PANTIP.COM : W4847908 พรุ่งนี้ … ฉันจะตื่นขึ้นมาเพื่อเธอ (เรื่องสั้นความรักน่ารักๆค่ะ @

ความคิดเห็นที่ 2

ปารัณฑ์เดินมาที่คณะตัวเองหน้าสุดหงิกหลังจากเอารถไปจอดแล้ว ทำให้เพื่อนๆที่นั่งอยู่ก่อนหันมามองกันอย่างสนใจ

“เป็นอะไรไปน่ะไอ้ปา หน้าบูดเชียว” อานัสถามขึ้น ปารัณฑ์ไม่ทันตอบ ธเนศก็เดาอย่างรู้ทัน

“ข้าว่าสงสัยทะเลาะกับยัยหนูมาแน่เลย หน้าแบบนี้เนี่ย”

“เออดิ! สุดเซ็งเลย ทำไมจะต้องมาเจอผู้หญิงบ้าๆแบบนี้ด้วยวะ” เขาบ่นด้วยใบหน้ามู่ทู่

“เห็นบ่นทุกวัน แต่ก็ยังดูแลไม่ห่าง แบบนี้มันปากไม่ค่อยตรงกับใจเท่าไหร่นะเว้ย ไอ้ปา” ธเนศว่าแล้วหัวเราะ ก็มันจริงนี่ ไม่เห็นมีวันไหนเลยที่ปารัณฑ์จะกล้าทิ้งให้กณิศาตื่นสายและมาเรียนไม่ทัน แถมยังต้องหอบหิ้วกันไปส่งที่คณะ ตกเย็นก็ตามไปรับที่นั่น พอเจ้าหล่อนจะไปเที่ยวไหนก็ต้องตามไปดูให้แน่ใจว่าปลอดภัยดีถึงจะยอมปล่อยให้คลาดสายตา

ปารัณฑ์รู้สึกร้อนหน้าชอบกลเมื่อได้ยินประโยคแปลกๆจากเพื่อนสนิท
“บ้าเหรอ ข้าน่ะรำคาญจะตาย ผู้หญิงค้างสต๊อกแบบนั้น มีที่ไหนวะต้องให้ปลุกทุกเช้าเลย”

“แต่ก็ดูนายไม่ทุกข์ร้อนนี่นา จริงๆแล้วก็มีความสุขใช่ไหมล่ะที่ได้ดูแลยัยนั่นน่ะ” อานัสยิ้มให้อย่างล้อเลียนที่คนมองรู้สึกวูบวาบไปถึงหัวใจ

“ไม่สุขเล้ยเว้ย! จะบอกให้นะถ้าแม่ไม่มาขอร้องแล้วล่ะก็ ข้าจะไม่มีวันสนใจยัยนั่นแน่นอน ปล่อยให้ตื่นสายจนได้เอฟนั่นแหละ” เขาโวยวายใหญ่ อานัสและธเนศหันมองหน้ากันแล้วยักไหล่ ประมาณว่า ... ทำได้จริงเร้อ ไม่เชื่อหรอก

“คอยดู พรุ่งนี้ข้าจะไม่ไปปลุกยัยนั่น!” คนพูดพูดเสียงดังฟังชัด เป็นการตัดสินใจเด็ดขาดของเขาด้วยว่า ... เขาจะเลิกสนใจยัยหนอนที่ชอบนอนตื่นสายอย่างยัยนั่นแล้ว ไม่สนอีกต่อไปแล้ว!!!

วันต่อมา ...

“ปา ทำอะไรอยู่น่ะลูก ไม่รีบทานเดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก” ร่างอวบของคุณเปรมจิตถามเมื่อเห็นว่าลูกชายเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าบ้าน ไม่ยอมมานั่งลงทานอาหารเช้าดีๆ ปารัณฑ์สะบัดหัวคล้ายๆจะไล่บางอย่างออกไป ก่อนที่จะรู้สึกถึงสายตาของมารดา

“เปล่าหรอกครับ ทานข้าวเถอะฮะ” ร่างสูงเดินมาที่โต๊ะ แม้ปากจะบอกว่าไม่มี แต่ดวงตาคมกลับมีความกังวลบางอย่างซุกซ่อยอยู่

คุณเปรมจิตไม่ใคร่จะซักมากนัก แต่ก็นึกบางอย่างขึ้นได้
“ตายจริง เจ็ดโมงครึ่งแล้ว น้องหนูตื่นหรือยังน่ะ … วันนี้น้องหนูมีเรียนหรือเปล่า”

ปารัณฑ์เหลือบมองไปยังบ้านข้างๆที่ยังเงียบกริบ ... นั่นสิ ป่านนี้จะตื่นหรือยัง วันนี้ยัยหนอนมีเรียนเช้าด้วยนี่นา ...

“ว่าไงปา วันนี้น้องหนูมีเรียนหรือเปล่า” เสียงมารดาดังขึ้น ปารัณฑ์เงยหน้า แม้เขาจะรู้คำตอบ แต่เพราะใบหน้าล้อๆของเพื่อนสนิทที่ผุดขึ้นมาทำให้เขาบอกปัดไป

“ไม่ทราบสิฮะ เขากับผมเรียนคนล่ะคณะกัน ผมไม่รู้หรอก”

“งั้นเรา ไปถามน้องหน่อยสิ ถ้าตื่นสายไปเรียนไม่ทันล่ะก็แย่เลยนะ” คุณเปรมจิตทำหน้าหนักใจ

ถึงแม้ลูกชายจะอยากลุกขึ้นไปทำเช่นที่มารดาไหว้วาน หาก...เขาก็อยากที่จะเลิกรับภาระนี้เสียที ความอคติส่วนเล็กๆที่ฝังใจมานานทำให้เขาเลือกที่จะปฏิเสธ
“ช่างเขาบ้างเถอะครับแม่ โตแล้วตื่นเองซะบ้าง” เขาพูดพลางยัดไข่ดาวเข้าปาก ... และเคี้ยวอย่างไร้รสชาด

“แต่ว่าแม่สัญญาเขาไว้แล้วนี่นา ปา ...” คุณแม่ทำหน้าเว้าวอน ซึ่งปกติปารัณฑ์จะแพ้แก่สายตาแบบนี้ แต่วันนี้เขาคงขอใจแข็งสักวัน

“ทำแบบนี้เขาก็ไม่โตสักทีสิครับแม่ ผมไม่รู้เรื่องด้วยแล้วล่ะ ... ไปก่อนนะครับ” ปารัณฑ์ดื่มนมหมดแก้วก็ลุกแล้วเดินออกไปใส่รองเท้า หากแว่บหนึ่งที่กำลังจะก้าวไปยังรถยนต์ก็เหลือบไปมองที่หน้าต่างบ้านกณิศา ... ในใจก็ภาวนาขอให้หล่อนตื่นและไม่ไปเรียนสาย ... ไม่อย่างนั้นเขาคงจะรู้สึกผิดเป็นแน่แท้ ...

แม้จะทำไม่สนใจสักเท่าไหร่ สุดท้ายปารัณฑ์ก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้เรื่องของกณิศา จึงมาดักรอเพื่อนของเธออยู่ที่หน้าตึกคณะของกณิศา เมื่อเห็นว่าจิรภาเดินมาใกล้ก็กวักมือเรียกเสียงเบาๆ
“ยายจุ๊บ ... มานี่!”

จิรภาเร่งฝีเท้าเข้ามาหาชายหนุ่ม “มีอะไรหรือคะพี่ปารัณฑ์ หาหนูอยู่หรือคะ”
เพียงสิ่งเดียวที่นึกออกถึงธุระที่ชายหนุ่มมีก็เลยถามออกไป ปารัณฑ์ส่ายหน้าไปมา

“เปล่านี่ ทำไมพี่จะต้องตามหายัยนั่นด้วยล่ะ ... ว่าแต่วันนี้ยัยนั่นมาเรียนหรือเปล่า”

คนฟังอยากจะหัวเราะใส่หน้าคนฟอร์มจัดตรงฟน้าเสียจริงๆเลย ทำเป็นพูดว่าไม่สนใจ แต่จริงๆก็อยากรู้เรื่องของเพื่อนเธออยู่ดี
“มาค่ะ” จิรภาตอบ

“แล้วมาทันเรียนหรือเปล่า” ปารัณฑ์ถามต่อ

คนฟังพยักหน้า “ทันหนิคะ ก็มาปกติ รู้สึกจะเช้ากว่าปกติด้วยซ้ำ”

คำตอบที่ได้ฟังทำเอาปารัณฑ์ถึงกับงง ... ยัยนั่น ... ยัยหนอนนี่นะ ตื่นมาเรียนทันด้วย?!

หลังจากพามาสด้าสามเข้าจอดเสร็จสรรพ ร่างสูงก็ก้าวไวๆไปที่บ้านหลังข้างๆเขา ซึ่งเห็นว่าประตูหน้าบ้านเปิดอยู่นั่นก็หมายความได้ว่า กณิศากลับมาแล้ว

เขาก้าวเท้าเข้าไปเห็นบ้านของหญิงสาวเงียบกริบ ซึ่งพอลองกวาดสายตามองดูแล้ว เขาก็เห็นร่างบางนอนอยู่บนโซฟาตรงห้องรับแขก
“ยัยหนอน! ... ทำไมมานอนตรงนี้” เขาสะกิดแม่ตัวยุ่งที่นอนนิ่งไม่ไหวติง แถมยังนอนทั้งๆที่สวมกระโปรงอีก มันน่าหวาดเสียวจริงๆ พับผ่าสิ!

“ยัยหนอน ... น้องหนู ตื่นสิ” เขาเรียกอีกที คราวนี้ปารัณฑ์ย่อตัวลงไปใกล้ๆ จับจ้องใบหน้าที่โผล่ออกมาจากหมอนอิงที่หล่อนกอดอยู่ กับเส้นผมสีดำแผ่กระจายบนโซฟาสีครีม ท่าทางแบบนี้เห็นแล้วก็อดนึกถึงวันคืนเก่าๆไม่ได้

สิบสามปีได้แล้วล่ะมั้งที่ได้รู้จักยัยหนอน ... เอ่อ ยัยน้องหนูแห่งบ้านสีขาวหลังนี้
ยัยเด็กแสบที่เอาแต่ตามเขาอยู่เรื่อยทั้งๆที่เพิ่งเจอหน้ากันวันแรก อยู่ก็เข้ามาหาเขาพร้อมทั้งบอกว่า

“ขอซ้อนท้ายหน่อยได้ไหมค้า” เด็กน้อยผมเปียตากลมแป๋วแหววเงยหน้าถาม เขาอายุเจ็ดขวบในตอนนั้นค่อนข้างทโมนไม่น้อยเลย แต่เมื่อกล้าขอ เขาก็กล้าให้ ... และจะบริการให้หนำใจเลยอีกด้วย

ผลสุดท้ายของการบริการแบบหนำใจ เมื่อปารัณฑ์พาจักรยานไปแบบโลดโผนเกิน ผลที่เกิดก็คือร่วงล้มลงไปทั้งคู่ แต่น่าแปลกที่ว่ายัยน้องหนู หรือกณิศาไม่ร้องไห้เลยสักแอะ ทั้งๆที่หัวเข่าอาบเลือดไปหมด เขาต่างหากสิที่แทบจะอดกลั้นน้ำตาไม่ไหวเมื่อข้อเท้าขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ยัยตัวเล็กก็จัดการวิ่งไปตามผู้ใหญ่มาช่วย จะว่าไปแล้วก็เหมือนกับว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตกณิศาอยู่เหมือนกันแฮะ

จริงสิ ... เท่าที่จำได้ แผลนั่นเป็นแผลเป็นนี่นา

ปารัณฑ์อยากรู้ว่าแผลที่เกิดจากจักรยานล้มเมื่อสิบสามปีก่อนนั้นยังมีร่องรอยเหลืออยู่หรือเปล่า จึงไล่สายตาคมไปยังท่อนขาที่โผล่ออกมาจากกระโปรงนักศึกษาจีบสั้น หล่อนนอนพับขาข้างหนึ่งเอาไว้ในลักษณะคล้ายๆตะแคง แต่หน้ากลับหงายขึ้น เขาไม่ได้ทันสังเกตว่ากณิศาเริ่มรู้สึกตัวตั้งแต่เขาเรียกเธอแล้วแต่เพราะง่วงจัดก็เลยไม่อยากขยับแม้แต่เปลือกตา

ทว่าเพราะอยู่ๆเขาเงียบไปนั่นแหละ เธอก็เลยเผยอเปลือกตาออกดู แล้วก็ต้องร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียงเมื่อพบว่าขาของเธอกำลังถูกมือหนาจับอยู่

“กรี๊ด! พี่ปารัณฑ์! ทะลึ่งที่สุดเลย!” ไม่เพียงแต่เสียงกรีดร้อง เธอยังออกลูกถีบใส่ร่างสูงอย่างแรงเสียจนเข้าเซล้มลงไปนอนแหมะกับพื้น ใบหน้าหญิงสาวแดงก่ำในขณะที่มือข้างหนึ่งเงื้อหมอนขึ้นสูง เขารู้ทันทีโดยสัณชาติญาณว่าหมอนนั่นจะต้องถูกปามาทางเขาแน่น ด้วยสปิริตนักบาสฯจึงยกมือขึ้นรับได้ทัน

“เดี๋ยวสิยัยหนอน เอ้ย น้องหนู พี่เปล่านะ!” ทีแรกที่หลุดเรียกกณิศาว่า ยัยหนอน ก็ต้องรีบเปลี่ยนทันทีทันควันนั้นเป็นเพราะแววตากลมเขม็งมายังเขา สร้างความรู้สึกที่ว่า “ไม่กล้า” ขึ้นมา ไม่รู้เป็นเพราะว่าเป็นเพศเดียวกับมารดาเขาหรือเปล่าสินะ เพราะความรู้สึกแบบนี้ เขามักจะเกิดกับมารดาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
“ฟังพี่ก่อนสิคนดี พี่ไม่ได้จะทำอะไรน้องหนูเลยนะ” ปารัณฑ์พยายามใช้ไม้นวมเข้าหา เอาน้ำเย็นลูบเพื่อหวังให้กณิศาเลิกตาดุใส่สักที

“แล้วมาจับขาหนูทำไมล่ะ”

“ก็ ... เอ่อ” ปารัณฑ์ถึงกับไบ้รับประทานเมื่อเจอคำถามนี้ ... “ก็แค่กลัวว่าน้องหนูจะนอนโป๊นี่นา” เลยอ้างไปข้างๆคูๆ

กณิศาเหลียวมองกระโปรงตัวเองก็อดอายไม่ได้ เมื่อคิดว่า ... เธอคงนอนโป๊จริงๆ

“ก็แหม น้องหนูทำไมไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ก็ไปนอนดีๆในห้องล่ะ ... นอนแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม”
แล้วคนพูดก็สวมมาดคุณพ่อเข้าให้ กณิศาหน้าม่อยลง เพราะเธอก็ผิดที่ไม่ยอมระวังเหมือนกัน

“พี่ปารัณฑ์ ... หนูขอโทษนะคะ ก็หนูนึกว่าพี่จะทำอะไรหนู แต่จริงๆแล้วพี่ปารัณฑ์ไม่น่าจะคิดอะไรแบบนั้นกับหนูอยู่แล้วเนอะ” กณิศาเก็บกลั้นความเจ็บปวดกับประโยคหลังที่เธอคิดเอาเองมาตลอด หากเธอเองก็คงไม่รู้ว่าคนฟังรู้สึกเหมือนถูกคนฟาดเข้ากลางกระหม่อม งงไปหลายวินาที ... ไม่คิดอะไรงั้นหรือ

“งั้นหรือ ... นั่นสินะ” ปารัณฑ์หายใจไม่ออกเลย ได้แต่ยิ้มให้อย่างไร้เรี่ยวแรง

“จริงสิคะ ต่อจากนี้ไป พี่ปารัณฑ์ไม่ต้องมาปลุกหนูแล้วก็ได้นะคะ ... หนูจะพยายามตื่นเอง แม้จะยาก แต่หนูก็จะพยายาม” ปารัณฑ์เลิกคิ้วสูงกับประโยคถัดมา เขาห้ามตัวเองไม่ทันที่จะถามออกไปว่า

“ทำไมล่ะน้องหนู”

กณิศาเหลียวหลบใบหน้าตกใจของเขา ... ภายในใจก็อยากถามกลับนักว่า ก็เขามิใช่หรือที่พูดออกมาเองว่าเขาเบื่อเธอ

เมื่อวานเธอเดินไปได้ยินที่เขาพูดกับเพื่อนพอดี การปลุกเธอทุกเช้ามันเป็นสิ่งที่รบกวนเขา...เธอรู้ดี แต่เธอก็รู้สึกนี่ว่ามันเป็นสิ่งพิเศษที่เขาเพื่อเธอโดยเฉพาะ
แม้จะดีใจขนาดไหน ซึ้งใจกับทุกอย่างที่ปารัณฑ์ทำให้ คอยเป็นห่วงเธอมาตลอด ทำให้ทุกอย่างเลย แต่ถ้าทั้งหมดที่เขาทำนั้นมันเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย เธอก็ใม่อยากได้ ...

แต่เธอกลับตอบเขาว่า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะลองตื่นเองบ้าง หนูอายุสิบเก้าแล้วนะคะ เรียนมหาวิทยาลัยแล้วด้วย หนูง่วงนอนมากเลย ... ฝากพี่ปารัณฑ์ปิดบ้านให้ด้วยนะคะ”

พูดจบร่างน้อยก็เดินหายขึ้นไปบนบันได ทิ้งให้ปารัณฑ์ยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ด้านล่าง ... ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนหมาถูกทิ้งยังไงก็ไม่รู้

ดอกมะลิ มีต่อค่ะ

จากคุณ : iNt_GaL - [ 4 พ.ย. 49 07:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ปารัณฑ์นั่งหน้าเซ็งอยู่หน้าตึกเรียน ธเนศและอานัสเดินผ่านมาก็รีบรี่เข้ามาถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

“เฮ้ย ไอ้ปา เป็นอะไรไปวะ ทำหน้าอย่างกันหมาเหงา” ธเนศเข้ามาโอบบ่า ปารัณฑ์ถอนหายใจเฮือก ก่อนที่จะเปิดปากตอบ

“อืม เหงาว่ะ ... ยัยนั่นไม่ต้องการข้าแล้ว” เพียงแค่บอกว่า ยัยนั่น ธเนศกับอานัสก็รู้ทันทีว่าหมายถึงใคร

“อะไรวะ ไหนว่าแกเบื่อยัยนั่นไง ห่างๆกันไปก็ดีแล้วหนิ” อานัสถาม

“ใช่ โคตรเบื่อเลย แต่ทำไมวะ ทำไมพอยัยนั่นบอกว่าไม่ต้องการให้ข้าไปปลุกแล้ว ข้าถึงได้รู้สึกโหวงๆ เหวงๆ ทั้งๆที่ข้าน่าจะสบายใจ สบายตัวมากกว่า” ปารัณฑ์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ให้ตายสิ ... ตอนนั้นก็อยากให้เป็นอย่างนี้ พอตอนนี้ได้อิสระก็รูสึกแปลกๆซะนี่

ธเนศหันไปยิ้มให้อานัส แล้วตบบ่าเพื่อนซี้
“แกน่ะรักยัยหนูเข้าแล้วน่ะสิเว้ย ไม่รู้หรอกหรือเนี่ย!” ธเนศบอก ปารัณฑ์หันมองคนพูดตาปริบๆ

รักงั้นเหรอ ...

“ยังมาทำหน้างงอยู่อีก แสดงว่าไม่รู้สึกตัวจริงๆ ... คนเข้ามองแกกันออกกันทั้งบางแล้วว่าแกชอบยัยหนูน่ะ” อานัสยักคิ้วให้แสดงคำยืนยัน คนฟังคิ้วกระตุกก่อนจะถามกลับ

“จริงเหรอ รัก ... บ้าน่า กับยัยหนอนนั่นน่ะนะ ... จะบอกให้นะ ยัยนั่นน่ะแสนจะวุ่นวายสุดๆเลย อยู่ด้วยปวดหัวตาย” เขาโบกมือไล่คำว่ารักไปให้พ้นๆความคิดของเพื่อนสองคน ... ยังไงเจ้าตัวก็ยังคิดว่า ไม่ใช่ร้อก!

สองเพื่อนซี้หันมองหน้ากันแล้วเซ็งกับไอ้บ้าตรงหน้าที่ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองสักที ในระหว่างนั้นเองจิรภาก็วิ่งมาหาพวกเขา พร้อมตะโกนเรียกแต่ไกล
“พี่ปารัณฑ์! พี่ปารัณฑ์คะ แย่แล้ว ยัยหนูแย่แล้ว!”

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นกันทั้งสามคน ปารัณฑ์เป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปหาจิรภา
“อะไรเหรอจุ๊บ น้องหนูเป็นอะไร” ถามอย่างน้ำเสียงร้อนรนนัก

“ยัยหนูเป็นลมค่ะ ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาล ... พี่ปารัณฑ์! เดี๋ยวก่อน...” จิรภาพูดยังไม่ทันจบ เจ้าตัวก็วิ่งแจ้นไปเสียแล้ว และเมื่อหล่อนจะก้าวเท้าตามก็ถูกสองหนุ่มดึงตัวเอาไว้ด้วยเหตุผลที่ว่า
“ปล่อยมันไปก่อนเถอะ”

จิรภาทำหน้าไม่เข้าใจ พวกธเนศกับอานัสจึงพาไปอธิบายให้ฟัง

ปารัณฑ์วิ่งเข้าไปที่ห้องพยาบาล แต่เมื่อเห็นว่ากณิศานอนตาแป๋วอยู่บนเตียงก็โล่งอก

“พี่ปารัณฑ์!” กณิศาตกใจเล็กน้อยที่เขารู้ แต่ไม่ต้องเดาหรอกว่ารู้มาจากไหน ... ต้องยัยจุ๊บแน่ๆเลย

“เป็นไงบ้าง ทำไมถึงเป็นลมล่ะ” เขาถามพลางมองไปทั่วตัวหล่อน หมายจะหาว่ามีส่วนใดบุบสลายไปบ้าง และคงเพราะสายตาแห่งความอาทรณ์นั้นหรือกระไรที่ทำให้กณิศาหักห้ามใจที่จะไม่ชอบไม่รักเขาได้อีกแล้ว

“หนู...” คนป่วยยังไม่ทันได้ตอบ เจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลก็เดินเข้ามาพอดี เธอเป็นชี้แจงอาการของกณิศาให้ฟังเอง

“เธอนอนไม่พอน่ะค่ะ พักผ่อนไม่พอ ก็เลยความดันต่ำ ... ทานอาหารให้ครบห้าหมู่ แล้วพักผ่อนเยอะๆนะคะ นี่ค่ะยา” พร้อมส่งถุงยาให้ ปารัณฑ์ได้ฟังก็สงสัย หันไปถามเจ้าตัวตรงๆ

“น้องหนูนอนกี่โมงน่ะเมื่อคืน” สีหน้าคนถามเคร่งเครียดเกินกว่าที่กณิศาจะเลี่ยงตอบได้ เธอรู้จักปารัณฑ์ดีพอๆกับที่ปารัณฑ์รู้จักเธอนั่นล่ะ เมื่อใดเขาเอาจริง ... ก็จะจริงจังจนไม่ควรเลี่ยง

“หนูนอนไปตอนที่พี่เห็นนั่นล่ะค่ะ หลังจากนั้นก็ไม่ได้นอน” กณิศาตอบเสียงเบาราวลมกระซิบ

“ทำไมไม่นอน!” ชายหนุ่มถามกลับทันที เขาห่วงเธอมากขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะอยากทำทุกอย่างเพื่อให้เธอหายอาการหน้าซีดแบบนี้

แต่แล้วการพูดคุยกันก็ต้องถูกตัดจบลง เมื่อเจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลแนะนำให้รีบพากณิศากลับไปพักผ่อน ปารัณฑ์จึงพาหล่อนมายังรถ ระหว่างทางแม้จะถูกสายตาเพื่อนๆหรือคนรู้จักล้อเรื่องที่เดินด้วยกันอีกแล้ว หรือแม้แต่จะแซวเรื่องที่ว่าต้องจับมือกันด้วย เขาก็ไม่สน

ซึ่งสำหรับกณิศาแล้วมันออกจะแปลกอยู่ ตลอดที่ผ่านมา ถ้ามีใครสักคนแซวล้อใส่ ปารัณฑ์จะรีบเดินให้ห่างเธอมากที่สุดๆ แต่มีครั้งหนึ่งที่กณิศาถูกเด็กวิศวฯแซวใส่ เขาซึ่งหนีเธอไปไกลกว่าห้าเมตรแล้วอยู่ก็วกกลับมา คว้ามือเธอ พร้อมทั้งเข่นเขี้ยวไปทางคนพวกนั้นอีกด้วย ... ความรู้สึกแบบนี้มันอดไม่ได้จริงๆที่กณิศาจะรู้สึกว่าเธอเป็นคนพิเศษของเขา

แต่ทำไมกันเล่า ... บางทีเขาถึงได้ทำเหมือนรำคาญเธอล่ะ
ทำไมกัน ...

สำหรับปารัณฑ์แล้ว ที่เขาทำทีรำคาญแบบนั้น ใครจะรู้ ... ว่าเขาก็แค่เขินสายตาคนเท่านั้นเอง ...

“ขึ้นรถสิ น้องหนู” ปารัณฑ์บอกพลางเหวี่ยงประตูรถยนต์ออก กณิศาขึ้นไปนั่งอย่างว่าง่าย

เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ชายหนุ่มก็วกไปที่ด้านคนขับ ก่อนจะเคลื่อนรถไปบนถนน จวบจนถึงบ้าน เขาก็ยังเดินตามหล่นอไปส่งถึงยังบันได ไอ้อาการใจดีแบบพิเศษแบบนี้ทำให้กณิศาแปลกใจเป็นที่สุด แล้วยิ่งชายหนุ่มบอกออกมาว่า
“ไปนอนซะ กินยาด้วย ... พรุ่งนี้จะมาปลุก”

กณิศาเบิกตาโต ก็ทุกทีเขาจะทำท่ารำคาญ ... แต่ทำไม
“พี่ปารัณฑ์!” กณิศาร้องเรียกเขา ชายหนุ่มจึงชะงักขา แล้วหันมามอง “ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูจะตื่น...”

“ไม่เอา พี่จะมาปลุก!” เขายืนกรานคำเดิม กณิศาขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจจนกระทั่ง...

“ก็...ก็หนูไม่อยากทำให้พี่ต้องลำบากมาปลุกหนูนี่คะ หนูรักพี่ปารัณฑ์ หนูไม่อยากให้พี่เบื่อหนูนี่คะ...” คนเล่ากำมือแน่น พยายามกลั้นน้ำตามิให้ไหลรินออกมาเพื่อให้เขาเห็นใจเธออีก เธอพยายามฝืนไม่นอนตอนดึกๆก็เพราะอยากจะตื่นเอง และก็ฝืนมาสองคืนแล้วทั้งๆที่เธอเป็นคนที่อดนอนไม่ได้เลย ปารัณฑ์หันหลังมามอง
“หนูได้ยินที่พี่พูดกับพวกพี่ธเนศ หนูกลัว ...จะไม่รบกวนพี่อีกแล้ว”

แต่แล้วหยาดน้ำใสก็หยาดรินออกมาจนได้ ปารัณฑ์คล้ายจะถูกคนเอาเข็มนับร้อยเล่มทิ่มหัวใจจนเจ็บแปลบไปหมด กับหยาดน้ำตาแต่ล่ะหยดนั้น และได้รับรู้ถึงความรู้สึกจริงๆที่กณิศามีให้เขาเสียด้วย ... ในความเจ็บนั้นมีความสุขซ่อนอยู่จนเขาไม่อาจจะห้ามการกระทำของตัวเองได้เลย

“หนู...” กณิศาตกใจเมื่ออยู่ๆก็ถูกปารัณฑ์ดึงเข้าไปกอด เธอนิ่งงันไปทันที ในขณะที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆที่ข้างๆใบหูของเธอ

“พี่สิต้องขอโทษ พี่ไม่น่าพูดแบบนั้นเลย ... จริงๆแล้วตลอดมาพี่มีความสุขต่างหากล่ะที่ได้ปลุกน้องหนูทุกวัน” เขายอมรับกับตัวเองจนได้ และรู้เสียทีกับคำถามที่ว่า ทำไมเขาถึงยอมทนแม้จะบ่นอยู่ทุกๆวันได้ เพราะเขามีความสุขนี่เอง ...

“พี่ปารัณฑ์ ...” กณิศาตกใจมากขึ้นไปใหญ่ ...

“พี่อยากจะปลุกน้องหนูตื่นทุกเช้า แล้วพาไปมหาวิทยาลัย ... จริงสิ พากลับบ้านด้วยนะ” เขาว่าพลางกระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปใหญ่ ปารัณฑ์รู้สึกว่าน้องหนูของเขาตัวหอมและนิ่มเหมือนตอนนั้นที่กอดเลย ... แถมกอดแล้วยังไม่อยากปล่อยอีกต่างหาก

“เดี๋ยวสิ นั่นเหมือนป๊ะป๋าเลยนะ” กณิศาท้วงติง

“แล้วน้องหนูอยากจะให้พี่ปลุกหรือเปล่าล่ะ” ชายหนุ่มผละห่างออกมาถาม

“อยากสิคะ หนูง่วงจะตายอยู่แล้วนะรู้ไหม ไม่ได้นอนเต็มอิ่มเลยด้วย” คนตัวเล็กประท้วงใหญ่ คนตัวใหญ่เลยหัวเราะอย่างร่าเริง

“ไปนอนเถอะน้องหนู เดี๋ยวเย็นๆพี่มาปลุก” เขาว่า กณิศาพยักหน้ารับแต่โดยดี หากไม่วายถามกลับบ้าง

“ปลุกแน่นะคะ ... ต้องปลุกหนูทุกวันแน่ๆนะ”

“จะปลุกน้องหนูทุกวันจนกว่าน้องหนูจะเบื่อพี่เลยล่ะ” ชายหนุ่มพยักหน้า กณิศาจึงก้าวเท้าขึ้นบันได้ ...เอ จริงสิ เธอยังไม่รู้เหตุผลเลยนี่นาว่าทำไมอยู่ๆเขาถึง ...

“พี่ปารัณฑ์คะ” เธอเหลียวหลังมาถาม ปารัณฑ์ยังยืนอยู่ที่เดิม
“ทำไมพี่ถึงได้มีความสุขกับการได้ปลุกหนูหรือคะ”

คนถูกถามยิ้มกว้าง ... ยอมตอบตรงๆคำถามเมื่อเขารู้หัวใจตัวเองแล้วว่า
“ก็พี่คิดว่า พี่รักน้องหนูเข้าแล้วน่ะสิ”

แม้ทีแรกจะยังไม่เชื่อกับที่ไอ้สองตัวนั่นพูด แต่ในวินาทีเดียวที่เขาเห็นกณิศาล้มป่วย และร้องไห้แบบเมื่อครู่ หัวใจเขาแสนเศร้าและทรมานจนแทบจะขาดรอน
เขารักเธอ ... และคนคนเดียวที่พิเศษกับเขาตลอดมา ก็คือ กณิศาเพียงคนเดียวเท่านั้น

กณิศาตกใจ ก่อนที่จะถูกชายหนุ่มดึงมือหล่อนไปแตะริมฝีปากเขาเบาๆ รอยยิ้มอ่อนโยนของปารัณฑ์ระบายขึ้นบนใบหน้าที่เคยเอาแต่จะรำคาญเธอ กณิศารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้าเมื่อเจอกับสายตาแบบนี้ของเขาเข้า และลมหายใจอุ่นๆยังติดตรึงที่ปลายนิ้วอยู่เลย
“ฝันดีนะครับ น้องหนู”

คำว่ารัก คือความจริงไม่ใช่ฝัน
ดีจังเลย ....

“ค่ะ”
กณิศายิ้มตอบอย่างมีความสุข

ต่อจากไปนี้ ไม่ว่าเธอจะหลับไปนานแค่ไหน เธอก็จะมั่นใจได้ว่าเธอจะต้องตื่นขึ้นมาอีกแน่ๆ

ก็เมื่อเธอได้เจอเจ้าชายผู้ยินยอมที่ถอนคำสาปความขี้เซาของเธอในทุกๆเช้าแล้วนี่นา

ดอกมะลิ จบแล้วค่า ^^V
แล้วพบกันใหม่นะคะ
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 07:28:14

จากคุณ : iNt_GaL - [ 4 พ.ย. 49 07:08:13 ]