ความคิดเห็นที่ 1 เสียงคลื่นลมทะเลกระทบโสตประสาทของคนที่กำลังนั่งเหม่อมองผืนน้ำสีฟ้าอมเขียวตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน ปล่อยใจปล่อยความคิดไปกับเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ผมหยักศกน้อยๆ ยาวกลางหลังปลิวตามแรงปะทะของสายลมแรง ดวงหน้ายาวรูปไข่อ่อนละมุนลงเมื่อได้อยู่กับธรรมชาติ “นั่งยิ้มอะไรแคท คิดถึงอดีตหรือไง” ร่างอวบของญาดาทรุดลงบนม้านั่งตัวยาวข้างๆ เพื่อนรัก เอ่ยแซวเมื่อเห็นรอยยิ้มประดับบนริมฝีปากบางสวย คนถูกทักสะดุ้งเบาๆ หมุนตัวกลับมาหาเพื่อน ยกมือขึ้นรวบตรงขมับผมไม่ให้ตกลงมาปรกหน้าเผยให้เห็นวงหน้าเกลี้ยงเกลาผิวเนียนกระจ่างตา “มาเที่ยวทั้งทีจะให้หน้าบึ้งหรือไงจ๊ะ” คะนึงนิจย้อนกลับเสียงใส “อ้าว ใครจะไปรู้ เห็นตอนขึ้นรถมาตอนแรกหน้าจ๋อยจะตาย” ญาดาค้อนตากลับเมื่อได้ยินคำตอบกวนนิดๆ ของเพื่อน มีอย่างที่ไหนตอนรอรถทัวร์ออกจากสถานีขนส่งไม่ยอมพูดยอมจา ถามคำตอบคำทำหน้าจ๋อย คิ้วขมวดเข้าหากัน...หน้าขาวซีด...นั่งรถมาก็หลับตานิ่งไม่สนใจคนรอบข้างจนทุกคนเป็นห่วง กลัวว่าจะไม่สบายหรือเกิดอาการเมารถ แต่พอก้าวลงจากรถทัวร์หน้าตาก็สดใสขึ้นมาทันที บอกเพื่อนให้ไปจัดการเรื่องตั๋ว ส่วนตัวเองเดินลิ่วๆ ผ่านสะพานไม้ มานั่งรอตรงท่าเรือคนเดียว นั่งชมนกชมไม้ดูอารมณ์ดีราวกับคนละคน...มันน่าจับมาเขย่าๆ สองสามทีให้หายมันเขี้ยวเหลือเกิน คนอะไรปรับอารมณ์เร็วจนเพื่อนๆ ตามกันไม่ทัน “ก็ตอนนั้นมันง่วง ตอนนี้ตื่นแล้ว เจอลมเย็นๆ สดชื่นจะตาย” ไม่พูดเปล่ายังสูดอากาศเข้าปอดเป็นตัวอย่างให้ดูอีกต่างหาก “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวอีกสิบห้านาทีเรือจะเทียบท่า นั่งรออยู่ตรงนี้แล้วกันเดียวมาเรียก คิดว่าแคทคงอยากนั่งคิดอะไรคนเดียวใช่ไหมล่ะ” ญาดาบอกอย่างรู้ใจ คะนึงนิจพยักหน้ารับ รอจนสาวร่างอวบลุกขึ้นเดินไปสมทบกับเพื่อนร่วมการเดินทางซึ่งกำลังนั่งกินขนมขบเคี้ยวแก้หิวกันอยู่อีกมุมหนึ่ง คะนึงหันกลับไปมองทะเลอีกครั้ง แอบขอโทษเพื่อนในใจที่ไม่ได้บอกความจริงออกไป อาการง่วงงุนไม่ใช่เหตุผลของท่าทางแย่ๆ เมื่อเช้าตามที่กล่าวอ้าง สาเหตุเกิดจากความห่วงหาใครอีกคนซึ่งอยู่อีกมุมหนึ่งของโลกต่างหาก หลายวันแล้วไม่สามารถติดต่อชนัตรได้ ไม่ว่าทางอีเมล์ ทางเอ็มเอสเอ็น หรือแม้แต่ทางโทรศัพท์ เขียนอีเมล์ไปหาเมื่อสองสามวันก่อน เพื่อเล่าว่าจะเดินทางไปเที่ยวเสม็ดกับกลุ่มเพื่อน ก็ไม่ได้รับการตอบกลับมา ตามปกติแล้วชายหนุ่มจะเขียนตอบกลับมาภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่คราวนี้ไม่มีข้อความอะไรจากเขาเริ่มห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นทางโน้น ออนไลน์รอจนดึกดื่นก็ไม่เห็นชื่อของชนัตรอยู่ในสถานะออนไลน์ สุดท้ายต้องโทรศัพท์ข้ามทวีปแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ จากห่วงใยกลัวว่าจะป่วย ตอนนี้กลายเป็นกังวลจนถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ เมื่อคืนกว่าจะปิดตาลงได้ก็เกือบสว่าง พยายามคิดในแง่ดีว่าคงจะเรียนหนัก หรืออาจจะต้องสะสางธุระทางโน้นให้เรียบร้อยก่อนเดินทางกลับเมืองไทย จะเก็บมาคิดตลอดการเดินทางคงไม่ดีต่อตัวเองและเพื่อนๆ มากนัก ตั้งแต่บนรถทัวร์ ความทรงจำเก่าๆ เริ่มไหลเวียนกลับเข้ามาในหัวสมอง การเดินทางครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอเดินทางโดยรถทัวร์ ตามปกติเวลาไปไหนมาไหนกับเพื่อนจะนั่งรถไฟหรือไม่ก็เดินทางด้วยรถตู้เนื่องจากสะดวกในการเที่ยว แต่การเดินทางไปเกาะไม่จำเป็นต้องใช้รถราใดๆ ทั้งสิ้น วิธีน่าจะสะดวกที่สุด จำได้ว่าเธอตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่คืนก่อนหน้านั้นต้องเคลียร์งานจนดึกดื่น เวลานัดก็เช้าตรู่จึงพักผ่อนไม่เพียงพอ ไม่รู้ว่าฟ้าอยากจะแกล้งหรืออย่างไร เธอจึงเจอคนขับรถที่มีความสามารถทำให้คนไม่เคยเมารถออกอาการพะอืดพะอมได้ ‘เป็นอะไรแคท หน้าซีดจัง’ คนนั่งข้างกายถามอย่างห่วงใยเมื่อเห็นหน้าซีดขาวของคะนึงนิจ ไม่รู้เพราะความบังเอิญหรือจงใจทำให้ชนัตรได้นั่งข้างๆ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่ากับจะทำอย่างไรให้อาการปั่นป่วนภายในท้องหายไป ‘มัน...เวียนหัว คลื่นไส้ชะมัดเลยชน’ ตอบออกไปเสียงเบาหวิว พยายามบังคับตัวเองให้นั่งนิ่ง หลับตาลงเผื่อว่าจะดีขึ้น ‘มันก็น่าอยู่หรอก นอนก็น้อย แถมยังไม่ยอมกินอะไร ก็ต้องเกิดอาการกันบ้าง’ ชนัตรเริ่มบ่นตามประสาคนกำลังห่วงเต็มที่ ‘ชนอย่าพูดมากสิ เวียนหัว’ ขัดเสียก่อนเขาจะร่ายยาวไปมากกว่านี้ แต่จริงอย่างชนัตรว่าทำตัวแบบนั้นแล้วมาเจอคนขับรถชนิดเบรกทีหัวคะมำที เล่นเอาหัวสั่นหัวคลอนกันเป็นแถบๆ ไม่ให้ออกอาการได้อย่างไร แค่คิดว่าต้องนั่งต่อไปอีกสองชั่วโมงกว่าๆ ยิ่งหมดแรงไปมากกว่าเดิม ชนัตรหุบปากฉับ ยกกระเป๋าเป้ซึ่งวางอยู่ใต้ที่นั่งขึ้นมาค้นกุกกัก จนได้ตลับการบูรมา คว้ามือบางชื้นเหงื่อมาไว้ในอุ้งมือใหญ่ วางมันลงไปพร้อมกับบอกเสียงนุ่ม ‘ดมซะ เผื่อจะดีขึ้น’ คะนึงนิจหรี่ตาขึ้นก้มมองของในมือ สัมผัสได้ถึงไออุ่นจัดจากมือแข็งแกร่ง พยักหน้ารับทำตามอย่างว่าง่าย สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ กลิ่นหอมเย็นๆ โชยแตะจมูกช่วยลดความปั่นป่วนภายในร่างกายได้เป็นอย่างดี แต่ยังมีอาการหลงเหลืออยู่ อยากจะหลับตานอนพัก ปิดเปลือกตาหวังว่าจะทำสำเร็จ ชนัตรนิ่วหน้าไม่สบอารมณ์ แอบพาลไปถึงสาเหตุทั้งหมดที่ทำให้หญิงสาวเกิดอาการป่วยเช่นนี้ อยากเดินไปซัดเจ้าคนขับรถเสียเหลือเกิน แต่คงทำได้แค่คิด ขืนทำจริงๆ อาจจะได้ไปเที่ยวโรงพักแทนไปเที่ยวทะเล จึงทำในสิ่งที่เขาสามารถช่วยลดอาการเมารถของคะนึงนิจเท่านั้น แล้วคนตั้งใจจะนอนหลับต้องรู้สึกถึงแรงเบาๆ ที่ทำให้ศีรษะเอียงไปทางคนข้างตัว เปิดตาขึ้นมองงงๆ เห็นว่าชนัตรเอื้อมมือมาวางบนกลุ่มผมออกแรงรั้งเข้าหาตัว บังคับให้เธอซบลงบนไหล่หนาอย่างระวัง ‘นอนเถอะแคท ถึงแล้วชนจะปลุก’ ชนัตรก้มบอก ส่งสายตาเต็มไปด้วยความห่วงใยมากให้ คะนึงนิจพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหลับตาลง ได้หมอนแข็งๆ แต่อุ่นจัดทำให้เริ่มเคลิ้ม ยิ่งมือใหญ่คอยประคองศีรษะไม่ให้ไหวเอนเป็นระยะๆ ยิ่งทำให้เข้าสู่ห้วงนิทราได้ง่ายดาย เวลาที่เหลือจึงไม่เลวร้ายนัก แถมทำให้หลับฝันดีภายใต้การกระทำอันแสนอ่อนโยนของเขา คะนึงนิจได้รับการดูแลอย่างดีระหว่างการเดินทางบนบก เมื่อถึงการเดินทางทางน้ำชนัตรยังไม่ยอมอยู่ห่าง เกรงว่าหญิงสาวจะเมาเรือ ก่อนจะขึ้นเรือเพื่อนๆ ลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าควรจะหาอะไรกินก่อนจะไปต่อ จึงเลือกกินก๋วยเตี๋ยวกันก่อนจะเดินไปยังท่าเรือ กว่าเรือจะจอดเทียบท่าต้องใช้เวลาพอสมควร เนื่องจากลมพัดแรงกว่าปกติ เกิดคลื่นลูกใหญ่ซัดสาดเข้ากับตัวเรือ ผู้ชายในกลุ่มจึงต้องพากันเดินลงเรือไปก่อน เพื่อรับสัมภาระทั้งหมดลงเรือ รอรับฝ่ายหญิงให้เดินผ่านไม้กระดานซึ่งใช้เชื่อมระหว่างเรือกับฝั่ง คะนึงนิจเป็นคนสุดท้ายของกลุ่มในการเดินข้าม ไม่กล้าเดินก่อนกลัวว่าจะตกน้ำตกท่าไป ยิ่งเรือไหวโยกมากเท่าไรการเดินลงยิ่งลำบาก แต่พอเห็นว่าใครคอยยืนรับอยู่ปลายทางความกล้าเริ่มกลับมา ความกลัวปลิดปลิวไปกับลมที่พัดแรง เชื่อว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เธอหล่นลงน้ำแน่นอน ชนัตรยื่นมือออกมาด้านหน้า ส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้เชื่อใจเขา ‘แคท’ เสียงทุ้มเรียกชื่อหญิงสาว ดวงตาสวยไม่ละจากร่างบาง คะนึงนิจค่อยก้าวเดินช้าๆ พยายามทรงตัวให้มั่นคง ยื่นมือออกไปอัตโนมัติ ชายหนุ่มคว้ามากุมไว้รวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกันกับคลื่นลูกโตปะทะอย่างแรงจนเรือเคลื่อนไหวขึ้นในแนวดิ่ง ‘ว้าย!’ คะนึงนิจร้องอย่างตกใจเซเล็กน้อย ชนัตรออกแรงฉุดให้ถลามาทางด้านหน้า พร้อมกับอ้าแขนรอรับร่างบางเข้าสู่อ้อมอกอย่างรวดเร็ว หัวใจของคะนึงนิจหล่นวูบ หลับตาปี๋นึกว่าต้องร่วงไปอยู่ในน้ำเย็นๆ เสียแล้ว รู้สึกตัวอีกทีเมื่อสัมผัสถึงความแข็งแกร่งกับความอบอุ่นปะทะกับใบหน้าและร่างกาย เสียงตึกๆ ดังอยู่ใกล้ใบหู เรียกให้ลืมตาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง เห็นหน้าคมคร้ามอยู่ในระยะประชิด ‘เป็นอะไรหรือเปล่า’ ชนัตรถามขึ้น ‘ไม่เป็นอะไร ขอบใจนะ’ รีบผละออกจากแผ่นอกแข็งแรงราวกับต้องของร้อน แก้มนวลเริ่มขึ้นสีแดงจัด ร่างกายร้อนวูบวาบ ลมเย็นปะทะร่างกายไม่ได้ทำให้อุณหภูมิระอุในตัวลดลงได้ ชนัตรยิ้มกริ่มกับท่าทีเขินอายของคะนึงนิจยอมปล่อยแต่โดยดี แต่มือยังกุมกระชับแขนเล็กๆ เอาไว้ กันไม่ให้ล้มลงไปกระแทกพื้นเนื่องจากความโคลงเคลงของเรือ ‘เป็นอะไรแคท ทำไมหน้าแดง ไม่สบายหรือเปล่า’ ‘แคทสบายดี ปล่อยได้แล้วชน จะไปนั่ง’ พยายามทำเสียงแข็งเข้าไว้ ทั้งๆ ที่หน้าแดงราวกับลูกมะเขือเทศ สะบัดมือออกจากการเกาะกุม เดินหลบดวงตาที่เป็นประกายวิบวับไปนั่งที่ที่คิดว่าสงบ พยายามไม่สนใจสายตาล้อเลียนของเพื่อนซึ่งกระจายตัวอยู่รอบเรือตามแต่สะดวกในการนั่ง เรือเคลื่อนตัวออกจากท่า เพิ่มความเร็วในการแล่น ตัดกับระลอกคลื่นลูกใหญ่จนตัวเรือกระแทกเป็นจังหวะ ผู้คนบนเรือนั่งคุยกันเสียงดัง ส่วนมากเดินทางมาเป็นกลุ่ม มีทั้งชาวต่างชาติและคนไทยใบหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความสดชื่นที่ได้ใกล้ชิดธรรมชาติ ต่างคนต่างมองออกไปยังผืนน้ำไกลสุดลูกหูลูกตา ทอดสายตาไปยังแสงของพระอาทิตย์เจิดจ้าสะท้อนกับผิวน้ำจนเกิดประกายระยิบระยับ คะนึงนิจตั้งใจว่าจะนั่งชมทะเลเงียบ ปล่อยให้ลมปะทะผิวกายสบายใจ เพื่อลดความผันผวนที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แต่ความตั้งใจถูกทำลายเมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำทะเลจากการแล่นของเรือสาดกระเซ็นขึ้นมาโดนตัวจนเนื้อตัวเริ่มเปียกชื้น ร่างบางกระเด้งตัวขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ลูบเนื้อลูบตัวเช็ดน้ำออกจากแขน แต่บริเวณเสื้อผ้าที่เปียกนั้นแก้ไม่ได้ ‘แคท เข้ามานั่งตรงนี้มา ไปนั่งริมอย่างนั้นกว่าจะถึงก็เปียกพอดี’ ญาดาซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางลำเรือกวักมือเรียก โดยไม่ทันระวังน้ำทะเลก็สาดโครมอีกชุด คราวนี้หญิงสาวกลายเป็นลูกหมาตกน้ำโดยสมบูรณ์ โดนเข้าไปเต็มหลัง ทั้งเสื้อยืดพอดีตัวทั้งกางเกงขาสั้นได้สัมผัสความเย็นจากน้ำหมด จนต้องรีบเดินไปหากลุ่มเพื่อน หมดอารมณ์สุนทรีย์ไปทันที ญาดาขยับตัวให้เพื่อนได้นั่ง ยิ้มขันๆ กับสภาพของเพื่อน คะนึงนิจหน้างอเป็นจวัก วันนี้ดวงการเดินทางคงตกต่ำน่าดู กว่าจะไปถึงที่พักคงสะบักสะบอม ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ยื่นมาให้ คะนึงนิจเงยมองที่มาของมัน เห็นชนัตรยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้า ‘เอาไปเช็ดสิ เจอลมแรงๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย เที่ยวกันไม่สนุกพอดี’ คะนึงนิจรับผ้ามา ทำตามคำบอกของชายหนุ่มอย่างไม่อิดออด ชนัตรนั่งลงข้างๆ คะนึงนิจ ลอบมองคนที่กำลังง่วนอยู่กับร่องรอยของน้ำทะเลเพลิดเพลิน ผมหยักศกยาวเลยต้นคอมาเล็กน้อยปลิวไหวตามแรงลมจนตกลงมาปิดหน้าปิดตา จนเขาลืมตัวเผลอเอื้อมมือใหญ่ออกไปปัดปอยผมด้วยปลายนิ้วจัดการนำมันไปทัดหูเล็กๆ ‘ไว้ผมอย่างนี้ไม่รำคาญบ้างเหรอแคท ผมแคทสวยนะถ้าไว้ยาวคงจะสวยมากกว่าเดิม’ ชนัตรกระซิบบอก จับจ้องเรือนผมดำมันเงาบ่งบอกให้เห็นถึงความเอาใจใส่ของเจ้าของ คะนึงนิจขนลุกซู่กับความร้อนจากปลายนิ้วที่ไล้อยู่ใกล้ผิวแก้ม จนต้องก้มหน้างุดๆ หลบสายตาเข้มสวยซึ่งกำลังจ้องมองมา ยกมือลูบผมตัวเองกำลังคิดว่าจะทำตามที่เขาพูดดีหรือเปล่า แต่มาเปลี่ยนใจตรงประโยคสุดท้ายของคนขี้เล่น ทำลายบรรยากาศแสนหวานหมดสิ้น ‘บางทีไว้ผมยาวแล้วอาจจะทำให้คนไม่สวย สวยเพิ่มขึ้นมาอีกนิดก็ได้นะแคท’ คิดมาถึงตรงนี้คะนึงนิจเผลอยกมือจับผมของตัวเองขึ้นมาดู ณ ตอนนี้มันสยายยาวโดยเธอเองไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าปล่อยให้มันยาวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ถ้าชนัตรกลับมาเห็นคงคิดว่าเป็นเพราะคำพูดในคราวนั้นจึงทำให้เธอมีผมยาวแสนยาว ...ถ้าเขายังจำมันได้... นั่นสิ...ไม่รู้ชนัตรยังจำคำพูดของตัวเองได้หรือเปล่า บางทีอาจลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ลอบถอนหายใจอย่างเศร้าๆ ผินหน้าไปทางเรือขนาดกลางที่กำลังเข้าเทียบท่า วันนี้ไม่เหมือนวันนั้น ไม่มีคนคอยระวังความปลอดภัยให้...ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าหัวใจห่อเหี่ยวลงเรื่อยๆ ...อีกนานไหมกว่าเขาจะกลับมา... ...อีกนานไหมที่ต้องคิดถึงอยู่อย่างนี้... เขาคงไม่รู้ว่าเธอคิดถึงมากมายเพียงใด วันนี้ไม่มีคนคอยห่วงใย...ไม่มีคนอยู่ข้างกาย ...เหงา มันเหงาจับหัวใจ... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 20 พ.ย. 49 18:49:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนำสัมภาระไปเก็บที่บ้านพักเรียบร้อย สมาชิกของการเดินทางทริปนี้ออกมารวมตัวบริเวณห้องอาหารของรีสอร์ทซึ่งอยู่ติดกับหาดทรายสีขาวกับท้องทะเลสีฟ้าใส สั่งของว่างมานั่งกินพลางพูดคุยถึงเรื่องอดีตในวัยเรียน ระหว่างรอให้แดดร่มลมตกเพื่อลงเล่นน้ำทะเล การอยู่กับกลุ่มเพื่อนเฮฮาสร้างรอยยิ้มอันเบิกบานให้คะนึงนิจเป็นอย่างมาก หัวเราะเสียงดังไม่อายใคร ละทิ้งเรื่องงานออกจากหัวสมอง ราวกับได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง “จะว่าไปก็คิดถึงไอ้ชนมันเหมือนกัน คนอะไรตัวใหญ่ซะเปล่า แต่กลัวแมงกะพรุนขึ้นสมอง” ชายหนุ่มร่างสันทัดนามว่าดนย์เอ่ยขึ้น จบประโยคทุกคนหัวเราะครืนพร้อมกัน คะนึงนิจถึงกับยกมือปิดปากไหล่สั่นอย่างแรงเมื่อคิดภาพตาม “ใช่ เจอมันลอยน้ำใกล้ๆ เข้าหน่อยร้องลั่นอย่างกับฉลามบุกมาทั้งฝูง” มีเสียงห้าวๆ ของเพื่อนชายอีกคนคอยเสริม “อย่างว่าตอนเด็กชนเขาโดนแมงกะพรุนเล่นงาน โตมาเลยแหยงๆ” คะนึงนิจอธิบายเสริม หลังจากพยายามตั้งสติให้มั่นคงกว่าเดิม ยังจำภาพคนตัวใหญ่กำลังจะเดินลงทะเล แต่แล้วต้องชะงักกึกยืนตัวแข็ง หน้าคร้ามแดดนิ่งงัน ก่อนจะตะโกนโวยวายออกมาเสียงดัง พร้อมกับวิ่งหนีขึ้นฝั่งไป ทำเอาเพื่อนงงกันเป็นแถบๆ แต่พอหันไปเห็นแมงกะพรุนตัวใสลอยอยู่ในน้ำก็เข้าใจขึ้นมาทันที จากการเล่นน้ำทะเลกลายเป็นการพยายามลากชนัตรให้ไปใกล้ๆ กับมัน ชายหนุ่มดิ้นเร่าๆ สลัดการเกาะกุมของเพื่อนๆ โวยวายอย่างไม่พอใจ วิ่งหนีไปทางบ้านพักคนเดียว คนที่ไม่ค่อยโกรธใครวันนั้นกลับงอนอยู่นานทำหน้าบึ้งจนต้องช่วยกันง้องอนด้วยอาหารทะเลชุดใหญ่ นั่นแหละถึงจะยอมยิ้มออกมาได้ จากการรำพึงถึงกลายเป็นการเล่าวีรกรรมต่างๆ ของชนัตร คะนึงนิจนั่งฟังไปเรื่อยๆ การได้ฟังอะไรเกี่ยวกับเขา ช่วยคลายความคิดถึงลงไปได้บ้าง จนแดดเริ่มลงวงสนทนาจึงสลายตัว เริ่มเปลี่ยนกิจกรรมเป็นการเล่นน้ำ ต่างคนต่างไปเปลี่ยนชุดเพื่อสัมผัสบรรยากาศแห่งการมาทะเลจริงๆ คะนึงนิจในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น นั่งชันเข่าอยู่บนพื้นทรายเนื้อละเอียดสะอาด กำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ตั้งใจว่าจะโทรไปหาชนัตรแต่คำนวณจากเวลา ทางโน้นยังอยู่เวลาเช้ามืด คาดว่าคงจะหลับอยู่ จึงตัดใจเก็บของในมือใส่ถุงผ้าข้างกาย “แคทลงมาเล่นน้ำสิ น้ำอุ่นสบายมากเลย” ญาดาตะโกนเรียกขณะกำลังโต้คลื่นสนุกสนาน มีเสียงแจ๋วๆ ของเพื่อนอีกคนสำทับตามมา “เดี๋ยวตามลงไป ขอนั่งเล่นแป๊บนึง” คะนึงนิจตะโกนฝ่าเสียงลมทะเลกลับไป “เร็วๆ นะ ไม่อย่างนั้นให้คนไปลากลงมาจริงๆ ด้วย” ขู่อย่างไม่จริงจังนัก แต่คนฟังรู้ว่าทำจริง คะนึงนิจรับคำสั้นๆ สองสามคำ เสียงเฮฮาและเสียงหัวเราะของเพื่อน สร้างรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ไม่รู้เป็นเพราะนึกถึงวันวานมากไปหรือเปล่าโสตประสาทแว่วเสียงทุ้มนุ่มดังใกล้ๆ ‘ไม่ลงเล่นน้ำเหรอแคท’ ชนัตรถามอย่างสงสัยเหมือนเห็นหญิงสาวนั่งเล่นอยู่บนหาดทรายแทนที่จะลงไปเล่นน้ำกับคนอื่น ‘ไม่เอาหรอก แคทขี้เกียจอาบน้ำใหม่ นั่งมองเพื่อนๆ เล่นก็เพลินดี แล้วอีกอย่างนะ’ คะนึงนิจเว้นจังหวะ นัยน์ตาพราวระยับสะท้อนกับแสงอาทิตย์ จ้องมองชายหนุ่มผิวเข้ม ยกมุมปากล้อเลียน ‘อะไรแคท’ คนรอฟังอดรนทนไม่ได้ ถามอย่างใคร่รู้ ‘อีกอย่างแคทไม่อยากผิวดำเป็นเฉาก๊วยแบบชนไง’ พูดจบก็ลุกขึ้นตั้งท่าจะหนีทันที การล้อเลียนเรื่องสีผิว ชนัตรไม่มีทางปล่อยให้คนแซวลอยนวลแน่นอน เป็นจริงตามการคาดการณ์ เมื่อร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นวิ่งตามทันที ส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอ แปลงร่างเป็นเสือออกล่าเหยื่อ ‘แคท เล่นอย่างนี้เลยเหรอ อย่านึกว่าจะหนีพ้นนะ’ ขายาวๆ ก้าวไม่เท่าไรก็มาถึงตัวหญิงสาวได้ไม่ยากนัก ‘ว้าย ชนอย่านะ’ ส่งเสียงวี้ดว้ายเจือหัวเราะเสียงดัง ใช้เท้าเปล่าวิ่งบนผืนทรายขาวละเอียด ‘อย่าห้ามซะให้ยาก ไม่อยากผิวดำใช่ไหม อย่างนี้ต้องจับโยนลงทะเล’ ชนัตรคำรามให้ดูน่ากลัว เริ่มหมั่นเขี้ยว สาวร่างบางถูกคว้าเอวเอาไว้ คะนึงนิจหวีดร้องลั่นเมื่อถูกแขนล่ำสันช้อนร่างให้ลอยขึ้น รีบกอดคอหนารวดเร็ว กลัวว่าจะพลัดตกลงไปบนพื้นเบื้องล่าง แต่ไม่วายดิ้นขลุกขลักเมื่อ ‘เสือ’ ก้าวฉับๆ ไปยังทะเลสีฟ้าสวย แกล้งเหวี่ยงคนในอ้อมแขนให้ไปทางซ้ายบ้างขวาบ้าง จนเธอต้องรัดคอเขาแน่นมากขึ้น ‘ตัวหนักจริงๆ เลย ลดความอ้วนบ้างนะแคท อุ้มไม่ไหวแล้วเนี่ย’ ชนัตรบ่นไม่จริงจังนัก ตัวแค่นี้จะหนักเท่าไรกันเชียว ‘ถ้าหนักก็ปล่อยสิ ปล่อยน้า!” ยื่นหน้าไปตะโกนลั่นใส่หูของเขาทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่ชนัตรพามาถึงจุดเหมาะสมในการทิ้งทุ่น เลยสนองความต้องการของคนเสียงดังทันที ตูม! น้ำเค็มแตกกระจายเป็นวงกว้าง เมื่อร่างของคะนึงนิจถูกปล่อยจากอ้อมแขนของชนัตร เล่นเอาคนไม่ทันตั้งตัวจมอยู่ลงในน้ำ รอไม่นานก็โผล่ขึ้นมา พร้อมกับหน้าแดงก่ำไอออกมาแรงๆ น้ำทะเลเข้าจมูก ออกอาการสำลักจนน่าสงสาร แต่ชนัตรไม่ได้เห็นใจเลยสักนิด กลับหัวเราะเสียงลั่นชอบอกชอบใจ ตอนนี้ระดับน้ำสูงเท่ากับช่วงเอวของคนตัวสูง ช่วงบนยังแห้งสนิท คะนึงนิจลูบหน้าลูบตา ปัดหยดน้ำเกาะพราวออกจากใบหน้า ผมลู่ติดศีรษะดูน่ารักไปอีกแบบสำหรับคนมอง ‘ไอ้ชนบ้า! ไอ้เฉาก๊วยใจโหด!’ ประณามออกมาเสียงดัง ใช้มือวักน้ำสาดใส่อย่างหาเรื่อง ‘อย่านึกว่ามีอาวุธคนเดียวนะ’ ชนัตรต่อสู้ด้วยวิธีเดียวกันกับคนพาล แถมได้ปริมาณมากกว่าฝ่ายตรงข้าม ‘คนอะไรตัวใหญ่แล้วยังใจร้ายอีก นี่แน่ะ’ คะนึงนิจฝ่ากระสุนน้ำด้วยการกระโดดเข้าใส่ ล็อคคอด้วยมือทั้งสองข้าง โถมไปทั้งตัว อีกฝ่ายตั้งรับไม่ทันจึงหงายหลังสู่ผืนน้ำ คะนึงนิจตะเกียจตะกายโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาก่อน เสยผมที่ปรกหน้าขึ้น หัวเราะชอบอกชอบใจที่เล่นงานอีกฝ่ายให้เปียกได้สำเร็จ ชนัตรลุกขึ้นยืนไอค่อกแค่กหน้าแดง ‘อย่างนี้มันต้องล้างแค้น’ แสร้งทำหน้าดุคำรามให้ดูน่ากลัว คะนึงนิจแกล้งกรี๊ดเสียงดัง พยายามวิ่งหนีคนแปลงร่างเป็นยักษ์ พลางวักน้ำสาดใส่เป็นระยะ ‘แมงกะพรุนอยู่ด้านหลังชน’ เมื่อเห็นว่าเขากำลังไล่ตามมาติด เลยงัดไม้ตายออกมาใช้ แล้วมันก็ได้ผล ร่างสูงชะงักตัวแข็ง เหลียวไปด้านหลัง พบแต่ความว่างเปล่าจึงรู้ตัวว่าถูกแกล้ง ‘หลอกกันเหรอ’ ‘อยากเชื่อเองทำไม’ คนหลอกแลบลิ้นให้เป็นของรางวัล ชนัตรยกมือสองข้างทำท่าหักนิ้วให้ดูเหี้ยมโหด เดินอาดๆ ตรงมาหาร่างบาง พลัดกันแกล้งไปมา...ผลักให้ล้มลงบ้าง...จับกดน้ำบ้าง...แกล้งจับให้ยืนโต้คลื่นลูกโตบ้าง ใบหน้าของคนทั้งสองเปื้อนรอยยิ้ม ดวงตาเปล่งประกายระยับอย่างมีความสุข ซึมซับเสียงหัวเราะและรอยยิ้มอันแสนสดใสลงในความทรงจำจรดมันไว้ในหัวใจ สงครามย่อมๆ ระหว่างกัน สร้างรอยยิ้มให้คนปล่อยใจไปกับอดีต เผลอหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ผลสรุปในการสู้กันคือการจัดการมื้อเย็นด้วยปริมาณข้าวเยอะกว่าปกติถึงสองเท่า “หัวเราะอะไรแคท” “อ้าว...ดนย์ไม่ลงเล่นน้ำเหรอ” คะนึงนิจหลุดจากความคิดตัวเอง มองดนย์ที่ทรุดกายนั่งข้างๆ ด้วยท่าทางเดียวกัน       “กำลังจะลง เห็นแคทนั่งหัวเราะคนเดียวเลยเป็นห่วง กลัวว่าจะเป็นอะไร” หนุ่มร่างสันทัดล้อเลียนพอหอมปากหอมคอ เรียกเสียงหัวเราะจากหญิงสาว “ไม่มีอะไรมากหรอก คิดถึงเรื่องเก่าๆ” “คิดถึงเจ้าชนมาใช่ไหม” เดาอย่างรู้ใจ คนฟังพยักหน้ารับ “อืม...ว่าแต่ดนย์ได้ข่าวชนบ้างหรือเปล่า” ถามเพราะเห็นว่าทั้งสองสนิทกันมากกว่าคนอื่น บางทีอาจจะหาคำตอบของการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของชนัตรได้ “ขนาดแคทยังไม่ได้ข่าว แล้วเราจะได้ข่าวไหม” คำตอบเน้นย้ำถึงความสำคัญของคะนึงนิจที่มีต่อผู้ชายอีกคนได้อย่างชัดเจน “ทำไม ชนเขาเงียบไปเหรอ” “ใช่ หายไปเลย ติดต่อทางไหนก็ไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า” คนอารมณ์ดีหน้าสลดลง อารมณ์สดใสถูกแทนที่ด้วยความห่วงกังวล คิ้วกดเข้าหากันปากเริ่มเม้ม ครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับชนัตร “คงจะวุ่นๆ มั้ง สองปีน่าจะจบแล้วแหละ คงมีอะไรต้องจัดการเยอะแยะ นี่แสดงว่าทำหน้าจ๋อยๆ ตั้งแต่เช้าเพราะเป็นห่วงมันล่ะสิ” ชายหนุ่มถามออกมาตรงๆ “ก็ห่วง เพื่อนกันก็ต้องห่วงกันสิ” เห็นสายตาแปลกๆ ของดนย์ก็เกิดอาการเก้อเขิน กลัวว่าจะแสดงความรู้สึกมากไปจนโดนสงสัย “ห่วงน่ะดีแล้ว แต่แค่เพื่อนเท่านั้นจริงเหรอ แน่ใจอย่างนั้นหรือเปล่า” ขยับตัวหันมองร่างบาง จ้องเข้าไปในดวงตาเพื่อค้นหาความจริงในใจ พบประกายวูบไหวปนสับสนซ่อนอยู่ จึงส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ “แคท คิดถึงความรู้สึกตัวเองก่อนว่าเป็นอย่างที่พูดหรือเปล่า ส่วนเรื่องว่าชนเป็นยังไงก็ไม่ต้องไปคิด เราว่าอีกไม่นานชนคงกลับมาขออะไรบางอย่างจากแคท” คะนึงนิจจ้องดนย์อย่างคาดไม่ถึง “ดนย์รู้หรือว่าก่อนไปชนพูดอะไรกับแคท” ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นล่วงรู้ความลับที่เธอเก็บซ่อนมันเอาไว้ “ไม่รู้หรอก แต่เรารู้จักเพื่อนสองคนของเราดี และรู้ว่าชนคงไม่ปล่อยให้เวลาสองปีผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลย” “แต่บางทีชนอาจจะไม่สนใจจะขอมันแล้วก็ได้มั้ง” คะนึงนิจเบือนหน้าออกไปทางทะเล สิ่งที่ตกตะกอนอยู่ในใจถูกกวนให้ขุ่นอีกครั้ง ความกลัว...กลัวว่าอะไรจะไม่เหมือนเดิม กับความรู้สึกของชนัตรที่อาจจะเปลี่ยนแปลงไป ทำให้เธอมองข้าม ‘การขอ’ ของเขาไว้ เลิกสนใจ...เลิกคิดถึง แต่มันเป็นความพยายามที่สูญเปล่า เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของดนย์ทำให้ย้อนกลับไปสนใจมันอีกจนได้ “แคทน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าชนสนใจหรือเปล่า เวลาที่ผ่านมาทางโน้นชนไม่สนใจใครเลยมันน่าจะเป็นการบอกแคทได้ดีนะ อีกอย่างตอนนี้ชนคงอยากรู้ใจแทบขาดแล้วมั้ง รอมาตั้งนานแล้วนี่ หาคำตอบดีๆ ให้คนฟังชื่นใจหน่อยแล้วกัน” ดนย์ยิ้มพราย ยกมือขึ้นตบไหล่บางเป็นการให้กำลังใจ “เดี๋ยวเราไปก่อนดีกว่า แคทจะได้มีเวลาคิด” ลุกขึ้นยืน วิ่งออกไปหากลุ่มเพื่อนที่รออยู่ในทะเล ปล่อยให้หญิงสาวขบคิดคำพูดของเขาเพียงลำพัง บางทีอาจจะถึงเวลาทบทวนความรู้สึกของตัวเองแล้วจริงๆ ความคิดถึง...ความโหยหา...หัวใจวูบโหวงยามไม่มีชนัตรอยู่ข้างกาย น่าจะเป็นตัวช่วยให้ค้นหาคำตอบจากหัวใจได้อย่างดี... ท้องฟ้ากว้างใหญ่ปกคลุมไปด้วยความมืดของรัตติกาล ถูกประดับด้วยพระจันทร์เต็มดวงส่องแสงนวลกระจ่าง เงาของมันสะท้อนกับผิวน้ำทะเลสีดำสนิทจนเกิดประกายระยิบระยับสวยงาม เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะราวกับธรรมชาติต้องการขับกล่อมให้ราตรีไม่เงียบเหงาเกินไปนัก เสียงกรีดสายกีตาร์โปร่งก้องกังวานล่องลอยมากับสายลมจากกลุ่มคนที่ล้อมวงอยู่ริมชายหาด ตรงกลางเป็นโต๊ะเล็กๆ สำหรับวางขนมกรุบกรอบกับเครื่องดื่มนานาชนิด เน้นไปทางเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์กล้อมแกล้มบรรยากาศครึกครื้นในการเลี้ยงส่งคนผิวคล้ำไปต่างแดน เพลงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามความต้องการของผู้ร้องและผู้เล่น...แย่งกันร้องบ้าง...ผิดคีย์บ้าง...บางทีก็ดำน้ำเพราะจำเนื้อไม่ได้ จนบางเพลงล่มตั้งแต่ยังไม่ถึงกลางเพลงด้วยซ้ำ แต่ไม่มีใครถือเป็นจริงเป็นจัง กลับหัวเราะขบขันอย่างสนุก คะนึงนิจยกแก้วน้ำอัดลมเจือแอลกอฮอล์นิดๆ ขึ้นจิบ ระหว่างนั้นกีตาร์ถูกส่งวนมายังชนัตรที่นั่งบนเตียงผ้าใบฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาว ปลายนิ้วไล่ตัวโน้ตอย่างชำนาญ เรียกความสนใจจากเพื่อนทั้งกลุ่มรวมไปถึงคะนึงนิจที่เงยหน้าขึ้นมองหน้าเข้ม เสียงทุ้มเริ่มต้นร้องเพลงอย่างนุ่มนวล สะกดให้คนฟังนิ่งงัน เนื้อเพลงแสนคุ้นเคยลอยกระทบโสตประสาท บวกกับดวงตาสวยทอประกายหวานสะท้อนกับแสงจันทราที่ถูกบรรจงส่งมาให้  คะนึงนิจเริ่มสัมผัสถึงความร้อนวาบกำลังแล่นขึ้นไปอยู่บนหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว ...มีเพียงเธออยู่ในใจ แอบเก็บซ่อนไว้ไม่ให้รู้ แอบสบตาทุกครั้งที่เคียงคู่ โดยเธอไม่รู้เลยสักครั้ง หัวใจของฉันมันทั้งหวั่นและไหว กำลังคิดไปไกลกว่าคำว่าเพื่อน อยากทำตามเสียงเรียกร้องจากข้างใน จากหัวใจของผู้ชายคนนี้ คนที่รักเธอเสมอมา... (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 20 พ.ย. 49 18:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้อยคำจากบทเพลงสั่นสะเทือนคนฟังอย่างแรง จนต้องก้มหน้างุดๆ ซ่อนความอาย ไม่รู้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้เลือดลมสูบฉีดดีเกินไป หรือว่าร่างกายเกิดผันผวนภายในอย่างหนัก จนไม่สามารถจะนั่งอยู่เฉยๆ ได้ เมื่อบทเพลงแสนหวานบรรเลงจบ คะนึงนิจลุกขึ้นยืนทันทีจนเพื่อนๆ มองอย่างแปลกใจ แล้วต้องร้องอ๋อเมื่อแสงจันทร์นวลลออฉายให้เห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอ ‘มึนแล้ว ขอไปเดินเล่นก่อน เดี๋ยวมานะ’ ก้มหน้าก้มตาบอกเสียงแผ่ว พรวดพราดเดินออกไป หูยังแว่วเสียงล้อๆ ของญาดาไล่ตามหลัง ‘มึนเหล้าหรือมึนรักจ้า แคทจ๋า’ ตามด้วยเสียงฮาครืน เสียงผิวปากหวือ คะนึงนิจได้แต่ส่งสายตาอาฆาตกลับไป แต่พอเห็นแววตาคู่สวยของชนัตรเต้นระริก มุมปากยกขึ้น ยากจะคาดเดาความคิดได้ ก็รีบหมุนตัวกลับก้าวฉับๆ ไปทางหาดทรายขนานกับทะเลเพื่อหนีสถานการณ์ที่ทำให้หัใจเต้นแรง โดยไม่รู้เลยว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ใครบางคนซึ่งรอจังหวะนี้พอดิบพอดี! เดินออกมาได้สักระยะ คะนึงนิจหยุดยืนรับลม หันหน้าออกไปทางทะเล สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อให้ร่างกายเข้าสู่สภาวะปกติ ยกมือตบแก้มตัวเองเรียกสติให้คืนกลับมา ใช้สายลมพัดที่ผ่านผิวกายลดระดับอุณหภูมิภายในใจที่กำลังสูงขึ้น ‘แคทเมามากถึงขนาดต้องตบหน้าเลยเหรอ’ เสียงทุ้มคุ้นหูดังจากทางด้านหลัง ทำให้คะนึงนิจสะดุ้งเบาๆ ด้วยความตกใจแต่ไม่ยอมหมุนตัวกลับไป แสร้งแหงนหน้าชื่นชมพระจันทร์ราวกับไม่เคยเห็นมันมานานแสนนาน ‘ก็มึนๆ นิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ถึงกับเมาหรอก ชนมีอะไรหรือเปล่า’ เอ่ยถามออกไป หวังว่าที่เขาตามมาคงไม่เกี่ยวกับเนื้อเพลงซึ่งร้องไปเมื่อครู่นี้หรอกนะ ไม่อย่างนั้นเธออาจจะเป็นลมเพราะตื่นเต้นมากเกินไปตรงหน้าเขาเป็นแน่ ‘ห่วง เลยตามมา’ ทอดเสียงนุ่มตอบกลับมา พร้อมกับเข้ามายืนซ้อนหลังคนยืนนิ่งเป็นหินตรงหน้า ‘เอ่อ...’ ผิดปกติ...เริ่มมีอะไรผิดปกติ! คะนึงนิจรู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างเขาและเธอ ไม่มีการหยอกล้อ...เย้าแหย่...หรือพูดเล่นอะไรทั้งสิ้น...มีแต่ความจริงจังปนหวานนิดๆ ยิ่งสัมผัสถึงไออุ่นจางๆ ที่กำลังประทะแผ่นหลัง...ลมหายใจเป่ารดต้นคอกับกลิ่นน้ำหอมจางๆ แตะปลายจมูก ยิ่งทำให้ความรู้สึกของหญิงสาวกระตุกวาบ ‘ชนดูพระจันทร์สิ สวยมากๆ เลยนะ’ เอาตัวรอดด้วยวิธีง่ายแสนง่าย ชี้ชวนให้เขามองตามสายตาของตนเอง ‘สวย แต่สวยไม่เท่าแคทหรอก ไม่ว่ามองกี่ทีก็สวย ขนาดตอนมอมแมมยังน่ารักเลย’ ชนัตรกระซิบข้างใบหูเล็ก เล่นเอาคนฟังขนลุกซู่ ‘ชมแบบนี้อยากได้อะไรเหรอชน ชมซะแคทจะลอยอยู่แล้ว’ พยายามข่มความอายด้วยการตั้งคำถามเล่นๆ แต่ช่างลงตัวสำหรับอีกฝ่าย มือใหญ่วางบนไหล่บาง หมุนให้คะนึงนิจหันมาเผชิญกัน แอบกลั้นยิ้มขันๆ เอาไว้ เมื่อคะนึงนิจขืนตัวเอาไว้จนต้องออกแรงเพิ่มกว่าจะสำเร็จ ‘รู้ใจชนจริงๆ เลยนะแคท ทำไมรู้ล่ะว่ามีเรื่องจะขอ’ ปรับเสียงให้เป็นการเป็นงานมากขึ้น แต่ดวงตาประดับด้วยแพขนตายาวอ่อนแสงลงจนกลายเป็นหวานละมุน โน้มกายให้ใบหน้าลงมาใกล้มากขึ้น ‘ขออะไรเหรอ’ หญิงสาวถามตะกุกตะกัก ใจหนึ่งอยากจะเฉไฉแต่อีกใจหนึ่งมันอยากรู้ว่าเขาต้องการบอกอะไร บทเพลงเมื่อครู่คล้ายเป็นการเกริ่นนำ อยากรู้ว่าใจความสำคัญคืออะไรกันแน่ ‘ขอให้แคทจดจำเวลาระหว่างเราสองคนเอาไว้...ทุกนาที...ทุกวินาทีที่มีกันและกัน อีกไม่นานชนต้องไปอยู่อีกมุมของโลก...ที่ที่ไกลแสนไกล แต่ชนอยากให้แคทจำเอาว่าถึงเราจะห่างกันแต่ใจของชนจะอยู่ใกล้แคทเสมอ เพียงแค่หลับตาและคิดถึงกัน เราสองคนจะพบกัน’ คำขอที่ไม่มากไม่มายแต่คนฟังซาบซึ้งจนดวงตาเปล่งประกายหวานล้ำให้ชนัตรเก็บเกี่ยวภาพสวยงามไว้ในความทรงจำ ‘ขอแค่นี้ใช่ไหม’ คะนึงนิจถามเสียงลอยๆ เหมือนคนละเมอราวกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ความรู้สึกพิเศษที่มีให้ผู้ชายตรงหน้า เริ่มเผยชัดออกมาทางสีหน้าและแววตา ‘ไม่หรอก ชนเป็นคนโลภ ขอทีต้องขอเยอะๆ’ หัวเราะเบาๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ยกมือวางบนกลุ่มผมนุ่มบริเวณท้ายทอย ใช้นิ้วยาวเกี่ยวมันเล่น ‘ชนขอให้แคทดูแลตัวเองดีๆ ทั้งร่างกายและหัวใจ ร่างกายนี่ก็อย่าโหมงานให้มากนัก รักษาสุขภาพดีๆ ส่วนเรื่องของใจก็ให้เก็บไว้ดีๆ เก็บไว้ให้ชนในวันที่ชนกลับมา อย่าให้ใครดูแลเป็นอันขาด’ ประโยคหลังชนัตรเอ่ยเสียงเข้มเป็นเชิงสั่ง ‘ขี้โกงนี่ เล่นขอกันอย่างนี้เท่ากับให้แคทขึ้นคานเลยนะ’ โวยวายกลบเกลื่อนเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มขอมากเกินไป ไม่ยอมบอกเหตุผลช่วยในการตัดสินใจเลยสักนิด ...คำบางคำที่เธอรอฟัง... ‘อยู่บนคานไปก่อน อีกสองสามปีชนจะสอยลงมาเอง’ พูดติดตลกเมื่อเห็นหญิงสาวปั้นหน้าง้ำ ‘นั่งรอเล่นๆ มีหัวใจชนอยู่เป็นเพื่อนด้วยนะ ไม่เหงาหรอก’ เป็นคำขอที่น่ารักจนคะนึงนิจไม่กล้าปฏิเสธ ริมฝีปากแย้มยิ้มแทนคำตอบรับ สร้างความเบิกบานใจแก่ชนัตรเป็นอย่างยิ่ง ‘มีอีกอย่าง อันนี้สำคัญมาก’ ‘ยังไม่หมดอีกเหรอชน’ หญิงสาวขัดขึ้น เขาโยกศีรษะเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักไปเสียขนาดนี้ ทำให้เขาตัดใจเดินทางไปอยู่ไกลๆ ได้ยากเหลือเกิน ‘ยังหรอก บอกแล้วว่าชนโลภ ไม่ได้เจออีกนานต้องขอให้คุ้ม’ ‘ว่ามาสิ รอฟังอยู่’ กลั้นใจเร่งออกไป พยายามไม่ก้มหน้าหรือเบือนหน้าไปมองทางอื่น ถึงแม้จะเขินมากแค่ไหน อยากพิศหน้าคร้ามแดด บันทึกทุกสิ่งที่เป็นเขา เก็บเกี่ยวทุกอย่างไว้ในความทรงจำ แม้จะยังไม่แน่ใจเสียทีเดียวว่ารู้สึกอย่างไรกับชนัตร แม้แน่ใจว่ามากกว่าเพื่อน...เป็นคนพิเศษ...แต่ไม่แน่ใจว่าพิเศษมากพอสำหรับความสัมพันธ์ที่ก้าวไกลกว่านี้หรือไม่ ‘ชนขอให้ระหว่างที่เราห่างกัน ให้แคทเก็บเรื่องของเราไปคิด...คิดว่าความรู้สึกของแคทที่มีต่อชนจะใช้คำว่า ‘รัก’ เหมือนที่ชน ‘รัก’ แคทหรือเปล่า ใช้เวลาพิสูจน์ความมั่นคงในความรู้สึกระหว่างกันและกัน แล้วกลับมาชนจะมาถามอีกครั้งว่าแคทให้ชนเป็นคนสำคัญ มากกว่าเพื่อนได้ไหม นะแคท’ ชนัตรเลื่อนมือทั้งสองข้างรวบมือบางที่ปลายนิ้วเย็นเฉียบเพราะความตื่นเต้น ออกแรงกระชับเบาเป็นการเตือนว่าเขารอคำตอบอยู่ ภาพวันเก่าๆ ไหลย้อนในความทรงจำ ตั้งแต่การพบกันครั้งแรกในวันรับน้อง จากคนรู้จักกลายมาเป็นเพื่อน...จนมาอยู่กลุ่มเดียวกัน...ไปไหนมาไหนด้วยกัน...มีอะไรก็ปรึกษาหารือกัน...ให้คำแนะนำกัน...เวลาป่วยมีคนคอยดูแล...มีปัญหาช่วยกันแก้ไข...ทะเลาะกันบ้างแต่ไม่นานก็คืนดี จนมาวันนี้ทุกนาทีมีกันและกันเสมอ ชื่อของชนัตรเป็นชื่อแรกที่นึกถึงยามต้องการใครสักคน จากเพื่อนสนิทก็แปรเปลี่ยนไปมันมีอะไรมากกว่านั้น ในเมื่อเขาให้เวลาคิด เธอยินดีรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ แม้จะสับสนวุ่นวายใจแต่เสียงเรียกร้องจากข้างในมีอิทธิพลเหนือกว่า ‘ตกลง ถึงวันนั้นชนมาทวงเองแล้วกัน’ คำตอบของคะนึงนิจสร้างรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบครบสามสิบสองสี่ ชายหนุ่มพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองตะโกนออกมา ทำได้แค่จับมือเธอไว้ ส่งสายตาบ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลออกไป ‘ไม่ขออะไรแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเดินเล่นกันดีกว่า’ ก่อนที่จะเขินมากกว่านี้...คะนึงนิจแอบต่อในใจ ‘ใครว่า มีอีกนะ ต่อไปก็อย่าให้ผู้ชายหน้าไหนอยู่ใกล้เกินห้าเมตร อย่าไปสนิทสนมกับใคร ยิ่งคนขาวๆ อย่าไปสน เชื่อใจไม่ได้หรอก’ ชนัตรจูงคะนึงนิจออกเดินเลียบชายหาด ถือโอกาสสาธยายสิ่งที่ต้องการ ชนิดที่คนฟังเห็นว่าออกจะเกินไปนิด ‘เกินไปแล้วชน’ ตวัดค้อนเป็นรางวัล ชนัตรไม่สนใจเดินพูดไปเรื่อยๆ เจอเอ็ดบ้าง...หัวเราะบ้าง...ก็ไม่มีทางจะหยุดพูดได้ จนคะนึงนิจเริ่มปิดปากเงียบ ลอบมองเสี้ยวหน้าเข้มไปเรื่อยๆ จดจำเสียงทุ้มนุ่มกับสัมผัสนุ่มนวลของเขาไว้ ตัดสินใจพูดขอไปเพียงหนึ่งอย่างเท่านั้น เป็นการขอที่ชนัตรยินดีเป็นอย่างยิ่งในการกระทำตาม ‘อย่าลืมคิดถึงกันนะชน’ (มีต่อ) จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 20 พ.ย. 49 18:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความฝันเมื่อคืนทำให้คะนึงนิจรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เวลาพระอาทิตย์กำลังพ้นขอบฟ้า ล้างหน้าล้างตาเพื่อออกมาเดินรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า ถึงเมื่อคืนจะเข้านอนเกือบตีสอง มันไม่ได้ทำให้รู้สึกอ่อนเพลียสักนิด ไม่รู้เพราะการได้มาเที่ยวหรือภาพฝันเมื่อคืนกันแน่ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเก็บเรื่องราวของชนัตรกับตัวเองไปคิดจนฝันถึงอดีต...อดีตอันแสนประทับใจ น่าแปลกเมื่อการหวนกลับมาของเหตุการณ์ในวันนั้นสร้างความกระจ่างในหัวใจได้อย่างดี ความกลัว...ความสับสนในความรู้สึกของชนัตรหายไป เวลาล่วงเลยจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี แต่เขาแสดงออกให้เห็นถึงความมั่นคงเสมอมา ไม่เคยขาดการติดต่อ เล่าเรื่องราวในชีวิตประจำวันเสียละเอียดยิบ จะเว้นระยะในช่วงสอบเท่านั้น โดยการแจ้งให้รู้ล่วงหน้าคนทางนี้จะได้ไม่เข้าใจผิด คะนึงนิจทรุดตัวลงนั่งบนหาดทรายละเอียด จับจ้องไปยังเส้นขอบฟ้า เห็นแสงสีทองรำไรตัดกับสีฟ้าครามจนมันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าใส ไร้ก้อนเมฆมาบดบัง ทิวทัศน์อันแสนงดงามเหมาะกับการเริ่มต้นสิ่งใหม่ หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ เหยียดแขนไปด้านหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนพื้น ไม่กลัวสักนิดว่าผงทรายเล็กจะเปรอะเปื้อนผิวกายมากแค่ไหน หลับตาลงเพื่อรับฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ทบทวนความรู้สึกทั้งหมดต่อชนัตร ผลสรุปออกมาเป็นคำตอบของ ‘การขอ’ แต่คนฟังตอนนี้อยู่ที่ไหนกันนะ หายไปแบบนี้รู้หรือเปล่าว่ามีคนห่วง ได้เพียงคิดไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการนึกถึง “เฮ้อ!” ระบายลมหายใจเสียงหนัก...การมาเกาะเสม็ดครั้งนี้ทำไมมีเรื่องให้คิดเยอะจัง “มีอะไรกลุ้มใจขนาดนั้นแคท ถึงได้ถอนหายใจเสียงดังจนดังไปถึงอีกฝั่งแล้ว” เสียงกลั้วหัวเราะลอยอยู่เหนือศีรษะสร้างรอยย่นระหว่างคิ้วเรียวขึ้นมาทันที  เสียงอันแสนคุ้นเคยที่ไม่ได้ยินมานานหลายวัน ...ไม่ใช่มั้ง สงสัยจะคิดถึงมากไปเลยได้ยินเสียงของตาเฉาก๊วย... “คิ้วยังผูกโบว์อีก ใครไปทำอะไรให้ หือม์...” เหมือนเป็นการเน้นย้ำให้แน่ใจอีกครั้งว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง คะนึงนิจลืมตาขึ้น อ้าปากค้างเมื่อเห็นใบหน้าคร้ามคมลอยเด่นอยู่ตรงหน้ากำลังชะโงกมาพร้อมก้มลงมองอยู่ข้างกาย ร่างสูงใหญ่นั่งยองๆ ชันเข่าเอาไว้ เลิกคิ้วขึ้นทำหน้าตาบ๊องแบ๊วสุดแสนกวนอารมณ์อีกฝ่าย “ชน!” คะนึงนิจตะโกนลั่นหลังจากคลำหาเสียงตัวเองอยู่นาน พรวดพราดลุกขึ้นยืน ชนัตรทำตามยืดตัวเต็มความสูง “ชน...ชน” หญิงสาวพูดตะกุกตะกักปากสั่นมือสั่นทำอะไรไม่ถูก ไม่สนใจเม็ดทรายที่เกาะอยู่ตามร่างกายและเสื้อผ้าแม้แต่น้อย ชนัตรยิ้มกว้างขบขันระคนเอ็นดูกับอาการหน้าตาตื่นของเธอ เป็นปฏิกิริยาที่คาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ นับว่าคุ้มค่ากับการเดินทางอันแสนยาวนานเพื่อมาเซอร์ไพรส์เป็นที่สุด คนผิวเข้มที่ตอนนี้ขาวขึ้นมากเนื่องจากไม่ค่อยได้เจอแดดเท่าไร ตัวใหญ่ขึ้นด้วยมัดกล้ามยืนนิ่งรอให้อีกฝ่ายตื่นเต้นไปเรื่อยๆ ราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเองปลายนิ้วเล็กๆ แตะปลายคางสาก หน้านวลเหยเก น้ำในตาเริ่มไหลออกมา ปากเรียกชื่อชนัตรสั่นระริก เป็นเขาจริงๆ ...คนที่เธอคิดถึง คนที่เธอโหยหาตลอดเวลาที่อยู่ไกลกัน ...หัวใจวูบโหวงถูกเต็มตื้นจนอิ่มเอม... “ชน...ขอกอดทีได้ไหม” ชนัตรไม่ตอบกลับอ้าแขนทั้งสองข้างออกกว้าง ส่งยิ้มละมุนละไมมาให้ คะนึงนิจไม่รอช้าโถมตัวเข้าสู่อ้อมกอดของชายหนุ่ม ยกมือกอดร่างหนาซบหน้าลงอกกว้าง ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย หยดน้ำอุ่นจัดซึมผ่านเสื้อยืดที่เขาสวมใส่ ชนัตรปลอบคนขี้แยด้วยการโอบรัดร่างบางไว้แน่น หลับตาลงซึมซับสัมผัสที่โหยหามานานแสนนาน แนบหน้าลงบนกลุ่มผมนุ่ม สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ ราวกับเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ไหล่บางสั่นสะท้านตามแรงสะอื้น แว่วเสียงคล้ายละเมอดังออกจากปาก “คิดถึง...คิดถึง...แคทคิดถึงชน...ฮือ...ฮือ” ยิ่งร้องแขนเรียวยิ่งรั้งร่างใหญ่มากขึ้น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป “โอ๋ๆ อย่าร้องนะ” ถ้าไม่หยุดร้องตอนนี้ คนร้องไห้คนต่อไปต้องเป็นเขาแน่ๆ เวลาสองปีผ่านไปอย่างทรมาน ถึงมีอะไรให้ทำมากมายแต่เขายังคะนึงหาผู้หญิงคนสำคัญอยู่ตลอดเวลา การติดต่อสื่อสารถึงจะช่วยให้รู้ความเป็นไปของคะนึงนิจ แต่มันไม่สามารถลดความคิดถึงลงได้ กลับเพิ่มมากขึ้น...มากจนจะล้นออกมานอกอก หลับตาฝันถึงอย่างเลื่อนลอย...คิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก...ละเมอหายามป่วยไข้ พร่ำเพ้อถึงยามเหนื่อยแสนเหนื่อย การอยู่คนเดียวในต่างแดนแทบจะทำให้เขาล้มไปหลายครั้ง แต่เมื่อได้กำลังใจจากหญิงสาวผ่านทางตัวอักษร ผ่านทางโทรศัพท์...ทำให้สามารถผ่านช่วงเวลาเลวร้ายเหล่านั้นมาได้ เมื่อประสบความสำเร็จด้านการเรียนตามที่ตั้งใจ จึงเร่งจัดการทุกอย่างเพื่อให้กลับมาหาคะนึงนิจให้เร็วที่สุด เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อย่นเวลาลง ไม่ว่าจะเหนื่อยมากขนาดไหนก็ตาม “ไม่เจอกันนานขี้แยขึ้นเลยนะแคท” พูดจาติดตลกลดเพื่อลดปริมาณน้ำตาคนฟังที่ไหลซึมผ่านเสื้อไปรินรดบนเนื้อหัวใจของเขา “เพราะใครล่ะ” สูดจมูกฟึดฟัด กล่าวโทษว่าชนัตรเป็นต้นเหตุเต็มที่ “ชนคิดถึงแคทนะ” “ชนไปไหนมา แคทติดต่อไม่ได้ตั้งหลายวัน แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” รัวคำถามออกมาทันทีหลังจากตั้งสติได้ คลายวงแขนลงเพื่อจะได้เงยหน้ามองชายหนุ่มได้ถนัดตา “ถามเยอะจัง” บ่นอย่างไม่จริงจังนัก “พอดีดนย์เมล์มาบอกเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าจะมาเสม็ด ชนเลยรีบจัดการเรื่องเดินทางกลับเมืองไทย จัดการเอกสารอะไรเยอะแยะ พอถึงบ้านหมดแรง ส่วนโทรศัพท์ก็ยกเลิกไปแล้ว แคทเลยติดต่อไม่ได้ พอทุกอย่างเรียบร้อยก็บินมาเลยเพิ่งมาถึงเมื่อวานตอนเย็นๆ แต่ยังปรับเวลาไม่ได้เลยนอนยาว พอตื่นก็มาดักรอแคทนี่แหละคิดว่าคงตื่นเช้าเหมือนเดิม” ชนัตรบอกอย่างรู้ใจ รู้นิสัยชอบชมพระอาทิตย์ขึ้นของเธอ จึงรีบตื่นขึ้นมาแล้วเดินเล่นมาเรื่อยๆ จนพบร่างบางคุ้นตานอนเล่นบนพื้น “แสดงว่าดนย์รู้เรื่องที่ชนจะมาที่นี่” ร้องถามเสียงสูง ชนัตรยิ้มอย่างเจ้าแผนการ อดเอ็นดูคนตาแดงจมูกแดงที่กำลังจะออกฤทธิ์ไม่ได้   “ไม่ใช่แค่ดนย์นะ ทุกคนรู้หมดแหละ” คะนึงนิจอ้าปากค้าง...มิน่าญาดาถึงบังคับให้มาด้วยกันให้ได้ พอประมวลสิ่งที่ฟังเสร็จก็ลงมือประทุษร้ายชนัตรด้วยการทุบอั่กๆ ๆ ไปบนอกโทษฐานทำให้เป็นห่วงมากเกินไป “บ้าๆ ๆ ๆ ชนบ้า ทำให้แคทเป็นห่วงตั้งนาน คนอื่นก็เหมือนกัน...ใจร้าย” วงหน้ารูปไข่งอง้ำ เริ่มกรุ่นด้วยอารมณ์โมโหซึ่งเข้ามาแทนที่ความยินดี “โอ๊ย! เบาๆ แคท”ปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอด รวบแขนบางทั้งสองเอาไว้ หยุดการกระทำของคนเกเร “เอาน่ามันผ่านไปแล้ว ชนอยากมาเซอร์ไพรส์แคทนี่ แล้วอีกอย่างอยากจะมาทวงคำตอบจากสถานที่ที่เคยพูดขอเอาไว้ “ชนกลับมาอยู่ที่นี่เลยหรือเปล่า” แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ถามออกนอกเรื่อง “อยู่ยาว...อยู่ถาวรเลย ตอนนี้เลยกลับมาสอยแคทลงจากคานได้แล้ว ว่ายังไงครับคนดี...ไหนล่ะคำตอบ” “คำตอบของคำขอไหนล่ะ” “คำขอที่ว่าให้ชนเป็นคนสำคัญมากกว่าการเป็นเพื่อนได้ไหม และคำว่า ‘รัก’ ของแคทที่มีให้เหมือนกับ ‘รัก’ ของชนหรือเปล่า” อย่านึกว่าเขาจะลืมว่าพูดอะไรไว้ คำพูดที่เปล่งออกไปในวันนั้น เขาจำได้ดีที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ คะนึงนิจได้รับรู้แล้วว่า ‘คำตอบ’ ของเธอเป็นสิ่งที่เขายังต้องการอยู่และจดจำมันได้ดี หญิงสาวรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมด สบตาเขานิ่ง คราวนี้เธอเป็นคนประคองมือหนาไว้ด้วยมือเล็กๆ อย่างแผ่วเบา “ชนเป็นมากกว่าเพื่อนของแคทมานานแล้ว แล้วคำว่า ‘รัก’ ของแคทกับชนเป็นคำเดียวกัน เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจจนไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง รู้แค่ว่าต่อไปคำว่า ‘คนพิเศษ’ กับคำว่า ‘รัก’ สองคำนี้ คงรวมออกมาเป็น ‘คนรัก’ แล้วต่อท้ายด้วยคำว่า ‘ของแคท’ ด้วยนะ คำตอบอย่างนี้พอใจหรือเปล่า” ถึงจะพูดตะกุกตะกักไปบ้าง เสียงเบาจนเขาต้องเอียงหูเข้ามาฟังใกล้ๆ แต่ความหมายของมันสะท้อนก้องดังแสนดัง ‘คนรักของแคท’ ยิ้มกว้างจนแก้มแทบแตก รั้งร่างของหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นแรง ...คำตอบที่ได้มาคุ้มค่าแก่การรอคอยจริงๆ “พอใจสิครับ ‘คนรักของชน’” ชายหนุ่มยกตำแหน่งเดียวกันให้โดยไม่มีข้อแม้ “ต่อไปนี้ชนคงคิดถึงแคทมากกว่าเดิมแน่ๆ เลย” ชนัตรทั้งออดทั้งอ้อนคนรักเต็มที่ จนคะนึงนิจต้องก้มหน้าซุกอกหนาอย่างเอียงอาย “ชนลืมบอกไปอย่าง แคทไว้ผมยาวแล้วสวยขึ้นมาอีกนิด...แต่น่ารักขึ้นมากเลย” “ชนก็ขาวขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย...หล่อขึ้นมาอีกนิด...แต่น่ารักมากเหมือนกัน” ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกันด้วยความสุขสมหวัง สรรพเสียงรอบข้างช่วยขับกล่อมบรรยากาศแสนหวานให้น่าจดจำไปนานแสนนานในความทรงจำของเขาและเธอ “เดินเล่นกันเถอะมีเรื่องจะคุยกับแคทตั้งเยอะ ว่าแต่ให้ใครเข้าใกล้เกินห้าเมตรหรือเปล่า สนิทกับใครบ้าง” ชนัตรเริ่มถามอย่างหวงแหน พาหญิงสาวเดินเรียบไปตามชายหาด เวลาผ่านไปทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่หัวใจสองดวงยังคนมีความรักความคิดถึงกันเหมือนเดิม คะนึงนิจหัวเราะอย่างปลอดโปร่งในรอบสองปีที่ผ่านมา ตอบคำถามของคนผิวขาวขึ้นมาบ้าง เงียบบ้าง มือทั้งสองกุมกันถ่ายทอดไออุ่นแห่งความรัก ให้แก่กันและกัน...                                                   +++++++++++++++++++++++++++++ ด้วยรักเเละผูกพัน (วันที่ฉันป่วย...ที่มีเธอ)   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4788762/W4788762.html ด้วยรักและใกล้ชิด (เห็นฉันบ้างไหม...ในสายตา) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4838736/W4838736.html ด้วยรักและห่วงใย (แค่มีเธอเคียงข้างใจ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4869408/W4869408.html มาเเล้วจ้า กำลังติสท์ได้ที่ อิอิ ช่วงเวลาปลายปีอย่างนี้ใครหลายคนคงกำลังคิดถึงใครบ้างคนอยู่ อิอิ เเอบบอกว่าคนเขียนก็เป็น เเต่ไม่บอกว่าคิดถึงใคร เลยมาเเบ่งปันความคิดถึงให้เเก่กัน หวังว่า อ่านเเล้วคงจะทำให้ความคิดถึงส่งไปถึงคนๆนั้นบ้าง ถึงความคิดถึงจะทำให้เราเหงาในบ้างครั้งเเต่ถ้าคิดในเเง่ดีนะว่าเรายังมีคนให้คิดถึง ลองคิดเล่นๆว่าการมีคนให้คิดถึง กับการไม่มีใครให้เราคิดถึงอันไหนทรมานกว่ากัน เเต่ถ้าไม่รู้จะคิดถึงใคร คิดถึงปุณไปก่อนเเล้วกันค่ะ ว่าต่อไปจะติสท์เเบบไหน ฮ่าๆๆๆ ด้วยรักเเละคิดถึง จากปุณน้อยคอยรัก จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 20 พ.ย. 49 18:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไก่แวะมาทักทายนะจ๊ะปุณ ยังจำเพื่อนคนนี้ได้เปล่า @____@ จากคุณ : กุ๊กไก่ (kaijunk) - [ 20 พ.ย. 49 19:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อิอิ ช่วงนี้ใจละลายอ่ะลูกพี่ ฮา...ไม่ค่อยเล้ยยย จากคุณ : YUI_MUNMOO - [ 20 พ.ย. 49 20:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 20 พ.ย. 49 20:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คิดถึงคุณปุณเหมือนกันนะคะ จากคุณ : Bralee - [ 20 พ.ย. 49 23:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ซึ้งจัง นั่งอ่านน้ำตาซึมอยู่นอกบ้าน...อายคนข้างๆจัง จากคุณ : ๋ำJessie (เจสซี่ ลุคยัง) - [ 21 พ.ย. 49 01:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^___^ จากคุณ : nongwin - [ 21 พ.ย. 49 03:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คนรักของชน คนรักของแคท // love น่ารักจัง จากคุณ : keroobob - [ 21 พ.ย. 49 08:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้ากลับกัน ไอ้หนุ่มไปติดสาวอื่นที่เมืองนอก สาวคงร้องไห้ทะเลจืด เอิ๊ก จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ย. 49 10:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากไปเสม็ดมั่งจัง ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 21 พ.ย. 49 14:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไปเสม็ด เสร็จทุกราย ฮี่ๆๆๆ หวานกันจนทะเลหายเค็มแล้วนะคะเนี่ย จากคุณ : TSURUGI - [ 21 พ.ย. 49 19:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น้ำทะเลหวานไปแล้วค่ะ... ไม่เห็นมีคนให้คิดถึงเลยแบบนี้เลยแฮะ... จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 22 พ.ย. 49 00:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทำไมมันหวานจนคนอ่านอิจฉาเนี่ย จากคุณ : namtanzay - [ 22 พ.ย. 49 14:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วซึ้งจนเลยค่ะ..ทำเอาน้ำตาซึมเลยนะเนี่ย อยากมีใครให้คิดถึงแบบนี้จังเลย.. แม้ว่าจะอยู่ไกลกัน  แต่ความรักระหว่างเราก็ไม่จางหายไป.. จากคุณ : CPMZ - [ 22 พ.ย. 49 16:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่อยากบอกเลยว่าตรงใจมากๆๆเลยคร่า..กำลังคิดถึงใครบางคนที่อยู่แสนไกลแล้วก็แบบว่าเรื่องนี้ตรงจริงๆๆๆ...ขอบคุณนะคะ จากคุณ : pomb_pomb - [ 23 พ.ย. 49 02:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โอยยย...น่ารักอีกแล้ว ^^ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 25 พ.ย. 49 17:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักค่ะ อิจฉาแคทไปแล้ว จากคุณ : รียา-อารียา - [ 26 พ.ย. 49 15:29:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กุ๊กไก่ (kaijunk)   - ยังจำได้ดีจ้า ดูโอ้คาราโอเกะ ของเรานี่เอง  YUI_MUNMOO   - ใจละลายพอกันเลยยุ้ย อิอิ Bangkokian  - ขอบคุณค่ะ Bralee   - เเหม บอกว่าคิดถึงกันอย่างนี้ เขินจัง  Jessie (เจสซี่ ลุคยัง)  - โอ๋ๆๆ มาค่ะเดี๋ยวปุณซับ น้ำตาให้ nongwin  - ^___^  keroobob   - น่ารักจริงๆ ด้วยค่ะ คนเขียนยัง อิจฉาเลย  scottie  - ถ้าเป็นอย่างนั้นทะเลอาจจะเค็มกว่า เดิมเพราะน้ำตาสาวลงเต็มทะเล งือๆๆ   :::อาราเร่:::   - เเนะนำให้ไปตอนน้เลยค่ะ หน้า หนาวทะเลสวย เห็นดาวชัดเเจ๋ว TSURUGI   - ประโยคนี้ยังใช้ได้อยู่ อิอิ ทะเลเลย หวานปะเเล่มๆๆ ปิยะรักษ์  - พยายามหาคนให้คิดอย่างนี้เหมือน กันจ๊ะ เเต่หาไม่เจอ งือๆๆ namtanzay   -  คนเขียนก็ตาร้อนผะผ่าวค่ะ  CPMZ  - ตอนนี้ปุณกำลังหาทิชชูมาซับตาคนอ่าน เลยค่ะ น้ำตาซึมหลายคน เเหะๆๆ pomb_pomb  - ขอบคุณค่ะที่ตามอ่านเเละชอบ เรื่องนี้ คิดว่าใครคนนั้นคงคิดถึงคุณpomb_pomb เหมือน กัน "ฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้ ยังอยากได้ยินทุก เรื่องราว" เพลงนี้คงจะโดนใจใครหลายคน  แมวเหมียวสีขาว  -เดี๋ยวหาเรื่องน่ารักต่อเลยค่ะ อิอิ  รียา-อารียา   -ปุณก็อิจฉาค่ะพี่ ไม่มีอย่างนี้บ้าง งือๆๆ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 27 พ.ย. 49 21:39:46 ]