มันน่าเบื่อเอามาก ๆ สำหรับเวลาในแต่ละวันกว่ามันจะผ่านไป ผมนอนเอาปากวางไว้ระหว่างขาหน้าทั้งสอง สายตาเหม่อมองไปยังผืนน้ำที่อยู่ข้างหน้ามันยังล้อมผมอยู่กับบ้านไม่ยอมให้ไปไหนมา 2 อาทิตย์แล้ว แต่ที่น่าจะเบื่อมากกว่าผมคงเป็น "กำนันเล็ก" กำนันแห่งตำบลช่างเหล็ก ของเราแน่ ๆ นอกจากกำนันจะเบื่อแล้ว ผมว่ากำนันแกคงจะ กลุ้ม อีกต่างหาก ไม่ให้กลุ้มได้ไง ก็เมื่อวันก่อนผมเห็นกำนันมาเอาเครื่องสูบน้ำที่ฝากไว้ที่บ้านนาย กลับไปมีพี่ศักดิ์พายเรือมาให้ ทั้ง ๆ ที่ ตอนเอามาแกเอาขึ้นรถเครื่องมาแต่ขาเอากลับต้องใส่เรือ.... กำนันบ่นกับพี่ศักดิ์ว่า ทางจังหวัดให้ผันน้ำเข้าทุ่ง ต่าง ๆ เพื่อช่วยให้น้ำที่จะลงไปทางกรุงเทพฯลดลง แต่คนกรุงจะรู้มั๊ยว่าน้ำที่ผันเข้ามาในทุ่งมันลงยากกว่าน้ำตามแม่น้ำลำคลอง เพราะเมื่อผันเข้ามาแล้วมันไม่มีทางลงทะเลเหมือนแม่น้ำ สูบออกก็ไม่ได้ ทางเดียวคือต้องปล่อยให้มันแห้งของมันเอง ซึ่งกำนันบอกว่าคงอีกนานกว่าน้ำจะลด ยิ่งตอนนี้อย่าว่าแต่ลดเลยภาวนาขออย่าให้มันขึ้นมากกว่านี้ยังยากเลย หากยังเป็นอย่างนี้ต่อไป กำนันบอกว่าคงต้องเอาห่วงยางมาให้ "วัว" แกใส่แล้ว วัวกำนันแต่ละตัวราคาเป็นหมื่น เป็นแสน ผมไม่รู้อีกเหมือนเคยว่าไอ้เงินหมื่น เงินแสนน่ะมันมากแค่ไหน แต่ดูจากสีหน้ากำนันแล้ว มันคงมากกว่าราคาหนูนาแน่ ๆ พี่ศักดิ์แกคงกลัวกำนันจะเหงา เลยพยายามหาเรื่องกลุ้มเป็นเพื่อนกำนัน แกบอกว่าหากน้ำขึ้นกว่านี้อีกสักคืบเดียวก็จะถึงไม่กระดานบ้านแกแล้วลำพังตัวแกน่ะไม่เท่าไหร่หนีจิ๊กโก๋เป็นโขยงยังหนีมาแล้ว กะอีแค่หนีน้ำแกบ่ยั่น แต่คนในบ้านแกเนี่ยะสิ พี่ศักดิ์บอกว่าไม่รู้จะไปอยู่ไหนดี ไหนจะยายสม เมียพี่ศักดิ์ ที่มีฝีมือในการทำกับข้าวเข้าขั้นแม่ครัวมือหนึ่ง เสียแต่ว่าวันนั้นจะมีอารมณ์ทำให้กินรึเปล่า ทิพย์วรรณ ลูกสาววัย 15 (ถ้าเป็นหมาคงแก่เหนียงยานแล้ว) อนวัฒน์ น้องชายทิพย์วรรณ อยู่ชั้น ป.5 แต่ นาย เคยบอกว่าความรู้แค่ อนุบาล 2 ไม่รู้ว่านายชม หรือด่า แต่ผมเห็น อนวัฒน์ ค้อนนายให้ควับใหญ่ก่อนจะเดินหนีไป นี่แค่ลูกกับเมียของพี่ศักดิ์เท่านั้น ยังไม่หมดสมาชิกบ้านพี่ศักดิ์ยังไม่หมดแค่นี้ ยังมี เล็ก กับไอ้ทิ สองพี่น้องลูกของน้องสาวยายสมที่เอามาฝากเลี้ยงเพราะบ้านพี่ศักดิ์ใกล้โรงเรียนกว่า เล็กเป็นผู้หญิงอายุ 11 (เป็นหมาก็ยังแก่อยู่ดี) พี่ศักดิ์ เคยบอก นาย ว่า "เรดาห์ มันเสีย" ผมเองก็ยังงง ๆ อยู่เหมือนกันทีแรกว่า ไอ้เรดาห์ เนี่ยะมันเป็นอวัยวะส่วนไหนของมนุษย์ ทำไมคนอื่นเขาไม่มี ทำไม เล็ก ถึงมี เมื่อมีแล้วทำไมมันถึงเสีย ถ้ามีแล้วเสียแล้วมีไว้ทำไม ผมสงสัยอยู่ไม่นาน วันนึงคำเฉลยก็มาถึง....
เย็นวันนั้น นาย เดินไปบ้านพี่ศักดิ์โดยมีผมเดินขนาบข้าง นายมองเห็น เล็ก เดินอยู่ข้างหน้าไปไม่ไกลเท่าไหร่ท่าทางเหมือนกำลังชื่นชมกับต้นไม้ใบหญ้าข้างทาง นายเลยตะโกนเรียก
"เล็ก...เล็ก เดี๋ยวก่อน มาเอากุญแจนี่ ไปคืนศักดิ์หน่อย ฉันขี้เกียจเดินต่อ...เล็ก เฮ้ย...ดูมันเรียกยังทำเฉย"
นายบ่น พร้อมกับเร่งฝีเท้า เพื่อให้เข้าใกล้เป้าหมายเข้าไปอีก ก่อนจะเรียกซ้ำ
"ไอ้เล็ก รอเดี๋ยว เอากุญแจไปหน่อย ไอ้เล็ก...วู๊ "
เหมือนไอ้เล็กของนาย มันจะแกล้ง นอกจากไม่หยุดแล้ว เล็กกลับ เปลี่ยนจากเดิน เป็นวิ่งเอาดื้อ ๆ ปากก็ตะโกน ไปข้างหน้า เป้าหมายปลายทางของเล็ก คือที่เดียวกับ นาย นั่นคือ บ้านพี่ศักดิ์
ผมไม่รู้ว่าทำไม เล็ก ต้องวิ่ง แต่นั่นมันทำให้ นาย ต้องวิ่งตามด้วย นาย ผู้ไม่ยอมแพ้ใครง่าย ๆ
"เล็ก....เอ็ง จะหนีไปไหน หยุดเว้ย หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ"
พอกันทั้งคนหนี คนไล่ ยังอุตส่าห์มีมุข ผมวิ่งเหยาะ ๆ ตามคิดไปพลาง
วิ่งข้ามสะพานเล็ก ๆ ผ่านท้องร่อง 2 -3 ร่อง เราก็มาถึงบ้านพี่ศักดิ์ ทันทีที่มาถึง เล็ก รีบวิ่งเข้าไปอุ้มร่างของเด็กชายอายุ ไม่ถึง 2 ขวบ คนหนึ่ง ที่กำลังจะทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก ด้วยการลงบันไดโดยใช้มือไต่ลงมาก่อนเท้า
"เจ้าเม่น"...นั่นเอง เด็กที่แม่เอามาฝาก พี่ศักดิ์ เลี้ยง
"ไอ้เม่น...เดี๋ยวก็คอหักตายหรอก"
เล็ก โวยวาย ภาษาของเล็กฟังค่อนข้างยากกว่าคนอื่น เพราะ เล็ก มักพูดเสียงสูง ๆ แหลม ๆ แถมลิ้นยังพันกันเองอีก ไม่รู้ในปากเล็กมันไม่เหมือนคนอื่นตรงไหน คำพูด แต่ละมันถึงออกมาแล้วฟังยากกว่าชาวบ้านเค้า
ก่อนที่ผมจะนึกอะไรต่อ เล็ก ก็หันไปเห็น นาย ที่มาถึงเป็นคนสุดท้าย ในสภาพเหมือนวิ่งข้ามทุ่งมากกว่าข้ามท้องร่อง
"อ้าว...นาย มาทำไม " เล็กถาม ด้วยภาษาของเล็ก แต่นายยังอุตส่าห์ฟังออก นายไม่ตอบเอาแต่จ้องหน้าเล็ก ยิงฟัน (ถ้าเป็นหมาอย่างผม ต้องเรียก "แยกเขี้ยว") หอบตัวโยน ก้มตัวเท้าแขนสองข้างกับเข่า
"เอ็ง...ไม่ได้ยินข้ารึไง ข้า บอกให้หยุด จะให้เอากุญแจ มาคืนให้ศักดิ์ให้หน่อย ข้า จะได้ไม่ต้องเดินไกล "
เล็กมองหน้านาย เหมือนอยากให้นายพูดอีกที แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิด....
"หา..." เล็กตอบมาคำเดียว คำที่ผมรู้สึกว่าพวกมนุษย์ที่พูดประโยคนี้มันช่างเอาเปรียบเสียจริง ๆ พูดมาคำเดียว แต่อีกฝ่ายต้องพูดทวนซ้ำทั้งประโยค ถ้าตั้งใจฟังเสียแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้ว
"หา...หา...หาบ้าอะไรหล่ะ ไม่ได้ที่ ฉัน ตะโกนเรียกให้หยุดเหรอ โอย...เหนื่อย โว๊ย..แฮ่ก ๆ "
ก่อนที่ใครจะพูดอะไรกันต่อ เสียงสำเนียงคนสุพรรณ ฯ ของพี่ศักดิ์ ก็แทรกขึ้นมา..
"ไอ้เล็ก...มันไม่ได้ยินที่พี่เรียกหรอก พี่ หึ หึ"
พูดจบพี่ศักดิ์ก็หันไปป้องปากตะโกนสุดเสียงใส่ เล็ก
"อุ้มไอ้เม่น...ขี้นบ้านไปได้แล้วววววววว"
ก่อนจะหันมาบอกกับ นาย
"มันหูหนวก...ตั้งแต่ 3 ขวบแล้ว...ฉันถึงบอกพี่ไงว่า เรดาห์มันเสีย ฮ่า ฮ่า"
เย็นวันนั้น หลังจากนายให้กุญแจกับมือพี่ศักดิ์ แล้ว ผมเห็นแต่นายเอาแต่พึมพำว่า "เรดาห์เสีย" แล้วก็หัวเราะ หึ หึ ตลอดทางที่เราเดินกลับบ้านด้วยกัน........