ณิช!
เสียงตะโกนเรียกเสียงดัง ทำให้เจ้าของชื่อที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านข้อมูลสำหรับทำรายงานเงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียง แล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นร่างบอบบางของมาธวีเดินตรงมาที่โต๊ะ โดยมีร่างสูงของผู้ชายที่มักจะคอยเป็นเงาของหญิงสาวเดินตามมา พร้อมกับหอบหนังสือกองโตมาด้วย
น้ำผึ้ง เรียกซะเสียงดังเชียว ณิชาส่ายหน้าขันๆ กับกิริยาของผู้หญิงหน้าหวาน สมกับชื่อเรียกซึ่งรีบเดินราวกับกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีไปไหน
หวัดดีวิน ถูกน้ำผึ้ง ใช้งานหนักอย่างนี้ ได้ค่าตอบแทนคุ้มหรือเปล่า หันไปทักทายวายุที่กำลังวางหนังสือกองใหญ่อย่างระวัง
ไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่หรอกณิช ลากให้ไปขนหนังสือ แถมต้องช่วยทำรายงาน สงสัยวันนี้ต้องไปนั่งช่วยพิมพ์งานที่บ้านอีก ขนมสักนิดน้ำสักหน่อยยังไม่มี วายุแกล้งบ่นออกมาเหมือนเบื่อๆแต่คนถามรู้หรอกว่า ชายหนุ่มเต็มใจทำทุกอย่างให้มาธวี
บ่นอย่างนี้ ไม่ต้องมากินข้าวเย็นที่บ้านน้ำผึ้งเลยนะวิน มาธวีหน้ามุ่ย หันไปเอาเรื่องผู้ชายคนเดียวอย่างเคืองๆ ทำให้เจ้าตัวรีบร้องโวยวายออกมา สุดท้ายก็ต้องง้องอนไปตามระเบียบ
ณิชาอมยิ้มกับภาพตรงหน้า รู้จักมาธวีมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนปัจจุบัน พลอยทำให้รู้จักกับวายุ เพื่อนบ้านควบตำแหน่งเพื่อนสนิทตั้งแต่เล็กๆของเธอไปด้วย เผลอๆอาจรวมไปถึงตำแหน่ง พ่อ พี่ชาย ด้วยซ้ำ
ภาพที่วายุคอยมารับมาส่งเพื่อน คอยดูแลห่วงใยอยู่ไม่ห่าง อีกทั้งการกระทำของมาธวีซึ่งจะนึกถึงวายุเป็นอันดับแรก จนใครๆรอบข้างรับรู้ไปโดยปริยายว่าทั้งสองมีความรู้สึกพิเศษให้แก่กัน ถึงแม้ไม่ได้ประกาศเป็นทางการ แต่เธอรู้ว่า ทุกอย่างมันมากกว่าความผูกพันที่มีมาตั้งแต่เด็กๆ
...มากกว่าคำว่า เพื่อนสนิท
อดอิจฉาทั้งคู่ไม่ได้ที่มีอะไรบางอย่างในหัวใจตรงกัน กล้าแสดงออกอย่างชัดเจน ถึงไม่แน่ใจว่าทั้งสองรู้ตัวหรือเปล่าว่ามีบางอย่างแปรเปลี่ยนไป แต่คนมองอย่างณิชารู้สึกเป็นสุข ยินดีเมื่อได้เห็นเพื่อนทั้งสองมีความสุข มีรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าพร้อมกับประกายหวานๆในแววตาที่มองกันและกัน
...มันช่างแตกต่างกับเรื่องราวของเธอ
ณิชาลอบระบายลมหายใจออกมา เมื่อกลับมาคิดเรื่องของตัวเองกับ ใคร บางคน
ณิช เป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ๆก็ถอนใจออกมา
อากัปกิริยาของณิชาไม่สามารถรอดพ้นสายตาของคนช่างสังเกตอย่างมาธวีไปได้
นั่นสิ มีอะไรหรือเปล่า ณิช วายุถามย้ำอีกคน จ้องมองอย่างสงสัย อะไรทำให้คนที่สดใสอย่างณิชาต้องถอดถอนใจอย่างนี้
ไม่มีอะไร แค่เหนื่อยๆ รายงานเยอะกลัวทำไม่ทัน หญิงสาวโป้ปดไม่เต็มปากเต็มคำ ไม่อยากจะบอกอะไรที่ซ่อนอยู่ในใจออกมาตอนนี้
เรื่องนี้เอง เหนื่อยก็พักบ้างสิณิช อย่างณิชทำทันอยู่แล้ว ถ้าไม่ไหวก็ให้นายเขตช่วยก็ได้นี่ รายนั้นเก่งจะตาย มาธวีเอ่ยชื่อเขตแดน เพื่อนอีกคนในกลุ่มที่หลายคนต่างยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะ เรียนเก่ง กีฬ่าเด่น แถมหน้าตาดี จนเป็นที่ชื่นชม กรี๊ดกร๊าดในหมู่สาวๆ
มีข้อเสียอยู่อย่างเดียว คือ เจ้าชู้ เปลี่ยนเเฟนทุกๆสามเดือนเลยก็ว่าได้
อย่าเลย ณิชไม่อยากไปกวนเวลาควงสาวของเขาเท่าไหร่ ณิชาตอบอย่างหมั่นไส้ เบ้หน้าเมื่อนึกถึงภาพเขตแดนยามอยู่กับสาวๆสวยๆ
วายุกับมาธวีมองหน้ากันเมื่อจบประโยค รู้เลยว่าณิชาอาจจะมีปัญหากับเขตแดนถึงได้พูดจาออกมาอย่างนี้
เดี๋ยววิน ขอตัวไปเรียนก่อนแล้วกันนะ เจอกันตอนเย็นนะน้ำผึ้ง ณิช วายุรู้ตัวว่าสาวๆคงอยากคุยกันจึงขอแยกตัวไป
เมื่ออยู่กันสองคน มาธวีเอ่ยถามออกมาทันที
เป็นอะไรณิช ทะเลาะอะไรกับเขตหรือเปล่า ปกติไม่เคยค่อนขอดเรื่องผู้หญิงของเขตเลยนี่หน่า
ก็แค่เซ็งๆนิดหน่อย คนอะไร เปลี่ยนแฟนได้ตลอดเวลา จนภาพลักษณ์กลายเป็นเสือผู้หญิงไปแล้ว ตอนนี้ก็ควงลีดคณะเศรษฐศาสตร์อยู่ น้ำผึ้งไม่สงสัยหรือว่าวันนี้เขตหายไปไหน
ณิชาบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ พยายามซ่อนความหม่นหมองเอาไว้ภายใน ไม่อยากให้มาธวีจับความรู้สึกบางอย่างได้
นั่นสิ ปกติ ถ้ามีรายงานเขตต้องไปห้องสมุดหรือไม่ก็อยู่ที่นี่ มาธวีพึมพำเห็นด้วย
วันนี้เขาพาสาวไปกินข้าวที่ห้างฯ กว่าจะกลับคงบ่ายๆล่ะมั้ง หรือไม่ก็โดดเรียนไปเลย ถือว่าเก่ง โดดได้โดดดี ณิชาเริ่มบ่นอย่างหัวเสีย มีรายงานบางตัวที่เขาและเธอจับคู่กัน เนื่องจากทั้งสองเรียนวิชาโทเหมือนกัน แต่นี่ไม่โผล่มาช่วยกันคิดว่าจะทำรายงานหัวข้ออะไร
ช่วงนี้เขตก็แปลกๆ ปกติไม่เคยโดดเรียนเท่าไหร่ แต่หลังมานี่เห็นโดดบ่อยจัง น้ำผึ้งสังเกตมานานแล้ว ยิ่งวิชาไหนเรียนกับณิชสองคน เขตยิ่งไม่เข้าเรียนเลย
นั่นคือสิ่งที่ณิชากำลังคิด อดน้อยใจไม่ได้ว่าเขตแดนไม่อยากจะเห็นหน้าเธอ สงสัยเพราะไม่อยากฟังคำบ่นเรื่องสาวๆที่เขากำลังคบ เตือนเพราะหวังดี แต่ชายหนุ่มกลับรำคาญ ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งปวดร้าว
การห่วงใย หวังดี กับใครสักคนโดยไม่ได้รับความสนใจ มันรู้สึกเจ็บเหลือเกิน
หรือว่าเธอควรจะถอย...ถอยแล้วเลิกสนใจ
หยุดสิ่งที่เกิดขึ้นในใจ ก่อนมันจะทำให้ตัวเธอเจ็บมากไปกว่านี้...
(มีต่อ)
จากคุณ :
ปุณณัตถ์
- [
31 ต.ค. 49 20:12:09
]