สวนร้าง
กับการปรากฏขึ้นของรอยเท้าใคร
ตามทางเดินไปบนผืนหญ้ารก
ยังติดจมอยู่ในห้วงคำนึงแห่งฉัน
ใต้ร่มเงาเดียวดายแห่งนั้น
คล้ายแลเห็นสิ่งอัศจรรย์
ที่มีนามว่าชีวิต
มวลใบไม้ในอดีต
ปลิดตัวเองร่วงหล่นลงสู่ปัจจุบัน
เกลื่อนกระจายไปทั่วบริเวณ
ดอกของมันเคยขาวหอม
ส่งกลิ่นอวลเรียกแมลงมาเกาะ
นั่นเคยเป็นชีวิตของเธอ
เจ้าของดอกผลและเมล็ด
นั่นคือเหตุที่เราเคยอยู่ร่วม
ในยามที่ฉันฟังเธอขับคลอ
ลำนำแห่งสวนเขียว
ก่อนกาลก้าวไปสู่ความมืดมิด
เธอได้ขอฟังเพลงจากฉัน
เพลงแห่งความอาลัย
ฉันตั้งใจรับรู้
ถึงความเดียวดายของเธอ
ความหวาดผวาต่อความไม่รู้ของเธอ
ฉันเห็นแล้วจากดวงตาคู่นั้นของเธอ
โดยความจริงอันบริบูรณ์

จาก http://eastism.blogspot.com/