ความคิดเห็นที่ 1 ชีวิตการงานของพ่อ จันทร์ที่  15  มิ.ย. 41 ในราว พ.ศ. 2520 พ่อลาออกจากการเป็นพนักงานประจำมาตั้งบริษัทรับเหมาก่อสร้างเป็นของตัวเอง ช่วงแรกก็รับเหมางานก่อสร้างเล็กๆ เพื่อหาประสบการณ์ หลังจากมีความชำนาญและมั่นใจแล้วก็ค่อยๆขยายรับงานที่ใหญ่ขึ้น  งานก็ดำเนินมาด้วยดีตลอด จนถึงปี พ.ศ. 2530 พ่อก็ได้เข้ามาร่วมงานกับบริษัทญี่ปุ่นโดยรับผิดชอบงานเฉพาะด้านโครงสร้างของอาคารเป็นหลัก  เพราะงานญี่ปุ่นส่วนมากเป็นงานใหญ่  เขาต้องแบ่งงานกับทำตามความถนัด เพื่อให้งานบรรลุเป้าหมายตามกำหนด  พ่อทำงานกับญี่ปุ่นต่อเนื่องกันมาเป็นเวลา 10 ปี ตลอดระยะเวลานั้นพ่อได้เรียนรู้ถึงการทำงานของคนญี่ปุ่น รวมถึงพนักงานระดับบริหารของเขา และพ่อก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมญี่ปุ่นจึงเป็นหนึ่งในผู้นำด้านเศรษฐกิจของโลกด้วยเหตุผลดังต่อไปนี้ คนญี่ปุ่นมาทำงานก่อเวลาทำงานเสมอ เขามีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ และภาระความรับผิดชอบอย่างสูง ในขณะทำงานจะมีการตรวจสอบด้านคุณภาพ  และความปลอดภัยตลอดเวลา หลังจากเสร็จงานตามปกติทุกวันเขาจะยังไม่กลับบ้าน  จะอยู่สรุปเขียนรายงานและเตรียมแผนงานสำหรับวันต่อไป เขาใช้เวลาหลังเลิกงานทำงานอีกไม่น้อยกว่า 3 ชม. ทุกวัน  ด้วยเหตุผลดังกล่าวนี้จึงทำให้งานของเขามีความผิดพลาดน้อยที่สุด ที่พ่อเล่ามานี้เพื่อให้ลูกเห็นถึงความตั้งใจจริงในการทำงานของชาติญี่ปุ่นเขามิได้ทำงานเพียงสำนึกว่าเป็นลูกจ้างเท่านั้น แต่เขาทำงานด้วยสำนึกว่าเป็นของเขาเองทุกอย่าง   พ่ออยากให้ลูกเอาแบบอย่างนี้มาใช้ เพราะพ่อเห็นเป็นสิ่งที่ดีงาม จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โชคดีที่ป่วย   ตอนที่ 1. จันทร์ ที่ 15 มิ.ย. 41 หมอตรวจพบว่าพ่อป่วยเป็นโรคเบาหวานระยะเริ่มแรกตอนพ่ออายุ 40 ปี ครั้งแรกที่รู้พ่อรู้สึกตกใจและเสียใจบ้าง ทั้งนี้เพราะร่าโรคนี้ไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้  นั่นหมายถึงพ่อต้องอยู่กับโรคนี้ไปตลอดชีวิต  ความเครียดตรงนี้ทำให้พ่อเริ่มทองหาทางและก็ได้พบว่าทางธรรม เป็นทางแห่งความสุข สงบ เย็น อย่างแท้จริง การป่วยครั้งนี้ทำให้พ่อได้พบสัจธรรม ทำให้พ่อใช้ชีวิตอย่างมีสติ และมองเห็นถ่องแท้ว่าชีวิตเกิดมาอย่างไร เป็นอย่างไร และก็ไปอย่างไร พ่อตั้งใจไว้ว่าจะรีบทำงานสร้างฐานะให้มั่นคงโดยเร็วที่สุดเพื่อจะได้เหลือเวลาช่วงท้าของชีวิตไว้อยู่กับการปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง  และพ่อก็ทำสำเร็จสมตั้งใจ พ่อเลิกทำงานเมื่ออายุ 50 ปี ในวันเกิดปีนั้น  จำได้พ่อไม่ได้เชิญแขกมาฉลองวันเกิดเลยสักคน มีเฉพาะคนในบ้าน เราตัดเค้กวันเกิดในวันนั้นด้วยความสุขและเป็นกันเอง จำได้พ่อได้นำเค้กชิ้นแรกให้เจ้าซูโม่ ซึ่งเป็นหมาแก่มากที่เราเลี้ยงไว้และยังบอกทุกคนในบ้านว่าอย่าเสียใจนะที่ให้ซูโม่กินก่อน ทั้งนี้เพราะพ่อสัมผัสถึงความจงรักภักดีรวมถึงความซื่อสัตย์ และรู้รักษาหน้าที่ขงมันมาเกือบตลอดชีวิต โดยไม่เคยคิดทรยศ หรือหักหลัง    การฉลองวันเกิดวันเกิดร่วมกับเจ้าซูโม่ในปีนั้น ทำให้พ่อมีความสุขอย่างประหลาด พ่อยังบอกกับซูโม่เลยว่า อย่าเพิ่งจากพ่อไป ให้อยู่ฉลองวันเกิดปีหน้ากับพ่ออีกปีนะ จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โชคดีที่ป่วย  ตอนที่ 2. จันทร์ที่ 15 มิ.ย. 41 ต้นเดือนมิถุนายน 2541 หมอตรวจพบว่าพ่อป่วยเป็นโรคลูคีเมียร์ หรือมะเร็งในเม็ดเลือดขาว จากเหตุผลที่พ่อป่วยเป็นเบาหวานทำให้พ่อศึกษาและปฏิบัติธรรมมาตลอด เมื่อรู้ตัวว่าป่วยเป็นมะเร็งจึงไม่รู้สึกหวั่นไหวอะไรมากนัก เพราะจิตพ่อสงบไปกว่าครึ่งแล้ว หมอบอกว่าโรคนี้เป็นโรคเดียวที่ต่างจากมะเร็งชนิดอื่นๆ คือสามารถรักษาให้หายขาดได้ โดยวิธีปลูกเลือดวิธีการก็คือต้องนำเซลล์เมล็ดเลือดจากพี่น้องร่วมสายโลหิตที่มีเซลล์เหมือนกัน นำมาปลูกถ่ายให้กัน ที่พ่อเขียนถึงตรงนี้ตัวพ่อเองยังไม่รู้เลยว่าจะมีพี่คนไหน มีเลือดให้พ่อได้ปลูกถ่ายไหมแต่ที่พ่อตั้งใจเขียนก่อนก็เพื่อให้ลูกได้เห็นถึงความสำคัญของ  “พี่น้อง”  ซึ่งโดยปกติพ่อเองก็เป็นคนที่รักพี่น้องอยู่แล้ว  ยิ่งป่วยเป็นโรคนี้ยิ่งเห็นความสำคัญของพี่น้องยิ่งขึ้น สำคัญถึงขั้นที่จะสามารถสร้างชีวิตใหม่ให้แก่กันได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทั้งที่คนทั้งโลกมีเป็นหมื่นๆล้านคนแต่คนที่จะปลูกถ่ายเลือดให้แก่กันได้ มีเฉพาะในกลุ่มพี่น้องเท่านั้นที่มีโอกาส  และในจำนวนพี่น้องก็มีเพียงบางคนเท่านั้นมิใช่ทุกคน หรืออาจจะไม่มีเลยก็เป็นได้ ดังนั้นใครที่มีพี่น้องมากโอกาสก็มีมากตามไปด้วย พ่อยังนึกของคุณอาม่าที่มีพี่ๆ ให้พ่อถึง 4 คน ซึ่งถือว่ามากพอสมควรหากไม่พบใครสักคนพ่อก็จะไม่เสียใจเลยที่เขียนมาทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้ลูกๆรักกันและเห็นสำคัญตามนี้ จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รำพึง........... อังคารที่  16  มิ.ย. 41 ท้องฟ้าดูมืดมิด สายฟ้าฟาดเสียวสนั่น ฟ้าครางกระหึ่มดั่งเสี่ยงขู่ตลอดเวลา........สายฝนโปรยปราย หนักขึ้น....หนักขึ้น...ดูไม่มีทีท่าจะผ่อนคลาย  ลมแรงโหมกระหน่ำ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า คลื่นใหญ่ม้วนตัวช่างน่ากลัวเหลือ  รำพึงกับตัวเองว่ามีโอกาสให้เราบ้างไหมหนอ  ...... เรือก็ลำน้อยสายตาก็มัวหม่น  แขนก็ใช้งานได้ดีเพียงข้างเดียว ฉันค่อยประคองเรือน้อย ฝ่าคลื่นลมพายุที่หนักหน่วงในครั้งนี้ สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในขณะนี้ก็คือ “หัวใจ” อันแข็งและแกร่ง  หัวใจที่ไม่เคยคิดยอมแพ้ต่อสิ่งใด ฉันจะพาเรือลำน้อยนี้ให้ผ่านไปด้วยหัวใจเพียงอย่างเดียว แม้มันจะเป็นไปแทบไม่ได้ก็ตาม แต่ฉันก็จะพยายาม ฉันเหนื่อยขวนแทบขาดใจ อ่อนแรง จวนเจียนจะทนไม่ไหว หลายครั้งที่เรือเอียงโคลงจนเกือบจะพลิกคว่ำ คลื่นลมยังไม่มีท่าจะอ่อนลง ฉันได้แต่ภาวนา......แขนที่เหลือเพียงข้างเดียวเริ่มล้า.ฉันยังคงแจวประคองไปเรื่อยๆ........ เริ่มชา.......... ฉันก็ยังทนได้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าจะถึงฝั่งไหมฉันยกมือขึ้นพนมตั้งจิตอธิษฐาน........ขอสิ่งอัศจรรย์  ช่วยพาฉันให้พ้นภัยในครั้งนี้ด้วยเทอญ  จะสอนคนตามภูมิธรรมเท่าที่ฉันมีทุกอย่างคงแล้วแต่วาสนา เพราะฉันอ่อนล้าเต็มที แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 49 18:35:09 จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:04:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รำพึง........... อังคารที่  16  มิ.ย. 41 ท้องฟ้าดูมืดมิด สายฟ้าฟาดเสียวสนั่น ฟ้าครางกระหึ่มดั่งเสี่ยงขู่ตลอดเวลา........สายฝนโปรยปราย หนักขึ้น....หนักขึ้น...ดูไม่มีทีท่าจะผ่อนคลาย  ลมแรงโหมกกระหน่ำ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า คลืนใหญ่ม้วนตัวช่างน่ากลัวเหลือ  รำพึงกับตัวเองว่ามีโอกาสให้เราบ้างไหมหนอ  ...... เรือก็ลำน้อยสายตาก็มัวหม่น  แขนก็ใช้งานได้ดีเพียงข้างเดียว ฉันค่อยประคองเรือน้อย ฝ่าคลื่นลมพายุที่หนักหน่วงในครั้งนี้ สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในขณะนี้ก็คือ “หัวใจ” อันแข็งและแกร่ง  หัวใจที่ไม่เคยคิดยอมแพ้ต่อสิ่งใด ฉันจะพาเรือลำน้อยนี้ให้ผ่านไปด้วยหัวใจเพียงอย่างเดียว แม้มันจะเป็นไปแทบไม่ได้ก็ตาม แต่ฉันก็จะพยายาม ฉันเหนื่อยขวนแทบขาดใจ อ่อนแรง จวนเจียนจะทนไม่ไหว หลายครั้งที่เรือเอียงโคลงจนเกือบจะพลิกคว่ำ คลื่นลยังไม่มีท่าจะอ่อนลง ฉันได้แต่ภาวนา......แขนที่เหลือเพียงข้างเดียวเริ่มล้า.ฉันยังคงแจวประคองไปเรื่อยๆ........ เริ่มชา.......... ฉันก็ยังทนได้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าจะถึงฝั่งไหมฉันยกมือขึ้นพนมตั้งจิตอธิฏฐาน........ขอสิ่งอัศจรรย์  ช่วยพาฉันให้พ้นภัยในครั้งนี้ด้วยเทอญ  จะสนคนตามภูมิธรรมเท่าที่ฉันมีทุกอย่างคงแล้วแต่วาสนา เพราะฉันอ่อนล้าเต็มที จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:05:15 ]