ความคิดเห็นที่ 1 มิสซิส แมคแคฟเฟอร์ที่   กำลังรอรถเมล์อยู่ที่ป้าย                   หล่อนมองผมอย่างขยะแขยงสุดๆ   ตอนที่เราเดินผ่าน                  เหมือนอย่างกับว่า    มันเป็นความผิดของผมซะงั้น  ที่เจ้าทอดด์ทำอะไรโง่ๆเอง                  มิสซิส แมคแคฟเฟอที่ส์      เป็นคนที่ไม่เป็นมิตรที่สุด    ที่จะไปต่อกรด้วย                  เริ่มกันตั้งแต่ตอนที่  ผมกับ จิมมี่ ดรากอทต้า ไล่จับสกั๊งค์ตัวหนึ่ง ไปจนมุมที่โรงรถของเธอ                  และมันก็ดันปีนไปอยู่ในรถของเธอซะอีก  ! ....                      เธอไปป่าวประกาศซะทั่วย่าน  ให้ผมรับผิดชอบต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเน่าๆ  ที่เกิดขึ้น                  อาจจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เน่าๆ    ที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ซะด้วยซ้ำไป                  ผมกับจิมมี่ไม่ได้ไปทำอะไรเน่าๆ ให้กับรถเธอซักหน่อย    ไม่ใช่คนอย่างเราแน่                  เพียงแต่เราคิดว่า มันน่าจะเท่ห์นะ ถ้าหากว่า เราจะมีสก๊งค์เป็นสัตว์เลี้ยง                  และก็....เอ้อ.... มันไม่ใช่เราซักกะหน่อย    ....ที่เปิดหน้าต่างรถทิ้งไว้                “.เธอทำอะไรกับน้องชายเธอ    ฮึ ....     ฟิลิป โดธี?”   เธอซัดผมเลย                 “เปล่านะครับ  ....เขาเดินสะดุด”                                    “เธอสะดุดขาน้องชายของตัวเอง”                   “ผมไม่ได้ทำเขา”             “เอ้อ ...ฉันก็ไม่แปลกใจอะไรหรอกนะ ที่พวกเด็กๆอย่างพวกเธอเนี่ย จะไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องกับเรื่อง สมบัติผู้ดี      กับเรื่องการเคารพให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน”                      เธอบ่นยาวเหยียด  ผมเดาเอาว่า  เธอคงไม่ได้ยิน สิ่งที่ผมพูดออกไปหรอก                      “ไม่ได้เคารพ    ไม่ได้ให้เกียรติ์ต่อกันเล้ย   ไม่ได้ให้เกียรติ์ต่อทรัพย์สินของผู้อื่นเลย   ไม่มีเลย  น่าขยะแขยงนัก”                          “รถเมล์ของคุณมาแล้วครับ     คุณนายแมคแคฟเฟอรที่ส์”  ผมพูด                         ผมไม่เคยเป็นสุขมาก่อนเลย   ในชีวิต  ที่เห็นรถเมล์มา                         ผมเกลียดที่สุดเลย   เวลาที่เห็นผู้คน มาดุด่าคนอื่นนอกบ้านอย่างนี้                       เมื่อคุณนายแมคแคฟเฟอรที่ส์หันหลังและมองเราด้วยหางตาเดินไปยังรถเมล์  ผมก็คว้าแขนเสื้อเจ้า ทอดด์    และลากตัวเขาเดินไปตามถนน                         โรงเรียนอยู่ห่างไปอีกสองบล็อค                           จะว่าไปก็โชคดีสำหรับผม  ที่เขาได้หยุดร้องไห้  ดังนั้น  เขาเลยได้ยิน  คำอบรมบ่มนิสัยของคุณนายไปด้วย                          “อยากดมกลิ่นยางลบของเรามั้ย ?” เขาพูด พร้อมกับดึงยางลบออกจกากระเป๋าเสื้อ แล้วเอามัน มากวัดแกว่งตรงหน้าผม                             “แหวะ !”                              “หอมนะ   เหมือนองุ่นเลย”                               “ยางลบกลิ่นจะไปเหมือนองุ่นได้ไง” ผมบอกเขา    “กลิ่นมันไม่เหมือนอะไรทั้งนั้น ยกเว้นอาจจะเหมือนยางลบ”                                 เจ้าทอดด์เอายางลบของเขามาจ่อใต้จมูกผม                                 ... พระเจ้า  ....กลิ่นมันเหมือนกับองุ่นเลยเฮะ                                  “เอามาจากไหนง่ะ ?”  ผมถาม                       To be continued “เฟร็ด” “อ๋อ”  ผมพูด “รู้แล้ว” เฟร็ด โพเยอร์  เจ้าคนพิลึก ที่มีนิวาสถานตรงข้ามบ้านเรานั่นเอง  เขาเป็นเด็กในโครงการเด็กอัจฉริยะ ในโรงเรียนเรา  อายุเพิ่งแปดขวบเท่านั้น   แต่ดันไปอยู่เกรดสี่แล้ว   เจ้าเฟร็ดคนนี้ชอบทดลองอะไรพิลึก  พิลั่นอยู่เรื่อย บางที เขาอาจจะจุ่มยางลบธรรมดาๆ  ในน้ำองุ่นก็ได้   เพื่อจะดูซิว่า จะมีอะไรเกิดขึ้น “อยากดมเสื้อเชิ้ร์ตเรามั้ยล่ะ” เจ้าทอดด์ถาม พร้อมกับรูดซิปเสื้อแจ็คเก็ต “มันเป็นยังไงล่ะ” “มันนุ่ม” ท่าทางเขาน้อยใจมากๆ “ผมเหลือบมองไปรอบๆแบบเร็วๆ  เพื่อให้แน่ใจว่า ไม่มีใครอยู่แถวนั้น จากนั้นผมก็จับที่ด้านหน้าของเสื้อเชิ้ร์ตตัวใหม่ของเขา “อือ...นุ่มดี”  ผมบอกเขา ทอดด์ยิ้มกว้างจนเห็นฟันหมดทุกซี่  ให้ผม ดูเหมือนกับตัวอีเดียต   เราเลี้ยวหัวมุม ทันได้ยินเสียงกระดิ่งโรงเรียนพอดี นักเรียนทั้งห้องมามุงกันอยู่รอบโต๊ะ มิส เทสสล็อฟ  ตอนที่ผมเข้าไปในห้อง เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่เห็นผม ผมรีบแอบไปหลังห้อง  และแขวนเสื้อแจ็คเก็ตในตู้  จากนั้นก็ชะแว็บมานั่งที่โต๊ะ และกว่าที่มิส เทสสล็อฟเงยหน้าขึ้น  ผมเก๊าะกางหนังสือ และวางชีทไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ดูๆแล้ว ก็เหมือนกับว่าผมนั่งทำงานมาตลอดตั้งแต่เช้า จากคุณ : พิชาภา - [ 27 ต.ค. 49 11:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เธออมยิ้ม มองผมแบบรู้ทัน  และบอกให้นักเรียนคนอื่นๆ นั่งประจำที่ อุปสรรคอย่างหนึ่งของการมีหมาจิ้งจอกตัวใหม่ก็คือ  คุณอาจจะลืมทำการบ้าน มันต้องมีหลายครั้งล่ะน่า ที่คุณย้าก ..อยากจะลืมทำการบ้าน แต่คราวเนี้ย ผมลืมทำจริงๆ แล้วผมก็ลืมสนิทไปเลยว่ามีการบ้าน   จนกระทั่งมิสเทสสล็อฟ ประกาศออกมาว่า เราจะมีการอ่านกลอนประจำเดือนที่พวกเราแต่งกัน มิส เทสสล็อฟ เป็นครูคนเดียวที่ผมรู้จัก ซึ่งคิดว่า พวกเด็กๆชอบเขียนกลอน แล้วเธอก็ชอบคิดเอาเอง อีกว่า  เด็กๆชอบออกมาร้องเพลงโชว์เดี่ยวหน้าห้องเรียน พูดก็พูดเถอะ  ผมว่ามิสเทสสล็อฟ ยังต้องใช้เวลาอีกเยอะ กว่าจะเข้าใจเด็กๆ ผมมั่นใจว่า ไงๆ  ผมก็สามารถเขียนกลอนของผมต่อไปได้  ในขณะที่คนอื่นๆ อ่านกลอนของตัว “วันนี้เราจะเริ่มด้วยบทกลอนล่าสุด ของ ฟิลิป โดธี” มิส เทสสล็อฟประกาศ ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย   ผมแทบจะไม่เคยถูกเรียกให้ออกไปอ่านเป็นคนแรก เหมือนๆกับมิสเทสสล็อฟจะรู้ว่าผมยังไม่ได้ทำการบ้านงั้นแหละ น่าสยองสุดๆครับ “ไง ...ฟิลิป”มิส เทสสล็อฟ กำลังเหลืออด ผมเคยเรียนคอร์สการแสดงมาแล้ว แค่หนึ่งคอร์ส ผมเคยมีประสบการณ์มาแล้ว ตอนที่ผมเข้าโรงเรียนใหม่ๆ ผมเรียนรู้มาว่า ถ้าหากว่ากำลังเข้าตาจน จนดูเหมือนว่า คุณจะเป็นคนงี่เง่า ให้คนเขาหัวเราะเยาะเล่น ล่ะก็ ไหนๆก็ไหน   ทำไก๋ เล่นตลกไปซะเลย ให้รู้แล้วรู้รอด ดังนั้น ผมก็เดินตรงไปที่หน้าห้องอย่างสง่างาม   ตลอดทางที่เดินน่ะ ขุดมุกไปด้วย มิส เทสสล็อฟ มีเครื่องเทปอยู่บนโต๊ะ  เธอจะบังคับให้นักเรียนอ่านบทกลอนใส่ไมโครโฟน จากนั้นก็จะเปิดให้เราฟัง ตอนที่เรากลับไปนั่งที่แล้ว เสียงนั้นไม่เคยเหมือนเสียงผมเลย เสียงของทุกคนเขาก็ออกมาปกติดี ผมไม่เข้าใจว่า เป็นงั้นได้ไง ตอนที่ผมลุกขึ้นเดินไปหน้าชั้น และหันไปรอบๆ  สายตาเป็นล้านๆคู่ กำลังจ้องมาที่ผม  รวมทั้งสายตาของ เบทธานี บาวเออร์ ด้วย เธอจัดว่าเป็นนักเรียนที่สวยที่สุดของเกรดห้า    อาจจะสวยที่สุดของโรงเรียนด้วย เอ้า ผมรู้สึกเหมือนกับว่า มีคนเอาลูกกอล์ฟมายัดใส่ปากผม แล้วมันติดอยู่ที่คอ ยังไงยังงั้น “ลืมอะไรไปหรือเปล่า ฟิลิป” มิสเทสสล็อฟถาม “ลืมอะไรครับ” ผมแทบจะออกเสียงไม่ได้ “บทกลอนของเธอ ไง”  เธอชี้มาที่มืออันว่างเปล่าของผม “อ๋อ...เอ้อ  ไม่ครับ  ไม่ต้อง  ไม่มีปัญหา  ผมจำจนได้ขึ้นใจแล้วครับ” “อ๊ะ... เยี่ยม เรามีวิลเลียม เช็คเปียร์ตัวจริงในระดับชั้นเราแล้ว” “วิลเลียม เช็คสเปียร์ หรือครับ... หมายความว่าไงครับ ได้โปรดกรุณาอธิบายให้ผมฟังหน่อย” ไปได้สวยแล้ว ฟลิป   อู้ไปเรื่อยๆ  ...ผมบอกตัวเอง มิสเทสสล็อฟ ยิ้ม  ดูท่าทางเธอยินดีมากๆ ที่ผมถามเกี่ยวกับวิลเลียม เช็คสเปียร์ “วิลเลียม เช็คสเปียร์ เป็นกวี” คุณครูของผมแถลง  “แต่เดิมเป็นนักร้องที่ร่ายโศลก (ขับบทกลอน- - ผู้ แปล) และร้องเพลงทั่วไป   เขาจะท่องเที่ยวไปทั่วประเทศ   พอเขามาถึงหมู่บ้านใดหมู่บ้านหนึ่ง  เขาก็จะแวะพัก  สักสองสามวัน   หรือ หรือบางที ก็เป็นอาทิตย์ แล้วก็ขับกล่อมชาวบ้าน  ด้วยบทเพลงของเขา  และตอนนี้...”อยู่ๆเธอก็หยุดพูด หันมาทางผม  ดราจะได้ยิน การขับกล่อมจาก วิลเลียมส์ เชคสเปียร์ของเราแล้ว” จ๊ะอึ๋ยยย... ให้ตายเถอะ   ผมคิดว่าครูคงจะใช้เวลาอธิบายสักสิบนาที ผมเริ่มทำท่ายืดแขน และหายใจลึกๆ พวกนักเรียน เริ่มหัวเราะกิ๊ก มิสเทสสล็อฟมองผมด้วยสายตา ขำๆ แบบรู้ทัน “ฟิลิป เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ” “ผมต้องวอร์ม อัพ หน่อยครับ” ผมตอบ “ฟิลิป เธอกำลังจะอ่านกลอน ไม่ได้ขึ้นเวทีแสดง เรื่องนัท แครกเกอร์นะ” “ไม่ได้ครับ  ไม่อย่างนั้นผมจำไม่ได้” ผมครวญ  “ก็ผมจำได้แล้วนี่นา เมื่อตะกี้นี้เอง”   จิมมี่  แดรกกอททา กำลังขำกลิ้ง จนสะอึก   นักเรียนทั้งชั้น กำลังหัวเราะกันถล่มทลาย มิสเทสสล็อฟ ยืนนิ่ง จ้องหน้าผม เวลา ที่เธอจ้องผมเนี่ย  น่ากลั๊ว...น่ากลัว  เพราะเธอใส่แว่นซะหนาเตอะ   จนทำให้ตาโต๊  เหมือนตานกฮุก ยังไงยังงั้น “โอเค  ได้เลยครับ  รอเดี๋ยว  มันกำลังวิ่งกลับมาแล้วครับ ผมสูดลมหายใจเข้าปอด และ ระเบิดเสียงออกไป                 กาลครั้งหนึ่ง มียางลบอันหนึ่ง จากดูลูธ                                ซึ่งตกลงไปในแก้วน้ำองุ่น                 เขาเต้นเร่า...เร่า   และร้องเสียงดัง                 จนหน้าเขานั้นแปรเปลี่ยนเป็นสี เพ้อร์-เพิ่ล  (สีม่วง)                 ตั้งแต่นั้นมา ...เราก็เรียกเขาว่า   คุณเมอเปิ้ล(เมอร์-เพิ่ล) จากคุณ : พิชาภา - [ 27 ต.ค. 49 12:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมไม่รู้ว่าผมพูดคำว่าเมอร์เพิ่ลไปได้ยังไง   แต่ผมก็ต้องยอมรับละว่า มันเป็นคำที่ฟังดูตลกดี แม้ว่ามันจะไม่มีอยู่จริง อีกอย่าง ผมก็จนปัญญา ที่จะหาคำที่คล้องจองกับคำว่า เพ้อร์-เพิ่ล แล้วด้วย   และผมก็กำลังสมองตื้อ ตอนนี้ เจ้าจิมมี่ แดรกกอททา  กำลังไปนอนขำกลิ้ง เอามือกุมท้องอยู่บนพื้นห้อง เขาจะชอบใจมากเลย  เมื่อรู้ว่าผมกำลังหมดท่า ส่วนเทธานี ก็นั่งอยู่กับที่ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มันเป็นช่วงวินาทีที่สุดเลวร้ายในชีวิตผม แล้วผมก็มารู้สึกตัวได้ว่า จู่ๆ ห้องทั้งห้องก็เงียบซะเฉยๆงั้น โอ้...พระเจ้าจอร์จ วินาทีนี้มันน่าจะเข้าข่าย   เรื่อง เชื่อหรือไม่  ของริพเล่ย์ ได้เลย เพราะ...เพราะ  มิสเทสสล็อฟ กำลังจิกสายตา  จ้องมองลงไปที่เด็กๆ เหมือนๆกับว่า กำลังสะกดจิตเด็กทั้งห้องน่ะ  และหลังจากเวลาผ่านไปประมาณ สองชั่วโมง (สำหรับเด็กๆที่กำลังอ่านอยู่  ไม่ได้สองชั่วโมงจริงๆนะคะ  เป็นการเปรียบเปรยค่ะ  - -ผู้แปล)   และหลังจากเวลาผ่านไปประมาณสองชั่วโมง  ครูของผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “นั่นน่ะเหรอ ฟิลิป   นั่นน่ะเหรอ กลอนของเธอ กลอนที่เธอใช้เลาแต่งหนึ่งเดือนเต็มๆเนี่ยนะ” คราวนี้ผมไม่พูดเล่นแล้ว    ผมจะต้องหาทางออกของผมให้ได้ “มันก็ใช้ได้   ใช่ไหมครับ    ผมพยายามจนสุดความสามารถแล้วนะครับ   มิส เทสสล็อฟ  รึว่า  ผมอาจ จะเป็นนักเรียนคนเดียว  ที่แต่งกลอนไม่เป็นก็ได้   ใช่ไหมครับ” “เอ้อ...ครูว่าอาจจะจริงยังงั้นก็ได้” เธอพูด  แต่ผมคิดว่าเธอคงจะพูดอะไรไม่ออกมากกว่า  นอกจากพูดว่า  . “เอาละ กลับไปนั่งที่ได้แล้ว ฟิลิป”   นั่นละ เธอพูดออกมาได้แค่นั้น ตอนพักกลางวัน แอนดี้  ฟรี้ดแมน กับ จิมมี่ แดรกกอททา เล่นไม่เลิกกับกลอนของผม เขาจะท่องให้ใคร ต่อใครที่อยากฟัง  ผมก็ต้องแกล้งทำเป็นสนุกท่องตามไปด้วย  ทำเหมือนกับว่าเป็นกวีคนสำคัญ หรืออะไรซัอย่าง ทุกครั้งที่มีคนท่องกลอนบ้าๆนั่นซ้ำๆ    ผมก็จะลุกขึ้น และโค้งรับเกียรติยศ แต่ความจริงในส่วนลึก   ก็คือว่า ผมกำลังคิดจนหัวหมุน  ว่าผมจะต้องหาเพื่อนใหม่ซะแล้ว แล้วผมก็เป็นกังวลเล็กๆ  เกี่ยวกับมิส เทสสล็อฟ จริงครับ...ผมอาจจะไม่ได้เป็นนักเรียนที่ดีที่สุดในห้อง   แต่อย่างน้อยที่สุด ผมก็ทำการบ้านอย่าง สม่ำเสมอ ผมรู้สึกเหมือนกับว่า   ผมเป็นคนทำให้เธอต้องเสียใจ ยิ่งไปกว่านั้น  พักนี้ มันมีเรื่องยุ่งๆ  ในแผนกเกรดเก่า   ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม   ผมรู้แต่ว่า ผมไม่มีสมาธิ  ที่จะทำอะไรอีกต่อไปเลย ผมมีความหวังเดียวอยู่กับโครงงานวิทยาศาสตร์  ซึ่งมีกำหนดรายงานวันศุกร์นี้   และผมก็เทใจให้มันมาหลายวันแล้ว ถ้าผลมันออกมาอย่างที่ผมคิดไว้  มันจะระเบิดเหมือนกับภูเขาไฟจริงๆเลย  จะมีลาวาและอะไรต่อมิอะไรไหลออกมาด้วย ถ้าโครงงานวิทยาศาสตร์นี้ ไม่เป็นที่สบอารมณ์ของครู  ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว หลังโรงเรียนเลิก  ผมรีบกลับบ้าน เพื่อจะไปดูว่าแม่วิคกี้อยู่ดีมีสุขหรือเปล่า  และจะได้ไปทำโครงงานต่อด้วย ทอดด์อยู่ในครัวกับแม่ครับ ผมว่า ตอนที่ผมเข้ามาทางประตูหลัง  ผมไม่ได้มาแบบเงียบๆแน่   แต่สองคนนั่น ดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าผมกลับมาแล้ว แม่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะ  ส่วนทอดด์ยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าแม่ มือแม่วางอยู่บนไหล่เจ้าทอดด์   และแม่ก็กำลังพูดกับเขาเสียงอ่อนโยนเชียวแหละ แล้วแม่ก็เอาหน้าผากแม่      แนบกับหน้าผากเจ้าทอดด์  “ลูกไม่ต้องสนใจ  ว่าใครเขาจะพูดอะไร   นะ จ๊ะ”     แม่พูด “บางครั้ง คนเราก็จะพูดอะไรโง่ๆ   ออกมาโดยไม่คิด   แล้วก็ไม่ได้คิดเลยว่าคนเขาจะรู้ สึกอย่างไร” ทอดด์สูดขี้มูก   และ ส่ายหน้า  “พวกเขาว่า ตาผมตลก” “ไม่จริง   ตาลูกไม่เหมือนพวกเขาเท่านั้น   ตาของคนเราทุกคนแตกต่างกันไปทั้งนั้นแหละ  สีต่างกัน รูปทรงต่างกัน   ขนาดต่างกัน  แม่ว่าตาของหนูสวยออก” เจ้าทอดด์หย่อนตัวนั่งลงบนตักแม่ผมเลย   นั่นแหละ  แม่ถึงมองข้ามตัวเขามาทักผม   “วันนี้เป็นไงมั่ง  ที่โรงเรียน” “ก็ โอ.เค. ครับ” “มีอะไรพิเศษๆ หรือเปล่า” “ไม่มีครับ”ผมตอบ   ผมไม่คิดว่า เรื่องที่ผมยำตัวเองซะเละตุ้มเป๊ะ ด้วยบทกลอน กับการที่ผมได้กลาย เป็นไอ้ตัวตลกหน้าห้องนี่เป็นเรื่องพิเศษๆ   หรอกนะครับ “แล้วเรื่องหมาจิ้งจอกล่ะ...เป็นไง  ดูแลมันดีอยู่รึ  ลูกดูดีหรือเปล่าว่ามันมีข้าวมีน้ำกินเรียบร้อย ก่อนที่ ลูกจะไปโรงเรียนน่ะ” “แม่ครับ  ผมไม่ได้เป็ฯคนซื่อบื้อ จนไม่รู้อะไรนะครับ  แม่ก็รู้นี่” “ก็อยากถามดูน่ะ...แล้วตัวลูกล่ะเป็นไง    อยากกินอะไรไหม    คุกกี้ แล้วก็นม  เอาไหม” ผมสั่นหัว “ผมคิดว่า ผมไปทำโครงงานภูเขาไฟดีกว่าครับ” แม่นั่งโยกตัวเจ้าทอดด์ไปข้างหน้า...ข้างหลัง อยู่บนตักนั่นแหละ  และก็ลูบผมมันด้วย เจ้าน้องนอกไส้ของผม มันไม่มีทางเงยหน้ามองสบตาผมหรอก  ผมสังเกตเห็นว่า จมูกเขาแดง ตาบวมผมก็เลยเอาศอกกระแทกเล็กไปที่แขนเขา “เฮ้...ว่าไง เดวี่   ครอคเก็ต   เป็นไงบ้าง จับหมีได้กี่ตัว วันนี้” เจ้าทอดด์หันหน้าไปซบกับไหล่แม่ ผมรู้สึกมวนท้องขึ้นมาเลย   และเจ้าลูกกอล์ฟก็มาติดอยู่ที่คอหอยของผมอีกครั้ง   ทุกสิ่งทุกอย่างมันสับสนปนเปกันไปหมด ผมหมายความว่า ผมรู้สึกสงสารเจ้าคางคกทอดด์  แต่มันก็มีบางสิ่งบางทำให้ผม ต้องการที่จะตะโกนออกไป   “นี่ วันนี้ฉันก็มีเรื่องห่วยแตกเหมือนกันว้อย   ที่โรงเรียน” ไม่มีใครสนใจที่จะสังเกตเห็นว่า ผมอารณ์บ่จอย...ไม่มี แม่พูดว่า “เอาแอปเปิ้ลสักลูกไหม  เรามีแอปเปิ้ลเยอะแยะเลยนะ” “ผมไม่หิว” ผมตอบ  ....และนี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตเลย  ที่ผมพูดตรงกับความรู้สึกจริงๆ ************************จบบทที่ 3*********************** ยังมีต่อนะคะ โปรดติดตาม ขอบคุณที่อ่านค่ะ   พิชาภา จากคุณ : พิชาภา - [ 27 ต.ค. 49 12:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาเกาะต่อล่ะน่ะ จากคุณ : เกาะรั้ว (เกาะรั้ว) - [ 30 ต.ค. 49 15:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาลงชื่อค่ะว่ายังติดตามอ่านอยู่ และจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :) จากคุณ : lily of the valley - [ 6 พ.ย. 49 15:21:27 A:203.144.248.253 X:203.150.198.12, 203.150.14.161 TicketID:126272 ]