เคยมีความรู้สึกบ้างไหมว่าเห็นคนในครอบครัวกลายเป็นคนแปลกหน้า พ่อกลายเป็นตาแก่จู้จี้ที่มีเรื่องบ่นได้ตลอดทั้งวัน เห็นพี่สาวเป็นคนที่หมกมุ่นอยู่แต่ในโลกของตัวเอง บางครั้งก็พูดกันคนละเรื่องที่เข้าใจ และน้องสาวกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวเพียงพริบตาเมื่อมีเรื่องบางอย่างเข้ามา

คนที่เคยคิดว่าเป็นที่พักพิงแหล่งสุดท้ายกลับเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่มีที่ว่างสำหรับเรา

ความคิดเหล่านี้เข้ามาอยู่ในหัวสมองเธอตั้งแต่เมื่อไรกัน เธอไม่เคยรู้สึกตัวว่าเกิดช่องว่างบางอย่างในครอบครัวตั้งแต่แม่ทิ้งทุกคนไป แล้วมันยิ่งขยายกว้างขึ้นจนเหมือนกับอยู่คนละโลก และพูดกันคนละภาษา

เธอคิดถึงแม่ แต่พอพูดเรื่องนี้กับพ่อขึ้นมาทีไร พ่อที่เห็นว่าใจดีตลอดมากลายเป็นอีกคนหนึ่งที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว และโมโหง่าย คำหยาบคายหลุดออกมาจนนับไม่ถ้วน ไม่เหลือภาพของสามีที่เคยรักภรรยาของตัวเองเลยสักนิดเดียว

ส่วนพี่สาวไม่ต้องพูดถึง คนที่พูดจ้อตลอดเวลากลายเป็นคนบ้าใบ้ทันทีเมื่อถามถึงเรื่องแม่ พี่สาวเป็นคนเดียวที่เห็นแผ่นหลังของแม่ยามหิ้วกระเป๋าจากบ้านนี้ไป แต่พี่สาวไม่เคยปริปากเล่าเรื่องนี้ให้น้องฟังราวกับไม่เคยเห็นมัน คนที่พอปรับทุกข์ด้วยได้คงเป็นน้องสาวที่อยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน และถึงอย่างนั้นน้องสาวก็ไม่ต่างจากคนอื่น บางครั้งเป็นน้องสาวที่ดี บางคราวก็กลายเป็นคนน่ารำคาญ

เมื่อคนในครอบครัวกลายเป็นแบบนี้แล้ว เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่มีใคร ทุกคนล้วนทิ้งเธอไปหมด รวมถึงแม่ที่รักที่คิดว่าต่อให้โลกถล่มทลายก็จะไม่มีวันทิ้งพวกเธอไป

เธอชอบนอนร้องไห้ตอนกลางคืน ใจหนึ่งคิดถึงแม่ อีกใจหนึ่งนั้นทั้งโกรธทั้งเกลียดคนที่ทำลายโลกทั้งใบของเธอ แล้วคนอื่นก็ทำเป็นหูหนวกตาบอด ไม่มีใครมาสนใจความทุกข์ของเธอสักคนเดียว

เป็นเวลาหลายปีที่เธอต้องอยู่ในบ้านที่เหมือนเป็นคนแปลกหน้ามากกว่าเป็นคนในครอบครัว ความทุกข์ระทมที่สั่งสมถูกระบายผ่านผองเพื่อน ความสนุกสนานเพียงชั่วคืน และยาที่ริเริ่มลองมันตามคำชวนของคนรอบตัว

หลายปีทีเดียวที่ต้องอยู่ในโลกแห่งความสุขที่ตัวเองสร้างขึ้น แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ความทุกข์ในใจจะหมดไป มันกลับเพิ่มพูนขึ้นจนล้มปริ่ม กระทั่งถึงวันที่เธอต้องพบกับความสูญเสียอีกครั้ง เธอไม่รู้สึกอะไรนอกจากความว่างเปล่าเมื่อได้เห็นศพพ่ออยู่ในโลง

พิธีศพของพ่อผ่านไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงพูดคุยที่ไม่ได้แสดงความเศร้าโศกเสียใจ พ่อไม่ใช่คนที่พี่น้องชอบเท่าไรนัก และเธอเพิ่งรู้ว่าพ่อปลีกตัวแยกจากคนอื่นมานับตั้งแต่ถูกแม่ทิ้ง จมปลักอยู่ในความสูญเสียที่ไม่มีวันเรียกกลับคืนมาได้

และเป็นครั้งแรกที่เธอได้มองพี่สาวเต็มตา ภาพครั้งสุดท้ายที่เธอจำได้คือเด็กสาวที่มีความฝันมากมายอยู่ในแววตา แต่ตอนนี้เธอกลับเห็นว่าคนตรงหน้าคือหญิงสาวคนหนึ่งที่มีแววตาอมโศก ทิ้งความฝันของตัวเองเพื่อค้ำจุนครอบครัว และถึงอย่างนั้นในดวงตาที่ได้เห็นก็แฝงความหนักแน่นมั่นคงไว้ จนเธอนึกสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้คือพี่สาวของเธอจริงหรือ

“เราควรหันหน้าเข้าหากันเสียที”

นั่นคือคำพูดของพี่สาวหลังจากจัดการกับงานศพของพ่อเสร็จ เธอได้มีโอกาสสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของกันและกัน เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองนั้นเปลี่ยนแปลงไปมาก เด็กสาวท่าทางสดใสกลายเป็นหญิงสาวที่มีแววตาคมกร้าน และรู้ถึงความแปดเปื้อนของตัวเอง ผิดกับน้องสาวที่กำลังมีอนาคตทอดยาวไปไกล น้องกำลังจบปริญญาในไม่ช้า

แต่มันไม่สายไปหน่อยหรือที่เพิ่งหันหน้าเข้าหากันตอนนี้ โลกของเธอแตกสลายไปนับแต่ครั้งนั้น ไม่มีใครสักคนที่เหลียวมองเธอ

ไม่รู้ว่าเธอหลุดคำพูดอะไรออกไปบ้าง แต่มันทำให้ดวงตาของพี่สาวรื้นชื้นด้วยน้ำตา เธอเห็นพี่สาวจ้องมองกลับมาด้วยแววตาขอโทษและสำนึกผิด มันยิ่งทำให้เธอบ้าคลั่งและปล่อยโฮออกมาอย่างหมดความอดทน

“เพราะพี่มองแต่ความรู้สึกของตัวเอง จึงลืมที่จะมองคนอื่นว่าเป็นยังไง พ่อรักแม่มากเลยทำใจไม่ได้ที่ถูกทิ้งไปแบบไม่ไยดี พวกเราทำพลาดมาหลายปี เรามัวแต่มองตัวเอง”

มันเป็นคำพูดที่ไม่รับผิดชอบเอาเสียเลย เหมือนกับพี่สาวจะโทษทุกคนว่าเรามองแต่ตัวเอง ไม่เคยมองคนอื่น

ทำไมถึงพี่สาวถึงมีความคิดแบบนี้ได้

“เรามัวแต่เดินวนรอบตัวเองมานาน มัวแต่คอยตามหาความรักที่สูญเสียไป จึงไม่เคยเงยหน้าขึ้นมองเลยว่ายังมีความรักของคนในครอบครัวคอยช่วยทดแทน ขอโอกาสให้พี่ได้ไหม ให้เราได้มีโอกาสแก้ตัว”

เธอไม่อยากยอมรับว่ามันจะทำได้จริง เวลาที่สูญเสียไปและช่องว่างของความห่างเหินที่คั่นกลางระหว่างกันจะถูกถมเต็มได้หรือ แล้วพี่สาวจะทำอย่างไร ถ้ารู้ว่าจะมีอีกชีวิตหนึ่งเกิดขึ้นมาในตัวของเธอ ทุกอย่างอาจจะสายไปแล้วก็ได้เมื่อเธอได้สร้างความผิดพลาดจนยากแก้ไขขึ้นมา

หรือว่าเธอควรจะเลิกเดินวนรอบตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนอื่น มองความรักของพี่สาวที่พยายามส่งมาหลายปี แต่เธอไม่เคยรับรู้ มองคนในครอบครัวที่เคยคิดว่าเป็นคนแปลกหน้า แต่เป็นเธอเองที่ทำตัวแบบนั้น

เธอควรมองความรักที่อยู่เพียงเอื้อม แต่ไม่เคยไขว่คว้าหามัน บ้านที่เคยคิดว่าไม่มีที่ว่างสำหรับเธอ ความจริงแล้วอาจมีที่ให้มากมาย โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยก็เป็นได้