....

...เมื่อรู้สึกตัวอีกที...

ใบหน้าซีกซ้ายก็รู้สึกถึง..ความนุ่มของหมอนที่คุ้นเคย
แปลกนะที่วันนี้ฉันไม่รู้สึกอ่อนเพลียเหมือนวันก่อนๆ

..ฝ่ามือทั้งสองข้างที่ยื่นออกมาจากปลายผ้าห่มนั้นเย็น..เช่นเดียวกับทุกปีที่ผ่านมา

ทุกปีในฤดูหนาว... แม้ว่าอากาศที่นี่จะไม่เย็นมากจนกระทั่งเรียกว่าหนาวได้
แต่อย่างน้อยมันก็เป็นช่วงเวลาสากลที่ทุกคนเข้าใจกันดีว่า... ฤดูนี้หนาวที่สุด

...ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงที่เต็มไปด้วยกองหนังสือที่วางเรียงรายอยู่รอบตัว
รกจริงนะเรา.. แต่ว่ามันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้จริงๆ
โดยเฉพาะบรรยากาศกลางคืนอย่างเมื่อคืนนี้...
...ระหว่างที่เอนตัวลงบนเตียงฉันก็สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่เย็นขึ้นกว่าปกติ
เป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับการหาหนังสือที่ชอบมานอนอ่านก่อนที่จะหลับไป..
และเมื่อคืนฉันก็อ่านหนังสือจบไปหลายเล่มโดยไม่รู้ตัว...

...จะว่าไปแล้วบางครั้งหากได้มีโอกาสกลับมาอ่านหนังสือเก่าๆ ที่เคยอ่านในอดีต..
ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวในเวลานั้นได้ ว่ารู้สึกอย่างไรและทำอะไรอยู่บ้าง
..ซึ่งนั่นก็คือสาเหตุอย่างหนึ่งที่ทำไมฉันจึงชอบเลือกอ่านหนังสือที่เคยอ่านแล้ว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..

แล้วสิ่งที่ได้รับมาจากเมื่อคืนก็คือ ความรู้สึกต่างๆ มากมายที่ฉันยังจดจำได้ดี
มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นและสำคัญเสมอสำหรับตัวฉันเอง...

..แต่ในระยะเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันกลับละเลยมันไป.....
ดังนั้นจึงไม่แปลกสักนิด..ทำไมฉันถึงดูไม่ค่อยมีความสุขเหมือนก่อน
โดยเฉพาะการยิ้มคนเดียวนั้น...ยิ่งเป็นไปไม่ได้..

......ทั้งที่เมื่อก่อนฉันยิ้มให้ตัวเองได้อยู่ตลอดเวลา.....

นอกจากรอยยิ้มที่หายไปแล้ว ก็ยังมีแต่คราบน้ำตาที่มองไม่เห็น..ติดอยู่ในความรู้สึก
ลบอย่างไรก็คงไม่มีทางหายไป เพราะมันเป็นน้ำตาที่สัมผัสไม่ได้...

....มันเป็นความรู้สึกซึ่งคนทั่วไปเรียกว่า ความเสียใจ....

ใช่... ฉันเคยเสียใจมาก ในเรื่องที่ทุกคนต้องเคยเสียใจ..
...และตอนนั้นมันก็ทำให้ฉันร่วงหล่นลงไปในความโดดเดี่ยวที่ลึกสุดจะหยั่งถึงได้

....สิ่งนั้นก็คือ ความเหงา ... ฉันเห็นว่าทุกครั้งที่เกิดเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย..
มันก็จะเข้ามาแทนที่หลังจากทุกอย่างได้ผ่านพ้นไปแล้ว..
ทว่า...หากไม่มีมัน ฉันก็คงจะไม่สามารถหวนกลับมาสู่ความรู้สึกๆ เก่าได้อีก

....ความเหงานี้เอง...ทำให้ฉันก้าวเข้ามาสู่ความว่างเปล่าของรอยต่อทุกช่วงในชีวิต
มันเป็นช่วงที่ได้อยู่กับตัวเองมากที่สุด ได้รู้จักเรียนรู้ตัวเอง...

ฉันจึงกลับมาค้นพบความว่างเปล่าที่แสนอบอุ่นเหมือนเดิมอีกครั้งได้..

...ความว่างเปล่ามันเป็นเหมือนกับอากาศรอบๆ ตัวเรานั้นแหละ...
เราสัมผัสถึงมันได้...แต่ไม่สามารถจับต้องได้..
มันจะช่วยผลักดันให้ตัวเราลุกขึ้นยืนอีกครั้งได้
....พร้อมทั้งยังช่วยสร้างสายลม ซึ่งพัดมาทำให้เรารู้สึกสบายใจ


...ลมหนาวที่กำลังค่อยๆ ...ปลิวเข้าผ่านตัวฉันไปในปีนี้...
ก็คงจะมอบความอบอุ่นสู่ในใจของฉัน เหมือนเคย..

....รวมทั้งความสงบเยือกเย็น..ก่อนที่เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง....

.....