‘...เธอคิดเหมือนฉันไหม
ว่าความรักขอสองเราได้กำหนดไว้ก่อน
และชีวิตของเราก็ถูกวางไว้ให้พบกัน..’
...............

เพราะในโลกนี้ยังมีสิ่งอีกมากมายที่ไม่มีคำอธิบาย เพราะโลกนี้ยังคงหมุนไปไม่มีวันหยุด เพราะทุกสรรพชีวิตยังคงก้าวไปข้างหน้า อะไรจึงเกิดขึ้นได้เสมอ ภายใต้เส้นขอบฟ้าคุ้งโค้งนี้

แล้วใครจะไปคิดว่า ณ วันหนึ่ง ....จะได้มาพบกัน
วินาทีแรกที่พบ ราวโลกทั้งโลกหยุดหมุน ทุกอย่างนิ่งงันอยู่กับที่ดั่งภาพการเคลื่อนไหวถูกหยุดเอาไว้ด้วยรีโมทคอนโทร ซึ่งถูกกดมาจากหัวใจที่เป็นหนึ่งเดียว

ผู้ชายร่างใหญ่ สวมเสื้อยืดสีขาวออกเทา กางเกงยีนส์สีมอ สะพายกระเป๋าใบเขื่องสีฟ้า ยืนอยู่ตรงหน้า

“คุณเจี๊ยบใช่ไหมครับ”

ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ราวกับต้องมนต์สะกด สักครู่ค่อยเผยยิ้มแล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงอันตื่นเต้น ใช่..ฉันตื่นเต้นจริงๆ

“คุณคือ...”

“สุธีไงครับ”

เราจ้องหน้า สบตากัน ปล่อยให้ความเงียบงันทำหน้าที่แทนความรู้สึกทุกอย่าง ก่อนที่ฉันจะตั้งสติได้แล้วเอ่ยขึ้น

“คุณสุธีมาเหนื่อยแวะหาอะไรเย็นๆดื่มก่อนดีไหมคะ”

ฉันไม่รู้ว่าขาทั้งสองข้างมาพาตัวเองเดินนำหน้าเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าอาการเขินจนขาขวิดมันเป็นอย่างนี้เองเล่า ทำไมฉันจะไม่เขิน ผู้ชายตรงหน้านี้ เราติดต่อกันมานานปี ร่ำๆจะได้พบกันก็หลายหน แต่จนแล้วจนรอด ด้วยระยะทางและความต่าง ทำให้เราคลาดกันเสมอ

“ฝนตกตลอดทางเลย” เขาถูมือไปมาหลังจากหย่อนก้นลงเก้าอี้ในร้านคอฟฟี่ชอฟ

“เหรอคะ..ตะกี้ ที่นี่ก็เพิ่งหยุด”

ฉันหยิบเมนูขึ้นมาดูแก้เขิน ก่อนหันไปสั่งเครื่องดื่ม และอาหารกับพนักงานสาวที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่

“ทานอะไรหน่อยนะคะ นี่ก็เย็นมากแล้ว”

เราไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของกันและกัน อีกเรื่องที่เราคุยกันได้โดยที่ไม่ออกอาการขัดเขินก็คือ เรื่องงานอดิเรก และความชอบส่วนตัวของเรา

ใช่..เพราะงานอดิเรกมิใช่หรือที่ทำให้เราได้เจอะเจอกันในโลกไซเบอร์ แล้วสานสัมพันธ์ทักทอจนแน่นหนา ...

“คุณเจี๊ยบมาคนเดียวหรือครับ”
“ค่ะ คุณธีละคะ”
“เหมือนกันเลย”
“คุณเจี๊ยบดูดีกว่าในรูปตั้งเยอะ”
“เหรอคะ..คุณธีก็เหมือนกัน”
“เอ่อ......”
“คะ.......”
“......”


‘…แล้วเธอจะเชื่อไหม...
ว่าหัวใจของฉันนั้นเฝ้ารอเธออยู่ในทุกๆวัน
แล้วจะรอจนถึงวันนั้น ที่ฝันจะเป็นจริง...’
..........
เมฆฝนทะมึนโอบน่านฟ้ามหานคร ขณะที่ควันสีเทาที่ปกคลุมเหนือยอดตึกระฟ้ามากมาย ทำให้เมืองทั้งเมืองดูหมองเศร้า ไร้ชีวิตชีวา เป็นภาพที่ผมไม่ได้เห็นมานานนับสิบปี ปกติชีวิตของผมหลังลืมตาตื่นก็จะเจอแต่ความเขียวขจีของต้นไม้เสียมากกว่า

ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าผมเกลียดความจอแจแออัด และสภาพอากาศของที่นี่มาก แต่นั่นมันไม่ใช่ปัจจัยหรือปัญหาสำคัญอะไรเลยในตอนนี้....

“ฝนทำท่าจะตกอีกแล้วนะ แหม..ที่นี่ดูๆไปก็คล้ายลอนดอนนะคะ..ฝนตกแบบไม่เคยที่จะบอกล่วงหน้า”

....ร่างสันทัดทะมัดทะแมงที่ยืนกอดอกหลวมๆอยู่ริมหน้าต่างนั่นต่างหาก คือ คำตอบที่พาผมมาอยู่ที่นี่.......

“น่าตลกนะคะ เจี๊ยบนึกถึงมาตรการห้ามโฆษณาเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์แล้วกลุ้มแทน คุณสุธีดูตึกนั่นสิคะ..จอห์นนี่วอร์คเกอร์ติดหราเลย...แล้วเขาจะลบมันออกยังไง..”

เธอยังคงพูดเจื้อยแจ้ว

“แล้วภาพมัวๆที่พยายามบังแผ่นป้ายโฆษณาเหล้าเบียร์ในทีวีนั่นอีก.. น่าขันนะคะคนไทยเราชอบแก้ปัญหาอะไรที่ปลายเหตุ แทนที่จะนึกถึงที่มาหรือต้นตอของปัญหามากกว่า เจี๊ยบว่ายากค่ะ เพราะตอนนี้คนไทยนั้นเสพติดความสนุกสนาน ความสะดวกสบายกันหมดแล้ว แล้วไอ้ความสนุกสนานส่วนใหญ่นี่มันก็จำเป็นต้องพึ่งเจ้าพวกเครื่องดื่มเหล่านี้เสียด้วย ดูในตู้เย็นนั่นปะไร มีทั้งเหล้าทั้งเบียร์ คุณสุธีอย่าเผลอไปเปิดกินเชียวนะคะ..ราคาแพงหูฉี่เลยทีเดียว”

เธอหันมาขอความเห็น...แต่...ช้าไปแล้ว เพราะผมปิดโอกาสตอบคำถามเธอ ด้วยการเข้าประชิดตัว ก่อนจะปิดปากช่างเจรจานั้นด้วยปากของผมเอง

ในอ้อมอก ผมรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรง ลมหายใจที่ร้อนผ่าว เนิ่นนานกว่าที่ผมจะคลายร่างนั้น ดูเธอตกใจจนหน้าซีด ปากคอสั่น

“พี่ธี....”

ประโยคแรกที่เธอเอ่ยขึ้น ทำลายกำแพงแห่งความห่างเหินให้พังคลืน ผมรวบร่างนั้นแนบตัว กอดรัดเธอราวกับกลัวว่าร่างนั้นจะหลุดลอยไปต่อหน้า

“พี่รักเจี๊ยบนะ”

ผม...ไม่อาจจะหักห้ามใจได้อีกแล้ว ไม่ใช่เฉพาะผม..เราสองคนและหัวใจสองดวงที่โหยหากันมาตลอดเวลาที่ยาวนานนั่นต่างหากเล่า

* * * * *

“ดูสิคะ..เมืองฟ้าอมรยามเช้า..”
เจี๊ยบลุกจากเตียง เดินไปเปิดม่านหน้าต่าง โดยมีร่างสูงของสุธีเดินตามมาแล้วสวมกอดร่างเธอจากข้างหลัง

“ไม่อยากให้เวลามันเดินไปข้างหน้าเลย...” เธอพูดเสียงเครือ “เวลาไม่เคยเห็นใจใคร เจี๊ยบเกลียดเวลา…” หล่อนเริ่มสะอื้นเบาๆ

สุธีกอดร่างนั้นแน่นขึ้น กดจมูกลงบนเรือนผมนุ่มราวไยไหม

“ไม่ใช่เพราะเวลาหรอกหรือเจี๊ยบ ที่ทำให้เราได้มาพบกัน แม้วันนี้เวลาจะไม่ย้อนกลับ แต่พี่ก็ยังหวังเสมอว่า วันหนึ่งข้างหน้า เวลาจะทำให้เราได้พบกันอีก เจี๊ยบเชื่อในโชคชะตาไหม พี่เชื่อนะว่าเราสองคนถูกกำหนดไว้ให้พบกันแต่ต้นแล้ว”

“สัญญานะคะ..ว่าจะไม่ลืมกัน”
“ครับ พี่สัญญา.....”

........................

ความมืดโรยตัวลงมาอย่างเชื่องช้า ความเหนื่อยอ่อนและความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศในรถทัวร์ ทำให้สุธีเผลอหลับไป แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือซึ่งคาดว่าคงดังนานแล้ว

“อยู่ไหนทำไมรับสายช้า..” เสียงจากปลายสายบ่งถึงความไม่พอใจ

“อยู่บนรถ...หลับอยู่”เขางัวเงียตอบ

“กางเกงยีนส์ขาสั้นของฉัน แล้วก็รถวิทยุบังคับของลูกน่ะได้ไหม”

“ได้สิจ๊ะ..ไม่ลืมหรอกจ้าทูนหัว”

เวลาเดียวกัน….
ขณะที่ความมืดโรยตัวลงมาอย่างอ้อยอิ่ง ความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางและความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศในรถทัวร์ ทำให้เธอม่อยหลับไป แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือ
“อยู่ไหน..”
“อยู่บนรถ...” เธอตอบกลับปลายสายไปด้วยเสียงอู้อี้
“รีบๆกลับมานะเจี๊ยบ ผมคิดถึง”
“ค่ะ..”

เจี๊ยบพิงศีรษะกับกระจกรถทัวร์ มองแสงไฟวับแวมข้างทางดวงแล้วดวงเล่าอย่างเลื่อนลอย รอยยิ้มจางๆค่อยคลี่ออกที่ริมฝีปากสวย เมื่อนึกถึงสัมผัสอุ่นละไมที่ยังกรุ่นอยู่ในหัวใจ
“สัญญานะว่าจะไม่ลืม...”
“ครับ..สัญญา...”
“Forget Me Not….”
“ครับ..Forget Me Not , too.”


‘...เธอคิดเหมือนฉันไหม
ว่าความรักขอสองเราได้กำหนดไว้ก่อน
และชีวิตของเราก็ถูกวางไว้ให้พบกัน.
แล้วเธอจะเชื่อไหม...
ว่าหัวใจของฉันนั้นเฝ้ารอเธออยู่ในทุกๆวัน
แล้วจะรอจนถึงวันนั้น.... ที่ฝันจะเป็นจริง...’


Forget Me Not…. Forget Me Not….Forget Me Not….