ความคิดเห็นที่ 1 .....พี่แองเจลา...ผมบอกเทรี่ ..เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตดีไหม? ..." ถ้าทำเช่นนั้น แล้วเค้าไม่ยอมแต่งงานด้วย...อย่างมากเธอก็ต้องยอมรับและอยู่กับคำปฏิเสธนั้นให้ได้....แต่ถ้าเธอไม่บอก..ไม่วันใดก็วันหนึ่ง เค้าค้นพบความจริงนี้เข้า อาจจะไม่เป็นผลดีกับเธอทั้งสองคนนะ" ...." ครับ...ผมจะทำตามที่พี่แนะนำ...." ...แองเจลาทอดตามองร่างของชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกับเธอ...ชาร์ลีเป็นน้องชายร่วมสายเลือดที่เธอไม่เคยนึกชิงชังอย่างใด...แต่ความรู้สึกที่ยะเยือกไหวนั้นเกิดจากความหวาดกลัวมากกว่า... ...หลังจากให้กำเนิดบุตรของตนเอง ..แองเจลายิ่งไม่ต้องการให้น้องชายคนนี้มาวนเวียนเข้าออกหรือนอนค้างอ้างแรมในบ้านของเธออีกเลย...ภวังค์แห่งความคิดล่องลอยกลับไปในวันคืนที่เหมือนฝันร้ายสำหรับเธอและครอบครัว... ...วันนั้นเป็นย่ำค่ำของวันอาทิตย์ ครอบครัวที่ประกอบไปด้วยพ่อ, แม่, ลูกสาวสามคนและลูกชายเพียงหนึ่งเดียวเพิ่งกลับจากฟลอริดา หลังวันหยุดเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลคริสต์มาสเป็นเวลาสองอาทิตย์... ...ข้าวของจากการเดินทางถูกเก็บเข้าที่...บรรยากาศภายในบ้านสงบเงียบเช่นที่เคยเป็น...วันรุ่งขึ้นคือวันจันทร์ที่เด็กๆต้องกลับไปเรียนตามปกติ...และหมายถึงวันหยุดที่สนุกสนานได้สิ้นสุดลง...นั่นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กชายชาร์ลี เบรนด์ วัย 13 ปี รู้สึกเครียดจนท้องไส้ปั่นป่วน... ....วันนั้นทั้งวัน ชาร์ลีมีอาการผิดปกติและวิงเวียนศรีษะสลับกับความรู้สึกวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก...หลังอาหารมื้อค่ำ...ก่อนที่จะไปนั่งดูข่าวประจำวันร่วมกับสมาชิกในครอบครัวและทำการบ้าน...ชาร์ลีแอบปลีกตัวย่องเข้าไปในห้องนอนของพ่อกับแม่...ค่อยๆดึงปืนพก 9 มม. ของพ่อจากตู้ที่เก็บไว้...หย่อนเข้ากระเป๋ากางเกง... ....เมื่อกลับลงมานั่งทำการบ้านตามลำพัง...ความรู้สึกที่ยากจะต่อต้านเริ่มเขม็งเกลียวจนสุดที่ชาร์ลีจะทนต่อความเร่งเร้านั้นได้อีกต่อไป...เขาถลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่...เดินขึ้นบันได...เป้าหมายข้างหน้าคือ....ห้องนอนของพ่อกับแม่... จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 27 ต.ค. 49 01:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...เฮอร์เบิร์ต และเอลซี เบรนด์ พ่อแม่ของชาร์ลี เป็นชาวเยอรมันในยุคสงครามแบ่งแยกดินแดน...ทั้งคู่ได้อพยพโยกย้ายมาปักหลักที่อเมริกา...เริ่มต้นที่รัฐเท็กซัสในปี 1955 ..และย้ายมาที่รัฐคอนเน็คติคัดซี่งเป็นสถานที่ให้กำเนิดชาร์ลี... ....การย้ายถิ่นที่อยู่บ่อยครั้ง ทำให้ชาร์ลีและพี่สาวต้องย้ายโรงเรียนบ่อยด้วยเช่นกัน.. ซึ่งนับเป็นเรื่องที่ปรับตัวลำบากเพราะชาร์ลีเป็นเด็กที่เงียบๆเรียบร้อย ติดค่อนข้างจะขี้อาย...พ่อของชาร์ลีทำงานเริ่มต้นจากเป็นแรงงานไร้ฝีมือในตอนกลางวัน และใช้เวลาในตอนเย็นเรียนหนังสือจนกระทั่งสามารถไต่เต้าขึ้นไปถึงตำแหน่งวิศวกรประจำโครงการ..ได้รับการโยกย้ายให้ไปประจำตำแหน่งที่เมือง ฟอร์ทเวน รัฐอินเดียน่า ในปี 1968... ......เป็นการย้ายที่ทุกคนในครอบครัวไม่ชอบเอาเสียเลย และต่างก็คิดถึงถิ่นเก่าที่คอนเน็คติคัด โดยเฉพาะชาร์ลีซึ่งไม่สามารถจะสร้างมิตรภาพใหม่ๆได้่ง่ายดายนัก...การไปพักผ่อนที่ฟลอริด้า ในช่วงซัมเมอร์และคริสต์มาส จึงเป็นการผ่อนคลายที่วิเศษของทุกคนในครอบครัว...ชาร์ลีและพ่อมักจะออกล่าสัตว์ด้วยกันในตอนเช้าและใช้เวลาบ่ายๆกับครอบครัวที่ชายหาด... ......วันที่ 3 มกราคม 1971 ก็เช่นเดียวกับปีก่อนๆที่ทั้งครอบครัวกลับจากพักผ่อนที่ฟลอริดาถึงบ้านด้วยความอ่ิอนเพลีย ..หลังจากรับประทานอาหารค่ำด้วยกันเสร็จต่างแยกย้ายไปพักผ่อนหลับนอน...เจสสิกา 3 ขวบ, เมลานี 2 ขวบ และ แองเจลาพี่คนโตสุดขณะนั้นอายุได้ 15 ปีต่างก็เข้านอนเแล้วที่ชั้นบนของบ้าน... .....เหลือเพียง ชาร์ลี ที่ยังนั่งทำการบ้านที่จะต้องส่งในวันรุ่งขึ้น...ชาร์ลีเด็กชายนิสัยเรียบร้อย การเรียนดีเด่น...อยู่ในโอวาทของพ่อแม่มาโดยตลอด กำลังศึกษาอยู่เกรด 9 ของจูเนียร์ไฮสคูล...ไม่มีสิ่งใดนอกรีตนอกรอยไปจากปกติ... .....ที่ห้องนอนของพ่อแม่ชั้นบน...เฮอร์เบิร์ต ผู้เป็นพ่อกำลังยืนโกนหนวดหน้าบานกระจกในห้องน้ำและสนทนาเรื่องสัพเพเหระกับเอลซี...ภรรยาผู้กำลังตั้งครรภ์ใกล้คลอดซึ่งนอนแช่ตัวในอ่างอาบน้ำและอ่านนิตยสารไปด้วย...ทันใดนั้น...เฮอร์เบิร์ต ก็เห็นบางสิ่งบางอย่างผ่านแว่บเข้ามาทางซ้ายมือ...เขาหันขวับไปดู..เสียงกัมปนาทของปืนคำรามกึกก้องขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า.... ......ที่ผ่านมาเฮอร์เบิร์ตสอนลูกชายซึ่งมีอยู่เพียงคนเดียวนี้ให้ใช้ปืนได้อย่างคล่องแคล่ว...ด้วยความเชื่อว่าการเรียนรู้ที่ถูกต้อง จะช่วยให้ลูกปลอดภัย...หลังจากที่ยิงจนหมดกระสุนในลูกโม่...ชาร์ลีสลัดปลอกกระสุนปืนทิ้งและบรรจุกระสุนใหม่...ไม่มีถ้อยคำใดๆหลุดจากปาก..คงมีเพียงแรงกระตุ้นที่ทำให้ชาร์ลีไม่อาจยับยั้งพฤติกรรมของตนเองได้อีกต่อไป...ร่างของเฮอร์เบิร์ต ทรุดกองลงที่พื้น... " อย่า...ชาร์ลี...อย่า..."...เอลซี ผู้เป็นแม่กรีดร้องด้วยความตระหนก... คำสุดท้ายที่เปล่งตะโกนออกไปคือ.." แองเจลา...โทรเรียกตำรวจเร็วเข้า.." .....สิ้นเสียงร้องเรียกลูกสาว...ลูกปืนอีกสองนัด พุ่งทะลวงเข้าที่ท้อง...ส่งให้ทารกในครรภ์ที่ยังไม่ได้กำเนิดตายตกไปตามกัน.. ....เสียงปืนและเสียงตะโกนเรียกของแม่ ปลุกให้แองเจลาสะดุ้งตื่นถลันลุกจากเตียง...เป็นขณะเดียวกันที่ร่างของชาร์ลีก้าวเข้ามาในห้องด้วยอาการกระหายเลือด มือที่ถือปืนกวัดแกว่งไปมาหาเป้าหมาย.... ...แองเจลาโถมตัวเข้าใส่น้องชาย ทำให้ปืนหล่นจากมือของชาร์ลี...เธอรีบใช้โอกาสนั้นเตะปืนเข้าไปใต้เตียงให้พ้นจากการหยิบนำมาใช้ได้อีก...เมื่อตั้งสติได้แองเจลาสวมกอดร่างของน้องชายที่ดิ้นรนด้วยแรงอารมณ์ไว้ จนกระทั่งร่างนั้นเริ่มสงบลงอีกครั้ง... ....เธอรีบพาชาร์ลีลงไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่ชั้นล่างของบ้าน...และพร่ำบอกน้องชายว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย..เธอยังรักเขาอยู่เสมอ...แต่ภายในใจนั้นแองเจลาหวาดกลัวชาร์ลีแทบสิ้นสติ...ขณะที่ตัวชาร์ลีเองก็เฝ้าอ้อนวอนไม่ให้พี่สาวทิ้งตนเองไป " เราจะหนีไปด้วยกันนะชาร์ลี...แต่ตอนนี้เธอต้องขึ้นไปเอาเจสสิกา กับ เมลานีที่ชั้นบนพาเขาไปกับเราด้วย...พี่จะไม่ทิ้งเธอไปไหน...พี่ให้สัญญา.." ....เมื่อชาร์ลีก้าวขึ้นบันไดไปชั้นบนได้ครึ่งทาง....แองเจลาฉวยโอกาสนั้น วิ่งออกจากบ้านพร้อมเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านข้างเคียง...ร่างของชาร์ลี กระโจนตามพี่สาวมาติดๆ พร้อมด้วยเสียงตะโกนก้องอย่างโกรธแค้น.... " ...พี่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งผม...พี่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน...." ที่ชั้นบนของบ้าน...เฮอร์เบิร์ตพยายามกระเสือกกระสนไปที่อ่างอาบน้ำซึ่งร่างของเอลซีกองอยู่ เขารีบดึงสายกั้นน้ำออกจากอ่างเพื่อไม่ให้ร่างของภรรยาจมลงไป...และรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายปิดล็อคห้องนอนไว้แน่นหนาก่อนที่จะโทรเรียกตำรวจ...สิ่งที่เกิดขึ้นเฮอร์เบิร์ตคาดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นจากน้ำมือของลูกชายที่เป็นเด็กดีนิสัยเรียบร้อยมาโดยตลอด... .................................................ทำไม?....................................... จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 27 ต.ค. 49 01:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .......คำตอบของชาร์ลีที่ให้การกับตำรวจก็คืิอ ความเครียดจากการบ้านที่ต้องส่งในวันรุ่งขึ้นรวมทั้งความกดดันหลายๆอย่างที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ถูก ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมครั้งนี้...เป็นแรงขับจากภายในที่ไม่สามารถห้ามตนเองได้....คำตอบที่ชาร์ลีพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย ดูเหมือนจะไม่สามารถให้ความกระจ่างชัดถึงสาเหตุที่แท้จริง... .....เมื่อสืบสวนเพิ่มเติม พบประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจคือ ตอนที่ชาร์ลีกับพ่อ ออกไปล่าสัตว์ด้วยกัน ขณะพักผ่อนที่ฟลอริดา....สุนัขที่ชาร์ลีเป็นผู้เลี้ยงดู สนิทสนมและรักมาก หนีออกจากบ้าน....สองพ่อลูกตามไปพบโดยบังเอิญ...เมื่อเฮอร์เบิร์ตร้องเรียก เจ้าสุนัขตัวนั้นกลับวิ่งเข้าไปในพุ่มไม้...จากคำให้การของเฮอร์เบิร์ต....เขาได้ลั่นกระสุนปืนใส่พุ่มไม้หวังให้สุนัขตกใจกลัวและวิ่งออกมา....แต่ผลที่ได้คือสุนัขตัวนั้นตาย โดยมีชาร์ลียืนดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึง... .....เด็กหนุ่มให้การกับตำรวจว่า ความรู้สึกตอนนั้นเสียใจจนอยากจะร้องไห้....แต่ต้องฝืนกลั้นไว้ และตามพ่อออกล่าสัตว์ต่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ไม่มีแม้แต่คำอธิบายหรือปลอบโยนจากพ่อ....เป็นไปได้หรือไม่ที่ความเครียดซึ่งสะสมจากหลายๆสาเหตุรวมกันทำให้ชาร์ลีลุกขึ้นมาก่อคดีครั้งนี้?....หรือเป็นเพราะความผิดปกติทางจิตที่ทำลงไปโดยไม่สามารถควบคุมตนเองได้?.... ......จากเหตุการณ์ครั้งนี้ เอลซีและเด็กในท้องเสียชีวิต....เฮอร์เบิร์ตต้องนอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเกือบเดือน...ส่วนชาร์ลีนั้นถูกกักตัวอยู่ในคุกเป็นเวลาสี่เดือนก่อนที่ศาลจะตัดสินว่าเขาไม่มีความผิดทางกฏหมาย...แต่ต้องเข้ารับการบำบัดในโรงพยาบาลด้านจิตเวชเป็นเวลาหนึ่งปี...ตลอดระยะเวลาเหล่านั้นเฮอร์เบิร์ตและครอบครัวที่เหลือยังติดต่อใกล้ชิดและให้กำลังใจแก่ชาร์ลีโดยตลอด....ทั้งครอบครัวได้ย้ายที่อยู่ไปฟลอริด้าเนื่องจากไม่สามารถทนอยู่ที่เดิมและเห็นสิ่งที่เตือนให้นึกถึงเรื่องเก่าๆได้.... ......เรื่องราวครั้งนั้นถูกเก็บงำเป็นความลับในครอบครัว ไม่มีใครกล่าวถึงอีก...ต่างทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...แต่หนึ่งในผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างแองเจลายังจำไม่ลืมถึงภาพของน้องชายวัย 13 ปี ที่วิ่งไล่ตามหลัง...เมื่อเห็นว่าเธอหนีเข้าไปอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว...ชาร์ลีล้มลงนอนขดงอตัวบนพื้นส่งเสียงโหยหวน.." พี่สัญญาจะไม่ทิ้งผม....พี่สัญญา..." .....สามสิบห้าปีผ่านไป แองเจลาไม่เคยลืมเลือนฝันร้ายในวันนั้น....และกระทั่ง ชาร์ลีลงมือฆ่า....อีกครั้ง.... จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 27 ต.ค. 49 01:50:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .....วันเวลาผ่านไปพร้อมกับความลับที่ดำมืดของชาร์ลีถูกละเว้นไม่กล่าวถึงอีก...ภายในครอบครัวมีเพียง เฮอร์เบิร์ตผู้เป็นพ่อ และแองเจลาพี่สาวของชาร์ลีเท่านั้นที่เก็บงำเรื่องราวเหล่านั้นไว้ในใจ...น้องสาวอีกสองคนถูกทำให้เชื่อว่า แม่ตายด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์.... ....ชาร์ลีเติบโตขึ้นเหมือนคนปกติทั่วไป...เมื่อเรียนจบจากวิทยาลัย เขาได้เข้าทำงานในตำแหน่งเจ้าหน้าที่เทคนิคด้านอิเลคโทรนิคส์, ผู้เชี่ยวชาญทางด้านเรดาร์...ด้วยตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดีและหน้าตาซึ่งไม่ได้ขื้ริ้วขี้เหร่อะไร ทำให้ชาร์ลีเป็นหนุ่มที่น่าสนใจคนหนึ่ง...จนกระทั่งเพื่อนฝูงนัดบอดให้ชาร์ลีได้พบและทำความรู้จักกับ เทเรซา เฮลฟริทซ์ หรือ "เทรี่" ผู้จัดการร้านขายของแห่งหนึ่งในเมือง เดโทน่า บีช, ฟลอริดา... .....ชาร์ลีตกหลุมรักเทรี่และมีดำริที่จะแต่งงานกับเธอ...แต่....เรื่องราวในอดีตยังเป็นสิ่งที่ชาร์ลีไม่มั่นใจว่าเทรี่จะรับได้หรือไม่....จากคำแนะนำของแองเจลาพี่สาว...ชาร์ลีบอกว่าเขาจะเผชิญกับความจริงด้วยการเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตให้เทรี่รับรู้....แต่แองเจลาก็ไม่เคยได้ยินจากเทรี่เลยว่า เธอ" รู้จัก" ชาร์ลีในอดีตด้วยหรือไม่... .....การแต่งงานระหว่างชาร์ลีกับเทรี่...ญาติพี่น้องของชาร์ลีไม่ได้รับเชิญให้ไปร่วมงานเลยแม้แต่คนเดียว ....ชีวิตคู่ดำเนินไปอย่างสวยงาม...มีบ้านใหญ่โตอยู่ในย่าน Big Pine Key ซึ่งเป็นย่านที่แวดล้อมด้วยชนชั้นกลางฐานะค่อนข้างดีของเมืองนั้น....ทั้งสองคนใช้เวลาท่องเที่ยว, ล่องเรือตกปลา และทำกิจกรรมต่างๆด้วยกันไม่เคยห่าง.....แต่เงาแห่งมรณะได้คืบคลานรายรอบชีวิตของคนทั้งสองอย่างเงียบเชียบ.... ......ในเดือนกรกฏาคม 1989 เพียงเดือนเศษที่ทั้งสองย้ายเข้าไปอยู่ในย่านนั้น...คนหาปลาพบศพ ของ เชอรี่ เพอริโช ลอยหน้าคว่ำในน้ำ ห่างจากบ้านของคนทั้งสองไม่ไกลนัก...สภาพศพถูกเชือดที่คอ และควักหัวใจทิ้ง.... .......สมุดบันทึกของเทรี่กล่าวถึงพฤติกรรมที่แปลกๆของชาร์ลีในปี 1993 ว่ามีอาการซึมเศร้าอย่างไม่มีสาเหตุ ...บางครั้งก็พร่ำพูดจาเหมือนต้องการจะระบายความคับข้องใจ...การนอนไม่หลับ...กระวนกระวายผิดสังเกตุ....สิ่งเหล่านั้นเป็นไปได้หรือไม่ที่อาจจะเกิดจากปัญหาของชีวิตคู่ตามปกติ...ความเคร่งเครียดจากงานที่ทำ....หรือ...ความลึกลับดำมืดอีกด้านหนึ่งของชาร์ลีกำลังกระตุ้นสัญชาติญาณดิบ อย่างรุนแรง.... .......ในเดือนพฤศจิกายน 1995 ระหว่างเส้นทางที่ใช้เข้าออกของ Big Pine Key ดาร์ลีน โทลเลอร์ วัย 35 ปี อาชีพโสเภณี พบเป็นศพถูกชำแหละยัดใส่ถุงพลาสติคทิ้งข้างถนน...ส่วนศรีษะและหัวใจ หายไปจากจุดที่พบศพ... ......และนั่นไม่ใช่ศพสุดท้ายของฆาตรกร...ความลับที่ถูกปกปิดมืดมิด กำลังจะดำเนินถึงบทสุดท้ายใน ไม่ช้า...เป็นปริศนาที่ถูกไขให้กระจ่างด้วยการสังเวยชีวิตของคนบริสุทธิ์อีกสองคน...และผู้ที่ล่วงรู้ต้องตกอยู่ในภาพหลอนครั้งนี้อีกนานแสนนาน... จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 27 ต.ค. 49 01:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ...วันที่ 9 กันยายน 2004 ....พายุเฮอริเคนได้โหมกระหน่ำชายฝั่งฟลอริดาอย่างหนัก ทำให้ทางการต้องประกาศภาวะฉุกเฉิน ให้ประชาชนในพื้นที่เสี่ยงภัย อพยพโยกย้ายออกจากพื้นที่ชั่วคราว.....ซึ่งรวมถึงเขตที่อยู่ของชาร์ลีและเทรี่.... ....หลังจากเก็บข้าวของที่จำเป็น ตอกตรึงแผ่นไม้ปิดบานประตูหน้าต่างเรียบร้อย...ทั้งคู่ขับรถมุ่งสู่เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งทางเหนือของ โอแลนโด ..โดยมีเป้าหมายอยู่ที่การไปพักอาศัยอยู่กับหลานสาวโสดของเทรี่.....มิเชล โจนส์ ...หญิงสาววัย 37 ปี ทำงานตำแหน่งผู้จัดการโฆษณาทางด้านกอล์ฟ.... ....บ้านของมิเชลมีสี่ห้องนอนประกอบด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ตั้งอยู่ในเมืองที่สุขสงบ..เหมาะอย่างยิ่งที่จะเป็นแหล่งพักพิง...และที่สำคัญ ชาร์ลี ค่อนข้างจะชอบ มิเชล ..ขนาดเคยเอาไปคุยให้เพื่อนร่วมงานฟังถึงรูปร่างที่งามระเหิดระหง เหมือนนางแบบของชุดชั้นในยี่ห้อดัง "วิคตอเรีย ซีเคร็ท"...และชาร์ลี ก็มีชื่อเฉพาะให้สำหรับ มิเชล ว่า "วิคตอเรีย".... .......หลังจากไปถึงบ้านของมิเชล ในวันที่ 11 กันยายน ซึ่งเป็นวันเสาร์...ประมาณเที่ยง..ชาร์ลีได้โทร. ไปหา เฮอร์เบิร์ต ผู้เป็นพ่อ และ เจสสิกาน้องสาวคนรอง ที่อาศัยอยู่ไม่ไกลกันนัก ..นัดเจอเพื่อรับประทานอาหารและสนทนากัน... ...เวลาบ่ายสองชาร์ลีและเทรี่ไปถึงบ้านของเฮอร์เบิร์ตตามที่นัดหมายไว้...ทุกคนต่างดื่มกิน,สนทนากันอย่างออกรส และย้ายวงไปรับประทานอาหารเย็นต่อที่บ้านของเจสสิกา ชาร์ลีใช้เวลาในช่วงนั้นโทร. ไปคุยกับแองเจลาและน้องสาวอีกคนที่ไม่สามารถมาพบกันได้ตามนัด...เมื่อแองเจลาเสนอว่าอยากพบชาร์ลีนวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันอาทิตย์...ชาร์ลีตอบปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าตนมี"สิ่งที่ต้องทำ" ในวันนั้น.... ......เมื่อถึงเวลากลับชาร์ลีและเทรี่ ได้ร่วมถ่ายรูปกับครอบครัวเป็นที่ระลึก....การสวมกอดและกล่าวคำร่ำลากันดูเหมือนสิ่งปฏิบัติตามธรรมเนียม....แต่เฮอร์เบิร์ต และเจสสิการับรู้ได้ตรงกันว่าเป็นการสวมกอดที่แนบแน่นและอ้อยอิ่งกว่าปกติจากชาร์ลี.... .....ตามหมายกำหนดการที่คุยกัน... ชาร์ลีและเทรี่จะ ออกเดินทางกลับบ้านของตนในวันอังคารและคงไปถึงวันพุธ ....แต่จนกระทั่งถึงค่ำของวันพุธแล้ว ...รถของคนทั้งคู่ยังจอดสงบนิ่งอยู่ที่ลานจอดรถในบ้านของมิเชล...หนังสือพิมพ์ซึ่งมาส่งรายวันยังถูกวางไว้ในห่อพลาสติคที่หน้าบ้านเหมือนเดิม....เช่นเดียวกับกล่องไปรษณีย์ที่เต็ม ...ปราศจากการเปิดเช็คตามปกติ...เป็นความเงียบเชียบที่ซ่อนความสยดสยองไว้อย่างไม่มีใครคาดคิด.... จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 27 ต.ค. 49 01:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ......ตำรวจได้รับแจ้งให้ไปตรวจบ้านของมิเชลเมื่อเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งของคืนวันพุธ...ภาพที่เห็นในบ้านคือร่างของเทรี่ ภรรยาสุดที่รักผู้อยู่กินกับชาร์ลีมาร่วมสิบแปดปี... กลายสภาพเป็นศพนั่งจมกองเลือดอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น...ทั้งร่างสวมเพียงเสื้อยืดสีเหลืองเพียงตัวเดียวเท่านั้น และมีบาดแผลฉกรรจ์ถูกแทงที่หน้าอกหลายครั้งจนเสียชีวิต.... ....ในห้องนอนใหญ่ของบ้าน...ร่างของมิเชลนอนอยู่บนเตียง...มีบาดแผลถูกแทงเข้าที่หน้าอกหนึ่งแผล....หัวถูกบั่นจนขาดออกจากลำตัว วางไว้ข้างๆร่าง รวมทั้งชิ้นส่วนของหน้าอกทั้งสองข้างและหัวใจที่ถูกควักออกมา....ขาข้างซ้ายถูกหั่นออกจากลำตัวตรงช่วงที่เป็นสะโพก...มีมีดทำครัวที่เปื้อนเลือดวางอยู่ไม่ไกลกันนัก....และที่พื้นห้องซึ่งกระจุยกระจายไปด้วยเศษผ้าที่ถูกตัดและกรีดเป็นชิ้นๆ...คือยกทรงและกางเกงในยี่ห้อ วิคตอเรีย ซีเคร็ท...ชื่อที่ชาร์ลีแอบใช้เรียกมิเชลด้วยความชื่นชมนั่นเอง.... .......ที่โรงเก็บรถและของใช้จิปาถะข้างบ้าน...ร่างของชาร์ลีสวมเสื้อโปโลสีขาวสะอาด กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินมีผ้าปูที่นอนตวัดรอบลำคอโยงไปผูกกับขื่อข้างบน ขาลอยจากพื้นประมาณสองฟุต...สิ้นใจตายด้วยการแขวนคอตัวเอง...จากเสื้อผ้าที่สะอาดเอี่ยมของศพ เจ้าหน้าที่ตำรวจสันนิษฐานว่าหลังจากลงมือฆ่ามิเชลและใช้เวลากระทำการกับศพอยู่นานพอสมควร...ชาร์ลีได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เลอะเทอะไปด้วยเลือดจนเรียบร้อยก่อนที่จะจบชีวิตด้วยน้ำมือของตนเอง...เป็นชาร์ลีผู้รักความสะอาดและความเป็นระเบียบอย่างที่คนใกล้ชิดเคยรับรู้... ......สภาพบาดแผลของศพมิเชลบอกให้ตำรวจรู้ว่า...นี่เป็นการฆ่าที่ไม่ใช่ปฏิบัติการครั้งแรกของชาร์ลี...คดีและสภาพของสองศพแรกที่พบใกล้บ้านของชาร์ลีถูกนำมาเปรียบเทียบกัน... และอีก 26 คดีที่เหยื่อถูกกระทำเช่นเดียวกันนี้ก็ผุดขึ้นมาจากคลังข้อมูลของเอฟบีไอประจำท้องถิ่น... ......ข้อมูลที่ประกอบเข้ามาเพื่อไขเรื่องนี้ให้กระจ่างยิ่งขึ้นคือ ที่หลังบานประตูห้องนอนของชาร์ลี มีโปสเตอร์แผ่นใหญ่ของโครงสร้างมนุษย์ที่แบ่งสองซีกเป็นตำแหน่งของกล้ามเนื้อ และชิ้นส่วนกระดูกตามจุดต่างๆของร่างกายคนเรา... ....และในคอมพิวเตอร์ส่วนตัว...เว็ปไซต์ที่ชาร์ลีเข้าประจำคือเว็ปที่เกี่ยวกับการชำแหละแยกร่างของผู้หญิงโดยมีรูปภาพจำลองให้ผู้ใช้ได้ทดลองปฏิบัติการเหมือนจริงด้วย...เป็นความลุ่มหลงและจินตนาการเกี่ยวกับความตายที่ครอบครัวคนใกล้ชิดไม่มีใครล่วงรู้ด้านมืดนี้เลย...จนกระทั่ง...สายเกินไป... ...แองเจลาและเฮอร์เบิร์ตต้องย้อนทบทวนไปถึงอดีตที่พยายามกลบเกลื่อนอีกครั้ง...ด้วยความรู้สึกผิด...33 ปีที่เฮอร์เบิร์ตปกปิดลูกสาวอีกสองคนว่าแท้จริงแล้ว ..พี่ชายของตนนั่นเองคือคนที่ลงมือยิงแม่ซึ่งกำลังตั้งท้องจนตาย...หาใช่การตายจากอุบัติเหตุรถยนต์อย่างที่เข้าใจมาโดยตลอดไม่... ......ส่วนแองเจลาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น...ได้ยินเสียงปืนและเห็นภาพทุกอย่างชัดเจน...เป็นผู้ที่แนะนำให้ชาร์ลีบอกความจริงกับเทรี่ถึงเรื่องในอดีตก่อนแต่งงาน ...เมื่อต้องคิดลำดับเหตุการณ์นั้นขึ้นมาอีกครั้ง เป็นสิ่งที่แองเจลาเจ็บปวดมากเช่นกัน...ความลับของชาร์ลี ไม่เป็นเพียงสิ่งมืดดำที่ชาร์ลีพยายามปกปิดไว้คนเดียวเท่านั้น....แต่เป็นสีดำที่ราดรดชีวิตของพี่,น้องและพ่อ..อย่างไม่มีวันลืม... จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 27 ต.ค. 49 01:55:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มันค่อนข้างกระโดดไปมาค่ะ  รายละเอียดบางอย่างก็หายไป และไม่ชัดเจนด้วยว่าตกลงจะเล่าโดยพระเจ้า หรือคนในครอบครัว แล้วก็มี ... เยอะไปค่ะ (สังเกต ไม่มีสระอุ) จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 49 12:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพิ่งจะมีโอกาสได้แวะมาอ่านอีกค่ะ...เป็นเรื่องที่น่าในใจมาก ยิ่งในสังคมปัจจุบันนี้มีคนประเภทนี้ปะปนอยู่กับคนทั่วไปเยอะ....เรายิ่งต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้นกว่านี้ เนื้อหาทั้งหมดสามารถเป็นอุทาหรณ์สอนใจคนที่ดีอย่างหนึ่ง....การคบใครสักคนต้องระมัดระวังให้ดี....บางครั้งเราจำเป็นต้องรู้อดีตของคน ๆ หนึ่งบ้าง...."รู้เพื่อเป็นเกราะป้องกัน...มิใช่รู้เพื่อเหยียบหรือซ้ำเติม".....ขอบคุณที่แปลมาแบ่งปันกันอ่านค่ะ...นับถือน้ำใจมากค่ะ จากคุณ : roslita - [ 28 ต.ค. 49 11:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับคุณ scottie เนื้อหาออกจะกระโดดไปมา แต่ก็จับใจความขอเรื่องได้ แต่เรื่องนี้ผู้แต่งต้องการจะเล่าผ่านใครนี่ ไม่เข้าใจน่ะค่ะ...คือ อ่านไปแล้ว คนในครอบครัวเป็นคนเล่าเรื่องนี้ขึ้นมารึเปล่า หรือใครกันแน่ ตำรวจรึเปล่า...มันไม่ชัดเจนอะค่ะ จากคุณ : ชานมผสมเหล้า (พายุสีเงิน) - [ 28 ต.ค. 49 13:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 But I've seen this style of writing so many times... Is it really neccessary to be told by someone? Is a story supposed to be told in time order only? จากคุณ : passing by - [ 25 พ.ย. 49 18:25:43 A:203.167.235.136 X: ]