เธอ คือ แม่ของฉัน
ณ. ท่าเทียบเรือของเมือง ซัวเถา เมืองท่าของจีนแผ่นดินใหญ่ เรือเดินทะเลโดยสารจอดเทียบท่านิ่งอยู่ ผู้คนกำลังชุลมุน ทั้งคนเดินทางและสินค้าสัมภาระต่างๆ ... ในขบวนผู้โดยสารเที่ยวนี้ มีหญิงร่างเล็กๆ เธอ จูงบุตรสาวมาด้วยหนึ่งคน อายุราว สองขวบเศษ พร้อมสัมภาระส่วนตัว ท่าทางเธอประหม่า เนื่องเพราะไม่เคยกับสภาพเช่นนี้..... ปกติ เธอกับลูกน้อย จะใช้ชีวิตในบ้านกับแม่และญาติๆของสามี ในหมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งเป็นชนบท อยู่ห่างไกลตัวเมืองนี้ออกไปเกือบร้อยกิโลเมตร ชื่อตำบล โผงเล้ง เธอต้องตัดสินใจเดินทางในครั้งนี้ ก็เพื่อไป หา สามีของเธอซึ่งไปปักหลักทำการค้าที่ กรุงเทพ ประเทศไทย ส่วนค่าใช้จ่ายในการนี้ทั้งหมด พี่ชายคนที่สองของสามีเป็นคนจัดการให้ และเขาก็เดินทางไปพร้อมกับเธอด้วย หลังจากส่งเธอเสร็จเขาก็จะเดินทางต่อไปที่สิงคโปร์ เพราะเราไปตั้งรกรากที่นั่น ตลอดระยะเวลาเดินทางในเรือ เจ็ดวันเจ็ดคืน เธอมิได้ กิน อะไรเลย ใส่ท้องเลย เธอ เมาเรือ มาก กินก็ไม่ได้ นอนก็ไม่ได้ เธอเล่าให้ฟังว่า เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะมันสุดแสนจะทรมาน แต่ด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยวและทรหดอดทนของเธอ ทำให้เธอ สามารถทนต่อสภาพดังกล่าวได้ตลอดการเดินทาง จนถึงท่าเรือกรุงเทพฯ แต่สภาพร่างกายของเธอก็ อิดโรย และ บอบช้ำ เต็มที่ แต่ด้วยความหวัง ที่จะได้พบกับสามี และจะได้ใช้ชีวิต ครอบครัว ที่สมบูรณ์ เสียที หลังจากต้องแยกกับสามีมานานทำให้เธอสามารถผ่านอุปสรรคต่างๆ จนได้ สมใจ ดังกล่าว
พ.ศ. 2473 เป็นปีแรก ที่เธอได้เข้ามาสู่ประเทศไทย และได้ใช้ชีวิต ความเป็นครอบครัวที่มีครบ พ่อ,แม่, ลูก ระหว่างที่อยู่กรุงเทพฯ เธอได้ย้ายที่อยู่หลายครั้งจนครั้งสุดท้ายได้ย้ายมาอยู่ที่ มักกะสัน ซึ่งคงจะถือเป็น บ้านแรก ของเธอก็ได้
จากคุณ :
เจ้าสำอางค์ 
- [
19 พ.ย. 49 17:58:03
]
เธอคือแม่ของฉัน
