ความคิดเห็นที่ 1 แสงเรืองรองสีทองจับที่ขอบฟ้า พร้อมกับเสียงเจื้อยแจ้วของเหล่านกกาที่บินออกจากรัง  เสียงฝีเท้าหนักๆ ของเหล่าทหารเดินอย่างพร้อมเพรียงเป็นจังหวะเดียวกันแสดงว่าถึงเวลาเปลี่ยนเวรยามรอบเช้าอีกครั้ง สาวผมสีน้ำตาลอ่อนกระชับผ้าคลุมศีรษะรัดกุมยิ่งขึ้น  ก่อนก้าวเท้าเดินตามนางกำนัลพี่เลี้ยงออกจากกระโจมที่พักแรมไปยังที่พำนักของพระราชา รียาเป็นนางกำนัลที่ทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยในกระโจมที่พักแรมส่วนพระองค์ โดยมีนางกำนัลอีกสามคนทำหน้าที่เป็นลูกมือซึ่งหนึ่งในจำนวนสามนางนั้นก็รวมถึงเซรีนด้วย แม้เซรีนจะหวั่นใจอยู่ไม่น้อยเรื่องที่เธออาจต้องเจอกับพระราชาไธนอสอย่างหลีกเลี่ยงได้ยาก  ถ้าโชคดีพระองค์จำเธอไม่ได้ก็แล้วไป  แต่ถ้าพระองค์เกิดจำเธอได้ขึ้นมา เซรีนก็ตั้งใจว่าจะยืนกรานปฏิเสธท่าเดียว  ในเมื่อพระองค์ก็มีว่าที่พระคู่หมั่นอยู่แล้วไม่มีความจำเป็นใดที่เซรีนจะรื้อฟื้นเรื่องเก่า  คำพูดในตอนนั้นก็เป็นเพียงสิ่งที่พูดไว้ในวัยเด็กหาต้องนำมาจดจำไม่    แต่แล้วทำไมเธอถึงจำ!! ‘ขอบใจสำหรับสร้อยพระจันทร์เสี้ยวอันนี้ มันจะทำหน้าที่เป็นเครื่องรางประจำตัวของข้าแทนตัวเจ้า    ข้าจะสวมมันติดตัวไว้เสมอ เพื่อที่ข้าจะได้รู้สึกว่าเจ้าอยู่กับข้าตลอดเวลา  และโปรดจำไว้หากวันใดที่เจ้ากลับมายืนตรงหน้าข้าอีกครั้ง ข้าขอสัญญาว่าข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไปไหนอีก’  เสียงนุ่มนวลอ่อนโยนหากแต่มั่นคงของเด็กหนุ่มผมสีดำ นัยน์ตาคมสีเขียวดังแว่วขึ้นในหัว มันเป็นคำพูดที่ทำให้เธอยิ้มได้เสมอทุกครั้งที่ระลึกถึง     เซรีนพยายามขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านและความรู้สึกของตนเองออกไป  เธอเดินรั้งท้ายสุดและพยายามก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่อยากให้ใครสังเกตเห็นดวงตาสีม่วงอ่อนที่เป็นเอกลักษณ์โดดเด่นของเธอ กระโจมผ้าสีขาวหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า  ธงรูปมังกรทองพันเกี่ยวอยู่รอบดาบซึ่งเป็นธงประจำพระองค์ของพระราชาไธนอสโบกสะบัดอยู่หน้ากระโจม   นายทหารองครักษ์ท่าทางกำยำสองนายยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูอย่างสงบนิ่ง  แลดูน่าเกรงขาม เซรีนนางกำนัลฝึกหัดชะงักเท้าเล็กน้อยอย่างลังเล สีหน้าบ่งบอกถึงความตื่นเต้นและกระวนกระวายใจ   หากแต่ความกังวลใจของเธอก็มลายหายไปในทันทีที่ได้ยินนางกำนัลพี่เลี้ยงคุยกับทหารองครักษ์หน้าประตู “ทรงตื่นบรรทมแต่เช้าตามเคยซินะ  แล้วนี่ทรงเสด็จไปไหนล่ะ”   รียาเอ่ยถามเหมือนเป็นเรื่องเคยชินที่เกิดขึ้นอยู่ปกติ “ทรงเสด็จไปขี่ม้าเล่นแถวๆ นี่ล่ะ   สายๆ คงกลับ”  ทหารองครักษ์ตอบด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง  พร้อมยิ้มให้นรียาอย่างคนคุ้นเคย “ก็ดี  ข้าจะได้ไม่ต้องรีบมาก...เอาล่ะสาวๆ ตามข้ามา  เรามีงานต้องทำอีกเยอะแยะ”    นางกำนัลพี่เลี้ยงหันมาบอกกับนางกำนัลลูกมืออีกสามนาง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในกระโจมที่พักของพระราชาไธนอส  ถ้าไม่มีเสียงทหารองครักษ์หน้าประตูทักขึ้นเสียก่อน “เจ้าเป็นใคร  ข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”    คำถามเฉพาะเจาะจงมาที่ตัวของเซรีน หญิงสาวสวยเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงอ่อนก้มหน้ามองพื้นนิ่งสงบเสงี่ยม  แต่ในใจของเธอนั้นกลับเต้นโครมครามจนแทบจะระเบิดออกมาข้างนอกอก “นางเป็นนางกำนัลใหม่ที่ข้ารับมาช่วยทำงาน พวกเจ้าก็อย่าไปทำเสียงดุนางซิ  ดูซินางคงกลัวแย่แล้ว รู้ไหมนางเป็นคนขี้อายจะตายไป”    รียานางกำนัลพี่เลี้ยงเป็นผู้เข้ามาช่วยเธอให้รอดพ้นจากสถานการณ์อันตรึงเครียดนี้   เซรีนนึกอยากกระโดดเข้าไปกอดรียาแรงๆ เป็นการขอบคุณสักครั้ง   “ข้าชื่อเซรีน  เป็นนางกำนัลใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานวันแรกค่ะ  หากท่านองครักษ์ทั้งสองต้องการชี้แนะอะไรขอได้โปรดอย่าเกรงใจ”    เซรีนรวบรวมความกล้าแล้วตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนอบน้อม เนื่องจากไม่อยากสบตาตรงๆ  เซรีนจึงใช้วิธีค้อมศีรษะต่ำเป็นเชิงทำความเคารพ พร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน ซึ่งเป็นกริยาที่ทำให้ทหารทั้งสองรู้สึกประหม่ากับการถูกปฏิบัติด้วยอาการนอบน้อมเช่นนั้น   ทั้งคู่พากันหลงเสน่ห์นางกำนัลคนใหม่แถบจะทันที โดยลืมความรู้สึกแคลงใจและสงสัยในตอนแรก แม้นางกำนัลใหม่ผู้นี้จะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาให้พวกเขาได้เห็นชัดๆ  แต่น้ำเสียงรื่นหู รอยยิ้มละไม และเคร้าโครงหน้าสวยนั้นบอกได้อย่างเด่นชัดว่านางเป็นหญิงสาวที่งดงาม   “ข้าเห็นทีต้องขอตัวไปช่วยพี่รียาทำงานตัวก่อนล่ะค่ะ  แล้วเราค่อยพบกันใหม่นะคะท่านองครักษ์ทั้งสอง”    ว่าแล้วเซรีนก็ค้อมศีรษะให้อีกครั้งก่อนเดินหายเข้าไปในตัวกระโจมพร้อมกับนางกำนัลพี่เลี้ยง  โดยปล่อยให้นายทหารหนุ่มหน้าประตูยิ้มค้างอยู่แบบนั้น ‘เฮ่อ...เกือบไป’  เซรีนถอนหายใจอย่างโล่งอก  พลางคิดในใจเล่นๆ ‘จากนี้ต่อไปฉันต้องถอนหายใจอีกสักกี่รอบกันแน่นะ?’ +++++++++++++++ ตะวันเคลื่อนเกือบตรงศีรษะอยู่แล้ว  หากแต่เจ้าของกระโจมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมา  รียา  เซรีน และนางกำนัลสาวรุ่นอีกสองคนช่วยกันทำความสะอาด และจัดเตรียมความเรียบร้อยภายในกระโจมจนเป็นที่เรียบร้อย   “เสร็จซะที  ถ้าไม่ได้พวกเจ้าข้าต้องเหนื่อยตายแน่ๆ เลย”  เสียงบ่นของรียาดังขึ้นทันทีที่งานเสร็จ   “ข้าดีใจที่ได้ช่วยแบ่งเบาภาระของพี่ได้บ้าง”   เซรีนบอกด้วยน้ำเสียงจริงใจ   หากมีอะไรที่เธอสามารถทำเพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจอันดีของนางกำนัลรุ่นพี่ผู้นี้ได้  เซรีนก็ยินดีจะทำ “เจ้านี่ช่างน่ารักเสียจริงเซรีน  ข้าไม่ผิดหวังเลยที่เลือกเจ้า”    นางกำนัลพี่เลี้ยงบอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดู  แล้วกล่าวต่อไปว่า“ไปกินข้าวกันเถอะ หมดหน้าที่เราแล้ว  เดี๋ยวสักครู่นางกำนัลที่ดูแลความเรียบร้อยให้เรื่องเครื่องเสวยคงเตรียมตัวจัดสำรับมาถวายแล้วล่ะ”   เซรีนและเพื่อนนางกำนัลอีกสองคนพยักหน้ารับ แล้วพากันเดินออกจากกระโจมไป   โดยระหว่างทางที่เดินกลับที่พักนั้นจู่ๆ แม่สาวตาสีม่วงก็โผล่งออกมา “ตายล่ะ จี้ของข้า”  เสียงร้อนรนของเซรีนบอกขึ้น “มีอะไรหรอเซรีน”    เพื่อนนางกำนัลหนึ่งในสองนางเอ่ยถาม “ข้าทำจี้ตกไว้ในกระโจมของพระราชาไธนอส  ข้าต้องกลับไปเอาก่อนนะ พวกเจ้าพากันไปกินข้าวก่อนได้เลย เดี๋ยวข้าจะรีบตามไป”   บอกเสร็จแม่สาวนักวิ่งลมกรดก็เพ่นออกไปทันที  โดยทิ้งให้เพื่อนนางกำนัลทั้งสองได้แต่ยืนงง “เจ้ารู้สึกไหมว่านางวิ่งเร็วเหลือเกิน”   “นั่นซิ”    แล้วนางกำนัลทั้งคู่ก้หันมาพยักหน้าให้กัน  ก่อนพากันเดินไปกระโจมที่พักของตน +++++++++++++++++++ เซรีนกลับมาที่กระโจมส่วนพระองค์อีกครั้ง โดยเธอขออนุญาตนายทหารองครักษ์ทั้งสองเพื่อเข้าไปหาจี้วิเศษที่เธอทำตกไว้อย่างไม่รู้ตัว   เนื่องจากสีพรมเป็นสีเหลืองเหมือนสีจี้ของเธอ  ทำให้เซรีนต้องยิ่งเพ่งสายตาหามากกว่าปกติ เธอคุกเข่า และก้มมองจนเกือบชิดพื้นเพื่อหาสิ่งที่ผิดแปลกไปบนพื้นพรมที่หนาหนุ่ม “เจ้ากำลังหาอะไรอยู่หรือ”   เสียงทุ้มห้าวอย่างมีอำนาจถามขึ้น เซรีนที่กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้นถึงกับสะดุ้งสุดตัว  และหมอบต่ำกับพื้นทันที   เสียงนี้เธอจำได้ไม่มีทางลืม “ขอประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วย  หม่อมฉันไม่ทราบว่าฝ่าบาทเสด็จกลับมาแล้ว”   “ไม่เป็นไรหรอก   ว่าแต่เจ้ากำลังหาอะไรอยู่”   น้ำเสียงทอดนิ่งไร้วี่แววความกริ้ว  เพียงแต่ดวงตาคมสีเขียวเข้มเริ่มมีประกายเอะใจสงสัยบางอย่าง    ชายหนุ่มสูงศักดิ์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าที่หญิงสาวหมอบอยู่ “หม่อมฉันทำของตกไว้ตอนเข้ามาทำความสะอาดเพคะ   ขอประทานอภัยที่รบกวนเวลาพระสำราญ”   เซรีนกราบทูลด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน  มีกระแสความกลัวเจืออยู่ในน้ำเสียง “ข้าไม่เคยพบกับเจ้ามาก่อนใช่ไหม”     “เพคะ  หม่อมฉันเป็นนางกำนัลที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่วันนี้วันแรกเพคะ”  หญิงสาวรีบบอกอย่างร้อนตัวว่าจะถูกจับได้ “ข้าน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรอ ทำไมเจ้าถึงก้มหน้าติดพื้นอยู่แบบนั้น ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ไหนเงยหน้าขึ้นซิ”  ชายหนุ่มในชุดสีขาวบอกด้วยน้ำเสียงสั่งการหากแต่ก็ไม่ห้วน “หม่อมฉันเกรงว่าใบหน้าอันอัปลักษณ์ของหม่อมฉันอาจทำให้พระองค์รู้สึกระคายพระเนตรเพคะ  หม่อมฉันขอทูลลาดีกว่า”   เซรีนดื้อเพ่งอ้างไปเรื่อยเปื่อย   ก่อนถวายการคำนับอีกครั้งแล้วตั้งท่าจะคลานออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าตรงๆ “เจ้ากำลังจะทำให้ข้าโกรธนะ”  น้ำเสียงขรึมกว่าเดิม นี่นางเห็นเขาเป็นคนโง่หรืออย่างไร เขารู้ว่านางไม่ได้อัปลักษณ์อย่างที่นางบอกซักนิด  ทำไมนางถึงไม่อยากให้เขาเห็นหน้านักนะ “ขอประทานอภัยเพคะฝ่าบาท  หม่อมฉันไม่มีเจตนาจะให้คุ้นเคืองพระทัยแม้แต่น้อย  หม่อมฉันหวังดีกับฝ่าบาทจริงๆ นะเพคะ”   เจ้าหล่อนยังคงเฉไฉไปได้เรื่อย ‘นางนี่ดื้อเหมือนใครกันน้า   ในเมื่อบอกดีๆ ไม่ฟังอย่าหาว่าข้าเจ้าเล่ห์ก็แล้วกัน’ (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 49 18:36:07 จากคุณ : Magic of Azure - [ 12 พ.ย. 49 02:14:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ข้าขอบใจสำหรับความหวังดีของเจ้า  ข้าจะไม่บังคับเจ้าอีก เอาล่ะเจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะ”   น้ำเสียงเรียบ หากแต่ตาดวงตาสีเขียวเข้มกลับมีประกายบางอย่างแอบแฝง “ขอบพระทัยที่ทรงเข้าใจเพคะ หม่อมฉันทูลลา”    ว่าแล้วเซรีนก็รีบถวายคำนับอย่างรวดเร็ว แล้วทำท่าจะคลานออกไป “ระวังงูที่เท้าเจ้า!!”   “ว้าย!...งู?”   คนที่ตั้งท่าจะคลานกระโดดจากพื้นยืนขึ้นทันทีอย่างลืมตัว ผ้าคลุมผมที่พันไว้ก็หลุดรุย “งู...งูอยู่ไหนเพคะ!!??”  หญิงสาวผมสีชาดวงตาสีม่วงมองไปรอบตัวด้วยสีหน้าตระหนก “ยังคงกลัวงูเหมือนเดิมนะเซรีน”   เสียงหัวเราะต่ำๆ ดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่นที่ขยับขึ้นบนใบหน้า “ทรงหลอกหม่อมฉันหรอเพคะ”   แม่สาวตัวดีค้อนเข้าให้อย่างลืมตัว “ก็เจ้าอยากดื้อทำไมล่ะ”   ไม่ว่าจะกี่ครั้งเธอก็ไม่เคยเถียงสู้คนๆ นี้ได้ซักที   เขามักจะมีวิธีมาคอยหลอกล่อเธอให้ตกลงไปในหลุมพรางที่เขาขุดไว้เสมอ   “มีอะไรหรือเปล่าพระเจ้าค่ะ”   ทหารองครักษ์รีบรุดเข้ามา หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องของหญิงสาว   ก่อนที่พระราชาหนุ่มจะทันได้บอกอะไร  แม่นางกำนัลจอมดื้อกลับชิงบอกขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงที่เขาลงความเห็นว่าอยากจับมาตีก้นซักทีโทษฐานทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา “ท่านองครักษ์ค่ะ ฝ่าบาทบอกว่าเห็นงูอยู่ในนี้   ข้าก็กลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้วล่ะค่ะ ช่วยข้าทีเถอะนะคะ”     “ไม่มีอะไรหรอก  คารอส  เจ้าออกไปเถอะ”   พระราชาไธนอสบอกราชองครักษ์ประจำตัวด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คารอสองครักษ์หนุ่มที่ถูกดึงเข้ามาอยู่ในสงครามระหว่างชายหญิงทั้งคู่อย่างไม่รู้ตัว เขาทำหน้าแปลกๆ แบบไม่รู้จะเชื่อใครดี   “ฝ่าบาทอย่าทรงวางใจง่ายๆ อย่างนี้ซิเพคะ จริงอยู่ที่มันอาจเลื้อยหนีไปแล้ว แต่มันอาจจะยังหลบอยู่ในกระโจมนี้ก็ได้นะเพคะ ยังไงข้าจะไปตามคนมาช่วยกันหาและจับมันออกไปก่อนนะเพคะ”  แม่นางกำนัลสาวที่จู่ๆ ก็สวมบทข้ารับใช้ที่แสนเป็นห่วงเป็นใยเจ้านาย  หันไปพูดกับองครักษ์หนุ่มก่อนแล้วค่อยหันไปลาพระราชาหนุ่มเจ้าแผนการ  “ท่านคารอสช่วยอยู่คุ้มกันฝ่าบาททีนะคะ...หม่อมฉันทูลลา”  พูดจบแม่นางกำนัลสาวกำมะลอก็วิ่งฉิวออกจากกระโจมไปทันที   ปล่อยให้พระราชาหนุ่มได้แต่อ้าปากค้าง ส่วนคารอสก็ทำท่างงๆ   เนซิสยกมือกุมขมับ จากนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา  ‘นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง’ “คารอส  เจ้าอยู่หางูต่อไปแล้วกัน  ข้ามีธุระนิดหน่อยต้องไปทำ  ฝากด้วยนะ” “พระเจ้าค่ะ”  ราชองครักษ์คนสนิทรับคำอย่างเบลอๆ  ‘ทหารองครักษ์เช่นเขาต้องเปลี่ยนอาชีพเป็นคนจับงูแล้วหรอนี่’คารอสแอบคิดเล่นๆ อยู่ในใจ ไม่ว่าเหนือหัวจะใช้อะไรเขาก็ยินดีจะทำถวายทุกอย่างอยู่แล้ว  แค่จับงูน่ะเรื่องเล็ก   ว่าแต่มีเรื่องอะไรที่ทำให้พระองค์ถึงกับหัวเราะเสียงดังแบบนั้นกันแน่นะ   นานแล้วที่เขาไม่เคยเห็นพระองค์หัวเราะนับตั้งแต่เสด็จพ่อของพระองค์สิ้นไป  ในฐานะข้ารับใช้ใกล้ชิดเขาก็อยากให้พระองค์หัวเราะเช่นนี้บ่อยๆ  มากกว่าที่จะทำหน้าเครียดเคร่งขรึมตลอดเวลา ++++++++++++ ‘จี้ก็หาไม่เจอ  แถมยังมาเจอกับเนซิสอีก    เขาต้องจำข้าได้แน่ๆ เลย’   เซรีนคิดในใจขณะที่ยังคงวิ่งอยู่   ด้วยความตกใจทำให้เธอวิ่งเตลิดมาถึงส่วนที่อยู่นอกค่าย ซึ่งเป็นบริเวณที่หญ้าสูงปกคลุม โดยถัดไปอีกนิดก็เป็นทะเลสาบใสแจ๋วล้อมรอบ เสียงฝีเท้าม้าดังแว่วเข้าสู่โสตประสาทอันเฉียบไวของเซรีน  เธอหันไปมอง  ทันทีที่เห็นหัวใจของเธอก็แทบจะหยุดเต้น   พระองค์ตามเธอมาหรอนี่! หญิงสาวฝีเท้าไวทำท่าจะวิ่งต่อ แต่ก็โดนม้าทรงสีดำดักไว้  ก่อนที่คนบังคับม้าจะกระโดดลงจากหลังม้าแล้วตรงเข้าคว้าหมับที่ข้อมือบางทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าหล่อนหายตัวหนีไปไหนอีก “ฝ่าบาททรงมีอะไรให้หม่อมฉันรับใช้หรือเปล่าเพคะ”   เซรีนทำใจดีสู้เสือ แสร้งพูดออกไป พร้อมทั้งพยายามดึงมือกลับอย่างสุภาพ “ทำไมเจ้าต้องหนีข้าด้วยล่ะเซรีน”   สีหน้าคนถามบึ้งสนิท “หม่อมฉันไม่ได้หนี   หม่อนฉันแค่....เอ่อ...”     คนฟังเลิกคิ้วเข้มขึ้น พร้อมจ้องเขม็งรอคำชี้แจง “หม่อมฉันแค่ตกใจ เลยวิ่งออกมาไกลไปหน่อยเท่านั้นเพคะ”    เจ้าหล่อนเลี่ยงไปได้น้ำขุ่นๆ     “เอาล่ะไม่ได้หนี ก็ไม่ได้หนี   งั้นข้าขอถามใหม่... ตอนอยู่ในเมืองทำไมเจ้าถึงต้องซ่อนตัวจากข้าด้วยล่ะเซรีน ทำไมถึงไม่ออกมาพบข้า”   พระราชาหนุ่มใช้ดวงตาสีเขียวล้ำลึกของเขามองเธอด้วยสายตาค้นหา ซึ่งนั่นทำให้เซรีนรู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก  เธอพยายามดึงมือออกจากการถูกเกาะกุมอีกครั้ง “พระองค์พูดเรื่องอะไรหม่อมฉันไม่รู้เรื่อง  หม่อมฉันเป็นนางกำนัลใหม่ที่เพิ่งมาทำงาน ไม่เคยเข้าไปในเมืองและหม่อมฉันก็ไม่เคยพบพระองค์มาก่อน  ดังนั้นมีความจำเป็นใดที่หม่อมฉันต้องซ่อนตัวจากพระองค์ด้วยล่ะเพคะ”  เซรีนแกล้งถามพาซื่อ   ในเมื่อเธอตั้งใจไว้แต่แรกว่าจะไม่รื้อฟืน เธอก็จะทำตามนั้น “หมายความว่าไงที่บอกว่าไม่เคยพบกันมาก่อน   เจ้าต้องการปั่นหัวข้าเล่นสนุกหรืออย่างไร”   น้ำเสียงเริ่มมีอารมณ์แบบคนเอาแต่ใจ  ก่อนกระชับมือใหญ่ที่กำรอบมือเรียวเล็กแน่นขึ้น “หามิได้เพคะฝ่าบาท หม่อมฉันหมายความอย่างที่พูดจริงๆ  หม่อมฉันไม่เคยพบฝ่าบาทมาก่อนจริงๆ   พระองค์อาจจำคนผิดก็ได้นะเพคะ  หม่อมฉันยังแปลกใจที่พระองค์ทรงเรียกชื่อหม่อมฉันถูก” “เซรีน!?”  น้ำเสียงเข้มและดุเรียกเตือน บ่งบอกว่าคนพูดไม่อยู่ในอาการพูดเล่นอีกแล้ว “เพคะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงดุจเดียวกัน   “เจ้า.....”    ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงวัตถุแวกอากาศพุ่งตรงมายังจุดที่ชายหญิงทั้งคู่กำลังยืนเถียงกันอยู่ “ฉึก!!!”   เสียงลูกธนูแทงทะลุบ่าด้านซ้ายของพระราชาเนซิส ที่ใช้ตัวรับลูกธนูที่พุ่งตรงเข้าใส่เซรีนไว้แทน “กรี๊ด!!!!”  เซรีนหวีดร้องอย่างตกใจสุดเสียง   “ไม่นะ....เนซิส!!”    เธอประคองร่างหนาที่ทรุดฮวบลงกับพื้นทันที “เป็นเจ้าจริงๆ ที่ตะโกนเรียกชื่อข้า”   ขนาดตัวเองบาดเจ็บเขายังไม่วางยอมแพ้เลย “ยังมีอารมณ์จะมาพูดเรื่องนี้อยู่อีก  เราต้องรีบหนีจากที่นี่แล้วล่ะ  ท่านพอจะขี่ม้าไหวไหม”  เซรีนถามโดยลืมใช้คำราชาศัพท์ เธอพยายามผยุงร่างของชายหนุ่มให้ยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล “ข้าคิดว่าไหว ไม่รู้ว่าข้าคิดไปเองหรือเปล่า  ข้าว่าลูกดอกนี้อาจมียาเคลือบอยู่  ร่างกายของข้ารู้สึกชาไร้ซึ่งเรียวแรง”  เนซิสบอกด้วยสีหน้าที่ซีดเพราะเสียเลือด  แต่เขาก็ไม่แสดงท่าทีโอดครวญออกมาแม้แต่น้อย เขาหักด้ามธนูให้สั้นเหลือเพียงส่วนหัวธนูที่ยังคงฝั่งคาอยู่บนบ่า โดยมีเซรีนเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วง “ใช่แล้วล่ะ มันเป็นธนูที่อาบด้วยหญ้าพิษ  แต่ไม่ต้องห่วงมันแค่ทำให้รู้สึกชาเท่านั้น”   เซรีนบอกได้สมกับเป็นผู้เชียวชาญด้านสมุนไพรและพิษ “ขึ้นม้าเถอะเราต้องรีบกลับค่าย พอถึงที่นั่นพวกนั้นคงไม่กล้าตามเข้าไปแน่   แต่กว่าจะถึงตอนนั้นมาภาวนาขอให้ท่านกับข้าหนีไปได้ตลอดรอดฝั่งทั้งคู่เถอะ”   หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจในขณะที่กระโดดขึ้นหลังม้า แล้วดึงให้ชายหนุ่มที่ถูกธนูปักขึ้นม้าตามมาอีกคน  เซรีนนั่งอยู่ด้านหน้าโดยมีเนซิสนั้งซ้อนอยู่ด้านหลัง  เนื่องจากเนซิสมีรูปร่างสูงใหญ่กว่าเซรีนทำให้บริเวณที่ถูกธนูปักอยู่พ้นจากไหลของเซรีนขึ้นไป หมดปัญหาเรื่องแผลถูกกระแทกซ้ำ “พวกมันเป็นใครกัน”   เนซิสถามด้วยน้ำเสียงขรึม หากแต่ก็แผ่วเบาเพราะต้องฝืนกำลังกายเวลาพูด “มันคือกลุ่มโจรสลัดแห่งอาสบัน”  เซรีนบอกด้วยแววตาเรืองโรจน์ก่อนควบม้าออกไปอย่างเร่งรีบ  โดยมีกลุ่มชายท่าทางน่ากลัวห้าหกคนบนหลังม้าปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง “เจ้านี่เป็นผู้หญิงที่ดึงดูดคนประหลาดๆ เข้ามาหาอยู่เรื่อยเลยนะ”   คนเจ็บที่นั่งอยู่ด้านหลังแอบกัดเข้าให้ “ข้าเดาว่านั่นหมายความรวมถึงตัวท่านด้วย”  เซรีนโต้กลับโดยไม่เห็นแก่คนป่วยซักนิด “ข้ายินดีที่ได้รับเกียรติ์นั้น”   พระราชาหนุ่มบอก พร้อมกระชับวงแขนที่โอบรอบเอวหญิงสาวไว้แน่นขึ้น  พลางซบหน้าลงตรงไหล่บางของเธออย่างเหนื่อยอ่อน   ‘ยาชาคงออกฤทธิ์แล้วซินะ’  เซรีนคิดในใจ โดยปล่อยให้ชายหนุ่มใช้บ่าของเธอต่างหมอน “อดทนไว้นะเนซิส   ข้าจะพาท่านกลับไปอย่างปลอดภัย ขอโทษที่ทำให้ท่านต้องมาลำบากเพราะข้า”  หญิงสาวนัยน์ตาสีม่วงบอกอย่างมั่นคง และแน่วแน่   เธอจะไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน  ต่อให้เธอต้องใช้ชีวิตตัวเองเข้าแลกก็ตาม ++++++++++++++++++++++ โปรดติดตามบทที่ 3 ค่ะ (แก้คำผิดให้แล้วนะคะ ไม่รุ้มีหลงตาอยู่ตรงไหนอีกอ่ะเปล่า) แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 49 18:37:15 จากคุณ : Magic of Azure - [ 12 พ.ย. 49 02:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Link บทที่ 1 หญิงสาวผู้มาเยือน ค่ะ   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4839391/W4839391.html จากคุณ : Magic of Azure - [ 12 พ.ย. 49 02:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังไม่ได้พิสูจน์อักษรจริงๆ ด้วย จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ย. 49 18:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮั่นแน่ เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย อิๆๆ ตกลงเซรีนยังไงก็หนีเนซิสไม่พ้นแน่รอบนี้ เอิ๊ก สงสัยนิดตรงที่เซรีนรู้ได้ไงว่าเป็นยาชาอะครับ เอ... รึว่าเคยเจอมาก่อนแล้ว กร๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 13 พ.ย. 49 13:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแก้คำผิด เลยแวะมาตอบโพสด้วย ดีใจจังที่ยังมีคนอ่านอยู่ด้วย  (น้ำตาไหลพรากๆ) สวัสดีค่ะคุณพีท กับคุณ scottie ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะ อิๆ ถึงคุณ scottie ที่น่ารัก   เมจิคฯ อยากจะบอกว่า  "บอกแล้วไม่เชื่อ" แหะๆ เมจิคฯ มาแก้คำผิดให้แล้วค่า ไม่รู้ยังเหลือหรือเปล่า ยังไงก็ขอโทษในความไม่สะดวกนะคะ (ข้าน้อยผิดไปแล้วคร้าบบบ) ถึงคุณพีทคุงที่รัก แหมๆ ก็บอกแล้วว่า plot เรื่องแรกน่ะมันเขียนยากกว่าอ่ะค่ะ เลยขอเปลี่ยนมาเข้าแนวเฮฮาตามถนัดอีกจนได้ซิน่า แอบเอามุขการ์ตูนญี่ปุ่นมาใช้นิดหน่อยเรื่องความผูกพันธ์ สมัยเดะๆ  เหอๆ  มันจะกลายเป็นแฟนตาซีน้ำเน่าหรือเปล่าก็ไม่รุ  (กร๊ากก) นั่นดิ เซรีนจะหนีตาเนซิสพ้นอ่ะเปล่าก็ไม่รุ มาดูกันต่อไป พระเอกก็ใช่ย่อย นางเอกก็ไม่ธรรมดาหรอกค่า เรื่องที่เซรีนรู้เรื่องยาชา เพราะเธอเชียวชาญด้านสมุนไพรค่ะ   โทษทีที่ไม่ได้บรรยายเสริมไว้ให้  แต่เมจิคฯ ก็ไปแทรกให้ หน่อยๆ แล้วค่ะ   อ่านแล้วเป็นไงบ้างอ่ะคะคุณพีท   พอจะไปรอดไหมก็ไม่รุ แง้... ช่วงนี้ยัยโมทิฟตัวดีก็มัวแต่ไปเขียนเรื่องตัวเองไม่มาสับให้เค้าบ้างเลย   รู้สึกเลยว่าตัวเองเร่งสปีดเรื่องเร็วมากมาย (แต่งตอนง่วง แบบว่าจะรีบนอน 555) ไม่ค่อยได้เน้นบรรยายเท่าไร  ไม่รู้ตกหล่นอะไรไปอ่ะเปล่า แง้ พยายามจะเขียนให้มันเป็นเรื่องสั้นนี่ยากเจงๆ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 49 18:50:29 จากคุณ : Magic of Azure - [ 13 พ.ย. 49 18:50:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โฮะ ๆ ก็กำลังเมามันกับการเขียนเหมือนสหายเมจิคน่ะแหละ  ปัญหาคือของข้าฯเจ้ามันชักจะมีหลายเรื่องที่ไม่ได้เขียนมากเกินไปแล้ว  พอจะเขียนทีมันก็เลยชักช้าปากกาฝืดพิลึก   ช่วงนี้เพิ่งย้ายออฟฟิศเสร็จ งานกองตรึมเลยด้วย   อยากลาออกมานั่งเขียนนิยายเต็มแก่แล้วเนี่ย  T-T   (ถ้ามีตังเก็บสักสิบล้านล่ะก็นะ) จากคุณ : Motif - [ 14 พ.ย. 49 20:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องแรกก็อย่าทิ้งนะคะ จะรออีฟรีนช่วยคนที่หมู่บ้าน ตอนนี้อ่านเซรีนไปก่อนก็ได้ มีความรู้สึกว่าอีฟรีนดูท่าจะสวยกว่าเซรีนอ่ะ  อืม...อีกเรื่องตกลงเซรีนสีผมเป็นไงอ่ะค่ะ ตอนแรกเหมือนจะสีน้ำตาลแดงจัด แต่บางทีก็สีชา ถ้าพอจินตนาการต้องเป็นคนดูหน้าแปลกๆแน่เลยเพราะตาสีม่วงอ่ะ จากคุณ : Pink Martini - [ 19 พ.ย. 49 12:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 @Motif@ ไม่ต้องมาอ้างเลยสหายโมทิฟ  ท่านเล่นดองงานของข้าน้อย แล้วแม้แต่งานของ ตัวท่านเองก็ยังดองอีกนะ   ฉานก็อยากมีเหมือนกันแระ 10 ล้านน่ะ  จะลาออกจากงานมานั่งเขียนนิยาย (จ๊ากก) ไม่ใช่อ่ะ  คงไม่ไหวหรอก เป็นงานอดิเรกก็พอไหว ให้เขียนจริงๆ จัง รับรองไส้แห้ง 55 ขอลาออกมาทำงานอะไรก็ได้ที่มันไม่หนักเหมือนปัจจุบันนี้ล่ะ วันหยุดก็ไม่ได้หยุด แง้... ป.ล. ขอทวงบทต่อไปของปีศาจไฟ  รีบมาโพสซะที คนอ่านเค้าจะลืมกันหมดเย้ว @Pink Martini@ รออีฟรีนไปช่วยหมู่บ้านหรอคะ  หุๆ เมจิคฯ จะพยายามนึก plot บทต่อไปพลางๆ นะคะ แต่ตอนนี้ขอเขียนเรื่อง สายใยรักแห่งกาลเวลาไปก่อนนะคะ เพราะวางเรื่องไว้จนจบแล้วค่า แหะๆ คิดอยู่แล้วว่าต้องโดนเรื่องผม  จริงๆ เมจิคฯ จะบอกว่านางเอกผมสีชาจัดๆ ค่ะ ออกจะเหมือนสีทองแดง   แต่เวลากลางวันสีมันจะอ่อนลงเพราะโดนแสงไงค่ะ   นางเอกตาสีม่วงอ่อน (เหมือนปีศาจเลย 555)  แค่อยากทำให้รู้สึกแปลกแยกออกไปน่ะค่ะ ดีใจจังที่คนอ่านได้จินฯ ไปตามที่เมจิคฯ เขียนด้วย yeah!! หวังว่าเซรีนคงไม่ออกมา อัปลักษณ์เกินไปนะคะ  = =' บทต่อไปกำลังโม่อยู่ค่ะ แล้วจะรีบมาลงให้นะคะ อดใจรอนิดนึ่ง จากคุณ : Magic of Azure - [ 22 พ.ย. 49 20:37:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 link บทที่ 3 ค่ะ   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4951936/W4951936.html จากคุณ : Magic of Azure - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:49:33 ]