ผมไม่รู้จะเริ่มต้นกับคุณอย่างไรดี แม้ว่าผมพูดไป มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับคุณเลยสักนิด เพราะคุณกำลังจะมีความสุขกับคนที่ไม่ใช่ผม แต่ถ้าผมไม่พูด ผมก็ทนความอึดอัดใจไม่ไหว ทั้งๆที่ผมรู้อยู่เต็มอกว่า ผมไม่มีค่าพอที่จะให้คุณร่วมชีวิตกับผมได้ แม้ว่าคุณจะเคยบอกว่าคิดถึงผมมากมายหลายครั้งแล้วก็ตาม
     (.....ผมมันคนจนที่ไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น......)
         ขอโทษด้วยหากผมพูดตรงเกินไป ผมเป็นคนอย่างนี้แหละ คุณก็รู้ ผมไม่ชอบพูดอ้อมค้อม
       (....ผมรู้สึกอย่างไรก็พูดไปอย่างนั้น....)
         จริงอยู่หรอก วันเวลาที่เราพบกันมา มันอาจเป็นช่วงเวลาที่สั้นแสนสั้น
      (...ผมหมายถึงในความคิดของคุณ....)
            แต่ผมคิดว่า เวลานั้น มันมากพอที่จะทำให้เราเรียนรู้กันและกัน และคุณก็รู้ว่าผมเป็นคนอย่างไรเป็นอย่างดีแล้ว

        ทีแรก ผมคิดว่า คุณจะไม่มาหาผมเสียอีก
       (...แต่คุณก็มา มาแต่ตัว ส่วนหัวใจของคุณ คุณเอามาด้วยหรือเปล่า คุณรู้ตัวเองดี...)
              ผมโทรศัพท์ไปหาคุณที่บ้านคุณหลายครั้ง แต่ไม่พบคุณสักที
       (...ผมแทบจะเปลี่ยนความตั้งใจที่จะพบคุณแล้ว...)
             คุณคงมีธุระมากสินะ
         (...ความจริง คุณมีธุระมากแค่ไหน ก็เป็นเรื่องของคุณ ผมไม่น่าไปสนใจเลย ผมเพียงแค่อยากพบคุณเท่านั้น คุณจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ช่างเถอะ…)
              ผมรู้ว่าเวลาคุณมีค่ามากกว่าที่จะมาเพราะเรื่องราวอันไร้สาระของผม
         (...ผมหมายถึงว่า คุณมองมันไร้สาระ แต่สำหรับผม มันสำคัญเท่ากับชีวิตของผมเลยทีเดียว...)
                  แต่คุณก็ไม่ใจดำเกินไป
         (...คุณยังอุตส่าห์ปลีกเวลามาหาผม...)
                         คุณไม่ต้องถามหรอกว่า ผมโทรศัพท์หาคุณเพื่อให้คุณมาพบกับผมในวันนี้เพราะอะไร ผมกำลังจะบอกกับคุณอยู่เดี๋ยวนี้แหล่ะ หากผมบอกกับคุณแล้ว คุณจะหัวเราะเยาะผมก็ไม่ว่าหรอก ผมทนได้ เพราะผมเตรียมใจและทำใจได้
                          ผมอยากพบคุณในวันนี้ เพียงแค่อยากให้ผมรู้สึกว่าคุณยังอยู่กับผม และยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป มันก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากมายหรอก เพราะต่อไป ผมจะไม่พบกับคุณอีกแล้ว เพราะแม้ว่าผมจะพบกับคุณก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย
           (...ก็อีกไม่กี่วันชีวิตของคุณก็ต้องมอบให้กับใครที่คุณมั่นใจว่าจะทำให้คุณมีความสุขมากกว่าผม ผมไม่อยากจะคิดต่อไปว่า ความจนที่ทุกคนรังเกียจ รวมทั้งคุณด้วย มันเป็นอุปสรรค์ต่อการครองคู่...)
                             เหตุผลของผมก็เท่านี้เอง คือผมอยากพบคุณ ขอแค่พบคนในวันนี้เป็นวันสุดท้าย ผมอยากพบคุณในสถานที่ที่เราเคยได้พบกัน ให้รู้สึกว่า วันเวลาได้หยุดนิ่งอยู่ตรงนี้
                              ไม่ใช่ว่าผมจะต้องตายจากโลกนี้ไปหรอก ผมคงจะยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกยาวนาน แต่คุณก็น่าจะรู้ดีนี่นาว่า ผมได้ตายไปจากความรู้สึกของคุณนับตั้งแต่วันที่คุณตัดสินใจปฏิเสธผมแล้ว และผมก็กลายเป็นคนที่ไม่อยู่ในสายตาของคุณไปโดยปริยาย
             (...เห็นไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน...)
                         เรื่องราวที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่า เป็นเพียงผมเท่านั้นที่คิดไปเองเท่านั้น
                      ผมคิดไปว่า อยากจะเป็นคนสำคัญของคุณ อยากอยู่ใกล้ชิดกับคุณ แล้วผมก็ได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดกำคุณในช่วงเวลาหนึ่ง
               (...วันที่ผมได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด...)
                         ผมไม่โทษคุณหรอกนะ เพราะผมไม่มีอิทธิพลพอที่จะเปลี่ยนความรู้สึกของคุณ ให้คุณรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกต่อคุณได้
            (...ตอนนี้ผมคิดว่า ผมเป็นคนเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณเอง...)
                                  ขอโทษนะ ถ้าหากความรู้สึกเหล่านี้มันรบกวนคุณมากเกินไป แต่คุณวางใจได้ เพราะต่อไปจะไม่มีผมมาคอยรบกวนคุณอีกแล้ว

                             คุณเชื่อไหม ผมอยากจะหัวเราะให้ก้องไปทั้งโลก เพราะนึกขำตัวเองที่ไม่เจียมตน เผลอปล่อยใจไปรักคุณจนแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น
                                   ความรัก-โธ่ บ้าที่สุด ผมไม่น่ามีความรู้สึกเช่นนี้ต่อคุณเลย เพราะไม่ว่าที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง คุณจะเคยบอกกับผมว่าคิดถึงอย่างไรก็ตาม แต่ ณ เวลานี้ คล้ายกับว่า ผมคิดไปเอง ฝันไปเอง แล้วก็สร้างความหวังลมๆแล้งๆ เพียงฝ่ายเดียว
          (...อยากจะสมน้ำหน้าตัวเองนัก...)
                        อ้อ...คุณอึดอัดใช่ไหม ห้องผมมันแคบไปหน่อย ไม่มีแอร์เย็นช่ำ มีแต่พัดลมที่ส่ายไปมา แต่ผ่าวร้อน
             (...ผมเห็นคุณนั่งไม่เป็นสุขเอาเสียเลย คุณคงร้อนด้วย มีเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าของคุณ..)
                              แต่คุณต้องเข้าใจนะ มันเป็นแค่ห้องเช่ามอซอห้องหนึ่งเท่านั้น ผมไม่มีปัญหาที่จะหาห้องเช่าดีๆ ห้องชุดที่หรูๆ หรือบ้านสวยๆ สักหลัง ติดแอร์ให้เย็นช่ำอย่างที่คุณหรือใครๆเขามี
              (...ก็ผมมันมีแต่ตัวนะ สมควรแล้วที่ถูกคุณทิ้ง...)
                        สมบัติส่วนตัวของผมมีอยู่เท่าที่คุณเห็นนี้แหละ
             (...คุณรู้หมดทุกอย่างแล้ว แต่ขอให้ผมได้พูดเถอะ...)
                               นั่นไง เครื่องเสียงเก่าๆเครื่องหนึ่ง กับเทปคลาสเซ็ตเกือบห้าสิบตลับ ผมเลือกซื้อเฉพาะชุดที่ผมชอบมากที่สุด ซึ่งเป็นเพลงแนวร็อคที่ผมชื่นชอบ ส่วนใหญ่เป็นเพลงฝรั่ง แม้ว่าผมจะพูดภาษาอังกฤษแย่ยิ่งกว่าเด็กฝรั่งแรกเกิดที่เพิ่งจะหัดพูด ไม่ใช่ว่าผมจะชื่นชอบเพลงฝั่งมากมายอย่างนั้น แต่วงดนตรีไปที่ผมถือว่าเป็นร็อคจริงๆและที่ผมชอบมีไม่ถึงสี่หรือห้าวง
            (...คุณเคยบอกกับผมว่า ผมคลั่งไม่ใช่ชื่นชอบ....)
                         คุณจะว่าอย่างไรก็ช่างเถอะ ผมชอบเพลงร็อคน่ะ ผมรู้สึกว่ามันให้ความรู้สึกที่บาดลึกถึงอารมณ์มากกว่าเพลงทุกแนวที่ผมเคยฟังมิ และอีกอย่าง ฟังแล้วมันสะใจดี
               (...มันเป็นความรู้สึกส่วนตัวของผมนะ คนอื่นจะรู้สึกอย่างไรผมไม่มีความเห็น...)
                             แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ฟังเพลงจากเครื่องเสียงนั้นแล้ว เพราะผมมีคอมพิวเตอร์ชุดหนึ่งที่สามารถใช้งานทั้งดูหนังฟังเพลง ดูโทรทัศน์ และฟังวิทยุ
กีต้าร์โปร่งตรงมุมห้องนั้น มันเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่งที่ผมเสพมันได้ เพียงแค่ผมจับมันขึ้นมาเล่นเมื่อยามผมมีอารมณ์พอ แต่กว่าผมจะได้มันมาผมต้องเก็บเงินข้ามปีและยอมลดค่าใช้จ่ายหลายๆอย่างลงไป มันทรมานใจมากไม่น้อย กว่าจะได้มันมา
             (...ผมเป็นคนที่ไม่ชอบฝืนความรู้สึก หรือความต้องการของตัวเองจนเกินจำเป็น...)
                                  นั่นอีก กองหนังสือที่อยู่ตรงมุมห้องใกล้ๆกับกีต้าร์ของผมตัวนั้น มีทั้งหนังสือจำพวกรวมบทกวี รวมเรื่องสั้น นวนิยาย หนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ วิทยาศาสตร์ วรรณคดี และหนังสือพิมพ์ที่ซื้ออ่านเกือบประจำ
              (...เพราะรายได้ของผมมันน้อยนะ คุณก็รู้...)
หนังสือเหล่านั้นมันเป็นทั้งความบันเทิงและเป็นการทบทวนความรู้บางอย่างให้กับผมได้เป็นอย่างดี และมันยังเป็นเพื่อนยามเหงาได้อย่างซื่อสัตย์ที่สุดในโลกเท่าที่ผมค้นพบในตอนนี้
                                นอกจากนั้นก็มีเสื้อผ้าไม่กี้ชิ้น ที่นอน หมอน มุ้งและผ้าห่ม แค่นี้เท่านั้นที่เป็นสมบัติส่วนตัวของผม มันไม่ใช่ผมมักน้อยหรอกนะ อย่างที่บอกนั่นแหละ ผมไม่มีปัญญาจะหาได้มากกว่านี้
                      อ้อ ลืมไป ผมยังมีสมบัติอีกชิ้นหนึ่ง นั่นไง มันวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของผม มันคือสมุดบันทึกของผมนั่งเอง ผมรักมันพอๆกับชีวิตของผมเลยทีเดียว เพราะมันเป็นที่ที่ผมบันทึกความรู้สึกนึกคิดและเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับผมลงไว้ มันจึงเป็นเพื่อนสนิทที่แสนดีของผมเสมอมา ไม่ว่าผมจะสุขจะทุกข์ จะเศร้า เหงา เปล่าเปลี่ยว ปวดร้าว ผมก็ระบายลงไปที่มันได้ เกือบยี่สิบปีแล้วนะที่ผมบันทึกมา มันยังคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมเสมอ
             (...คุณจะว่าผมบ้าก็ได้นะ ผมไม่โกรธคุณหรอก...)
                            คุณจะมองผมด้วยสายตาอย่างไรก็ได้ ทั้งหมดที่คุณเห็นนี่แหละมันคือชีวิตที่แท้จริงของผม ซึ่งคุณยอมรับมันไม่ได้ ถึงแม้ว่าคุณจะรักผมปานจะกลืน
      (...สมมุตินะ...)
                  แต่ความจริงคุณไม่ได้รักผมเลย
          (...ผมมาทบทวนในขณะนี้ คุณอาจเพียงแค่คิดถึงผม ยามที่คุณรู้สึกเหงา...)
                              หรือแม้แต่จะรักผมมากมาย ก็คงยอมรับมันไม่ได้ในความจนของผม แม้ว่าคุณจะเคยบอกว่าคิดถึงผม ในวันเวลาที่ผ่านมาเหล่านั้น
             (...คุณอาจรังเกียจความจนของผมมาก ความจนมันน่ารังเกียจเสมอ ผมรู้ คุณไม่ต้องกลบเกลื่อนหรอก...)
                                 แต่ถึงอย่างไรผมก็จะบอกคุณอีกครั้งว่า ผมรักคุณมาก ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่ผ่านมาเหล่านั้น จนกระทั่งบัดนี้ หรือในอนาคต แม้ว่าจากวันนี้แล้ว ผมจะไม่พบคุณอีก ผมก็จะเก็บภาพความทรงจำเหล่านั้นไว้ ถึงแม้ตัวคุณจะจากไปแล้ว แต่เรื่องราวของคุณจะยังคงอยู่ในสมุดบันทึกของผมตลอดกาล วันไหนที่ผมคิดถึงคุณ ผมเพียงแค่เปิดสมุดบันทึกของผม ผมก็จะเห็นเรื่องราวและชีวิตของคุณกับผมเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น
              (...ผมจะทำอะไรได้มากกว่านี้หล่ะ...)
                              เท่านี้แหล่ะที่ผมอยากพบคุณ อยากบอกกับคุณ ผมรู้สึกอย่างไรกับคุณ ผมก็บอกกับคุณไปจนหมดสิ้นแล้ว
          (...คุณจะคิดอย่างไร ก็ช่างคุณ...)
                                    ขอบคุณมากนะ สำหรับเรื่องราวในวันนี้ วันสุดท้ายที่จะได้พบคุณ ขอบคุณมากที่คุณเสียสละเวลาอันมีค่าของคุณมาหาผม
         (...เพื่อเป็นความทรงจำวันสุดท้ายของผม...)
                        เอาหล่ะ
                        คุณไปได้แล้ว





โดย...เกรียงไกร หัวบุญศาล
เวลา ๐๑.๒๓ นาฬิกา ๒๒ ตุลาคม ๒๕๔๙