ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 11: Dusit Zoo Tour แสงแดดยามเช้า ส่องผ่านผ้าม่านสีโอรส สะท้อนให้มองเห็นเป็นสีไข่ไก่อ่อนๆ ดิฉันปลุกคุณสามีฝรั่งให้ตื่นและเตรียมพร้อมกับการเดินทางของวันใหม่ ระยะเวลาในการขยับตัวจากที่นอนของคุณสามีวันนี้ ดูเหมือนจะสั้นกว่าทุกวัน ทั้งนี้อาจเป็นเพราะว่า คุณฝรั่งเค้ารู้ว่าจะได้ไปเที่ยว เราสองคนตกลงกันว่าจะไปเที่ยว สวนสัตว์ดุสิต (Dusit Zoo) หรือที่ตอนเด็กๆ เราคุ้นหูกันว่า “เขาดิน” ที่นี่เป็นสวนสัตว์แห่งหนึ่งใน องค์การสวนสัตว์ในพระบรมราชูปถัมภ์ โดยมีสโลแกนเพื่อประชาสัมพันธ์ว่า “เขาดินวนา บ้านของสัตว์ป่า” ปอดสีเขียวกลางกรุง A City Zoo “Green Zon; Zoo in the City” หลายท่าน อาจไม่ทราบถึงความเป็นมาของเขาดินกันมากนัก ว่าเขาดินนั้น เริ่มก่อตั้งขึ้นในสมัย รัชกาลที่ 5 ท่านทรงโปรดเกล้า ให้สร้างเป็นที่พักผ่อนส่วนพระองค์ก่อน จนกระทั่งสมัยรัชกาลที่ 8 ที่มีจอมพล ป.พิบูลสงครามเป็นหัวหน้าคณะรัฐบาล ได้ขอพระราชทานนำสวนสัตว์นี้พัฒนาสร้างเป็นสถานที่สำหรับประชาชนทั่วไป และได้ชื่อว่า “สวนสัตว์ดุสิต” ในวันที่ 18 มีนาคม 2481 (อันนี้ต้องขอขอบพระคุณแผ่นพับที่ได้รับแจกจากสวนสัตว์) ไม่น่าเชื่อว่าสวนสัตว์แห่งนี้จะมีอายุเกือบจะ 70 ปีแล้ว บนพื้นที่ประมาณ 118 ไร่ มีสัตว์นานาชนิดที่ให้เราได้ศึกษา ที่รู้จักกันดีเห็นจะเป็น ฮิปโป แม่มะลิ ดิฉันได้ไปเยี่ยมคุณแม่มะลิมาด้วย เธอนอนขี้เกียจอยู่ในบ้าน แต่อาจเป็นเพราะเธออายุมากแล้วก็เป็นได้ ทำให้เธอนอนผึ่งพุงอยู่อย่างนี้ ดิฉันจำได้ว่าตัวเองรู้จักแม่มะลิมาตั้งแต่เรียนอยู่สมัยประถม แม่เคยพาไปเดินเที่ยวในเขาดิน ตอนนั้นยังเป็นบ่อเก่าๆ เล็กๆ อยู่เลย ตอนนี้ บ้านแม่มะลิเปลี่ยนไป ดูทันสมัย สะอาดสะอ้าน แม่มะลิมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีก 2 ตัว อยู่บ่อใกล้ๆ กัน แต่หน้าของแม่มะลิดูเหนื่อยล้าลงไปมาก ปัจจุบันการจัดการภายในสวนสัตว์แห่งนี้มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้น มีการแบ่งส่วนของสัตว์เป็นโซนต่างๆ โดยข้างหน้าแต่ละโซนจะมีรูปปั้น สัตว์ชนิดนั้นๆอยู่ เพื่อให้คนมาชมได้ทราบกันก่อนเข้าชมบริเวณนั้น บริเวณสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์สะเทิน มีสวนหย่อมเล็กๆ มีรูปปั้นไดโนเสาร์ งูน้อย ที่ใครผ่านไปมาต้องเข้าไปถ่ายรูป คุณสามีฝรั่งก็ไม่พลาด ต้องเข้าไปอิงแอบแนบน้องไดโน ถ่ายรูปเหมือนกัน บริเวณที่บ้านของน้องหมีชนิดต่างๆ ด้านหน้ามีรูปปั้นหมีอยู่ 3-4 ตัว หน้าตาดูค่อนข้างดุร้าย ไม่เห็นเหมือนตุ๊กตา Teddy Bear อย่างที่เราเคยเห็นกัน คุณสามีของดิฉันก็ไม่ละความพยายามอุตส่าห์ปีนป่าย เข้าไปเป็นสมาชิกอีกหนึ่งหมี เพื่อเก็บภาพมาเป็นที่ระลึก บริเวณหน้าบ้านของแม่มะลิ ดิฉันประทับใจมาก เพราะมีมีรูปฮิปโปการ์ตูน พร้อมกับหุ่นปั้น ถังขยะฮิปโปอ้าปาก มีพวงแก้มเป็นสีชมพู ขนาดกะทัดรัด ดูเป็นฮิปโปที่ คิกขุ โนเนะมากที่สุดที่ดิฉันเคยเห็นมา ดิฉันทนไม่ได้ ต้องขออนุญาตกอดฮิปโปน้อยถ่ายรูปซะหน่อย แหมก็น่ารักน่ากอดขนาดนั้นใครจะอดใจได้ล่ะ..แต่เอ๊ะ... มานึกได้ทีหลังว่า อ้าว นี่ฉันกอดถังขยะถ่ายรูปนี่นา ไม่น่าเชื่อ ทำไปได้....พอกันเลยทั้งสามี และภรรยา นอกจากนั้น ใครๆ ที่เคยไปเขาดินในระยะเวลาไม่นานมานี้ คงจะจำกันได้ว่ามีร้านขายไก่ทอดแบรนด์อินเตอร์ ที่มีชื่อเสียงอยู่ในบริเวณใจกลางเขาดิน ประจวบกับเราสองคนเริ่มเหนื่อย และพยาธิในท้องเริ่มส่งเสียงกันระงมเซ็งแซ่ เลยตัดสินใจจูงมือเดินเข้าไปในร้าน ที่เต็มไปด้วยผู้คน โดยเฉพาะเด็กเล็กๆ คุณสามี ทำหน้าทำตา ล้อเล่นกับเด็ก โต๊ะข้างๆ ขณะดิฉันกำลังสั่งอาหารที่ เคาท์เตอร์ “เพิ่มเงินไหมคะ จะได้รับโปรโมชั่น Cheesy Fried เป็นเมนูใหม่ของร้าน” ด้วยความเป็นคน “ชอบของแปลก” อย่างดิฉัน เสนออะไรแปลกๆ มาก็เอาหมด พนักงานวางแก้วโค้ก กล่อง French Fried ปกติ แล้วหันไปหยิบกระปุก Chesse ลักษณะข้น หนืดสีส้ม และกระปุกข้าวกรุบกรอบมาเป็นเครื่องเคียง เรียกเอารอยยิ้มของดิฉันออกมา นึกในใจว่า “มันคิดกันได้อย่างไร” แปลกดีนะคะ ร้านอาหารฝรั่งแบบ Fast Food ในเมืองไทย รู้ว่าคนไทยเราน่ะ ยังไง๊ ก็ขาดไม่ได้กับการรับประทาน ข้าว จึงนำเอาข้าวมาประยุกต์กับอาหารฝรั่งกันไปได้ เช่นร้านนี้ ที่มีสัญลักษณ์เป็นลุงแก่ตัวอ้วนถือไม้เท้ายืนเฝ้าหน้าร้าน ก็เอาข้าวกรุบกรอบมาเป็นเครื่องเคียงของ French Fried อีกร้านหนึ่ง ที่มีตัวตลกยืนแทนลุงอ้วน ก็เอาข้าวมาดัดแปลงประกบกับชิ้นเนื้อ แทนขนมปัง เป็นเบอร์เกอร์พันธุ์ผสม หรือลูกครึ่งแฮมเบอร์เกอร์ ก็ทำกันไปได้เนอะ นับถือจริงๆ คนไทย แน่นอนเลยค่ะ เมื่อคุณสามีเห็น ถึงกับตะลึง ขอถ่ายรูปเป็นหลักฐานเพื่อส่งกลับประเทศสักหน่อย ดิฉันว่า ต่อไปอาจออกคอลเลคชั้นใหม่มา มีแบบน้ำพริกกะปิเป็นเครื่องเคียงกันก็เป็นได้ หลังจากท้องอิ่ม จึงออกเดินทางต่อ ก่อนที่หนังตาของเราจะหย่อน มุ่งหน้าไปยังสถานที่จำลองหลุมหลบภัย สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ด้านหน้าเป็นทางเดินลงไป เหมือนเป็นสถานที่ลับอะไรสักอย่าง พอเข้าไปข้างในแล้ว อุณหภูมิค่อนข้างจะเย็น และชื้น อ่านรายละเอียดดูแล้วพบว่า ที่หลบภัยนี้จุคนได้ถึง 400 คนเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อ สมัยก่อนนี้ คนเราก็ลำบากเหมือนกันนะต้องคอยวิ่งหนีกระสุน หรือต้องมาเบียดเสียดกันในที่แคบๆ แบบนี้ นอกจากนั้นบริเวณสวนสัตว์เขาดินแห่งนี้ยังมีสัตว์ป่าอีกหลายชนิด มีทั้งสัตว์ที่ยังมีจำนวนมาก เช่นพวกลิง ชิมแพนซี นกหรือสัตว์เลื้อยคลานต่างๆ และนอกจากนั้นยังมีสัตว์ป่าที่ใกล้จะสูญพันธ์อยู่อีกด้วย ทางสวนสัตว์จัดเป็นบริเวณไว้เป็นพิเศษสำหรับ “สัตว์ป่าสงวนของไทย” บางคนอาจยังพอจำได้ ตอนเด็กๆ ที่คุณครูเคยสอนให้ท่องจนติดปาก “แรด กระซู่ กรูปรี (โคไพร) ควายป่า ละอง (ละมั่ง) สมัน เลียงผา กวางผา” ตอนแรกก็คิดว่ามีแค่นี้ แต่เมื่อได้ไปศึกษาในวันนั้นจึงรู้ว่า ณ ปัจจุบัน มีสัตว์จำนวนมากขึ้นที่ถือว่าเป็นสัตว์สงวน เช่น “นกเจ้าฟ้าหญิงสิรินธร นกแต้วแร้วท้องดำ นกกระเรียน แมวลายหินอ่อน สมเสร็จ เก้งหม้อ พะยูน” น่าแปลก ทำไมนะจำนวนสัตว์สงวนของไทยจึงเพิ่มขึ้น นั่นก็เป็นมุมกลับที่แสดงถึงการลดลงของจำนวนสัตว์เหล่านี้ สงสัยไหมว่า ทำไมล่ะ สัตว์ป่าจึงสูญพันธ์มากขึ้น เป็นเพราะอากาศเสียเหรอ หรือว่าสัตว์พวกนี้ไม่มีอาหาร หรือที่อยู่อาศัย คิดกันดูดีๆ สิ ใช่พวกเราหรือเปล่าที่เรียกตัวเองว่า “มนุษย์” ที่เป็นปัจจัยหลักของการสูญพันธ์ของสัตว์ป่า มนุษย์ผู้ที่ควรแสดงความรับผิดชอบต่อการกระทำต่างๆ เหล่านี้ หายไปไหนกันหมด... ภาพเศร้าๆ ของอีกความรู้สึกหนึ่งของสัตว์ร่วมโลก ที่เชื้อพันธุ์ใกล้เคียงกับมนุษย์อย่างเรา ถูกถ่ายทอดผ่านกรงใบใหญ่ ที่มันเล็กมากเมื่อเทียบกับป่า ตรงเข้าสู่ใจดิฉันในทันทีแรกเห็น ลิงตัวหนึ่งนั่งทำหน้าตาเบื่อโลกอยู่ในกรง มองดูผู้คนที่ผ่านไป ผ่านมาในชีวิตของมัน ต่างก็ชี้ชวนกันดู หัวเราะเจ้าลิงน้อยอย่างสนุกสนาน ทำให้ดิฉันนึกถึงการแสดงศิลปะของชาวจีนคู่หนึ่ง ที่เคยออกข่าวเมื่อเร็วๆ นี้ มีหญิง-ชาย คู่หนึ่ง สร้างกรง ขนาดเท่าห้องๆ หนึ่ง ตั้งอยู่ใจกลางสวนสัตว์เปิด ทั้งคู่ใช้เวลากิน นอนในนั้นตลอดหนึ่งสัปดาห์ แสดงแง่มุมกลับ ว่ามนุษย์จะรู้สึกอย่างไร เมื่อตนเองถูกจับมาใส่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ วันๆ หนึ่งมีสัตว์ป่าวนเวียนมาเยี่ยมชมตลอดเวลา สำหรับดิฉันเป็นแง่มุมที่สะท้อนสังคมได้ดีทีเดียว จะว่าไปแล้ว ในปัจจุบันการปล่อยให้สัตว์อยู่ในป่า ก็อาจไม่ปลอดภัยเท่ามีเจ้าหน้าที่ดูแลในสวนสัตว์แบบนี้ อย่างน้อย เขาดินวนา ก็มีส่วนในการรักษา เพาะพันธุ์สัตว์ป่าต่างๆ ให้ปลอดภัยและมีจำนวนมากขึ้น เห็นได้จากป้ายที่ติดไว้ว่า “โปรดอย่าให้อาหารสัตว์” แต่...วิธีนี้..ได้ผลจริงหรือ วันนั้น ขณะดิฉันกำลังอ่านป้ายภาษาไทยที่อยู่ตรงหน้าของดิฉัน และแปลเป็นภาษาอังกฤษให้คุณสามีเข้าใจ อยู่ด้านบนของกรงชิมแพนซีตัวหนึ่ง เวลาเสี้ยววินาที ที่บริเวณเดียวกันกับป้ายนั้น เหลือบเห็นมนุษย์มักง่าย โยนสิ่งของต่างๆ เข้าไปในกรงสัตว์ อะไรกันเนี่ยคนเรา ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ป้ายก็ภาษาไทย อ่านกันไม่ออกหรืออย่างไร... ดิฉันทนยืนบริเวณนั้นไม่ไหวอีกต่อไป เพราะกลัวว่าความรู้สึกในใจจะพุ่งพรวดออกมา นำพาให้ตัวเองซวยไปด้วย จึงย้ายจากมุมมองด้านบน ลงมาชั้นล่าง อยู่ระดับเดียวกับเจ้าลิงน้อย มีเพียงแต่กระจกใสกั้นระหว่างเรา เจ้าชิมแพนซีขนออกสีเหลือบแดงตัวนั้น กำลังเคี้ยวอะไรอยู่นะ ดิฉันเริ่มสงสัย เพราะมันทำท่าเคี้ยวบางอย่างในปาก เหมือนคนเรากำลังเคี้ยวหมากฝรั่ง ทุกอย่างตอบความสงสัยของดิฉันทันใด เมื่อเจ้าลิงน้อยเผลอ สิ่งที่อยู่ในปากหลุดออกมาจนเกือบร่วงหล่นลงพื้นดิน ทำให้ดิฉันแทบไม่เชื่อสายตา สิ่งของนั้นคือเหรียญ 1 บาทไทยนี่แหละค่ะ คุณขา ลิงจะเอามาจากไหนได้ ถ้าไม่ใช่จากมนุษย์!! บทเรียนจากการไปเยี่ยมชมสวนสัตว์ครั้งนี้ จุดชนวนอารมณ์การเขียนเรื่องของดิฉัน อยากให้มนุษย์อย่างพวกเรา แสดงความรับผิดชอบต่อชีวิต ทุกชีวิต.. การท่องเที่ยวเป็นสิ่งที่ดี ให้ความรื่นรมย์ และความรู้ แต่ทำไมเล่า เราจึงไม่มีความรับผิดชอบต่อแหล่งเรียนรู้นั้น อยากขอร้องท่านผู้ใดที่เข้ามาอ่านเรื่องราวเหล่านี้ มีโอกาสพาลูกหลานไปเที่ยวสวนสัตว์ หรือมีคนรู้จักจะไปเที่ยว กรุณาช่วยกันบอกต่อ สั่งสอนลูกหลานกันบ้างให้ช่วยรักษากฎระเบียบ รู้จักอ่านกันซะบ้างป้ายต่างๆ ที่เค้าติดไว้ เพราะนั่นจะเป็นนิสัยที่ติดตัวของเขาไปตลอด เขาจะเติบโตขึ้นเป็นประชากรที่ดีของประเทศหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการสั่งสอนของคุณ ทางสวนสัตว์เองน่าจะมีมาตรการใดที่เด็ดขาดมากกว่านี้ เพราะจากที่ดิฉันเห็นมานั้น ไม่ได้แสดงว่าป้าย “ห้ามให้อาหารสัตว์นั้น” จะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเลยค่ะ...ฝากให้ทุกคนช่วยดูแลธรรมชาติ สัตว์ป่า หรือทรัพยากรอื่นของประเทศชาติ ลูกหลานจะได้มีแหล่งเรียนรู้ธรรมชาติที่มีคุณค่าแบบนี้อีกต่อไป แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 49 07:11:16 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 49 17:58:38 จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 2 พ.ย. 49 16:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แวะมาหรรษกับเรื่องของมิสซิสอาร์โนลด์ค่ะ อ่านตอนที่11แล้ว รู้สึกได้ถึงความเป็นครูของคนเขียนเลยนะคะ (เอ...หรือว่าเราจะคิดไปเองเนี่ย) จากคุณ : Bralee - [ 2 พ.ย. 49 16:38:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามไปเที่ยวสวนสัตว์ค่ะ อืม เห็นด้วยเลยค่ะ เรื่องวินัยเนี่ย คงต้องช่วยกันสอนเด็กๆ และอาจจะต้องสอนคนใกล้ตัวที่ไม่เด็กด้วยเหมือนกัน เพราะที่เคยเห็นมาบางทีก็ไม่ค่อยเด็กแล้วค่ะ จะว่าป้ายไม่เด่นก็ไม่น่าใช่ เคยไปดูหมีแพนด้า ป้ายติดตัวใหญ่ว่าห้ามใช้แฟลช ...และแล้วป้ายก็ไม่ได้ผล จนหลังๆ ยามต้องเอาเทปดำแปะแฟลชกล้องทุกกล้องแทน (แต่ก็ยังเห็นมีแสงแว๊บๆออกมาจากหลายกล้องเหมือนเดิม...เฮ้อคนเรา) จากคุณ : จริง - [ 2 พ.ย. 49 17:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาอ่านค่ะ... จากคุณ : keroobob - [ 2 พ.ย. 49 17:55:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ Bralee คุณ จริง และคุณkeroobob มากๆ เลยค่ะ ถึงแม้ดิฉันจะหายไปนาน แต่ยังรู้สึกถึงความอบอุ่น เหมือนเดิมเลยค่ะ คุณ Bralee คะ---สงสัยดิฉันจะมีจิตใต้สำนึกเป็นครูจริงๆ แน่เลย แอบใครไม่มิด อิๆๆ คุณจริง---เจอประสบการณ์เดียวกัน มันน่าอึดอัดใจนะคะ เฮ้อ พูดยากเนอะ คนเรา ไม่รู้จะให้ใครมาช่วยสอนดี ตอนนี้เราทำได้แต่เตือนแต่บอกนักเรียนของเรา หวังว่าอนาคตเค้าจะไปสอนลูก หลานเค้าอีกทีค่ะ คุณ keroobob---ขอบคุณที่ติดตาม แวะมาอ่านค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 2 พ.ย. 49 18:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นั่นสิ ป้ายเตือนก็ไม่เคยสนใจกัน เฮ้อ (พิมพ์สระเอเป็นสระแอหลายที่นะคะ) จากคุณ : scottie - [ 3 พ.ย. 49 00:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอขอบพระคุณ คุณscottie มากๆ เลยค่ะ ดิฉันได้ตรวจแก้ไขไปบ้างแล้ว อย่างไรก็ดี ถ้าพบเห็นอีก ก็แนะนำกันมาได้เสมอค่ะ...ขอบพระคุณอีกครั้งค่า จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 3 พ.ย. 49 07:12:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมยังติดตามอ่านอยู่ครับ สมาคมที่คุณว่านั้นมีประโยชน์แน่ แต่ผมว่ากว่าที่น้องใหม่จะรู้จักและเข้ามาสมัคร ก็อาจโดนเสียค่าไม่รู้แบบคุณอาร์โนลด์โดนมาแทบทุกคนนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 พ.ย. 49 07:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านตอนแรกเจอชื่อสมาคมก็อมยิ้มแล้ว แต่เรื่องเขาดินเนี่ย อ่านแล้วชวนนึกถึงอดีตจริงๆ แม่มะลินี่อายุกี่ขวบแล้วไม่รู้นะครับ เท่าที่รู้ แกอยู่เคียงคู่เขาดินมานาน แล้วก็เป็น 'แม่'มะลิ มาแต่ไหนแต่ไรด้วย สมัยเด็ก จำได้เคยมีข่าวฮิปโปที่อยู่คู่แม่มะลินี่แหละ กินถุงพลาสติกที่คนทิ้งลงไป แล้วก็ตาย พออ่านเรื่องของคุณจนจบก็เลย เฮ้อ...เศร้าใจ ปล. อยากดูรูปประกอบ อิอิ จากคุณ : ninaM - [ 3 พ.ย. 49 08:07:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ออกไปแป๊บเดียว คุณเจียวต้าย กับคุณ ninaM ก็เข้ามาพอดีเลย ขอบคุณค่ะ คุณเจียวต้ายคะ นั่นสิดิฉันว่าคงอีกหลายคนเลย ที่เป็นแบบดิฉัน ซื่อบื้อ ค่ะ อิๆๆๆ คุณ ninaM อยากเห็นรูป เข้าไปใน my blog ได้เลยค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 3 พ.ย. 49 08:15:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าตั้งสมาคมมิสซิสสอาร์โนลด์คงได้เป็นประธานนะครับ พูดถึงเรื่องลิงในสวนสัตว์ผมมีเรื่องตลกจะเล่าให้ฟังนะครับ ไว้จะโพสต์เอาไว้นะครับ จากคุณ : จัยวาริน - [ 3 พ.ย. 49 13:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะตามไปอ่านค่า จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 3 พ.ย. 49 22:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัดดีค่ะ เพื่อนๆ นักอ่านและนักเขียน วันนี้แวะมาบอกค่ะ ว่า โฆษณาของคุณสามีออกแล้วค่ะ แวะไปดูได้ที่ The mall ทุกสาขา (cleaning shelf) หรือ เข้าไปดูได้ที่ นี่ค่ะ http://speedyactor.multiply.com/video/item/12 แต่ยังเป็นเวอร์ชันไม่สมบูรณ์นะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 9 พ.ย. 49 16:51:55 ]