PANTIP.COM : W4891956 ขอฝากหัวใจเอาไว้ที่เธอ 1 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

โรงพยาบาลรัชอรุณเป็นโรงพยาบาลขนาดเล็ก และมีหมอประจำการเพียงแค่สองคน เพราะหมอส่วนใหญ่อยู่เพียงเพื่อใช้ทุนให้เสร็จและกลับไปเรียนต่อในโรงเรียนแพทย์ต่อไป หมอบุษบาก็กลับมาอยู่ระหว่างรอให้ตำแหน่งว่างเพียงไม่กี่เดือน แล้วก็ย้ายไปเพราะสามีต้องดูแลธุรกิจคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่กรุงเทพมหานครต่อจากบิดามารดา

หมอใหม่โยกย้ายมาตามเวลาที่จบการศึกษาหรือผลัดเปลี่ยนโรงพยาบาล นานครั้งกระมัง ถึงจะมีกรณีอย่างหล่อนขึ้นมา

แป้นถีบไม่เก่าหากขึ้นสนิมเพราะเจ้าตัวชอบวางตั้งทิ้งไว้ระเกะระกะไม่ใส่ใจว่ามันจะเปียกฝนหรือตากน้ำค้าง ในโรงพยาบาลปลอดภัย โซ่ล็อคสักคันหมอวริญาก็ไม่ซื้อให้เปลืองเงินจนหมอธรณินทร์ค่อนแกมเย้าออกบ่อย

‘ผมต่างหากนะ คนที่ต้องเก็บเงินซื้อเรือนหอ หวานไม่ต้องช่วยประหยัดขนาดนั้นหรอก’

อะไรบางอย่างปวดหนึ่บแล่นแปลบขึ้นมาใกล้ๆ ขั้วหัวใจ แพทย์สาวเม้มริมฝีปากแน่น จับแฮนด์รถจักรยานแล้วปั่นออกไปจากโรงจอดรถของบ้านตัวเองอย่างรวดเร็ว

อากาศยามเย็นร่มรื่นเพราะร่มยูคาลิปตัสที่ปลูกเรียงรายอยู่รอบโรงพยาบาล มีรถขายไอศกรีมและลูกชิ้นปิ้งมาจอดให้เด็กๆ และญาติผู้ป่วยที่มาเฝ้าสั่งไว้รับประทาน พยาบาลเดินลงมาจากตึกใหญ่หลังจากได้เวลาเลิกงาน พอหมอใหม่ปั่นรถจักรยานผ่านคนที่รู้จักหล่อนอยู่ก่อนก็ร้องทัก

“หมอไปไหนคะ?”

คำเรียก ‘หมอ’ ทำให้พยาบาลใกล้ๆ หันมามองเป็นสายตาเดียวด้วยความสนอกสนใจ ส่วนคนถูกเรียกชะลอรถตัวเองด้วยปลายเท้าครูดไปกับพื้นเสียงดัง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใสว่า

“ว่าจะไปขับรถเล่นแถวนี้ดูค่ะพี่ยา ไม่รู้ว่ามีร้านขายของอะไรบ้าง ตกเย็นท้องชักร้อง”

“อ๋อ ในโรงพยาบาลก็มีลูกชิ้นขาย กับก๋วยเตี๋ยวป้าสมหมายถ้าหมออยากทานนะคะ แต่ว่าตอนนี้สงสัยเครื่องจะหมดแล้ว แกขายตอนเที่ยง บ่ายๆ ก็ไม่ค่อยเหลืออะไรให้เรากินแล้วล่ะค่ะ ถ้าหมออยากกินข้าวที่หน้าโรงพยาบาลก็มีร้านข้าวของคนแถวนี้ขายอยู่ ร้านน้ำชาขายทั้งข้าวขายทั้งน้ำ หมอปั่นจักรยานออกไปแล้วก็เลี้ยวซ้ายนะคะ พ้นรั้วโรงพยาบาลก็ถึงเลย”

ปริยาชี้ไปทางทิศประตูของโรงพยาบาลที่เพิ่งทาสีใหม่เป็นสีชมพูสดใส รั้วของโรงพยาบาลทอดออกไปไกลเรียงไปด้วยยูคาลิปตัสเป็นแถวแนว

“ขอบคุณมากค่ะ”

ลับหลังรถจักรยานคันเก่าที่วิ่งปุเลงไป พยาบาลที่เหลือก็หันมาถามกันด้วยน้ำเสียงอยากรู้

“หมอใหม่เหรอคะ พี่ยา? ทำไมหนูไม่เคยเห็นเลย”

“จ้ะ ชื่อหมอหวาน เพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้เอง เราออฟล่ะสิเมื่อวานถึงไม่เห็นหมอใหม่ ตอนนี้เขารอรายงานตัวกับหมอใหญ่ แต่ว่าหมอใหญ่ยังไม่กลับมา”

“หมอภัทรแกจะกลับมาวันไหนคะ?”

“เห็นว่านะ” ปริยาทำหน้านิ่ว “เห็นว่าแกจะกลับมาจากหาดใหญ่พรุ่งนี้ตอนเช้าๆ ก็คงจะมาพรุ่งนี้ วันอาทิตย์ แล้ววันจันทร์ค่อยทำงาน”

“ช่วงนี้เดินทางบ่อยนะคะ เพิ่งซื้อรถใหม่”

“อ๋อ” คนเล่าอมยิ้ม “เขาเห่อ รถใหม่”

“รอยขูดนิดเดียวหมอภัทรหน้านิ่วไปเป็นวันเลยค่ะ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมเพรียงเป็นเสียงประสาน ยามเมื่อนึกไปถึงผู้อำนวยการหนุ่ม ‘สุดหล่อ’ ที่สนิทสนมกับบุคลากรในโรงพยาบาลทุกคนจนแทบจะนับเป็นญาติเป็นพี่เป็นน้องกัน และเป็นชายหนุ่มเนื้อหอมคนสุดท้าย ที่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะสละโสดเสียที ทิ้งให้หมอฟัน เภสัชกร พนักงานดูแลโรงพยาบาล และคนอื่นๆ ทิ้งไปมีครอบครัวกันจนเกิดเป็นข่าวลือไล่หลังว่าหมอนั้นไม่ใช่ ‘ชายแท้’ ที่หลายครั้งเจ้าตัวจะรีบพยักหน้าแล้วบอกมารัวเร็วปรื๋อว่า

‘ผมยอม....มีแฟนเป็นกะเทยดีกว่ามีภรรยาเป็นผู้หญิงขี้บ่น จุ๊กจิ๊กๆ ภัทร เก็บถุงเท้าให้เรียบร้อยนะ ภัทรล้างมือกับน้ำยาก่อนกินข้าวนะ ภัทร ขัดขี้ไคลไม่สะอาด ภัทรอย่ากินข้าวเสียงดัง’

จนมีเสียงถาม... ‘ทำไมหมอไม่แต่งงาน?’....เจ้าตัวก็มีคำตอบให้เสร็จสาระตะว่า

‘ผมรอผู้หญิงเรียบร้อย นุ่มนิ่ม เป็นแม่บ้านแม่เรือน ว่านอนสอนง่ายและอยู่ในโอวาทเคารพสามีไม่โต้เถียงแม้แต่ประการเดียวอยู่ครับกระผม!’

หมอบุษบาสมัยที่เพิ่งแต่งงานไปใหม่ๆ ก็จะสวนกลับโดยเร็วว่า

‘อย่างนั้นอยู่เป็นโสดรอไปจนเซลล์ร่างกายเสื่อมสภาพเถอะค่ะพี่ภัทร สมัยนี้ผู้หญิงเขาก้าวหน้ากันไปหาผู้ชายที่ดาวอังคารมาเป็นสามีกันหมดแล้ว’

แต่เรื่องของเนื้อคู่ ใครว่าไว้ วันใดคิดจะมา ก็มา จะเป็นอย่างไร ก็เป็น บางครั้งสิ่งที่ตั้งความหวังไว้กับในความเป็นจริง มันอาจแปรกลับผกผันหัวคว่ำคะมำไปเลยเสียด้วยซ้ำไป

ไม่นานนักหมอวริญาก็กลับมาพร้อมกับถุงน้ำชาเย็นสีเข้มแสนอร่อยที่เจ้าตัวติดใจเป็นนักหนา มือหนึ่งจับแฮนด์จักรยานปั่นส่วนอีกมือหนึ่งถือถุงน้ำใส่ปากกินอย่างคล่องแคล่ว แล้วปั่นรถไปบนถนนโรยกรวดยาวที่ลาดเข้าสู่ตัวโรงพยาบาล มีสีเหลืองๆ ของดอกยูคาลิปตัสปลิวลงมาเกลื่อนพื้นดิน ลูกของมันที่บิดเป็นเกลียวถูกล้อรถบดเบียดจนเป็นเสียงกรอบแกรบชวนฟัง

แทนที่หล่อนจะเลือกเข้าจากประตูหน้า คุณหมอมาใหม่ก็เลือกปั่นเลยไปเข้าทางประตูอีกด้านที่อยู่ไกลกว่า แล้วลัดสนามบอลข้างห้องยาขึ้นมาทางห้องฉุกเฉินตึกหน้าที่ทำเป็นทางลาดให้รถขึ้นไปส่งผู้ป่วยได้บนตึกที่ทำยกขึ้นไปสูง ทางขึ้นปั่นลำบากจนต้องลดมือลงมาจับ ครั้นพอถึงจุดที่ไม่ชันหล่อนก็กินน้ำไปพลางปั่นจักรยานไปพลางได้ มองเลยขึ้นไปบนตัวตึกใหญ่ ไม่มีผู้ป่วยเร่งด่วน หมออะไรอีกสักคนมาเข้าเวรประจำการแทนผู้อำนวยการ ได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน

หลังจากนี้ก็คงเป็นหน้าที่หล่อน ที่จะต้องเข้าเวรแทนผู้อำนวยการเวลาที่อีกฝ่ายต้องไปปฏิบัติหน้าที่ต่างอำเภอหรือต่างจังหวัด เหมือนตอนที่ไปใช้ทุนในโรงพยาบาลใหญ่ในเมือง ถ้าหมอใหญ่กว่ามีธุระด่วนอะไร ก็ได้ขึ้นเวรแทนได้เงินตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ มากินขนมพอให้มีความสุขไปได้อีกหลายมื้อ หากแต่กับโรงพยาบาลรัชอรุณคงได้แต่เก็บใส่กระปุกไว้ เพราะจากการขับรถผ่านเข้ามาเมื่อวาน ในรัศมีสิบกิโลเมตรไม่มีร้านอะไรที่น่าสนใจพอที่จะเกิดแรงดึงดูดต่อสตางค์อันมากมายในกระเป๋าของหล่อนได้เลย...ดี...จะได้เก็บเงินไว้ซื้อบ้านหลังใหม่เสียที อยู่ที่นี่สักพัก แล้วย้ายไปทำงานโรงพยาบาลเอกชนในเมือง เวลาที่มีตำแหน่งว่างๆ

รถจักรยานคันเก่าไถลลงจากเนินหน้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็วตามแรงโน้มถ่วงของโลก มือเรียวบางด้านหนึ่งจับแฮนเดิล อีกข้างหนึ่งถือถุงน้ำจ่อใส่ปากตัวเองด้วยความคล่องแคล่วในการบังคับรถจักรยาน หากด้วยความไม่เคยคุ้นในสถานที่ เมื่อรถสีดำงามปลาบมันเป็นเงาสะท้อนกับแสงแดดอ่อนๆ สะท้อนเข้าตา หมอวริญาก็เบรกห้ามล้อเต็มแรง มิหนำซ้ำยังเบรกด้วยสองเท้าของตัวเองจนยางรองรองเท้าแทบไหม้ลุกเป็นไฟ หากกระนั้นเพราะความชันของถนนทำให้รถจักรยานเลื่อนไถลไปด้านหน้า แล้วชนกับป้ายสีขาวๆ ของรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูรุ่นใหม่ล่าสุดราคาแพงเสียถนัดถนี่

โครม....ก่อก....ก๊อง...ก๊อง...ก๊องๆๆ

เสียงเอคโค่ของเศษเหล็กที่กระจายออกมาจากไอ้ซาเล้งของหล่อนเองดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างบางหล่นลงไปนั่งจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น ชาเย็นหกกระจายกระเด็นขึ้นไปเปรอะรถสีดำกลายเป็นรอยสวยงาม

“หมดกัน!! ชาเย็นทั้งถุง รถพังอีกต่างหาก!!” เสียงบ่นนั้นดังไม่ใช่น้อยเพราะความขี้โวยวายของเจ้าตัว ...ดังเลยลอยเข้าไปถึงเจ้าของรถ ที่กำลังจะก้าวลงมาด้วยสีหน้าขมวดนิ่วเหมือนโดนทำร้ายของรักเข้าไปเต็มแก่

“นี่ ขับรถมาภาษาอะไรน่ะคุณ?”

ใครสักคนเคยบอกว่าท่านั่งมักทำให้ผู้หญิงเสียเปรียบ คุณหมอคนสวยที่บัดนี้แสนซวยจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว...รถของหล่อนก็พังไปทั้งคัน มิหนำซ้ำ ยังเป็นรถคันที่ทั้งรักทั้งหวง เพราะแม่ซื้อให้ในวันที่อารมณ์ดีเสียอีกด้วย

“คุณไม่เห็นเหรอว่ารถผมเลี้ยวเข้ามาจากประตูโรงพยาบาล แล้วคุณโผล่มาจากไหนเนี่ย?”

“โผล่มาจากทางโน้น” เสียงบอกพร้อมท่าบุ้ยใบ้ทำให้เขาต้องรีบหันไปดู ‘ทางโน้น’ ... ห้องฉุกเฉิน... แล้วยิ่งฉุนเฉียว กับหน้ายู่ๆ ยับๆ เพราะความเจ็บร้าวที่กระดูกก้นกบ น่ากลัวต้องเอกซเรย์ดู เดี๋ยวใส่กางเกงตัวเดิมไม่สวยเหมือนเก่า

“ฉันขับของฉันมาอยู่ดีๆ คุณนั่นแหละไม่รู้จักดูรถสวนมาก่อน แล้วรถคุณก็แค่ถลอกเป็นรอยตรงที่ป้ายทะเบียนเนี่ยนะ” เจ้าของร่างบางทำท่าเวียนไปรอบๆ รอยป้ายทะเบียนรถแล้วยืนท้าวสะเอว

“นี่คุณ ป้ายพังไปทั้งอันชาวบ้านที่ไหนเขาใช้คำว่าแค่กัน?”

(มีต่อ)
แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 49 00:48:50

จากคุณ : p.ivy - [ 20 พ.ย. 49 00:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3

เอกสารใหม่วางกองอยู่บนโต๊ะทำงานราวกับภูเขา เคราะห์กรรมของการมาถึงเป็นคนแรก เมื่อโรงพยาบาลแห่งนี้ขาดหมอ ก็ย่อมหมายถึงตำแหน่ง ‘ผู้อำนวยการ’ ไปโดยปริยาย และเป็นตั้งแต่เรียนจบได้ปีแรก อยู่หงำเหงือกมาจนทุกวันนี้ แล้วมองรุ่นน้องเข้ามาและออกไปทีละคนๆ เพื่อสร้างครอบครัวใหม่ เช่นหมอบุษบาเป็นต้น

ยายคนใหม่ที่มา ก็ขอให้มาเร็วไปเร็วเหมือนรายอื่นๆ เถอะ เพี้ยง!

ร่างสูงโปร่งในชุดเชิร์ตสีเขียวอ่อนเดินเข้าไปใกล้ม่านสีแดงก่ำกำมะหยี่ในห้องตัวเองอีกครั้ง แง้มมองรถคันใหม่ที่บัดนี้มีมลทินแล้วถอนหายใจยาว

เพิ่งซื้อได้ไม่กี่เดือนแท้ๆ ต้องมีอันมาโดนคนอื่นจูบไปเสียแล้ว....มิหนำซ้ำ ตัวการยังลอยหน้าทำมาเป็นโมโห ต่างคนต่างแยกย้ายไปซ่อม ... หนอย...บีเอ็มดับเบิ้ลยูกับบีเอ็มเอ็กซ์...คันใหม่จะไม่ว่า นี่เก่าคร่ำสนิมเขรอะ ขับไปก็ดังก๊องไปแก๊งไปตลอดทาง น่าขโมยไปขายแป๊ะแลกไข่จริงๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเพียงครั้งเดียว เจ้าของห้องก็รีบตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงห้าว เจือความไม่นุ่มนวลเหมือนเก่าก่อนว่า

“เข้ามาได้”

ครั้นเมื่อดุจดาว หัวหน้าพยาบาลวัยสามสิบต้นของโรงพยาบาลรัชอรุณเยี่ยมหน้าเข้ามา สีหน้าของคุณหมอหนุ่มก็ค่อยผ่อนคลายจากความเครียดเคร่งหงุดหงิด เสียงก็ค่อยอ่อนลง ยามถาม

“อ้าว วันนี้ขึ้นเวรด้วยเหรอครับ?”

“เปล่าค่ะ บังเอิญว่าเดินขึ้นมาแล้วเห็นรถหมอจอดอยู่ก็เลยเข้ามาดู เผื่อว่าหมอกลับมาแล้ว” คนถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานอย่างถือวิสาสะแล้วยื่นแฟ้มตารางเวรของเดือนใหม่ให้ผู้บังคับบัญชาโดยสายงาน กลิ่นน้ำหอมประหลาดจากเรือนร่างอวบอัดอรชรอวลโชยเข้าเตะจมูก ระหว่างที่นายแพทย์ภัทรหยิบแฟ้มไปอ่าน แล้วทำจมูกฟุดฟิด

“น้ำหอมกลิ่นใหม่หอมดีจัง”

ใบหน้างามที่ยังมีริ้วรอยเพียงน้อยนิดเป็นสีระเรื่อขึ้นอย่างมีจริต ดวงตาคู่งามทอประกายสดใสต้องอกต้องใจเป็นหนักหนา อย่างที่คนที่กำลังก้มหน้าอ่านแฟ้มง่วนไม่มีโอกาสได้มองเห็น

“ค่ะ น้องสาวเพิ่งซื้อมาฝากจากฝรั่งเศส”

“ท่าจะของแพง”

“ปกติน้องสาวเขาช่างเลือกน่ะค่ะ เลือกทีไรก็ถูกใจตลอดเลย”

“แปลก ไม่เหมือนผม เลือกทีไรใช้ได้สักสองวันรู้สึกอยากโยนทิ้งแล้วเปลี่ยนขวดใหม่ทุกทีเลย ไม่รู้ตอนเลือกคิดอะไร”

“อาจจะเพราะว่าตอนนั้นคนละอารมณ์กับตอนที่ใช้ก็ได้มั้งคะ”

หมอภัทรหัวเราะเบาๆ อย่างนึกเห็นขันกับตัวเอง แต่น้ำเสียงก็ไม่ขบขันเต็มที่เหมือนกับทุกครั้งที่หัวเราะ...ก็ใช่... ใครจะขำออกเล่ามีเรื่องขื่นติดคออยู่ขนาดนี้

“ไปประชุมเป็นยังไงบ้างคะหมอ?”

“ก็ดีครับ”

“แหม ปกติเห็นหมอกลับมาเล่าได้เป็นฉากๆ ทำไมวันนี้เหลือแค่ก็ดี” ความสามารถพิเศษของดุจดาวล่ะ...อะไรที่เปลี่ยนไปแม้เพียงน้อยนิดของผู้อำนวยการคนนี้ หล่อนสังเกตได้แม่นยำนัก รวมไปถึงน้ำเสียงหัวเราะเจือขื่นไม่สดใสอย่างเมื่อสักครู่นี้ด้วย

“ก็มีแต่ประชุมทั้งวัน ไม่ได้เงยหน้าเงยตาไปไหนกับเขาเลย วิทยากรก็พูดชวนหลับมาก ผมล่ะสัปหงกเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปไม่รู้กี่รอบแล้ว”

ปกติแม้จะน่าเบื่อ...หรือพิธีกรชวนหลับมากเพียงไร คำเล่าก็จะเลี่ยงเบี่ยงไปบอก ‘เที่ยวหาดใหญ่ตอนเย็นสนุกดี’ หรือไม่ก็เรื่องอาหารการกินอื่นไปเสียสิ้น ไม่มีตำหนิคนจัดงานโดยตรงอย่างนี้ มีแต่จะเลี่ยงให้คนช่างสังเกตอย่างดุจดาวรับทราบ

และคิ้วที่วาดไว้สวยของหัวหน้าพยาบาลสาวนั้น ก็ขมวดเข้าหากันนิ่วจนแทบจะผูกขึ้นมาเป็นปม ขยับตัวคล้ายจะถาม แต่อ้าปากเริ่มเรียงคำไม่ถูก

“เอาล่ะ เก็บไว้ก่อน ค่อยทำ” เจ้าของห้องบอกง่ายๆ แล้ววางแฟ้มลงไปกองรวมกับแฟ้มอีกหลายอันบนโต๊ะทำงาน

“หมอเหนื่อยเหรอคะ?” เสียงถามเป็นห่วงนักหนา

“เพลียเหมือนกันครับ ประชุมเสร็จแล้วก็รีบออกมาเลยยังไม่ได้พัก ที่จริงว่าจะกลับพรุ่งนี้ แต่ขี้เกียจตื่นตั้งแต่เช้า”

“โถ..เหนื่อยแล้วยังอุตส่าห์จะขึ้นมาทำงานอีก”

“เดี๋ยววันจันทร์เคลียร์ไม่ทัน แต่ที่จริงผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกครับ แค่มาดูว่ามันเพิ่มขึ้นมาแค่ไหนเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็จะกลับไปนอนพักละ”

ก็ใช่อีก! ใครจะมีอารมณ์ทำ ในเมื่อรถงามๆ ถูกชนจนบุบบู้บี้ไปตั้งขนาดนี้

“หมอรีบไปนอนพักดีกว่านะคะ ดาวเป็นห่วง วันนี้ดูหมออารมณ์ไม่ค่อยดี น่ากลัวว่าจะเพราะเหนื่อยมาก”

นายแพทย์ภัทรนิ่งเงียบ ใบหน้าเรียบเฉย เก็บแฟ้มมารวมกันแล้วเคาะสองสามครั้ง ครั้นเมื่อเห็นดุจดาวกำลังตั้งท่าจะออกจากห้องไป ก็นึกอะไรบางอย่างออกแล้วรีบถาม

“คุณดาวครับ”

“คะ?” ใบหน้าที่หันกลับมานั้นแย้มแต้มไปด้วยรอยยิ้มหวานหยด

“เมื่อกี้ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งปั่นจักรยานอยู่ ตัวขาวๆ ผมยาว หน้าตาออกจีนๆ หน่อย พี่ดาวทราบหรือเปล่าครับว่าเป็นใคร?”

“ใครคะ?” ยิ้มหวานหยดเริ่มจางหาย แทนที่ด้วยอาการขมวดคิ้ว “ชาวบ้านแถวนี้เข้ามาปั่นรถจักรยานเล่นหรือเปล่า?”

“ไม่น่าจะใช่นะครับ หน้าตา ผิวพรรณ น่าจะไม่ใช่ชาวบ้านแถวนี้”

“ทำไมคะ? มีอะไรหรือเปล่า?”

น้ำเสียงนั้นนุ่มนวล ทุ้ม...หากมีแต่เพียงคนใกล้ชิดเท่านั้น ที่จะสังเกตทราบถึงความกระด้างที่ซ่อนอยู่ภายในเบื้องลึก

“เปล่าครับ เห็นปั่นจักรยานอยู่แว้บๆ ก็เลยอยากรู้ขึ้นมา นึกว่าเป็นหมอคนใหม่ที่จะมาทำงานที่นี่เสียอีก”

“อ๋อ” ดุจดาวทำท่านึกออก “สงสัยจะเป็นหมอใหม่ที่ชื่อหมอหวาน เพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้เอง ผมยาวๆ ตัวขาวหน่อยใช่ไหมคะ?”

“แปลก น่าจะชื่อเปรี้ยว”

“ทำไมคะ?”

“ก็เห็นเปรี้ยวเหลือเกิน”

ใบหน้าหวานๆ ที่ดูอ่อนโยนกว่าวัยมากเครียดเคร่งขึ้นทันตา หากเมื่อรู้สึกตัวก็พยายามปั้นยิ้มหวานคล้ายจะเอ็นดูคนที่ถูกพาดพิงถึง

“เห็นเขาว่าเป็นคนมั่นใจค่ะ แปลกนะคะ เป็นหมอนี่ที่จริงน่าจะรักษาภาพลักษณ์ เดี๋ยวคนไข้เขานึกว่าเป็นนักร้องเป็นดาราล่ะยุ่งเลย”

หมอภัทรลอบเบ้ปาก... ดารา.... ท่าทางเจ้าตัวจะอยากรีบยืดอกรับเต็มแก่ ก็เรียกตัวเองว่านางงามจักรวาลอะไรนั่นอยู่แล้วนี่

“สวยขนาดนี้น่าจะมีเจ้าของแล้วนะคะหมอ... หรือไม่ก็คงจะเป็นเหมือนผู้หญิงสมัยใหม่เดี๋ยวนี้ เปลี่ยนผู้ชายกันเป็นว่าเล่น เดี๋ยวก็ควงคนโน้น เดี๋ยวก็นอนกับคนนี้ สุดท้ายก็บอกว่าไม่มีอะไร เป็นแค่เพื่อนกัน”

เสียงหัวเราะแห้งๆ ดังขึ้นแทนคำตอบ คนรักรถยิ่งกว่าชีวิตเสหันออกไปมองรถตัวเองที่อยู่ข้างนอกกระจก ปล่อยให้ดุจดาวเดินออกไปเพียงลำพัง

รถหนอรถ… มองทีไรความแค้นก็แล่นขึ้นมาจุกลิ้นปี่... แม่นางงามจักรยาน เป็นหมอใหม่ใช่ไหม?...

ดี!!

(มีต่อ)

จากคุณ : p.ivy - [ 20 พ.ย. 49 00:45:57 ]