ความคิดเห็นที่ 1 เราทั้งสองคนถึงโรงพยาบาล เมื่อประตูห้องพักพิเศษของผู้ป่วยถูกเปิดออก ผมแทบไม่เชื่อตาตัวเอง นางฟ้าของผมหลับอยู่บนเตียงตรงหน้า ใบหน้ายังคงดูสวยแต่ผอมและซีดลงไปกว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเห็น ผมสวยๆของฝ้ายถูกโกนไปจนหมด ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ที่เห็นคนที่ผมรักต้องเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ผมไม่รู้อะไรเลย เสียงรองเท้าของผมและคุณพัทคงทำให้ฝ้ายตื่น ฝ้ายค่อยๆลืมตาขึ้น ผมรีบยืนไปหลบมุมอยู่ที่ข้างประตู เพราะกลัวทำหน้าไม่ถูกแล้วจะพลอยทำให้ฝ้ายรู้สึกแย่ "พี่พัท พี่เอากิ๊บมารึยังคะ หาเจอมั้ย" "เจอสิ นี่ไง แต่ฝ้ายจะเอามาทำอะไรล่ะ" "กิ๊บนี่พี่ตรีให้ฝ้ายค่ะ ฝ้ายแค่อยากเอามาติดตัวไว้ จะได้มีกำลังใจตอนผ่าตัดไง ไม่ได้จะเอามาติดซักหน่อย ก็ฝ้ายไม่มีผมให้ติดแล้วนี่ น่าเสียดายนะฝ้ายยังไม่ไม่มีโอกาสได้แนะนำให้พี่พัทกับพี่ตรีรู้จักกันเลย" ผมเข่าอ่อนลงไปนั่งร้องไห้พิงประตู ทนไม่ได้กับสิ่งที่ฝ้ายเป็นอยู่ แต่ฝ้ายกลับดูร่าเริง เป็นคนดีของผมเช่นเคย "พี่เอาของอีกอย่างมาให้ด้วยนะ ฝ้ายหลับตาก่อนสิ" "อะไรคะ" "เอาเถอะ หลับตาสิเดี๋ยวก็รู้ ห้ามลืมตาดูจนกว่าพี่จะบอกนะ" ฝ้ายทำหน้างง อมยิ้มที่พี่ชายเล่นสนุกด้วย และค่อยๆหลับตาลง คุณพัทกวักมือเรียกผม ผมรีบยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด และเดินออกไปยืนอยู่ข้างๆคุณพัท คุณพัทตบบ่าผมเบาๆ ยิ้มให้แต่สายตายังคงดูเศร้าอย่างไม่อาจปิดบังได้ แล้วก้าวเดินออกไปจากห้อง เสียงรองเท้าที่เดินออกไปทำให้ฝ้ายสงสัย "พี่พัท...พี่พัท...ฝ้ายลืมตาได้รึยังคะ....พี่พัทอยู่มั้ยเนี่ย ถ้าไม่ตอบเดี๋ยวฝ้ายลืมตานะ" ผมเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง และจับมือฝ้ายไว้ "ลืมตาได้แล้วครับ" ฝ้ายค่อยๆลืมตาขึ้น สีหน้าประหลาดใจถูกแสดงออกมา ตามมาด้วยรอยยิ้มและน้ำตา น้ำตาฝ้ายเรียกน้ำตาผมออกมาด้วยเช่นกัน เราทั้งคู่ร้องไห้ ไร้ซึ่งคำพูด ผมเอามือเธอมาแนบที่หน้าผม ฝ้ายเช็ดน้ำตาผมด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาตัวเอง "พี่ตรี ฝ้ายขอโทษนะที่ไม่ได้บอกพี่ตรีเลย ขอโทษที่หลอกพี่ตรีมาตลอด" "ไม่ ฝ้ายไม่ต้องขอโทษนะ ผมสิต้องขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่ได้อยู่ในตอนที่ฝ้ายป่วย และยังเข้าใจอะไรผิดๆอีก" "อีกเดี๋ยวฝ้ายจะต้องผ่าตัดแล้วนะ พี่ตรีรู้แล้วใช่มั้ยคะว่าฝ้ายเป็นอะไร" "คุณพัทบอกว่า..เป็นเนื้องอกในสมอง" "ค่ะ ฝ้ายอาจจะไม่ได้กลับออกมา หรืออาจจะไม่เหมือนเดิมอีกหลังผ่าตัดเสร็จ" "ไม่จริง ฝ้ายอย่าพูดอย่างนั้นสิ ผมขอนะ ฝ้ายต้องกลับมาต้องอยู่กับผมอีกนานๆ นะ" "หมอบอกว่ามีโอกาส ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่ฝ้ายจะกลับมาเป็นปกติ และมีชีวิตอยู่ได้ต่อไป ฝ้ายอยากบอกให้พี่ตรีรู้ก่อน" "แล้วถ้าไม่ผ่าตัด" "ฝ้ายคงอยู่ได้อีกไม่นาน อาจจะเดือนหรือสองเดือน" ".............." "ฝ้ายขอโทษที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตพี่ตรีนะคะ ขอโทษที่ปิดบัง ขอโทษที่ทำให้ต้องร้องไห้เสียใจ" "ไม่เลย ผมขอบคุณนะ ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ผมได้พบฝ้าย ขอบคุณฝ้ายที่ทำให้ผมมองโลกเปลี่ยนไป โลกผมสวยงามขึ้นมากนะเมื่อมีฝ้าย ขอบคุณที่มาให้ผมรัก ผมรักฝ้ายมากนะ มากจริงๆมากที่สุด" "มีเวลาอีกไม่นาน ฝ้ายมีอะไรอยากให้พี่ตรีเก็บไว้คะ ในนี้จะอธิบายทุกอย่าง" ฝ้ายพูดพร้อมหยิบไดอารี่ปกหนังสีน้ำตาลขึ้น แล้วยื่นให้ผม ผมรับไว้และกำลังจะเปิดออกดู "อย่าเพิ่งเปิดค่ะ พรุ่งนี้วันเกิดพี่ตรี รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนนะคะ" "ครับ" ผมวางไดอารี่ลงที่โต๊ะหัวเตียง แล้วกุมมือทั้งสองของฝ้ายเอาไว้ เวลานี้ผมอยากจะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด อยากมองหน้า อยากเห็นรอยยิ้ม อยากทำให้ฝ้ายรู้สึกดีๆ และมีกำลังใจ แต่มือที่ผมกุมไว้กลับสั่น "ฝ้ายมือสั่น เป็นอะไรครับ" "ฝ้ายกลัวค่ะ พอฝ้ายเห็นหน้าพี่ตรี ได้มีพี่ตรีอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ฝ้ายกลัวการที่จะต้องตาย ฝ้ายไม่อยากตาย" "ฝ้ายจะไม่เป็นแบบนั้นนะ ฝ้ายเก่งออก แล้วก็เป็นคนดีด้วย ฝ้ายต้องไม่เป็นไรแน่ๆ " ฝ้ายก้มหน้า น้ำตาหยดลงไม่หยุด "พรุ่งนี้วันเกิดผม ฝ้ายรับปากผมนะ ว่าต้องอยู่ฉลองด้วยกัน นะฝ้ายคนเก่ง รับปากผมสิ" ฝ้ายเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือที่สุด "ค่ะ" ฝ้ายยิ้มให้ผมแต่สายตายังคงแสดงความกังวลอยู่ ผมเองก็ซ่อนความกลัวไว้ข้างในเช่นกัน ฝ้ายคงไม่รู้ว่าในใจผมก็กลัวว่าการผ่าตัดจะไม่เป็นผลสำเร็จ ผมซ่อนความรู้สึกไว้ด้วยรอยยิ้มเพื่อให้ฝ้ายสบายใจ ในเวลานี้ สิ่งที่ผมอยากทำคือบอกความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอ และทำให้เธอสบายใจที่สุด "ฝ้ายรู้มั้ย ตอนอยู่ฝรั่งเศส ผมคิดถึงฝ้ายทุกวันเลย ผมอยากขอโทษเรื่องที่ผมทำไม่ดีกับผ้าย แต่ผมก็ติดต่อฝ้ายไม่ได้เลย ไม่น่าเชื่อนะว่าคนใจดีอย่างฝ้ายจะใจร้ายกับผมได้" "ก็ฝ้าย...." "ไม่เป็นไรครับ ดีนะที่ฝ้ายไม่โกรธผม ดีใจที่ได้เจอฝ้ายวันนี้ ฝ้ายล่ะ" "จริงๆฝ้ายไม่อยากให้พี่ตรีรู้ แต่ฝ้ายก็อดดีใจไม่ได้ ที่มีพี่ตรีอยู่ใกล้ๆตอนนี้ ตอนพี่ตรีไม่อยู่ฝ้ายก็คิดถึงพี่ตรีค่ะ" "ฝ้ายจำได้มั้ยครั้งแรกที่ผมพบฝ้าย ผมทักฝ้ายเพราะกลิ่นน้ำหอมกลิ่นวนิลลาที่ฝ้ายใส่ ทำให้ฝ้ายอาย รีบเดินออกนอกลิฟต์หนีผมไปเลย ผมชอบฝ้ายตั้งแต่ตอนนั้นเลยรู้มั้ย " ฝ้ายได้แต่มองหน้าผม และยิ้มอย่างอายๆ "แต่ตอนนั้นพี่ตรีนัดสาวสวยไว้นี่คะ พี่ตรีรู้มั้ย ที่คอนโดใครๆก็พูดกันว่าพี่ตรีหล่อ รวย นิสัยดี แต่เจ้าชู้มากๆ" "ก่อนหน้ามาเจอฝ้ายผมเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่แล้วผมก็เริ่มเบื่อ และรู้ตัวว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเลย ผมไม่เคยรักใคร และไม่เคยมีใครรักผมจริง ผมเบื่อกับการเที่ยวเตร่ มันดูเป็นแค่ความสุขชั่วคราวเท่านั้น" "ผมอยากได้ทำอะไรที่ทำให้ผมมีความสุขไปได้ตลอดชีวิต สิ่งนั้นคงเป็นงานที่ผมทำอยู่ นอกจากนั้นผมยังอยากได้ใครซักคน ที่ผมอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ใครที่ให้ผมได้รัก ที่รักผม" ฝ้ายมองหน้าผมนิ่งตั้งใจฟังที่ผมพูดทุกอย่าง "ฝ้ายคือคนคนนั้นนะ ผมรักฝ้าย" เสียงเคาะประตูดังขึ้น คุณพัท และพยาบาลเข้ามาในห้อง "ได้เวลาแล้วนะคะ น้องฝ้ายพร้อมรึยังคะ" ฝ้ายมองหน้าผม ส่งยิ้มให้ก่อนจะตอบกับพยาบาล "ค่ะ พร้อมแล้ว" ผมยืนขึ้นจับมือฝ้าย ก่อนที่พยาบาลจะเข็นเตียงออกไป "ฝ้ายอย่าลืมที่รับปากผมไว้นะ" ฝ้ายพยักหน้ารับ ทำหน้าจริงจังขึงขัง เหมือนตอนที่ผมไปส่งตอนสอบ และอวยพรให้เธอทำข้อสอบให้ได้ไม่มีผิด แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 49 13:56:35 แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 49 13:48:42 จากคุณ : จัยวาริน - [ 31 ต.ค. 49 11:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมนั่งรออยู่อย่างกังวลพร้อมคุณพัท "ผ่าตัดต้องใช้เวลาถึง3ชั่วโมง คุณตรีไปพักก่อนมั้ยครับ ตั้งแต่คุณกลับมาก็ยังไม่ได้พักเลย ผมเองยังคิดว่าคุณจะมาไม่ทันด้วยซ้ำ" "ผมเองก็กลัวว่าจะมาไม่ทันเหมือนกันครับ ต้องขอบคุณ คุณมากๆนะครับที่โทรไปบอกผม" "ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้ฝ้ายมีกำลังใจ ก่อนจะต้องเข้าผ่าตัด ฝ้ายพูดถึงคุณให้ผมฟังบ่อยๆนะครับ ผมขอบคุณมากนะที่ช่วยดูแลน้องสาวให้ผม ฝ้ายดูมีความสุขมากหลังจากพบคุณ ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองเป็นเนื้องอก และจะอยู่ได้ไม่นาน" ผมได้แต่นิ่งเงียบ ถ้าผมรู้ ผมจะดูแลเธอให้มากกว่านี้ คุณพัทเองก็คงจะเพลียมากกับการที่ต้องดูแลฝ้าย จนนั่งรอแล้วหลับไป ส่วนผมเองได้แต่นั่งภาวนาให้ฝ้ายปลอดภัย ก่อนหน้านี้ผมเคยขอว่า "ถ้าพรใดๆในโลกนี้มีจริง ผมอยากจะขอ ขอให้ฝ้ายรักผม เหมือนที่ผมรักเธอ" แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการแล้ว ถึงฝ้ายจะไม่เคยพูดว่ารักผม ถึงจะไม่รักก็ไม่เป็นไร ผมขอแค่ให้ฝ้ายปลอดภัยก็พอ ผมเผลอหลับไปด้วยความเพลียโดยไม่รู้ตัว เสียงของนางพยาบาลปลุกคุณพัทและผมให้ตื่นขึ้น "คนไข้ผ่าตัดเสร็จแล้วนะคะ ตอนนี้อยู่ห้องปลอดเชื้อ" "เยี่ยมได้มั้ยครับ" "คนไข้ยังไม่รู้สึกตัว อีกซักเดี๋ยวถ้าเยี่ยมได้แล้ว ดิฉันจะแจ้งให้ทราบนะคะ แต่ตอนนี้ดูที่หน้ากระจกนอกห้องก่อนได้ค่ะ" ผมกับคุณพัทรีบไปดูที่หน้าห้อง ฝ้ายนอนหลับอยู่ที่ศีรษะมีผ้าพันอยู่ สายอะไรต่อมิอะไร ทำให้ดูน่ากลัว พยาบาลบอกว่าโดยทั่วไปอีกซัก2ชั่วโมงถึงจะฟื้น ผมจึงขอคุณพัทกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ที่คอนโดแล้วจะรีบกลับมา พอถึงคอนโดผมรีบถอดเสื้อผ้าออก เมื่อทิ้งสูทลงบนเตียง กล่องแหวนก็ตกลงมา ด้วยความที่ผมรีบทำให้ผมเกือบลืม ว่าผมตั้งใจเอามันกลับมาเพื่ออะไร ผมเปิดกล่องออกดู หากฝ้ายได้เห็นจะทำหน้าแบบไหนนะ ผมอาบน้ำแต่งตัว แล้วเก็บกล่องแหวนไว้ในกระเป๋ากางเกง และรีบกลับไปที่โรงพยาบาล ผ่านไปเกือบจะห้าชั่วโมงแล้ว ฝ้ายยังคงไม่ฟื้นเลย ผมและคุณพัทเริ่มจะใจไม่ดี ผมได้แต่นั่งรอ รอ และรอ ภาวนา ขอให้ฝ้ายฟื้น คุณพัทยื่นนมร้อนให้ผม "คุณดื่มนี่หน่อยนะ ผมเห็นคุณยังไม่ได้ทานอะไรเลย ผมอยู่รอฝ้ายเองคุณไปหาอะไรทานบ้างเถอะครับ" "ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรครับแค่นมแก้วเดียวก็พอ ผมทานอะไรไม่ลงหรอกครับ" เวลาผ่านไปจนข้ามวัน เกือบจะตีหนึ่งแล้ว วันเกิดผมแล้วสินะ พยาบาลที่เข้าเวรเดินออกมา ยิ้มให้ผม "คนไข้รู้สึกตัวแล้วนะคะ อาการดีขึ้นเดี๋ยวเราจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักนะคะ เชิญรอที่ห้องได้เลยค่ะ" "หรอครับ ครับ" ผมและคุณพัทออกอาการดีใจ เตียงของฝ้ายถูกเข็นเข้ามาที่ห้องพัก ฝ้ายลืมตาขึ้นมองผม มองคุณพัท และยิ้ม ผมรีบเดินเข้าไปจับมือฝ้าย คุณพัทเดินมาแตะแขนน้องสาวเบาๆ "เดี๋ยวก็หายแล้วนะฝ้าย พี่กับคุณตรีเฝ้าฝ้ายตลอดเลยนะ ดีนะน้องสวาคนเก่งไม่ทำให้พี่เสียแรง" แล้วคุณพัทก็หันมาพูดกับผม "คืนนี้ผมฝากคุณตรีเฝ้าน้องสาวผมหน่อยนะครับ ผมไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว จะเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปเปลี่ยน เดี๋ยวเช้าผมจะรีบมา" "ฝ้ายเดี๋ยวเช้าพี่มานะ ฝ้ายหายไวๆนะ" ผมเดินไปส่งคุณพัทที่หน้าห้อง คุณพัทกลับบ้านไปแล้ว ทิ้งให้ผมกับฝ้ายอยู่ด้วยกันสองคน เหมือนตั้งใจเอาไว้แล้ว "ฝ้ายเจ็บมั้ย" ฝ้ายพยายามจะพูดแต่ไม่มีเสียงออกมา ผมอ่านปากได้ว่าไม่ "ฝ้ายฟื้นวันเกิดผมพอดีเลย รู้มั้ยฝ้ายได้ให้ของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับผมเลย ขอบคุณนะครับ" ฝ้ายได้แต่ยิ้ม และพยายามจะยกมือขึ้นแต่ดูเหมือนไม่ไม่มีแรง ผมรีบไปช้อนมือขึ้นมาก่อน "ฝ้ายผมมีอะไรจะให้นะ" ผมล้วงมือและหยิบกล่องแหวนสีกรมท่าออกจากกระเป๋ากางเกง คุกเข่าลงที่ข้างเตียง และเปิดกล่องออก เผยให้เห็นแหวนสองวงอยู่ภายใน ผมหยิบแหวนที่ออกแบบไว้สำหรับฝ้ายออกมา "ผมรักฝ้าย หมั้นกับผมนะครับ" ฝ้ายยิ้มกระพริบตา ทำให้น้ำตาที่เอ่ออยู่ไหลออกมา ฝ้ายพยายามตอบ มีเสียงเบาๆออกมาว่า "ค่ะ" "ฝ้ายก็รักพี่ตรี" ประโยคหลังแผ่วมากจนผมแทบจะไม่ได้ยิน แต่ผมคิดเอาว่า ฝ้ายคงบอกว่ารักผม ผมบรรจงสวมแหวนให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฝ้าย และหยิบเอาแหวนอีกวงขึ้นมาสวมไว้ที่ตำแหน่งเดียวกัน "ตอนนี้เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะ พอฝ้ายหายแล้วเรียนจบเมื่อไหร่ เราแต่งงานกันนะ" ฝ้ายกระพริบตา สื่อว่าตกลง "ผมไม่กวนฝ้ายแล้วฝ้ายหลับก่อนนะครับ ผมจะนั่งจับมือ เฝ้าอยู่ข้างๆฝ้ายตรงนี้นะ" ฝ้ายหลับตาลง นอนหลับทั้งๆที่ยิ้มอยู่   ผมลุกขึ้นจูบแก้มของฝ้ายเบาๆ และก้มลงจูบที่มือ ดีใจ และโล่งอกที่ฝ้ายฟื้น และรับหมั้นผมด้วย เราจะต้องได้แต่งงานกัน แล้วผมจะดูแลเธอให้ดีตลอดไป แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 49 14:06:50 แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 49 14:03:16 จากคุณ : จัยวาริน - [ 31 ต.ค. 49 11:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ทั้งหมดเป็นแค่ฝัน ผมเผลอหลับไปข้างเตียงทั้งๆที่จับมือฝ้ายอยู่ และต้องตื่นขึ้นอีกครั้ง ด้วยเสียงสัญญาณชีพจรที่หยุดนิ่งไปของฝ้าย เสียงตี๊ดดดด ยาวต่อเนื่องทำให้ผมสะดุ้งตื่น "ฝ้าย ฝ้าย ฝ้ายตื่นสิครับ ฝ้าย ไม่นะ ฝ้ายตื่น" ไม่นานนักพยาบาลและหมอก็เข้ามาในห้อง และให้ผมออกไปรอนอกห้อง พวกเค้าย้ายฝ้ายไปอีกห้อง ปล่อยให้ผมรอ เวลาแห่งการรอคอยช่างผ่านไปช้า และทรมานเหลือเกิน ในที่สุดแพทย์ที่ดูแลอาการก็ออกมาพบผม "ฝ้ายเป็นยังไงบ้างครับ เค้าฟื้นรึยัง" "เอ่อ คุณพัทพี่ชายของคุณรพิณ พีระกุล ล่ะครับ" "คุณพัทกลับบ้านครับ บอกว่าเช้าจะมาอีกที ผมเป็นคู่หมั้นของเธอเอง มีอะไรบอกผมก่อนได้ครับ เดี๋ยวผมแจ้งให้เอง" "คุณรพิณ พีระกุล เสียชีวิตแล้วครับ เสียใจด้วยนะครับ พวกเราพยายามสุดความสามารถแล้ว" หมอเดินกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ผมร้องไห้ พยายามยอมรับความเป็นจริงให้ได้ ผมโทรแจ้งข่าวกับคุณพัท เหมือนคุณพัทจะทำใจไว้แล้ว เพราะรู้อาการของฝ้ายมาก่อน แต่สำหรับผมมันยากมากที่จะยอมรับ ในเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาฝ้ายยังรู้ตัว และอาการดูเหมือนจะดีขึ้นอยู่เลย เมื่อคุณพัทมาถึงก็เข้ามาปลอบผม พร้อมกับถามถึงอาการตอนที่ฝ้ายจากไป "ฝ้ายจากไปพร้อมรอยยิ้มครับ จากไปหลังจากผมขอหมั้น และฝ้ายก็รับหมั้น" หลังจากนั้นงานศพของฝ้ายก็ถูกจัดขึ้นอย่างสงบ ตามพิธีทางศาสนาคริสต์ ผมเข้าไปลานางฟ้าของผมเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งตอนนี้คงไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์จริงๆ เหมือนฝ้ายแค่หลับไปทั้งๆที่ยิ้มอยู่เลย หมวกผ้าลูกไม้ปีกกว้างที่ฝ้ายสวมอยู่ เข้ากับชุดสีขาวที่ฝ้ายใส่ ฝ้ายยังคงสวมแหวนหมั้นอยู่ เช่นเดียวกับผม ผมนั่งลงวางดอกวนิลลากับกิ๊บติดผมที่ผมให้ฝ้ายไว้บนโลงศพ ไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว หลังจากฝ้ายจากไปผมก็ร้องไห้ไปมาก ฝ้ายคงไม่อยากให้ผมเป็นแบบนั้น งานจบลงคุณพัทเรียกผมพร้อมกับหยิบกุญแจดอกหนึ่งให้ผม "ฝ้ายบอกผมว่าถ้าฝ้ายต้องจากไป ฝ้ายขอยกห้องที่คอนโดให้คุณ แล้วฝากนี่ไว้กับผม" ผมรับเอากุญแจห้องมา กลับคอนโด และเข้าห้องของฝ้ายแทนที่จะเข้าห้องของตัวเอง เมื่อเปิดประตูเข้าไป ผมพบห้องสวยถูกจัดไว้อย่างเรียบง่าย และเป็นระเบียบ ฝ้ายคงชอบอ่านหนังสือมาก มีชั้นหนังสือเรียงตามฝาห้องทุกห้องไม่เว้นห้องน้ำ มีหนังสือที่โต๊ะทานข้าว เป็นหนังสือการดูแลตัวเองของผู้ป่วย ที่หัวเตียงก็มีหนังสือแนวนี้อยู่ ที่โซฟา ที่ห้องน้ำก็มี มีกล่องยาวางอยู่ที่โต๊ะทานข้าว และโต๊ะหัวเตียง ฝ้ายทานยามากขนาดนี้เลยเหรอ คงด้วยเหตุนี้ละมั้ง ฝ้ายถึงไม่อยากให้ผมเข้ามาที่ห้อง ผมย้ายของที่จำเป็นขึ้นมาอยู่ห้องนี้ ส่วนห้องที่ชั้น5ก็ปล่อยให้เช่า นับจากวันที่ผมกลับมาจากฝรั่งเศส ผมก็ไม่ได้ออกแบบงานใหม่ส่งพี่พีเลย จะมีก็แต่เอาแบบเก่าที่เคยออกแบบไว้ไปส่งให้ เมื่ออาทิตย์ก่อนพี่พีบอกว่าผมดูแย่มากโทรมมาก แล้วก็พูดโน่นนี่ปลอบใจ เหมือนคนอื่นๆที่รู้เรื่องผมกับฝ้าย แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ไม่ได้เข้าหัวผมเลย ผมหมดอาลัยตายอยากจริงๆ อยากจะตามฝ้ายไป คิดถึง อยากพบ อยากคุยด้วย อยากทำดีด้วยกว่าที่เคยทำ เวลาผ่านมากว่า3เดือนแล้วนับจากงานศพ และวันนี้ก็เป็นวันเกิดของฝ้าย ผมทำใจได้ระดับหนึ่งกับการจากไปของฝ้าย ผมหยิบไดอารี่ปกหนังสีน้ำตาลที่ฝ้ายให้ผมก่อนจากไปออกมาจากลิ้นชักโต๊ะหัวเตียง ผมไม่เคยเปิดอ่านเลย เพราะกลัวจะคิดถึง กลัวจะทำใจไม่ได้ กลัวเจ็บปวด ผมจัดโต๊ะอาหารสำหรับ2ที่เอาไว้ เอาไดอารี่วางลงตรงที่นั่งตรงข้ามผม เพื่อแทนตัวฝ้าย เทียนสวยๆที่ผมไปหาซื้อมาถูกจุดไว้กลางโต๊ะ ผ้าม่านถูกเปิดออกจนหมดเผยให้เห็นแสงไฟของตึกต่างๆตัดกับฟ้ามืด ผมจัดอาหาร2ที่ รินไวน์2แก้ว ทำเหมือนกับว่าฝ้ายนั่งอยู่ตรงข้ามผม ทานข้าวฉลองวันเกิดกับผม ไวน์แก้วหนึ่งถูกรินเติมตลอด อาหารจานหนึ่งหมดไป แต่ไวน์และอาหารอีกที่ยังคงอยู่เหมือนเดิม ผมดื่มไวน์จนหมด และพร่ำพูดกับตัวเอง "วันนี้วันเกิดฝ้าย ไม่ว่าฝ้ายจะอยู่ไหน ผมขอให้ฝ้ายมีความสุขนะครับ" "ผมรักฝ้าย" อาหารมื้อค่ำกับคำอวยพรจบลง ผมหยิบเอาไดอารี่ขึ้นมา เดินไปที่ห้องนอน นั่งลงบนเตียงพิงหัวเตียง และเหม่อมองมันนานก่อนจะเปิดออก กระดาษหน้าแรกว่างปล่าว แต่มีผ้าเช็ดหน้าสีหม่นๆผืนเล็กถูกพับเก็บไว้ข้างใน มันเป็นผ้าเช็ดหน้าที่ฝ้ายเคยให้ในวันที่ฝนตกหนักวันนั้นเอง ผมเปิดหน้าต่อไปอ่านมันไปเรื่อยๆ คิดถึงฝ้าย เหมือนกับว่าฝ้ายกำลังเขียนมัน บอกเล่าให้ผมฟังอยู่ ข้อความในนั้นบอกเล่าถึงนิสัยฝ้าย ถึงมุมของฝ้ายที่มีต่อโลกนี้ มีอะไรน่ารักๆตลกๆที่ฝ้ายทำ มันทำให้ผมยิ้มและหัวเราะไปด้วยทั้งน้ำตา ผมอ่านไปจบพบว่าจริงๆแล้วฝ้ายเป็นฝ่ายชอบผมก่อน ฝ้ายมักมองหาผมที่ร้านขนมชั้นล่างคอนโด ฝ้ายรู้ว่าป่วยก่อนที่จะรู้จักผม แต่ไม่อยากบอกผม ไม่อยากให้ผมเศร้า ตอนผมไม่อยู่ฝ้ายคิดถึงผมแค่ไหนตอนผมไม่อยู่ อยากเห็นหน้าทุกวัน และรู้สึกดีกับผมแค่ไหน ชอบผมที่ตรงไหน แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 49 14:17:14 จากคุณ : จัยวาริน - [ 31 ต.ค. 49 11:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมอ่านมาถึงหน้าสุดท้าย __________________________________ วันที่ 1 ตุลาคม พรุ่งนี้จะถึงวันผ่าตัดแล้ว ฝ้ายจะให้ไดอารี่เล่มนี้กับพี่ตรี เมื่อพี่ตรีเปิดอ่านพี่ตรีจะรู้เรื่องทุกอย่างที่ฝ้ายไม่เคยได้บอก และไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้บอกรึปล่าว เพราะอะไรจะเกิดขึ้นหลังผ่าตัดฝ้ายเองก็ยังไม่แน่ใจ       ถึงตรงนี้ฝ้ายอยากบอกพี่ตรีว่าขอโทษที่ต้องบอกเรื่องราวต่างๆผ่านไดอารี่เล่มนี้ ขอโทษที่ไม่ได้บอกด้วยตัวเอง ฝ้ายขอบคุณมาก สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ที่คอยดูแล เป็นห่วงฝ้ายนะคะ ขอบคุณนะคะที่มารับมาส่งฝ้าย บางวันก็มารอฝ้ายตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ ขอบคุณมากๆเลยที่พาไปเที่ยว ไปทำบุญด้วยกันเกือบทุกอาทิตย์ พี่ตรีคงไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่เราไปทำบุญด้วยกัน ฝ้ายขอให้ฝ้ายได้อยู่กับพี่ตรีนานๆ ให้เราได้รักกัน ขอบคุณที่เป็นห่วงเรื่องอาหารการกินของฝ้ายนะคะ ถึงบางทีจะมากไปแล้วก็ออกแนวบังคับขู่เข็นก็เถอะ ของที่พี่ตรีให้ฝ้ายรักทุกชิ้นเลยโดยเฉพาะกิ๊บ น่าเสียดายที่ตอนนี้ฝ้ายไม่มีผมให้ติดแล้ว พรุ่งนี้จะวันเกิดพี่ตรีแล้วฝ้ายอยากขอให้พี่ตรีมีความสุขมากๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อยากให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เพื่อที่จะได้แบ่งความสุขให้คนอื่นๆที่ต้องการด้วย เหมือนๆกับที่ฝ้ายเคยได้รับความสุขนั้นจากพี่ตรี ฝ้ายอยากเจอพี่ตรีจัง หวังว่าวันนึงเราจะได้พบกัน ได้อยู่ด้วยกันนะคะ ____________________________________ บันทึกจบลง ผมนอนกอดสมุดไดอารี่ และร้องไห้ เหมือนเมื่อตอนที่รู้ว่าฝ้ายจากไป "ผมก็อยากพบฝ้าย อยากอยู่กับฝ้าย ผมรักฝ้ายนะ" ผมพร่ำพูดแต่คำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา กล่อมตัวเองจนผมหลับไป ได้กลิ่นไวน์ทุกลมหายใจเข้าออก แต่แล้วกลับมีกลิ่นหอมอ่อนๆเข้ามา กลิ่นวนิลลา กลิ่นของฝ้าย แต่อาจจะด้วยความเมา ทำให้ผมลืมตาไม่ขึ้นทั้งๆที่พยายามแล้ว "ฝ้าย ฝ้ายใช่มั้ย" ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา มีเพียงสัมผัสอุ่นๆที่มือผม ฝ้ายจับมือผมอยู่ "ฝ้าย ผมคิดถึงฝ้ายมากรู้มั้ย ฝ้ายอยู่กับผมนะ อย่าไปไหน" สัมผัสอุ่นที่มือหายไป แต่กลับมาอยู่ที่หน้าผมแทน เหมือนริมฝีปากฝ้ายมาแนบอยู่กับหน้าผม "ผมรักฝ้ายมากนะ มากจริงๆ" สัมผัสอุ่นหายไป เหลือเพียงกลิ่นวนิลลา ผมลืมตาตื่นขึ้น มองไปรอบตัว ใกล้เช้าแล้วพระอาทิตย์กำลังขึ้น ไม่มีฝ้ายมีเพียงไดอารี่วางอยู่บนตัวผม แต่กลิ่นวนิลลายังคงอยู่ ผมไม่ได้ฝันไปแน่ๆฝ้ายมาหาผม ผมพลิกไดอารี่ที่คว่ำอยู่บนตัวขึ้น มันเปิดอยู่ที่หน้าสุดท้ายพอดี สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือ บรรทัดสุดท้าย มันไม่เคยมีก่อนหน้านี้แน่ ข้อความที่ว่า "ฝ้ายรักพี่ตรีมากค่ะ สัญญานะว่าจะอยู่อย่างมีความสุข" ครับผมสัญญา จากวันนั้นผมกลับมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้มันจะเริ่มต้นยากมากก็ตาม ผมทำงานมีความสุขกับมัน บางงานก็ทำเพื่อการกุศล อย่างที่ฝ้ายบอก ให้แบ่งความสุขให้คนอื่นด้วย ผมไปวัด ไปบ้านเด็กกำพร้า เหมือนที่เคยไปกับฝ้าย เด็กๆดีใจใหญ่ ถามถึงฝ้ายกันแทบทุกคน ฝ้ายจะรู้มั้ยว่ามีคนรักฝ้ายมากมายขนาดนี้ ผมบอกความจริงกับเด็กๆไป บอกว่าพี่ฝ้ายไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้ว มองดูเราอยู่ เราต้องเป็นคนดี ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แบ่งปันความสุขให้คนอื่น เหมือนอย่างที่พี่ฝ้ายทำ น่าแปลกนะ ผมเองก็ยังแปลกใจ หลังจากผมรักฝ้ายแล้ว ผมไม่รักใครอีกเลย แม้ฝ้ายจะจากไปนานแล้วก็ตาม เหมือนกับว่าผมรอฝ้ายอยู่ รอให้วันนึงจะได้พบฝ้าย จะได้อยู่ด้วยกัน รอคู่หมั้นของผมมารับ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 49 11:58:36 จากคุณ : จัยวาริน - [ 31 ต.ค. 49 11:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถึงวันนี้ฝ้ายจากผมไปแล้วเกือบ40ปี วันนี้วันเกิดของผม วันที่ฝ้ายจากไปพอดี ผมมาหาฝ้ายที่สุสาน เอาดอกไม้มาให้ และหยิบไดอารี่มานั่งอ่าน นั่งคุยกับฝ้าย ผมมองดูแหวนหมั้น แหวนซึ่งผมไม่เคยถอดออกเลย "ฝ้ายรู้มั้ย ผมมีความสุขกับทุกวัน แต่ผมก็คิดถึงฝ้ายทุกๆวัน เด็กๆก็คิดถึงฝ้ายนะ ตอนนี้โตมีลูกกันหมดแล้ว บางคนก็มีหลานแล้วด้วยซ้ำ ทำงานดีๆ เป็นคนดีกันทุกคนเลย เราสองคนเป็นคุณตาคุณยายแล้วนะ" วันนี้อากาศดีจริงๆ ผมเอนตัวนอนลงบนพื้นหญ้า สูดลมหายใจ หลับตาลง แก่แล้วก็เหนื่อยง่ายจริงๆ ผมขอนอนพักข้างๆฝ้ายซักหน่อยนะ ลมพัดเย็นสบาย พัดเอากลิ่นวนิลลามาจากไหนนะ ผมลืมตาขึ้นนางฟ้าแสนสวยกับแสงอาทิตย์สีทองเบื้องอยู่หน้านี่เอง เธอจูงมือดึงให้ผมลุกขึ้นช้าๆ "ในที่สุดฝ้ายก็มารับผมจนได้นะ" ผมคงเล่าเรื่องได้เพียงเท่านี้นะครับ เรื่องราวของผมคงต้องจบลงแล้ว ผมต้องไปแล้วนะ ฝ้ายมารับแล้ว ในที่สุดผมก็ได้เจอได้อยู่กับฝ้ายซักที จากคุณ : จัยวาริน - [ 31 ต.ค. 49 12:00:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 T_T จะร้องไห้ก็ไม่กล้า เพราะนั่งอ่านอยู่ที่ทำงาน เศร้าจริงๆ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 31 ต.ค. 49 17:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หายไปนานเลย (ขู่เข็ญ) จากคุณ : scottie - [ 31 ต.ค. 49 18:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บ่นก่อนอ่าน นึกว่าจะไม่มาแล้วนะคะเนี่ย รอต้างนานนนนนนนนนนนนนน ไปอ่านก่อน จากคุณ : น้องเหงือก - [ 31 ต.ค. 49 20:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จบเศร้าปนสุขดีนะคะ จากคุณ : น้องเหงือก - [ 31 ต.ค. 49 21:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอโทษทีนะครับที่หายไปนาน (-/|\-) พอดีติดธุระยาวเลย คุณข้าวต้มน้ำวุ้น กลับไปอ่านใหม่ที่บ้านอีกทีแล้วค่อยร้องไห้นะครับ คุณ scottie อย่าขู่เข็ญเลยครับ กลัวๆ คุณน้องเหงือก บ่นก่อนอ่านจริงๆด้วย ถึงจะบ่นก็ขอบคุณครับ และท่านอื่นๆที่เข้ามาอ่านด้วย ขอบคุณมากครับ จากคุณ : จัยวาริน - [ 1 พ.ย. 49 08:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่มีลิงค์เก่าหน่อยเหรอคะ จำได้ว่าอ่านอยู่นะเนี่ย สุขปนเศร้าค่ะ แต่ก็ดีจัง ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 1 พ.ย. 49 08:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ้อ....จบแบบเศร้าใจ จากคุณ : Rcc - [ 1 พ.ย. 49 12:05:11 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 จบเศร้าจริงๆ ด้วยอ่ะ เรื่องนี้ติดตามคุณจัยวารินมาตั้งแต่ตอนแรก แอบให้กำลังใจทั้งคู่มาตลอด ดีใจกับน้องฝ้าย และพี่ตรี ในที่สุดก็ได้เจอกัน ...ความรัก...ในแง่มุมที่ใสสะอาด... ช่างมีคุณค่ากับความทรงจำ... ขอบคุณคุณจัยวาริน ที่เขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านนะคะ (ขอไปเช็ดน้ำตาก่อนแล้ว) จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 3 พ.ย. 49 07:44:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณอาราเร่ ขอบคุณที่เตือนนะครับ ผมเติมลิงค์เพิ่มไว้แล้วด้านบน คุณ Rcc อย่าถอนใจแบบนั้นสิครับ มิสซิสอาร์โนลด์ ขอบคุณเช่นกันครับ ยินดีที่เป็นที่พอใจ จากคุณ : จัยวาริน - [ 3 พ.ย. 49 09:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบมั่กๆ อ่านแล้ว ขนลุก จากคุณ : Jin - [ 3 พ.ย. 49 14:09:23 A:172.20.41.80 X:202.22.11.35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอรักเธอด้วยคน. จากคุณ : podduang-pk - [ 13 ธ.ค. 49 20:20:26 ]