Believe

ผู้บันทึก : เบิร์ด

“ คุณเคยเชื่อหรือศรัทธาอะไรซักอย่าง ๆ จริง ๆ จัง ๆ มั้ย ? ”

มีสุภาษิตประโยคหนึ่งกล่าวว่า ศรัทธา สามารถย้ายแม่น้ำได้ทั้งสาย ทลายภูเขาได้ทั้งลูก และจากหนังสืออีกเล่มหนึ่งขึ้นคำโปรยหัวหนังสือไว้ว่า “ถึงเป็นปลา แค่มีศรัทธา ก็บินได้ * ” ( * จากหนังสือ ปลาที่บินได้ โดย ธนาคม พจนาพิทักษ์ )

คงไม่ผิดนักถ้าผมจะบอกคุณว่าผมมีความเชื่อ / ความศรัทธาส่วนตัวอยู่อย่างหนึ่งว่า “ผมบินได้” แต่เมื่อใครก็ตามที่ได้ยินเรื่องนี้จากผม พวกเขาเหล่านั้นล้วนแล้วแต่หัวเราะ และล้อเลียนร่างกายที่พิกลพิการของผม แขนทั้งสองข้างของผมที่ลีบเล็กกว่าปกติ และหนอกที่หลังอันปูดโปน

แต่ที่แย่ที่สุดคือพวกเขาหาว่าผมสติไม่ดี วิกลจริต รุนแรงถึงขนาดว่าผมเป็นบ้า และจับผมส่งมาอยู่ที่โรงพยาบาลบำบัดผู้ป่วยทางจิตแห่งนี้ เพียงแค่เพราะว่าผมจะพิสูจน์ให้พวกเขาเหล่านั้นเห็นว่าผมบินได้ ด้วยการทำการบินจากดาดฟ้าแฟลต 9 ชั้นที่ผมอาศัยอยู่ แต่น่าเสียดาย ที่ไม่มีใครเชื่อผม ไม่มีใครให้โอกาสผม และพวกเขาจับตัวผมไว้

หลังจากผมมาอยู่ที่นี่ มีป้า ๆ ที่รู้จักมักคุ้นกันในแฟลต มาเยี่ยมผมบ้างเป็นครั้งคราว คงเพราะด้วยความเวทนา หรืออะไรก็ตามแต่ บางคนมาพร้อมคำแนะนำที่ว่า “เบิร์ด กินยาตามหมอสั่งนะ จะได้หายไว ๆ ” ผมจึงถามกลับไปว่า “นี่ป้าไม่เชื่อผมเหรอ ? ผมบินได้จริง ๆ นะ” ป้าคนที่มาเยี่ยมผม ไม่ตอบคำถามใด ๆ แกเพียงทำทำท่าทอดถอนใจ แล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องเยี่ยมผู้ป่วย

ผมได้รับรู้จากคนที่มาเยี่ยมผมว่า เรื่องของผมเป็นที่โจษจันกันอย่างกว้างขวางทั่วทั้งแฟลต และตลาดที่อยู่ใกล้เคียง มีคนหลาย ๆ คน หลาย ๆ ความรู้สึกแตกต่างกันไป บางคนก็เวทนาสงสาร บางคนหัวเราะและเห็นเป็นเรื่องตลกขบขัน และบางคนบอกว่าไม่น่าจับตัวผมไว้ น่าจะปล่อยให้ผมบิน

ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมก็เริ่มวางแผนการหลบหนีทันที ผมจะหลบหนีด้วยความสามารถที่ผมมี นั่นคือ “การบิน” ตอนนี้ผมเปรียบเป็นเหมือนนก ที่ถูกจับไว้ในกรงขัง รอวันแห้งเหี่ยว และเฉาตายไปในที่สุด นกจะมีคุณค่า เมื่อบินอยู่บนฟ้า ปลาจะมีคุณค่า เมื่อว่ายอยู่ในน้ำ ผมก็ควรมีอิสรเสรี และอยู่ในที่ ๆ ควรอยู่เช่นกัน ซึ่งไม่ใช่ที่นี่ เพราะผม “ไม่ได้บ้า”

ที่โรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ ประกอบด้วยอาคาร 3 อาคาร คืออาคาร 7 ชั้นที่อยู่ทางด้านหลังสุด ซึ่งประกอบไปด้วยห้องต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการรักษาผู้ป่วยทางจิต รวมถึงเป็นที่พักอาศัยของผู้ป่วย อาคารอีกหลังเป็นอาคารชั้นเดียวอยู่ตรงกลางเยื้องไปทางด้านขวาอาคารนี้เป็นส่วนของการประกอบอาหาร ส่วนด้านซ้ายเป็นสวนหย่อมสำหรับพักผ่อนหย่อนใจ และเป็นที่ไว้ใช้สำหรับออกกำลังกายของผู้ป่วย ตึกสุดท้ายอยู่ทางด้านหน้า เป็นอาคาร 2 ชั้น ส่วนนี้เป็นส่วนแรกรับผู้ป่วย ทำประวัติ และเก็บเอกสารต่าง ๆ และยังเป็นที่ติดต่อหลักสำหรับผู้เข้าเยี่ยมผู้ป่วยด้วย

3 เดือนแล้วที่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมคงเป็นผู้ที่คนอื่นบอกว่าเป็นผู้ป่วย ที่เป็นปกติที่สุดในนี้ ก็ผมไม่ได้บ้านี่นะ หมอ พยาบาล ผู้ช่วยพยาบาล แม่บ้าน รวมถึงพนักงานในส่วนอื่น ๆ ทุกคนชอบผมมาก เพราะผมพูดคุยเก่ง และผมมักมีเรื่องเล่าที่เป็นเกร็ดความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ มาเล่าให้พวกเขาเหล่านั้นฟังเสมอ ๆ รวมทั้งเรื่องการบินของผมด้วย แลกกับข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ที่ผมหลอกถามพวกเขาโดยที่พวกเขาไม่รู้เท่าทันแผนการหลบหนีของผม

ข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมเก็บมาได้มาตลอด 3 เดือนก็คือ ทุก ๆ วัน หมอ และพยาบาลทุก ๆ คนจะมาถึงที่นี่ประมาณ 7 โมงเช้า ถึง 8 โมงเช้าทุก ๆ วัน ก่อนจะเริ่มออกตรวจคนไข้เวลา 9 โมง ยกเว้นกรณีฉุกเฉิน พยาบาลที่นี่จะมี 2 กะ คือกะเช้า และกะดึก และจะทำการเปลี่ยนกะ ตอน 8 โมง 45 นาที และ 2 ทุ่ม 45 นาที โดยเวลาเปลี่ยนกะ พยาบาลทุกคนจะเข้าไปรวมในห้องรวมพยาบาลเพื่อส่งต่องานกัน ส่วนแม่บ้าน จะมาเร็วกว่าหมอและพยาบาลกะเช้า คือตั้งแต่ ตี 5 ครึ่ง ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดตึกในแต่ละชั้นเวลา 6 โมง จนถึง 8 โมงและในรอบเย็นอีกครั้งหนึ่ง เวลา บ่าย 4 โมงเย็น ถึง บ่าย 5 โมงครึ่ง ก่อนจะกลับบ้าน

คนเรามักจะคิดและทำอะไรซ้ำ ๆ กันด้วยความเคยชินเป็นกิจวัตร แม่บ้านที่ทำความสะอาดของที่นี่ก็คงเหมือนกัน ทุก ๆ วันหลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้ว แม่บ้านทั้งหลายจะนำผ้าที่ใช้สำหรับทำความสะอาด ไปซัก และนำไปตากที่ดาดฟ้า นั่นคือเวลาที่ประตูสวรรค์ของผมเปิด

*******************************************************************************************

ผู้เขียน : แพทย์เวร

วันนี้เวลาประมาณ 9.00 น. นายเบิร์ด ชายหนุ่มวัยประมาณ 25 ปี พิการแขนทั้งสองข้างลีบเล็ก และมีหนอกเนื้อที่หลัง ซึ่งเป็นผู้ป่วยทางจิตเวช ได้หายไปจากห้องพัก ผู้ป่วยรายนี้มีอาการ เพ้อฝัน ว่าตนเองสามารถบินได้ ชอบพูดคุยและเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับความเชื่อ และเกี่ยวกับการบิน

สอบถามผู้เห็นเหตุการณ์ซึ่งเป็นผู้ป่วยห้องข้างเคียง จับใจความได้ว่า ในช่วงเวลา 8.45 น. ซึ่งเป็นช่วงเปลี่ยนกะของพยาบาล นายเบิร์ดได้แอบหลบหนีออกจากห้อง และวิ่งไปทางบันไดหนีไฟ ก่อนจะขึ้นไปบนชั้น 7 และออกไปสู่ดาดฟ้า มีแม่บ้านที่เห็นเหตุการณ์ผู้หนึ่งเล่าว่า เห็นนายเบิร์ดผลักประตูดาดฟ้าออกไป เมื่อแม่บ้านผู้นั้นตามออกไปที่ดาดฟ้าก็ไม่เห็นร่างของนายเบิร์ดแล้ว

********************************************************************************************

หลังจากการรอคอยอิสรภาพอันยาวนานสิ้นสุดลง ชายหนุ่มพุ่งตัวไปตามทางเดินสู่บันไดหนีไฟแคบ ๆ จากห้องพักที่ชั้น 3 สู่ดาดฟ้าชั้น 7 โดยปราศจากการขัดขวางจากผู้ใด หลังจากเขาใช้ไหล่ที่มีมืออันเล็กลีบติดอยู่กระแทกผลักประตูดาดฟ้าออกไปแล้ว ทันทีที่เท้าแตะพื้นดาดฟ้า ความรู้สึกถึงการถูกจองจำ ก็ได้ปลาสนาการไปสิ้น  แผนการขั้นสุดท้ายที่เหลือต่อจากนี้ก็คือ “บิน”

หลังจากสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดดีแล้ว ชายหนุ่มก็วิ่งอย่างเร็วที่สุดไปที่แท็งก์น้ำปูนซีเมนต์ขนาดใหญ่ที่สร้างอยู่มุมตึกดาดฟ้าด้านหนึ่ง และเริ่มปีนขึ้นไปโดยใช้มืออันลีบเล็กนั้นเกาะราวบันไดไว้ จนในที่สุดเขาก็ขึ้นมาถึงด้านบนของแท็งก์น้ำได้ ด้านบนของแท็งก์น้ำปูนซีเมนต์สี่เหลี่ยมนี้มีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ก็พอเพียงที่จะสามารถใช้เป็นลู่วิ่งก่อนออกบินได้

หลังจากตั้งสมาธิอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ชายหนุ่มค่อย ๆ วิ่งจากมุมของแท็งก์น้ำด้านหนึ่งไปสู่อีกด้านหนึ่งที่มีแต่อากาศอยู่เบื้องหน้า เขาค่อย ๆ วิ่งเร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น ก่อนจะโบยบินออกสู่ท้องฟ้าด้วยปีกสีขาวที่งอกออกมาจากหลัง ทิ้งไว้เพียงขนจากปีกเส้นเล็ก ๆ ไว้บนหลังคาแท็งก์น้ำแห่งนั้น

********************************************************************************************

ในโลกของนิยายหรือโลกของจินตนาการ เบิร์ดอาจจะบินหายลับไปตรงเส้นขอบฟ้า ทิ้งไว้เพียงขนเล็ก ๆ จากปีกสีขาวไว้ให้ดูต่างหน้า  แต่โลกของจินตนาการขัดแย้งกับโลกของความเป็นจริงเสมอ วัตถุใด ๆ ก็ตามที่อยู่ในชั้นบรรยากาศของโลก จะถูกแรงดึงดูดของโลกทำให้ตกลงมาหาจุดศูนย์กลางของโลกเสมอ  ร่างของเบิร์ดก็เช่นกัน หลังจากที่เขาวิ่งหลุดออกมาจากหลังคาแท็งก์น้ำแห่งนั้น ทันทีที่ร่างกายรายล้อมไปด้วยอากาศ ร่างของเบิร์ดก็ตกลงมาสู่พื้นอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งย่อมเป็นไปตามกฎของธรรมชาติ ไม่มีข้อยกเว้น และเบิร์ดตายสนิท !!!

********************************************************************************************

นิติเวชวิทยา : แผนกชันสูตร

“ หมอออออออ ๆ ๆ ” ผู้ช่วยชันสูตรหนุ่มกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามาในห้องพักแพทย์ด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
“ อ้าว ทำไมทำหน้าตาอย่างกับเจอผียังงั้นล่ะ คุณผู้ช่วย มีเรื่องอะไรด่วนเหรอ ? ”
“ หมอจำเคสคนไข้จิตเวชที่กระโดดตึกได้มั้ยครับ ? ”
“ อื้ม จำได้สิ นายเบิร์ด แขนพิการ ที่มีหนอกที่หลัง ใช่มั้ย ? ”
“ ครับ นายเบิร์ด แต่ตรงนั้นไม่ใช่หนอกครับหมอ มันไม่ใช่ก้อนเนื้อ ”
“ อ้าว งั้นเป็นอะไรล่ะ ? ”
“ มันเป็นเซลล์ที่ยังไม่เจริญเติบโตเต็มที่ครับ ”
“ เอ๊ คุณนี่ ตอบวกไปวนมาอยู่ได้ มันคืออะไรก็บอกออกมาตรง ๆ สิ ”
“ ที่เราเห็นว่าเป็นหนอก จริง ๆ แล้วมันคือ ปีก ครับ ”

********************************************************************************************

หลังจากอ่านเรื่องนี้จบแล้วผมอยากถามคุณว่า
“ คุณเคยเชื่อหรือศรัทธาอะไรซักอย่าง ๆ จริง ๆ จัง ๆ มั้ยครับ ? ”

www.naThanon.com

แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 49 02:41:28