่ลุกขึ้นกวักมือเรียกเจ้าหน้าที่หญิงที่เพิ่งเดินเข้ามา ผมรีบขอบคุณแล้วเดินไปหาเธอ  ขณะก้าวเท้าออกไปหัวใจมันก็เจ็บปวดอย่างไม่อาจระงับ ผมเลือกเอง เลือกที่จะหลบหนีกฎหมายที่มีไว้เพื่อประชาชน เจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นเดินมาส่งผมที่ประตูโรงพักหลังจากที่เธอบอกทางไปบางบัวทองผมเสียละเอียด ผมยกมือไหว้เธอหนึ่งครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ “ผมมันคนไม่ได้ความใช่ไหมครับ เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้” ผมกัดปากตัวเองขณะมองเธอ “โธ่ คุณคะ ใครก็หลงทางกันได้ กรุงเทพฯน่ะทางเป็นร้อยๆ” เธอยิ้มละไม ผมฝืนยิ้มแล้วหายใจเข้าลึกก่อนหันหลังเดินกลับออกมา   ช่างเหอะมันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เธอไม่เข้าใจที่ผมพูด สายตาของผมบ่ายไปที่สถานีตำรวจอีกครั้ง   คำตอบปลอบใจของเธอกลายเป็นหอกตำทรวงผมชนิดทะลุหลัง  ...ใช่แล้วใครก็หลงทางกันได้และผมก็เป็นคนหลงทางที่ไม่คิดจะช่วยเหลือตัวเองและคนที่รักเลย ผมมองรถตะกูลดีของยุโรปราคาสิบล้าน มองนาฬิกาเรือนล้าน มองต่ำที่รองเท้าหนังอิตาลี่ราคาแพงประมาณรถเข็นขายของร้อยคันรวมกันแล้วรู้สึกหนักอึ้งบ่า  ฐานันดรระดับแนวหน้าของวงสังคมของประเทศอยู่บนนี้   ส่วนเธอก็เป็นเด็กสาวที่มาจากตระกูลดี เป็นเด็กนักเรียนระดับแถวหน้าของโรงเรียนดัง เป็นบุตรสาวของคนระดับประเทศ ดังนั้นเรื่องที่ผมอยากให้เจ้าหน้าที่ช่วยใจแทบขาดจึงเป็นไปไม่ได้ ผมเป็นเจ้าทุกข์ระดับที่มิอาจไกล่เกลี่กับใครได้  ฐานะระดับผมสาธารณะชนและสื่อจะกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด “ปี๊บๆๆ” เสียงสัญญาณข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ผมเปิดฝาดูข้อความ มันเป็นข้อความที่เป็นรูปภาพเดิมที่ผมได้รับเมื่อสองอาทิตย์ก่อน มีแต่ข้อความเสียงเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ผมแนบหูฟังสิ่งที่ปลายสายฝากไว้ด้วยใจที่นิ่งงันและเย็นเยียบ จากคุณ : vannessia - [ 26 ต.ค. 49 13:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงอึกทึกข้างในทำให้เท้าของผมเผ่นพรวดเร็วกว่าสติ จุดหมายอยู่ที่ห้องของเธอ สภาพห้องที่เรียบร้อยก่อนที่ผมจะออกจากบ้าน บัดนี้กลายสภาพเป็นพื้นที่หลังทอนาโด ข้าวของเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งชิ้นพอหยิบฉวยกระจายเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ผมก้าวข้ามสิ่งของกีดขวางเข้าไปหานางพยาบาลนั่งตัวสั่นอยู่ที่มุมห้อง ทรุดตัวนั่งตรงหน้าเธอ “ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” ผมว่า เธอส่ายหน้าดิก “เธอพยายามจะฆ่าตัวตายด้วยนะคะ”เธอพูดปากคอสั่น “ครับ เดี๋ยวผมดูแลเธอเอง คุณไปพักเถอะ ถ้ามีอะไรจะเรียก” ผมว่า  ซึ่งพยาบาลสาวยินดีรีบทำตามอย่างไม่ลังเล ผมหันหลังก้าวเดินไปหาเธอที่นั่งหอบจนตัวโยนบนเตียง โทรศัพท์มือถือของเธอตกบนพรมหน้าเตียง ผมหยิบมันขึ้นเปิดดู ข้อความภาพที่ส่งเข้าเครื่องเป็นข้อความเดียวกับที่ผมได้รับ ไม่ทันที่ผมจะเคลื่อนไหวใดต่อ เสียงกรีดร้องราวสัตว์เล็กถูกยิงก็ดังเข้ากระซวกใจเป็นแผลกว้าง  เธอกรีดร้องไม่หยุด ผมแทบร้องไห้ ผมอยู่ตรงนี้ เบื้องหน้าของเธอ ทว่ามันน่าทุเรศไหม...ผมทำอะไรเพื่อเธอไม่ได้เลย ผมไม่กล้าแม้แต่จะพาเธอไปโรงพยาบาล ไม่ยอมพาเธอไปหาเจ้าหน้าที่ที่ผมเพิ่งเดินหนีจากโรงพักทั้งที่ก้าวเข้าไปแล้ว หากจะว่ากันตามใจจริงที่ผมเป็น  ฐานะของผมเป็นเรื่องน้อยนิดหากเทียบกับอนาคตของเธอ ทุกวันนี้สังคมมักมีคนปากหวานพูดให้ฝันหวานเสมอว่าขอเพียงทำให้สังคมดำรงอยู่อย่างถูกต้องคนเสียหายต้องกล้าพอที่จะออกมาประจานความเลวทรามที่ได้รับ แต่บอกหน่อยว่าหลังจากความชั่วช้าทั้งหลายถูกปัดรังควาญแล้ว คนที่กล้าจะเป็นอย่างไรหลังจากนั้น  เป็นที่จดจำอย่างนับถือหรือก็ไม่ เวลานานไปทุกคนก็ลืมสนิทใจ หากแต่บาดแผลของคนกล้าไม่มีวันหายจากสายตาที่ไม่ปกติจากสังคมที่ห้อมล้อมเขาอยู่.... “มันส่งมา มันส่งมา พวกมันทำร้ายหนู” เธอกรีดอีกพร้อมทั้งจิกทึ้งผมของตัวเอง  ผมมองคลิปวีดีโอในโทรศัพท์ของเธอแล้วปวดร้าวในอก เด็กผู้ชายสี่ห้าคนพวกนั้นใจร้ายเหลือเกิน  ผมรักคนของผมราวชีวิต แต่พวกเขากลับทำลายเล่นราวกับเป็นสมบัติของตัวเอง  ยกโทรศัพท์แนบหูฟังข้อความเสียงแล้วน้ำตารื้น “พวกเราคิดถึงเธอนะ  อืมจำกันได้หรือเปล่า คืนนั้นดีใช่ไหมล่ะ คืนเดียวมีสามีต้องหลายคน เสียงร้องของเธอเร้าใจดีจัง ท่าทางเธอจะชอบพวกเรานะ ว่างๆก็เรียกใช้บริการได้นะ” ผมปาโทรศัพท์เข้ากำแพง แรงกระแทกส่งให้ชิ้นส่วนหลุดกระจาย   จะให้หัวเราะ จะให้ยิ้มให้เธอรู้สึกสบายใจอีกไม่ได้แล้ว  ความเจ็บนี้ฉีกทึ้งผมเป็นชิ้นๆ ผมอยากเน่าสลายเป็นจนไม่เหลือแม้จุลเสียเดี๋ยวนี้  วิญญาณรวดร้าวน่าจะดับดิ้นไปเสียตอนนี้เลย   ผมเริ่มร้องไห้ออกมา ไม่สามารถหยุดได้  ไม่รู้อีกแล้ว ไม่เข้าใจชีวิตเลย ผมทรุดตัวนั่งข้างเธอแล้วโน้มร่างกายผ่ายผอมนั้นเข้ามากอดแนบแน่น   ซบใบหน้ากับผมของเธอแล้วปล่อยให้ตัวเองสะอื้นฮั่กเพราะสุดกลั้น เด็กผู้ชายพวกนั้นเป็นสัตว์จำแลง สำนึกของพวกมันคือเดรัชฉาน ใช้ตัณหาเข้ารุมขย้ำเธอโดยหาสนใจความรักความเอาใจใส่ทนุถนอมที่ใครมีต่อเธออย่างสุดชีวิตไม่ มองร่องรอยเขียวช้ำบนผิวพรรณแล้วผมสะท้อนหัวใจจนแทบหยุดเต้น  ตราบเท่าที่ชีวิตเธอดำเนินมาสักแปะผมยังไม่เคยทำเป็นริ้วรอย  แต่ทรชนต่ำทรามพวกนั้นกลับใช้กำลังเข้าจาบจ้วงเนื้อตัวของเธออย่างไม่น่าให้อภัย เสียงครางครวญอย่างเจ็บช้ำของเธอทำให้น้ำตาของผมเอ่อท้น  ผมหลับตาลงขณะที่ข้อความที่พวกมันส่งมาให้ผมก้องอยู่ในโสต... เรามาทำการค้ากันดีกว่านายเศรษฐี คลิปนี้ขายให้ว่ะ เอาไว้ดูคนเดียวเสียให้อิ่ม เสียแค่แสนสองแสนขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก แต่ถ้าไม่อยากได้ร้านขายมือถือพร้อมรับอยู่แล้ว โปรโมชั่นแบบนี้ใครก็ชอบว่ะ..... ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนของผม ยิ่งสัมผัสถึงความเจ็บปวดของเธอมากเท่าไหร่ผมยิ่งแหลกลาญ “หนูเกลียดพวกมัน  ช่วยหนูด้วย พ่อจ๋าช่วยหนูด้วย หนูทนไม่ไหวแล้ว” เสียงของเธอกำจายอยู่ในอากาศ ผมกระอักอาการสะอื้นเสียงดัง ทั้งชีวิตนี้เท่าที่จำได้ชีวิตของผมมีแต่เรื่องดีๆไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้ ผมเป็นนักศึกษาที่เรียนๆเล่นๆใช้ชีวิตตามสบายไม่เคยคาดหวังอะไรกับอนาคต แต่ก็โชคดีได้เมียดีที่รักผมที่สุด ผมก็รักเธอมากมายเหมือนกัน ธุรกิจทำไม่เคยเป็นแต่ก็ทำจนร่ำรวยชื่อดังจนปัจจุบัน ลูกสาวก็เป็นเด็กดี เป็นเด็กสาวยไฉไลคนหนึ่งในวงสังคมชั้นสูง ชื่อเสียงที่เป็นบุตรสาวของผมทำให้ผู้ชายเพียบพร้อมดีๆหลายคนรอคอยให้เธอเป็นสาวเต็มวัยและพร้อมสำหรับการออกเรือน ตามธรรมดาตามวัยอยู่เองที่เด็กสาวย่อมมีโลกส่วนตัวที่ผู้เป็นพ่อแม่เข้าไม่ถึง ลูกสาวของผมก็เช่นกัน สิ่งนั้นกางกั้นระหว่างผมกับเด็กน้อยในอดีตของผม เธอมีผู้ชายวัยไล่เลี่ยกันมาชื่นชอบและบางคนเธอก็มีไมตรีตอบ ฝันสีหวานอาจทำให้พ่อกับแม่อยู่นอกสายตา กระนั้นเธอไม่เคยทำให้ผมกับเมียเสียใจ เรื่องหวามใจในวัยรุ่นไม่ได้ทำให้เธอเตลิดด้วยยังเคารพกฏที่ผมวางไว้ป้องกันความไม่งามที่อาจเกิดขึ้น ผมเคยเป็นหนุ่มมาก่อนย่อมรู้ดีที่สุดว่าผู้หญิงจุดอ่อนอยู่ตรงไหน  แต่ทั้งที่ป้องกันไว้ที่สุดขนาดนั้นคนพวกนั้นยังเล็ดลอดเข้ามาทำลายชีวิตของเราจนได้ พวกมันไม่มีรายชื่ออยู่ในบรรดาหนุ่มๆที่ลูกสาวของผมรายงานไว้ถึงความสนิทสนม ช่องโหว่ที่เราพลาดไปก็ความไว้ใจนั่นเอง เพื่อนของลูกสาวคือนกต่อในเรื่องอัปยศเรื่องนี้   เธอหลอกลูกของผมไปให้พวกนั้นลวนลามถึงที่ พวกมันขืนใจลูกสาวผมโดยเพศหญิงคนนั้นอาสาเป็นคนถ่ายคลิปวีดีโอ ไม่รู้เธอทำได้อย่างไรทั้งที่ตัวเองก็เพศเดียวกับลูกของผม หลังก่อการพวกมันก็กระจายตัวกันหนีโดยไม่ลืมส่งภาพอดสูนั่นมาแบล็กเมล์ผม  เมียผู้อ่อนแอด้วยโรคหัวใจของผมตรอมตรมใจ ร่างกายบกพร่องของเธอทำให้มีบุตรยาก แต่เธอก็กัดฟันต่อสู้กับอุปสรรคทางกายจนประสบความสำเร็จ แม่ทูนหัวสายเลือดอันเป็นที่รักปานดวงใจของเราถือกำเนิดอย่างสุขภาพดี  เราสองคนผัวเมียปีติกับการมาของลูก  แม่หนูถือเป็นของขวัญอันวิเศษที่สรวงสวรรค์มอบให้ผมกับเมียจึงดูแลเลี้ยงดูเธอราวเจ้าหญิง เรารักชีวิตน้อยที่เรียกว่าลูกยิ่งกว่าชีวิต  ทว่าวันหนึ่งเมื่อเหตุมันเกิดขึ้น ชีวิตและวิญญาณของผู้เป็นแม่จึงมอดไหม้ขาดใจไปอย่างทรมาน เมียของผมตายหลังจากดูคลิปนี้ไม่นาน ตอนนี้งานศพยังจัดอยู่ที่วัด   ลูกสาวผมกลายเป็นคนคลั่งไร้สติเมื่อได้รับข้อความภาพและเสียง ผลกระทบครั้งนั้นทำให้จิตใจของเธอเสียหายอย่างรุนแรง เด็กสาวเลยมีอันต้องจบความสดใสทุกประการลงด้วยเหตุที่ไม่สมควรเลย    ส่วนผมผู้เป็นพ่อก็สูญเสียแก้วตาและกำลังรักษาดวงใจไว้สุดชีวิต  เออหนอชีวิตแสนดีจู่ๆก็กลายเป็นกำสรดอย่างสุดแสน  ให้ทำความเข้าใจมันไม่ง่ายเลย ผมพบกับเพื่อนในวันที่ฝนตกหนักวันหนึ่ง เราติดแหงกอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน ตอนแรกทีเดียวเขามองผมแล้วเลยผ่านไป แต่ไม่นานเขาก็มีท่าทีแปลกๆ บ่ายสายตากลับมาที่ผมแล้วย่นคิ้วจากนั้นก็เดินปลีกตัวเดินจากไป  ม่านฝนที่ไม่ขาดสายค่อยๆกลืนร่างของเขาที่ห่างออกไปจนมิด   ผมมองตามเขาไปครู่หนึ่งถึงจำได้ ไม่ผิดหรอกเป็นสมาชิกสุดหล่อของกลุ่มเหลาะแหละที่ไม่สนเรื่องอนาคตกลุ่มเดียวกับผมตอนเรียนมหาวิทยาลัยด้วย  วัยที่มากขึ้นทำให้ความงามของเขาไม่หมดจดเหมือนสมัยนั้นแต่เขาก็ยังดูหล่อเหลา ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลากลับเต็มไปด้วยริ้วรอยแก่กร้านของประวัติศาสตร์ชีวิต แววตาเขาตอนนี้เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่เคยเห็นในวัยหนุ่ม วันที่เขาลาออกไปมีเมียผมกับเพื่อนๆที่ยังเรียนต่อยังนึกเสียดายในสิ่งที่เขาพลาดไป  ได้ข่าวว่าเขาหางานทำด้วยวุฒิมัธยมปลาย ทำอยู่สองสามปีก็ออกมาทำร้านขายข้าวแกงกับเมียตอนเช้า ตอนบ่ายหลังช่วยเมียเก็บร้านเขาก็ออกไปขับแท็กซี่จนตีห้า กลับมานอนไม่ถึงชั่วโมงก็ออกมาช่วยเมียขายข้าวแกงต่อ จนเมียคลอดลูกชาย ไอ้หนูนั่นเป็นอภิชาตบุตร เป็นของขวัญจากสวรรค์เหมือนกัน  เพื่อนของผมเหนื่อยยากเมื่อชีวิตใหม่เริ่มต้น แต่ตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับครอบครัวพอเพียงของเขา ผมมองสายฝนอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนออกไป  เห็นเขากำลังไขกุญแจเปิดประตูรถแท็กซี่ก็รีบก้าวเท้า “จิน ใช่ไหม?” ผมถาม เขาชะงักมือหันมาผมช้าๆ พอเห็นหน้าผมชัดก็ยิ้มออกมา “ใช่ แล้วเจอกันนะ” เขายิ้มแล้วก้มมองชุดคนขับรถแท็กซี่ที่ใส่  แล้วมองมาที่สูทลำลองของอมานี่ที่ผมใส่ก่อนจะเปิดประตูค้อมตัวลงนั่งแล้วปิดประตูรถ  แท๊กซี่เขียวเหลืองเคลื่อนตัวช้าๆห่างออกไปจนสุดสายตาผม จากคุณ : vannessia - [ 26 ต.ค. 49 14:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมทรุดลงนั่งข้างบนขอบฟุตบาทอย่างไม่อายสายตาใคร การได้พบจินทำให้บางสิ่งกระจ่างขึ้น และบางสิ่งนั้นเองทำให้หัวใจของผมร่วนผุเป็นผุยผงอย่างไม่มีทาง เลือก  บางสิ่งที่ผมเข้าใจลึกซึ้งจนถึงกระดูกดำเลยทีเดียว        ผมส่งลูกเข้าตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลหลังแจ้งความแล้ว หลักฐานที่มีผมส่งให้เจ้าหน้าที่หมด คำให้การของผมร้อยเวรบันทึกไว้หมดทุกกระบวนคำ ส่วนของลูกสาวของผมต้องรอให้เธอมีสติเข้าที่เข้าทางดีกว่านี้จึ งมาให้การได้ มูลนิธิผู้หญิงทั้งหลายนัดขอพบผมยาวเหยียด สื่อทุกแขนงด้วยเช่นกัน ผมปฏิเสธพาลูกสาวปลีกวิเวกบินไปต่างประเทศก่อนจะกลับมาชี้ตัวผู ้ต้องหาเมื่อได้รับการติดต่อจากเจ้าหน้าที่       พวกเลวกลุ่มนั้นถูกจับบางคน บางคนก็ยังลอยนวล ตอนที่ผมพาลูกสาวไปชี้ตัว พวกมันยังมีสีหน้าที่ระรื่นไม่ยินร้ายกับสิ่งที่ตัวเองทำ พวกมันไม่มีใครอายุเกินสิบแปด อย่างมากก็เข้าสถานพินิจซึ่งน่ากลัวน้อยกว่าคุก   ไอ้หัวโจกส่งจูบให้กระจกราวกับรู้ว่าลูกสาวของผมอยู่อีกด้านของ กระจก ลูกสาวผมรีบซบหน้ากับแขนของผมอย่างหวาดกลัว ผมมองมันแล้วยิ้มตอบ ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรหนุ่มน้อย นายยังอายุน้อย เห็นโลกมายังไม่มาก ไม่มีหน้าไหนสั่งสอนพวกนายให้หลาบจำเข็ดขยาดได้ในตอนนี้หรอก ความเขลาเบาปัญหาทำให้นายไม่เคยกลัวอะไร กลับทะนงภูมิใจกับผลงานสวะของตัวเอง ไม่เป็นไรหรอก จงละเลียดลิ้มรสชีวิตจนกว่าจะสิ้นลมอย่างกล้าหาญอย่างที่แกทำอย ู่ตอนนี้นะ ถึงวันของพวกนายจงหัวเราะให้ได้อย่างวันนี้นะ ผมยิ้มสะอาดสะอ้านขณะกอดลูกสาวไว้กับอก สักวันเหล่าทรชนที่ทำให้ภาพครอบครัวในห้องนั่งเล่นของผมซีดจางจ ะได้เข้าใจเหมือนที่คนแก่อย่างผมเป็นอยู่ตอนนี้ หวังว่าสักวันข้างหน้า   คนใจต่ำทรามโดยกมลสั น ด า รพวกนี้อย่าได้รักใคร อย่าได้มีความหวังกับสิ่งใดด้วยใจบริสุทธิ์ อย่ารักอะไรยิ่งชีพเชียว  เพราะนั่นเป็นอนาคตน่ากลัวมาก   เวรกรรมแม้จะเป็นคำถ่ายทอดแห่งพุทธธรรม หากก็มีชีวิตในตัวเอง เป็นชีวิตดั่งปุถุชนสามัญเฉกเช่นเราทุกคน  ใครหาญกล้าหน้ามืดไม่รู้สมรู้ดีกับความเลว สร้างกรรมชั่วก็เสมือนดั่งชกหน้าคู่กรณีก่อน  แน่นอนว่าเขาก็จะชกกลับเหมือนกัน  ยิ่งชกเขาแรงเท่าไหร่ยิ่งต้องได้รับคืนเท่านั้น  และบางทีอาจถูกชกคืนด้วยหมัดที่หนักกว่าเป็นสองเท่าเลยทีเดียว   เรื่องนั้นผมซาบซึ้งจรดขั้วใจหลังจากพบกับจิน หากคุณจะจำเรื่องของพวกเราได้ คุณจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงสยบความเจ็บปวดทั้งปวงให้เบาบางลงได้  ผมยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น และหากแม้จะสายเกิน  ผมก็อยากขอโทษต่อเพศแม่ทุกคน   ที่ผมเคยกระทำเยี่ยงการดูถูกไว้ในอดีต  ขอโทษจริงๆ   ความทรงจำที่ไหลคืบเข้าห่อหุ้มผมจนท่วมมิด พฤติกรรมเก่าที่ตั้งใจลืมผุดขึ้นเมื่อพบกับจิน ตอนเรียนมหาวิทยาลัยพวกเราใช้เล่ห์หลอกหญิงสาวที่เรารู้จักมาร่ วมหลับนอนแล้วถ่ายซีดีไว้ดูกัน แม้จะเป็นการแลกกันดูในกลุ่ม แต่มันก็เป็นการละเล่นที่ไร้ความคิด หากผมจะจำได้ หากผมจะรู้สึกได้ เสียงหัวเราะที่ดังที่สุดขณะที่ผมร้องไห้คือเสียงหัวเราะของตัว เองในวันที่แลกคลิปกับเพื่อนในวันคะนองวันที่ไม่ได้คิดว่าสักวั นโลกจะกลับด้านให้ผมมาอยู่ในฐานะคนที่ทุรนทุรายในวัฐจักรพิกลพิ การของคนใจชั่วที่ผมเคยเป็นมาก่อน ผู้หญิงพวกนั้นแบกรับความเสียหายนั้นไว้เมื่อถูกพวกเราย่ำยี พวกเธอเป็นลูกสาวเป็นน้องสาวที่ครอบครัวรักปานดวงใจ   ผมไม่มีสิทธิ์อันใดเลยที่จะไปล่วงละเมิดโดยไม่คำนึงถึงใจคนคอยการกลับบ้านของลูกสาว น้องสาว  ใช่ครับ....ผมไม่เคย ไม่เคยเลยสักนิดที่จะเอาเสี้ยวกระผีกจิตใจคิดสงสารคนที่เลี้ยงดูฟูมฟักเลือดเนื้ออ่อนใสด้วยใจที่รักสุดขั้ว ห่วงสุดวิญญาณ  นี่ล่ะกรรมเวรที่ไม่ต้องคอยชาติภพ    ดั่งคู่ต่อกรที่ใครก็เอาชนะไม่ได้หากกระทำไปแล้ว กรรมพร้อมจะจ่ายคืนทุกขณะจิต  ผลของการทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งตั้งท้อง จินตั้งใจจะจ่ายให้เธอด้วยความชั่วทว่าเพียงเสี้ยวสั้นๆของสำนึกดีทำให้จินยอมรับผลของการกระทำที่ผ่าน วันนี้กรรมดีจึงนำพาเขาและลูกชายออกมาสู่แสงสว่าง  ขณะที่คนที่เหลืออย่างพวกผมไม่มีใครเลยที่จะวิบแวมสำนึกผิดชอบ  คิดถึงตรงนี้ผมใจหายต่อกับชะตากรรมของกลุ่มของเราทั้งหมด  ชะตากรรมทำให้ผมยอมจมลงสู่ความดำมืดแห่งมหาสมุทรกรรมที่ลึกสุดคณา บรรยากาศในห้องชี้ตัวเงียบสงัด ผมรู้สึกเหมือนลอยอยู่กลางจักรวาล มันเบาโหวงและกลวงสนิท ในอกระทมทุกข์วิญญาณของผมเห็นสัจธรรมที่ก่อให้เกิดอิสระ ผมเลิกทุรนทุรายกระเสือกกระสนกับความเจ็บปวดแล้วค่อยๆดิ่งลงห้วงมหรรณพแห่งความทุกข์ระทมพร้อมกับลูกสาวที่ไม่เคยรับรู้เรื่องเลวร้ายที่ผมทำ แต่ต้องอยู่กับมันชั่วชีวิต ไม่รู้ต้องใช้เวลาแหวกว่ายอยู่ในนั้นนานสักเท่าไหร่ บางทีอาจตราบนานเท่าชีวิตที่เหลือของผมก็ได้ แต่ผมจะยอมรับมันด้วยใจ จะก้มหัวให้กรรมอย่างยอมแพ้  วันนี้ผมมิอาจเอาความชอบธรรมที่ไหนไปป่าวร้องขอความเห็นใจ  ความหลังประจานออกมาแล้วต่อไปคนรอบกาย สังคมที่แวดล้อม สาธารณะชน ชีวิตต่อจากนีคงไม่ง่าย   แต่ลูกของผมจะยืนหยัดด้วยความรักสุดแก่นกล้าและใจที่เข้มแข็งขอ งผม ผมจะเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรต้นแกร่งคอยปกป้องเธอ   ผมจะเฝ้ารอฟ้าใหม่วันที่กรรมสิ้นสุดอย่างอดทน  ลูกเอ๋ยพ่อผิดไปแล้ว วันนี้นอกจากขอโทษแล้วพ่อขอให้สัญญา....ชีวิตของพ่อเพื่อเจ้าชั่วนิรันดร์...สัญญา ผมซบหน้ากับผมของลูกแล้วกระซิบด้วยเสียงอ่อนโยน “กลับบ้านกันเถอะลูก คนพวกนั้นปล่อยเขาไป พ่อรู้ดีใครบางคนรอเขาอยู่ เหมือนกับที่พ่อก็เคยมีใครเฝ้ารอจนวันนี้” ********************************** inspirated by song Goodbye Yellow Brick Road sang by Elton John แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 49 14:27:59 จากคุณ : vannessia - [ 26 ต.ค. 49 14:04:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เดาว่าต้องอย่างนี้แหละค่ะ แต่มันไม่เนียนตรงความพยายามที่จะเขียนให้เหมือนห่างเหินในช่วงต้น จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 49 00:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กดดันดีครับ แต่ขาดความต่อเนื่องของเหตุการณ์ไปนิดส์นึ่งครับ สู้ๆครับ สุดท้ายไม่พ้นกฎแห่งกรรม โน๊ะ คุณ vannessia จากคุณ : คนชอบนิยายคับ (yamapeejang) - [ 27 ต.ค. 49 18:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณสกอตตี้คะ แหม โดนจับไต๋ได้เสียแล้ว แหะๆ แย่จัง... คุณคนชอบนิยายคับ...คะ ขอบคุณมากค่ะ สู้ๆสู้ตาย จากคุณ : vannessia - [ 27 ต.ค. 49 22:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม   รู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงของสำนวนแฮะ อ่านยากขึ้นครับ  แต่กดดัน  (คิดเหมือนเฮียยามาพีน่ะ  เหตุการณ์กระโดดไปมานิดนึง) โดยรวม  ภาษาดูสวยขึ้น  ปัญหาอาจจะอยู่ที่การดำเนินเรื่องช่วงแรกแบบที่คุณก๊อตตี้บอกมังครับ ช่วงท้าย  ยายต่อการย่อยนิดนึง  หุหุ  กะจะอ่านคร่าว ๆ เลยต้องขบนานหน่อย จากคุณ : ปฤษณะ - [ 28 ต.ค. 49 15:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม... จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 29 ต.ค. 49 02:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณคุณปฤษณะค่ะ ดีใจค่ะที่ได้อ่านความเห็นของคุณอีกครั้ง จะปรับปรุงในส่วนที่ไม่ดีค่ะ พี่นัตตี้ อืมนี่....ดีหรือเปล่าคะ แหะๆๆ จากคุณ : vannessia - [ 30 ต.ค. 49 07:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีจ้าแวนเนสเซีย...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ชอบตรงนี้นะ... ความรู้สึกของคนที่จมน้ำ.... การต่อสู้เพื่อให้ขึ้นสู่ผิวน้ำ กับการปล่อยให้ตัวเองจมลงช้าๆ นั้นต่างกัน เหตุผลของการดิ้นรนและยอมรับก็ต่างกันด้วย... ส่วนรายละเอียดข้างในก็อาจจะมีติดขัดบ้างเล็กน้อย ยังไงเสียก็สู้ๆนะ..เรื่องภาษา สำนวนน่ะโอเคแล้ว อ่านเรื่องของตัวเองทีไร  ถ้าหัวใจไม่หวามไหว..ก็สะดุ้งเฮือกทุกที...เหมือนมีอะไรมาสะกิดต่อมอารมณ์น่ะจ้ะ...           ด้วยมิตรนะจ๊ะคนสวย... จากคุณ : กีรติมา - [ 31 ต.ค. 49 15:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดีจ๊า ติมาที่น่ารัก เราอ่านหนังสือของติมาแล้ว อื้มอบอุ่นหัวใจจัง เสียดายที่เราไม่ได้ทักทายกับติมา วันนั้นเรารู้ติมายุ่ง แต่จะเป็นกำลังใจให้ได้รางวัลนะจ๊ะ เรื่องของตะเองดีมากนะ เราชอบน่ะ อยากให้กรรมการชอบเหมือนกัน จากคุณ : vannessia - [ 1 พ.ย. 49 09:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เหวย..หนังสือนวนิยายเรื่อง ตามรอยรักน่ะเหรอ...ทำไมเราถึงไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะว่าวางแผงแล้ว...โธ่ๆๆๆ เวรกรรม.. ขอบคุณมากนะที่ช่วยซื้อ..แหม...บอกตรงๆเราอ๊ายอาย..นี่คืองานเขียนชิ้นแรกของเรา ยังต้องปรับปรุงอีกเยอะเลยจ้า.. ขอบคุณอีกหน...ว่าแต่เล่มละกี่บาทละตัว... จากคุณ : ติมา (กีรติมา) - [ 1 พ.ย. 49 11:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 184 บาทจ๊า ลดจากราคาปก 245 ติมาอย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะ เรากะได้ของฟรีนะเนี่ย โฮๆๆๆ แต่ไม่เป็นไรเราอุดหนุนเพื่อนดีกว่า เนอะๆๆ จากคุณ : vannessia - [ 1 พ.ย. 49 12:55:57 ]