ความคิดเห็นที่ 1 สอนธรรมะตามวิธีของพ่อ ตอนที่ 2 พฤหัสบดีที่ 23 ก.ค.41 การปฏิบัติธรรมบทแรก  พ่อจะสอนให้ลูกรู้จักความร้อนและเย็นตามวิธีของพ่อกล่าวคือ ในราวกลางปี พ.ศ. 2535 พ่อได้ไปฝึก “อยู่แดด” มีกำหนด 7 วัน วิธีการก็คือ กินอาหารเช้ามื้อเดียว จากนั้นก็อยู่กลางแดดที่ชายเขาในไร่ของเราที่มวกเหล็ก พ่อใช้เวลาตลอดทั้งวันที่อยู่กลางแดด หมดไปกับการเขียนหนังสือบันทึกความรู้สึกต่างๆบ้าง ศึกษาธรรมชาติต่างๆที่อยู่รอบข้างบ้าง เช่น เสียงนก สายลม แสงแดด ตั๊กแตน มดและแมลงต่างๆ ที่อยู่ตามพื้นดิน  ต้นไม้ใบหญ้า  รวมถึงผีเสื้อต่างๆ ที่พ่อชอบคือตัวสีเหลืองและสีเทาที่ชอบเกาะที่มือพ่อ ขณะกำลังเขียนหนังสือ  พ่อรู้สึกว่ามันไว้ใจและเป็นเพื่อนกับพ่อ พ่อเองก็รู้สึกเป็นเพื่อนกับสิ่งทั้งหมดที่ได้กล่าวมา  จึงทำให้พ่อไม่รู้สึกเหงาขณะอยู่กลางแดดเพียงคนเดียว ทุกวันหลังอาหารเช้าพ่อจะมานั่งอยู่กลางแดดในเวลากลางวันและปฏิบัติตัวเช่นที่กล่าวไว้ ตลอดทั้ง 7 วัน  ส่วนในเวลากลางคืนพ่อจะนั่งสมาธิทุกคืนเช่นกัน   พ่อนอนคนเดียวที่บ้านเล็กๆชายเขาไม่มีไฟฟ้าและสิ่งอำนวยความสะดวกมีเพียง เสื่อ มุ้ง หมอน เท่านั้น  การอยู่เช่นนั้นทำให้พ่อรู้สึกเขาสบาย  และเป็นอิสระ  พ่อปฏิบัติในการ “อยู่แดด” ก็เพื่อให้รู้สึกถึงความร้อน และเมื่อรู้จักร้อน ก็จะรู้จักเย็นเองโดยบริยาย เมื่อใดที่รู้สึกร้อนที่สุด แล้วเรายังควบคุมอารมณ์และจิตใจได้  นั่นย่อมแสดงว่าเราอยู่เหนือมัน  ดังนั้นไม่ว่าจะร้อนหรือเย็นจิตใจของเราก็เป็นปกติสุข จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:21:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สอนธรรมะตามวิธีของพ่อ   ตอนที่ 3 พฤหัสบดี  ที่  23 ก.ค. 41 บทเรียนบทที่ 2 ที่พ่ออยากจะสอนลูกก็คือ สอนให้ลูกรู้จักความสงบและรู้จักใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย การที่พ่อใช้ปฏิบัติมา  คือ ฝึกการ “อยู่เงียบ” ขั้นตอนก็คือ พ่อจะเก็บตัวในห้องเล็กๆ ขนาด 3 เมตร สี่เหลี่ยมเป็นระยะเวลา 7 วัน พ่อจะอยู่แต่ภายในห้องยกเว้นช่วงเช้า  พ่อจะลงมาทำธุระส่วนตัวที่ห้องน้ำ ซึ่งคงไม่เกินครึ่งชั่วโมง ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องตอนกลางวันพ่อจะเขียนหนังสือ หรือนั่งพิจารณาถึงชีวิตที่ผ่านมาและข้อธรรมะต่างๆ   ส่วนเวลากลางคืนพ่อก็จะนั่งสมาธิเช่นที่เคยปฏิบัติมา   ขณะอยู่ภายในห้องพ่อจะไม่ส่งจิตออกไปนอกห้อง  เพื่อเป็นการฝึกจิตไม่ให้ฟุ้ง  เมื่อพ่อปฏิบัติจนครบ 7 วัน ก็ให้รู้สึกถึงความสงบที่ก่อเกิดขึ้นภายในจิตของพ่อ ทำให้พ่อมีจิตใจ โล่งโปร่ง   เบาสบาย   เป็นสุข  และสงบเย็น การปฏิบัติของพ่อเช่นนี้คงไม่ยากเกินไป  หากลูกอยากทดลองปฏิบัติดู  พ่อคิดว่าจะเกิดผลดีในทันทีที่ได้ลองทำ  เมื่อใดที่ลูกอยู่ในทางโลกและรู้สึก หงุดหงิด  ฟุ้งซ่าน   พ่อก็อยากได้พบน้ำเย็น และใสบริสุทธิ์  ชะโลมลาบบนใจลูกก็ได้   ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงลูกก็จะพบความสงบเย็นอย่างแท้จริง จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สอนธรรมะตามวิธีของพ่อ   ตอนที่ 4 พฤหัสบดี  ที่  23  ก.ค. 41 บทเรียนบทที่ 3  ที่พ่ออยากจะสอนลูกก็คือ สอนให้ลูกมีสติ   และให้สติอยู่ติดตัวลูกให้มากที่สุด  คนเราเมื่อมีสติอยู่กับตัว  ก็จะเกิดสิ่งผิดพลาดพลั้งเผลอได้น้อยหรืออาจไม่เกิดขึ้นเลย  ทำให้ชีวิตดำเนินไปอย่างถูกต้องเหมาะสมและสมบูรณ์ วิธีการฝึกให้เกิดสติ  พ่อใช้วิธีปฏิบัติด้วยการถือ “ศีลใบ้”  คือไม่พูด  และออกเสียงใดๆ มีกำหนด 12 วัน หากมีความจำเป็นจริงๆ ที่จะสื่อสารกับผู้ใกล้ชิดก็จะใช้วิธีการเขียนบอกกล่าวแทน  วิธีการฝึกของพ่อก็เหมือนเดิมคือ กินอาหารมื้อเดียว (อาหารมังสวิรัต) และเป็นอาหารที่พ่อปรุงเอง  ตลอดระยะเวลาในการปฏิบัติ ตอนกลางวันพ่อก็จะเดินเล่นในไร่ชมธรรมชาติ  เพื่อให้จิตใจผ่อนคลาย   และไม่ให้เกิดความเครียด  หลังจากชมธรรมชาติจนรู้สึกสบายใจดีแล้ว  พ่อก็จะมานั่งเขียนหนังสือตามปกติ เมื่อเขียนจนเริ่มรู้สึกล้า  พ่อก็จะเปลี่ยนเป็นการเดินจงกลมสลับไปบ้าง  หรือไม่ก็เดินชมธรรมชาติเช่นเคย  เพราะการเดินชมธรรมชาติ ได้ทั้งการออกกำลังกายและผ่อนคลายจิตใจได้ในเวลาเดียวกัน   การฝึกปฏิบัติ “ศีลใบ” เป็นการควบคุมสติได้ดีที่สุด  เพราะการพูดเป็นสิ่งที่กระทำได้ง่าย  การจะบังคับสิ่งที่กระทำได้ง่ายเป็นสิ่งที่ยากที่สุด  ดังนั้นจึงต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา   จึงจะบังคับการพูดได้  หลังจากพ่อปฏิบัติจนครบกำหนด 12 วัน  ตามตั้งใจ  พ่อก็ได้เห็นผลว่ามีสติ  จะคิด จะทำ จะพูด จะมีสติพิจารณาก่อนเสมอพ่ออยากให้ลูกลองคิดใคร่ครวญดู จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สอนธรรมะตามวิธีของพ่อ    ตอนที่ 5 พฤหัสบดี  ที่  23  ก.ค.41 บทเรียนบทที่ 4 และเป็นบทสุดท้ายที่พ่อจะสอน คือ สอนให้ลูกรู้จักการปลดปล่อยจิตใจให้เป็น “อิสระ” การจะเป็นอิสระทั้งร่างกายและจิตใจ  จะต้องไม่ถูกผูกมัดหรือผูกพันกับสิ่งใด  วิธีที่ดีที่สุดที่พ่อจะชี้นำก็คือ  การเดินทาง จะเพื่อกิจกรรมหรือจุดประสงค์ที่ตั้งใจหรือเพื่อการท่องเที่ยวพักผ่อน  พ่อก็ว่ามันให้ความรู้สึกที่เบิกบานใจเป็นอิสระจากภารกิจหรือหน้าที่ประจำที่กระทำจำเจทุกวัน  การได้เดินทางเป็นการปลดปล่อยร่างกายและจิตใจให้ได้อยู่กับธรรมชาติ ได้เห็นโลกกว้างทำให้จิตเป็นอิสระ   การเดินทางจะด้วยเท้าก็ดี  ด้วยจักรยานก็ดี ด้วยรถยนต์ก็ดี  จะเดินทางโดยลำพังคนเดียวก็ดี  เดินทางเป็นคู่หรือหมู่คณะก็ดี  แต่ละอย่างก็ได้อรรถรสไปแต่ละแบบแตกต่างกันไป ส่วนพ่อเลือกวิธีเดินทางด้วยเท้าโดยลำพังคนเดียว  ณ  วันที่ 12 สิงหาคม 2536  ซึ่งเป็นวันแม่แห่งชาติ  พ่อเริ่มต้นเดินทางจากกรุงเทพฯ  พ่อถือโอกาสเดินเพื่อระลึกถึงพระคุณของแม่ไปด้วย  พ่อเริ่มต้นเดินทางจากกรุงเทพฯ   โดยตามทางรถไฟบ้าง รถยนต์บ้าง โดยตั้งใจไว้จะไปสุดทางที่ จ.พัทลุง อ.ปากพะยูน ต.เกาะโคน ที่นั่นเป็นเขาเล็กๆ เป็นเกาะอยู่กลางทะเลสาบสงขลา มีวัดตั้งอยู่บนยอดเขาชื่อวัดเขาพระเจริญธรรม  พ่อตั้งใจจะไปปฏิบัติธรรมบนเขากับหลวงพ่อ บุษย์ ธํมฺนันฺโท ซึ่งเป็นพระกรรมฐานที่พ่อนับถือมากองค์หนึ่ง เมื่อพ่อไปอยู่กับท่านที่นั่น  พ่อก็ทำตัวเป็นลูกศิษย์  ทุกเช้าจะถือปิ่นโตเดินตามหลังท่านไปบิณฑบาต  และพ่อก็กินอาหารซึ่งเป็นข้าวก้นบาตรที่ท่านเหลือจากฉันท์แล้วนั่นเอง  การกินข้าวก้นบาตรเป็นสุขเนื่องจากเป็นอาหารที่เขาถวายด้วยใจบริสุทธิ์การเดินทางครั้งนี้พ่อได้พบ อิสระ อย่างแท้จริง ทำให้รู้สึกเป็นสุขมาก ทั้งยังเป็นการทดสอบความตั้งใจและอดทนอีกด้วย จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เสียงก้องในโสตรพ่อ.......ต้องรู้จักพอนะลูก ศุกรที่ 24  ก.ค. 41 น้าเล็กและครอบครัวมาช่วยงานขึ้นบ้านใหม่ ที่บ้านไร่แก่งคอย  เขาขึ้นมาล่วงหน้าก่อนวันงาน 1 วัน พร้อมคุณตาจำลอง  ป้าแดง  น้านัน  น้ารักษ์ น้าปุ๊  และน้าแดงเล็ก  รถมาถึงไร่ประมาณเที่ยง หลังกินข้าวกลางวัน เตรียมของครัวที่จะใช้ในวันงานเข้าที่ดีแล้ว ราวบ่าย 3 โมงเศษ อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าง  พ่อจึงชวนพวกที่ว่างงานและเด็กๆ 4 คนไปเล่นน้ำที่สระใหญ่ในไร่ น้าเล็กไปหมดทั้งครอบครัว แต่เวลาลงเล่นน้ำ น้านก แฟนน้าเล็กไม่ได้ลงเล่นด้วย  หลังเล่นน้ำเกือบสองชั่วโมง พ่อเห็นว่าเย็นแล้ว จึงถามเด็กๆว่าจะขึ้นหรือยัง  เด็กทุกคนตอบว่ายัง รวมทั้งเจ้าช้าง  ลูกชายคนเล็กของน้าเล็กด้วย เจ้าช้างอายุประมาณ 5 ขวบ ผิวขาว รูปร่างขาวอวบ หน้าตาน่าเอ็นดู  พ่อเห็นแล้วรู้สึกเอ็นดูเป็นพิเศษ น้าเล็กเห็นว่าทุกคนไม่ยอมขึ้น เวลาก็เย็นมากแล้ว  คงเกรงว่า ถ้าแม่กลับจากตลอด ขาดคนช่วยจะขลุกขลัก น้าเล็กเป็นคนขี้เกรงใจ  มีมารยาทงาม พูดน้อยได้สาระ  และเป็นคนคิดก่อนพูดเสมอ  พ่อเห็นน้าเล็กค่อยๆ ว่ายน้ำไปหาช้าง ลูกคนเล็กและพูดเรียงเรียบๆเบาๆว่า “พอแล้วขึ้นเถอะ” ช้างมองด้วยสาตาละห้อย น้าเล็กจึงพูดต่อ “ต้องรู้จักพอนะลูก”  เท่านั้น เจ้าช้างว่ายน้ำตามพ่อของเรา ขึ้นฝั่งทันที โดยไม่มีอาการจัดเคืองน่าชื่นชมที่น้าเล็กสอนลูกได้ดี และลูกเขาก็น่ารัก เสียงน้าเล็กยังก้องในโสตรประสาทพ่อ ตลอดเวลา “ต้องรู้จักพอนะลูก” รู้จักพอนะลูก พอนะลูก... จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:23:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพื่อน...ควรรู้จักเลือกสรร เสาร์ที่ 25 ก.ค. 41 สิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งในชีวิตคนเราคือ “เพื่อน” ยิ่งในเพื่อนต่างเพศ   หลายคนก็พัฒนาไปเป็นคนรัก  คู่รัก  ใช้ชีวิตคู่กันไปมาก็มาก  ที่พ่อเขียนถึงเรื่องเพื่อน ก็เพราะเห็นความสำคัญต่อเนื่อง  อยากให้ลูกรู้จักเลือกคบเลือกเฟ้น  จัดประเภทของเพื่อนให้ถูกลักษณะตามสภาพความเป็นจริงที่คบหากัน เมื่อลูกเรียนรู้โดยละเอียดพอสมควรแล้ว ลูกควรจะจัดแยกประเภทให้ดีว่า คนไหนควรเลิกคบทันที  คนไหนควรหลีกห่างไว้ คนไหนควรพบปะบ้างบางเวลา คนไหนควรให้เวลาเขาเพิ่ม  คนไหนควรให้ความสนิท และคนไหนที่เราจะคบไว้เป็นมิตร แท้จริงต่อไป การคบเพื่อนและการเลือกคบเพื่อน ก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง  ที่ต้องใช้พิจารณาญาณ ใช้ปัญญา ใช้สติใคร่ครวญไตร่ตรองให้ดี ยิ่งในสังคมสมัยนี้ของคนวัยรุ่น หรือคนรุ่นใหม่  ซึ่งถือความสำคัญของคำว่าเพื่อนก่อนเสมอ  จนลืมไปว่าเพื่อนเป็นเช่นไร สิ่งนี้อาจเป็นอันตราย  เพราะจะนำไปสู่สิ่งที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์   อาทิเช่น  ชักชวนกันไปเที่ยวกลางคืน  มั่วสุมสิ่งเสพติดตั้งแต่อย่างอ่อน เช่น เครื่องดื่มเจือ แอลกอฮอร์ บุหรี่ ไปจนถึงอย่างแรงขึ้น เช่น เหล้า เบียร์  จนสุดท้ายอาจถึงสิ่งเสพติดร้ายแรง ต้องเสียชื่อเสียง เงินทอง อนาคต  ดังนั้นจึงควรเลือกคบเพื่อน  ถ้าเห็นทีท่าไม่ดีควรหลีกเสียแต่แรก จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 การทำดีก็ไม่มีอะไรจะเสียใจ เสาร์ที่ 1  ส.ค. 41 “ความรักทำให้ตาบอด” เป็นคำพูดของคนทั่วไป และทุกคนก็ยอมรับว่าเป็นจริงหาก “เคยรัก” ที่ใช้คำว่า “เคย” ก็เพราะ เป็นอดีตที่ผ่านไปแล้ว จึงได้รู้ความจริง..... อันความรักของพ่อ แม่ ที่มีต่อลูก เป็นความรักที่บริสุทธิ์  ไม่แปรเปลี่ยน ดังนั้นถ้าความรักทำให้ตาบอดจริงแล้วละก็.... พ่อแม่แทบทุกคนก็คงตาบอดอย่างสนิท   เพราะความรักลูกไม่มีวันเปลี่ยนแปลงนั่นเอง......... พ่อแม่ ทุกคน อดทนได้เสมอ ไม่ว่าผู้เป็นลูกไม่ว่าผู้เป็นลูกจะปฏิบัติตัวอย่างไร  หวานก็อม  ขมก็กลืน แทบทุกคนไป  นี่แหละคือความรักอย่างแท้จริงของความเป็นพ่อเป็นแม่ จะลำบากยากเย็นเพียงไร เจ็บปวด ทรมานสักเพียงไหน พ่อแม่ก็ทนได้เสมอ ขอเพียงให้ลูกมีความสุข  ก็พอใจแล้ว สักวันหนึ่งพวกเธอก็จะต้องเป็นพ่อ เป็นแม่คน  พ่ออยากให้พวกเธอลองทบทวนดู ว่าตอนพวกเธอเป็นลุกทำตัวเช่นไร  ดีแล้วหรือยัง หากเห็นว่าดี ก็จงทำต่อไป หากเห็นว่ายังไม่ดี ก็จงรีบแก้ไข...... เผื่อว่าวันหนึ่งข้างหน้าพวกเธอจะได้สอนลูกได้ และเผื่อว่าลูกๆของพวกเธอทำไม่ถูกต้อง เธอจะได้ทนได้ ส่วนตัวพ่อเองคิดว่าทำดีต่ออาก๋ง อาม่า สมบูรณ์แล้ว  ถึงตายก็ไม่มีอะไรจะ “เสียใจ” อีก จากคุณ : เจ้าสำอางค์ - [ 18 พ.ย. 49 17:24:27 ]