PANTIP.COM : W4850952 -------------...แม้เลือกเกิดได้...------------- [เรื่องสั้น]

-------------...แม้เลือกเกิดได้...-------------

เรื่องสั้น..แม้เลือกเกิดได้...
โดย ก๊อตซิลล่า

เสียงเม็ดฝนตกกระทบแอ่งน้ำบนผิวถนนดังไม่ขาดสายผสมกับเสียงฝีเท้าของชายสองคน
วิ่งไล่มาทางด้านหลัง แว่วเสียงสบถพอให้ได้ยินเป็นระยะๆ

ผม..วิ่งหนีอย่างสุดชีวิตไปทางตรอกเล็ก ๆ บ้านเรือนปลูกอยู่สองข้างทางจนแน่นขนัดเหลือเนื้อ
ที่ให้เดินเป็นทางเท้าแคบ ๆ อย่างยากลำบาก

"ไอ้จรจัด ไอ้ขี้ขโมย หายไปไหนวะ..เร็วฉิบ อย่าให้เจอนะพ่อเอาตายแน่"

"เฮ้ย กลับไปเฝ้าร้านเถอะไอ้แสง ป่านนี้ไก่ของเอ็งเหลือแต่กระดูกแล้วมั้ง" เสียงชายอีกคนที่ตามมา
เอ่ยแทรกขึ้น ท่ามกลางเสียงฮึดฮัด สบถลั่นอย่างหัวเสีย ไม่ช้าเสียงฝีเท้าทั้งสองก็ค่อย ๆ เงียบหายไป
พร้อมกับแสงอาทิตย์ที่เริ่มลับขอบฟ้าทีละน้อย

ผมออกมาจากที่ซ่อนตัวข้างถังขยะที่ตั้งเรียงกันหลายใบ ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยเศษกระดูกไก่บางส่วน
ออกไปไกลตัว นึกถึงเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ถ้าถูกจับได้ ผมไม่อยากคิดว่าตัวเองจะเป็นยังไง
หนึ่งในสองคนที่เป็นเจ้าของร้านไก่ทอดคงจะแค้นน่าดู

ฝนเริ่มหนาเม็ดขึ้นเรื่อย ๆ แสงอาทิตย์กลืนหายไปกับความมืดที่แผ่ขยายกว้างขึ้น ความหนาวเย็น
เริ่มแทรกเข้ามาแทนที่ความหิวเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ผมค่อย ๆ พาร่างที่ผอมโซจากการอดอาหาร
มาหลายวัน เดินไปข้างหน้าอย่างหวาดระแวง หูคอยฟังสิ่งต่าง ๆ ตามสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด
ด้วยความกลัวว่า ชายสองคนอาจจะย้อนกลับมา จนกระทั่งเจอสถานที่ที่พอจะหลบซ่อนจากสายตาจาก
คนภายนอกได้ ผมจึงเดินเข้าไปแล้วอาศัยตรอกนั้นเองเป็นที่หลับนอนหลบสายฝนอีกคืนหนึ่ง
หวนให้นึกถึงบ้านที่เพิ่งจากมาได้เดือนเศษ ภาพใบหน้าของชายแก่คนหนึ่งผุดขึ้นจากความทรงจำ
ถ้าเขาไม่ด่วนจากไป ผมคงไม่ต้องมาระหกระเหินเร่ร่อนอย่างนี้
...........................................................................................

แสงอาทิตย์ส่องกระทบพื้น ขับไล่ความหนาวออกไป ท้องเริ่มประท้วงเพราะความหิว ปีกไก่อันเมื่อวาน
คงย่อยไปหมดแล้ว ผมจึงพาร่างอันอ่อนระโหยออกมาจากตรอกที่อาศัยนอนออกมา ผู้คนเดินกันขวักไขว่
เต็มไปหมด บางคนพอเห็นผม ก็รีบเดินหนีออกห่าง เหมือนเห็นตัวเชื้อโรค ผมไม่สนใจ ถ้าใครไม่ตกอยู่ใน
สภาพนี้ คงไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน

"เฮ้ยย ออกไปให้ไกลจากร้านอั๊ว ลูกค้าหายหมด ไป๊.." ชายร่างอ้วน ศีรษะล้านเลี่ยน หน้าตาถ_งทึง
ส่งเสียงเอะอะ เมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในร้าน พร้อมหยิบด้ามไม้กวาดขึ้นมาเตรียมจะหวดลงมา
แต่เสียงหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

"เตี่ย.. ไม่เอาน่าน่าสงสารออก ยังเด็กอยู่เลย คงหลงมาจากที่ไหนมั้ง ไหน..มานี่ซิไอ้หนู หิวใช่ไหม"
ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมยื่นจานข้าวมันไก่มาให้

"อาหมวย ลื้ออย่าไปให้มัน บ้าหรือเปล่าไม่รู้ เดี๋ยวเคยตัว รีบพาออกไปจากร้านเลย ลูกค้าไม่กล้าเข้า
กันพอดี" ชายอ้วนพูดพร้อมกับหันไปทำงานของตนต่อ แต่ก็เหลือบตามองผมอย่างไม่ค่อยไว้ใจ

"กินให้อิ่มนะ หลงมาจากไหนล่ะเรา.. หนีออกมาจากบ้านหรือเปล่าเนี่ย" เธอถาม พร้อมกับเทข้าวจาก
จานใส่กล่อง แล้วยื่นมาให้ผม มองดูผมกินอย่างหิวกระหายสักพัก จึงเดินจากไป ยังไม่ทันเอ่ยขอบคุณ
เธอเลย

หลังจากกินอิ่ม ผมจึงออกสำรวจเพื่อหาที่นอนใหม่ สองข้างทางเต็มไปด้วยถังขยะ และมีขยะที่ล้น
ออกมากองเป็นภูเขาขนาดย่อม สายตาเหลือบไปเห็นเพิงหมาแม่ลูกอ่อน กำลังนอนให้นมลูกกินอยู่ใต้ถุนตึก
พอผมเดินเข้าไปใกล้ หวังที่จะเข้าไปดูลูก ๆ ของมัน แม่หมาก็ส่งเสียงขู่คำรามทันที ทันใดนั้น
ผมยังไม่ทันตั้งตัว ก็มีความรู้สึกเหมือนถูกไม้หวดเข้ามาที่กลางหลังอย่างเต็ม ๆ ผมร้องออกมาสุดเสียง
ความเจ็บปวดแล่นร้าวไปทั่วทั้งตัว ตามมาด้วยเสียงไม้หวดอีกครั้ง..ผมทรุดลงไปกองกับพื้นมองเห็น
ชายอีกคนหนึ่ง กำลังหวดกระบองไปที่หมาแม่ลูกอ่อน พร้อมกับยกลูกของมันขึ้นไปด้วย

เราถูกลากขึ้นไปโยนไว้ในกรงบนรถกระบะโสโครกคันหนึ่ง ซึ่งมีเพื่อน ๆ อีกหลายตัวนอนซม
อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว สักพัก รถจึงแล่นไปตามถนนก่อนที่จะเลี้ยวตรงสี่แยก ผมได้กลิ่นอันคุ้นเคยจาก
รถเก๋งคันข้าง ๆ และก่อนที่จะหลับตาลงเพราะความเจ็บปวด ผมมองเห็นรถคันที่ผมเคยนั่งเป็นเพื่อนกับ
ชายแก่ใจดี ผู้ซึ่งล่วงลับ ถูกขับโดยลูกชายของเขา และข้าง ๆ เบาะรถ มีลูกสุนัขพันธุ์ดีลายจุด
นั่งคู่มาด้วย ผมมองตามจนสุดสายตา ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอย่างช้า ๆ .................
..............................

ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ดีไม่ดีอย่างไร เขียนเป็นเรื่องแรก
จากเรื่องที่เคยพบเห็นจริง ผสมกับจินตนาการค่ะ
การเขียนนี่ยากจริง ๆ นะคะ กว่าจะได้ออกมาแต่ละฉาก
เรื่องนี้มีไม่กี่บรรทัด ยังใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมงเลย กะจะเขียนให้รู้สึกเศร้า
แต่อ่านไปมันไม่ค่อยได้อารมณ์นั้นเลยค่ะ ยินดีน้อมรับทุกคำแนะนำค่ะ

จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 5 พ.ย. 49 16:58:36 A:124.120.210.171 X: TicketID:122053 ]