ความคิดเห็นที่ 1 วันต่อมา แดดดูแรงผิดปกติจนวสุรู้สึกเหงื่อออกท่วมหลัง เขาในเสื้อยืด กางเกงผ้าขายาวและสวมชุดกันเปื้อนลายทางสีฟ้ายกกระถางต้นไม้จากที่หนึ่งออกมาวางอีกที่หนึ่ง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองฟ้ากว้างไร้เมฆบดบังท้องฟ้าสีครามสดใส เห็นแสงแดดจ้าแบบนี้ ชายหนุ่มก็อดนึกถึงเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาไม่ได้ บรรยากาศคึกคัก และเสียงเฮลั่นที่ดังขึ้นเป็นระยะ ที่เคยสร้างพละกำลังให้เขาพากายผ่านผิวน้ำไปถึงขอบฝั่งนั่น และ ... ความฝันของเขาในอดีต “เฮ้อ หกปีแล้วสินะ ที่ไม่ได้ลงสระเลย” วสุถอนหายใจเฮือก ก่อนที่จะสะบัดหัวไปมาเมื่อคิดว่ามันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่เขาจะต้องเลิกทำในสิ่งที่ตัวเองชอบเพียงเพราะความผิดที่เขาทำให้เด็กบางคนกลัวน้ำมาจนถึงทุกวันนี้ มันช่วยไม่ได้จริงๆ ... กับคนที่ไม่มีความสามารถอย่างเขา จะว่ายน้ำต่อไปอีกทำไม ปี๊นๆๆ!! วสุละสมาธิจากความคิดเดิม หันมองไปยังต้นเสียงที่ว่า ภาพของเบนซ์สปอร์ตสีดำคันหนึ่งกระจายเต็มสองนัยน์ตาสีดำขลับของเขา “มาได้ไงเนี่ย เข้ามาก่อนสิ ... อ๊ะๆ โทษทีร้านยังจัดไม่เสร็จน่ะ” วสุเดินนำหน้าผู้มาเยืยนร่างสูงเข้ามาด้านในร้าน เขาเตะเก้าอี้ที่วางอยู่ขวางทางออกไปเมื่อวันนี้เขาตัดสินใจที่หยุดพักหนึ่งวันเพื่อเช็คสภาพคอมพิวเตอร์ทั้งหมด ก่อนที่จะกดสวิตซ์พัดลมให้ทำงานไล่ความร้อนออกไป คนมาเยือนร่างสูงหันมองรอบร้านด้วยความอัศจรรย์ใจเกินกว่าจะเชื่อได้ “นี่แกเปิดร้านคอมพ์จริงๆหรือวะเนี่ย ได้ยินจากโค้ชแล้วยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจริง ตอนแรกยังนึกว่าแกย้ายตามพ่อแม่ไปอยู่ที่อเมริกาถาวรซะแล้วอีก” ถ้อยคำที่ดังออกมาจากปากของเพื่อนสนิททำให้คนฟังหัวเราะเบาๆ “แล้วทำไมจะเป็นเรื่องจริงไม่ได้ล่ะ ฉันขี้เกียจย้ายไปที่นั่นน่ะ อยู่ที่นี่ก็สบายดี ... เอ้านี่ น้ำ” วสุวางแก้วน้ำเย็นเฉียบลงบนโต๊ะที่อีกคนนั่งซึ่งท่าทางยังงงๆไม่หาย พ่อแม่ของวสุย้ายไปต่างประเทศได้นานกว่าห้าปีแล้วเนื่องด้วยหน้าที่ทางราชการโดยพาน้องสาวไปด้วย แต่สำหรับเขา...เขาอยากอยู่ที่นี่มากกว่าเลยเปิดกิจการเล็กๆของตัวเองที่พอทำให้เขาอยู่กินไปได้อย่างไม่ขัดสน “ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าถึงมาหาฉันได้น่ะ” วสุรู้ดีว่าคนตรงหน้าเขาไม่ค่อยจะมีเวลานักหรอก สำหรับนักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติอย่างตะวัน แถมตอนนี้กลายเป็นเจ้าของกิจการพันล้านไปแล้วด้วย “เปล่า แค่คิดถึงว่ะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ ตั้งแต่แกเลิกว่ายน้ำ หกปีได้แล้วมั้ง ...” ตะวันตอบ ก่อนที่จะนิ่งและมองวสุอยู่นาน คนถูกมองเองก็เหมือนจะรู้สึกว่าคำพูดต่อไปของเพื่อนทีมชาติเขาคืออะไร “ถามจริงเถอะวสุ แกจะไม่กลับไปว่ายน้ำแล้วจริงๆเหรอ”   และก็จริงอย่างที่เขาเดาเอาไว้ วสุหัวเราะเบาๆทันที “ทำไม ขำอะไร ฉันซีเรียสนะเว้ย แกน่ะอยู่ๆก็บอกว่าจะไม่ลงแข่งว่ายน้ำครั้งนั้น ...” ตะวันพูดถึงการแข่งที่จะคัดเลือกทีมชาติ ซึ่งเขารู้ดีถ้าวสุลงแข่ง วสุนั่นแหละที่จะได้เป็นไม่ใช่เขา! ถึงตะวันจะรู้เรื่องนี้ดี แต่เขาก็ไม่อยากจะให้เป็นแบบนี้ เขาไม่อยากได้ตำแหน่งมาเพราะคนที่เก่งอย่างวสุกว่าขอถอนตัวจากการแข่ง ... สู้มาแข่งกันจริงๆเลยให้รู้กันไปว่า เขาจะสามารถชนะวสุที่เป็นตัวเก็งได้หรือไม่ยังดีกว่า!! “อยู่ๆก็บอกว่าจะเลิกว่ายน้ำแล้ว ... ใจร้ายชะมัด ทั้งๆที่ฉันยังไม่เคยชนะแกได้เลยสักครั้ง” “ต้า ... ฉัน ...” วสุเจ็บแปล๊บไปทั้งใจ ... จริงสิ สำหรับเขามันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย เขาไม่เคยเอาตัวเองไปเทียบกับใคร ปกติเขาจะแข่งขันกับตัวเองเป็นหลัก แต่กับตะวัน ซึ่งแม้จะเป็นเพื่อนที่สนิท แต่การถูกเปรียบเทียบจากสื่อหรือคนอื่นมันคงกดดันตะวันมากอยู่ แต่ว่าเขาเองก็ไม่ได้ดีอย่างที่ตะวันคิดหรอก ... เขาควรจะพูดยังไงดีนะ อีกอย่างคนที่ไม่ได้แตะน้ำเลยตั้งหกเจ็ดปีอย่างเขา ตอนนี้อะไรก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว “เอาเถอะ ฉันไม่ได้อยากจะมาทำให้บรรยากาศมันแย่หรอกนะ นานๆเจอกันทีนี่นา” ตะวันทำท่ายักไหล่ก่อนจะระบายยิ้มเป็นมิตรออกมา วสุเห็นดังนั้นก็รู้สึกดีขึ้น “ว่าแต่แปลกดีนะ อาชีพอื่นมีให้ทำตั้งเยอะ ดันมาเปิดร้านคอมพ์ซะได้” คนวิจารณ์ลุกขึ้นเดินไปรอบๆร้าน นึกไม่ออกว่าอะไรที่ทำให้อดีตนักว่ายน้ำฝีมือหาตัวจับยากนั้นหันเหมาใช้ชีวิตเงียบๆแบบนี้ได้ “แต่ก็ดูมีความสุขดีนะ แม้ว่ารอยยิ้มที่แกมีอยู่ตอนนี้จะไม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อน แต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าแกมีความสุขจริงๆ” “ขอบใจนะ” วสุตื้นตันใจไม่น้อยเลยที่อย่างน้อยตะวันก็เข้าใจเขา เขายังจำได้ดีว่าตอนที่เขาบอกว่าจะเลิกว่ายน้ำโดยอ้างว่าเอนทรานซ์ติดคณะแพทยศาสตร์ในตอนนั้น เขาโดนทั้งโค้ชและคนรอบข้างกดดันมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเขาก็เรียนแพทย์ได้เพียงปีเดียวแล้วก็ย้ายออกมาเรียนคณะเกษตรในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัด เขายอมรับเลยว่าเขากลัวที่จะต้องกลับไปว่ายน้ำอีกถ้ายังอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบเดิมๆ เขาก็เลยต้องหนีไปให้ไกล และพอเรียนจบก็กลับมาเปิดร้านอินเตอร์เน็ต กับปลูกต้นไม้ ดอกไม้ไปวันๆ “หยุดนะมะพร้าว!” หากระหว่างที่สองหนุ่มกำลังคุยกันอยู่ก็มีเสียงของมะลิดังขึ้น สักครู่ร่างป้อมของเด็กผู้ชายวัยสิบปีก็ถลาเข้ามากอดเอววสุแน่น “เรื่องอะไรล่ะ หยุดให้โง่น่ะสิ!” เด็กชายมะพร้าวแลบลิ้นให้พี่สาวที่เพิ่งจะวิ่งเข้ามาถึงร้าน “หนอยแน่ะ! อยากลองดีนักใช่ไหม ออกมานี่เลยนะ” มะลิชูกำปั้นขึ้น พร้อมทั้งพยายามที่จะคว้าร่างของน้องชายให้ได้ สองคนเลยวิ่งวนไปมาอยู่รอบๆตัววสุ “ใจเย็นๆก่อนสิครับ ... หนูลิ ใจเย็นๆก่อน มะพร้าวด้วย” สุดท้ายคนที่ปวดหัวที่สุดก็คว้าแขนของสองพี่น้องเอาไว้แน่น คนหนึ่งอยู่ทางซ้าย อีกคนก็ขวา แม้จะหยุดได้แต่ก็เหมือนแค่กาย เพราะสองพี่น้องยังคงเขม่นใส่กันไม่เลิก “ปล่อยลิเลยนะพี่วสุ ลิจะจัดการไอ้น้องปากอยู่ไม่สุขนี่” มะลิพยายามจะใช้มือข้างที่เป็นอิสระจับตัวน้องชายให้ได้ “จ้างให้ก็จับเค้าไม่ได้หรอก แบร้!” มะพร้าวสะบัดแขนออกจากการจับกุมของคนตัวสูงตอนทีเผลอ ก่อนจะวิ่งหนีออกไปนอกร้าน เขาเลยโดนมะลิวีนใส่ชุดใหญ่ “ดูสิ! เพราะพี่วสุเลยคนเดียว มะลิเลยจัดการไอ้มะพร้าวปากมอมไม่ได้เลย เห็นไหม!” “ขอโทษครับ” วสุยิ้มแหย ก่อนที่มะลิจะรู้สึกว่าแขนของตัวเองถูกชายหนุ่มจับอยู่ ใบหน้าขาวเลยระเรื่อแดง ในขณะที่ชายหนุ่มก็เพิ่งจะรู้สึกตัว หากไม่มีท่าทีอะไรนอกจากยิ้มแล้วยอมปล่อยแขนของสาวน้อยให้เป็นอิสระเสียที “ว่าแต่มะพร้าวพูดอะไรหรือครับ หนูลิถึงได้โกรธจัดขนาดนี้” วสุถามอย่างอยากรู้ “ก็หมอนั่นน่ะสิมาหาลิอ้วนเหมือนหมูเลยไม่กล้าใส่ชุดว่ายน้ำไปว่ายน้ำกับมัน ลิก็แค่กลัวน้ำ ... ช่างลิเถอะน่า พี่วสุไม่ต้องมายุ่งกับลิหรอก!” มะลิบ่ายเบี่ยงเมื่อคิดว่าเธอไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้ถึงปมด้อยที่เธอมี ที่เธอมีจุดอ่อนที่น่าอายแบบนั้น ก่อนที่จะวิ่งออกไปจากร้านของชายหนุ่ม หากแม้ว่าจะไม่บอกทั้งหมด วสุก็พอจะเดาได้ว่า ... เหตุผลที่มะลิไม่กล้าไปสระว่ายน้ำก็เพราะเรื่องราวในอดีต มะลิเคยจมน้ำจนตอนนี้ก็ยังกลัวน้ำไม่หาย และนั่นก็เป็นเพราะว่า ... “นั่นมันเด็กแถวบ้านแกคนนั้นนี่หว่า ใช่ไหมไอ้วสุ” คนที่มองเหตุการณ์อยู่นานนึกขึ้นได้ เมื่อตอนมัธยมปลายเขาเคยมาค้างบ้านวสุบ่อยๆ “ใช่แน่ๆเพราะว่าชื่อมันติดหูฉันมา ไม่มีผิดแน่ๆ หนูลิของแกเนี่ย” ตะวันมั่นใจ ก็ชื่อมันแปลกจนยากที่จะลืมนี่นา “อืม ใช่ คนนั้นนั่นแหละ หนูลิที่ตัวเล็กๆชอบวิ่งตามพวกเราไง” สีหน้าและรอยยิ้มที่ดูสดใสเป็นประกายของวสุทำให้นักกีฬาทีมชาติจับความผิดปกติได้ “นี่ฉันเตือนแกไว้ก่อนนะไอ้วสุ ข้อหาพรากผู้เยาว์ติดคุกนะโว้ย” วสุหัวเราะหึๆ แต่หาได้แก้ตัวใดๆ นอกจากคลี่ยิ้มที่มีความหมายว่า ... แล้วไง ไม่กลัวหรอก ไปให้เพื่อนสนิท ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่สักพัก ตะวันก็ขอตัวแยกย้ายกลับ วสุเดินออกมาส่งตะวันที่รถ วสุไม่อาจจะโกหกตัวเองเลยว่าเขา ... อิจฉาตะวันไม่น้อยที่สามารถว่ายน้ำได้อย่างมีความสุข และสามารถทำชื่อเสียงให้กับประเทศได้หลายครั้งต่อหลายครั้ง ผิดกับเขา ... ที่อ่อนแอ กับแค่คนสำคัญยังไม่สามารถจะปกป้องได้ แล้วเขาจะสามารถกลับไปว่ายน้ำได้อีกได้อย่างไร ทุกครั้งที่เห็นสระน้ำ เขาก็จะนึกถึงภาพของคนที่เขาห่วงใยกำลังจะจมน้ำอยู่ทุกที จนถึงบัดนี้เธอคนนั้นก็ยังกลัวน้ำไม่หาย แล้วอย่างนี้จะให้เขาหน้าชื่นตาบานว่ายน้ำต่อได้อย่างไร “ขอโทษนะต้า ฉัน ... ขอโทษจริงๆ” วสุก้มหน้านิ่ง กับสิ่งเดียวที่เขาจะสามารถทดแทนต่อความรู้สึกของตะวันได้ วสุปั่นจักรยานเพื่อเอากระถางดอกมะลิไปเยี่ยมคุณยายดวงเดือนซึ่งเป็นเพื่อนร่วมหมู่บ้านที่อายุย่างเก้าสิบกว่าปีแล้ว ก็คุณยายอุตสาห์โทรมาบอกเขาว่าวันนี้แกใส่บาตรทำบุญเผื่อเขาด้วยเนื่องจากเขาคอยดูแลเด็กๆในหมู่บ้านให้เสมอๆ วสุเลยเอาดอกไม้ไปตอบแทน และการให้ทั้งกระถางน่าจะมีประโยชน์มากกว่าให้เป็นดอกๆอีกด้วย ระหว่างทางเขาเห็นมะพร้าววิ่งเล่นกับเด็กๆวัยเดียวกันในสนามหญ้า โดยมีมะลินั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะม้าหิน ดูจากหน้าบึ้งๆของสาวน้อยก็รู้ดีว่าเธอคงถูกมารดาบังคับให้มาดูแลน้องแน่ๆ วสุเลยจอดจักรยานไว้ที่ริมต้นไม้สูงแล้วเดินเข้าไปหา ไม่ลืมที่จะหยิบขนมผิงที่เพิ่งซื้อมาจากตลาดไปให้สาวน้อยอีกด้วย ถุงขนมผิงถูกส่งมาให้มะลิพร้อมๆกับร่างสูงค่อยๆหย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม มะลิทำหน้าไม่เข้าใจ “หนูลิทานขนมไหม ผมซื้อมาฝาก” เขาบอกพร้อมคลี่ยิ้มสดใสให้ มะลิมองอย่างเคลือบแคลงใจ ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่ว่าวสุจะมาไม้ไหนอีก ซื้อขนมมาฝากเธอเนี่ย “เอาไปกินเถอะ ไม่มียาเสน่ห์หรอกคร้าบ เพราะว่าคนหล่อๆและแสนดีอย่างนายวสุไม่ต้องพึ่งยาสเน่ห์ให้เปลืองก็สามารถทำให้หนูลิมาหลงรักได้” คนพูดมั่นใจเสียเหลือเกิน คนฟังเลยทำท่าแหวะใส่อย่างหมั่นไส้ “แหวะ พูดมาได้ ไม่อายปากตัวเองบ้างหรือไง” “พูดจริงนี่ครับ ... ขนาดมาเฝ้ามะพร้าวก็ยังเอาหนังสือมาอ่านด้วย ขยันจริงๆเลยน้าหนูลิของผม” พูดจบ วสุก็ยิ้มกว้าง ยิ่งเห็นสีแก้มของคนฟังแดงขึ้นก็ยิ่งมีความสุขไปทั้งแววตา “บ้าเหรอ ลิไม่ได้เป็นของใครนะ!” คนเขินทั้งค้อนใส่และแว้ดลั่น ในขณะที่อีกฝ่ายไม่เห็นจะกลัวอะไรเลย มิหนำซ้ำยังส่งยิ้มยียวนมาอีกต่างหาก “โอ๊ะๆ จีบกันอยู่หรือเนี่ย” เสียงของมะพร้าวดังขึ้นแซวทั้งคู่ มะลิหันขวับไปจ้องน้องชายจนตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า “พูดอะไรน่ะไอ้มะพร้าว เดี๋ยวเถอะนะ ถ้าจับได้ล่ะคอยดู” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังทำท่าจะวิ่งออกไปไล่จับน้องชายด้วย มะพร้าวรู้ทันเลยออกวิ่งไปก่อน “ฮ่าๆ จ้างให้ก็จับไม่ทันหรอก ยายหมูอ้วน!” น้องตัวดีล้อพี่สาวเสียเสียงดัง ทีแรกว่าจะยืนขู่เฉยๆ แต่โดนกวนโมโหถึงขนาดนี้มะลิคงอยู่เฉยๆต่อไม่ไหว “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้มะพร้าว เดี๋ยวเถอะ โดนอดข้าวแน่ๆ” มะลิวิ่งตามร่างเล็กกลมป้อมของน้องชายไปทั่วสนาม คนมองอยู่วงนอกเห็นแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูกับพี่น้องคู่นี้ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเมื่อนึกได้ว่าจะต้องเอาต้นมะลิไปให้คุณยายตามที่ตั้งใจเอาไว้ หากว่า ... “มะพร้าว!” เสียงของมะลิกรีดร้องดังขึ้น วสุหันขวับไปมอง เห็นสาวน้อยยืนเกร็งจนตัวสั่น ขณะที่ในสระน้ำใหญ่ที่มีไว้ตกแต่งเสริมบรรยากาศให้กับสวนสาธารณะของหมู่บ้าน วสุเห็นร่างของใครบางคนกำลังพยายามตะกายน้ำอยู่ วสุรู้ได้ทันทีว่าเสียงเมื่อครู่ก็คือ ... มะพร้าวตกน้ำ! + มีต่อนะค ++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 20 พ.ย. 49 05:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “มะพร้าว! ...” เขาไม่รอช้า วิ่งตรงไปยังสระน้ำที่ว่า แต่โชคยังดีที่มะพร้าวพอจะว่ายน้ำเป็น และก็แค่ไถลลื่นลงไปในสระเท่านั้นเลยพอที่จะว่ายเข้าฝั่งมาได้ วสุช่วยดึงเด็กน้อยขึ้นจากสระ และเท่าที่ดูจากสายตาแล้ว มะพร้าวไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คนที่น่าเป็นห่วงจนใจเขาบีบรั้นก็คือตัวพี่สาวมากกว่า ซึ่งพอมะพร้าวขึ้นจากน้ำได้ มะลิก็รีบเข้าไปกอดน้องชายเอาไว้แน่น ด้วยตัวสั่นเทิ้มและน้ำตาที่ไหลริน “พี่ลิ ผมไม่เป็นไรแล้ว” มะพร้าวเองก็พยายามที่จะปลอบประโลมพี่สาวอย่างรู้ดีว่าทำไมเธอถึงได้ตัวสั่นถึงขนาดนี้ นอกจากสายใยที่จะห่วงกันของพี่น้องแล้ว ยังมีอะไรที่ทำให้มะลิดูตกใจจนตัวสั่น หน้าซีดได้ขนาดนั้น วสุเองก็รู้ ... เหมือนกัน วสุพาสองพี่น้องไปส่งที่บ้าน พอถึงบ้านมะพร้าวก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่พี่สาวยังนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกคลุมลงบนกายเล็กอย่างแผ่วเบา มะลิเงยหน้ามองคนที่เอาผ้ามาห่มให้ด้วยแววตาที่ยังไม่หายหวาดกลัวกับเรื่องเมื่อครู่ “หนูลิไปอาบน้ำดีกว่านะครับ ตัวเปียกเหมือนกันนี่” วสุย่อตัวลงมาอยู่ในระดับสายตาของมะลิ แววตาที่แสนจะอ่อนโยนของเขาทำให้มะลิโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างลืมตัว เธอแค่ต้องการไออุ่นจากใครสักคนที่จะทำให้เธอลดความกลัวที่เกิดขึ้นได้ “ลิกลัว ลิกลัวจังเลยพี่วสุ ... เมื่อกี้มะพร้าวอาจจะ...” เสียงหวานสั่นสะอื้นอยู่กับอกของร่างสูง วสุลูบผมยาวๆของมะลิเบาๆ “มะพร้าวไม่เป็นอะไรแล้วครับ หนูลิอย่ากลัวไปเลย ไม่มีอะไรแล้วนะครับ” พยายามปลอบประโลมให้คนเสียขวัญหายหวาดกลัว “แต่ว่า ... แต่ว่า ... ตอนนั้นมะพร้าววิ่งอยู่แล้วลื่นลงไป ลิคว้าไม่ได้ ลิพยายามบอกให้น้องอยู่ห่างๆสระน้ำนั่นแล้ว แต่ว่าก็ยัง ... ลิกลัว ฮือๆ” ร่างน้อยสะอื้นอย่างแรง เลยถูกโอบกอดแน่นกว่าเก่า ความอบอุ่นถูกถ่ายโอนสู่หัวใจที่ยังหวาดผวากับเรื่องที่ไปกระทบความฝังใจในอดีต ด้วยหวังว่าจะช่วยทำให้มะลิรู้สึกดีขึ้นบ้าง แม่ดอกไม้น้อยๆของเขา ... ถ้าเขาสามารถทำได้ เขาอยากจะเจ้บปวดและหวาดกลัวแทนเธอจริงๆ ถ้าทำได้ ... ถ้าเขาสามารถชดเชยความผิดพลาดในอดีตได้ เขาจะยอมแลกกับทุกอย่างแม้ว่านั่นจะเป็นความฝันหนึ่งเดียวที่เขามีก็ตาม ขอแค่สามารถปกป้องดอกไม้ที่สำคัญยิ่งของหัวใจเขาได้ก็พอ นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่มะลิเผลอหลับไป กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเสียแล้ว และฟ้าด้านนอกก็มืดลงจนดวงดาวทอแสงระยิบระยับแทนแสงสดใสจากดวงตะวัน มะลิรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจเมื่อนึกถึงความอ่อนโยนของเขาคนนั้น วสุ ... ผู้ชายที่แต่ไหนแต่ไรไม่เห็นจะได้ความอะไรเลย ชอบชวนน้องชายเธอเล่นอะไรแปลกๆเหมือนเด็กๆ แถมยังบ้าๆบอๆอีกด้วยในบางที แต่ว่าในยามคับขันเขาก็กลายเป็นคนที่พึ่งพาได้ แต่... แม้หัวใจลึกๆของมะลิจะรู้สึกดีกับเขามากแค่ไหน กับเขาเล่า ... ที่ชอบล้อเธอ เรียกเธอราวกับเด็กๆ สำหรับเขาแล้ว เธอก็คงเป็นแค่เด็กน้อยในสายตาเขานั่นล่ะ ... เช้าวันต่อมา มะลิเดินไปหาวสุที่ร้าน คราวนี้เธอไม่ได้จะมาตามมะพร้าว และรู้ดีว่ามะพร้าวไม่ได้อยู่ที่ร้านเขา แต่ว่าพอเจอกับชายหนุ่มที่ตรงหน้าร้านเข้า ปากมันก็ถามออกไปเอง “มะพร้าวล่ะ” วสุหันซ้ายหันขวา มองไปในร้านที่มีลูกค้าอยู่ไม่กี่คน ก่อนจะหันมาส่ายหน้าตอบมะลิ “ไม่เห็นมานี่ครับ” “งั้นเหรอ ... งั้นลิไปนะ” มะลิทำอะไรไม่ถูกเลยทำท่าจะหันหลังกลับ แต่วสุกลับถามขึ้นมาเสียก่อน “หนูลิสบายใจขึ้นยังครับ” สาวน้อยหันไปมองคนถาม ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแปลกไป ทั้งๆที่เมื่อวานเธอกอดเขาแน่นแบบนั้น “อืม ... ลิสบายใจขึ้นแล้วล่ะ ... พี่วสุยุ่งอยู่หรือเปล่า” ประโยคหลังแผ่วเบาไม่เต็มน้ำเสียงเท่าไหร่ วสุมองอย่างแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ยินดีที่จะบอกว่าไม่ได้ยุ่งอะไร วสุฝากร้านให้เด็กที่คุ้นเคยกันดีดูร้านให้ก่อน ขณะที่เขากับมะลิหลบมานั่งคุยที่หลังบ้าน รอบๆบ้านหลังนี้ที่เป็นทั้งที่อยู่และร้านของวสุมีดอกไม้ปลูกเต็มไปหมดเลย ดูน่ารักและกระจุ๊กกระจิ๊กไม่เหมือนบ้านที่ผู้ชายคนเดียวอยู่จริงๆ “มีอะไรหรือเปล่าครับหนูลิ” วสุถามอย่างตรงไปตรงมา เพราะเห็นสีหน้าของสาวน้อยแล้วทำเอาเขาคิดมากไปล้านแปดอย่างแล้ว “... เมื่อวานตอนที่มะพร้าวตกน้ำ ลิทำอะไรไม่ถูกเลย” ระหว่างเล่าออกมา วสุสังเกตเห็นว่ามือบางของเธอสั่นเทา ใบหน้าขาวก้มลงนิ่ง และน้ำเสียงดูคล้ายจะยังไม่หลุดออกจากฝันร้าย “ลิทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่อยากจะเข้าไปดึงน้องขึ้นจากน้ำ แต่ว่าลิก็ไม่กล้า ... ลิขี้ขลาดมากเลยใช่ไหมคะพี่วสุ” “ไม่หรอกครับ เพราะผมรู้ว่าหนูลิกลัวน้ำ และมะพร้าวก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วด้วย หนูลิทำใจให้สบายเถอะครับ” วสุพยายามจะทำให้มะลิเลิกคิดมาก แม้จะรู้ถึงนิสัยของหญิงสาวดีก็ตาม ว่าสำหรับมะลิแล้ว ... เธอเป็นคนอ่อนโยนกว่าใคร แม้ภายนอกจะห้าวและรั้นในบางที แต่จริงๆแล้วมะลิใจดี จนเขายังหลงชอบในที่มะลิเป็นคนแบบนี้ เข้มแข็ง และอ่อนไหวในคราเดียวกัน “แต่ว่าถ้ามีครั้งต่อไปล่ะคะ ลิช่วยน้องไม่ได้เลย ลิขี้ขลาด ลิอ่อนแอ ลิไม่ได้เรื่องเลย” “ไม่ใช่ความผิดหนูลิหรอก หนูลิอย่าคิดมากสิครับ คนเราย่อมมีสิ่งที่ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เป็นเรื่องปกติ” วสุเองก็ปวดใจไม่น้อยเลย ที่ส่วนหนึ่งของความกลัวน้ำของมะลินั้นก็มีส่วนมาจากเขา ถ้าวันนั้นเขาช่วยมะลิได้ทัน มะลิก็คงจะไม่กลัวน้ำถึงขนาดนี้ เพราะเขาไม่ได้เรื่อง เพราะเขา ... ทั้งๆที่เขาสามารถว่ายน้ำได้เร็วกว่าใคร แต่ในยามคับขัน ยามที่คนสำคัญกำลังจะจมน้ำตรงหน้า เขากลับไม่สามารถช่วยเธอได้เร็วดั่งใจนึก เขามันไร้ความสามารถ ... เพราะถ้าเขาช่วยได้ทัน มะลิก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้! “พี่วสุว่ายน้ำเป็นไหมคะ? ลิ ... ลิอยากเรียนว่ายน้ำค่ะพี่วสุ” แล้วอยู่ๆสิ่งที่มะลิเอ่ยออกมาก็ทำให้คนฟังหันไปมองอย่างตกใจ “หนูลิ!” วสุประหลาดใจไม่น้อยเลย มะลิที่กลัวน้ำ แค่เดินผ่านสระน้ำกลางหมู่บ้านยังไม่กล้านี่หรือจะเรียนว่ายน้ำ! “จริงๆนะคะ พี่วสุสอนลิได้ไหม ... พี่สอนลินะคะ” มะลิหันมาขอร้องเขาด้วยแววตาจริงจัง วสุลำบากใจไม่น้อยเลย “แต่ว่า ... หนูลิกลัวน้ำนี่ครับ” “ลิจะเอาชนะมันให้ได้ ลิไม่อยากเป็นอย่างเมื่อวานที่ได้แต่ยืนมองน้องตัวเองตกน้ำไปแบบนั้น อีกอย่างลิก็ไม่กล้าไปว่ายน้ำคนเดียว ... เมื่อวานพี่วสุอยู่ข้างๆ ลิสบายใจและไม่รู้สึกกลัวเลย ถ้าเป็นพี่ ลิจะต้องหายกลัวน้ำได้แน่ๆ” มะลิก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาชายหนุ่มกับความในใจที่เธอบอกให้เขารู้ เขาเป็นคนที่เธอไว้ใจ อย่างน้อยเขาก็คือคนที่ปกป้องเธอมาตั้งแต่เธอจำความได้ แม้จะไม่ได้เรื่องในบางอย่าง แต่เขาก็คือคนเดียวที่เธออยู่ด้วยแล้วสบายใจ วสุครุ่นคิดเมื่อถูกขอร้องถึงขนาดนี้ ... เขาเคยสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ลงสระอีก แต่ แต่ว่าถ้าเขาสามารถทำให้มะลิหายกลัวน้ำได้ ... ก็จะสามารถชดเชยต่อความผิดพลาดที่เขาเคยทำไว้ได้ก็ได้ อีกอย่างมะลิก็จะได้ดูแลตัวเองได้ด้วย “ก็ได้ครับ แต่พี่ว่ายไม่เก่งนะ” เขาหันไปรับปากมะลิ รอยยิ้มสดใสเบิกบานบนใบหน้าขาวทันทีเมื่อได้ฟังคำตอบรับจากชายหนุ่ม +มีต่อค่ะ ++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 20 พ.ย. 49 05:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วสุไปขอยืมสระว่ายน้ำที่บ้านของตะวัน ด้วยเขาไม่อยากจะให้สาวน้อยไปใส่ชุดว่ายน้ำให้หนุ่มๆที่อื่นเห็นสักเท่าไหร่ และกับตะวันเองก็แปลกใจไม่น้อยที่วสุบอกจะวายน้ำ “ก็สอนน้องเขาให้ว่ายน้ำเป็นเท่านั้นแหละ” นี่คือเหตุผล แต่ยังไงตะวันก็ดีใจที่วสุยอมกลับมาลงสระอีกครั้ง แม้เหตุผลจะเพื่อคนอื่นก็เถอะ มะลิที่เป็นคนขอให้เขาสอนเองนั้น ก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าให้เขาสอน เธอก็จะต้องใส่ชุดว่ายน้ำต่อหน้าเขาน่ะสิ! แค่คิดมะลิก็เขินจนชักจะไม่กล้า ในตอนนี้สิ่งที่บั่นทอนจิตใจเธอนั้นหาใช่น้ำที่เธอจะต้องว่าย หากเป็นการใส่ชุดวาบหวิวต่อหน้าเขาต่างหาก! “หนูลิ” วสุทักขึ้นเมื่อเห็นสาวน้อยเดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ผมยาวถูกรวบใส่ไว้ในหมวกว่ายน้ำเรียบร้อย มะลิเงยหน้ามองเจ้าของเสียง ทำไมก็ไม่รู้ดูวันนี้วสุไม่เห็นเหมือนวสุที่เธอรู้จักเลย ชายหนุ่มดูดีอย่างนักกีฬาในเสื้อยืดตัวใหญ่ซึ่งสวมคลุมยาวไปถึงกางเกงว่ายน้ำนั้นช่างดูแปลกตาจนทำให้คนมองใจเต้นแรง มะลิรู้สึกจะเคยได้ยินพ่อกับแม่บอกว่าพี่วสุของเธอชอบออกกำลังกาย ว่างๆก็ไปสอนเด็กเตะบอลบ้าง ไม่ก็ตีแบดมินตัน ไม่รวมถึงรำไทเก๊กเป็นเพื่อนพวกอาม่าอากงอีก ... มิน่าเขาถึงได้ดูสุขภาพดีตลอดเวลา ... “ต้องวอร์มอัพก่อนนะครับ จะได้ไม่เป็นตะคริวรู้ไหม” ว่าแล้วโค้ชจำเป็นก็จูงมือสาวน้อยไปยังริมสระ ท่าทางขัดเขินของมะลิกับการแก้ชุดคลุมอาบน้ำออกดูชัดจนชายหนุ่มรู้สึกได้ เขาอดไม่ได้จริงๆที่จะหลุดอมยิ้ม เมื่อภาพวันนี้มะลิกำลังเขินอายเขา ... น่ารักชะมัดเลย “เอาล่ะ ยังไม่ต้องถอดออกตอนนี้ก็ได้ ... สำหรับคนกลัวน้ำอย่างหนูลิต้องผ่านการติวเข้มตรงนี้ก่อน” วสุยกกะละมังซึ่งใส่น้ำใสมาวางลงตรงหน้าหญิงสาว มะลิงุนงงไม่น้อยกับสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังทำอยู่ “หนูลิจุ่มหน้าลงในน้ำในกะละมังนี้ก่อนครับ” “หา! ในนี้เหรอคะ” เธอร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ “เถอะน่ะ ลองดูก่อน ... หรือว่าหนูลิไม่กล้า” โค้ชจำเป็นเลิกคิ้วท้าทาย มะลิเม้มปากแน่น และปฏิเสธทันที “โธ่ แค่นี้เอง ลิทำได้อยู่แล้ว” “ก็ทำสิครับ นับหนึ่งถึงสิบในใจ” เขาว่า มะลิขมวดคิ้วมุ่น พยายามคิดว่า ... ก็เหมือนการล้างหน้านั่นแหละน่า ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักหน่อย คิดได้อย่างนั้น เธอจึงค่อยๆจุ่มหน้าลงไปในน้ำในกะละมังที่ชายหนุ่มเตรียมมา หากเพียงแค่ใบหน้าของเธอสัมผัสกับผิวน้ำ ภาพความทรงจำที่น่ากลัวตอนจมน้ำในวัยเด็กก็ผุดขึ้นมาทันที จนต้องเงยหน้าขึ้นมาจากน้ำ “ไม่! ลิกลัว ... ลิ ...” หญิงสาวร้องออกมา “ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมอยู่ข้างๆ หนูลิต้องทำได้ ... แค่กลั้นหายใจสิบวินาทีเอง นะครับ” วสุแตะบ่าเล็กของสาวน้อยให้กำลังใจ มะลิจึงพยายามอีกครั้ง 1 2 3 4 5 .... เธอนับในใจ 6 7 8 ... แต่ว่าพอถึงแปดเธอก็ทนไม่ไหวจนถึงกับสำลักน้ำ วสุจึงบอกให้เธอพักก่อน เขาเข้าใจดีว่าเขาต้องใจเย็นกับคนที่กลัวน้ำมาก่อนอย่างมะลิ “ใจเย็นๆนะครับ หนูลิเก่งมากเลยนะรู้ไหม เอาใหม่นะ” วสุลองให้หญิงสาวทำใหม่อีกที และเอ่ยชมเธอ เมื่อทำได้สำเร็จ “เป็นไง น้องทำได้ไหม” ตะวันเดินเข้ามาถามเมื่อวสุหลบเข้ามาดื่มน้ำในบ้าน สำหรับวสุแล้วเขาค่อนข้างคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้มากอยู่ เพราะต้องมาค้างตอนซ้อมบ่อยๆ “อืม ... น้องเขากลัวน้ำมากเลยน่ะเลยต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป” วสุตอบ เขายังคิดไม่ออกเลยว่าเขาจะฝึกยังไงต่อดีสำหรับหนูมะลิของเขา “เอาน่า ฉันเชื่อว่าแกทำได้ ... ตามสบายเลยนะ” ตะวันตบบ่าให้กำลังใจเพื่อน ก่อนที่ตัวเองจะเดินออกไปทางอื่น ทิ้งให้วสุยืนคิดอยู่นานว่าจะทำยังไงต่อไปดี ... “คราวนี้ต้องถอดแล้วน้า หนูลิ” เสียงห้าวดังขึ้นด้านหลัง มะลิสะดุ้งโหยง หันไปเห็นชายหนุ่มทำตากรุ่มกริ่มอยู่ “รู้แล้วล่ะน่า พี่หันไปก่อนสิ” สาวน้อยบอกอย่างอายๆ ชายหนุ่มยักไหล่ให้ ก่อนที่จะเดินไปทางบันไดลงสระ ปากก็บ่นว่า “ของเด็กๆใครเขาจะสนกัน ... หุ่นอย่างกับประถมแบบนั้น” คนโดนหาว่าหุ่นเด็กหันไปค้อนให้วงใหญ่ แต่ก็ตอกกลับอะไรไม่ได้ เธอจึงยอมถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก เผยให้เห็นร่างเล็กในชุดว่ายน้ำทูพีช ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั้น สีฟ้าแถบน้ำเงิน ชายหนุ่มที่ว่าไม่สนใจ ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปทัศนาหนูมะลิที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ จนโตเป็นสาวน้อยน่ารักขนาดนี้ วสุยืนมองร่างเล็กด้วยการเท้าคางกับขอบสระ จนมะลิรู้สึกถึงสายตาหันมามองกลับ “ลงมาเถอะ เร็ว” เขาว่าก่อนจะยื่นมือออกมา มะลิชั่งใจอยู่นานกว่าจะยอมวางมือลงบนมือหนา ให้เขาค่อยๆพยุงเธอลงน้ำช้าๆ มะลิรู้สึกแปลกๆทันทีที่พื้นน้ำห่อหุ้มกายเธอไว้ เธอตื่นเต้นจนเผลอจับมือชายหนุ่มเอาไว้แน่น แต่เมื่อเงยหน้าสบเข้าแววตาอ่อนโยนที่ชายหนุ่มมี ความหวาดหวั่นทั้งมวลก็ราวกับจะถูกดูดกลืนหายไปกับแววตาของเขาเสียหมด ความมั่นใจ และปลอดภัยถูกมอบคืนให้เธอ จนมะลิรู้สึกว่าเธอจะไม่เป็นอันตรายแน่ๆถ้าหากมีเขาอยู่ข้างๆ การฝึกว่ายน้ำในวันนี้นั้นก็แค่ฝึกกลั้นหายใจในน้ำและลอยตัวให้ได้ หลายครั้งที่มะลิเผลอใกล้ชิดกับชายหนุ่มจนเกินไปจนใจเต้นรัว หากกับวสุแล้วเขาดูไม่สนใจอะไรเลย ก็ดูเป็นมืออาชีพจนมะลิรู้สึกว่า วสุดูคุ้นเคยกับสระว่ายน้ำเกินกว่าแค่จะว่ายพอเป็นอย่างที่เขาเคยบอก “อ้าว มะลิฝึกเสร็จแล้วหรือครับ” ตะวันเดินเข้ามาทักหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เตรียมพร้อมจะกลับบ้านแล้ว มะลิหันไปยิ้มให้เจ้าของบ้านหนุ่ม “ค่ะ ขอบคุณพี่ต้ามากเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าพี่วสุจะมีเพื่อนเป็นนักว่ายน้ำทีมชาติอย่างพี่ต้า” แม้มะลิจะไม่ค่อยสนใจกีฬาเท่าไหร่ แต่ก็เคยได้ยินผ่านหูมาบ้างว่าตะวันเป็นนักว่ายน้ำชื่อดัง “ขนาดนั้นเลยเหรอ ไอ้วสุมันดูกระจ๋องขนาดนั้นเชียว ... พี่จะบอกให้ วสุว่ายน้ำเก่งน้า” ตะวันยักคิ้วให้ “เหรอคะ ลิถามเขา เขาบอกแค่ว่าพอว่ายเป็นเฉยๆ” มะลิทำหน้างง “เหรอ ... มันก็อย่างนี้แหละชอบถ่อมตนไปเรื่อย นี่ถ้ามันไม่เลิกว่ายน้ำ มันคงได้เป็น...” “มาแล้วจ้า กลับบ้านกันเถอะครับหนูลิ” เสียงของวสุดังมาแต่ไกล ทำให้ตะวันต้องหยุดเล่าต่อ มะลิหันมองไปยังต้นเสียงที่เดินอวดยิ้มหวาน สะพายกระเป๋าออกมาจากด้านในบ้าน “ขอบใจมากนะไอ้ต้า ... ไปเถอะครับหนูลิ” วสุหันไปบอกกับเพื่อนสนิทเจ้าของบ้าน ก่อนจะชวนให้มะลิกลับบ้าน “ไม่เป็นไร มาใช้บ่อยๆก็ได้ ว่างๆมาแข่งกันนะไอ้วสุ” ตะวันชวนไปตามประสา วสุหัวเราะเมื่อได้ยินสาสน์ท้าแข่ง “ไม่เอาล่ะ ถ้าเกิดแพ้ ฉันอายขายขี้หน้าแกเปล่าๆ” “นั่นสิคะ พี่ต้าเก่งออกจะตายไป แพ้เขาล่ะน่าอายนัก” มะลิยื่นหน้ามาล้อคนตัวสูงกว่า “มาว่าคนอื่น หัดว่ายน้ำให้เป็นซะก่อนเถอะเรา” วสุว่ากลับ “อะไรกันเล่า คอยดูสิจะว่ายให้เป็นแล้วมาแข่งกับพี่วสุเลย คอยดู” สาวน้อยทำหน้าท้าทายใส่ “คร้าบ ... คร้าบ ... จะรอวันนั้นล่ะกันนะครับ ... ไปล่ะไอ้ต้า” วสุรับคำท้าอย่างไม่จริงจัง ก่อนที่จะเดินนำสาวน้อยออกมาจากบ้านหลังใหญ่ของเพื่อนสนิท + มีต่อค่ะ ++ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 49 05:58:18 จากคุณ : iNt_GaL - [ 20 พ.ย. 49 05:56:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สระว่ายน้ำของบ้านตะวันถูกหยิบยืมซ้อมเป็นโรงเรียนสอนว่ายน้ำทุกๆเย็นวันเสาร์อาทิตย์ มะลิรู้สึกว่านอกจากจะว่ายน้ำเป็นแล้ว เธอยังสามารถลดความอ้วนไปในตัวด้วย และเธอก็เริ่มที่จะไม่กลัวน้ำอีก แม้ว่าวสุจะนั่งอยู่บนฝั่ง แต่เขาก็ไม่เคยจะปล่อยให้เธอคลาดสายตาไปแม้แต่วินาทีมันทำให้เธอมั่นใจ อย่างน้อยๆตอนนี้มะลิก็สามารถที่จะลอยตัวและตีขาได้ แต่ว่า ... “ไม่เอา ลิกลัว ไม่เอา!” สาวน้อยส่ายหน้าท่าเดียว เมื่อวสุบอกว่าจะพาว่ายไปที่ฝั่งลึกหลายเมตร มะลิจะวางใจได้เฉพาะที่ตัวเองยืนถึงเท่านั้น “มาเถอะหนูลิ ผมไม่ปล่อยมือแน่ๆ ผมสัญญา นะครับคนดี” เขาพยายามจะแกะมะลิออกจากขอบสระ “นั่นสิมะลิ เชื่อไอ้วสุเถอะ มันไม่ปล่อยให้มะลิเป็นอันตรายหรอกครับ” ตะวันนั่งอยู่ที่ขอบสระเองก็ยืนยัน “แต่ว่า ... ลิกลัวนี่ ตอนนั้นลิก็ขาไม่ถึง แล้วลิก็...” อีกแล้ว ... มะลินึกถึงตอนที่เธอจมน้ำอีกจนได้ “แต่ว่าผมอยู่ตรงนี้ หนูลิจะไม่จมน้ำแน่ๆนะครับ ... หนูลิว่ายน้ำได้แล้วนี่นา” วสุพยักหน้าให้มะลิไว้ใจเขา ยอมส่งมือให้ แต่มะลิยังใจตุ๊มต่อมกับความลึกที่เธอมองไม่เห็นก้นสระ “อีกอย่างถ้าไม่ไว้ใจผมล่ะก็ นักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติอยู่ทั้งคน หนูลิจะกลัวอะไรอีกล่ะครับ” วสุเอาเพื่อนมาใช้เป็นเครื่องมือจนได้ นักว่ายน้ำทีมชาติหนุ่มหัวเราะเหอะๆเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกใช้ประโยชน์เสียแล้ว มะลิเหลียวมองพ่อนักกีฬาคนเก่งทีมชาติที มองวสุที่เขาบอกว่าพอว่ายเป็นที ก่อนที่จะยอมส่งมือให้ พอคว้าตัวชายหนุ่มได้ก็เกาะแน่นราวกับลูกหมีโคอาล่าเลยทีเดียว “อย่าปล่อยลินะพี่วสุ” มะลิกอดเขาแน่น ถ้าเป็นเวลาอื่นเธอคงจะเขิน แต่นี่เธอกลัวมากกว่าเขิน อีกอย่างวสุก็ไม่ได้มีทีท่าที่จะทำให้เธอรู้สึกอายเลยจริงๆ เพราะสำหรับวสุแล้ว เขาก็เป็นนักกีฬามากพอที่จะไม่ถือโอกาสแต๊ะอั๋งหนูลิของเขาในเวลานี้หรอก (แต่นอกเวลาราชการนี้ก็ไม่แน่... ) ภาพคนในน้ำทำให้คนบนสระรู้สึกเป็นส่วนเกินชอบกล เลยขยับลุกเดินหนีไป หากว่าไอ้วสุของเขาหันมาดักทางไว้ได้ทัน “ไอ้ต้า อย่าเพิ่งไปสิ อยู่ก่อน” ... เผื่อภาวะคับขัน ... ที่ต่อมาด้านหลังนี่คือสิ่งที่ตะวันอ่านต่อจากสายตาของคนในสระ “อะไรกันวะ ตัวเองว่ายเก่งกว่าแท้ๆ ดันป๊อดซะได้ เฮ้อ นี่น่ะหรือว่า ไอ้วสุที่เคยคว้าที่หนึ่งมาทุกรายการเมื่อ 7-8 ปีก่อน ดูไม่จืดเล้ยย” ตะวันเกาหัวแกรกๆ จนมาวันนี้ที่เขาได้เป็นทีมชาติแล้ว แต่สำหรับวสุ เขาก็ยอมยกให้มันเก่งกว่าเขาเสมอ แต่ว่าไม่รู้อะไรที่ทำให้ความมั่นใจที่วสุมีนั้นหายไป เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อน ไอ้ประโยคที่ว่า มีทีมชาติอยู่ข้างๆคงใม่หลุดออกมาแน่ๆ เพราะไอ้วสุมันเก่งหาใครเทียบยากนักแล ด้วยเหตุนี้เองทำให้ตะวันต้องนั่งเป็นไลฟ์การ์ดอยู่ที่ริมสระ มองเพื่อนตัวเองสอนสาวน้อยว่ายน้ำอยู่อย่างนั้น ... + ตอนจบค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4895428/W4895428.html ปล. เรื่องนี้แต่งสบายๆนะคะ คิดอยากแต่งแนวแบบนี้ก็เลยเขียนเรื่อยๆ หากมีอะไรไม่สมจริงสมจังก็ขออภัยด้วยนะคะ ^^'' แล้วพบกันใหม่ค่ะ หุหุ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 49 19:49:18 จากคุณ : iNt_GaL - [ 20 พ.ย. 49 06:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนูลินี่น่ารักจังเลย...วสุรักเด็ก555 จากคุณ : s.my - [ 20 พ.ย. 49 07:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนแต่ง แต่งสบายๆ คนอ่านเก๊าะอ่านสบาย อ่านแล้วอยากกระโจนลงในสระบ้าง แต่เกรงจะเป็นการรบกวน หนูลิ กะ พี่วสุ รออ่านตอนจบนะค้า จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 20 พ.ย. 49 07:18:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 20 พ.ย. 49 08:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอ่านต่อนจบค่า มาเร็วๆนะ จากคุณ : goldensun (goldensun) - [ 20 พ.ย. 49 10:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อย่างน้อยก็อยากหักว่ายน้ำเนอะ เรื่องของสาวน่ะเข้าใจได้ แต่เรื่องของหนุ่มเลิกว่ายน้ำ อืม .. จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 49 11:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โรสจ๋า พี่แอมว่ายน้ำไม่เป็น ฮือๆๆ แต่ไม่เห็นมีชายหนุ่มที่ไหนใจดี เยย แก่จนป่านนี้ยังว่ายน้ำม่ายเป็นเซ็งจ๊อด จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 20 พ.ย. 49 13:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แหม... อยากไปหัดว่ายน้ำด้วยจังเลยยยยยยย จากคุณ : เม-ดา - [ 20 พ.ย. 49 16:00:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หุหุ อยากมีโค้ชสอนบ้างจัง จากคุณ : oreocream - [ 20 พ.ย. 49 20:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 21 พ.ย. 49 11:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักดี อยากว่ายน้ำจัง จากคุณ : Gentille (Gentille) - [ 21 พ.ย. 49 13:20:42 ]