ความคิดเห็นที่ 1 ---------------------------------- ห่วงใย ---------------------------------- เคยบ้างไหมครับ รู้สึกเป็นห่วงใครคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันเลย เพียงแต่เห็นเธอนั่งมองเหม่อในร้านเท่านั้นเอง แต่ผมก็รู้สึกถูกชะตา และเป็นห่วงเป็นใยเธออย่างประหลาด .... หลายต่อหลายคืนที่ผมพยายามที่เล่นเพลงที่น่าจะตรงใจของเธอ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเพลงใดที่ทำให้เธอหันมามองที่ผมได้เลย แววตาของเธอยังคงเหม่อมองไปยังดินแดนที่แสนไกล ที่ที่เธอทิ้งหัวใจของเธอเอาไว้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงอยากจะให้เธอเก็บหัวใจดวงนั้นเอาไว้กับตัว “เป็นเพราะเรา เป็นเพราะเรามากกว่า เป็นเพราะใจ เป็นเพราะใจเราอ่อน อ่อนแออยู่เสมอ เพียงพบคนถูกใจ เก็บมาใส่ดวงใจฉันไว้ หวังลมๆ มากมาย...” วันนี้ท่าทางจะมีคนอกหักอยู่เยอะ เพลงที่ขอมาส่วนใหญ่จึงเป็นเพลงอกหักรักคุด และเพลงใจบางๆ เพลงนี้ก็เป็นอีกหนึ่งเพลงอกหักยอดฮิตที่มีคนขอขึ้นมา ผมร้องออกไปด้วยน้ำเสียงที่ชวนเหงา และแอบมองไปทางเธอคนนั้น “แล้วเป็นไงพอหัวใจต้องเจ็บ เขาคนดีมีแล้วมีคนอื่น เจ็บใจอยู่อย่างนั้น เพียงพบความผิดหวัง ได้แต่ปลอบ.. ปลอบใจตัวเอง ไปหวังอะไรมากมาย...นะใจ ..” น่าแปลก...เสียงเพลงธรรมดาๆ เพลงนี้ สามารถทำให้เธอหันมามองทางเวทีได้ ผมว่าไม่เธอมีความหลังกับเพลงนี้ เพลงนี้ก็ต้องแทงใจดำของเธออย่างแรง “...เป็นเพราะใจเราอ่อน อยากทำหัวใจขึ้นใหม่ อยากตบแต่งดวงใจเล็กๆ ให้แข็งแรงพอจะทนไหว พอแล้วพอ พอฉันพอดีกว่า คิดไปเอง ทำให้ใจต้องเจ็บ เจ็บใจอยู่อย่างนั้น เพียงพบความผิดหวัง ได้แต่ปลอบ.. ปลอบใจตัวเอง หวังอะไรมากมาย..นะใจ” เพลงจบแล้ว การร้องสดของผมในคืนนั้นก็จบลงไป แต่สมองของผมยังจำภาพของแววของเธอตอนที่เธอหันมาสบตาผมในเพลงใจบางๆ อยู่เลย แววตาที่เศร้าเศร้า และเปลี่ยวเหงา ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่อยากจะให้เธอเป็นอย่างนั้นเลย แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังไม่กล้าเข้าไปทักเธออยู่ดี เวลาก็ผ่านล่วงไปอีกหลายคืน ผมยังคงเฝ้าร้องเพลงใจบางๆ อยู่ร่ำไป แม้ว่าจะไม่มีคนขอ จนทำให้พี่เจ้าของร้านแซวว่าผมไปอกหักอะไรมาหรือเปล่า ผมก็ได้แต่เพียงยิ้มน้อยๆ ตามประสาคนที่ไม่ช่างพูดอย่างผม และแล้วคืนหนึ่ง เหมือนฟ้าประทานให้ผมได้พูดคุยกับเธอ คืนนั้นเธอคงมีเรื่องที่ต้องให้คิดมากกว่าปกติ เธอจึงนั่งเหม่มองไปไกล ไม่สนแม้แต่เสียงเพลงที่ผ่านเข้าหู ผมเห็นเธอยกเหล้าขึ้นดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า “ร้านปิดแล้วครับ” ผมตัดสินใจเป็นคนเดินไปบอกเธอเอง และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอเมื่อร้านสว่าง เพราะเธอจะออกไปจากร้านก่อนที่ร้านจะปิดทุกครั้ง ดวงหน้ากระจ่างของเธอ แม้ว่าจะไม่สวยสะดุดตา แต่ก็ซ่อนความน่ารักเอาไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว และใบหน้านี้หากว่าเธอยิ้มก็คงจะสวยไม่ใช่น้อย “ขอโทษค่ะ” ผมรู้ว่าเธอพยายามที่จะครองสติให้อยู่ เธอพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าสะพายสีสวย แต่ทันใดนั้นเองเธอก็ทำท่าพะอืดพะอม ผมก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอคงจะไม่ไหวแล้ว จึงรีบฉุดเธอเข้าไปในห้องน้ำ คราวนี้เธออาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ส่วนตัวผมเองก็คอยส่งน้ำให้เธอบ้วนปาก พร้อมกับลูบหลังเธอ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจะต้องเป็นห่วงเธอ ซึ่งเป็นคนแปลกหน้าสำหรับผมโดยสิ้นเชิง “ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวเสียงแผ่วพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งแบบคนที่หมดแรง ผมคิดว่าเธอคงอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุงแล้วล่ะงานนี้ “ไปนั่งพักผึ่งลมหน่อยไหมครับ” เธอพยักหน้าตอบคำถามของผม ผมจึงแตะที่ไหล่ของเธอเบาๆ เพื่อหากว่าเธอล้มลง ผมจะได้คว้าตัวเธอได้ทัน สายลมเย็นๆ จากแม่น้ำสายหลักของประเทศ ทำให้ใบหน้าของเธอดูดีมากขึ้น ประกอบกับผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำหมาดๆ ที่ผมยื่นให้เธอเช็ดหน้าตาก็คงพอจะทำให้เธอสดชื่นขึ้น “ขอบคุณนะคะ คุณกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันนั่งสักพักก็กลับแล้ว” “ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ยังไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่” ผมพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ไปให้ และนั่นก็ทำให้ผมได้รอยยิ้มจากเธอ แม้ว่าดวงตาของเธอจะมีแววโศก แต่ว่ารอยยิ้มของเธอจับใจผมเหลือเกิน ผมอยากจะให้เธอยิ้มอย่างสดใส แต่ก็น่าแปลกที่ผมเองไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินไปกว่าความรู้สึกที่เพื่อนพึงมีให้กัน “คุณชื่ออะไรคะ” เธอเริ่มบทสนทนาพร้อมรอยยิ้มที่แห้งแล้ง “เรียกผมว่า ‘ที่รัก’ ก็ได้ครับ” พอผมพูดออกไปผมก็ได้เห็นสีหน้าแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ เล่นเอาผมหลุดหัวเราะออกมาเลยทีเดียว “ผมชื่อกานต์ครับ แปลว่าที่รัก” ...มีต่อค่ะ.... จากคุณ : mrs_ricken - [ 4 พ.ย. 49 01:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ‘ที่รัก ขอเรียกแบบนี้ละกัน’ เธอตัดสินใจเรียกผมว่าที่รัก แทนที่จะเรียกว่ากานต์เหมือนกับคนอื่นๆ แต่น่าแปลกที่ผมรู้สึกดี เมื่อคืนเธอยิ้มและแนะนำตัวว่าเธอชื่อ ‘นัต’ เธอทำงานอยู่แถวนี้จึงแวะมากินข้าวฟังเพลง ดื่มอะไรเล็กน้อยก่อนที่จะกลับบ้าน เธอพูดถึงตรงนี้เธอก็นิ่งเงียบไป สายตาของเธอเหม่มองแม่น้ำที่ตอนนี้เป็นสีดำสนิท แต่ก็พอสะท้อนเห็นแสงไฟแสงดาวอยู่บ้าง เรานั่งกันอยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะชวนผมกลับบ้าน ผมส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่ด้วยความเป็นห่วง ผมมองเธอ เธอมองผม แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ผมเป็นห่วงเธอ หาใช่เพียงในคืนนั้น แต่ผมห่วงเธอมาจากความรู้สึกข้างในที่ผมเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน ที่ผมห่วงใครคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นคนแปลกหน้าได้อย่างนี้ “กานต์ เห็นนะเว้ย เมื่อคืนหิ้วสาวออกไป แหม เห็นเงียบๆ ร้ายไม่เบานะ” พี่แตมเจ้าของร้านกล่าวแซวผม เมื่อผมเดินเข้ามาในร้านยามเย็น “หิ้วอะไรพี่ เขาเมาผมก็เลยไปช่วย ไม่มีอะไรเลย” ผมพูดออกไปอย่างไม่ค่อยจะชอบใจนัก รู้อยู่ว่าชีวิตของคนกลางคืนมักจะเป็นเช่นนี้ หากว่าชอบพอใครมองตากัน ขยิบตากันเพียงน้อยนิดก็สามารถออกไปด้วยกันง่ายๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่ผม และไม่ใช่เธอคนนั้นด้วย พี่แตมยิ้มให้ผมแบบที่ผมตีความหมายไม่ออก ก่อนที่จะเดินเข้าไปดูความเรียบร้อยก่อนที่จะเปิดร้าน คืนนี้ผมไม่เห็นเธอมาเหมือนเช่นเคย ทำให้ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันขาดหายไป ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมไม่ได้คิดกับเธอในเชิงชู้สาว แต่ผมเองก็อยากจะเห็นเธอยิ้มออกมาจากใจจริงสักครั้งก็ยังดี “สวัสดีค่ะที่รัก” เสียงใสๆ ดังขึ้น เมื่อผมเดินออกจากร้าน ผมเห็นเธอยืนอยู่พร้อมกับรอยยิ้ม ผมจึงยิ้มตอบกลับไปด้วยความยินดี “ทำไมไม่เข้าไปในร้านล่ะครับ” ผมถาม เพราะทุกทีเธอจะเข้าไปนั่งในร้าน แต่วันนี้เธอกลับนั่งอยู่ด้านนอก “พอดีว่างานยุ่งกว่าจะมาถึงก็ดึกแล้ว เลยหาอะไรกินนอกร้าน แล้วก็รอที่รักด้วย...เอ่อ...อยากจะขอบคุณเรื่องเมื่อคืนน่ะค่ะ” “ด้วยความยินดีครับ” หลังจากนั้นเราก็ออกมานั่งที่ม้านั่งริมน้ำตัวเดิม ต่างจากเมื่อวานก็ตรงที่เธอไม่ได้เมา แถมยังครองสติพูดรู้เรื่อง เรานั่งมองสายน้ำกันชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะหันมาสบตาผมอย่างเขินอาย และหัวเราะออกมา “ความจริงนัตไม่ค่อยเมาหรอกนะคะ เพียงแต่เมื่อวานนัตรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ รู้เลยว่าคนที่อยากกินเหล้าเพื่อลืมเป็นยังไง” ผมยิ้มเบาๆ กับคำกล่าวของเธอ และรอให้เธอพูดต่อ “เมื่อวานนัตมีปัญหากับเพื่อน ความจริงเรามีปัญหากันมานานแล้วล่ะ ไม่ใช่สิ.....” เธอพูดถึงตรงนี้เธอก็ทำหน้านึกสงสัย กัดริมฝีปากนิดๆ เป็นท่าทางว่ากำลังคิด “....นัตมีปัญหาของนัตอยู่คนเดียว นัตแอบรักเพื่อนสนิทน่ะค่ะ” หลังจากนั้นถ้อยคำหลากหลายก็พรั่งพรูออกมาจากปากของเธอ เรื่องราวต่างๆ ที่มีทั้งสุขและทุกข์คละเคล้ากันไป ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมกำลงมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนแค่ไหน พอเธอเล่าจบก็ยิ้มแหยๆ ให้ผม “น่าเบื่อใช่ไหม ขอโทษนะที่เล่าให้ฟัง” “ไม่เลย เป็นเรื่องรักที่มีชีวิตชีวามาก แล้วคนที่ทำให้เรื่องมีชีวิตชีวาก็คือตัวนัตเอง....ไม่ใช่ใครเลย” ผมไม่รู้เหมือนกันว่าคำพูดของผมมันไปสะกิดใจเธอตรงไหน เพราะหลังจากคำพูดของนัตก็ก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างที่ไม่อายใคร ส่วนผมก็ได้แต่เพียงตบไหล่เธอเบาๆ “หากเธอพ่ายแพ้ ท้อแท้ สิ้นหวังในใจ หมดทุกอย่าง อยากตะโกนอยากร้องไห้ ระบายให้สะใจ ปิดตัวเองเพื่อเธอ จะหลบหนีไปให้ไกล จากวันนี้ที่โหดร้ายเกินจะทน อยากปลอบใจให้เธอ ได้หายระทมในหัวใจ แต่ก็คงทำไม่ได้ ก็เธอไม่เปิดใจ ได้แต่เพียงบอกเธอ ว่าฉันยังคอยห่วงใย อยากให้เธอฟังเอาไว้ สักครั้ง เธอไม่ใช่คนแรกที่ร้องไห้ และไม่ใช่คนสุดท้ายที่เสียน้ำตา เธอยังต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายกว่า กับชีวิตที่ต้องฟันฝ่า อีกมากมาย ในชีวิตหนึ่ง คงต้องมีแพ้ หากเธอแพ้ แก้ตัวและเริ่มใหม่ วันที่หมองมัว คงจะสดใส เมื่อรอยยิ้มรับมือกับรอยน้ำตา” (“อยากให้เธอรู้” - - เก่ง ธัญลักษณ์ เพลงประกอบละครเรื่อง “รักเดียวของเจนจิรา”) บทเพลงที่ผมขับกล่อมริมสายน้ำท่ามกลางความมืดมิด เป็นเพลงที่แทนความรู้สึกของผมอย่างแท้จริง ไม่ใช่เหมือนเพลงใจบางๆ ที่ผมร้องเพื่อให้มันกระทบใจเธอ แต่เป็นเพลงที่ผมอยากจะร้องให้เธอฟัง อยากจะให้เธอรับรู้ว่าอย่างน้อยๆ ก็ยังมีคนๆ นี้คอยห่วงใยเธอ แม้ว่าเราจะรู้จักกันอย่างผิวเผินก็ตามที “ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” คำกล่าวขอบคุณของเธอดังขึ้นพร้อมกับเสียงสะอื้น เหมือนเสียงกระซิบของความเปลี่ยวเหงาในยามค่ำคืน ผมก็ได้แต่หวังว่าเธอจะทำใจได้กับเรื่องดังกล่าวในเร็ววัน เพราะผมคิดว่ารอยยิ้มน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่าสิ่งอื่นๆ ในโลกใบเบี้ยวๆ ใบนี้ ......มีต่อค่ะ.... จากคุณ : mrs_ricken - [ 4 พ.ย. 49 01:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากวันนั้นเธอก็หายไปประมาณสองสามคืน ผมไม่สามารถติดต่อเธอได้ เพราะว่าเธอไม่มีข้อมูลอะไรให้ผมพอที่จะติดต่อได้เลย เหมือนผมกับเธอยังไม่อยากที่จะทำลายกำแพงบางๆ ที่กั้นระหว่างเราทั้งสองคน ผมยอมรับว่าเป็นห่วงเธอเหลือเกิน ห่วงทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันมากไปกว่าคนรู้จัก ห่วงทั้งๆ ที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นคนยังไง ในคืนที่สี่เธอปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ถึงแม้ว่าปากเธอจะแย้มยิ้มอย่างเต็มที่ ลึกๆ ไปในดวงตาของเธอก็ยังมีแววโศกอยู่ลึกๆ ผมยิ้มตอบกลับเธอไปด้วยความจริงใจ ก่อนที่จะเอามือกรีดกีตาร์ร้องเพลงสำหรับเธออีกสักเพลง “เหนื่อยล้า...อาจมีวันฟ้าเป็นสีเทา เพียงเงาเมฆฝนลอยมาขวางกั้น ฝัน..หากความฝันยังดูมืดอยู่ ทนดูต่อไปมีโอกาสได้เห็น หากกลัวฝน รีบท้อไม่ทน อยู่มองดูวันข้างหน้า พรุ่งนี้อาจไม่มีฟ้าเป็นสีฟ้า (ฟ้ายังฟ้า...อยู่) ฟ้ายังดูสดใส (ฟ้ายังฟ้า...อยู่) ฟ้าไม่เลือนจากไป (ฟ้ายังฟ้า...อยู่) มั่นใจ พรุ่งนี้ต้องมีสิ่งที่ดีกว่า เดินฝ่าเมฆฝนยืนดูอยู่บนยอดเขา ฟ้าคอยอยู่ ความหวัง..อย่าจริงจังกับความแพ้พ่าย ไหว้วอนกับใครคงไร้ประโยชน์ โกรธ..อย่าไปโทษใครอื่น อันความยั่งยืนมันขึ้นอยู่ที่เรา หลับตาพัก...ให้ใจมีโอกาสวาดวันข้างหน้า ค้นหาจุดยืนแล้วเดินจากจุดนั้น” (“ฟ้ายังฟ้า” - - smile buffalo) “นัตไปสิงคโปร์มา” เธอกล่าวพร้อมกับยื่นถุงของฝากให้กับผม ผมรับมาโดยที่ไม่เกี่ยงงอนอะไร “ขอโทษที่ไปโดยไม่บอก พอดีมัวแต่คุยๆ ร้องไห้ๆ ก็เลยลืมบอก กลัวเหมือนกันว่าที่รักจะเป็นห่วง เพราะก่อนจะไปก็ร้องไห้เสียใหญ่โต” เธอกล่าวพร้อมกับยิ้มทะเล้นๆ ให้ผม นี่ถ้าเรารู้จักกันตอนอื่น ผมคิดว่าเธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่มีชีวิตชีวามากๆ เลย “ตอนไปอยู่ที่สิงคโปร์นัตแอบเผลอฮัมเพลงของที่รักด้วยนะ เพลงที่ประกอบละครรักเดียวของเจนจิราใช่ไหม ตอนเด็กๆ นัตชอบดูเรื่องนี้มากๆ เลย ทั้งๆ ที่พลอตเรื่องมันก็น้ำเน่าไม่แพ้พวกซินเดอเรลล่า หรือว่าสโนไวท์เลย” ผมตอบรับคำพูดยาวๆ ของเธอด้วยรอยยิ้มเล็กๆ “นี่นัตพูดมากไปใช่ไหม” เธอกล่าวพร้อมกับเลิกคิ้วถามผม ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา “ไม่เลย นัตเป็นแบบนี้แหละ น่ารักดี” แม้ว่าจะอยู่ในความมืด ผมก็รู้สึกได้ถึงริ้วรอยแดงๆ บนผิวหน้าของเธอ “ที่รักนี่ปากหวานเนอะ” ผมเผลอหัวเราะออกมาเสียงดังกับคำกล่าวนั้น เปล่าเลยผมไม่ใช่คนปากหวาน ออกจะพูดอะไรตรงๆ ด้วยซ้ำ แต่ที่ผมบอกว่าน่ารัก นั่นแสดงว่าผมคิดอย่างนั้นจริงๆ “ชอบดูดาวไหม” ผมตอบรับคำถามของเธอด้วยการพยักหน้า เธอเองก็คงเริ่มชินกับการไม่ช่างพูดของผม เธอจึงยิ้ม แล้วพูดต่อ “บ้านนัตอยู่นครปฐม ที่นั่นพอจะเห็นดาวบ้าง แค่บ้างนะ เพราะว่ามันก็มองไม่เห็นมากหรอก แต่ช่วงที่ไปออกค่ายอาสาตอนเรียนสิ ได้เห็นดาวเต็มฟ้า เลยรู้เลยว่าคำว่า ‘ทะเลดาว’ ที่แท้เป็นอย่างไร” “บ้านผมอยู่เชียงราย ที่นั่นยังพอมีดาวให้เห็นอยู่ ผมเคยซื้อแผนที่ดาวมานั่งดู” ผมเล่าพลางคิดถึง ‘บ้าน’ ที่จากมานานเหลือเกิน “น่าอิจฉาจัง บ้านที่รักอยู่บนเขาหรือเปล่า” นัตถามตาเป็นประกาย ผมพยักหน้าตอบ “แต่ก่อนผมจะเอากีตาร์มาเกาๆ อยู่ริมระเบียงบ้าน ร้องเพลง ชมดาว” ผมหยุดคำพูดเอาไว้เพียงแค่นั้น “เจ๋งไปเลย” นัตพูดกับผม หลังจากนั้นเราก็คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ ไปเรื่อยๆ จนเราแทบจะลืมเวลาเลยทีเดียว “นัตต้องกลับแล้วล่ะ” นัตบอกลาผม “พรุ่งนี้นัตคงต้องเคลียร์งานมาไม่ได้” ผมยิ้มให้นัตราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไร ผมโบกรถแท็กซี่ให้เธอ แต่ก่อนที่นัตจะเข้าไปนั่งในรถ เธอกลับหันกลับมาหาผม “วันเสาร์นี้ว่างไหม มาเจอกันหน่อยได้ไหม หมายถึงเจอกันตอนกลางวัน 10 โมงที่นี่นะ มีเรื่องจะบอก” เธอไม่รอให้ผมตอบรับหรือว่าปฏิเสธ ก็ผลุบหายเข้าไปในตัวรถ ผมยิ้มให้เธอเป็นทำนองตอบรับ วินาทีนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องของเราจะลงเอยไปในแนวไหน อาจจะเป็นเพื่อน หรือว่าเป็นอะไรที่มากกว่านั้น แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้ก็คือ ผมอยากจะให้เธอยิ้ม ยิ้มสดใสที่มาจากใจ มีคนบอกว่านี่คือความรัก แต่ผมก็ขอเถียงว่ามันก็อาจจะเป็นความปรารถนาดีได้เหมือนกัน .........มีต่อค่ะ......... จากคุณ : mrs_ricken - [ 4 พ.ย. 49 01:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ทั้งๆ ที่ผมเฝ้ารอวันเสาร์ที่จะมาถึงนานแสนนาน แต่พอถึงวันจริงๆ ผมกลับมีธุระด่วนที่ไปไม่ได้ ผมจึงขอร้องพี่แตมเป็นครั้งแรกเพื่อไปบอกกับเธอว่าผมไม่สามารถไปหาในวันนั้นได้จริงๆ กว่าที่ผมกลับมากรุงเทพฯ อีกครั้งก็กินเวลาเกือบสัปดาห์เลยทีเดียว ผมรีบเร่งไปที่ร้านของพี่แตม เพื่อที่จะเจอเธอคนนั้นอีกครั้ง เมื่อผมเปิดประตูร้านเข้าไป พี่แตมแย้มยิ้มให้ผม ก่อนที่จะส่งกระดาษที่พับเอาไว้อย่างดีให้กับผม พร้อมกับกล่องของขวัญกล่องหนึ่ง ผมเลือกที่จะแกะห่อของขวัญก่อน มันเป็นกีตาร์จำลองตัวเล็กๆ เท่ากับมือของผม เพียงแต่ว่ามันสามารถเล่นได้เหมือนกีตาร์จริงๆ หากว่าผมสามารถมือเล็กเท่ากีตาร์อันนี้ ผมหยิบจับดูก็รู้ว่าเป็นงานประณีตที่หาซื้อไม่ได้ง่ายๆ “แด่...เพื่อน” บนการ์ดที่แปะเอาไว้บนห่อของขวัญบอกเอาไว้แค่นี้ คราวนี้ก็ถึงจดหมายที่พับเอาไว้อย่างลวกๆ ราวกับว่าเธอไม่ได้เตรียมการเอาไว้ก่อน “ดีจ๊ะที่รัก เมื่อที่รักอ่านจดหมายฉบับนี้เราคงอยู่คนละผืนดินเดียวกัน ทีแรกนัตอยากจะบอกด้วยตัวเอง แต่ไม่มีโอกาส วันจันทร์นี้นัตต้องบินไปเรียนต่อที่อังกฤษ นัตขอขอบคุณที่รักอย่างใจจริง ถ้าไม่มีที่รัก นัตคงจะแย่กว่านี้ ขอบคุณมากๆ สำหรับมิตรภาพและความเป็นเพื่อนที่มอบให้ ขอบคุณจริงๆ กรธนัท” เมื่อผมอ่านจดหมายจบ ผมก็อดที่จะระบายลมหายใจออกมาไม่ได้ ผมไม่ได้ถึงกับเสียใจ แต่ผมรู้สึกใจหาย ราวกับว่าผมได้สูญเสียเพื่อนคนนึงของผมไปยังสถานที่ที่ไกลแสนไกล เธอไม่เคยเอ่ยปากถึงเรื่องนี้มาก่อน และจะว่าไปก็จะไปว่าเธอไม่ได้ เพราะในวันที่เธอต้องการจะเอ่ยเรื่องนี้กับผม ผมกลับผิดนัดเธออย่างไม่น่าให้อภัย นับตั้งแต่วันนั้น ผมเฝ้าแต่ถามวนเวียนกับตัวเองไม่รู้จบว่าเราสองคนจะได้เจอกันอีกไหม แต่วันเวลาก็เริ่มละลายความทรงจำที่มีต่อเธอลงไป จนเธอกลายเป็นความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในลิ้นชักในสุดของความทรงจำของผม ชีวิตของเราได้ผ่านเวียนพ้นไป ผมไม่ได้เป็นนักร้องประจำให้ร้านพี่แตมแล้ว เนื่องจากมีคนมาติดต่อให้ผมไปออกอัลบั้มเป็นศิลปินเต็มตัว ผมเองก็กลับมาร้องที่นี่บ้างเป็นบางครั้ง ตามประสาคนที่รู้จักกัน แต่เนื่องจากคิวงานที่แน่นขึ้นทำให้วงโคจรของผมเริ่มที่จะห่างหายไปจากร้านของพี่แตม จนกระทั่งวันหนึ่งผมไม่มีคิวงานที่ไหน ผมจึงเดินทางไปที่ร้านของพี่แตมในช่วงหัวค่ำ พี่แตมแย้มยิ้มให้ผมอย่างยินดีพลางต่อว่าต่อขานที่ผมไม่ยอมเปิดมือถือ “ช่วงนี้เตรียมอัดเสียงออกอัลบั้มใหม่ เลยปิดโทรศัพท์น่ะพี่” ผมตอบยิ้มๆ แต่รอยยิ้มของพี่แตมทำให้ผมรู้สึกเฉลียวใจ “มีอะไรเหรอครับ” “มีจดหมายและของขวัญมาฝากพ่อนักร้องรูปหล่อแน่ะ” ว่าแล้วพี่แตมก็หยิบถุงกระดาษสีสวยมาให้ผม ลายมือเพียงไม่กี่ตัวบนการ์ดที่แนบมากับกล่องของขวัญกล่องนั้นได้ขุดความทรงจำของผมที่มีต่อผู้หญิงคนนึงเมื่อปีที่แล้วออกมา ผมแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่คราวนี้ผมหยิบจดหมายมาอ่านก่อน “สวัสดีจ๊ะที่รัก แม้ว่าอยู่ถึงที่อังกฤษก็มีคนนำข่าวคราวของนักร้องที่ชื่อแปลว่า ‘ที่รัก’ มาฝากอยู่เสมอ นัตชอบเพลงของที่รักมากๆ เลย โดยเฉพาะเพลง “ห่วงใย” ฟังแล้วรู้สึกถึงความห่วงใยของที่รักได้เลย (นัตเข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่าเนี่ย) น่าเสียดายที่มาเยี่ยมเมืองไทยครั้งนี้ไม่ได้เจอกัน หวังว่าคงจะสบายดีนะ นัตฝากของฝากเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ให้ด้วย หวังว่าคงจะชอบ ^^ ห่วงใยเช่นกันจ้ะ กรธนัท” ผมอ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจลึกๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนความห่วงใยของผมได้ถูกส่งต่อไปให้เธอ ความรู้สึกของผมสามารถส่งผ่านไปตามเสียงเพลง เพื่อให้เธอรับรู้ได้ถึงความห่วงใยนี้ ของฝากของเธอคราวนี้เป็นกล่องดนตรีที่มีท่วงทำนองหวานใส เพลงไม่ใช่เพลงอะไรที่ไหนนอกจากเพลงห่วงใยของผม ผมเชื่อว่าเธอคงสั่งทำอีกตามเคย เธอมักจะละเมียดละไมในการซื้อของขวัญของฝากให้กับคนอื่นๆ อยู่เสมอ อ่านถึงตอนนี้หลายๆ คนคงอยากจะรู้ถึงตอนจบของเรื่องราวระหว่างเธอกับผม เปล่าเลย เธอกับผมไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ นอกจากคนที่เป็นเพื่อนมีให้กัน หลายต่อหลายครั้งที่เธอมักจะฝากของไว้ที่ร้าน แต่เราก็ไม่เคยเจอกันจังๆ เลยสักครั้ง แม้ว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอจะกลับมาอยู่เมืองไทยแล้วก็ตาม ผมยังคงมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเธอเสมอ ผมมีคนรัก มีเพื่อนมากมาย แต่เธอเองก็ไม่เคยที่จะเลือนหายไปจากความทรงจำของผมอย่างถาวร บางครั้งผมยังฝากบทเพลงแห่งความห่วงใยไปให้เธออยู่เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง...... “กานต์ คราวนี้เป็นแค่ซองจดหมายว่ะ” พี่แตมส่งซองจดหมายสีชมพูอ่อนให้กับผม เมื่อผมเปิดออกมาดูก็ฉีกยิ้มกว้างเลยทีเดียว ใช่แล้วครับ มันคือการ์ดแต่งงานของเธอ ผมมางานของเธอท่ามกลางความแตกตื่นของผู้คน ท่าทางเธอจะไม่เคยบอกกับใครว่ารู้จักผมมาก่อน ผมสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อเรียกความกล้า ก็ความจริงผมเป็นคนขี้อายจะตายไป แม้จะเป็นเป้าสายตาคนมาหลายปี แต่ผมเองก็ยังไม่ชินอยู่ดี “ยินดีด้วยนะครับ” ผมพูดแสดงความยินดีพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้ ท่าทางเจ้าบ่าวของเธอก็คงหวงเธอไม่เบา จึงส่งสายตาขุ่นๆ มาให้ผม ซึ่งเธอก็ตอบรับท่าทางนั้นด้วยการหัวเราะ การมาครั้งนี้ผมได้เห็นในสิ่งที่ผมอยากเห็นมาตลอด นั่นก็คือรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของเธอ รอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ ออกมาจากทุกอณูความรู้สึก เมื่อผมเห็นอย่างนี้ ผมจึงรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มใครว่าไม่สำคัญ เพราะว่ารอยยิ้มเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงความสุข และหากว่ารอยยิ้มนั้นมาจากหัวใจ ผมก็ยิ่งยินดีกับความรู้สึกนั้น และในวันนี้สิ่งที่ทำให้ผมติดค้างในใจก็จางหายไปเสียที ผมเห็นเพื่อนผมคนหนึ่งที่เคยมีความเศร้าติดตัวได้ยิ้มอย่างมีความสุขอย่างแท้จริง ยิ้มอย่างที่คนที่มีความสุขที่สุดในโลก และไม่ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ผมก็จะขอจดจำรอยยิ้มนี้ของเพื่อนตลอดไป.... “เธอเป็นใครไม่รู้ มานั่งอยู่ตรงนี้ ตาดูเศร้าจนฉันแทบถอนสายตาไม่ได้ ฉันเองก็ท้อใจ...ช่วยเธอไม่ได้เลย เลยนั่งมองอยู่ตรงนี้...ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอ *อยากจะบอกเธอว่าห่วงใย (แม้ว่าเราไม่เคยรู้จัก) อยากจะบอกเธอว่าผูกพัน (แม้ว่าเราเพียงแค่สบตา) อยากจะบอกเธอว่าห่วงหา (แม้ว่าเราจะไม่เคยได้พูดจา) อยากจะบอกเธอว่าคิดถึง (แม้ว่าเธอจะห่างหายไปไกล) **ลัลล้า.....ลา...ลา ห่วงใยเหลือเกิน อยากให้เธอยิ้ม...ยิ้มที่มาจากใจ ยิ้มเถอะนะที่รัก แล้วฉันจะมีความสุขใจ ลัลลา....ลา....ลา.... ห่วงใยเหลือเกิน (แม้ว่าเราไม่ได้เจอะเจอ)” จบแล้วจ้า.... จากคุณ : mrs_ricken - [ 4 พ.ย. 49 01:58:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว้าว ว้าว ว้าว ถ้าไปนั่งทำตาเศร้าที่ไหน จะมีหนุ่มอนาคตไกลอย่างในเรื่องมาปลอบบ้างไหมเนี่ย น่ารักจังเลยค่ะ แล้วก็รู้สึกดีด้วยที่จบแบบไม่ใช่กลายเป็นแฟนกัน จากคุณ : travelovers - [ 4 พ.ย. 49 02:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กับบางคนบางคู่ ไม่จำเป็นต้องจบลงแบบแต่งงาน ความเป็นเพื่อนแท้และมิตรภาพที่จริงใจ ก็มีความสวยงามไม่แพ้ความเป็นคนรักเลยสักนิด เพราะบางคนเกิดมาเพื่อเป็นเพื่อนจริงๆ เป็นมากกว่านั้นไม่ได้เด็ดขาด ^___^............. จากคุณ : Psycho man - [ 4 พ.ย. 49 08:56:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^_____^ จากคุณ : nongwin - [ 4 พ.ย. 49 15:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มิตรภาพในคืนเหงา อาจยาวนานได้ :) จากคุณ : scottie - [ 4 พ.ย. 49 16:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาอ่านค่ะ บางครั้งแค่รู้สึกดี ๆ ก็พอ ไม่ต้องคบกันเป็นแฟนก็ได้ ชอบอ่ะ เรื่องนี้... จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 4 พ.ย. 49 21:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้ว...โดนนนนน จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 4 พ.ย. 49 22:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ่อ... ทำไมเวลาหนมจีนเมาหัวทิ่ม ไม่เห็นมีใครมาดูแลมั่งเลย งือ.... (แต่มีเพื่อนคอยให้ข้อมูลที่เที่ยวตอนเบื่องาน ก็ดีใจแล้วน้า ^-^) แถมให้อีกเพลงแล้วกันนะพู่.... นับวันดอกกุหลาบก็เริ่มจะอับเฉา ความคิดงี่เง่า ว่าจะอยู่คนเดียวเหมือนเก่า ดูหนังคนเดียวอีกแล้วหรือเรา จะมีใครไหมช่วยพยุงตอนที่ฉันเมา กอดตัวเองเมื่อเศร้าใจ กอดตัวเองเพราะฉันไม่มีใคร (กอดตัวเอง - ลิปตา) จากคุณ : หนมจีน - [ 8 พ.ย. 49 21:28:17 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^__________________^ อ่านแล้วรู้สึกประทับใจจัง ดีใจนะคะที่ได้อ่านผลงานของของคุณ mrs.ricken อีก จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 11 พ.ย. 49 17:49:17 ]