ในวันที่โลกว้าวุ่น ความสับสนทั้งหลายโหมประดังเข้ามาทั้งในโลกจริงและโลกส่วนตัว สวนสวยในฝันกำลังถูกแมลงร้ายและเหล่าวัชพืชรุกราน ความเหนื่อยอ่อนทั้งหลายเริ่มแสดงอาการหนักหน่วงจนเกินกว่าคนตัวเล็กๆคนหนึ่งจะทนได้ คนตัวเล็กๆคนนี้จึงได้แต่นั่งลงกับที่ และแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า

แสงสว่างจากดวงตะวันร้อนแรงทำให้คนตัวเล็กต้องหรี่ตาลง ฟ้าสีฟ้ากระจ่างชัด แม้มีเมฆบ้างแต่ความงามของมันก็ไม่เคยถูกลดทอน สิ่งอัศจรรย์นี้เองที่ทำให้คนตัวเล็กเริ่มพิศวงในใจ ว่าทำไมฟ้าจึงยังงดงามอยู่ได้ น่าหมั่นไส้จริงเชียว

คิดได้อย่างนั้นคนตัวเล็กจึงตะโกน(ในใจ) ฟ้าจ้าฟ้าช่วยแบ่งปันความสุขมาให้บ้างได้ไหม(ขอร้องล่ะขอร้อง)

และจากนั้นก็คิดเองเออเองเป็นตุเป็นตะว่าฟ้าเริ่มแปรปรวน ก้อนเมฆรวมกลุ่มกันเป็นใบหน้าคน และตอบกลับมาว่า ได้สิ ได้สิ ถ้าเธออยากได้กำลังใจก็เอาไปลย

ละม้ายมีอณูสีทองระยิบระยับโปรยปรายลงมาดั่งสายฝนที่หล่นช้าๆ ซึมวาบเข้าตามรูขุมขนและทวารทั้งหลาย สะเก็ดระยับเหล่านั้นพุ่งแล่นสู่สมอง และสั่งการว่า อะดรีนาลีนจงหลั่งออกมาเดี๋ยวนี้

ฮอร์โมนในร่างกายพุ่งปรี๊ดไปตามเส้นเลือด แขนขาที่อ่อนแรงถูกกระตุ้นให้ขยับเขยื้อน ใบหน้ามัวหมองเริ่มกระจ่างใส และแม้แต่หัวใจก็ยังคึกคะนอง

คนตัวเล็กหลับตา ลิ้มรสแห่งความสุข พลังกายพลังใจที่เหือดแห้งแล้งหายกลับคืนมาแล้ว จึงค่อยกระพริบตาปริบๆ มองดูฟ้า(ที่ตัวติต่างว่าเป็นหน้าคน) แล้วกล่าวขอบคุณ

ฟ้าตอบมาว่าไม่เป็นไร และเวลาต่อมาไม่นาน พระพายอ่อนโยนก็เข้าพัดสลายกลุ่มเมฆ กลับกลายเป็นท้องฟ้าสีฟ้าดั่งเดิม

ฟ้ากลับไปเป็นสีฟ้าดังเดิมแล้ว แต่ใจคนตัวเล็กไม่เหมือนเดิม คนตัวเล็กได้รับพลังงานอันยิ่งใหญ่ และหัวใจก็พร้อมเผชิญโลกแล้ว

ต้องขอบคุณท้องฟ้าจริงๆ...

..........................................................................

ถือโอกาสแจ้งข่าวเสียเลยนะ...

งานเขียนของคายตรีอาจไม่มีมาลงบ่อยแล้ว เพราะงานที่ทำเริ่มรัดตัว รัดคอ (เกือบตาย) นานๆครั้งจึงจะได้เจอกันที เพราะฉะนั้น ห้ามลืมกันนะจ้ะ

บ๊าย บาย..............................................................

แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 49 12:42:15