ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องควรเป็นเช่นนั้นถ้าไม่มีบางอย่างมาแทรก ประกายสีม่วงพลันแหวกดวงตะวันออกเป็นทางบรรจบกับเงาร่างทะมึน เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เอ๋งๆๆๆๆ .. สัตว์ร้ายกระดอนข้ามศีรษะของบุรุษหนุ่มไปหล่นลงด้านหลังราวถูกจับเหวี่ยง วิ่งหางจุกตูดเข้าป่าไป ผู้มาขัดขวางเป็นสตรีนางหนึ่ง ข้างสะพานความจริงมีมวลหมู่บุบผามากมายหลากสีท่ามกลางผีเสื้อโบยบิน ดอกไม้เหล่านั้นล้วนงดงามสดสวยเจิคจรัสเพริดแพร้วพิสดาร แต่เมื่อสตรีนางนี้ปรากฏบุปผานานาพันธ์กลับห่อเหี่ยวอับเฉาเศร้าหมองไปทันที ดอกไม้สวยงาม แต่เมื่อเทียบกับนาง ดอกไม้หมองหม่นจนหมดสิ้น กระทั่งหมู่ผีเสื้อยังเปลี่ยนใจโบยบินมาชื่นชมห้อมล้อม ตุ่งตุ๊งตะลึงลานไปแล้ว สตรีนางนั้นสวมชุดสีม่วงปนฟ้า ฝักกระบี่ในมือเป็นสีม่วง ที่ใช้เมื่อครู่เป็นผักกระบี่กระแทกใส่ นางหันมากระชากเสียงใส่ตุ่งตุ๊ง "ท่านทำไมนั่งสบตาจ้องมองกับสุนัขอยู่ได้" "สุนัข..?" บุรุษหนุ่มมีท่าทีงงงัน "ข้าพเจ้านึกว่านั่นเป็นพยัคฆ์ร้าย" สตรีนางนั้นจ้องมองอยู่ครึ่งค่อนวัน ความจริงนัยน์ตาของนางคล้ายมีม่านหมอกปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง ไปๆมาๆ ม่านหมอกคล้ายจางหายแล้ว กลับคล้ายดวงดาวหลังฟองเมฆเคลื่อนคลาลาลับเปล่งประกายสดใสงดงามยิ่งกว่าดาราในหมู่ดาราราย "ที่แท้ท่านเป็นคนเสียสติ กระทั่งสุนัขหรือคน ท่านกลับไม่สามารถแยกแยะ" นางพึมพำ เสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนสดใสราวไข่มุกร่วงในจานหยก ตุ่งตุ๊งยังคงตะลึงลาน ไฉนมารดามารพร่ำสอนว่าสัตว์ร้ายที่น่ากลัวที่สุดคือสตรี สัตว์ร้ายอย่างมากก็กัดแทะเนื้อท่านไม่กี่เขี้ยว มีแต่สตรีที่กัดกินจิตวิญญาณและส่วนที่บอบบางที่สุดของหัวใจทำร้ายท่านจนสมองเลอะเลือนแหลกสลายทั้งกายและใจ แต่ไฉนสตรีนางนี้จึงงดงามป่านนี้ คล้ายมีแต่สรวงสวรรค์ แดนมนุษย์นั้นไหนเลยเคยพบ บุรุษหนุ่มคิดว่ามารดาตนสวยงามที่สุดในโลกแล้ว พอมาพบสตรีนางนี้จึงทราบว่าคิดผิดโดยสิ้นเชิง "ท่านเป็นใคร" ในที่สุดอดมิได้ต้องเอ่ยปากถาม "เราฉายา กระบี่ม่วงหวาน" "กระบี่มะม่วงน้ำปลาหวาน?" "บังอาจ" ประกายกระบี่ฟ้าม่วงพวยพุ่งโค้งคล้ายคันเคียวเรียวรุ้งจ่อลำคอบุรุษหนุ่ม "ท่านกล่าววาจาเหลวไหลอีกครึ่งคำ เราตัดท่านครึ่งท่อน กล่าววาจาเหลวไหลคำหนึ่ง เราสับท่านกระบี่หนึ่ง  ท่านกล่าวว่าจาเหลวไหลเกินหนึ่งคำ เราตัดท่านเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น" "ท่านจะเอาเราไปทำลาบก้อยหรืออย่างไร จึงคิดสับเราละเอียดขนาดนั้น" ธิดากระบี่ม่วงหวานถึงกับจนปัญญาพูดจา บุรุษหนุ่มฝืนยิ้มกล่าวว่า "เราเพียงล้อท่านเล่น ไยต้องดุร้ายจนป่านนี้ แต่เอาเถิด ตกตายในกระบี่จากสตรีงาม อย่างไรย่อมประเสริฐใช้ได้" กระบี่ม่วงหวานปั้นสีหน้าขู่ขวัญครู่หนึ่ง ในที่สุดเก็บกระบี่เข้าฝัก "ท่านดูไม่คล้ายคนเสียสติเลย" "แต่ก่อนข้าพเจ้าไม่ แต่ตอนนี้คล้ายกลับกลายเป็นคนเสียสติจริงๆแล้วตั้งแต่พบหน้าท่าน" กระบี่ม่วงเขียวถลึงตามองแต่หากนัยน์ตาเริ่มมีรอยยิ้ม นางขบริมฝีปากแล้วกล่าวว่า "ท่านมิใช่คนเสียสติ ยิ่งไม่ใช่คนโง่งม หากเป็นตัวอุบาทว์ตัวหนึ่ง" "ข้าพเจ้าไม่เพียงเป็นตัวอุบาทว์ ยังเป็นตัวบัดซบ กระทั่งสุนัขกับพยัคฆ์ก็ไม่มีปัญญาแยกแยะ" กระบี่ม่วงหวานไม่เคยพบพานคนเช่นนี้มาก่อน คนที่ไม่รู้จักกระทั่งสุนัขช่างพิสดารเร้าใจน่าศึกษา ท่าทีเรียบๆร้อยๆของตุ่งตุ้งต่างจากจอมยุทธทั่วไป "ท่านเดินทางไปที่ใด" "ข้าพเจ้าเดินทางหาปลาร้าพันปี" "อืมม์....เป็นอาหารในตำนาน...ท่านควรเข้าตัวเมืองหาที่พักก่อน อยู่ห่างจากนี้สามลี้ทางทิศตะวันตก แล้วค่อยสืบข่าวปลาร้าพันปี" วาจาของนางชะงัก ความจริงนัยน์ตาของนางงดงามแจ่มจรัสกว่าดาวประดับฟ้า แต่พลันแปรเปลี่ยนเป็นหวาดหวั่นเมื่อนางบังเอิญพบอะไรบางอย่าง บุรูษหนุ่มขมวดคิ้วมองตามไป "ไม่เห็นมีอะไร" ไม่มีอะไรจริงๆ แต่อะไรเล่าที่บันดาลให้จอมยุทธสาวผู้เก่งกล้าแตกตื่นได้ "นั่น.." นางตะกุกตะกักกล่าว ชี้มือไปด้านข้าง มีอะไรน่าแตกตื่น ตุ่งตุ๊งไม่เข้าใจจริงๆ กระบี่ม่วงหวานร้องออกมาคำหนึ่ง พริบตาท่าร่างเปลี่ยนเป็นโค้งสายรุ้งสีม่วงฟ้าพาดผ่านคะวันตัดม่านเมฆลางเลือนหายไปโดยไร้ร่องรอย นางกลัวอะไร ตุ่งตุ๊งไม่ใช่คนปัญญาอ่อน ยิ่งไม่ใช่คนวิกลจริต เพียงมันไร้เดียงสาต่อโลกเท่านั้น คนซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่าไรไม่นับเป็นคนโง่งม แต่มันก็ไม่เข้าใจว่าตุ๊กแกลายพร้อยซึ่งเกาะบนราวสะพานจะมีอะไรน่ากลัว สตรีนับว่าเข้าใจยากจริงๆ วิกาล คันเคียวเรียวจันทร์กลางฟ้ากระจ่าง ตุ่งตุ๊งมาถึงตัวเมือง ประการแรกหาที่พัก โรงเตี๊ยมล้วนอ้างว้างเงียบเหงาเนื่องเพราะเศรษฐกิจตกต่ำ มีเพียงแห่งเดียวส่องโคมไฟเขียวนวลชวนฝันโน้มน้าวจิตใจผู้คนให้หลงใหล มิใช่เพียงมีโคมไฟเขียวกระจ่าง ยังมีเสียงร้องขับขาน เสียงห่อร่อเบิกบานดุจระฆังเงินแว่วออกมา สภาพการณ์ดังกล่าวขอเพียงท่านเป็นบุุรุษพอเฉียดพบเห็นผ่านประกันว่าต้องถูกอิทธิพลเร้นลับชักจูงให้ก้าวเท้าเข้าไปมิรู้ตัว ต่อให้ท่านตาบอดเพียงได้ยินเสียงสดใสราวไข่มุกร่วงในจานหยกกระซิบกระซาบประกันว่าต้องถูกอิทธิพลเร้นลับเหล่านั้นชักจูงให้เข้าไปไม่รู้ตัว ต่อให้ท่านถูกตัดมือตัดเท้าประกันว่าท่านต้องคลานเข้าไปไม่คิดชีวิตเช่นกัน ตุ่งตุ๊งเป็นบุรุษ ดังนั้นเดินข้ามลำธารสะพานน้อยตัดเข้าสู่หมู่ตึก ประตูไม้บานใหญ่ตัวตึกปิดอยู่ เทพธิดาสองนางคอยต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส "คุณชายเชิญข้างใน" ดรุณีนางหนึ่งถือวิสาสะเอื้อมมือมาจับแขน ตุ่งตุ๊งถอยกรูด มารดามันสอนว่าอิสตรีอันตราย ยิ่งสวยงามเพียงไรยิ่งอันตรายเพียงนั้น   ยิ่งใกล้ตาใกล้ใจยิ่งอันตรายกับพรหมจรรย์ของบุรุษไร้เดียงสา มันไม่ทราบว่าอันตรายเช่นไร หรือยืนคุยกันดีๆพวกนางจะกระโดดงับคอหอย แต่ดูไปยิ่งไม่มีท่าทีจะเป็นเช่นนั้น ดรุณีนางนั้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย "ท่านเป็นไร" "เราไม่เป็นไร เราเพียงต้องการอาหารและที่พัก" "ท่านต้องการแค่นี้จริงๆ" "เรายังต้องการอะไรได้มากกว่านี้" นางจ้องมองบุรุษหนุ่มรูปงามอยู่ครึ่งค่อนวัน พลันรู้สึกว่าคนผู้นี้น่าสนใจยิ่ง นางความจริงเข้าใจว่ามันเป็นบุุรุษกรุ้มกริ่มที่แท้เป็นเพียงบุรุษสัตย์ๆซื่อๆ ผู้หนึ่ง "ท่านตามเรามาเราจะหาอาหารและที่พักให้ท่าน" "เราต้องการอาหารก่อน" "เราจะดื่มเป็นเพื่อนท่าน" "ไม่ได้ มารดาเราสอนว่าอย่าดื่มสุรากับคนแปลกหน้า" "มารดาท่านสอนว่าอะไรอีก" "ยังสอนว่าอย่าไว้ใจอิสตรีเด็ดขาด สวยงามห้าส่วนต้องไม่ไว้ใจห้าส่วน สวยงามสิบส่วนไม่ไว้ใจสิบส่วน" "ท่านคิดว่าควรไม่ไว้ใจเรากี่ส่วนดี" ตุ่งตุ๊งความจริงเดินตามนางมาพอได้ยินคำถามนี้พลันรีบเดินอ้อมไปดักหน้านางจ้องมองครู่หนึ่งจึงบอกว่า "ท่านอย่างน้อยต้องไม่ไว้ใจแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด" "เพราะเหตุใด" เพราะท่านสวยงามแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด นางแย้มยิ้มแล้ว เป็นผู้อื่นเอ่ยชม นางปลาบปลื้มสิบส่วน แต่พอบุรุษผู้นี้เอ่ยชมนางถึงกับปลาบปลื้มแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด เพราะมันกล่าวอย่างสัตย์ซื่อจริงจัง คนอย่างตุ่งตุ๊งไม่โกหกกลับกลอกปล้อนปลิ้น <เนื่องเพราะมารดามันอบรมมาอย่างดียิ่งจนมันกลายเป็นบุรุษหนุ่มรักนวลสงวนตัวรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องเอาไว้ตามจารีตประเพณีอันดีงาม> ห้องโถงกว้างใหญ่ ผู้คนมากมาย ดรณีนางนั้นพาตุ่งตึ๊งมาที่โต๊ะมุมห้องพลางสั่งอาหารให้สี่ห้าอย่าง "เชิญท่านรับประทานด้วย" มันบอกดรุณีน้อย ที่นั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม "อาหารมีมากมายเรารับประทานไม่หมดหรอก" <มารดามันสอนจงหัดเป็นคนมีน้ำใจ> นางสั่นหน้า หากจ้องมองบุรุษหนุ่มแน่วนิ่งอยู่เช่นนั้น จากคุณ : GTW - [ 19 พ.ย. 49 19:15:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โต๊ะใหญ่ตรงกลางมีบุรุษสตรีนั่งอยู่นับสิบคน คนที่นั่งหัวโต๊ะเป็นชายวัยกลางคนเค้าหน้าหม่นเศร้าไม่สนุกสนามเฮฮาเหมือนคนอื่น มันมีฉายากระบี่สามรันทด   หัวหน้าคุ้มกันภัยพาสินค้าเดินทางมาจากนอกด่าน ฝีมือจัดว่าสุดยอดในบรรดาสำนักคุ้มกันภัยแถบนี้ ดังนั้นได้รับการว่าจ้างให้ควบคุมดูแลสินค้าชิ้นหนึ่งเดินทางผ่านมา สามรันทด เพราะเหตุใด รันทดหนึ่ง ภรรยามันไม่ยอมตาย รันทดสองน้องภรรยามันแต่งงาน รันทดสามมันซื้อหวยไม่ถูกติดต่อกันสามสิบแปดงวด เช่นนี้ไหนเลยไม่อาจไม่รันทด มันแว่วข่าวว่า สินค้าที่คุมมามีผู้ใจไถ่ถาม หากเป็นคนอื่นมันไม่สนใจ เพราะพอเอ่ยนาม " ธิดาทะเล" มันถึงกับต้องว่าจ้างผู้คุ้มกันเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง ธิดาทะเล..หรือ  จัดเป็นจอมโจรเร้นลับ ฝีมือยิ่งร้ายกาจเร้นลับ ฟังว่านางยังไม่เคยพ่ายแพ้แก่ผู้ใดเลย ไม่มีนักล่าเงินรางวัลหรือทหารจากเมืองหลวงคนใดรับมือนางได้ นางส่งข่าวมาว่าสนใจสินค้าครั้งนี้ยิ่ง เพื่อรับศึกครั้งนี้ กระบี่สามรันทดต้องจ้างนักฆ่าอีกคนหนึ่งมาช่วยงาน กระบี่มารคอหอย คนนี้นี้ไม่เพียงชอบแทงคอหอยผู้คน ยังชอบเป็นมารคอหอยคนอื่นด้วย มิว่าผู้อื่นกระทำเรื่องราวใดมันล้วนชอบไปแส่เสนอหน้าขัดขวางบรรยากาศเสมอ ท่านกำลังจะคีบลุกชิ้นแสนอร่อยสุดขีดใส่ปากกำลังอ้า มันอาจแวบมาฉกลูกชิ้นไป ท่านจะนั่งเก้าอี้ มันจะเสนอหน้ามาลากเก้าอี้ออกไปขณะที่ท่านนั่งลง ท่านจะเข้าห้องน้ำถ่ายทุกข์ มันจะชิงตัดหน้าท่านเข้าไปก่อนในเวลาฉิวเฉียด มีคนเช่นนี้จริง.ๆ ดังนั้นมันจึงมีฉายามารคอหอย ยามวิกาล หมู่ตึกโคมเขียวยังคงสว่างไหว กระบี่สามรันทดยังคงนั่งหน้ารันทดมิหยุดยั้งอยู่หัวโต๊ะ กระบี่วางแนบตักเนื่องเพราะมันมีลางสังหรณ์อัปมงคลบางประการ ดรุณีน้อยผู้ดูแลนางหนึ่งสั่งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นมาชามหนึ่ง ปกติคนเรามีอุปนิสัยในการรับประทานก๋วยเตี๋ยวต่างกัน บางคนจะกินลูกชิ้นไปก่อนเป็นอันดับแรก บางคนจะเหลือลูกชิ้นไว้เป็นอันดับสุดท้าย ท่านจัดเป็นประเภทใด หากดรุณีน้อยผู้นั้นเป็นประเภทหลัง นางรับประทานเส้นก๋วยเตี๋ยวจนหมด ซดน้ำจนหมด เหลือลูกชิ้นเนื้อลูกโตชวนรับประทานเป็นอย่างยิ่ง . ลูกชิ้นสามลูกเหลือในชามทอประกายเปล่งปลั่งสดใสนวลใยราวไข่สุกใสเชิญชวนรับประทานเป็นอย่างยิ่ง นางจ้องมองอย่างชื่นชมจนเคลิบเคลิ้ม จุดสำคัญสุดของการรับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ตรงลูกชิ้นนี่เองหากได้รับประทานลงไปนับว่าความเพียรพยายามมาตลอดชามไม่สูญเปล่าแล้ว นางใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาเมียงมองอย่างเสียดาย ลูกชิ้นผิวเนียนนวลนุ่มยามกัดกลืนลงไปจะนุ่มลิ้นนุ่มคอปานใด ความไผ่ฝันของนางกำลังจะเป็นจริงอยู่แค่เอื้อม น่าเสียดายที่โต๊ะตัวนี้มีจอมกระบี่มารคอหอยอยู่ ขณะที่นางอ้าปากสุดล้า ตระเตรียมงับใส่ลูกชิ้น กระบี่มารคอหอยมิทราบว่าเดินมาด้านหลังเมื่อไรเอื้อมมือวูบฉกฉวยลูกชิ้นดังกล่าวใส่ปากตนเองรวดเร็วราวประกายไฟ "ฮืมม์ .ลูกชิ้นรสดียิ่ง..เจ้าไฉนไม่รับประทานลงไป" มันกลับหาว่านางไม่ชอบรับประทานลูกชิ้น "อย่ากระนั้นเลย เสียดาย เราจะรับประทานแทนเจ้าเอง" มันลงมือฉกลูกชิ้นที่เหลืออีกสองลูกใส่ปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดรุณีดูแลโต๊ะตัวนั้นนั่งตกตะลึงปากอ้าตาค้างตั้งแต่ลูกชิ้นลูกแรกถูกแย่งไปแล้ว ความฝันอันบริสุทธิ์  ความหวัง ความสวยงาม ตลอดจนความศรัทธาเชื่อถือชื่นชมที่มีต่อมวลมนุษยชาติของนางหายไปตั้งแต่บัดนั้น นางเป็นเพียงผู้ให้บริการไหนเลยมีสิทธิร่ำร้อง โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ เรื่องเช่นนี้หากไม่พบประสบกับตนเองไม่มีทางรู้ถึงความสะเทือนใจลึกซึ้งเด็ดขาด ดังนั้นต่อมานางกลายเป็นคนเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปจนสิ้นเชิง ต้องกินลูกชิ้นเป็นอันดับแรก และภายหลังอบรมสั่งสอนบุตรธิดายึดถือเป็นกฎระเบียบของตระกูลสืบมา กระบี่มารคอหอยมีเสียทีเป็นกระบี่มารคอหอย ตุ่งตุ๊งบังเอิญมองเห็นเหตุการณ์อยู่ พลันลุกปราดขึ้น ดรุณีน้อยที่นั่งมองมันอยู่รีบถามอย่างสงสัย "ท่านจะไปที่ใด" "คนผู้นั้น " มันชี้นิ้วไปที่กระบี่มารคอหอย แววตาแสดงความชิงชังรังเกียจ "มันแย่งลูกชิ้นผู้อื่นรับประทานอย่างหน้าด้าน ทำร้ายจิตใจผู้อื่น เราจะไปอบรมตักเตือนมัน" "ท่านมีที่ใดไปตักเตือนมัน อย่าว่าแต่ลูกชิ้นถูกกินไปแล้ว ต่อให้ท่านอบรมมารยาทมันจนสำนึกผิดคายลูกชิ้นออกมาท่านยังคิดว่าดรุณีนางนั้นจะยินยอมรับประทานลงไป หรือต่อให้มันซื้อก๋วยเตี๋ยวชามใหม่ทดแทน ก็ไม่แน่นักว่าจะทดแทนลูกชิ้นที่ถูกรับประทานไปแล้วได้ " เป็นประโยคที่เปี่ยมเหตุผลยิ่ง ของบางอย่างพอสูญเสียไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ ของใหม่ซึ่งมาทดแทนถึงจะดีกว่าเก่าแต่อย่างไรก็ไม่ใช่ของเก่า คล้ายคนบางคน ของบางสิ่ง ท่านสูญเสียไปต่อให้ท่านมีคนใหม่ สิ่งของใหม่..มาทดแทน คนใหม่ที่ดีกว่าคนเก่า สิ่งของใหม่ที่ดีกว่าสิ่งของเก่า.. อย่างไรก็ไม่สามารถแทนคนเก่าได้ เพราะใหม่ก็คือใหม่ เก่าก็คือเก่า ไม่มีทางทดแทนได้ตลอดกาล..นี่จึงเป็นโศกนาฏกรรมบทหนึ่งในมวลหมู่มนุษยชาติ ตุ่งตุ๊งชะงักงัน ในที่สุดยอมนั่งลงเช่นเดิม "คนผู้นั้นสักวันต้องมีเวลาลูกชิ้นติดคอมันตาย" ดรุณีน้อยคงนั่งจ้องมองมันอยู่เช่นนั้น รู้สึกว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้มีน่าสนใจจริงๆ มันมีเพียงสัตย์ๆซื่อๆ ยังเปี่ยมไปด้วยมโนธรรมหาได้ยากในยุคสมัย ""ท่านมองเราทำไม" ตุ่งตุ๊งอดถามมิได้ เนื่องเพราะมันถูกจ้องมองจนหน้าแดง ยังดีที่มันไม่เอียงอายขวยเขินเพราะมันมิใช่บุปผาเหล็ก . หรือบางทีนางอาจจะเริ่มเป็นตัวอันตรายอย่างที่มารดามันคอยบอกเอาไว้..หรือนางจะโดดงับคอหอยมันจริงๆ หรือนางกำลังจะล่อลวงมันไปในทางไม่ดี หรือนางกำลังร่ายมนต์มายาสะกดจิตใจของมัน พอนึกพลันใจหายวาบ ดรุณีน้อยกระพริบตาถาม "ท่านกลัวเรา" "ท่านทราบ" "เราทราบจากสีหน้าแววตาของท่าน" นั่นไง ตุ่งตุ๊งพลันรู้สึกตัวเย็นเฉียบ นางสามารถอ่านใจคนได้ หรือนางจะเป็นแม่มด มันจ้องมองนางครู่หนึ่งจึงฝืนยิ้มกล่าวว่า "เรากลัวท่านจริงๆ กลับแทบตาย มารดาสอนเรา สตรีล้วนชักนำภัย" ------- บางทีมันคิดถูกจริงๆ .. คันเคียวเสี้ยวจันทร์ยังพอมองเห็นผ่านหน้าต่าง แต่พริบตาผนังด้านหนึ่งของตึกพลันพังทลายออก เศษไม้เศษอิฐกระเด็นเวียนว่อน เสี้ยวจันทร์อีกคู่หนึ่งพลันปรากฏดั่งเดือนดวงใหม่เหนือแพรไหมสีดำราวปีกรัตติกาล นั่นเป็นนัยน์ตาคมวาวเรียวเจิดจ้ามากกว่าดารารายบนฟากฟ้าคู่หนึ่ง ดรุณีน้อยชุดดำคลุมหน้าผู้หนึ่งปรากฏกายราววิญญาณร้ายในชุดประมงสีเทาคร่ำคร่า ผมยาวปรกประระหน้าจึงไม่ทราบว่านางสวยงามมากน้อยเพียงไร หน้าตาเป็นเช่นไร เพียงมีอาถรรพ์อำมหิตและรังสีแห่งการฆ่าฟัน กระบี่สามรันทดกระโดดปราดขึ้นราวถูกเท้าเตะใส่ขึ้นร้องสุดเสียง "ธิดาทะเล..!!!" บรรยากาศเปลี่ยนเป็นสับสนอลหม่าน นามของคนเงาของไม้ มีอิทธิพลถึงป่านนี้ ดรุณีน้อยใหญ่หลบหนีเข้าห้อง แขกมารับประทานถือโอกาสชักดาบออกมาจากฝักสับสน ก่อนหลบหนีวุ่นวาย ธิดาทะเลค่อยๆ ก้าวเข้าทีละก้าวเค้นเสียงออกมาช้าๆทีละคำ "ส่งมาให้เรา" จากคุณ : GTW - [ 19 พ.ย. 49 19:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ๊ย..ขำ ขำ สนุกดีค่ะ  ผายลม...เอิ๊ก(เรอ)...มาต่อเร็ว ๆ นะจารย์ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 19 พ.ย. 49 20:45:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮา ธิดาทะเล คุ้นมากๆ ค่ะ อิอิ ไม่ได้เห็นชื่อคุณ GTW พักใหญ่เลย ดีใจที่ได้อ่านอีกค่ะ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 19 พ.ย. 49 21:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮาได้ใจมากครับ มาปูเสื่อ จากคุณ : คมลิขิต - [ 20 พ.ย. 49 03:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมมัวพยามนึกอยู่ว่า ตุ่งตุ๊ง นี่เป็นพระเอกเรื่องอะไรน้า แล้วก็เสียเวลาเปล่า นึกไม่ออก แต่ชอบเรื่องทำนองนี้ของอาจารย์มากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 20 พ.ย. 49 10:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทุกเรื่องต้องมีชื่อกระบี่ม่วงหวาน วู้ๆ จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 49 11:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 55555+ นั่งขากรรไกรค้างอยู่หน้าจอ เพื่อนร่วมงานมันหาว่าบ้า 555555+ จากคุณ : เม-ดา - [ 20 พ.ย. 49 15:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 555555555 หนมจีนจะรออ่านตอนต่อนะคะอาจารย์จี ^^V จากคุณ : หนมจีน - [ 21 พ.ย. 49 19:44:11 A:202.57.161.90 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นชื่ออาจารย์เลยแวะมาเข้ามาค่ะ เรื่องนี้อ่านแล้วทรมานมาก... (หัวเราะดังไม่ได้ เพราะนั่งอ่านอยู่ในห้องสมุดค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 พ.ย. 49 23:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตลกดีคะ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 22 พ.ย. 49 14:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หาปลาร้าพันปี รักษาโรคสำออย   กร๊ากกกกกกกกก   จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 22 พ.ย. 49 16:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 งานนี้มีหวังได้แวะมาประเทศไทย เจ้าของต้นตำรับปลาร้าแน่ๆๆ เหอ ๆๆๆๆ จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 23 พ.ย. 49 14:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เคยอ่านแล้ว ช๊อบชอบ / จะได้อ่านใหม่ ก็ดีใจ จากคุณ : PP_kung (PP_kung) - [ 24 พ.ย. 49 09:47:58 ]