PANTIP.COM : W4857832 ฉัน (ไม่ได้) ชอบเจอผี ตอน เข้าค่าย (2) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่อค่ะ

หลังจากเกิดเหตุการณ์หวาดเสียวในการเดินทางถึงสองครั้งสองคราวติด ๆ กันในระหว่างการเดินทางนี้ทำให้ฉันต้องคอยระมัดระวังให้มากกว่าเดิมเป็นพิเศษ แต่ในใจแล้วก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะแรงอาถรรพ์จริง ๆ หรือเป็นเพียงเพราะแค่เหตุบังเอิญกันแน่ แต่ถึงจะเกิดขึ้นด้วยเหตุใดก็ตามฉันคิดว่ายังไงซะก็ไม่ควรประมาทและพยายามทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาอย่างดีที่สุดตามกำลังที่สามารถจะทำได้ เพราะหากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากแรงอาถรรพ์จริงก็เท่ากับว่าซะตาชีวิตของอีกหลาย ๆ ชีวิตบนรถคันนี้ฝากไว้ที่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น

ตั้งแต่ผ่านสามแยกระทึกขวัญนั่น ดูเหมือนว่าวิสัยทัศน์ในการมองเห็นของฉันจะเริ่มแคบลงเพราะบรรดาเหล่ารถบรรทุกพ่วงสิบแปดล้อนั่นเอง หลาย ๆ ครั้งที่ผ่านทางสามแพร่งและศาลเพียงตาที่ฉันมองไม่เห็นหรือมองไม่ทันเพียงแค่รถเริ่มกระตุกส่าย ๆ ฉันก็จะต้องยกมือไหว้ขออนุญาตผ่านทางทันทีโดยต้องอธิษฐานจิตถึงโอปปาติกะที่สถิตอยู่ ณ ทางสามแพร่ และศาลเพียงตาทั้งหลายแทน รถจึงสามารถแล่นได้ปกติ เล่นเอาฉันต้องลุ้นระทึกไปแทบจะตลอดทางทีเดียว

เมื่อถึงจุดหมายปลายทางคือค่ายใหญ่ในจังหวัดนครปฐม หลังจากที่ทุกคนขนสัมภาระของตนเองลงจากรถกันจนครบทุกคนแล้วต่างก็แยกย้ายกันนำสัมภาระไปเก็บยังที่พักตามต้นสังกัดที่จัดไว้ จัดเก็บสัมภาระเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็มาช่วยกันเรื่องการจัดฐานกีฬาต่อ ซึ่งมันก็ค่อนข้างจะยุ่งวุ่นวายอยู่ไม่ใช่น้อย

ประกาศเรียกแถวดังจากลำโพงกระจายเสียงที่ตั้งอยู่บริเวณรอบ ๆ ค่ายเพื่อเตรียมเข้าร่วมพิธีบวงสรวงสถานที่ แต่งานที่ยังค้างมืออยู่ทำให้พวกฉันไม่สามารถไปเข้าร่วมพิธีได้

ฉันและพวกสาว ๆ มีหน้าที่จัดแจงทำความสะอาดเรื่องที่พักและเต็นท์หน้าเรือนนอนของพวกหนุ่ม ๆ ขณะที่กำลังสาระวนกับการทำความสะอาดเรือนนอนอยู่นั้นฉันก็มีอันต้องวางมือหยุดกระทำกิจกรรมใด ๆ ทั้งหมดทันที เหตุเพราะอาการครั่นเนื้อครั่นตัวคล้าย ๆ จะเป็นไข้ตั้งแต่ตอนที่รถเลี้ยวผ่านปากทางเข้าค่ายมาแล้วกำลังสำแดงฤทธิ์เดชให้ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จะว่าไปแล้วแต่แรกเริ่มเดิมทีฉันเองก็ยังเข้าใจว่าเป็นเหตุมาจากการนอนดึกตื่นแต่เช้ามืดแถมตลอดทางก็ยังแอบงีบไม่ได้ด้วยเลยทำให้เกิดอาการอ่อนเพลียเพราะพักผ่อนไม่พอ ตอนนี้เลยปวดหัวตึ้บ ๆ หัวหมุนติ้ว ๆ จนแทบจะยืนไม่อยู่อย่างนี้แถมยังรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงชอบกลสงสัยจะไม่สบายซะแล้วนะเนี่ย

ฉันเดินแยกตัวออกมายืนอยู่ตรงชานหน้าเรือนนอนพร้อมขวดน้ำโพลาลิสพร้อมกับเทน้ำจากขวดลงบนอุ้งมือก่อนจะนำมาชำระล้างใบหน้าเรียกความรู้สึกสดชื่นให้คืนมา แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นซักเท่าไหร่ ถามหายาแก้ปวดลดไข้ก็ดันไม่มีใครพกติดตัวมา ไอ้ครั้นจะไปขอที่เรือนพยาบาลก็ไม่มีใครอยู่เพราะไปเข้าพิธีบวงสรวงกันหมด จนคิดอะไรไม่ออกก็เดินกลับเข้าไปในเรือนนอนอีกครั้ง หยิบขวดน้ำทิพย์ที่ผสมไว้จากข้างกระเป๋าแล้วเดินออกมาหน้าชานอีกครั้ง

ก็กะจะใช้น้ำทิพย์นี่แหละดื่มแก้ขัดไปก่อน อย่างน้อย ๆ อาจจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ซักนิดก็ยังดี ถึงตอนนั้นถ้ายังพอจะแข็งใจทำสมาธิได้ก็คงไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้ทรุดตัวลงนั่ง หรือแม้กระทั่งจะได้เปิดฝาขวดน้ำทิพย์ออกเพื่อจะดื่มซะด้วยซ้ำไป ก็ต้องวิ่งออกมายันตัวโก่งคออาเจียนกับต้นไม้ใหญ่หน้าเรือนนอนจนเจ้ากุ้งกับเจ้ากิ่งต้องวิ่งออกมาดูและคอยลูบหลังให้

เจ้ากิ่งคว้าเอาขวดน้ำทิพย์ที่ฉันกอดติดไว้กับตัวออกมาเทล้างหน้าล้างปากให้ซะงั้น

‘หมดกัน...น้ำทิพย์ฉัน อด...ไม่ต้องกงต้องกินมันล่ะ กิ่งเอ้ย...กิ่ง เวรกรรมจริง ๆ’ ฉันได้แต่คิดแล้วก็ลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่นึกเสียดายน้ำทิพย์ในขวดนั่นจริง ๆ แต่น้องมันก็หวังดีน่ะนะดูสิช่วยกันดูแลปฐมพยาบาลกันใหญ่

หมดสภาพฉันได้แต่คลานกลับมาเหยียดตัวลงนอนอยู่บนพื้นชานเรือนนอนนั่นแหละเพราะสภาพภายในยังไม่เรียบร้อยดี ตอนนี้สิรู้สึกปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ เสียให้ได้ เจ้ากิ่งเองยังทักว่าตัวร้อนจี๋ ฉันหมดสิ้นเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมานั่งได้ด้วยซ้ำไปนะเนี่ย

พวกหนุ่ม ๆ บางส่วนเดินกลับมาที่เรือนนอนพร้อมอาจารย์ที่ปรึกษาชมรม เจ้าโอ๊ตเห็นสภาพฉันถึงกับตกใจงงเป็นไก่ตาแตกว่าทำไมอยู่ ๆ ฉันถึงได้หมดสภาพได้ขนาดนี้ หลาย ๆ คนเป็นห่วง ดีที่อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมมาบอกว่าจะเข้าไปซื้อของในตลาดพร้อมกับต้องการหาอาสาสมัครไปช่วยหิ้วของ ฉันเลยได้โอกาสฝากให้รุ่นน้องที่ไปด้วยซื้อยามาให้ ไอ้รุ่นน้องก็ทะเล้นทะลึ่งซะจริงดันชวนฉันเข้าตลาดด้วย แหมนี่ถ้ามีแรงซักหน่อยคงจะลุกขึ้นไปเตะก้นมันซักป้าบสองป้าบ

กระบะสีขาวแล่นมาจอดติดเครื่องอยู่หน้าเรือนนอน เด็กผู้ชายช่วยกันขนกระติกน้ำแข็งใบใหญ่ไปไว้ท้ายกระบะ เมื่อดูจนแน่ใจกันแล้วว่าของที่จะนำเข้าไปในตลาดถูกจัดขึ้นรถเรียบร้อยไม่มีอะไรขาดตกแล้ว พวกเด็ก ๆ ที่อาสาก็ขึ้นนั่งท้ายกระบะกันครบทุกคนแล้ว

“มีใครจะตามไปอีกมั้ยถ้าไม่มีจะออกรถล่ะนะ” อาจารย์หันมาถามพวกฉันที่นั่งกันอยู่ตรงหน้าชานเรือนอีกครั้งก่อนจะเดินไปขึ้นรถประจำที่นั่งคนขับ

“อ้าวไม่ไปด้วยกันจริง ๆ เหรอเจ๊” เจ้าอูรุ่นน้องคนเดิมที่ฉันนึกอยากจะลุกขึ้นไปเตะตะโกนลงมาแซวฉันที่ยังคงนอนหมดสภาพอยู่ที่พื้นชานหน้าเรือน

รถกระบะค่อย ๆ แล่นออกไป มันคงจะไม่มีอะไรหวือหวาฮือฮาให้ใคร ๆ ได้ตื่นเต้นแน่ ถ้าไม่เพราะฉันที่ทุก ๆ คนเห็นว่ามันนอนหมดสภาพชนิดที่จะลุกขึ้นมานั่งหรือแม้กระทั่งจะผงกหัวขึ้นยังเป็นเรื่องยาก อยู่ดี ๆ ก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาวิ่งตามรถกระบะของอาจารย์ที่วิ่งห่างออกไปทุกทีเพื่อที่จะกระโดดตามขึ้นไปบนกระบะรถให้ได้ หลายคนตกใจร้องเรียกลั่นบ้างก็วิ่งตามมา หลายคนบนหลังกระบะรถคอยลุ้นเอาใจช่วย ก็อาจารย์ท่านก็นะเหลือเกินจริง ๆ หรือไม่เห็นก็ไม่รู้ถึงได้ไม่ยอมจอดรถเพื่อรอฉัน

ในที่สุดฉันก็จับท้ายรถกระบะได้ ระหว่างที่มือจับยึดท้ายกระบะไว้ขาก็ยังคงต้องวิ่งตามล้อที่ยังคงหมุนอยู่และหาจังหวะกระโดดขึ้นรถให้ได้ เจ้าอูรีบชะโงกตัวออกมาคว้าตัวฉันไว้พร้อมกับพยายามที่จะฉุดฉันให้ขึ้นมาอยู่บนรถให้ได้ และแล้วในที่สุดฉันก็ขึ้นมาอยู่บนท้ายรถกระบะกับเค้าจนได้

พอรู้สึกตัวว่าตอนนี้อยู่บนท้ายกระบะรถแล้วฉันหันหลังกลับไปมองพวกที่วิ่งไล่หลังฉันมากับพรรคพวกที่ยังยืนกันอยู่หน้าชานเรือนอีกครั้งถึงเพิ่งจะรู้ว่ารถวิ่งมาไกลจนเกือบถึงทางออกแล้ว พอหันกลับมามองคนบนรถอีกทีมันก็วูบลงไปนอนกองอยู่กับพื้นกระบะรถซะแล้ว หมดสภาพได้แต่นอนปรือตา ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงแม้จะขยับตัวด้วยซ้ำไป

“เจ๊...เจ๊ทำได้ไงเนี่ย นี่ผมแซวเจ๊เล่นเฉย ๆ นะไม่ได้จะให้เจ๊วิ่งตามมาจริง ๆ ผมล่ะทึ่งเลยขนาดเห็นเจ๊นอนหมดสภาพขนาดนั้นแล้วนะ ยังจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนวิ่งตามมาได้อีกเนี่ยขนาดเฮียโอ๊ตยังวิ่งไม่ทันเจ๊เลย ยิ่งตอนเจ๊วิ่งมาเกาะท้ายกระบะนะเล่นเอาผมงี้ใจแป้วเลยแต่ก็ลุ้นแทบตายเลยเหมือนกัน กลัวขาเจ๊จะหมดแรงล้มไปซะก่อน แล้วตกลงเนี่ยทำไมเจ๊ถึงฮึดขึ้นมาได้ล่ะ” เจ้าอูพูดซะยืดยาวแต่ปากก็พูดไปมือนึงก็เอาผ้ามาโบกพัดหน้าให้ฉัน อีกมือก็เอายาดมมาอัง ๆ จมูกให้

แต่ฉันสิปฏิกิริยาตอบสนองแทบจะไม่มีเลยเพราะสั่นหน้าได้เล็กน้อยตาก็ลืมจะไม่ขึ้นอยู่แล้ว ขยับปากพูดออกไปน้ำเสียงมันก็ดูจะอู้อี้ ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าอูมันจะฟังรู้เรื่องรึเปล่า

“ไม่รู้...เหมือนกัน...ตอนลุกขึ้นมายังไม่รู้เลย” แล้วก็อัดยาดมเข้าปอดไปอีกฟืดเบ้อเร่อ เพราะหนักหัวหนักตัวไปหมด คือมันมึ้น...มึนไปหมดจนอยากจะอาเจียนซะอีกรอบแต่ก็ไม่มีแรง

รถจอดสนิทริมฟุตบาทถนนในตลาดทุกคนทยอยลงจากรถกันหมดแล้ว ขนาดฉันลุกไม่ไหวยังต้องลุกลงไปด้วย แหม...ก็จะให้นอนตากแดดอยู่บนท้ายกระบะตอนเกือบจะเที่ยงวันน่ะเหรอไม่มีทางซะล่ะ แต่ก็ได้เจ้าอูนี่แหละคอยดูแลเดินประคองตลอดทาง เข้าร้านขายยาซื้อยาเสร็จออกมาเลยหน้าร้านมานิดนึงฉันเหลือบไปเห็นโต๊ะขายพวงมาลัย ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงเดินปรี่เข้าไปหยิบพวงมาลัยพวงใหญ่สุดขึ้นมายื่นส่งให้แม่ค้าใส่ถุงให้ จ่ายเงินเสร็จก็เดินเข้าไปสมทบกับคนอื่นด้านในตลาดทันทีโดยมีเจ้าอูเป็นผู้พยุงไปเหมือนเดิม พอจับจ่ายซื้อของได้ครบตามรายการอาจารย์ก็พาพวกเรากลับเข้าไปในค่ายด้วยพาหนะสีขาวคันเดิม

ทันทีที่รถกระบะจอดสนิทตรงถนนเล็ก ๆ หน้าเรือนนอน เจ้าอูพยุงฉันที่นอนกองอยู่ท้ายกระบะให้ลุกขึ้นเพื่อจะลงจากรถ โดยมีเจ้ากุ้งกับเจ้ากิ่งมาคอยรอรับ

สองสาวพยุงพาฉันเดินเข้าเรือนนอน จัดที่ให้นอนพักผ่อน พร้อมกับหาน้ำหาท่ามาให้กินยาเสร็จสรรพ แล้วฝากให้น้องคนอื่นช่วยดูแลต่อก่อนที่จะผละออกไปช่วยงานด้านนอก

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่กิ่งเดินเข้ามาเรียกให้ลุกไปกินข้าวนั่นแหละ จะลุกจะนั่งก็ลำบากเพราะไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงก็ต้องอาศัยเจ้ากิ่งนั่นแหละคอยพยุงหามปีกกันขึ้นมา กินข้าวไปได้หน่อยก็พะอืดพะอมเสียเต็มประดาหันรีหันขวางหาน้ำหายากินอีกกะว่าจะคลานเข้าไปนอนต่อซะหน่อย เจ้าอูก็เดินมาถามว่าพวงมาลัยที่ซื้อมาเจ๊จะเอาไปไหว้ที่ไหนเลยเพิ่งจะนึกได้

พอได้พวงมาลัยคืนมาก็คลานเข้าไปรื้อหาธูปกับไฟจากกระเป๋าในเรือนนอน ได้อุปกรณ์ครบสมใจก็ค่อย ๆ เดินหัวทิ่มหัวตำออกมาหน้าเรือนนอนตรงต้นไม้ใหญ่ต้นเดิมที่เคยโก่งคออาเจียนไว้เมื่อตอนสาย จุดธูปสิบหกดอกขอขมาที่ทำสกปรกไว้ บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางผู้ดูแลสถานที่เสร็จสรรพก็ปักธูปลงดินโคนต้นไม้ใหญ่ให้มั่นคง ลุกขึ้นมาแขวนพวงมาลัยไว้กับตอกิ่งที่ยื่นออกมาจากลำต้นในระดับอกคนยืนพอดิบพอดี แล้วยืนสำรวมจิตให้นิ่งเพื่อหมายจะสื่อสารถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายและภุมเทวดาผู้อารักษ์ในสถานที่ด้วยความนอบน้อมอยู่นั้นรู้สึกได้ว่ามีลมวูบใหญ่กรรโชกใส่ร่างวูบใหญ่ ๆ ความรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวสะท้านไปทั้งร่าง เพียงชั่ววูบที่ลมนั้นสงบดับลงกลับรู้สึกเย็นวูบวาบไปทั้งตัว ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับรู้สึกถึงความเย็นสบายและสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก แถมยังรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายจนร่างกายเบาหวิว แม้ว่าจะยังรู้สึกมึน ๆ ในหัวอยู่บ้าง

เจ้าอูตัวดีหันมาแซวอะไรฉันอีกแล้วก็ไม่รู้ ด้วยความหมั่นไส้อยากจะไล่เตะก้นมันให้ได้ซักป้าบสองป้าบตั้งแต่เมื่อตอนสาย ๆ ที่ผ่านมาทำให้ฉันลืมตัววิ่งเข้าไปจะกระโดดเตะ เจ้าอูมันยอมยืนอยู่เฉย ๆ เป็นเป้านิ่งให้ฉันซะที่ไหนกันล่ะ มันมีขามันก็วิ่งหนีสิเล่นเอาฉันต้องวิ่งกวดมันไปด้วย อย่างน้อย ๆ ยังไงขอให้ได้เตะมันซักป้าบก็ยังดี และแล้วฉันก็ไล่เตะมันเป็นการสำเร็จโทษได้จริง ๆ เฮ...

ทุก ๆ คนที่เห็นภาพชุลมุนวุ่นวายไล่กวดกันระหว่างฉันกับเจ้าอูได้แต่ยืนมองกันตาตั้งเพราะมัวแต่งงว่าฉันเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันนี่ ก็ตั้งแต่ตอนสาย ๆ จนถึงเมื่อกี้ตอนกินข้าวกินยาเสร็จใหม่ ๆ ก็ยังดูว่าหมดสภาพอยู่เลยแท้ ๆ นี่ผ่านมาไม่ถึงห้านาทีสิบนาทีเลยด้วยซ้ำมันทำได้ไงวะ

“เฮ้ย!...ไอ้เปรี้ยว แกไม่สบายอยู่เล่นอะไรไม่เจียมตัวเลยนะ เดี๋ยวฟุบขึ้นมาอีกหรอก” เสียงเพื่อนในกลุ่มตะโกนร้องทัก

“เออ...นั่นดิเจ๊ เจ๊ไม่สบายอยู่นะจะมาวิ่งไล่เตะผมอย่างนี้เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีกหรอก” เจ้าอูพูดมั่งเชียว

ฉันเลยได้สติรู้ตัวขึ้นมาอีกที ‘เออ...ใช่ว่ะ เราไม่สบายอยู่นี่หว่า ไม่มีแรงแล้วออกมาวิ่งแผล็น ๆ อย่างนี้ได้ไงวะ’ คิดได้อย่างนั้นเลยค่อย ๆ สำรวจตัวเองดูอีกที เมื่อเห็นว่าอาการปวดหัวก็ไม่มีแล้ว อาการไข้ก็หายแล้ว อาการปวดเมื่อตามกล้ามเนื้อต่าง ๆ รวมไปถึงอาการครั่นเนื้อครั่นตัวสะบัดร้อนสะบัดหนาวที่เป็นมาก่อนหน้าก็หายไปแล้ว เหมือนหายเป็นปลิดทิ้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

มีต่อค่ะ

จากคุณ : มณีนาคา - [ 8 พ.ย. 49 01:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ต่อค่ะ

“เฮ้ย!.. หายแล้ว หายแล้วเว้ย ตายแน่แกเจ้าอูมาให้พี่เตะซะให้ดี ๆ ติดบัญชีหนังหมาไว้เต็มเลยนะเอ็ง” ฉันหันไปตะโกนบอกเพื่อน ๆ อย่างตื่นเต้นว่าฉันหายป่วยแล้วก่อนจะหันกลับไปเล่นงานเจ้าอูต่อด้วยความสะใจ ก็เล่นเอาคนอื่นอึ้ง ๆ งง ๆ ไปเหมือนกัน แต่ฉันน่ะรู้แล้วล่ะว่าที่ไม่สบายคราวนี้หาสาเหตุอื่นไม่ได้อีกแล้วนอกจากเรื่องเดียวเท่านั้น คือโดนแรงอาถรรพ์ของที่ แหม...ไม่รู้เหมือนกันว่าลืมไปได้ไงมิน่าล่ะขนาดไม่มีแรงยังต้องลุกไปวิ่งไล่กวดกับรถกระบะกระโดดตามไปซื้อพวงมาลัยกลับมาไหว้จนได้ นี่คงเพราะไม่ได้เข้าร่วมพิธีบวงสรวงด้วยแน่ ๆ แต่ที่แน่ ๆ น่ะตอนลุกไปวิ่งไล่กวดรถน่ะ แบบว่ามันกึ่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก เพราะจะว่าไม่รู้ตัวก็ไม่ได้เพียงแต่ร่างกายมันขยับไปของมันเองมากกว่า

ถึงแม้ว่าหลาย ๆ คนยังคงข้องใจสงสัยในอาการป่วยไข้ของฉันอยู่แต่มันก็ไม่ได้มีอุปสรรคอะไรต่ออาหารมื้อเย็นของฉันและพวกเขาเหล่านั้นเลย หลังจัดการกับอาหารมื้อเย็นจนเก็บล้าง และชำระร่างกายผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงชวนโอ๊ต กุ้ง กิ่ง ไปนั่งทำสมาธิกันในเต็นท์นอนที่จัดไว้ให้หนุ่ม ๆ หน้าเรือนนอน เพราะเห็นว่ายังเป็นช่วงหัวค่ำอยู่แถมยังไม่มีใครที่คิดจะมาใช้บริการเต็นท์ในตอนนี้ด้วย

แต่ก่อนจะเริ่มทำสมาธิกันเพียงแค่พวกเรามุดหัวเข้าเต็นท์มาก็เป็นที่สนอกสนใจของพวกคนในชมรมทันที หลายคนพอรู้ว่าพวกเราจะหลบเข้ามาทำสมาธิกันก็ขอตามเข้ามานั่งทำสมาธิกันบ้างทั้งที่บางคนยังไม่เคยฝึกนั่งเลยด้วยซ้ำ เป็นครั้งแรกที่การทำสมาธิของฉันที่เคยปลอดโปร่งโล่งสบายกลับกลายต้องมาเป็นหนักอึ้ง ความรู้สึกเหมือนถูกแรงกดแรงดันอย่างมากมาย อาจเพราะเป็นครั้งแรกที่จะต้องประคองการนั่งสมาธิของคนอื่น ๆ ไปด้วย แต่เมื่อเริ่มมีคนทยอยถอนออกจากสมาธิความโล่งโปร่งสบายก็จะค่อย ๆ กลับเข้ามาทีละส่วนจนตัวเบา เมื่อจิตของฉันสัมผัสได้ว่าขณะนี้เหลือแค่ฉันกับโอ๊ตเท่านั้นที่ยังคงนั่งทำสมาธิได้อยู่

เสียงน้องหมาเห่าหอนรับช่วงกันอย่างโหยหวนดังมาจากทิศไกลรอบค่าย แม้จะแค่เพียงแว่วมาแต่สิ่งที่ฉันจะต้องจัดการในสมาธิก็คือการตั้งจิตอธิษฐานถึงเจ้าที่ผู้อารักษ์เพื่อขอความช่วยเหลือพร้อมกับการแผ่เมตตาไปพร้อม ๆ กัน เมื่อเสียงน้องหมาเงียบลงฉันยังคงอยู่ในสมาธิก่อนที่จะค่อย ๆ ถอยออกจากสมาธิ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาพบกับโอ๊ตที่นั่งรออยู่ ก่อนจะชวนกันมุดออกจากเต็นท์ หลายคนบอกว่าฉันกับโอ๊ตนั่งสมาธิได้นานมาก ๆ แต่พวกเขาก็นั่งได้นานกว่าปกติเหมือนกันแถมยังรู้สึกสบาย ๆ ไม่มีอาการปวดหัวเหมือนที่เคย ๆ นั่งยกเว้นแค่เหน็บชา ฉันก็รู้สึกดีไปด้วยเมื่อคนที่นั่งสมาธิกับฉันบอกว่าเขานั่งแล้วเขารู้สึกดี แต่ที่แน่ ๆ ก็เสียงน้องหมาเจ้ากรรมน่ะแหละที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าจะต้องทำอะไรให้ระวังตัวและรัดกุมมากขึ้นเพราะบางอย่างเริ่มส่งสัญญาณการทักทายเข้ามาแล้ว

ประมาณสี่ทุ่มกว่า ๆ เห็นจะได้ รุ่นน้องหลายคนโดยเฉพาะสาว ๆ เริ่มทยอยกันเข้านอน ฉันนั่งสวดมนต์และครอบกำแพงแก้วเจ็ดชั้นไว้รอบบริเวณที่พักพร้อมทำสมาธิและแผ่เมตตาอีกเป็นรอบที่สองสำหรับค่ำคืนนี้ หลังเสร็จกิจก็ทำท่าว่าจะล้มตัวลงนอนกับเขาบ้างแต่ก็มีเหตุให้ต้องลุกออกมายืนนอกชานเรือนอีกจนได้ เพราะเสียงเอะอะมะเทิ่งของรุ่นพี่ระดับบิ๊กสุดที่มาคุมทีม

‘ตายละสิพี่นะ นี่มาเข้าค่ายนะพี่ไม่ใช่มารับน้อง เอาเข้าไปเมาแล้วนะเนี่ย ดู...ดู๊...ว้ากซะขนาดนั้นเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก’ คิดไม่คิดเปล่าฉันรีบวิ่งเข้าไปหาพี่นะทันที กลัวว่าจะเป็นเรื่องเข้าจริง ๆ ก็ถ้าเป็นเรื่องกับคนก็เป็นเรื่องกับผีแน่ ๆ ล่ะงานนี้

“ฮึ่ย!...เกิดอะไรขึ้นน่ะพี่นะ จับไอ้พวกนี้ซ่อมเหรอ..?” คำถามแรกของฉันส่งผลให้ชายหนุ่มขาวตี๋หุ่นท้วมแอลกอฮอลล์ละสายตาจากกลุ่มหนุ่มน้อยที่กำลังถูกลงโทษให้ทำโน่นทำนี่ตามคำสั่งจากกลางถนนสายเล็ก ๆ ด้านหน้าเรือนนอน หันกลับมาหาฉันทันที

“เออ...ไม่ไหวว่ะเปรี้ยว ไอ้พวกนี้:-)ไม่รู้จักรุ่นพี่รุ่นน้อง :-)ปีนเกลียวแบบนี้พี่ไม่ชอบเลย ต้องสั่งสอนให้มันรู้ซะบ้างไม่งั้นมันไม่เข็ดไม่จำ อีกหน่อยมันก็ไม่เกรงใจ ปีนขึ้นมาเล่นบนหัวเปรี้ยวน่ะ เปรี้ยวชอบมั้ยล่ะ..? เออ...แล้วนี่ยังไม่นอนอีกเหรอวะเนี่ย ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ...?” พี่นะพูดเสียงอ้อแอ้ ๆ แต่ก็ยังปิดท้ายแสดงความห่วงใย

“ก็ว่าจะนอนแล้วแหละ แต่เสียงพี่น่ะดังโวยวายเข้าไปถึงข้างในก็เลยตกใจวิ่งออกมาดูนี่ไงพี่” ฉันตอบคำถามพี่นะแต่สายตาก็เหลือบมองน้อง ๆ ที่กลิ้งทับกันไปทับกันมาอยู่กลางถนนพร้อมกับคิดหาวิธีช่วยน้องไปในตัว

“อ้าว!...เหรอ เออ...เออ...โทษทีน้องไม่รู้ว่าเสียงมันจะดัง สงสัยกินเหล้าด้วยมั้งหูมันเลยอื้อ ๆ ไม่ค่อยได้ยินเสียงตัวเอง เออ...โทษที โทษที” พี่นะทำท่าเหมือนจะตกใจที่เป็นต้นเหตุให้ฉันนอนไม่ได้ เลยพูดขอโทษซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

“พี่นะอย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วนะถ้าพี่มาซ่อมน้องอยู่ตรงนี้เกิดพวกกองร้อยมันหมั่นไส้เอาเดี๋ยวจะเป็นเรื่องนะพี่นะ ไอ้เรื่องจากคนเปรี้ยวก็ไม่ห่วงเท่าไหร่หรอกนะ แต่ถ้าพี่ไม่พอใจเด็กมัน อยากจะลงโทษอะไรกันเปรี้ยวก็ไม่ว่าหรอก แต่ถ้าเป็นที่นี่ก็เล่นกันแบบพอหอมปากหอมคอนะพี่นะที่ที่เขาแรงมากนะเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าไปลบหลู่เขาได้ ถ้าเป็นคนน่ะมันก็ไม่เท่าไหร่ยังไงก็ยังพอไหวอยู่ แต่อะไรที่มองไม่เห็นน่ะพี่ยังไงมันก็ไม่น่าไว้ใจ เปรี้ยวว่าให้เด็ก ๆ มันพักซักหน่อยดีมั้ย หรือไม่ก็ให้มันไปหาฝืนมาทำเชื้อกองไฟด้านหลังเรือนนอนดีกว่ามั้ยแล้วค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเล่นต่อหรือจะยังไงก็แล้วแต่พี่” ฉันชักแม่น้ำทั้งห้ามาโน้มน้าวให้พี่นะเปลี่ยนความคิด

พี่นะเองก็ทำท่าว่าจะคล้อยตามอยู่แต่ก็ดูจะลังเล ๆ อยู่บ้างนิด ๆ จนฉันได้โอกาสเมื่อมีตัวช่วยมากระตุ้นอีกแรง ก็เสียงน้องหมาไง มันหอนรับกันมาเป็นทอด ๆ เสียงหอนประสานกันฟังดูโหยหวนน่าดู แต่ก็ยังไม่ทำให้ถึงกับกลัวซักเท่าไหร่เพราะเสียงนั้นดังแว่วมาจากทิศไกล ฉันเชื่อว่าพี่นะเองก็คงจะได้ยินเหมือนกับที่ฉันได้ยิน

“นั่นไง พูดยังไม่ทันเท่าไหร่เลย เอาไงพี่นะ อยู่ที่พี่แล้วนะ พี่ได้ยินเหมือนกันใช่มั้ย...?” ฉันไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ แค่ปั้นหน้าทำตาบ้องแบ๊วมองหน้าพี่นะ ที่สุดพี่นะก็ต้องยอมจำนนเออออไปกับคำพูดของฉันจนได้

คืนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเป็นงานหนักของฉันอีกรึเปล่าเพราะหลังจากนี้คงต้องคอยประกบพวกพี่นะไว้ให้ดี ถึงแม้ว่าพวกโอ๊ต กับพวกรุ่นน้องหนุ่ม ๆ อีกไม่กี่คนจะยังคงนั่งคุยกันอยู่ที่กองไฟหลังเรือนนอนอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วก็เถอะ แต่ฉันก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ก็กลิ่นแปลก ๆ มันเริ่มจะโชยเข้าจมูกมาแล้วนี่นา

เริ่มจากกลิ่นแรกที่อยู่ใกล้ตัวใกล้จมูกมากที่สุดก็เห็นจะเป็นกลิ่นแอลกอฮอลล์จากพี่นะนะแหล่ะ แต่มันคงไม่แปลกอะไรถ้าไม่มีกลิ่นหอมประหลาด ๆ ที่โชยเข้าจมูกมาจนเกือบจะกลบกลิ่นลมหายใจของพี่นะไว้ได้เกือบหมด จะว่าเป็นกลิ่นธูปก็ไม่ใช่กลิ่นกำยานก็ไม่เชิญแต่หอมแบบหอมสดชื้นสดชื่นคล้ายว่าจะเป็นกลิ่นดอกไม้ปนมาด้วย หรือจะเป็นกลิ่นดอกไม้ป่าก็ไม่รู้สินะ แต่หอมมากหอมชนิดที่เรียกว่าอยากจะเคลิ้มตามไปให้ได้ซะอย่างงั้น

แต่อีกกลิ่นนี่สิมันลอยแผ่ว ๆ มาไกล ๆ แม้ว่าจะเป็นแค่กลิ่นบาง ๆ ที่ลอยมาแค่ได้แตะริมจมูกก็รู้ได้ถึงความสะอิดสะเอียนโดยแท้ เอาล่ะสิงานนี้ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นศึกกี่ด้านกันแน่ หรือว่ากลิ่นหอม ๆ กลิ่นแรกจะมาทักทายเตือนให้รู้ภัยจะได้เตรียมรับมือโดยไม่ประมาทก็อาจเป็นไปได้อยู่เหมือนกัน

หลังจากฉันกับพี่นะย้ายฐานจากหน้าเรือนนอนมาสมทบกับโอ๊ตและรุ่นน้องหนุ่ม ๆ ที่ซุ้มกองไฟหลังเรือนนอน ฉันตรงเข้าไปนั่งคุยกับโอ๊ตทันทีเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งจะสัมผัสได้เมื่อครู่นี้กับเรื่องที่หวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องขึ้น ซึ่งโอ๊ตเองก็ยอมรับว่ากลัวจะเป็นอย่างที่ฉันคิดเหมือนกัน เพราะเห็นพี่นะนั่งกินเหล้าตั้งแต่หัวค่ำแล้วยังโวยวายจับเด็กซ่อมรับน้องอีกเลยต้องมานั่งคอยดูสถานการณ์ไว้เผื่อเกิดเรื่องขึ้นจริง เพราะโอ๊ตเองก็รู้เหมือนกันที่ฉันรู้ว่าสถานที่แห่งนี้ที่แรงมากจริง ๆ เพราะสังเกตจากอาการผิดปกติบางอย่างของฉันตั้งแต่ปีที่แล้วที่เคยมาด้วยกันตอนเข้าพิธีบวงสรวงสถานที่แต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวเอง และก็คงไม่มีใครรู้เท่าไหร่ถ้าบังเอิญไม่ทันสังเกตเห็น หรือคอยสังเกตกันให้ดี ๆ แถมโอ๊ตยังว่าปีนี้มาไม่ได้เข้าร่วมพิธีบวงสรวงสถานที่ก็เห็นอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันและก็ชัดเจนมากพอที่จะบอกให้รู้ได้ว่าที่แรงจริง ก็มีอย่างที่ไหนไม่สบายจะเป็นจะตาย แค่เอาพวงมาลัยมาจุดธูปไว้ขอขมาและบอกกล่าวเจ้าที่แค่ไม่ทันถึงสิบนาทีดีมันก็วิ่งไล่เตะคนได้แล้ว

‘เออ...เอ็งเก่ง เดี๋ยวนี้เก่งใหญ่แล้วนะเจ้าโอ๊ต’ ฉันนึกขำ ๆ ขึ้นมาในใจ แต่จะให้คิด ๆ ไปแล้วก็อดปลื้มใจไม่ได้ ก็เมื่อก่อนเจ้าโอ๊ตมันเป็นนักเลง มีประวัติเกเรอยู่บ้าง เรื่องทางธรรมก็ไม่เคยสนใจ จนมันเริ่มมาคลุกคลีกับฉันมากลอกการบ้านทุกวัน มานั่งเถียงกันเรื่องหูทิพย์ตาทิพย์ จนมันมาขอให้ช่วยสอนนั่งสมาธิ ไม่เท่าไหร่ไอ้เรื่องนักเลงเรื่องเกเรเล็ก ๆ น้อย ๆ มันก็ละไป บุหร่งบุหรี่ก็เลิกสูบ แต่มันน่ะขี้สงสัยและต้องคอยทำตัวตามติดกันเป็นตังเมจนใคร ๆ เขาก็นึกว่ามันกับฉันเป็นแฟนกันซะอย่างงั้น (อันนี้นี่เคืองมากเลย ก็เพราะมันจะทำให้ฉันขายไม่ออกน่ะสิ)

อากาศที่เริ่มเย็นลง กองไฟก็เริ่มจะอ่อนเชื้อลง แต่เสียงพี่นะคงดังอยู่ไม่เพิ่มไม่ลดไปจากเดิม กลิ่นหอมประหลาดโชยเข้ามาในโสตนาสิกของฉันอีกครั้ง และอาจเพราะฉันนั่งหันหน้าออกไปทางด้านหน้าถนนสายเล็กที่ตัดผ่านเรือนนอนพอดิบพอดี

ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าเรือนนอนต้นที่ฉันปักธูปลงไว้ตรงโคนต้นและแขวนพวงมาลัยไว้ที่ตอกิ่ง ฉันจำได้แน่ว่าเมื่อกี้ฉันยังเห็นต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ !

ชายชรานุ่งขาวห่มขาว ศีรษะและหนวดเคราขาวโพลน การแต่งกายคล้ายลักษณะของพราหมณ์มายืนอยู่ที่โคนต้นไม้ต้นนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ลักษณะเหมือนกำลังจ้องมองมายังกลุ่มที่ฉันนั่งอยู่ แต่ลักษณะที่เรียบเฉยทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าการเผยตัวของชายชราผู้นี้นั้นเป็นด้วยเจตนาดีหรือประสงค์ร้าย

แต่เพราะความที่คลุกคลีและผ่านเรื่องราวต่าง ๆ เช่นนี้มาจนเป็นประจำจึงตีความไว้ก่อนว่าท่านคงมาด้วยเจตนาดีมากกว่า คือมาเตือนให้เลิกเล่นเลิกทำอะไรแผลง ๆ เสียที

เร็วเท่าความคิดฉันตั้งจิตอธิษฐานขอขมาแทนพี่นะและคณะที่มาขออาศัยอ้างแรมในอาณาเขตของสถานที่แห่งนี้ทันทีพร้อม เพราะฉันไม่รู้ว่าคนที่มาด้วยกันจะกระทำการอะไรที่ไม่ถูกกาลเทศะ หรือ ไปลบหลู่สถานที่โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์กันบ้างหรือไม่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้น่ะก็พี่นะนี่แหละทั้งพยานและหลักฐานเพียบจนดิ้นยังไงก็ไม่หลุดแน่

เมื่ออธิษฐานเสร็จชายชราในชุดขาวนั้นก็หายไปทันที คงเหลือทิ้งไว้ให้เห็นแค่ต้นไม้ใหญ่ที่มีพวงมาลัยดอกมะลิพวงโตห้อยแขวนไว้เหนือจากโคนต้นขึ้นมาไม่สูงมากนัก ฉันรีบเข้าไปสะกิดโอ๊ตทันทีนัยจะถามว่า

‘นายเห็นเหมือนฉันมั้ย’ โอ๊ตพยักหน้ารับรู้ก่อนจะบอกมาว่ามองอยู่เหมือนกันแต่ยังไม่แน่ใจรอให้ฉันช่วยยืนยันอีกทีก่อน

เพิ่งจะแอบกระซิบกระซาบกับโอ๊ตไม่ทันไรเสียงน้องหมาก็เห่าก็หอนกันมาจากทิศไกล ๆ เหมือนจะลิบ ๆ ก็จริงนะ แต่มันมาจากรอบทิศทีเดียว เล่นเอาฉันกับโอ๊ตต้องหันมานั่งจ้องหน้ากันเพราะเสียงมันโหยหวนหอนรับกันมาเป็นทอด ๆ เริ่มจะล้อมกรอบล้อมวงไล่เข้ามาเรื่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แถมกลิ่นเหม็นสะอิดสะเอียนก็เริ่มโชยเข้ามาปะทะจมูก โชคดีที่กลิ่นหอมประหลาดโชยเข้าประกบตีกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกไปจนแทบจะกระจุยกระจาย เสียงน้องหมาที่เห่าหอนรับกันอยู่เป็นทอด ๆ ที่กำลังใกล้เข้ามาก็ดังเหมือนจะถอยห่างออกไประยะนึงแล้วก็เงียบหายไป

มีต่อค่ะ
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 49 00:19:20

จากคุณ : มณีนาคา - [ 8 พ.ย. 49 01:28:30 ]