นี่เป็นเรื่องสั้นแต่งเองนะคะ ชอบไม่ชอบคอมเมนท์ได้ค่ะ


"ทำไมฉันต้องเกิดมาขี้เหร่"

เสียงรำพึงรำพันของแคทรียาสาวขี้เหร่ ซึ่งขี้เหร่ขนาดไหนคุณลองนึกหน้าคนที่คุณคิดว่าขี้เหร่ที่สุด

แล้วคูณด้วยร้อย หาร8 บวก354 ลบ19 แต่ถ้าหากคุณขี้เกียจบวกลบคูณหาร ข้าพเจ้าก็จะบรรยายรูปร่างหน้าตาให้ฟัง

แคทรียาเป็นหญิงสาววัย20 หน้าสั้น ตากลมโปนเหมือนปลาทอง
จมูกราบแบนพอมีรูสองรู ให้รู้ว่าเป็นจมูก

ปากหนาเตอะ ฟันยาวยื่น เรียกง่าย ๆ ว่าหน้าตาคล้ายแมวน้ำขั้วโลกเหนือ

รูปร่างอ้วนเหมือนไม่ได้ขับถ่ายมาแรมปี ผิวดำชนิดที่ว่าต่อให้นอนแช่ในครีมไวท์เทนนิ่งสักสิบปีก็ไม่มีวันขาว แคทรียารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากที่เกิดมาหน้าตาแบบนี้ในยุคที่ขาว สวย หมวย อึ๋มครองเมือง

หญิงสาวได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่นะ ถึงจะมียุค ดำ ขี้เหร่ อ้วน ครองเมืองบ้าง
หล่อนเคยถามพ่อแม่ว่าทำไมถึงตั้งชื่อว่า แคทรียา ซึ่งขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกอย่างสิ้นเชิง

พ่อกับแม่บอกว่า เพื่อให้ลูกสาวของท่านเติบโตเป็นหญิงสาวที่สะสวยงดงามประหนึ่งดอกแคทรียา แต่ท่านหารู้ไม่ว่าเพื่อน ๆ ชอบเรียกหล่อนว่า

" "ดอกหน้าวัว "" ย้อนไปสมัยเรียนชั้นประถม คุณครูได้พานักเรียนซึ่งก็รวมหล่อนด้วยไปทัศนศึกษาที่สวนสัตว์เขาดิน มีอยู่ครั้งหนึ่ง หญิงสาวหยุดหน้ากรงลิงอุรังอุตังด้วยความสนใจ

ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับการเฝ้ามองดูพฤติกรรมสัตว์หน้าขนอยู่นั้น
ก็มีมือเล็ก ๆ กลม ๆ ยื่นขนมปัง ให้หล่อน หญิงสาวหันไปดูก็พบเด็กผู้ชายวัย3ขวบ ยื่นให้พร้อมรอยยิ้ม

แคทรียาเอื้อมมือจะไปรับก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกมาจากข้างหลัง
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะหนู ที่นี่เขาห้ามให้อาหารสัตว์"

หญิงสาวหันขวับไปก็พบชายวัยกลางคน สวมแว่นหนาเตอะ ใส่เสื้อฟอร์มของสวนสัตว์เขาดิน
วิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดยืนอยุ่ข้างหน้าหญิงสาว หญิงสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความฉุนเฉียวที่ถูกเข้าใจผิด
ต่อว่าต่อขานชายวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนขยับแว่นอยู่สองสามที เพ่งมองสิ่งที่อยุ่ตรงหน้าใหม่ก็ต้องสะดุ้งตกใจ หน้าซีดเผือด ขอโทษขอโพยหญิงสาวเป็นการใหญ่