ความคิดเห็นที่ 1 เขมทัตหัวเราะเสียงแผ่ว เมื่อนึกถึงที่มาของรูป กลับถึงบ้านจัดการโหลดรูปนี้ลงมือถือของตัวเองทันที  ยามรู้สึกเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย จนแทบหมดแรง สมองไม่ทำงาน รู้สึกกดดัน เครียดจนแทบบ้า เขาจะมองรูปถ่ายของหญิงสาว  มองรอยยิ้มอันแสนน่ารัก แล้วหัวใจจะพองฟูขึ้นมาทันที แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ถึงจะเพิ่มแรงกายได้ แต่แรงใจยังคงลดฮวบลงเรื่อยๆ ไม่ได้พบหน้าสาวน้อยน่ารักคนนี้นานหลายวัน ส่วนเสียงได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง ใช่ว่าเขายุ่งเพียงคนเดียว ธัญมนเองก็มีรายงานระหว่างเรียนเยอะพอสมควร แอบถามข่าวคราวจากน้องสาว จึงทราบว่าหญิงสาวมีทั้งงานในเวลาเรียนและกิจกรรมของชมรม การแบ่งเวลาในชีวิตส่วนตัวจึงมีปัญหาพอๆกับเขา ใจหนึ่งอยากจะโทรฯไปหา อยากได้ยินเสียง แต่เกรงว่าจะรบกวนเวลาของเธอมากเกินไป เฮ้อ! ขนาดความกล้ายังไม่มี แล้วจะทำอะไรได้ สงสัยต้องแห้งเหี่ยวหัวโตอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างนี้ไปเรื่อยๆ กำลังจะลดโทรศัพท์ลง เสียงเพลงก็ดังขึ้นพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนเบาๆ เขมทัตกดรับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นชื่อของน้องชายปรากฏบนจอ “ว่าไงเขต โทรมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า” กรอกเสียงถามเขตแดนอย่างสงสัย “จะโทรมากล่อมให้พี่เขมกลับบ้านน่ะสิ นี่พี่จะหนีออกจากบ้านหรือไงถึงไม่กลับมาหลายวัน ทั้งพ่อแม่แล้วก็ยัยขวัญบ่นถึงกันใหญ่ กลับมาบ้านเถอะพี่ ทุกคนให้อภัยแล้ว” เขตแดนพูดจาติดตลก อย่างอารมณ์ดี “ไม่ได้หนี อยากกลับบ้านเหมือนกันเขต แต่พี่ยังมีงานต้องทำ” ตอบเสียงละห้อย ยิ่งได้ยินเสียงของครอบครัวกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานดังลอดจากฝั่งโน้น ยิ่งอยากกลับบ้านซะเดียวนั้น “งานเร่งหรือเปล่าพี่ เอากลับมาทำที่บ้านก็ได้ แต่ถ้าไม่เร่งก็ไม่ต้องเอามา ตอนนี้แม่เตรียมของโปรดพี่ไว้เต็มเลย” คำว่า ‘ของโปรด’ ทำให้เขมทัตเริ่มลังเล หลังจากพึ่งอาหารสำเร็จรูปมาหลายมื้อ ท้องและร่างกายต้องการสารอาหารเพิ่มอย่างรุนแรง แทบอยากติดปีกแล้วบินกลับบ้านไปเสียตอนนี้ ดวงตาเข้มเพิ่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์สลับกับมองปฏิทินบนโต๊ะ คำนวณในใจ เห็นว่ายังเหลือเวลาพอสมควรที่จะจัดการมัน พอให้เขาแล่นกลับบ้านไปนอนพักได้ “ที่สำคัญนะ เห็นขวัญบอกว่ามนฝึกทำคุ้กกี้เลยเอามาฝากที่บ้าน ไม่รู้จะมีคนสนใจหรือเปล่า” เขตแดนเอ่ยลอยๆกลั้วเสียงหัวเราะ “รออีกครึ่งชั่วโมง เจอกันที่บ้าน อย่าเพิ่งกินข้าวกันก่อนนะ ไม่อย่างนั้นมีอาละวาดจริงๆด้วย” คำว่า ‘มน’ กับ ‘คุกกี้’ ทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายมากขึ้น ไม่ทำมันแล้วงาน! กลับไปนอนพักสักวัน คงไม่ถึงขึ้นส่งงานไม่ทันหรอกหน่า ไอ้ที่ทำอยู่ก็ได้มากโข “เป็นเอามากนะพี่” เขตแดนหัวเราะลั่นชอบอกชอบใจ ผู้ชายด้วยกันดูกันออกเสมอว่ากำลังคิดอะไรอยู่   “ไม่ต้องหัวเราะเลยเขต ทีนายไม่เจอหน้าณิชวันเดียวเห็นหงอยยิ่งกว่าหมาถูกทิ้งซะอีก” สวนกลับรวดเร็ว อย่านึกว่าจะเล่นงานได้เพียงฝ่ายเดียว เขตแดนก็มีจุดอ่อนคือ ‘ณิชา’ ผู้หญิงคนสำคัญเหมือนกัน แถมอาการหนักยิ่งกว่าเขาเสียอีก “มันเป็นเรื่องของกำลังใจพี่ แค่ได้เห็นหน้าก็ชื่นใจ” เขตแดนยอมรับอย่างอารมณ์ดี ปลายประโยคทอดเสียงหวานจนเขมทัตหมั่นไส้ปนอิจฉา “ไม่ไหวแล้วเว้ย อิจฉา! เจอกันที่บ้าน แค่นี้นะ” เขตแดนหัวเราะลั่น พูดจาอีกสองสามคำเป็นเชิงขู่ว่าถ้ามาช้าจะจัดการคุ้กกี้ให้หมด จนเขมทัตต้องลั่นประกาศิตว่าห้ามแตะต้อง ไม่อย่างนั้นมีเรื่อง กดปุ่มวางโทรศัพท์อย่างกระแทกกระทั้น หน้าบูดบึ้ง ขัดใจ แต่พอเห็นรูปที่เปิดค้างอยู่ ก็ลดความตึงบนใบหน้าลงได้ ...ส่งขนมมาให้อย่างนี้ ไม่รู้เพราะคิดถึงกันหรือเปล่า... หรือแค่ฝากมาเฉยๆ ไม่มีความรู้สึกลึกซึ้ง... ส่วนลึกของจิตใจอยากจะรู้เหลือเกินว่า เธอห่วงเขาบ้างไหม คิดถึงกันหรือเปล่า ไม่เคยมีสักครั้งที่ธัญมนจะโทรฯมาหา ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ มีเพียงข้อความสั้นๆ เพียงแค่ว่า ‘หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์’ มีเพียงแค่นั้น ...ห่วงกันบ้างหรือเปล่า หรือว่าเขาคิดไปเองคนเดียว... ห่วงจัง! เสียงร่ำร้องของใจดังขึ้นด้วยวลีนี้หลายครั้งหลายหน เวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ มันยิ่งดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเองยังตกใจ เพียงแค่ไม่พบหน้า เพียงแค่นั้นแต่ทำให้ระบบในร่างกายรวนได้ขนาดนี้ นิ้วเรียวสวยรัวบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์แล็ปท็อปแล้วชะงักค้าง ชะเง้อคอมองออกไปนอกห้องซึ่งทะลุไปยังประตูบานใหญ่ของบ้าน ไร้วี่แววของคนที่เธอรอคอยจึงบังคับนิ้วมือให้ทำงานต่อ ไม่ถึงห้านาทีก็หยุดอีกครั้ง ทำอย่างนี้เป็นรอบที่ร้อย จนคนที่นั่งอยู่บนเบาะชิ้นใหญ่บนพื้นใกล้ๆกันจับสังเกตได้ ลอบอมยิ้มอย่างขันๆ อดรนทนไม่ได้ต้องเอ่ยแซว “เป็นอะไรมน เห็นชะเง้อคอเป็นยีราฟอยู่นานแล้ว รอใครอยู่หรือเปล่า” ขวัญจิราหรี่ตาลงอย่างจับผิด ประกายในดวงตาพร่างพราวอย่างเจ้าเล่ห์ “รอสิ ตอนนี้หิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว ยังกินไม่ได้เหรอขวัญ” ใครจะกล้าบอกว่ารอพี่ชายเพื่อนล่ะ เรื่องหิวเรื่องเล็กจะตาย แต่ใจมันอยากเห็นหน้าใครบางคนมากกว่า ระหว่างที่ไม่ได้เจอเขมทัต ขวัญจิรามักมาบ่นให้ฟังถึงอาการบ้างานเกินพิกัดของคนเป็นพี่ชาย ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ไม่สนใจแม้แต่จะพักผ่อน ฟังแล้วอยากจะไปเห็นกับตา อยากไปลากให้กลับมาพัก แต่ไม่มีสิทธิ์ทำอย่างใจต้องการ ตำแหน่งน้องสาวเพื่อนและเพื่อนน้องสาวคงไม่มีอำนาจอะไรขนาดนั้น ขนาดโทรศัพท์ไปหายังไม่กล้า จึงได้แต่ส่งข้อความสั้นไปแทน อยากให้เขาอ่านแล้วรู้ว่าถึงเวลาพักผ่อน ควรจะเข้านอนได้แล้ว ไม่รู้ว่าจะเข้าใจหรือเปล่า แต่เธอคงทำได้แค่นี้ ยามพบหน้าเธอจะออกฤทธิ์กับชายหนุ่มเต็มที่ ด้วยหัวใจเบิกบานเต็มไปด้วยความสุข ไม่รู้ว่าเขาจะรู้หรือเปล่าว่าเธอชอบแอบมองเวลาเขมทัตเผลอ หรือตอนหงุดหงิด โดนเธอขัดใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา สามารถสร้างรอยยิ้มได้เป็นอย่างดี หลายปีที่ได้รู้จักกันมา จากคนแปลกหน้า เพื่อนของพี่ชาย กลายเป็นคนใกล้ตัว สามารถพึ่งพิงได้ทุกอย่าง จนธันวากล้าฝากฝังเธอไว้กับเขา จำได้ว่าทุกครั้งยามต้องการใครสักคน จะมีเขมทัตอยู่ข้างกายเสมอ คอยส่งสายตาซึ่งเต็มไปด้วยความห่วงใยมาให้พร้อมคำพูดแสนนุ่มนวล ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด ยามต้องการความช่วยเหลือไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ไม่มีครั้งไหนที่เขาละเลยปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลย รู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้ใครคนหนึ่งเคยชินกับการมีเขาอยู่ข้างๆ วันที่เขมทัตพาไปเที่ยวสวนรถไฟ เพื่อไปพักผ่อนและถือโอกาสลองกล้องไปในตัว เขาทำตัวเอาแต่ใจด้วยการบังคับให้เธอยิ้มกับกล้องหลายครั้งจนเมื่อยปากน่าโมโห แต่พอเขาบอกว่าต้องไปผจญงานหนักคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆ อยากให้ยิ้มให้กำลังใจกัน เพียงเท่านั้น เธอสามารถยิ้มให้อย่างถูกใจคนถ่าย ถึงจะบอกว่ายิ้มน่าเกลียดก็เถอะ แต่ท่าทางการแสดงออกไม่ได้บอกสักนิดเลยว่าน่าเกลียดจริงๆธัญมนชอบฟังประโยคที่บอกว่า ‘ยิ้มให้พี่คนเดียวก็พอแล้ว’ ถึงไม่บอก เธอก็ไม่ยิ้มหวานๆให้ใครพร่ำเพรื่อหรอก... “ไม่ต้องมากลบเกลื่อนเลยมน รู้หรอกนะว่ากำลังรอพี่เขม” ขวัญจิราขำคนฟอร์มจัด ดูก็รู้ว่าธัญมนรู้สึกอย่างไรกับพี่ชาย คิดจะมาปิดบัง คิดผิดไปหน่อยแล้ว “รอสิ ถ้าพี่เขมมา เราก็จะได้กินข้าว” กล่าวออกมาอย่างเก้อเขิน ใบหน้าขึ้นสีจัด หันไปสนใจงานที่ทำค้างอยู่ ขวัญจิราแสร้งถอนหายใจเหมือนระอาเต็มทน ต่างคนต่างเก๊ก พี่ชายก็ไม่ยอมโทรศัพท์หาสาวเจ้า ส่วนธัญมนไม่ยอมโทรฯกลับเช่นกัน แต่ต่างคนต่างคิดถึงกัน จนเธอเริ่มหมั่นไส้ พอเล่าให้เขมทัตฟังว่าธัญมนยุ่งมากมายแค่ไหน ก็เจอซักเสียละเอียดตั้งตัวเป็นทนายจนน่าเวียนหัว พอเล่าพฤติกรรมบ้างานของพี่ชายให้เพื่อนฟังก็ตีหน้ายุ่ง คิ้วจะผูกโบอยู่แล้ว ถึงขนาดฝึกทำคุ้กกี้ช็อกโกแลตของโปรดมาให้...หมั่นไส้! “จ้า...แม่คนปากแข็ง ทนเอาหน่อยแล้วกัน อีกไม่นานพี่เขมก็มาแล้ว รีบๆทำงานของเราให้เสร็จดีกว่า จะได้กลับบ้าน เหลืออีกไม่เยอะไม่ใช่เหรอ นี่ดีนะที่ได้ทำงานกลุ่มทำคนเดียวแย่แน่ๆ” จบคำของเพื่อน ธัญมนเริ่มลงมือพิมพ์งานต่อทันที อยากทำรายงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ พรุ่งนี้จะได้มีเวลาพักผ่อน หลังจากง่วนอยู่กับมันมานาน ขวัญจิราอ่านข้อมูลจากกองหนังสือ พลางเขียนสรุปย่อส่งให้เพื่อนเป็นพิมพ์ ช่วยกันวิเคราะห์กันอย่างตั้งใจ รู้ตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงประตูบ้านเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งในชุดทำงาน ธัญมนเงยหน้าขึ้นมอง ความห่วงใยแล่นวูบเข้ามาในอก เมื่อดวงหน้าขาวไม่มีสีเลือด ดูทรุดโทรมกว่าครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน ไรหนวดเขียวจางๆตามสันกรามบ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจดูแลตัวเองมากเท่าไหร่ เขมทัตมองซ้ายมองขวาเพื่อค้นหาใครบางคน เพียงแค่เห็นรถฮอนด้าแจ็ซสีขาวจอดอยู่หน้าบ้าน หัวใจที่นิ่งงันแปรเปลี่ยนเป็นเต้นแรงจนไม่สามารถควบคุมมันได้ ไม่คิดว่ากลับบ้านจะได้พบกับเธอ คนที่ติดอยู่ในห้วงคำนึงทุกเวลา แล้วริมฝีปากต้องแย้มกว้างจนแก้มแทบปริ นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความอ่อนล้าพราวระยิบระยับด้วยความยินดี เมื่อพบร่างของหญิงสาวอยู่ในห้องนั่งเล่น กำลังเงยหน้าหันมาทางเขาพอดี ดวงตาสบกัน ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านการมอง ชายหนุ่มอยากจะวิ่งเข้าไปรวบตัวเด็กแสบเข้ามาไว้ในอ้อมอก เมื่อเห็นริมฝีปากรูปกระจับแย้มกว้าง กับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มใสราวกับลูกแก้วทอดมองอย่างห่วงใย ส่งมาพร้อมกำลังใจที่เขาอยากได้มันนักหนา ความเหนื่อยล้าปลิดปลิวหายไปกับอากาศรอบตัว รู้สึกถึงความชุ่มชื้นในหัวใจ ราวกับมีสายน้ำเย็นไหลผ่าน รอยยิ้ม...เหมือนในรูปถ่ายที่เขาเฝ้ามอง ใบหน้า...ที่เฝ้าคะนึงหา แววตา...สื่อความหมายมากกว่าคำพูด ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเธอ...สะกดความวุ่นวายจากภาระหน้าที่ให้หยุดนิ่ง เหลือเพียงความหวามไหวซึ่งกำลังก่อกำเนิดในหัวใจ เพียงแค่นี้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ระหว่างรับประทานอาหารค่ำ สมาชิกในครอบครัวต่างถามเขมทัตเรื่องงงานด้วยความห่วงใย จนเลยไปถึงเรื่องสุขภาพร่างกาย เกรงว่าโหมงานมากไปอาจจะล้มป่วยลง “ดีสิครับจะได้พักยาว” ตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเล่นเอาคนเป็นแม่แทบจะถวายผางเข้าให้ “พี่เขมอย่าทำงานให้มันเยอะสิ เดี๋ยวจะไม่มีเวลาใช้เงิน อีกอย่างคนแถวนี้เขาก็เป็นห่วง” ขวัญจิราเอ่ยแทรกขึ้น พลางเหล่มองเพื่อนสาวที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากแต่แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ จนเขมทัตนั่งอมยิ้มเคี้ยวข้าวจนแก้มตุ่ย ได้กินข้าวฝีมือมารดา ได้พูดคุยกับคนในครอบครัว แถมแขกของบ้านยังน่ารัก ใจเหี่ยวแฟ่บเริ่มพองฟูขึ้นจวนเจียนจะล้นออกมาข้างนอก “ห่วงมากหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เห็นสนใจเลย” แกล้งตัดพ้อออกมา ทำเอามือบางที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักเล็กน้อย ช้อนตากลมโตขึ้นมอง ทำปากขมุบขมิบให้เขมทัตเห็น ‘ไม่พูดไม่มีใครว่าหรอกนะพี่เขม’ เล่นเอาชายหนุ่มหัวเราะขลุกขลักในลำคอ ยังมีฤทธิ์อยู่บ้างแสดงว่ายังไม่น่าเป็นห่วง ไม่เจอกันหลายวันชายหนุ่มเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของธัญมนเหมือนกัน ตัวที่บางอยู่แล้ว มาเจอคราวนี้บางลงไปยิ่งกว่าเดิม ใต้ตาเริ่มมีรอยคล้ำแสดงให้เห็นว่าอดนอน เขาไม่ใช่คนเดียวที่เหนื่อย ยังมีหญิงสาวซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกคน ...นี่ถ้าเธอร้องขอกำลังใจ เขาจะรีบใส่พานไปให้หมดเนื้อหมดตัวเลยทีเดียว... รีบเอาใจแขกคนเดียวของบ้านด้วยการตักหมูทอด ปลานึ่งมะนาว และอะไรอีกหลายอย่างไปให้ บังคับด้วยสายตาให้กินเข้าไป พอเห็นว่าเธอทำท่าดื้อรั้น จึงโพล่งออกมาอย่างขัดใจ “กินเข้าไปมน ยิ่งผอมๆอยู่ ดูสิจะเหลือแต่กระดูก จากไม่สวยอยู่แล้ว ยิ่งขี้เหร่หนักไปกว่าเดิมอีก” แล้วเขาก็ได้รับค้อนอันโตจากหญิงสาว “พี่เขมก็เหมือนกัน กล้ามก็ไม่ค่อยมี กินไปเยอะๆเลย เดี๋ยวไม่แมน” ธัญมนไม่ยอมแพ้ ตักกับข้าวให้บ้าง บรรยากาศครื้นเครงขึ้นมาทันที เมื่อทั้งสองผลัดกันตักกันไปมา จนต่างฝ่ายต่างเจริญอาหาร   คนดูอย่างเขตแดนและขวัญจิรา ต่างหันสบตา ส่งยิ้มให้กัน บุ้ยใบ้อย่างรู้กันอย่างขันๆ โล่งใจที่เห็นคนเครียดทั้งสองมีชีวิตชีวามากขึ้น รู้อย่างนี้จับให้มาเจอกันตั้งนาน ไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานหรอก (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 49 19:53:02 จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 12 พ.ย. 49 03:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากอิ่มแปล้จากอาหารมื้อค่ำ จนจานกับข้าวแทบไม่เหลือเศษอาหารไว้ทิ้ง มาถึงขนมหวานจานเด็ดที่เขมทัตรอคอย แต่เรื่องอะไรจะแสดงออกให้คนทำได้ใจ ตามประสาคนวางฟอร์ม พอจานคุ้กกี้รสโปรดวางตรงหน้า ชายหนุ่มจึงแสร้งทำเป็นลังเลไม่ยอมแตะมัน “จ้องมันเข้าไปพี่เขม มันมีอะไรผิดปกติเหรอ” ขวัญจิราเป็นฝ่ายร้องถามออกมา “แน่ใจนะว่ากินได้” เขมทัตถามหวั่นๆ “กินได้สิ ขวัญลองกินมาแล้วอร่อยมาก” น้องสาวรับประกันเสียงหนักแน่น “ใส่ยาเสน่ห์อะไรหรือเปล่ามน แบบว่า โอม....รักคนทำ...หลงคนทำ” ปรายตามองหน้านวลอย่างไม่ไว้วางใจ “จะบ้าเหรอ ใครจะไปใส่ ไม่กินก็อย่ากินเลยไอ้พี่เขมบ้า” สุดท้าย ‘คนทำ’ แหวออกมาเสียงดัง ลุกขึ้นตั้งท่าจะเข้ามาคว้าจานขนมมาจัดการเสียเอง “เอาไปให้หมาหน้าบ้านกินดีกว่า” เขมทัตไวกว่า คว้าจานหมับไม่ยอมให้ธัญมนได้ทำอย่างที่พูด “เรื่องอะไร ให้แล้วให้เลย” แสดงสิทธิ์ในการเป็นเจ้าของเต็มที่ สิ้นประโยค ใช้มือหยิบชิ้นขนมเข้าปาก กัดคำโตจนเต็มปาก ทำสีหน้าครุ่นคิดกับรสชาติ ไม่น่าเชื่อว่ายัยตัวแสบ จะทำขนมอร่อยขนาดนี้ ยิ่งเป็นรสโปรดด้วยแล้วยิ่งทำให้เขาไม่สามารถหยุดกิน จนคนทำที่ปั้นหน้าบึ้งเริ่มคลายยิ้มจนกลายเป็นยิ้มกว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข เมื่อเห็นว่าความพยายามของตัวเองไม่สูญเปล่า   ธัญมนกุมมือตัวเองอย่างลุ้นๆ เผลอวางลงบนโต๊ะทำให้ชายหนุ่มมองเห็นรอยไหม้เล็กๆบนหลังมือ ดูด้วยสายตาคงเกิดขึ้นไม่นานนี่เอง ก้มมองคุ้กกี้ในมือร้องอ๋อในใจว่าสาเหตุเกิดจากอะไร นี่ถ้าไม่พูดอะไรออกไป คงทำลายน้ำใจคนที่ใช้ความพยายามในการทำของโปรดมาให้อย่างแน่นอน “อร่อย” คำแรกที่หลุดจากปากสร้างรอยยิ้มประดับบนปากบางๆนั้นได้ยิ่งกว่าเดิม “อร่อยมากไหมพี่เขม” ธัญมนถามอย่างกระตือรือร้น อยากรู้ว่าความตั้งใจที่ใส่ในขนมมันมากพอที่จะทำให้เขมทัตพอใจหรือเปล่า “อร่อยมาก” ตอบเสียงนุ่ม ไม่มีแววยั่วโมโหในดวงตาเข้ม “อร่อยจนไม่อยากจะเชื่อว่ามนทำเอง” “แหม...อย่ามาดูถูกกัน เห็นอย่างนี้ก็กุลสตรีเหมือนกันนะ” ยืดตัวขึ้นอย่างภูมิใจ เขาไม่รู้หรอกว่ากว่าจะทำได้ขนาดนี้ ต้องเสียเวลาทำไปหลายรอบ แถมยังซุ่มซ่ามพามือตัวเองไปโดนเตาอบร้อนๆจนได้แผล แต่ถึงจะยากอย่างไร เธออยากให้เขาได้กินของอร่อยๆซึ่งมาจากมือตัวเอง อยากเห็นรอยยิ้มยามชายหนุ่มได้ลิ้มลองรสชาติ ทุกอย่างได้อย่างที่เธอต้องการ ต่อให้มันยากกว่านี้ ก็ยินดีจะทำให้ เพียงแค่เห็นเขาดูสดใส คลายความเครียดลง เพียงแค่นั้นเอง “วันหลังทำมาให้กินอีกนะ พี่จะรอ” ประโยคสุดท้ายทอดเสียงอ่อน จนคนฟังสัมผัสได้ถึงความอ่อนหวาน ละมุนละไม ดวงตาคมจับจ้องธัญมนอย่างไม่วางตาจนหญิงสาวรู้สึกขัดเขิน พูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้าตกลงแทนคำตอบ   ร่างสูงในชุดนอนเดินวนไปเวียนมาอยู่ในห้องนอน อย่างคนคิดไม่ตก แขนแข็งแกร่งยกมือขึ้นกอดอก ขบคิดเรื่องราวในสมองอย่างสับสน หลังจากขอตัวขึ้นมาอาบน้ำ ความคิดเกี่ยวกับธัญมนลอยเข้ามาในสมอง จนทำให้เกิดอาการผิดปกติภายในใจ ใจหนึ่งอยากจะบอกความรู้สึกให้หญิงสาวรับรู้ อีกใจหนึ่งยังกลัว...กลัวว่าคำตอบจะไม่ใช่อย่างใจต้องการ คราวนี้ต้องกลับไปลุยงานอย่างเฉาๆแน่นอน แต่ไม่บอกก็ต้องนั่งแห้งเหี่ยวหัวโต เพราะความคิดถึง “เอาไงดีวะ บอก ไม่บอก ไอ้เขม คิดสิๆ” แต่ท่าทางของเธอมันบ่งบอกความรู้สึกออกมามาก...มากจนเขาอยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอเองก็คิดไม่ต่างกัน การได้รู้จักกันมาหลายปี ทำให้เรียนรู้นิสัยกันและกันได้อย่างดี คนอย่างธัญมนเปิดเผย สดใส คิดอะไรทำออกมาอย่างนั้น ไม่มีการเสแสร้ง เพราะฉะนั้นการแสดงออกระหว่างกัน มันต้องมีอะไรเกินกว่าความเป็นพี่ชายเพื่อนและเพื่อนพี่ชายอย่างแน่นอน นึกถึงแก้มนวลปลั่งยามขึ้นสีแดงระเรื่อ ท่าทางเก้อเขิน เอียงอาย นึกถึงคุ้กกี้จากคนตกวิชาการบ้านการเรือน น่าจะเพียงพอให้ทำอย่างใจต้องการ เขาต้องการธัญมนมาอยู่เคียงข้างใจ ในตำแหน่งพิเศษ ที่มีเธอสัมผัสได้แค่คนเดียวเท่านั้น “เอาวะ อย่างมากก็แค่อกหัก คงไม่ถึงกับตาย” เขมทัตสูดลมหายใจเข้าปอด เรียกกำลังใจให้ตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจ เปิดประตูเดินลงบันไดมาอย่างเร่งรีบ แต่ยังช้ากว่าใจต้องการ มองซ้ายมองขวาหาคนในหัวใจ จำได้ว่าน้องสาวกับธัญมนนั่งทำรายงานอยู่ที่ห้องนั่งเล่น คาดว่าวันนี้อาจจะต้องนอนค้างเพราะงานบางจุดมีปัญหา จึงเสร็จช้ากว่าที่คิด ชายหนุ่มเสยผมที่หมาดน้ำไม่ให้ปรกหน้าผาก ละล้าละลังอยู่เล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านโถงกลางของบ้านไปยังห้องนั่งเล่น  เห็นร่างบางของคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์แลปท็อป ผมยาวถูกเหน็บไว้ด้านหลัง ปล่อยให้ปอยผมสั้นตกลงมาปิดหน้าปิดตา จนคนแอบมองอย่างจะเอามือปัดให้ใจแทบขาด เดินเข้าไปอย่างระวัง พยายามไม่ก่อเสียงดังทำลายสมาธิ มองรอบตัวไม่มีเงาของขวัญจิรา เดาว่าคงไปอาบน้ำและคงเลยไปถึงการเตรียมที่หลับที่นอนให้เพื่อน ช่างเป็นจังหวะที่เหมาะสมเหลือเกิน เหมือนรู้ตัวว่าถูกมอง ธัญมนละสายตาจากหน้าจอเงยหน้ามอง เห็นร่างสูงของเขมทัตยืนจ้องอยู่ จึงสะดุ้งน้อยๆอย่างตกใจ “พี่เขมมาไม่ให้สุ้มให้เสียง มนตกใจหมดเลยเห็นไหม” เอ็ดเสียงดังกลบเกลื่อนอาการตกใจ เขมทัตเดินมาทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิข้างร่างบาง ชะโงกหน้าไปดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ไม่รู้ตั้งใจหรือว่าไม่ระวัง ใบหน้าของเขาจึงเฉียดวงหน้าสวยไปอย่างเฉียดฉิว ธัญมนกระเด้งตัวถอยหลังตามสัญชาตญาณ ไม่อย่างนั้นปลายจมูกโด่งคงได้สัมผัสผิวเนียน กลิ่นแชมพูอ่อนๆจากผมชื้นของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวใจเต้นแรง ลอบมองเสี้ยวหน้าขาวสะอาดที่ดูสดชื่นหลังจากอาบน้ำอย่างเผลอไผล แม้ไรหนวดยังไม่ได้รับการกำจัดออก คงเพราะรอจัดการทีเดียวตอนเช้า เพิ่มให้เขาดูแข็งแกร่งมากขึ้น ไม่ว่าครั้งใดที่ได้อยู่ใกล้ ร่างกายจะเกิดอาการผิดปกติ ประหม่าจนต้องแสดงอาการยั่วโมโหปิดบังเอาไว้ เพื่อให้เขาฉุนจัดจนมองข้ามสิ่งที่เผยความในใจออกมา “เหลืออีกเยอะไหม” เสียงทุ้มถามขึ้นทำลายความเงียบ หลังจากแอบสูดกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของหญิงสาวเข้าปอดให้ชื่นใจ ปลุกความกล้าให้เอ่ยความนัยบางอย่างออกไป “เยอะมาก ไม่รู้ว่าวันนี้จะได้นอนกี่โมง” เบ้หน้าอย่างเซ็งๆ เขยิบตัวออกมาห่างจากชายหนุ่มเล็กน้อยเมื่อร่างกายสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากเขา จนหน้าเริ่มร้อนวาบอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เขมทัตไม่ยอมแพ้ เขยิบตามให้รักษาระยะห่างของความใกล้ชิดเข้าไว้เท่าเดิม “ให้พี่ช่วยอะไรไหมล่ะ จะได้เสร็จเร็วๆ” หันหน้ามามองหน้าใส เสนอตัวเหมือนทุกครั้งยามเธอมีงานเร่งด่วน “ไม่เอาหรอก มนไม่ใจร้ายใช้คนงานเยอะมาอดนอนเพราะทำรายงานให้หรอกนะ พี่เขมไปนอนเถอะ ดูสิๆ ตาจะเป็นหมีแพนด้าผสมแรคคูนอยู่แล้ว” ปฏิเสธเพราะความห่วง แอบใช้นิ้วชี้ไปยังใต้ตาของเขาเป็นการย้ำเตือน “อย่างน้อยก็ยังเป็นลูกครึ่ง” ตอบหน้าตาย คนฟังถึงกลับหัวเราะคิกคักชอบใจ เสียงใสๆที่ได้ยินยิ่งกระตุ้นให้อยากเผยความในใจออกไป “ปากดีจริงๆเลยพี่เขม รู้หรือเปล่าตอนเข้ามาในบ้านนะ พี่เขมหมดสภาพมากๆ เสียดายที่มนถ่ายรูปไว้ไม่ทัน” พอได้คุยกับเขา ความเครียดขึงเมื่อครู่ลดฮวบอย่างเห็นได้ชัด “มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ถามอย่างเสียเซลฟ์ ถึงเป็นผู้ชายแต่ต่อหน้าหญิงสาว เขาอยากดูดีอยู่เสมอ “มากๆ เพราะฉะนั้นพี่เขมขึ้นไปนอนพักเถอะ ไม่ต้องช่วยมนหรอก รู้แล้วว่าเป็นผู้ชายใจดี แค่นี้มนก็ขอบคุณมากๆ” ยังยืนกรานคำเดิม ไม่รู้ว่าเขาต้องเผชิญกับงานหนักอีกนานเท่าไหร่ เวลาแห่งการพักผ่อนจึงมีค่าในสายตาของธัญมน “แต่มนก็ไม่ได้ต่างจากพี่เท่าไหร่หรอกนะ ดูสิผอมจะแย่อยู่แล้ว เรียนหนักขนาดนั้นเลยหรือไง” ถามอย่างห่วงใย “ก็หนักนะ มีกิจกรรมด้วย เลยหนักกว่าเดิมสองเท่า ที่ผอมก็เพราะกินอะไรไม่ลงเท่าไหร่” หลุบตามองมือของตัวเองที่ตอนนี้จับกันแน่น ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหน ยิ่งเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น หัวใจยิ่งเต้นถี่ระรัวจนน่ากลัว ไอ้พี่เขมบ้า! ไม่รู้จะเข้ามาใกล้ๆทำไม ดูสิ ขาใหญ่ยักษ์แทบจะมาเกยทับขาเธออยู่แล้ว “วันหลังก็ฝืนๆกินเข้าไปบ้าง พี่เป็นห่วง” เขมทัตกล่าวออกไปพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตที่ช้อนขึ้นมอง มันทอประกายวูบไหวเมื่อจบประโยค “อืม จะพยายาม” ธัญมนตอบได้แค่นี้ ราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน คำพูดเขาทำเอาสั่นสะท้านไปทั้งความรู้สึก คำว่า ‘ห่วง’ จากชายหนุ่มตรงหน้า สามารถทลายความเหนื่อยล้าหมดสิ้น ร่างกายอันแสนอ่อนเพลียดูมีเรี่ยวแรง ถึงคืนนี้ต้องทำงานอีกเยอะก็ไม่กลัว ...มีคนให้กำลังใจมันดีอย่างนี้นี่เอง... “ถ้าทำได้จะดีมากๆ” “แล้วพี่เขม เหนื่อยไหม” รวบรวมความกล้าถามออกไป ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว คำถามสั้นๆแต่ทำคนฟังชื่นใจ ...เหนื่อยไหม...คำถามเจือความห่วงใย...แทบจะทำให้เขาหายเหนื่อย...แต่ถ้ามีคำบางคำที่มากกว่านี้ รับรองเลยว่า หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง “เหนื่อยสิ เหนื่อยมาก ยิ่งไม่ได้เห็นหน้าใครบางคน ไม่ได้ยินเสียง พี่แทบหมดแรงเลยล่ะ” ธัญมนสงสัยว่าเขาหมายถึงใคร แต่พอค้นเข้าไปในดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยประกายวาววาม ก็ได้คำตอบที่ทำให้ร้อนวาบไปทั้งตัว “พี่เขมนี่อาการหนักจริงๆเลย” ตอบเสียงเบาราวกระซิบ มองหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง เริ่มเห็นสถานการณ์แปลกๆ ...ขืนอยู่ต่อไปนานหัวใจเธอคงจะวายเสียก่อน... “เอ่อ มนว่ามนไปหาขนมมากินดีกว่า” ทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ต้นแขนพร้อมกับออกแรงรั้งให้นั่งลงที่เดิม หัวเราะหึๆในลำคอขันๆ ไม่ค่อยเห็นธัญมนออกอาการอายชัดเจนขนาดนี้มาก่อน เป็นนิมิตหมายที่ดีจริงๆ “พี่เขมปล่อยมนสิ” แสร้งร้องโวยวายแต่เสียงที่เปล่งออกมาเบาแสนเบา หางเสียงสั่นไหวน่าเอ็นดู “เรื่องอะไรจะปล่อย ยังพูดไม่ทันจบเลย” “ไม่มีอะไรต้องพูดแล้วมั้ง” “มีสิ มนก็รู้ว่ามันมี” พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกอยู่ห่างคนเขินจัดไม่กี่เซนติเมตร ความกลัวหดหาย เหลือเพียงความกล้า พร้อมจะจู่โจมคนตรงหน้า ...เขินมากแสดงว่าต้องรู้สึกอะไรมากมาย จนไม่สามารถซ่อนเอาไว้ได้... “รู้หรือเปล่า ว่าหลายวันมานี่พี่แย่มากขนาดไหน ทำงานเป็นหุ่นยนต์เลยก็ว่าได้ ยิ่งไม่ได้เห็นหน้ามน พี่ยิ่งแย่ คิดถึงใจจะขาด มนคิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า” “เอ่อ...คือ“ ธัญมนอึกอักไม่รู้จะตอบยังไง เสมองพื้นเพื่อหลบสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 12 พ.ย. 49 03:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขมทัตแตะปลายคางมน บังคับให้เงยหน้ามองเขา ยกมุมปากน้อยๆอย่างพอใจ “พี่คิดถึงมนนะ เป็นห่วงมนด้วย แต่ดูเหมือนว่ามนจะไม่ห่วงพี่เลย จะโทรมาหน่อยก็ไม่ได้ มีแต่ข้อความสั้นๆ จนพี่ใจหายเลยนะ คิดว่ามนไม่สนใจ” เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ ตัดพ้อนิดๆพอให้รู้ว่าทรมานมากแค่ไหนเมื่อไม่ได้พบหน้ากัน “ห่วงสิ มนห่วงพี่เขมจะแย่ แต่มนไม่กล้าโทรไปหา กลัวจะกวนเวลาพี่เขมทำงาน แล้วเวลาพักผ่อนจะลดลง” ละล่ำละลักตอบออกมารวดเร็ว เกรงว่าเขาจะเข้าใจผิด คำตอบที่ได้ยิน ทำเอาคนฟังหัวใจพองคับอก “วันหลังอย่าคิดอย่างนี้นะ มนอยากโทรก็โทรมาหาพี่ได้ตลอด ยกให้เป็นกรณีพิเศษ เวลาของพี่ พี่ให้มนได้เสมอ ต่อไปโทรมานะ แล้วพี่ก็จะโทรหามนเหมือนกัน ดีไหม” ออดอ้อนเสียงนุ่ม ไล้ปลายนิ้วลงมาตามแก้มแผ่ว “ดี...ความจริง มนก็อยากเจอพี่เขมเหมือนกันนะ” ทำใจกล้าพูดออกไป ค่อยๆเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองให้เขาเห็นชัดมากขึ้น ไม่ใช่คนหูหนวกตาบอดจนสัมผัสไม่ได้ถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อให้รับรู้ เขมทัตยิ้มกว้าง อยากจะรวบร่างบางมากอด หอมแก้มสักฟอดสองฟอดเป็นรางวัลเหลือเกิน โทษฐานพูดจาได้น่ารักจนคนฟังปลื้มแสนปลื้ม “พี่เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของคนที่กำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน มันเบาโหวง แต่อิ่มเอมใจยังไงไม่รู้ แค่ได้ยินมนบอกว่าห่วง พี่ล่ะชื่นใจจัง แต่จะให้ดีคอยเป็นกำลังใจให้พี่ คอยทำขนมให้พี่กินอย่างนี้ต่อไปได้ไหม ขอย้ำ...ให้พี่คนเดียว ห้ามไปเป็นกำลังใจให้ผู้ชายคนอื่น ได้ไหม” ทอดเสียงอ่อนหวานจนหญิงสาวแทบจะละลายไปกับอากาศรอบตัว สมองหยุดการสั่งการไปชั่วขณะ คิดไม่ออกว่าจะตอบเขาว่าอย่างไรดี รู้อยู่แล้วว่าจะพูดอะไร แต่ความอายมันทำให้ประสาททั้งหมดชะลอการสั่งงาน พยายามทำใจแข็ง บังคับให้มองนัยน์ตาของชายหนุ่มเอาไว้ ลมหายใจติดขัดเมื่อเห็นประกายหวานส่งมาให้แบบไม่มีเก็บเอาไว้กับเจ้าของเลยสักนิด “คนอะไรเอาแต่ใจ” คนรอคำถามถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อเจออาการเฉไฉของยัยตัวดี รู้อยู่ว่าต้องเจอไม้นี้จึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้โดยที่มือยังประคองใบหน้าเธอเอาไว้ “เอาแต่ใจก็เพราะรักยังไงยัยตัวแสบ” คราวนี้ธัญมนถึงกับนิ่งงัน เจอคำสารภาพแบบสายฟ้าแลบเข้าไป “ว่าไง เป็นกำลังใจให้พี่ได้หรือเปล่า อยู่เคียงข้างพี่ได้ไหม” เขมทัตกลั้นใจรอคำตอบ ลุ้นจนตัวโก่ง แอบเกร็งนิดๆว่าจะเจอการเปลี่ยนเรื่องครั้งที่สอง คอยดู ถ้าทำอย่างนั้นจริงเขาคงต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด เอาให้ดิ้นไม่หลุด หนีไปไหนไม่ได้ “ได้ ต่อไปมนจะอยู่ข้างๆพี่ คอยโทรไปหา ทำขนมให้กิน คอยถามพี่ว่าเหนื่อยไหม ไหวหรือเปล่า และจะบอกพี่เขมว่า ‘รัก’ ทุกครั้งที่พี่เขมอยากฟัง” ธัญมนบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น บอกทุกสิ่งทุกอย่างในหัวใจออกมาหมดสิ้น ตบท้ายด้วยยิ้มหวานๆกับดวงตาทอประกายหวานละไม สามารถสั่นสะเทือนหัวใจคนฟังได้อย่างแรง คนฟังถึงกับยิ้มแก้มแทบแตก การได้สัมผัสความรักของธัญมนได้ด้วยคำพูดและกิริยาท่าทาง มันทำให้เขาหายเหนื่อยอย่างนี้นี่เอง ...ยามมีคนรักข้างกาย ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่หวั่น ...ยามมีคนให้กำลังใจ ต่อให้ท้อมากมายก็ไม่กลัว ...ยามมีคนห่วงใยต่อให้ล้ามากแค่ไหน ก็สามารถสู้ต่อไปอย่างเข้มแข็ง... มีเพียงแค่คนของใจอยู่เคียงใจ เพียงแค่นั้นก็สุขไปทั้งหัวใจ... คำๆเดียว ที่มีค่าต่อหัวใจ “พี่ดีใจที่มนรักพี่ เหมือนที่พี่รัก” เขมทัตหลุบตามองริมฝีปากสวยอย่างมีความหมาย โน้มใบหน้าหวังจะเก็บเกี่ยวความหวานเอาไว้ เพิ่มพลังกายและใจของตัวเองเพื่อสู้กับงานในวันพรุ่งนี้ ธัญมนที่อ่อนด้อยประสบการณ์ไม่เข้าใจความหมายระยับในดวงตาเข้ม แต่พอเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น เริ่มเข้าใจว่าเขมทัตต้องการอะไร แต่ขัดขืนไม่ได้ในเมื่อตอนนี้ขนาดขยับตัวยังยาก จะให้หลบหนีสัมผัสอันแสนอ่อนหวานคงยากยิ่งกว่า จึงหลับตาปี๋อย่างหวาดๆ “ฮะแฮ่ม” เสียงกระแอมไอดังขึ้นขัดจังหวะ เขมทัตถึงกับชะงัก หันไปทางต้นเสียงเห็นขวัญจิรายืนกอดอกอยู่หน้าห้อง จ้องเขม็งมาทางเขาอย่างเอาเรื่อง “หมดเวลาแล้วพี่ชาย ขวัญให้เวลาพี่เยอะแล้ว ดูสิจะรังแกเพื่อนขวัญ เดี๋ยวก็เมล์ไปฟ้องพี่ธันว์ซะเลยว่าพี่เขมรังแกน้องสาวเขา” ขวัญจิราที่แอบดูเหตุการณ์เข้ามาขัดจังหวะ เมื่อเห็นว่าพี่ชายรุกธัญมนมากเกินไป เขมทัตผละออกมาอย่างสุดเซ็ง ผิดกับหญิงสาวอีกคนที่ก้มหน้างุดๆ ซ่อนความอายเอาไว้ “ขี้ฟ้อง” กระแทกเสียงขุ่น ๆ “แต่ใจดีนะ ไม่อย่างนั้น พี่เราไม่ได้บอกรักมนหรอก...อะโธ่ หลบไปได้แล้วพี่เขม ขวัญจะทำงานต่อ” เดินเข้ามาไล่ เพื่อจะทำงานต่อ “ไม่หลบ เดี๋ยวพี่จะช่วยมนทำงานดีกว่า เนอะมน” หันไปพูดเสียงอ่อนกับคนข้างกายและใจ เล่นเอาบุคคลที่สามหมั่นไส้ “ดีๆ มาช่วยกันเลย อย่าว่าแต่พี่เขมต้องการกำลังใจ ขวัญก็ต้องการ” กระเซ้าพร้อมรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์บ่งบอกให้รู้ว่าบทสนทนาเมื่อครู่ มีอีกคนรับรู้อย่างชัดเจน เขมทัตทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าน้องสาวเป็นการคาดโทษ ถึงจะอายแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกไปมากนั้น อย่างน้อยก็ทำให้เขาได้ความรักของธัญมนมาอยู่เคียงหัวใจ หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยห่วงใยที่มีให้กันและกัน...                                            +++++++++++ The END +++++++++++ คราวนี้มาเเบบไม่มีเหตุผล ถือว่าต้อนรับลมหนาวมากกว่าค่ะ อากาศกำลังเย็นสบาย เหมาะสมกับการเพิ่มความหวานให้ร่างกาย ช่วงนี้อากาสเปลี่ยนเเปลงบ่อย ดูเเลสุขภาพด้วยนะคะ ด้วยรักเเล้วห่วงใย จากปุณณัตถ์ ---------------------------- ด้วยรักเเละผูกพัน (วันที่ฉันป่วย...ที่มีเธอ)   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4788762/W4788762.html ด้วยรักและใกล้ชิด (เห็นฉันบ้างไหม...ในสายตา) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4838736/W4838736.html ป.ล ตอบคอมเม้นท์เรื่องสั้นด้วยรักและใกล้ชิด (เห็นฉันบ้างไหม...ในสายตา)  ไว้ในกระทู้เดิมนะคะ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 12 พ.ย. 49 03:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวานขนาดนี้ คนอ่านก็ตายกันพอดีนะคะ (น้ำตาลในเลือดสูงเกินไปละนะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 พ.ย. 49 06:21:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ..ฮิ้วววว เข้ามาอ่านตอนเช้าๆ 555+ เติมความหวานให้หัวใจแต่เช้า  .. รู้สึกสดชื่นขึ้นเป็นกอง ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องน่ารักๆ จากคุณ : พวงแก้ม - [ 12 พ.ย. 49 06:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 It's very sweet. จากคุณ : Gentille (Gentille) - [ 12 พ.ย. 49 12:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะหวานไปไหน จะหวานไปไหน เกรงใจกันหน่อยดิ... อยากกินคุ้กกี้...ทำให้กินหน่อยจิ ฮาๆ จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 12 พ.ย. 49 17:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปตรวจเบาหวานหน่อยแล้ววุ้ย -"- เฮ้อ... ไม่น่าหลวมตัวเข้ามาอ่าน เลยหุบยิ้มไม่ได้ =^________________^= จากคุณ : ตัว(Z) - [ 12 พ.ย. 49 17:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ซีรีย์ด้วยรักนี่หวานจัง เมื่อทั้งสอง(พลัด - ผลัด)กันตักกันไปมา จากคุณ : nongwin - [ 12 พ.ย. 49 18:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวานรับลงหนาวเชียว :) จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ย. 49 18:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สงสัยต้องไปตรวจน้ำตาลเป็นเพื่อนหมีน้อยซะแล้ว ^ ^ หวานนนนนนนนนนนนนน ของแถมค่ะ ผนักเก้าอี้ = พนักเก้าอี้ จนเขตแดนต้องลั่นประกาศิตว่าห้ามแตะต้อง = เขมทัต ไหมเอ่ย จากคุณ : จริง - [ 12 พ.ย. 49 19:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หวานจั๊งงงงง...... อิจฉานะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 12 พ.ย. 49 20:29:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ช่วงนี้น้องปุณขยันลงเรื่องสั้น ตามเก็บก่อนนะคับ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 12 พ.ย. 49 22:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อูยยย น้ำตาลท่วมมาถึงคอหอย อิอิ หวานมากๆอ่ะ อ่านไปแล้วหุบยิ้มไม่ได้เลย จากคุณ : TSURUGI - [ 12 พ.ย. 49 23:14:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หวานเสียน้ำตาลพุ่งปรี๊ด จากคุณ : รียา-อารียา - [ 13 พ.ย. 49 00:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอย...โอย..อ่านแล้วคิดถึงคุณแฟนค่ะ อยากเจอ อยากเจอ ทำยังไงดี ต้องการกำลังใจอย่างมาก  อ่านแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียวค่ะ จากคุณ : แม่หนูพริม - [ 13 พ.ย. 49 11:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รู้สึกว่าดีกรีความหวานจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆนะคะ อ่านไปก็เขินไป จากคุณ : blOOdYYuki (teru_bozu) - [ 14 พ.ย. 49 01:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^______________^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 14 พ.ย. 49 22:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว จากคุณ : ztango - [ 15 พ.ย. 49 08:13:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20  ปิยะรักษ์  - 555 หวังว่าคงสูงจริงๆนะ น้ำตาล เนี่ย สะสมกันไว้เยอะ ๆๆ หึๆๆ พวงแก้ม   - ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน เติมกำลังใจให้ คนเขียนค่ะ Gentille (Gentille)  - ^_____^  YUI_MUNMOO   - ยุ้ยอยากกินคุ้กกี้ฝีมือพี่จริงๆ เหรอ อันตรายเลยนะนั่น  ตัว(Z)   - 5555 คิดภาพหมียิ้มเเก้มเเทบเเตกไม่ ออกเลยเนี่ย อิอิ  nongwin  - จะหวานไปเรื่อยๆให้คนอ่านเบา หวานรับประทานกัน อิอิ scottie  - ไม่เเน่ใจว่าตอนนี้หวานหรือเปล่าค่ะ เเต่ เอาเป็นหวานรับปลายปี  จริง   - ไปตรวจพร้อมหมีก็ดีค่ะ เเต่ระวังจะเจอ เเอลกอฮอล์ในเลือดหมีจะสูงกว่านะคะ ป.ล พี่จริงยังอยู่ใน สายตาปุณนะคะ เเอบเห็นมาเเล้ว Kwan (1688tkw)  - เเอบอิจฉาด้วยเหมือนกันค่ะ bookmark   - ค่อยๆตามเก็บนะคะพี่นี ปุณจะ ค่อยๆลงเหมือนกัน TSURUGI   -   เขาเรียกว่าน้ำตาลทำเอาจริงเเน่ๆ เลยค่ะ อิอิ รียา-อารียา   - สงสัยคนอ่านจะเข้าโรงพยาบาล ไปตรวจน้ำตาลกันหมดเเน่ๆเลย  แม่หนูพริม  - อิจฉาจังเลยค่ะ มีคนให้กำลังใจ ด้วย เเบ่งมาทางนี้บ้างสิคะ  blOOdYYuki (teru_bozu)  - มันจะเพิ่มมากขึ้น ตามความอยากของคนเขียน เเบบชีวิตมันมีเเต่เกลืออะค่ะ เลยหาทางเติมน้ำตาล แมวเหมียวสีขาว  - ^___^  ztango   -ไว้วันหลังหาคนมายิ้มด้วยสิคะ อิอิ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 20 พ.ย. 49 15:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 21 พ.ย. 49 15:35:58 ]