สายน้ำไหลล่องไปไกลเวิ้งว้าง
ใจเปล่าร้างเวียนวนสับสนยิ่ง
กระทงน้อยลอยไปไกลตลิ่ง
สงบนิ่งเดียวดายกลางสายชล
คืนจันทร์เพ็ญลอยเด่นบนฟากฟ้า
จันทร์ในตาลาลับดับแสงหม่น
เคยมีเงาเคล้าคลอพนอตน
กลับไร้คนกล่าวคำพร่ำห่วงใย
กระทงน้อยถูกลอยอยู่ในขวด
ใจร้าวรวดปวดปร่าน้ำตาไหล
จันทร์นวลงามคือหนามเสียดแทงใจ
เหลือทิ้งไว้เพียงคำสัญญาลวง
เครดิตท้ายเรื่อง จันทร์ดับคืนเพ็ญสิบห้าค่ำ
สืบเนื่องมาจาก อ่านบทกวีของ คุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ซ้ำไปซ้ำมา ชอบบท "เดือนดับในดวงตา"
เป็นบทที่โปรดปรานมาก ตรงกับความรู้สึก
สีน้ำน้อยเลยได้บทนี้ออกมา
ขอขอบคุณครูผู้เคยพร่ำบ่น
กับถ้อยคำอันไม่สุภาพของสีน้ำน้อย
ในบทนี้ หากเป็นการล่วงเกิน บทกวีของ
คุณเนาวรัตน์ ตัวต้นฉบับ ที่ก่อให้เกิดอารมณ์เดือนดับ
ก็ขอความกรุณา ชี้แจงติเตือน ด้วยสีน้ำน้อยยังอ่อนนัก
อาจจะล่วงเกินครูบาอาจารย์และบทกวีของท่านโดยไม่รู้ตัว
จากคุณ :
sugarhut
- [
4 พ.ย. 49 17:45:29
]