ความคิดเห็นที่ 1 มีแค่นี้หรอคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 20 พ.ย. 49 22:56:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จบแล้วเหรอครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 พ.ย. 49 18:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แค่นี้ก็คงพอจะปลุกได้ละมังคะ..ปลุกจินตนาการ เราชอบเห็นมันออกมาวิ่งเล่นกับเรา ..อยู่เป็นเพื่อนเรานะ. จากคุณ : พดด้วง (podduang-pk) - [ 21 พ.ย. 49 23:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 - ตอน 2 - ฉันยังคิดถึงวันหยุดที่อิ่มเอมไม่หาย ถึงมันจะเริ่มต้นเนือยๆเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีแต่มันก็จบด้วยดี ฉันคิดว่าให้รางวัลตัวเองถูกแล้วที่เลือกทำแบบนั้น ฉันยังคิดเสียดายที่ได้ฟังเพลงจากผู้ชายโดม ZP97 น้อยไปหน่อย มัวแต่.. “เนปาตี  ยิ้มอะไร?” เพื่อนที่ห้องทำงานทักเมื่อฉันเดินออกจากลิฟปะปนกับฝูงคนทำงานในแผนก  TRG “มีความสุขกับวันหยุดน่ะสิ” ฉันไม่ได้ซ่อนยิ้มอะไร แต่กลับยิ้มกว้างอวดเจ๊ฟฟิ่นเพื่อนสาวที่เดินตรงมาเขย่าแขนอย่างอยากรู้ “ไปไหนมาหรือ?” “อย่างเราน่ะ จะอยากออกไหนได้  สะเก็ดดาวจะพุ่งชนยานเอาน่ะสิช่วงนี้ หรือเธออยากให้ฉันโดนแรงชนไปตกที่กาแล๊กซี่อื่นเลยล่ะ” ฉันเย้ากับเจ๊ฟฟิ่นเล่นอย่างอารมณ์ดีก่อนจะผ่านแสกนเนอเข้าไปแผนก   “ไว้ตอนพักฉันจะเล่าแล้วกัน ไม่อยากสาย” เธอพยักหน้าแล้วต่างคนก็ยื่นข้อมือผ่านตู้แสกนเนอให้เปิดช่องประตูห้องทำงานทีละคน แผนกTRG เป็นแผนกสอนการบินต่อสู้อากาศยาน ฉันเป็นเทรนเนอร์ฝ่ายจิตวิทยา ต้องดูแลหลักสูตรการสอนซึ่งต้องปรับให้เข้ากับนักเรียนแต่ละคน แต่ละกลุ่มที่ต้องแยกตามขั้นความสามารถ ฉันเข้าสอนสลับกับเทรนเนอร์คนอื่นๆด้วย ที่นี่เป็นส่วนเล็กๆเท่านั้นเองเมื่อเทียบกับแผนกทั้งหมด เพราะการมีชีวิตอยู่ในอวกาศเราต้องพึ่งพาการบิน และเราก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อการอยู่รอด ไม่ต่างจากโลกไหนๆ ดาวของเรามีประชากรมาก มีการปกครอง มีวิวัฒนาการแต่ยังมีพวกที่ล้ำกว่าเราและด้อยกว่าเราอีก ฉันยังต้องศึกษาข้อมูลมากมายทางจิตวิทยาเพื่ออ่านศัตรูและเข้าถึงจิตใจนักรบอวกาศ  บางครั้งเราก็ทำสงครามทั้งเล็กทั้งใหญ่ป้องกันตัวเอง พวกเราต้องอยู่รอดให้ได้  งานของฉันจึงจำเป็นและปฎิเสธความผิดพลาดให้มากที่สุด การเล่นกับจิตเป็นเรื่องยาก บางครั้งฉันหันกลับมาสับสนและต้องค้นหาตัวเองเรื่อยๆก่อนจะทำอะไรพลาดไป งานที่แผนกจึงมีบรรยากาศเคร่งเครียด ทุกคนก้มหน้าหาข้อมูลบนโต๊ะที่เพียบพร้อมด้วยเทคโนโลยี ฉันต้องประสานงานกับฝ่ายฝึกบิน ฝ่ายบริการนักเรียนซึ่งจะกลายไปเป็นนักรบฯของดาวเรา ฝ่ายสอดแนม และแน่นอนฝ่ายห้องสมุด ฝ่ายนี้จะเก็บข้อมูลมหาศาล มันมีทุกอย่างที่เราอยากรู้ แต่ก็ไม่แน่ หรือว่าบางอย่างที่มีฉันอาจจะยังไม่อยากรู้และไม่เคยค้นไปถึง ศักยภาพชีวิตแต่ละคนที่นี่ มีขีดจำกัดฉะนั้นจึงมีการสืบพันธุ์เพื่อถ่ายทอดไปสู่รุ่นต่อไปเรื่อยๆเพื่อดำรงข้อมูลไว้ เสียงจิ้ม กดปุ่ม เสียงสื่อสารเบาๆรอบๆตัวฟังดูหึ่งๆเพราะมันฟังคุ้นไปเสียแล้ว ก้อนสมองของเราจะทำงานเต็มที่ในเวลางานแล้วเราจะพักอีกทีในห้าชั่วโมงข้างหน้า การก้าวเข้ามาในห้องทำงานที่แผนกเหมือนการเข้าสู่โลกอีกโลกหนึ่ง เราไม่คิดอะไรนอกจากงาน.. วันนี้ฉันงานเบาลงบ้างแล้ว ผิดจากอาทิตย์ก่อน มันเริ่มยุ่งเมื่อเราได้รายงานว่าจะมีดาวระเบิดใกล้ๆ สะเก็ดดาวที่แตกจะมีรัศมีพุ่งชนไกลมาถึงเขตไมก้า ซึ่งอยู่นอกเกราะหุ้มดาวของเรา มันไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนก่อนการออกบินทำสงครามแต่ฉันต้องหาข้อมูลเพื่อมาสอนนักเรียนขั้นต้นเรื่องการบินออกช่วยเหลือเร่งด่วนแก่ยานที่ตกค้างนอกเขต มันเกิดขึ้นมาแล้วในอดีตและเราไม่อยากต้องสูญเสียคนของเราไปแม้แต่คนเดียว การออกไปฉุกเฉินต้องทำใจให้นิ่งเพื่อรับกับสถานการณ์ ไม่ตื่นตกใจไม่ว่ากับสะเก็ดดาว การอ่านค่ารายงานในยาน หรือการสื่อสารเพื่อช่วยเหลือประชาชน ฉันต้องสอนให้พวกเขานิ่งเป็น มีนักรบรุ่นพี่ๆในแผนกนักรบอวกาศที่ประจำการหลังจากจบจากที่นี่มาช่วยฝึก ช่วยสอนเคล็ดลับบ้าง แต่เวลาอยู่ในยานแต่ละคนต้องรับผิดชอบตัวเอง เพราะฉันสอนเสมอว่า จิตเป็นสิ่งที่พระเจ้าให้มาเพื่อทดสอบตัวเธอเอง เธอต้องควบคุมมันเองไม่มีใครคุมมันได้อีกแล้วจนกว่าเธอจะแตกสลาย งานวันนี้จึงเป็นไปอย่างปกติเนื่อยๆ แต่ก็ดูวุ่นวายตามเดิม ความสุขใจเกิดขึ้นหลังการสอนเสมอ ฉันได้รางวัลเป็นความสุขเมื่อพบว่านักเรียนที่ออกทำงานจริงบนยานไม่มีปัญหาอะไรและพวกเขากลับลงมาอย่างภาคภูมิใจในการช่วยเหลือประชาชน ถึงแม้ไม่ได้ช่วยใครแต่การขึ้นบินแต่ละครั้งก็เป็นประสบการณ์ที่พวกเขาต้องได้พบมาเอง ความสุขที่ฉันมีเป็นพลังที่แรงกล้าให้ฉันสามารถทำงานต่อไปได้ อีกแปดวันก็วันหยุด ที่นี่เราหยุดงานสลับกันทำงานอาทิตย์ละแปดวันได้หยุดสองวัน ไฟสีเหลืองที่เพดานหมุนกระพริบบอกว่าครบห้าชั่วโมงแล้ว ถึงเวลาพักแล้ว ทุกคนจะวางมือ เมื่อฉันหยุดงาน จะกดปุ่มล้อคหน้าโต๊ะไว้ ระบบจะปิดตัวเองชั่วคราวให้มองไม่เห็นเพื่อประหยัดแสงแต่ระบบภายในจะทำงานเชื่อมกันต่อเนื่อง การป้องกันข้อมูลที่นี่เข้มงวดมากหลังจากที่มีไวรัสข้ามดาวมาทำลายบางส่วนของระบบเราได้ พวกดาวระดับห้านั่นล่ะ คงคิดว่าเป็นการเล่นสนุกๆของดาวชั้นสูงเขาทำกันแต่พวกเราสิจะแย่เอา เราทยอยเดินผ่านเครื่องแสกนเนอออกไปอีกครั้ง เจ๊ฟฟิ่นเพื่อนสาวฉันรออยู่ที่ห้องรับอาหารโต๊ะประจำแล้ว เธอกินน้อย ไม่ช่างเลือกอาหารอย่างฉัน กว่าจะคิดจะเลือกอะไรได้ก็เดินวนอยู่นั่นล่ะ ยังไม่ทันจะวางถาดอาหารลงกับหน้าโต๊ะเธอก็ทวง “ ไหน เล่ามาสิไปทำอะไรมา ยิ้มไม่หุบน่ะ” ห้าชั่วโมงไม่เปลี่ยนความสนใจเธอได้เลย   ฉันอ้าปากกินๆๆของที่วางตรงหน้าไปห้าคำอย่างไม่ใยดีกับเสียงทัก ยั่วให้เธออยากรู้แต่ก็ยกของขึ้นมากินตามบ้าง “เผื่อฉันจะทำบ้างไง” เธอยังเด็กกว่าฉัน งานรับผิดชอบก็น้อยกว่า เธอเลือกให้ฉันเป็นเทรนเนอประจำตัวไปหรือยังไงนะ ชอบมาตามตื้อให้สอนอะไรๆอยู่เรื่อย “ ก็ไปโดม ZP97 สิ”  เธอมองหน้าเป็นคำถาม “ อย่าบอกนะว่ายังไม่เคยไปใกล้แถวนั้น?  หรือว่าแคบซูลเธออยู่ไกลจากมันจนต้องขับยานไป จะบ้าหรอ”  พี่สาวหยามน้องสาวมือใหม่ “เนปาตี ได้โปรด อย่าทรมานฉันมากไปกว่านี้เลย” เธออ้อนน่ารักดี “ มีปืนยังไม่ได้ใช้ฟังชั่นนั้นละสิ?  เอาปืนมาสิ” เธอวางของกินลง หยิบปืนพกเลเซอร์ออกจากซองข้างเอวยื่นให้ ฉันรับมาชี้ย้ำๆที่ปุ่มโหมด “นี่ กดไปที่โหมดผู้ชาย เซทค่า..เธออย่าบอกว่าอ่านต่อเองไม่ได้นะ”   “โอ้โห ฉันได้แต่นึกสงสัยว่าเอาไว้ทำไมก็ฉันเป็นผู้หญิงก็เลยไม่กล้าลองกด ไม่กล้าถามใครด้วย มีแต่เธอนี่ล่ะจะสอนฉันได้  แล้วยังไงต่อ?” เธอเริ่มนึกภาพตามออก “ ชอบแบบไหนล่ะ ระบุได้ หรือว่าจะเซทที่เครื่องเมนห้องของเธอก็ได้นะ มันเชื่อมกันอยู่แล้ว..ไม่รู้แบบก็ไปหาข้อมูลดูก่อนแล้วกัน มีตั้งหลายพันหลายหมื่นแบบ”   ฉันยื่นปืนคืนให้เจ๊ฟฟิ่นไปเก็บ “ที่โดม ZP97 น่ะหรือ? แล้วมีผู้ชายเยอะขนาดนั้นเลยหรอ เขาขังไว้หรือไงเนปาตี”   เธอเริ่มกิน อย่างกับเพิ่มพลังไปไหน “เจ๊ฟฟิ่น,เธอนี่ อ่อนหัดเสียจริง ก่อนจะโตมาทำงานนี่ ไม่ได้คุยกับชาวบ้านเขาบ้างหรือไงนะ? เปล่าหรอก มันเป็นแหล่งรวมตัว พวกผู้ชายทำงานจะมารวมตัวกัน เขาทำงานแบบนั้นเพื่อผู้หญิง แต่ก็มีชีวิตของเขาเองเหมือนกับเรา แผนกของพวกเขาจะฝึกพวกเขาตามข้อมูลความต้องการที่ผู้หญิงจะมีได้ เมื่อเขาโดนสร้างขึ้นมาพร้อมแล้วก็จะเข้าไปรวมที่โดมรองานนี่ไง มีเปลี่ยนกันให้เราเลือกเยอะแยะ ไง อยากไปเมื่อไหร่ล่ะ บอกนะ? ”  เจ๊ฟฟิ่นตาโต “วันหยุดฉันไง เธอไปด้วยสิ นะ นะ” ฉันหรี่ตามองเธอ แล้วก็กินอาหารไปด้วย   “ก็ฉันเพิ่งจะไปมา ไม่ได้อยากไปบ่อยๆนะ” “หน่อยน่า เพื่อฉันนะสุดที่รัก”   เจ๊ฟฟิ่นทำหน้าตาออดอ้อน ถ้าเป็นผู้ชายก็คงอยากจะยื่นหน้าไปจูบปากแดงๆอิ่มใสนั่นหรอกนะ  แต่ฉันเป็นพี่สาวเธอนี่ เอาเถอะ ดีนะที่นี่เป็นบริการสวัสดิการให้คนทำงาน จะไปบ่อยแค่ไหนก็ได้ ไม่ต้องเสียเหรียญ “เลิกงาน อีกสองวันฉันจะไปรับที่แคปซูลเธอนะ” เจ๊ฟฟิ่นยิ้มกริ่ม เธอยื่นหน้ามาจูบที่แก้มฉันเสียแรง “ กลัวไม่ได้กลิ่นน้ำหอมฉันรึยังไงเนี่ย” ฉันรู้ว่าเป็นการขอบคุณของเธอ ....................... จากคุณ : พดด้วง (podduang-pk) - [ 22 พ.ย. 49 12:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบ? จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 22 พ.ย. 49 16:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบขอบคุณแรงผลักดันจากเพื่อนๆที่นี่ ทำให้เราปั่นงานออกมาได้ ด้วยความสนุกสนาน. ขอบคุณมาก แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 49 20:05:57 จากคุณ : podduang-pk - [ 23 พ.ย. 49 00:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 - ตอน 3 - แมวน้อยอยากเรียนรู้ ไม่อยากจะเชื่อเลย เจ๊ฟฟิ่นโผล่มาที่หน้าแคปซูลฉันหลังเลิกงาน ฉันจำได้ว่านัดกับเธอไว้อีกสองวันข้างหน้านี่ ฉันกดปุ่มพูดกับเธอที่หน้ามอนิเตอร์บนประตูห้อง “ อีกสองวันไม่ใช่หรอ มาทำไมนี่?” “ ลืมแล้วหรือ ว่าฉัน...ฉันจะไปยังไง ไปทำอะไรบ้างล่ะ เกิดโผล่ไปถึงโดมแล้วไม่รู้ว่าต้อง....ทำไงต่อนี่? เสียเที่ยวนะเนปาตี”  มันอะไรล่ะนี่ ขนาดนั้นเลยหรือเจ๊ฟ ฉันปลดล้อคเปิดประตูเลื่อนให้เธอผ่านเข้ามา เจ๊ฟฟิ่นก้าวเข้ามาสองก้าวยืนปรับสายตาสักพักแล้วก็บ่นเหมือนคนอื่นๆ “ ยังชอบความมืดอยู่อีกหรือ ?” ฉันไม่เปิดไฟ แต่กระจกบานใหญ่ที่เปิดเต็มที่ รับแสงจากนอกดวงดาว มันสวยกว่าแสงสังเคราะห์มากกว่าหลายเท่าตัวนี่นา เจ๊ฟฟิ่นเดินฝ่าความมืดสลัวๆ ไปนั่งที่เก้าอี้ดูดาวตัวยาวของฉัน เธอมาที่นี่บ่อยๆจนชินที่ทาง ผิดกับครั้งแรกๆที่เดินเตะโน่นนี่จนฉันต้องยอมเปิดไฟทุกดวงเพื่อเธอ “ดื่มอะไรดีเจ๊ฟ?”  ฉันเปิดไฟหรี่สีฟ้าที่เสาทั่วห้อง ทำให้ห้องสีนุ่มสว่างขึ้น    เดินไปที่บาร์หยิบแก้วมาทำค้อกเทลสีสวยๆ “ อืม..อะไรที่ปลุกฉันให้รับเรื่องตื่นเต้นที่จะได้รู้จากเธอไง” เธอพูดเสียตื่นเต้นตาม พลางงอเข่ายกขานั่งบนเก้าอี้ยาวสบายๆ “ สะเก็ดดาวยังมาอยู่เลย มันจะหมดในอีกกี่วันน่ะ แล้วมีรายงานการสลายตัวของใครหรืออะไรเสียหายบ้างหรือเปล่า?” เธอเอนหลังยกแขนทอดยาวบนพนักพิง มือลูบขนนกนุ่มๆดึงเล่น แล้วหันมารับแก้วเครื่องดื่มสีม่วงใสจากมือฉัน “จะเป็นเต่าอยู่แล้วนะเธอน่ะ ออกมาจากกระดองได้แล้ว นอกกระดองมันไม่ได้น่ากลัวนักหรอกเจ๊ฟ ฉันจะได้ไม่ต้องรายงานเธอทุกเรื่อง” “ไม่ได้เต่าสักหน่อย” เธอจิบเครื่องดื่มแต่ตายังคงมองออกไปที่ระบบกาแล็กซี่  ฉันไปนั่งราบกับพื้นหน้ากองโมเดลยานบินที่สะสมไว้ ดื่มไป ชื่นชมไป บางชิ้นก็ได้มาจากยานเชลยสงครามซึ่งหายากมาก เจ๊ฟฟิ่นหันมามองว่าฉันทำอะไรอยู่เพราะเงียบเสียงไป “สามจิบแล้ว เล่าได้แล้ว” .... “ เธอมีชุดสีขาวบ้างไหม? มันเร้าอารมณ์ดีนะ เธอน่าจะลองหามาใส่บ้าง”  ชุดสีขาว เป็นชุดที่ผู้หญิงต้องหามาใส่ มันเป็นผ้าที่สบาย สวมง่าย ถอดง่ายและทำให้เราดูเซ็กซี่ “เวลาเลือกมาได้แล้ว เธอก็จะได้ลองใช้กับพวกเขานั่นล่ะ มันจะทำให้เธอเป็นผู้ใหญ่ขึ้นฉันว่านะ” “มันจำเป็นหรือ? แล้วเธอพูดซะยาว รู้หรือว่าฉันไม่มีชุดขาว” ยิ่งพูดก็ยิ่งอ่านคนอย่างเธอออก น้องสาวเอย “ถ้าอยากจะโต ก็หัดไปใช้เหรียญจ่ายอะไรๆที่ผู้หญิงสาวเขาควรจะมีกันได้แล้ว ก้มหน้าทำแต่งานแล้วก็ตามก้นฉันอย่างนี้ ใครจะมาชวนไปอยู่ด้วย” ....เจ๊ฟฟิ่นเงียบไป ฉันต้องลุกไปนั่งข้างๆ ฉันอ้าแขนโอบกอดเจ๊ฟฟิ่นเอาไว้ เธอพิงตัวเข้ามาซุกเหม่อมองดวงดาวด้วยกัน “ฉันจะได้เห็นเธอโตสินะ...ใช่ไหม?”                                  “อื่อ..” เธออาจจะอายที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ไม่โตอย่างปกติเหมือนคนอื่น แต่กับฉันเธอไม่เคยกลัวที่จะแสดงมันออกมา จะมีใครรู้เล่าว่าเธอเคยทำอะไร ไม่เคยทำอะไรมาบ้าง จนกว่าเธอจะแสดงอย่างโจ่งแจ้งให้คนอื่นรู้ มันก็เหมือนการป่าวประกาศว่าเธอโตแล้วนั่นล่ะ บนดาวของเราไม่มีใครนินทาว่าร้ายถ้าเธอไม่โต ไม่เคยทำอะไรบางอย่าง เราไม่เคยถูกกดดันจากคนอื่น แต่มันเป็นความภูมิใจภายในหากเราได้ทำในสิ่งที่คนปกติทำกันตามวัย ซึ่งนั่นจะเป็นความสุข พ่อแม่ของเจ๊ฟฟิ่นสลายไปกับยานในสงครามครั้งหนึ่ง เธอเจริญขึ้นภายใต้การดูแลของฝ่ายฯ ถึงแม้เธอจะได้รับข้อมูล อาหาร การเรียนรู้ แต่เธอก็ไม่มีคนปกครองที่ใกล้ชิด เธอเป็นพวกที่เรียกว่าต้องการคนใกล้ชิดมากกว่าคนอีกส่วนหนึ่ง เรานั่งกันอยู่อย่างนั้นเงียบๆ สักพัก “มานี่สิ” ฉันฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น แล้วถือแก้วเดินตาม  ฉันปลดล้อคเครื่องเมนแล้วนั่งลงเปิดโปรแกรมที่คุ้นเคย ทุกคนจะมีเครื่องเมนประจำแคปซูลเพื่อรับส่งข้อมูลจากเครื่องแม่ที่ส่วนกลาง เพื่อจัดความสะดวกให้ชีวิตของเรา แต่ถ้าใครย้ายไปอยู่ด้วยกันในโซนครอบครัวจะมีการถ่ายข้อมูลตามไปให้ที่แคปซูลใหม่ด้วย “ที่นี่เธอจะเซทค่าได้ละเอียดมากกว่าที่ทำจากปืนเลเซอร์ นั่นก็ตื่นเต้นดีเพราะมันไม่ตรงกับที่เรานึกเท่าไร เป็นอีกรสชาติหนึ่ง แต่อย่างเธอเอาให้มันแน่นอนเลยดีกว่า” เจ๊ฟจิบเครื่องดื่มที่พร่องไปครึ่งแก้วแล้วพยักหน้าหงึกๆ “ เข้าไปที่โหมดผู้ใหญ่ , ผู้ชาย , เห็นไหมมีตัวเลือกอีกหลายข้อย่อย” ฉันกดนิ้วลากบนหน้าจอไปมา และชี้ให้เธอมองตาม คงไม่ยากถ้าเธอจะหัดเรียนรู้เสียตอนนี้  ทีละอย่าง และมีความสุข สนุกไปกับชีวิต “ลองดูนะ อย่างฉันอยากได้..อืม อะไรดี” ฉันจะทำเป็นตัวอย่าง “เอานี่แล้วกัน ผู้ชายนะ , อายุ.... , ความสูง สีผิว รูปร่าง..เอาผอมนิดๆ , มีกล้ามอกพอเห็นเป็นลูก ขอก้นแน่นๆหน่อย” ฉันพูดหน้าตาเฉย “ความสามารถพิเศษหรอ..อันนี้เอาไว้เผื่อคุยหรือถามอะไรกับเขาได้ เธอจะสร้างบทสนทนากับเขาได้ไม่ติดขัด ถ้าไม่ระบุมันจะสุ่มมาให้เอง  แล้วนิสัยเธอจะเลือกจากราศีกำเนิด หรือดาวดวงโปรดก็ได้ มีอีกๆ เห็นไหม?”  ฉันจิ้มนิ้วลงไปเลือกให้เธอดู “ทุกอย่างนี่ถ้าเราไม่เจาะจง ศูนย์จะจัดการให้เลยหรือ?” เจ๊ฟยื่นหน้าข้ามไหล่มา ชี้นิ้ววนรอบๆหน้าจอ แล้วเอาคางมาเกยบนบ่าฉันไว้ ฉันรู้เลยว่าเครื่องดื่มออกฤทธิ์แล้ว “ใช่จ้ะ ถ้าพอใจข้อมูลแล้วก็....” ฉันก้มลงหยิบเครื่องจินตภาพขึ้นมาคาดที่บนหัว แผ่นบางๆที่ปลายเครื่องแนบเข้ากับขมับทั้งสองข้าง ฉันสั่งรันโปรแกรมเชื่อมเข้ากับเครื่องเมน “ถ้ามีภาพในหัวแล้วก็ดี เธอก็นั่งคิดภาพไปว่า เธออยากได้อย่างไร” ฉันหลับตาลงสองนาที เจ๊ฟยืดตัวยืนมองใกล้ๆเงียบๆ  ฉันคิดไม่ค่อยออก ไม่ได้อยากทำแบบนี้ในเวลาที่ใกล้กันขนาดนี้ ปกตินานๆครั้งจะทำที ฉันเคยลองทำหลายอย่างด้วยโปรแกรมนี้จนเบื่อไปแล้วละมั้ง ฉันรู้เลยว่าตอนนี้ภาพค่อนข้างสับสน หรือว่าฉันตั้งใจสอนเจ๊ฟเกินไป ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็รู้  ไม่เป็นไร เขาจะมาอยู่นี่เป็นของเล่นของเราเท่านั้นเอง สั่งๆมาเถอะ เมื่อลืมตาฉันกดไปที่ฟังชั่นตัดสินใจที่ด้านล่างสุดของหน้าจอ “รอนิด ศูนย์จะส่งข้อมูลมาบอกว่า ผู้ชายพวกนั้นอยู่ที่โดมไหนบ้าง” ฉันปลดเครื่องจินตภาพลงแขวนไว้ที่เดิม “นี่เสร็จแล้วหรือ?” “อื่ม..ถ้าศูนย์ติดต่อกลับมาเธอก็เลือกโดม เซทค่าอีกนิดหน่อย เช่นเวลาที่เรียกตัว จะให้มารอเลยหรือว่ากี่นาที กี่ชั่วโมงหลังจากเรียก ให้เขาเอาอะไรมาด้วย ดอกไม้ ของเล่น แต่งตัวแบบไหน กลิ่นอะไร แล้วเอาปืนมาผ่านเลเซอร์ตอบรับตรงนี้ แล้วก็ออกไปเรียกเขามา” ฉันหยิบแก้วแล้วลุกเดินกลับไปนั่งดูดาวลิบๆที่เก้าอี้ตัวนิ่ม “อ้าว แล้วที่เหลือล่ะ เนปาตี, ศูนย์ติดต่อมาแล้วนะ” เธอร้อนรนอยู่ที่เดิมเมื่อฉันทิ้งเธอไว้แบบนั้น “ใครอยากลองก็ลองสิ ฉันเริ่มให้แล้ว ทำให้จบที” “ฉันหรือ?” เจ๊ฟฟิ่นหันไปหาเครื่องเมน เธอก้มอ่านฟังชั่นพิเศษที่เหลืออย่างที่ฉันบอก แล้วยื่นนิ้วลงไปกดหน้าจอเลือก    หยิบปืนบนโต๊ะใกล้ๆกันไปผ่านเลเซอร์  “เสร็จแล้วนะ ทำไงต่ออ่ะ?”   ฉันตะโกนบอก  “เลือกคำว่าเสร็จสิ้น โปรแกรมจะปิดตัว” เจ๊ฟฟิ่นทำตามที่บอก หยิบปืนมายื่นให้ฉันตรงหน้า “แล้วเราต้องไปโดมไหน รู้แล้วนะ ? ถ้าไกลเธอขับยานนะ ฉันขี้เกียจชมัด” ฉันวางแก้วลงลุกขึ้นบิดตัว “แล้วคราวก่อนเธอทำไมเลือกโดมZP97”    เราเดินคุยกันไป     “ก็มันใกล้แค่นี้ ลงลิฟก็เจอแล้ว ไม่ได้ระบุอะไรมากด้วยเจออะไรก็เอา ทำไมล่ะ เธอเลือกที่ไหน?” ฉันชักสงสัย “มีที่หนึ่ง ไกลหน่อยนะ ฉันขับเอง ฉันอยากให้เราไปไหนไกลๆบ้าง เธออย่าเอาแต่เก็บตัวขี้เกียจหลังเลิกงานสิ” “นี่กล้ามาสอนฉันแล้วหรอ” ฉันกระแทกแขนเย้าเจ๊ฟฟิ่นเล่น ฉันเปิดระบบล้อคประตูแคปซูล เราออกจากห้องตรงไปที่จอดยาน เจ๊ฟฟิ่นเป็นคนขับยานทรงกลมสีลูกกวาดเอง เขียนเมื่อ : 23 กันยายน 2549   15.10   น. จากคุณ : podduang-pk - [ 23 พ.ย. 49 22:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอน4-5 ออกแล้วนะคะ ประหยัดที่ขอรบกวนตามไปอ่านที่บล้อคดีกว่าไหมคะ คลิ้กๆๆตามมา จากคุณ : podduang-pk - [ 23 พ.ย. 49 22:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ที่บล็อกเข้ายากครับ ถ้ามาแปะต่อที่นี่ก็ดีเลยนะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 พ.ย. 49 20:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 - ตอน 4 - ไปดูสินค้ากัน เราจอดยานเรียงตัวกับยานอื่นๆที่มีรูปทรงต่างๆกันไปในช่องที่เรียงเป็นรังผึ้ง แล้วเดินลงไปด้านหน้ายานนั้นเองออกที่โถงทางเดิน มีช่องลิฟที่โถง ผู้คนเดินกันขวักไขว่ ไม่ต่างจากโดมอื่นๆ บางคนอยู่ที่นี่ บางคนเป็นคนทำงาน บางคนมาเที่ยว เหมือนเรา เจ๊ฟหยุดยืนดูผังห้องบนผนัง เธอไล่ดูหมายเลขแล้วหันมาพยักหน้า ห้องที่เจ๊ฟฟิ่นเลือกอยู่ในโดมนี้ เป็นห้องเล็กๆ ผู้ชายคงไม่มากนัก แต่ฉันว่าดี ฉันว่าฉันมีแผนสำหรับเจ๊ฟแล้ว เราออกจากลิฟโดยไม่ได้คุยกัน เจ๊ฟมัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เรากำลังจะทำ ดูเธอบันทึกความทรงจำเอาไว้กับทุกอย่างที่เห็นทุกขั้นตอน นี่ล่ะการเรียนรู้ ห้องที่เราต้องไปอยู่ตรงนั้น มีหมายเลขห้องติดบอกไว้ เราผ่านประตูโค้งครึ่งวงกลมเข้าไป ทางเดินแคบๆทอดยาวตรงหน้า มีบันไดเดินลงไปด้านล่างได้เป็นระยะๆ ข้างล่างนั้นมีส่วนที่เป็นม้านั่ง ส่วนอาหาร ห้อมล้อมด้วยต้นไม้ตระกูลเฟิร์นดึกดำบรรพ์ตกแต่งอยู่ บรรยากาศเย็นๆชื้นๆ ทำเอาฉันต้องสูดหายใจลึกๆอย่างชื่นใจ ต้นไม้บางต้นก็สูงพุ่งขึ้นมาชนยอดโค้งของห้องและเราได้ยินเสียงน้ำตกที่ไหนสักแห่งด้วย ฉันชวนเจ๊ฟไปหยุดยืนกลางทางเดิน หยิบปืนตัวเองออกมาพลิกด้านข้างชี้ที่ปุ่มฟังชั่น “สั่งเปิด , ผู้ชาย , เชื่อม...ค้นหา คอยดูนะ” ฉันแนบปืนลงข้างตัวชี้ปลายลงไปที่ข้างล่างนั่น ท่ามกลางคนมากมายที่เดินอยู่ นิ้วหัวแม่มือกดค้างที่ปุ่มค้นหาไว้ เมื่อพบผู้ชายที่ตรงกับที่เราต้องการแสงสีแดงวาบขึ้นแว่บๆที่ด้ามปืน “เธอเห็นพวกเขาไหม?” ฉันชี้ลงไปที่กลุ่มผู้ชายซึ่งยืนจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรสชาติ เจ๊ฟทำเสียงอื้มๆอ้ำๆ ฉันกวาดปลายปืนไปมุมอื่นๆบ้าง ให้เจ๊ฟสังเกตที่ด้ามปืนแล้วก้มลงไปมองผู้ชาย “เธอว่า เธออยากได้คนไหนล่ะ?” ดูเธอทำหน้าไม่ถูกเลย มันมีให้เลือกมากขนาดนั้นถึงแม้เธอจะได้ระบุรายละเอียดเอาไว้ ทำให้เธอรู้สึกว่าบนดาวของเรามีคนหลากหลาย และบางทีเราก็คิดไม่ถึงว่ามีผู้ชายที่เหมือนๆกันอยู่มากมายใต้โดมเดียวกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อไม่มีคำตอบ ฉันก็จูงมือเธอออกเดินลงตามบันไดไปนั่งที่ม้านั่งใกล้บาร์ “ลองแบบนี้ดีกว่า” ฉันลุกไปคุยกับคนบริการที่จัดเครื่องดื่มเบาๆ เขาชี้ไปด้านข้างโต๊ะวางเครื่องดื่ม มีแผ่นอ่านเลเซอร์ตรงนั้น ฉันเดินถือปืนสั้นในมือเข้าไปผ่านเลเซอร์ ระบบอ่านข้อมูลแล้ว ไม่นานชายหนุ่มที่มีคุณสมบัติตรงกับที่เรามองหาจะทยอยเดินเข้ามาหาเราที่บาร์ ให้เราเลือก “เนปาตี เราต้องนั่งรอหรือ?” “อื่อ, มีอีกขั้นตอนหนึ่ง” ฉันอยากให้เธอได้หัดพูดกับคนอื่นๆดูบ้าง โดยเฉพาะกับผู้ชาย การเรียนรู้ที่จะเข้าสังคมที่มีผู้ชาย เป็นอีกส่วนที่สาวน้อยอย่างเจ๊ฟควรฝึกฝนเพิ่มทักษะให้สามารถหาคนไปสร้างครอบครัวด้วยกันได้ ถึงการออกมาเลือกแบบนี้จะอำนวยความสะดวกให้เราได้ขั้นหนึ่งแต่ทักษะหลายอย่างเธอไม่ควรข้ามไป ไม่นานจริงๆ พวกผู้ชายหลายคนเดินฝ่าเข้ามาหาเราที่ม้านั่ง ดูอบอุ่นดี มีหนุ่มๆมาห้อมล้อมเราทีละ 5- 7 คน ยืนบ้างมานั่งเบียดบ้าง เสนอตัวไปหาอะไรให้ดื่มบ้าง พวกเขาเอาใจเก่งนะ ทำให้สาวน้อยเคลิ้มได้ทีเดียวกับการปฏิบัติตัวอย่างสุภาพเช่นนั้น นี่ล่ะธรรมชาติของการเข้าหา ฉันชวนพวกเขาคุยและโยนลูกให้เธอเข้ามาร่วมสนทนาด้วย ฉันถามเรื่องงานและงานอดิเรกของพวกเขาแล้วเลือกคนที่ถูกใจ คนที่คุยกับเรานานกว่าห้านาทีถือว่าถูกอนุญาตให้อยู่กับเราต่อ คนใหม่ๆทยอยเดินเข้ามาแทนที่หนุ่มที่เดินออกไปจากวง พวกเขาถูกสอนให้มีมารยาท และอ่านสาวๆออก เป็นโปรแกรมข้อมูลที่เยี่ยมยอดทีเดียว ฉันไม่อยากจะแกร่วอยู่ที่นี่นาน นี่เป็นแค่การแสดงตัวอย่างให้เจ๊ฟฟิ่นดูขั้นตอนเท่านั้นเอง ฉันเลือกคนหนึ่งได้แล้วก็จับข้อมือเขาพลิกขึ้นเอาเลเซอร์ที่ปืนจ่อแสงผ่านบริเวณนั้นเป็นความหมายว่าผู้ชายคนนี้เริ่มงานกับเราแล้ว ฉันรู้สึกว่าใจร้อนไปหน่อยที่เลือกจะลัดขั้นตอนในการสาธิตวิธีต่อเจ๊ฟฟิ่น เธอยังมีเวลาเรียนอีกมาก ไว้หนหลังฉันจะสอนไปเรื่อยๆก็แล้วกัน ชายหนุ่มคนอื่นๆขอตัวแยกไปเมื่อเห็นฉันเลือกใครได้แล้วในที่สุด พวกเขาไม่ได้ทิ้งสีหน้าผิดหวังหรือตำหนิเราไว้แต่อย่างใด เจ๊ฟรอให้ฉันลุกขึ้นแล้วเดินตามกลับยานไป เรามีผู้โดยสารเพิ่มมาประดับยานอีกคน เจ๊ฟขับยานใจเต้นรัวผิดจากปกติ ฉันมองออก เธอลอบมองหน้าแขกของเราบ่อยๆ ฉันมองออกไปนอกยาน เหมือนหาดวงดาวที่ไกลตาที่สุด พยายามเลี่ยงจะอ่านใจเจ๊ฟ บางทีฉันก็เบื่อที่สมองทำงานไม่หยุดแบบนี้ “พวกเขาจะเงียบแบบนี้เองหรือ?” เจ๊ฟเช็คยานหลังเทียบจอดและลงมาเป็นคนสุดท้าย “ฉันเองล่ะ..ฉันเลือกให้เขาเงียบๆไว้ ฉันขี้เกียจพูดมากเพราะรู้ว่าเธอจะถามตลอดเวลาแบบนี้ไงจ้ะ” เป็นความจริง และพวกเขาเริ่มทำงานแล้ว เรากลับเข้าแคปซูลของฉันสามคน เจ๊ฟฟิ่นทำตัวเป็นแขกหน้าใหม่เสียยิ่งกว่าผิดกับท่าทีสบายๆของผู้ชายคนนี้ “เชิญนั่งค่ะ คุยกับเจ๊ฟฟิ่นไปนะคะ” .......... ฉันเปิดไฟบางดวงแล้วเลี่ยงไปทำอะไรด้านในแถวๆเตียง ได้ยินเสียงเขาคุยกันเบาๆจากเก้าอี้ดูดาว ฉันอมยิ้มอยู่คนเดียว “หึหึ” เจ๊ฟฟิ่นจ้องมองหน้าตาหมดจดของผู้ชายคนนี้ เขาไม่หลบตา แต่สายตาไม่กร้าวแข็ง กลับมองตอบอย่างอ่อนโยน เจ๊ฟคุ้นเคยกับนัยตาแบบนี้จากที่ไหนสักแห่ง เขามีผิวสีแทนสวย มีขนที่แขนขึ้นเอียงไปทางเดียวกันดูน่าลูบไล้ เสื้อขาวที่เขาใส่มันรัดพอดีตัวอวดกล้ามที่หน้าอกให้ดูดี อกที่กว้างสอบลงไปหาส่วนเอว เขาไม่มีไขมันที่ท้องเลยหรืออย่างไรนะ “ เจ๊ฟครับ” เขาเรียกชื่อเธอหวานใส เจ๊ฟช้อนสายตาขึ้นมามองที่หน้าคู่สนทนาอย่าตื่นๆ “คะ?” “จริงหรือที่คุณสนิทกันมากกับเธอ” เขาขยับนั่งสบายๆ ยืดขาออกไขว้ข้อเท้าเข้าด้วยกันที่พื้นห้อง แล้วคว้าหมอนมากอด เอียงคอถามเจ๊ฟ เธอสังเกตเห็นริมฝีปากสดใสอิ่มเอิบ น่าดูเวลาขยับเผยอพูด ทำให้ใจเธอเต้นระรัวเวลาเขาพูดเบาๆอยู่ใกล้ๆ และอยู่กันสองคนแบบนี้โดยที่เธอรู้ว่าเขาคือใคร มาทำอะไรที่นี่ แต่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปบ้าง “เธอมีเพื่อนเยอะนะ แต่เธอนับว่าสนิทมากสำหรับฉัน ฉันเพื่อนน้อยกว่าเธอหลายเท่า” “เธอเล่าให้คุณฟังหรือยังว่า..มีเซ็กส์ครั้งแรกต้องทำอะไรบ้างครับ?” “ ...............” เจ๊ฟมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก แล้วมองหาเนปาตี รู้สึกว่าโดนทิ้งแล้ว เธอหายเข้าไปด้านใน เธอไปไหน “ เธอเลือกผมมาสอนคุณ” เขาพูดเบาๆ ฟังดูง่ายๆ “ ผมอยากให้คุณลองสัมผัสผมดู เอาสิครับ” เขาวางหมอนลงแล้วจับมือเจ๊ฟไปวางบนแก้มตัวเอง เจ๊ฟวางอุ้งมือข้างหนึ่งนั้นประคองที่แก้มเขาบางๆ สักพักแล้วเลื่อนฝ่ามือลงผ่านไหล่ที่แน่นมือ สำรวจกล้ามเนื้อใต้เสื้อที่เธอได้แต่เฝ้าแอบดูของพวกเขา นึกสงสัยว่าพวกเขาจะมีหัวใจทำงานอยู่เหมือนเธอหรือเปล่า เธอลองทาบมือตรงตำแหน่งหัวใจอยู่อย่างนั้น มันเต้น หัวใจเต้นหรือ? เธอเงยหน้ามองเขาแว่บหนึ่ง เขายิ้มให้ทำให้เธอกล้าจะขยับมือต่อไป เธอวาดฝ่ามือออกคลำกล้ามอกที่เห็นเป็นลูกและพบเจ้าตุ่มเล็กๆที่หน้าอกเข้า มันดันเสื้อออกมาเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ เธอชักสนุกจึงยกมืออีกข้างมาสำรวจร่างกายท่อนบนเขา เขาทาบมือตัวเองบนมือเธอข้างหนึ่งแล้วเคลื่อนมือเลื่อนมันคลึงเคล้ากับยอดอกเขา พร้อมกับจ้องตาสบกับเจ๊ฟ ตอนนี้มือสองข้างก็รู้หน้าที่แล้วว่าต้องเคลื่อนไปอย่างไรอย่างนุ่มนวล สลับกับเร่งเร้าที่ยอดอก เขานำมือเธอให้เลื่อนลงต่ำไปอีกถึงช่วงท้อง เจ๊ฟมองตามเห็นไรขนใต้เสื้อที่เรียงตัวต่อจากสะดือเขาหายเข้าไปในขอบกางเกง ดูน่าค้นหาน่าติดตามลงไปเสียจริง เขาจะเป็นแบบนี้ทุกคนไหมนะ เขาแกะมือเธอออกจากตัวอย่างสุภาพแล้วบอก “ขออนุญาตนะครับ” เขายืดตัวขึ้นรูดซิปเสื้อที่สีข้างจากขอบสะโพกขึ้นไปจรดใต้แขน แล้วถอดเสื้อแขนสั้นพ้นตัวออกไป สิ่งที่เธอได้สัมผัสเมื่อครู่เผยอยู่ตรงหน้านี่แล้ว มันน่าสัมผัสแบบนี้นี่เอง เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นของเธอ ทำให้เธออยากจะสำรวจเขาให้ทั่วๆโดยไม่ต้องทำผ่านชุดเกะกะอีก เธอสั่งให้เขาถอดกางเกงเสียด้วย ทำให้เธอเห็นเขาเต็มตาเมื่อเขายืนขึ้นดึงกางเกงออกพ้นขา รูปร่างกำลังดี สูงกว่าเนปาตีไม่มากนัก เธอไปไหน เนปาตี เธออยู่ตรงไหน เธอคงซ่อนอยู่ในส่วนมืดใช่ไหม เจ๊ฟนึกถึงเพื่อนขึ้นมา. เขียนเมื่อ : 23 กันยายน 2549 18.47 น. แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 49 16:24:15 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 49 16:21:41 จากคุณ : podduang-pk - [ 28 พ.ย. 49 16:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 - ตอน 5 - รดน้ำเมล็ดพืชให้งอก “เนปาตี ออกมานะ ฉันรู้ว่าเธออยู่” เจ๊ฟจะเรียกฉันทำไมนะ ฉันส่งเสียงออกไป “จ้า ๆ ไปละจ้า” เจ๊ฟผละจากชายหนุ่มมาเล่นงานฉันเมื่อได้ยินเสียงออกมาจากมุมมืด เธอดึงมือฉันไปมุมห้องแล้วถามกระซิป “นี่ผู้ชายของเธอไม่ใช่หรือ ทิ้งฉันไว้ได้อย่างไร เขาบอกว่าเธอเลือกมาให้สอนฉันจริงหรือ?” “..พวกเขาไม่เคยโกหก หึหึ..เขาเป็นผู้ชายที่เราเลือกต่างหาก ลืมแล้วหรือว่าเธอจบการตัดสินใจไม่ใช่ฉัน” ฉันพูดเสียงธรรมดา เธอแค่ทำอะไรไม่ถูก แต่มาถูกทางแล้ว “เรากลับไปหาเขาดีกว่า เธอน่าจะสงสารเขาบ้างนะ ไม่สวมเสื้อแบบนั้นจะหนาวเอา เขาอาจจะไม่สบาย” ฉันเปลี่ยนเรื่องไปหาเรื่องที่เธออาจจะไม่รู้มาก่อน ฉันโอบไหล่เธอเดินกลับไปด้วยกัน ฉันไม่รู้หรอกว่าเจ๊ฟจะเหมือนหญิงสาวทั่วไปที่ชอบไปค้นข้อมูลเรื่องผู้ชายบริการของแผนกบริการหรือเปล่า แต่เดาเอาว่าเธอคงไม่ค่อยได้ใส่ใจใช้เวลากับเรื่องพวกนั้นมากนัก เพราะเวลาว่างส่วนใหญ่ถ้าไม่อยู่ทำงานทดแทนแผนกรับเลี้ยงก็อยู่เงียบๆกับอย่างอื่น ไม่เห็นเธอจะสนใจเอาข้อมูลมาถามฉันอย่างคนอื่นๆเลย การเริ่มต้นถามครั้งแรกของเธออาจทำให้เธอก้าวกระโดดไปสู่การลองกับของจริงเลยก็ได้ ก็อยากมีเทรนเนอตัวดีอย่างฉันทำไม ฉันวางมือบนบ่าของชายหนุ่มที่นั่งตัวเปล่าเปลือยคอยเราสองคนไม่ไปไหน “ครั้งแรกน่าตื่นเต้นเสมอ” ฉันพูดลอยๆ “เจ๊ฟจ๋า ฉันไม่ได้ให้เธอทำจนครบทุกอย่างภายในวันนี้หรอกนะ เธอใช้วันหยุดของเธอดีกว่ามั้ง ใช่ไหม? เราสำรวจเขาให้เธอน้ำลายหกเป็นเสียก่อนฉันก็จะไล่เธอกลับแล้วล่ะ” ฉันตีกรอบให้แคบลง เธอคงสบายใจขึ้นแล้วนะ เราสองคนนั่งลงข้างเขาซ้ายขวา “ปากนี่เหมือนปากเธอจริงๆ” ฉันจับคางเขาหันมาพินิจดูปาก เป็นอย่างที่จินตนาการไว้คงเพราะมีแต่ภาพปากของเจ๊ฟที่ลอยหน้าลอยตาพูดๆๆกับฉันตลอดวัน เครื่องอ่านจินตภาพถึงสั่งแสกนหาปากแบบนี้มาจนได้ ฉันโถมจูบบดลงไปที่ปากนั่นก่อน เขาไม่กล้าขัดขืน แต่เจ๊ฟตะลึง “เธอจะไม่ได้รับจูบงี่เง่าแบบนี้หรอกน่า อย่ากลัว นี่มันฉัน,.. เธอจะให้ฉันช่วยหรือว่าจะลงมือเองต่อจากเมื่อกี้?” ฉันขยับไปนั่งกอดอกบนพนักเก้าอี้ มองดูเธอกับเขาจากที่ด้านหลัง เจ๊ฟขยับบ้าง เธอยืนขึ้นเขาดึงมือเธอไว้ให้นั่งลงไป แต่สอดขาข้างหนึ่งเข้าหว่างปลีน่องของเจ๊ฟบังคับให้เธอแยกขาออกทำให้เจ๊ฟต้องลงนั่งคร่อมหันหน้า เอามือยันอกเขาไว้ เขาช่วยพยุงเอวเล็กๆนั่นเอาไว้ไม่ให้หงายตกเสียก่อน ทุกอย่างดูเงอะงะไปหมด ฉันปิดปากหัวเราะเบาๆอย่างเกรงใจ เจ๊ฟเริ่มใหม่อีกครั้งกับการใช้ฝ่ามือสำรวจอกเขา แต่เขายื้อเอาไว้ จับข้อมือเธอสองข้างมาพาดข้ามไหล่ ฉันผู้นั่งอยู่ข้างหลัง จับรวบมือเธอให้โอบคอเขาเอาไว้แทน ฉันลูบท่อนแขนเนียนๆของเธอเล่น เจ๊ฟมองหน้าฉันงงๆ แต่ก็แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อผู้ชายเปลี่ยนมือที่จับเอวมาสำรวจหน้าอกเธอ อย่างเดียวกับที่เธอทำกับเขาเมื่อครู่นี้ เขาเลื่อนฝ่ามือไปมา วนรอบเต้านมใต้เสื้อแขนยาวรัดรูปตัวเล็ก และทำอย่างนั้นกับหัวนมที่ดันเสื้อออกมาด้วย “อื้ม...” เสียงเจ๊ฟฟิ่น ฉันยกนิ้วขึ้นจรดริมฝีปากไม่รู้ตัว เอียงคอเฝ้ามองสองคนตรงหน้า ฝีมือเขาล้ำหน้ากว่าเจ๊ฟมากมายนัก พวกเขาฝึกฝนมาดี หวังว่าเจ๊ฟจะได้เรียนรู้จากพวกเขาอย่างที่ตั้งใจ และฉันไม่ได้ตัดสินใจผิดนะ เขาเริ่มแลกเปลี่ยนบทเรียนกันแล้ว ค่อยเป็นค่อยไปอย่างที่คาดไว้ เอาแค่... ชายหนุ่มไม่ได้แตะต้องซิปของเธอเพื่อจะรูดถอดเสื้อหรือแม้แต่กางเกงแนบเนื้อที่ถอดง่ายแสนง่ายนั้น เขากลับจับมือข้างหนึ่งของเจ๊ฟลงมาสำรวจลำตัวด้านล่างของเขาที่ท้าความเย็นของห้องซึ่งอยู่ใกล้หน้าท้องเธอแค่ไม่กี่นิ้ว เจ๊ฟทำหน้าตื่นๆเมื่อสัมผัสกับท่อนลำที่จะว่าแข็งก็ไม่เชิง นิ่มก็ไม่ใช่ เธอตาโตจ้องมองฉันกึ่งจะถามกึ่งบอกเล่าว่าเจออะไรเข้า เธอกำมันไว้ในมือเหมือนถือไฟฉายกระบอกหนึ่ง “มันรูดได้และผู้ชายจะชอบมากถ้าเธอทำมันอย่างระวังและเบามือ ค่อยเร่งขึ้นๆ นั่นจะทำให้เขาครางอย่างที่เธอเป็นเมื่อกี้” ฉันนั่งบอกบท เจ๊ฟคงกำลังคิดเปรียบเทียบกับข้อมูลเรื่องสรีระวิทยาผู้ชายที่เคยเรียนมา ใช่มันดูต่างจากของเราแต่เวลาถูกกระทำอารมณ์ที่จะเกิดขึ้นคงไม่ต่างกัน, ที่รัก เจ๊ฟขยับมือ ลองรูดเลื่อนมือไปใกล้ตัวเขา มือที่กำอยู่มันคับแน่นขึ้นมาเมื่อเธอขยับมือรูดเลื่อนสามสี่ที จนเธอต้องกระชับมือจับเข้าไปใหม่ เข้าใจละ....เธอรู้สินะว่ามันพองตัวได้ไม่ต่างจากพวกเราเมื่อเลือดมาเลี้ยงส่วนนั้นมาก เธอก้มหน้าลงพยายามมอง เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ช่วยให้เธอมองเห็นมันได้ถนัดตาขึ้น ใช่ ขนาดมันขยายจากเมื่อตอนที่เขายืนถอดกางเกง “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ต้องก้นแน่นๆด้วยเนปาตี?” เธอถามข้ามไหล่เขามา เธอคงเดาว่าเกี่ยวข้องกับขนาด “ก็..เกี่ยวกับแรงเวลาร่วมและ ... มันก็ดูดี คงไม่มีผลกับขนาดไอ้ข้างหน้านี่หรอกมั้งจ้ะ หรือเกี่ยว?” ฉันถามเขา “ไม่เกี่ยวครับ คนที่ออกกำลังจนได้ก้นสวยๆอาจมีขนาดเล็กก็ได้ ..ไม่มีอะไรทำให้มันใหญ่ขึ้นได้ นอกจากผู้หญิง....” เขาปากหวานเหมือนสายตาที่ทอดมาที่เจ๊ฟ เราสองคนหัวเราะพอใจกับเสน่ห์ของเขา “ขนาดของคุณเจ๊ฟขยายขึ้นบ้างหรือยังครับ?” เขารุกถามบ้าง เจ๊ฟตอบเหมือนถามเราสองคน “มันแฉะๆ แล้วและรู้สึกเหมือนเส้นเลือดตรงนั้นตุ้บๆ ???” “ใช่จ้ะ โอ้ว..สาวน้อย อยากกลับไปห้องของเธอหรือยัง?” เจ๊ฟค้อนด้วยการกระพริบตาช้าๆ เธอปล่อยเขาให้เป็นอิสระจากมืออุ่นๆแต่ไม่ยอมหยุดสำรวจ เธอผลักเขาเอนลงนอนบนเก้าอี้ขนนก หลังเปลือยของเขาเบียดกับขนอันอ่อนนิ่ม ทำให้เขาหลับตาลง ยกขาขึ้นเหยียดยาวตลอดแนวโซฟา เจ๊ฟขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าขาเขา เพ่งดูสรีระของชายหนุ่มไม่วางตาแข่งกับเวลาที่ฉันเร่งไล่เธอเล่นๆ เธอใช้สองปลายนิ้ววาดไล้แตะไปทั่วตัวเขาเหมือนทำสัญลักษณ์โบราน เธอกำลังจดจำภาพ และรอยสัมผัส ฉันเดินหนีไปนั่งลงตรงหน้ากองโมเดล ปลดปืนออกวางข้างตัว ปล่อยให้เจ๊ฟใช้เวลากับเขาให้พอสำหรับเย็นนี้ “ทุกครั้งที่มีการเรียกใช้บริการแบบนี้ ศูนย์จะเก็บข้อมูลของเราเอาไว้ว่าแต่ละคนเคยทำอย่างไรมาแล้ว มีความต้องการอะไรบ้าง เธออาจจะไม่ต้องระบุความเป็นตัวเองให้มากมาย มันมีสมองจดจำและรู้จักเธออยู่ในตัวพวกเขาแล้ว เยี่ยมใช่ไหมล่ะ” ฉันทำเสียงสูง .. “คราวหน้าฉันจะไปดูเธอเลือกที่แคปซูลบ้าง แล้วจะสอนว่าเลือกอย่างไรที่ไม่ต้องออกไปเรียกเองให้ลำบาก” ฉันเผยเคล็ดออกมา “งั้นศูนย์ก็รู้แล้วสิว่าฉันได้ลองแล้ว?” เธอยิ้มออกมา ฟังเสียงดูผ่อนคลายลงไปมากเมื่อเข้าใจอะไรๆรอบตัวมากขึ้นแล้ว “คนต่อไปที่จะเลือก สามารถมาสานต่อจากคนๆนี้ได้ ไม่ต้องห่วง” นี่คือส่วนดีของระบบเชื่อมต่อข้อมูล เราไม่เสียเวลาเริ่มใหม่ทุกครั้งไป และเราสามารถตื่นเต้นกับผู้ชายคนอื่นๆได้ตลอดเวลา “ฉันว่าเธอคงต้องพอแล้วล่ะสำหรับบริการวันนี้ เก็บส่วนสำคัญไว้วันหยุดเถิด” ฉันแนะนำ มีหรือเธอจะไม่เชื่อฟัง. เขียนเมื่อ : 23 กันยายน 2549 21.11 น. จากคุณ : podduang-pk - [ 28 พ.ย. 49 16:27:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 - ตอน 6 - เมล็ดพืชเติบโต เมื่อถึงวันนัดหมายของเรา เจ๊ฟฟิ่นรอฉันอยู่ที่แคปซูลของเธออย่างตื่นเต้น ฉันบอกเธอว่า ฉันจะสอนวิธีการเรียกเขามาถึงที่โดยไม่ต้องออกไปข้างนอกเลย เมื่อผู้ชายมาฉันก็จะขอตัวกลับ เจ๊ฟเตรียมชุดสีขาวไม่ทันแต่ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องรีบ สำหรับครั้งแรกเธอน่าจะได้เรียนรู้ก่อนว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร จะต้องทำอย่างไรบ้างค่อยไปเลือกชุดที่คิดว่าเหมาะกับเธอมาใช้ดีกว่า เราไปนั่งหน้าจอเครื่องเมนของเธอ กรอกข้อมูลไปเรื่อยๆตามขั้นตอน เสียงเจ๊ฟฟิ่นเจื้อยแจ้วบอกรายละเอียดผู้ชายที่เธอต้องการอยู่ข้างๆแทบไม่ช้ากว่าที่ฉันเคยทำเอง ฉันแค่จิ้มนิ้วบนหน้าจอตามที่เธอต้องการไปเรื่อยๆ เจ๊ฟกำลังจดจำอีกครั้ง ฉันชี้ให้ดูว่าต้องไล่ไปอย่างไรบ้าง สิ้นสุดขั้นตอนแล้ว อีกสิบนาทีผู้ชายของเธอจะมาถึงตามที่เราสั่ง ไม่ต้องใช้ปืนออกไปปล่อยแสงหรือลำบากออกไปเดินปะปนกับคนข้างนอกโดมนั่น เป็นวิธีที่ขี้เกียจเหลือหลาย ข้ามขั้นตอนการพบปะผู้คนอย่างที่สุด แต่บางครั้งผู้หญิงทำงานอย่างเราก็ต้องการแบบนี้ เพื่อนๆของฉันทำแบบนี้กันบ่อยๆ เป็นแค่ความพอใจส่วนตัวในความรวดเร็ว ตรงไปตรงมาและได้อย่างที่ใจต้องการ แต่มันขาดรสชาติของความตื่นเต้นลงไปซึ่งจุดนี้เองที่แตกต่างอย่างมีนัย เจ๊ฟเดินไปมายิ้มไม่หุบ “เธอช่วยหยุดเดินได้ไหม มานั่งรอนี่มา” ฉันตบเบาะหนังสีชมพูนิ่มๆเบาๆ “ ..แล้วเธอจะไปเมื่อเขามาถึง จริงหรือ?” เจ๊ฟนั่งหดขานั่งบนเก้าอี้ ขด จ้องหน้าฉันนิ่ง “ผู้ชายมีหน้าที่สอนเธอแล้วต่อจากนี้ เป็นเรื่องของเธอกับเขาแล้ว ฉันจะนั่งดู คอยจับมือเธอหรือบอกบทหรือ? ไม่มีใครทำกันหรอกเมื่อเธอได้อยู่กับผู้ชายแล้วคนอื่นไม่มีความหมายหรอกนะ หึหึ..” เจ๊ฟฟิ่นยังกังวล เป็นเอามาก “การออกรบบนนั้น ดูจะง่ายกว่าหรือไง บ้าจริงเด็กน้อย” ฉันประนามเธอ ฉันขอให้เธอหาอะไรจิบนั่งรอเงียบๆ ส่วนฉันไปเลือกกลิ่นน้ำหอมปรับอากาศที่แผงควบคุมบนฝาผนังด้านในมุมห้อง เอากลิ่นลาเวนเดอร์ก็แล้วกัน ไม่นานห้องทั้งห้องก็มีกลิ่นจางๆของลาเวนเดอร์ทำให้อยากเอนหลังลงจริงๆ เสียงขออนุญาตผ่านที่ประตูดังแล้ว เจ๊ฟผลุดลุกขึ้นจับมือฉันแน่น โถๆ “ฉันจะอยู่จนเธอนิ่ง แล้วจะไปเงียบๆ ดีไหม” ฉันอยากให้เธอผ่อนคลายเพราะรู้ดีว่า ครั้งแรกมันจะเจ็บนิดหน่อยโดยเฉพาะกับคนที่ยังตื่นๆอย่างเจ๊ฟ เธอทำให้ฉันนึกถึงภาพนักรบที่ต้องทำแผลสดๆบนสนามรบเทียบกันแล้วแผลของพวกเรายังเล็กมากหลายเท่านัก ความรื่นรมย์ต่างหากที่เราควรใส่ใจ ฉันอยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ เขาถือดอกไม้ช่อโตสีชมพูบังหน้าบังตาผ่านประตูเข้ามา เขาสูงกว่าเธอไม่มาก หน้าตาดูรุ่นใกล้เคียงกับเธอทำให้อยากวางใจสนิทสนมด้วยไม่ยาก ผิวเข้มคล้ำ ฉันก็แปลกใจที่เจ๊ฟชอบคนคล้ำแทน เขาเข้ามาอย่างเฮฮาสนุกสนาน ยิ้มได้ตลอดเวลา เขาทำเราหัวเราะออกมาหลายหนระหว่างที่นั่งคุยกันแต่สายตาก็จิกมองที่เจ๊ฟหวานๆ ถ้ามาทำแบบนั้นกับฉันคงละลายเละไปตั้งแต่ครั้งที่สองที่สามที่มองแล้ว ฉันว่าฉันควรจะไปได้แล้ว เจ๊ฟบอกว่าให้แบ่งดอกไม้กลับห้องไปด้วยเพื่อจะได้มีสิ่งเตือนระลึกถึงวันนี้ของเรา เธอสั่งฉันอย่างน่ารัก ......................... เนปาตีเดินหอบดอกไม้กลับไปแล้ว เหลือแต่เพียงฉันกับหนุ่มน้อยหน้าเข้ม ถึงเขาจะจ้องมองตาฉันบ่อยๆแต่ก็ไม่น่าหวาดกลัว ผู้ชายที่เราสั่งมาไว้วางใจได้เสมอเนปาตีว่าอย่างนั้น “ผู้ชายชอบให้ถอดหมดเลยหรือว่าเขาอยากจะถอดของเราเองคะ?” ฉันเริ่มคำถามเพราะอยากจะเริ่มเรียนแล้ว เขาทำให้ฉันอยากทำอย่างนั้น ดูเหมือนเขาจะรู้ความคิดของฉันตอนนี้และตอนต่อๆไปด้วย เขาไม่พูดอย่างเมื่อสักครู่แต่ในความเงียบ เขาลงมือทำไม่หยุด อย่างต่อเนื่องจากสิ่งนั้น ไปสิ่งอื่นและ เรื่อยๆ..... เขาจับมือฉันแน่นฉุดให้ลุกจากเบาะที่เรานั่งคุยกันไปด้านในห้องที่มีเตียงสีชมพู คลุมครอบด้วยม่านสีอ่อนๆบางพริ้ว แสงที่นี่หรี่ลงกว่าห้องรับแขก ห้องยังตลบไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆเมื่อเคลื่อนตัวไป เขาเอามือดุนแผ่นหลังฉันเบาๆให้เดินนำหน้าไปที่เตียงสวยที่ฉันคุ้นเคยและใช้มันคนเดียวมานาน วันนี้เขาจะมาเป็นแขกของฉันคนแรก ก่อนจะถึงเตียงจู่ๆเขาก็ดึงมือฉันไว้ ฉันหันไปกระแทกเข้ากับอกแข็งแรงของเขา อกเราเบียดกันแนบชิดในอ้อมแขนมันอุ่นขึ้นมาที่ปลายอกแปลกๆ ฉันยกมือขึ้นทาบอกเขาอยากจะลูบไล้ใต้เสื้อนั้น เขาถอดเสื้อตัวเองออกอวดกล้ามอกให้ฉันได้ทำตามใจเพลินมือแล้วเอื้อมมือมาดึงซิปที่ด้านหลังตัวฉันรูดลง ฉันรู้สึกว่าเสื้อหลวมคลายความรัดตึงออก เขาผละอกห่าง ดึงเสื้อออกจากตัวฉันและค่อยๆลดตัวนั่งลงช้าๆขณะมือก็จับขอบกางเกงแนบเนียนรูดลงกองกับพื้นให้พ้นปลายเท้าออกไป หัวใจฉันระรัวเต้นเร็วขึ้นหลายเท่ากว่าปกติ ฝ่ามือเขาจับที่ข้อเท้าสองข้างฉัน แล้วรูดลูบไล้ขึ้นมาเรื่อยๆผ่านปลีน่อง ต้นขาเรียบแน่น สะโพกผายกลมกลึงจนถึงเอวคอดแล้วผลักเบาๆให้นั่งลง แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 49 19:28:56 จากคุณ : podduang-pk - [ 13 ธ.ค. 49 19:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ก้นของฉันสัมผัสกับขอบเตียง มันนุ่มเนียน น่าเอนลงนอนเสียจริง ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการเปล่าเปลือยนอนบนเตียงของตัวเองจะทำให้รู้สึกเซ็กซี่ขนาดนี้ เขาดึงฉันไว้ไม่ให้เอนหลังลงอย่างใจแต่ตัวเองนั่งคุกเข่าลงกับพื้น ยื่นหน้ามาชิดหน้าฉัน จมูกของเขาใกล้จนแตะกับหน้าผากฉัน เขากดมันลากลงมาฉันหลับตาลง เขาหยุดมันอยู่ตรงปากฉัน ส่วนริมฝีปากเขาจูบเข้ากับคางมนกลมสองทีซ้ำๆ ฉันอยากจะอ้าปากถามเขาบางอย่างแต่มันไม่มีเสียงเมื่อริมฝีปากเขาเคลื่อนมาปิดเอาไว้ มันอุ่นตรงนั้นด้วย ริมฝีปากผู้ชายก็นิ่มเหมือนกันกับของเรานี่นะ มันน่าแปลกใจ บางอย่างผู้ชายไม่ได้ดูแข็งๆอย่างสายตาเราตัดสินเลย ลิ้นที่ชุ่มนุ่มกระหวัดที่ราวฟันเหมือนหาทางจะเข้าไปขอทักทายกับเพื่อนที่ด้านในลึกเข้าไป ฉันเผยอปากออกรับลิ้นจากเขา มันทักทายกัน สัมผัสกัน แต่ฉันเป็นฝ่ายสนใจอยากรู้ ฉันลองส่งลิ้นตัวเองแตะกับเพื่อนใหม่ที่เข้ามาเยือน ถ้าไม่ผิดฉันว่าฉันได้รสหวานๆ นี่หรือจูบ? เขาถอนลิ้นออกมาทำฉันใจวูบ ลืมตาน้อยๆขึ้นมองหน้าที่อยู่ชิดแค่ปลายจมูก หน้าเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกครั้งทำให้ต้องปิดตาลง ปากของเขามาสร้างความคุ้นเคยให้ในอีกมุม ในขณะที่มือก็ผ่านความอุ่นไปทั่วแผ่นหลังโค้งเนียน ช่างสบายเสียจริงๆ “อื้ม...ม” ฉันครางออกมาหรือนี่ นี่หรือเสียงอย่างที่เคยได้ยิน? แค่อวัยวะของร่างกายชิ้นเล็กๆมาสัมผัสกับอวัยวะของคนอื่นแบบนี้ก็ทำให้อารมณ์เพริดไปถึงไหนๆได้เพียงนี้ มันเหมือนการค้นพบดาวดวงใหม่ที่มีฉันกับเขาเพียงสองคนแท้ๆ หากจะอธิบายบอกกับใครไปคงไม่สามารถทำได้ดีเท่าเชื้อเชิญเขามาดูให้เห็น มาสัมผัสอย่างที่เราทำให้เห็นกับตาตัวเอง นี่หรือที่เนปาตีบอกว่าเมื่ออยู่กับผู้ชายแล้วคนอื่นก็จะไม่มีความหมาย จากคุณ : podduang-pk - [ 13 ธ.ค. 49 19:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เขาทำให้ฉันเพลิดเพลินกับการสอนจูบอย่างนิ่มนวลไปพร้อมกับการรับความอุ่นที่ผ่านจากมือผู้ชายไปทั่วร่างเปล่าเปลือย วันนี้เขาเป็นคนอื่นที่ชื่นชมร่างกายฉันด้วยการสัมผัส ด้วยมือและด้วย..ลิ้น เมื่อถอดจูบจากริมฝีปากเขาก็เลื่อนมาจูบต่อจากคางมาที่ต้นคอ ฉันเอียงหลบแต่เขาไม่หยุดกลับยิ่งไซร้ปากตามมา รู้ว่าหนีไม่พ้นแน่แล้วฉันก็เริ่มนิ่ง ยอมเขาทุกอย่างไม่รู้ว่าเขาจะสอนอะไรต่อไป ฉันอยากเป็นนักเรียนที่ดีตอนนี้ “ห้ามคิด...รู้ไหมครับ” คุณครูผู้อ่านใจเก่งกระซิปกระซาบ “ รับความสุขก็พอแล้ว..นะ” จากคอไล่เรื่อยลงมาที่เนินอกอิ่ม ลิ้นนั้นอาจจะทำให้ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมา จนแอ่นตัวไปถามหาอ้อมกอด อยากให้เขากอดเอาไว้ให้แน่นแต่ตัวเขาดูเหมือนห่างออกไปไกลแสนไกล ฉันยกแขนขึ้นวางพาดไหล่เขารั้งท้ายทอยเอาไว้พลางแทรกนิ้วเข้าไปในพุ่มผมยาวระคอน่าพันนิ้วเล่น อกเชิดชี้ท้าทายริมฝีปากเขายิ่งนัก เขาแนบหน้าเคล้าอยู่ไม่ห่างไปไหน วนลิ้นจากอกซ้ายไปหาอกด้านขวาอย่างชำนาญการไม่มีสะดุด ฉันแอ่นอกเท้ามือข้างหนึ่งไว้กับเตียง ลืมตาก้มมองดูเขาปฏิบัติอย่างอ่อนโยนกับนักเรียน จากยอดอกที่ชูชันลุกตั้งรับการทักทายอย่างเต็มอกเต็มใจ เขาบรรจงจูบต่ำลงไป ฉันมองเห็นแผ่นหลังของเขาที่ลาดเรียวลงไปหาสะโพกแน่นที่ทิ้งหนักอยู่บนส้นเท้า ผู้ชายก็มีเส้นโค้งที่น่าจับต้องหากเราได้พินิจ นึกอยากจะเอื้อมมือลงไปวาดนิ้วบนนั้นแต่ด้วยเกรงว่าการสอนนี้ยังไม่จบ ฉันสะดุ้งวาบเมื่อปากเขาไล่ลงไปจนถึงขอบไรเส้นขนตรงนั้น เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดที่วูบจากท้องน้อยขึ้นมาหายอดอกแล้วแผ่นซ่านไปจนทั่ว หากมองเห็นตัวเองได้คงได้เห็นว่าเราตัวแดงขึ้นอย่างนั้นหรือเปล่าหนอ? เขาขยับตัวแทรกนั่งให้ถนัดบนพื้น มือเขาจับสะโพกฉันยึดไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างจับเข่าฉันแยกกว้างออก ฉันวางมือบนผมนุ่มหนาของเขาเบาๆ มีบางอย่างที่เคว้งคว้างด้านล่างนั่นเหมือนดังว่ามันรอให้อะไรมาอยู่ใกล้ๆยึดมันเอาไว้ให้อุ่นใจ มันรอให้หน้าเขาเข้าไปให้ใกล้อีก ใกล้อีก ... จากคุณ : podduang-pk - [ 13 ธ.ค. 49 19:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฉันรู้สึกว่าร่างกายแบ่งเป็นสองส่วนตอนนี้ฉันเพิ่งค้นพบว่าส่วนนั้นมันแทบจะบังคับไม่ได้เลยเพราะมันมีชีวิตของมันเอง มันดูร่าเริงหลังการตื่น ชายหนุ่มคนนี้ปลุกให้มันตื่นขึ้นมา มันซ่อนตัวอยู่ใต้เนินน้อยๆมานานปี เขาส่งลิ้นไปแตะต้องเบาๆเพียงเท่านั้น เมื่อค้นพบว่ามันอยู่ตรงนั้นเอง เขาก็รัวเคาะประตู จนบ้านน้อยสั่นสะเทิ้ม เจ้าของบ้านนั้นตื่นแล้ว เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมามันก็เตรียมน้ำหวานไว้รอต้อนรับแขกผู้มาเชิญชวนมันให้ออกมารู้จักกัน เขาดื่มกินน้ำรสหวานอย่างยินดีปรีดา ครั้งที่หนึ่ง ..ครั้งที่สอง ครั้งต่อไปๆๆ ดูเหมือนจะมีน้ำหวานให้ดื่มกินไม่รู้จักหมดสิ้น แม้เมื่อชายหนุ่มจะไม่ดื่มกินแล้วก็ยังคงมีน้ำอยู่ เขาท่องสำรวจบ้านที่ค้นพบใต้เนินไปทั่วๆ เขาแวะที่ตรงนั้นแล้วยังวนกลับไปที่ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างทำเอาฉันใจแทบขาด หายใจหอบระรัว ตื่นเต้น เสียวซ่านระคนกัน โดยเฉพาะเมื่อเขาไปหยุดอยู่ที่บ้านใหญ่เนิ่นนาน ฉันเอนหลังลงอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ไหวเสียแล้วที่จะให้ทรงตัวอยู่นิ่งๆในท่านั่งแบบนั้น เขาจับข้อมือฉันให้วางมือตัวเองลงเล่นบนยอดอกที่ท้าทายเขาเมื่อครู่ดูเองบ้าง เมื่อร่างกายส่วนล่างแยกเป็นอิสระจากการสั่งการไปเสียแล้วร่างกายส่วนบนก็ไม่ควรจะนิ่งเฉยเงียบเหงาอย่างอิจฉา หน้าท้องที่ราบตึงไปจนถึงท้องน้อยแบบนี้ยิ่งทำให้อยากถูกเร่งเร้ามากขึ้นไปอีก น่าดีใจที่มีเขาอยู่ด้วยตรงนี้วันนี้ ฉันรู้แล้วว่าอยากให้เขาทำสิ่งใด ปากของเขากำลังจูบทักทายเพื่อนผู้น่ารักที่เพิ่งพบเจอกัน จูบแล้วจูบอีก ถอนปากเข้าออกไม่รู้กี่หน ทั้งจูบหนักหน่วงและเบาราวกับใช้ขนนกมาลูบไล้เล่นสลับกันไป เขาเล่นด้วยกันเข้าขากันได้ดี ใช่คนที่อิจฉาคือฉันข้างบนนี่ เขาลุกขึ้น ทาบตัวบังแสงจากเพดานห้องชักชวนให้ฉันเลื่อนตัวเข้าไปที่กลางเตียงอีก ฉันขยับอย่างว่าง่าย เขาตามลงมานอนข้างเคียงกัน มือลูบไล้อยู่ที่ต้นขาเพรียวไม่ลงไปข้างล่างนั้นเล่นอีก ทำให้กระหายอยากให้เขาทำต่อ ฉันสำรวจต้นขาเขาดูบ้างตามอย่างที่เขากำลังทำแล้วเลื่อนมือมาด้านหน้าเพราะเขาไม่มีเนินน้อยให้อะไรซ่อนอยู่ใต้นั้นแต่มันเด่นชัดออกมาจนอยากจะเอื้อมไปลองจับดูเอง “นี่ไงเพื่อนใหม่ของคุณ ผู้ชายกล้าหาญตรงที่อวดตัวเองไม่หลบๆอย่างในผู้หญิงหรอกนะครับ” “งั้นที่เขาบอกว่า จริงๆมันเป็นพวกเดียวกัน หน้าตาเหมือนกัน ก็จริงสิคะ” มือฉันคลำสำรวจเขาไม่หยุด “ครับ มันเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน แต่สร้างมาคนละรูป” “ฉันพอจะรู้ว่าสร้างมันขึ้นมาทำไม แต่...ไม่แน่ใจว่าทำอย่างไร กับตรงไหนกันแน่” ฉันพูดเขินๆ “พวกเขามีน้ำเหมือนๆกันด้วย” เขามาพูดที่ข้างหู ลมที่เป่าอยู่เบาๆทำให้ขนลุก ฉันเลื่อนนิ้วไปที่ปลายของเขา แตะๆดูแล้วยิ้มออกมา เชิงว่าเข้าใจที่เขาหมายถึง เขาจับมือฉันออกไปข้างตัวแล้วเบียดตัวกดลงมาทาบ จากคุณ : podduang-pk - [ 13 ธ.ค. 49 19:33:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เขาจับตัวเพื่อนใหม่ให้เข้ามาใกล้ฉัน ผลักประตูบ้านใหญ่ที่ปิดเอาไว้สนิทให้เปิดอ้าออกแล้วผ่านเข้ามา ประตูเปิดออกยากสักหน่อย การเข้ามาของเขาทำให้เจ็บอยู่แปล๊บๆอึดใจหนึ่ง ฉันลืมตาและกลั้นหายใจ ทำให้เขาจูบที่แก้มเบาๆให้ผ่อนคลายลืมความเจ็บเล็กๆนั้น มันอึดอัดแน่นแนบ ฉันรู้เลยว่าเพื่อนใหม่กำลังเคลื่อนตัวอยู่ที่หน้าประตู เขาเข้ามาได้แค่เท่านั้นเอง ชายหนุ่มผสมน้ำหวานของฉันเข้ากับของเขาเอง จนทำให้ฉันหลับตานึกอยากจะลองชิมรสดูเสียเองว่ามันจะวิเศษถึงขนาดไหน เขาขยับตัวทั้งตัวขึ้นลง บดถูเผ่าพันธุ์ส่วนล่างที่เราพูดถึงเข้าด้วยกันอย่างเป็นจังหวะ ฉันอยากเรียกพวกมันว่า พวกกบฏ กบฏที่เป็นอิสระจากการสั่งการของประสาทส่วนบนอย่างไรเล่า มันเป็นอิสระจากความเจ็บ ความอยากรู้ ความตั้งใจ หรืออะไรทั้งหมดสิ้น เขาไม่หยุดฉันเองก็ไม่ได้อยากให้มันหยุดลงแค่นั้น กบฏฝ่ายล่าง เมื่อมันเข้าพันตู คงมีทั้งแพ้และชนะ ย่อมต้องมีการสูญเสียเพื่อแลกความปรีเปรม ความเจ็บมันเป็นส่วนเล็กๆเมื่อเรารู้ว่าเราจะได้สิ่งใดตอบกลับมาหลังจากเข้าแลก ในการตื่นลุกของมัน มีความสุขใจเจืออยู่ไม่น้อย ดังการขับเคลื่อนยานออกไปสู่ห้วงอวกาศ ป่าวประกาศศักดาให้ดาวดวงอื่นรู้ถึงอำนาจของฝ่ายกบฏ นำความหึกเหิม ให้อารมณ์เตลิดลำพอง ราวกับว่าสองมือนี้ได้วาดกว้างออกไปโอบรวบเอาจักรวาลมาไว้ในอ้อมแขน เป็นเจ้าของมันได้ นานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ จนเมื่อฉันลืมตามองเห็นเขานอนอยู่ข้างๆส่งสายตาอ่อนโยนมาให้ เขาทาบมือลงบนตำแหน่งหัวใจฉันบอกว่ามันเต้นช้าลงแล้ว “ฝ่ายกบฏได้รับชัยชนะ!” ฉันพึมพำเบาๆ เขาหัวเราะน่ารักร่าเริงออกมาแล้วจูบที่แก้มนิ่มนวล “เจ๊ฟ....คุณเรียนบทแรกจบแล้วนะ” เขาดึงสติฉันกลับมาจากจักรวาลห้วงนั้นแล้วก็บอกธรรมเนียมว่าเขาต้องไปแล้ว แต่ถ้าฉันต้องการเขาสามารถอยู่ด้วยจนกว่าฉันจะให้เขากลับหรือทำอย่างอื่นให้จนกว่าจะพอใจและสิ้นสุดในวันนี้ “อยากจะให้อาบน้ำชำระให้ไหม?” “ฉันว่า..ฉันได้ครบแล้วที่ต้องการ กลับได้ถ้าหากต้องเป็นอย่างนั้น” ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอะไรหลังจากนี้ แต่ร่างกายบอกว่า อยากจะพักอยู่นิ่งๆ แม้ว่าในหัวจะมีความคิดอีกหลายอย่างงอกขึ้นมา ฉันอยากไปค้นข้อมูลเรื่องการสร้างครอบครัว เรื่องสรีระ เรื่องการใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชาย อีกหลายเรื่องเต็มไปหมดแต่วันนี้ไม่ไหวแล้ว ฉันเฝ้าดูเขาเดินเปล่าเปลือยลงจากเตียงอย่างเต็มตา เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่เพิ่งอุ่นร้อน เขาก้มลงหยิบชุดมาสวม ฉันนอนเท้าคางมองดูไม่วางตา ผู้ชายทำให้เราสร้างภาพของจักรวาลได้ด้วย คงจะดีถ้าฉันมีจักรวาลของตัวเองสักแห่ง เนปาตีจะอยากมีไหมนะ หรือว่าถ้าฉันเรียนบทเรียนนี้ต่อไปฉันอาจจะไม่อยากมีมันเหมือนตอนนี้? เขาจัดแจงตัวเองเสร็จแล้วและเดินเข้ามาจูบลาฉันที่เอกเขนกอยู่บนเตียง ก่อนจะไปจริงๆเขากล่าวคำหนึ่งเอาไว้ว่า “เจ๊ฟ คุณได้เติบโตขึ้นแล้ว จดจำเอาไว้ และอย่าได้ลืมเมื่อวานนี้ก่อนที่คุณจะโตว่ามันเป็นอย่างไร” ฉันบันทึกคำพูดของเขาเอาไว้ มันเป็นประโยคที่น่าจดจำที่สุดอีกวันหนึ่งในชีวิตของฉัน. -จบ- เขียนเมื่อ : 29 กันยายน ,10 ธันวาคม 2549 จากคุณ : podduang-pk - [ 13 ธ.ค. 49 19:34:28 ]