ความฝันวันฟ้าหม่น
ฉันเป็นเพียงกรวดหินดินก้อนเล็ก
เพียงแค่เด็กวัยสดใสและช่างฝัน
แต่เรื่องราวที่รับรู้มานานวัน
ทำให้ฉันต้องเติบใหญ่กว่าที่เป็น
สิ่งที่พบที่ได้เจอในชีวิต
คือบาปผิดเกินใครคิดจะได้เห็น
ภาพผู้คนมากมายล้าลำเค็ญ
ต้องทุกข์เข็นเพียงเพราะคนเพียงหยิบมือ
กล่าวการเมืองเรื่องราวอุดมการณ์
กินเมืองผลาญทำลายชาติยังไขสือ
ไฟแห่งฝันมอดไหม้ใครกระพือ
เหลือสิ่งใดให้ยึดถือหรือมายา
กฎหมายรัฐบัญญัติสร้างด้วยความหวัง
ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ที่พร่ำหา
เรียกร้องขออำนาจให้ประชา
หยาดน้ำตาและโลหิตต้องหลั่งริน
นานเท่าไรมีใครจำได้ไหม
อธิปไตยเคยอยู่ยงไม่สูญสิ้น
จากหลักยึดของประชาทั่วแผ่นดิน
กลับพังภินท์สิ้นไร้เพียงมายา
------------
แต่งไว้นานมากแล้ว หลังจากอ่านใบไม้ที่ปลิดปลิวของคุณจีระนันท์ พิตรปรีชา ช่วงนั้นสถานการณ์การเมืองค่อนข้างร้อนระอุจึงตัดสินใจแต่งมาเล่น ๆ มาวันนี้ไปค้นเจอเลยเอามาลง
รอคอย...วันที่ประเทศนี้จะร่มเย็นอีกครั้ง
จากคุณ :
Argent 
- [
5 พ.ย. 49 15:03:43
]
ความฝันวันฟ้าหม่น
จ้า