เพราะชีวิตไม่อาจแยกจากกับความทรงจำ
ยิ่งเรามีชีวิตเติบโตไปเท่าไหร่ ความทรงจำก็ยิ่งพอกพูนขึ้นไปเท่านั้น

หลายครั้งที่การได้พบกัน ได้มีเสี้ยวนึงของชีวิตร่วมกับใครสักคนสร้างความรู้สึกดีๆให้กับเรา กลายเป็นความทรงจำดีๆที่เราอยากจะเก็บเอาไว้นานๆ

จนเมื่อช่วงเวลาแห่งความพัดพรากมาถึง
และทุกครั้งมันก็ทำให้ใจเราเป็นทุกข์
ทุกข์ที่เราต้องยอมรับโดยไม่อาจทำอะไรได้
ทุกข์ที่เรารู้ว่าสักวันมันจะต้องมาถึง

สิ่งเดียวที่อยากจะขอคืออย่าให้มันมาถึงก่อนเวลาอันควรเลย
เพราะเมื่อเวลานั้นมาถึง

ความทรงจำดีๆที่เราเคยมี
จะกลับกลายเป็นปลายมีดคมที่คอยตามกรีดแทงเราไปตลอดเวลาที่เหลือในชีวิต สร้างรอยแผลบาดลึกไว้ในใจเราไปตลอดกาล

แด่ ทุกคนที่เรารัก และจะอยู่ในความทรงจำของเราไปตราบชั่วชีวิต
http://www.openfest.net/shortfilm/story-288#comment