สวัสดีค่ะ ท่านแฟนานุแฟน ของพิชาภา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจค่ะ ทั้งท่านท่แสดงความคิดเห็น และ เพียงแวะมา ขอบคุณหลายค่ะ
ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่ขาดตอนไปนาน
คือ...เอ้อ... แปะไม่เป็นน่ะค่ะ
คนแปะเขาต้องไป ตจว.
พอเขากลับมา และเราว่างพอที่จะบงการเขาได้...อ่า..ไม่ใช่ค่ะ ว่างพอที่จะกำกับการแสดง ...เอ๊ย..ไม่ใช่อีกแล้ว
ว่างพอที่จะนั่งใกล้ๆเขา แล้วบอกว่า หน้านี้นะ หน้านี้นะ เน็ตก็เกิดล่มอีก หรือไม่ก็โง่สนิท ว่าจะต้อง log-in ซะก่อน ถึงจะเข้าห้องโน้น ห้องนี้ได้ โง่จริง เล่นเอาเหงื่อตก ซะ
ขอบคุณ คุณเกาะรั้ว ขออภัยค่ะ ท่ปล่อยให้เกาะเก้อซะนาน อญู่ไหนเอ่ย ...ยู้ฮู ยู้ฮู ได้ยินยังคะ
คุณ Scottie ขอบคุณมากค่ะ ท่มาอ่าน และให้ความเห็ฯเรื่องการจัดหน้า ทำอะไรเกี่ยวกับคอมไม่เป็นเลย คงต้องสารภาพอย่างไม่อายค่ะ ว่าแก่แล้ววววว เรื่อง ไอ ที โง่อีกเหมียนกัน ...อายจัง
มีอะไรก็ติชมนะคะ เห็นคนเข้ามาอ่านก็ปลื้มสุดแล้วค่ะ เอาไปคุยไม่รู้จบ
คุณ lilly of the valley ชอบชื่อนี้มากค่ะ ขอบคุณท่เข้ามาเยี่ยมเยียน ติดตามอ่านจนจบเลยนะคะ
คุณJob คะ ขอบคุณอีกเช่นกัน ตามอ่านไปเรื่อยๆนะคะ
3
.
วันรุ่งขึ้น ก็เกิดเรื่องใหญ่
เรื่องแรกก็คือ ผมหาวิคกี้ไม่เจอ ผมหาทั่วไปหมด
จากนั้นจึงสังเกตเห็นว่า ของที่อยู่ใต้กล่องใบหนึ่งมันนูนๆ
ผมก็เลยเอานิ้วแตะดู ปรากฏว่ามันขยับได้
วิคกี้ได้เอาปากกัดเป็นรู แล้วก็คลานเข้าไปในนั้นเพื่อซ่อนตัว
สงสัยแม่จะต้องสับเนื้อผมเละแน่...คราวนี้
ผมคิดว่า ผมควรจะปล่อยวิคกึ้ไว้ตรงที่ๆมันอยู่จะดีกว่า เพราะว่าผมไม่อยากไปโรงเรียนสาย
อีกอย่างถ้าแม่รู้เรื่องเข้าละก็ มันไม่ได้ช่วยให้ผมดีขึ้นมาเลย
และถึงแม้ว่า หมาจิ้งจอกของผมจะก่อเรื่องไว้เยอะก็ตาม
ผมก็ยังคงอยากที่จะฝึกมันและทำให้มันเป็นสัตว์เลี้ยงของผมให้ได้
แม่คงจะพาลูกค้าไปชมบ้านเกือบทั้งวันแน่ๆ แต่ผมก็คงหาโอกาสทำอะไรไม่ได้เวลาที่แม่เข้ามาในห้องผม
ผมมีป้ายกระดาษติดไว้ที่ประตูในวันแรกที่เจ้าทอดด์เข้ามาอยู่บ้านเรา
ผมถึงขนาดเขียนข้อความติดไว้บนกระดาษแผ่นนี้ว่า ทรัพย์สินส่วนตัว ห้ามเข้าใกล้
แม่กับพ่อหัวเสียกับผมน่าดูเหมือนกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่ท่านได้ตัดสินใจว่าผมควรจะอยู่ร่วมห้องกับเจ้าคางคกนั่น
ตกลงแผ่นป้ายนั่นก็ก็เลยต้องถูกดึงออกไป
เอาละ ผมคิดว่า นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะไปหาเจ้ากระดาษแผ่นนี้มาติดใหม่ ถ้าแม่เกิดสงสัย ผมก็จะบอกแม่ว่า
ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งโครงงานวิทยาศาสตร์ของผม
ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องจริง เพราะว่าผมได้ทำโครงงานที่ว่านี้มาหลายวันแล้ว
ดังนั้นผมก็เลยเอาอาหารเช้ายี่ห้อฟรูท ลูปส์มาให้วิคกี้กินเป็นอาหารเช้าหนึ่งชาม
จากนั้นก็แปะป้ายติดไว้ที่ประตู และมุ่งหน้าไปโรงเรียน
เจ้าทอดด์ เดินตามรอยผมตลอดทางเหมือนกับที่ทำเป็นกิจวัตร
เขาคิดว่าผมไม่รู้ว่าเขาก็อยู่ตรงนี้ ซึ่งผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร
ถ้าคุณเป็นนักเรียนเกรดห้า คุณย่อมไม่อยากให้ใครเห็นว่า คุณเดินกับนักเรียนเกรดหนึ่ง
โดยเฉพาะนักเรียนที่ไม่น่ารักอย่างสิ้นเชิง
ทอดด์ก็รู้กฎนี้ด้วยเหมือนกัน แต่เขาก็ยังชอบตอแยผม
เช้าวันนี้ผมมัวแต่กังวลเรื่องที่จะต้องดูแลวิคกี้
เจ้าทอดด์ก็เลยไปแอบหลังต้นไม้และรั้วต้นไม้เพื่อแหย่ผมได้ตามสบายอย่างที่เขาอยากจะทำ
ผมกำลังใช้ความคิดของผมเพลินๆ ตอนที่ผมได้ยินเขาร้องลั่น
พอผมหันไปมอง ผมก็เห็นว่า เขาสะดุดรากไม้ ในสนามหญ้าของครอบครัวดาเวนพอร์ต
คืองี้ครับ มิสเตอร์ดาเวนพอร์ต ได้กวาดใบไม้แห้งรวมเป็นกองไว้ในถนน
แล้วมันก็ไปปิดขอบถนนและรากของต้นเมเปิ้ลต้นใหญ่หน้าบ้านเขา
ถ้านายเดินบนทางเท้าเหมือนชาวบ้านเขา ก็คงจะไม่เป็นอย่างนี้หรอก ผมพูด พร้อมกับฉุดเขาให้ลุกขึ้น
ทอดด์สูดจมูกฟุดฟิด เอาแขนเสื้อแจ็คเก็ตเช็ดแก้มที่เปียก ผมให้เขาถลกขากางเกงขึ้น
ไม่มีเลือด มีแค่จ้ำแดงๆขนาดเท่าลูกเทนนิส
ไม่ถึงกับตายหรอก ผมบอกเขา แม่ผมเขาชอบพูดยังงี้แหละ
เจ้าทอดด์เริ่มขี้มูกโป่ง
ช่วยเอามันออกได้เปล่า เรากำลังจะไปโรงเรียนสายแล้ว
เขาเริ่มออกเดิน มุ่งหน้าไปโรงเรียน แต่ยังร้องไห้ไม่หยุด
จากคุณ :
พิชาภา
- [
26 ต.ค. 49 21:37:30
]