Chapter 1
               
 ภายในบ้านของครอบครัว นุติรัตน์ สมาชิกในบ้านซึ่งมีกันพ่อ แม่ ลูก ผู้เป็นพ่อและแม่ นั่งมอง
ชามันดากันนิ่งเมื่อชามันดาเอ่ยขออนุญาตจะไปทำงานที่ปักษ์ใต้ ในขณะที่ชามันดาเองก็มองบิดา มารดา ด้วยสายตาออดอ้อนเต็มที่ แถมใจก็ลุ้นสุดตัว อนุญาตเถอะ...อนุญาตเถอะ
        “ไม่ได้พ่อไม่อนุญาต” เสียงเฉียบขาดของพ่อดังขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน ดวงตาโตของชามันดาเลยโตเข้าไปอีกเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“ไม่ต้องมาออดอ้อน ยังไงพ่อก็ไม่อนุญาต” พ่อบอกขึ้นเมื่อเห็นชามันดาขยับเข้ามาใกล้ตนสายตาออดอ้อนเต็มที่
“ทำไมคะพ่อ งานก็ดี เงินก็งาม ให้ชาร์มไปนะคะ นะคะพ่อ “ชามันดาชี้แจงเหตุผลอีกครั้งหวังจะได้รับอนุญาต แต่ดูหน้าตาพ่อแล้วหวังอยากเหลือเกิน
“งานดี เงินเยอะใช่พ่อไม่เถียง แต่ที่นั่นไม่มีความปลอดภัยฆ่ากันไม่เว้นแต่ละวัน พ่อไม่ปล่อยเราให้ไปอยู่ที่นั่นเด็ดขาด”
“โธ่พ่อคะ ก็แค่บางส่วนไม่ได้เกิดทุกพื้นที่สักหน่อย ไม่อย่างนั้นยัยนิดเพื่อนหนูจะอยู่รอดมาถึงทุกวันนี้หรือคะ” ชามันดาเถียงพ่อขึ้นทันที ก็แหม...เงินเดือนๆละหมื่นห้า ถ้าทิ้งไปเสียดายแย่ ยังไงก็จะขอร้องให้พ่อใจอ่อนให้ได้
“ชาร์มเลิกคิดเถอะลูก งานที่กรุงเทพฯมีตั้งเยอะแยะให้ทำ อย่าไปเสี่ยงเลยนะแม่เองก็ห่วงลูกนะ”
“แม่ขา ...แม่ของชาร์ม............. ชาร์มน่ะไปอยู่แค่สงขลาเองไม่มีใครมาทำอะไรลูกหรอกคะ”
“ไม่มีเหตุร้ายงั้นหรือ เพิ่งวางระเบิดกันไปไม่นานมานี่เองลูกยังคิดว่าไม่มีอะไรได้อีกหรือ”พ่อเสียงดุเชียวเมื่อถามขึ้น
“พ่อก็อ่านข่าวแล้วนี่คะ คนที่ทำไม่ใช่คนในพื้นที่สักหน่อย คนแถวนั้นจริงๆเค้าไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรอกคะ ข้าวของก็ขายไม่ได้ การท่องเที่ยวก็ซบเซาแทบไม่มีกินกันอยู่แล้ว ที่สำคัญ ชาร์มตอบตกลงไปแล้วว่าจะไป ถ้าไม่ไปชาร์มก็เป็นคนเชื่อถือไม่ได้สิคะ พ่อสอนชาร์มมาตลอดไม่ใช่หรือคะว่าให้เป็นคนรักษาคำพูด” ชามันดาใช้คำสอนของพ่อเป็นข้อต่อรองขึ้นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเครือนิดๆ                                                                                                                                  
  พ่อได้ฟังน้ำเสียงของลูกสาวแล้วถอนหายใจทันทีก่อนจะถามคิดเห็นจากแม่ ก็ลูกคนนี้ไม่เคยจากไปไหนไกลบ้าน บุบปับจะไปแบบนี้ว่าใจหายแล้ว ยังเลือกที่จะไปที่ปักษ์ใต้ มีหรือจะทนได้
“แม่ห่วงลูกนะ ไม่ไปไม่ได้หรือ”
“ชาร์มทราบค่ะ ว่าคุณพ่อ คุณแม่รักชาร์ม ห่วงชาร์มมากแค่ไหน แต่ชาร์มโตแล้วนะคะ ชาร์มอยากหาประสบการณ์ชีวิตให้ตัวเองบ้าง นะคะคุณพ่อ คุณแม่ นะคะ ให้ชาร์มไปนะคะ ชาร์มสัญญาค่ะว่าจะเป็นเด็กดีไม่หนีเที่ยว ไม่ทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง นะค่ะ น๊า...นะ”
“นั่นแน่คุณพ่อเริ่มมีสายตาอ่อนโยนขึ้นแล้ว หนทางเริ่มสดใส” ชามันดาแอบคิดอย่างดีใจเมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนลงของพ่อ ถ้าพ่ออนุญาตแม่ก็ทำตามอยู่แล้วแต่ก็ยังคงปิดบังความดีใจที่เริ่มมีความหวังไว้ หากเผยออกไปก็หมดกันพอดี
“ถ้าทำตามข้อตกลงได้ พ่อจะให้ไป”
“จริงๆนะคะพ่อ”ร้องขึ้นด้วยความดีใจทันที
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งดีใจฟังพ่อ ก่อนถ้าทำไม่ได้ก็อด”
“ค่ะพ่อ ชาร์มพร้อมรับฟังแล้ว”
“ข้อหนึ่งลูกต้องโทรมารายตัวทุกเช้าและเย็น “
“ได้ค่ะ“ข้อนี้ผ่านสบายๆอยู่แล้วเจ้าตัวลอบยิ้มอย่างดีใจ
“ข้อสอง ต้องกลับบ้านทุกๆสิ้นเดือน”ข้อต่อรองของพ่อหรือนี่ชามันดานิ่งคิดสักพักแล้วต่อรองขึ้น
“ทุกเดือนหรือคะ ไกลออก ขอเป็นเดือนเว้นเดือนนะคะ”
“เอางั้นก็ได้ แต่ ลูกต้องนั่งเครื่องเท่านั่น” พ่อนะพ่อต่อรองอีกจนได้ นั่งเครื่องไปกลับ หาดใหญ่-กรุงเทพฯ แล้วเงินเดือนหมื่นห้าของเราล่ะจะเหลือใช้พอหรือ แต่เราอยากออกไปใช้ชีวิตเผชิญโลกกว้างข้างนอกบ้างนี่น๊า เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน สู้สู้...สู้ตาย (ขอยืมสำนวนละครเกาหลีมาใช้หน่อยละกันจะได้ดูอินเทรนด์)
“ค่ะพ่อ หนูจะทำตามที่พ่อ คุณแม่ขอทุกอย่าง”ชามันดาบอกขึ้น เอาเถอะเรื่องอื่นค่อยหาทางแก้ไขเอา ตอนนี้ขอแค่พ่อกับแม่ยินยอมก่อนก็แล้วกัน
หลังจากที่พ่อกับแม่ออกปากอนุญาตชามันดาก็วุ่นวายกับการเตรียมข้าวของเพื่อเดินทาง  และแล้ววันที่เดินทางก็มาถึง แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าชามันดาสืบมาอย่างดีว่าวันเดินทางพ่อกับแม่ติดธุระสำคัญปลีกตัวไปส่งที่สนามบินไม่ได้ เจ้าหล่อนก็เลยไม่ได้จองตั๋วเครื่องบินอย่างที่พ่อกับแม่เข้าใจ แต่กลับกลายเป็นตั๋วรถทัวร์ปรับอากาศชั้นหนึ่งแทน
“เสียดายจังที่พ่อกับแม่ไปส่งลูกไม่ได้” ชามันดาออดอ้อนออเซาะพ่อกับแม่ไม่ห่างขณะออกมายืนรอรถแท็กซี่อยู่หน้าบ้านย่านรามคำแหง
“ตั๋วเครื่องบินไม่ลืมนะลูก” แม่เอ่ยถามขึ้น
“อ๋อ!!! ค่ะอยู่ในกระเป๋าเรียบร้อยแล้วค่ะ”อย่าได้ขอดูเลยนะไม่งั้นซวยแน่
“ไปถึงแล้วโทรหาพ่อกับแม่ทันทีนะลูก”ความห่วงใยทำให้แม่สั่งขึ้นเป็นรอบที่สิบแล้วกระมัง
“เห็นอะไรไม่ชอบมาพากลโทรหาพ่อทันทีนะ”
“แหม พ่อคะ พ่อจะไปช่วยลูกทันหรือคะ”ชามันดากระเซ้าขึ้น คิดๆแล้วก็อดใจหายไม่ได้ก็ดูพ่อกับแม่สิ
“เถอะ ยังไงคนที่คิดไม่ดีกับลูกก็คงไม่กล้าทำอะไร หากรู้ว่าลูกติดต่อคนทางบ้านตลอด”
“พ่อของชาร์มฉลาดที่สุดเลย ให้ชาร์มกอดทีนะคะ”
“โอ๊ย....อะไรกันนี่ทำไมน้ำตามันพาลจะไหลเสียให้ได้” ชามันดาไม่เข้าใจตัวเองเลยแต่โชคยังดีที่แท็กซี่ผ่านมาพอดีไม่งั้น น้ำตาเจ้ากรรมคงออกมาให้ขายหน้าพ่อกับแม่แน่เลย พ่อกับแม่ช่วยยกกระเป๋าเดินทางใส่ท้ายรถให้ก่อนที่จะสวมกอดร่ำลากันอีกครั้ง
“ระวังตัวนะลูก”
“ค่ะพ่อ”
“อย่าลืมโทรนะลูก”
“ค่ะแม่ แต่ขอเป็นพรุ่งนี้เช้านะคะ หนูไปก่อนนะคะเดี๋ยวไม่ทันเครื่อง”
ชามันดาโบกมือให้พ่อกับแม่เมื่อรถเคลื่อนออกจากหน้าบ้าน เมื่อลับสายตาท่านทั้งสองแล้วก็หันมาบอกกับคนขับแท็กซี่
         “พี่คะ เปลี่ยนเส้นทางเป็นสายใต้นะคะ”
“อ้าว...ไม่ไปสุวรรณภูมิแล้วหรือครับ”
“จ๊ะ ฉันจะไปสายใต้”
นั่งเครื่องไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงหาดใหญ่ ไม่เห็นจะน่าสนุก นั่งรถทัวร์ปรับอากาศดีกว่า ได้เห็นทิวทัศน์สองฝั่งถนน ชามันดาคิดอย่างครื้นเครงใจ  ก็แหม!!! นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้เดินทางไปไหนไกลๆคนเดียวนี่นา ความจริงพ่อกับแม่ก็ไม่ใช่คนที่หวงลูกสาวจนไม่ให้ออกไปไหนมาไหน แต่ท่านห่วงมากกว่า เวลาไปไหนไกลๆหากไม่มีเพื่อนๆไปกันหลายๆคนชามันดาก็เลยอดทุกครั้งไป เช่นเดียวกับเรื่องที่ชามันดาแอบสมัครงานครั้งนี้ ถ้าบอกก่อนท่านก็คงไม่อนุญาตแน่นอน
ก็แหม.........เงินเดือนสูงก็จริง แต่ที่กรุงเทพฯก็มีโรงเรียนอนุบาลนานาชาติเป็นสิบๆแห่งมีหรือที่ท่านจะยอม
 ในเมื่อชามันดาอยากจะลองดำเนินชีวิตด้วยตัวเองบ้าง หลังจากที่พ่อกับแม่ดูแลฟูมฟักมาตั้งแต่เด็กจนวันนี้เรียนสำเร็จปริญญาตรีแล้ว เลยขอให้นิรพรเพื่อนสนิทที่เรียนเอกภาษาอังกฤษด้วยกันเป็นคนช่วยเหลือในการสมัครงานครั้งนี้ พูดกันตรงๆก็คือเด็กเส้นนั่นเอง..........................

*****************************************************************************************************