ความคิดเห็นที่ 1 ~ ^ ~ สายน้ำ ความรัก กับคนสำคัญของหัวใจ  ~ ^ ~ <ตอนจบ> มะลิกลับถึงบ้านก็ล้มแหมะลงที่โซฟา นอนพักอย่างหมดแรง ทั้งการฝึกว่ายน้ำ แถมวันนี้ยังมีการฝึกจิตใจให้เข้มแข็งไม่หวั่นต่อความลึกที่มองไม่เห็นก้นของสระแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เหนื่อยมากเข้าไปใหญ่ น่าแปลก ... ทั้งๆที่เธอกลัวน้ำออกขนาดนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะไม่ยอมแน่ๆหากจะต้องใกล้แหล่งน้ำที่ลึกชนิดที่ขาแตะไม่ถึง แต่นี่เธอกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด อาจจะเป็นเธอเชื่อใจในตัววสุก็เป็นได้ เพราะมีเขาคอยประคับประคอง ดูแลไม่คลาดจากสายตา ประหนึ่งกับว่าเธอเป็นคนที่สำคัญยิ่งต่อเขา แม้หลายครั้งที่เธอจะวีนใส่เขาในสระว่ายน้ำ หรืองอแงใส่บ้าง เขาก็ยังไม่เอ็ดหรือโมโหใส่เธอกลับเลยสักที น่าสงสัยจังว่าความใจดีของเขา มันจะมาจากความรู้สึกใดกันนะ ความรักหรือแค่เอ็นดูแบบพี่น้อง หากมะลิเองก็ไม่กล้าคาดหวังอะไรมากหรอก เพียงแค่นี้ ... แค่เธอมีเขาเคียงข้าง ความสุขก็บังเกิดมากจนเธอไม่อาจกลั้นยิ้มที่ออกมาจากหัวใจได้ “ขอบคุณนะคะ พี่วสุ” มะลิเอ่ยขึ้นแผ่วเบา เมื่อนึกถึงความห่วงใยที่เขามอบให้เธอ แม้อาจจะไม่มีความหมายอื่นใดสำหรับเขา แต่มันก็มีความหมายกับเธอมาก ... มากจนยากเหลือเกินที่จะไม่รู้สึกดีๆกับผู้ชายอบอุ่นและแสนดีอย่างพี่วสุ แห่งร้านเจ้าหญิงเจ้าชาย ... “อะไรกันเนี่ยครับ แค่ผมพามะลิไปตรงที่ลึกมากๆแค่นั้น ก็จะฆ่าผมแล้วเหรอ” ชายหนุ่มตัดพ้อเสียงน่าสงสารเมื่ออยู่ๆหนูมะลิของเขายื่นปิ่นโตมาให้เขาตอนเช้าที่เขากำลังเปิดร้าน และสาวน้อยกำลังจะไปโรงเรียนตามปกติ ก็ปกติมะลิไม่เคยจะทำอะไรแบบนี้กับเขาเลยนี่นา ผ่านมาผ่านไปไม่โวยวายใส่หาว่าชอบพาน้องชายเธอเล่นอะไรแบบแปลกๆ ก็มักจะทำอะไรให้เขาปวดหัวอยู่เรื่อย แต่นี่มาดีผิดปกติ มีการทำอาหารใส่ปิ่นโตมาให้กันแบบนี้ วสุเลยขอไม่ไว้ใจและสงสัยในความใจดีนี้สักหน่อย แม้ว่าหลายๆสัปดาห์ที่ผ่านมา หนูมะลิจะขี้อ้อนกับเขาบ้าง นั่นก็เป็นแค่ตอนเรียนว่ายน้ำ เพราะนอกเวลานั้นแล้วมะลิก็เป็นมะลิที่ดูดื้อรั้นและไม่ยอมใครเหมือนเดิมนั่นล่ะ แถมเมื่อวานเขาก็ดันพาสาวน้อย ไปสระตรงส่วนลึกอีก แต่ว่าเขาก็ไม่มีวันที่จะปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้ว แต่การเรียนว่ายน้ำนี่ก็ดีนะ ... อย่างน้อยๆ หนูมะลิที่เคยดื้อรั้นใส่เขา ก็ยอมพูดจาน่ารักๆและหวานๆกับเขาบ้างเวลาเรียนว่ายน้ำบ้างล่ะ ... “พี่วสุอะ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไม่ใช่ฝีมือลิหรอก .... แม่ให้เอามาให้ แล้วก็บอกว่า ให้ขอบคุณที่พี่วสุช่วยสอนลิว่ายน้ำ ... ขอบคุณนะคะที่ยอมเหนื่อยทั้งๆที่เสาร์อาทิตย์พี่น่าจะได้พักผ่อนมากกว่า” คนพูดดูจะเขินไม่น้อยเลยที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับคนที่เธอเคยแข็งด้วยตลอด แต่กับคนคนนี้คนเดียวนั่นล่ะที่เธอไว้ใจยิ่งกว่าใครคนไหน วสุก้มมองถุงใส่กล่องอาหารในมือสาวน้อยก็ระบายยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ทำให้คนมองใจแทบจะละลายลงไปให้ได้เสียตรงนั้น ชายหนุ่มรับของมาจากมือสาวน้อย “โล่งอกจังที่ไม่ใช่ฝีมือหนูลิ ผมจะได้ไม่ต้องเตรียมยาแก้ท้องเสียเอาไว้” แม้จะดีใจมากแค่ไหน แต่ก็ยังมิวายแหย่ให้คนตัวเล็กแหวกลับจนได้ “พี่วสุ!!” มะลิเสียงดัง ใบหน้าขาวคว่ำลงอย่างแง่งอน ในขณะที่อดีตนักกีฬาว่ายน้ำหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุขจนประกายแวววับไปทั้งแววตา “โอ๋ๆ อย่างอนไปเลยนะครับหนูลิ ถึงหนูลิจะทำเอง ผมก็ยินยอมพลีชีพเพื่ออาหารฝีมือหนูลิอยู่แล้วล่ะ ฝากขอบคุณคุณน้ามาลัยด้วยนะครับ” ทั้งๆที่เขาพูดไปเอาใจสาวน้อยเต็มที่ แต่ที่ได้กลับมากลายเป็นค้อนวงโตๆ  ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ “ไม่เอาแล้ว อยู่คุยกับพี่วสุแล้วปวดสมอง” นึกไม่ออกเลยจริงๆเธอไปปลื้มกับคนพรรค์นี้ได้ยังไง ... “ลิไปก่อนนะคะ ต้องไปโรงเรียนแล้ว” มะลิยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู พบว่าเธอควรจะต้องไปโรงเรียนแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเข้าเรียนสายแน่ๆ “ครับ เดินทางดีๆนะครับ” ทว่าก่อนที่จะก้าวเท้าเดินนั้น เธอก็หันมาย้ำกับเขาในบางเรื่อง “อย่าลืมทานอาหารนั่นนะคะ เดี๋ยวแม่ลิจะเสียใจ” “ครับผม จะทานไม่ให้เหลือเลยล่ะครับ บ๊ายบาย”ชายหนุ่มรับคำ ก่อนที่จะโบกมือให้เธออย่างร่าเริงอีกรอบ ท่าทางที่ดูสดใสมีความสุขของชายหนุ่มนั้นช่างชินตาคนมองอย่างมะลิและใครๆในละแวกบ้าน ขนาดที่มะลินึกไม่ออกว่า ... ภายในสีหน้าและรอยยิ้มของเขาต้องซ่อนความทุกข์เอาไว้มากมายแค่ไหน หลังจากที่มะลิไปโรงเรียนแล้ว วสุก็เตรียมจะหยิบเอาสายยางมาต่อเข้ากับก๊อกน้ำ เพื่อรดต้นไม้รอบบ้าน ทว่าก็ต้องชะงักหยุดเมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเขา วสุตัวแข็งไม่ต่างกับคนถูกสาปให้กลายเป็นหิน มีเพียงสายตาที่ระริกไหว เมื่อเห็นว่าใครก้าวเท้าออกมาจากรถยนต์คันนั้น “ไง ไม่เจอกันนานเลยนะ วสุ” ชายแก่อ้วนท้วมเอ่ยทักทายเขาอย่างสนิทสนม ใบหน้าของคนมากอายุผู้นี้ดูใจดีไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย หากกระนั้นสีหน้าของวสุกลับมีแต่ความหนักใจ ยิ่งเจอรอยยิ้มที่ดูจะอภัยให้เขาในทุกเรื่องที่เขาเคยทำเรื่องยุ่งยากเอาไว้เท่าไหร่ วสุก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น ชายหนุ่มเจ้าของร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ในชุดกันเปื้อนลายทางสีฟ้าอ่อนเดินนำคนมาเยือนร่างท้วม ที่มีอายุย่างเข้าห้าสิบปีนี้แล้วเข้ามาด้านใน ก่อนที่จะยกเก้าอี้ตัวที่สบายที่สุดออกมาให้คนมากอายุกว่านั่ง ส่วนตัวเองก็เดินไปเอาน้ำออกมารับแขก โดยที่คนมาเยือนมองการกระทำที่อ่อนโยน เอาใจใส่กับผู้อื่นเสมอ รวมถึงความมีระเบียบเรียบร้อยของเจ้าของร้านแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้ ... ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ วสุศิษย์รักของเขาก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย อีกหนึ่งหลักฐานที่บ่งบอกถึงความไม่เปลี่ยนแปลงก็คือ วสุจำได้ดีว่าเขาดื่มได้แต่น้ำอุ่นเท่านั้น “แปลกจังเลยที่โค้ชมาหาผม” วสุนึกไม่ออกว่าจะเอ่ยอะไรออกมาดี ในบรรยากาศที่เขาอยากให้ดูสนิทสนมเหมือนเดิม แต่ความผิดที่เขาเคยได้ทำไว้นั้นมันทำให้เขาไม่อาจจะมองอดีตโค้ชทีมชาติตรงหน้าได้เต็มตาเลย เพราะเขารู้ดีถึงความคาดหวังในตัวเขาจากโค้ชเกษม คนที่ชักนำให้เขาเข้าวงการว่ายน้ำ รวมถึงช่วยฝึกสอนทักษะการว่ายน้ำให้เขาอีกด้วย บอกได้เลยที่มีเขาอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเขาคนนี้จริงๆ “ทำไม ฉันจะมาหาลูกชายตัวเองมันแปลกนักหรือ แกต่างหากล่ะที่ไม่ยอมติดต่อมาเลย” เกษมเอ่ยอย่างอ่อนโยนเฉกเช่นในอดีต สำหรับเขาแล้ว วสุก็เปรียบดั่งลูกชายคนหนึ่งของเขา ที่ไม่ว่าจะทำอะไรผิด เกษมก็ไม่อาจจะโกรธได้ลง ความเอ็นดูที่เขามีต่อวสุเองก็ไม่อาจจะเลือนหายไปตามกาลเวลาด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน หรือวสุจะเลิกว่ายน้ำไปแล้ว สำหรับเกษม ความผูกพันก็ไม่อาจจะขาดกันไปได้ด้วยเหตุผลเหล่านั้น “ผมขอโทษครับ ผมแค่...” วสุทำหน้าสำนึกผิด “แค่อยากจะหนีจากทุกอย่างที่เกี่ยวกับการว่ายน้ำของแกใช่ไหม ... ทำไมล่ะ แกเกลียดการว่ายน้ำขนาดที่จะต้องหนีเลยหรือ” ใช่ว่าเกษมจะไม่รู้ถึงสาเหตุที่วสุเลือกเส้นทางนี้ เลือกที่จะถอนตัวในการแข่งขันที่จะทำให้เขามีอนาคตไกล ก็ในเมื่อวสุเป็นคนอธิบายเหตุผลให้เขาฟังเองกับปาก และขอร้องให้เขาเข้าใจ รวมถึงเคารพการตัดสินใจของวสุขนาดนั้น ... “เปล่าหรอกครับ ผมไม่เคยเกลียดการว่ายน้ำเลย ถ้าไม่มีโค้ชที่ชักนำผมให้มาว่ายน้ำ ผมคงไม่รู้จักความสนุกของกีฬาชนิดนี้ ... แต่ที่ผมเกลียดก็คือตัวเองมากกว่า” วสุแย้งความเข้าใจผิดที่โค้ชเกษมเอ่ยออกมา “ผมเกลียดที่ตัวเองไม่ได้เรื่อง ... ผมทำใจไม่ได้ ก็เลย... ผมขอโทษจริงๆนะครับ” “เด็กคนนั้นยังกลัวน้ำไม่หายสินะ ... เด็กที่ชื่อมะลิ ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้แกเลิกว่ายน้ำนั่น” เกษมเอ่ยถาม แล้วอดถอนหายใจไม่ได้ นึกเสียดายอนาคตของวสุเพียงเพราะความมีอคติในตัวเอง ถ้าวสุไม่คิดมาก โทษตัวเองแบบนี้ ตอนนี้วสุก็จะกลายเป็นนักกีฬาที่มีชื่อเสียง แต่ถ้าวสุไม่มีนิสัยคิดมาก และเอาใจใส่คนอื่นเสมอๆ เขาก็คงไม่เอ็นดูวสุถึงขนาดนี้หรอก “ตอนนั้น ที่แกเล่าให้ฉันฟัง ฉันเข้าใจนะ แม้ว่าฉันจะเสียดายลูกศิษย์เก่งๆอย่างแกก็ตาม ถ้าฉันเป็นแกฉันก็คงจะทำใจได้ยาก ... ถึงแม้ตอนนี้เรื่องมันจะผ่านมานาน และกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ฉันก็อยากจะให้แกเลิกโทษตัวเองสักที อย่างที่ฉันพยายามบอกแกมาตลอดนั่นล่ะว่า มันก็เป็นอุบัติเหตุ มันไม่ใช่ความผิดของแกเลย ...อีกอย่างแกก็ช่วยเด็กคนนั้นได้อย่างปลอดภัยแล้วนี่นา” “ไม่ใช่ครับ มันเป็นความผิดของผม ... เพราะผมไม่ยอมดูแลมะลิให้ดี เพราะผมเลินเล่อเอง แล้วสุดท้ายผมก็ทำให้เธอจมน้ำเกือบตาย และนั่นก็ทำให้เธอกลัวน้ำมาจนถึงตอนนี้ ... ความผิดผมทั้งนั้น ...” วสุรู้สึกเหมือนมีคนเอากรดร้อนๆรดหัวใจเขาจนทำให้เสียงสั่นไหวยามเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีตครั้งนั้น อดีตที่มีใครน้อยคนที่จะรับรู้ว่าทำไมมะลิถึงได้ไปอยู่ในส่วนลึกของสระว่ายน้ำแบบนั้นได้ ทุกคนคิดว่ามะลิเล่นซนไปเอง แต่ความจริงก็คือมะลิพยายามว่ายไปหาเขาต่างหาก! เขาเองก็ไม่ยอมที่จะสนใจเด็กน้อยวัยสิบสองปีตอนนั้นเลย อีกอย่างพอเกิดเรื่อง เขาที่เคยว่ายเร็วกว่าใครกลับเป็นคนขาดสติเสียเอง กว่าจะเข้าไปช่วยมะลิน้อยๆได้ก็ทำให้เธอหมดสติ และกลายเป็นหวาดกลัวน้ำไป ... นั่นก็ทำให้วสุโทษตัวเองมาตลอด รวมถึงความมั่นใจที่เหือดหายไปด้วย “เอาเถอะ ... อย่าไปรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆเลย เพราะฉันดูแล้วแกก็มีความสุขดี” เกษมตัดบทจบเรื่องราวในอดีตลง เพราะพูดไปตอนนี้ก็ดูเหมือนไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว อย่างที่บอก ดูจากแววตาของวสุตอนนี้ก็มีความสุขดี เพียงแต่ว่า ... “แต่ว่าแกอย่าหนีต่อไปอีกเลยนะ อย่าหนีกับความชอบการว่ายน้ำของแก เพราะหัวใจแกจะไม่มีวันหยุดร้องไห้หากแกพยายามที่จะซ่อนมันเอาไว้แบบนี้ และสุดท้ายคนที่จะเจ็บปวดที่สุดก็คือตัวแกเอง” เกษมพูดราวกับมองเห็นหัวใจคนฟังทะลุปรุโปร่ง ใช่เลย ... บ่อยครั้งที่วสุพยายามยิ้มให้คนอื่น หากแท้จริงใครจะมองออกบ้างเล่าว่าหัวใจของเขากำลังร่ำไห้ ทุกครั้งที่เห็นคนอื่นว่ายน้ำกันอย่างมีความสุข เขาก็จะทุกข์จนแทบทนไม่ได้ แต่ก็ต้องกดความคิดที่อยากจะกลับไปว่ายน้ำเอาไว้ เมื่อเขาไม่มีสิทธิ์แตะต้องของที่ทำให้ชีวิตเด็กคนหนึ่งเปลี่ยนไป วสุหวังแค่ตอนนี้ว่า ทำอย่างไรที่จะให้มะลิหายกลัวน้ำ เขาหวังแค่นี้จริงๆ “ขอบคุณนะครับโค้ช ผมจะพยายามครับ” วสุรับปาก แม้ว่าเขาอาจจะทำไม่สำเร็จก็ตาม “เฮ้อ แต่ยังไงฉันก็เสียดายแกจริงๆ คนมีอนาคตไกลอย่างแกมาเลิกว่ายน้ำแบบนี้ เสียดายๆ” เกษมส่ายหน้าไปมา วสุมองแล้วได้แต่เอ่ยขอโทษด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ “ขอโทษจริงๆครับโค้ช แต่ตะวันก็ทำได้ดีนะครับ” วสุเอ่ยถึงเพื่อนสนิท “บางทีถ้าแข่งกันตอนนั้นจริงๆ ผมอาจจะแพ้ตะวันก็ได้นะครับ ใครจะไปรู้” “แต่ที่ฉันรู้มาตลอดก็คือ แกทำให้ฉันสบายใจเวลาสอนมากกว่าไอ้เด็กจองหองนั่น คิดแล้วปวดหัวชะมัด” แม้เกษมจะเอ่ยถึงตะวันแบบนี้ แต่คนวงในอย่างวสุนั้นรู้ดีว่า แม้ตะวันจะดูเอาแต่ใจในบางที ทโมนและไม่ยอมใครเท่าเขา แต่ลึกๆแล้วเกษมก็รัก เอ็นดู และคาดหวังตะวันพอๆกับเขานั่นล่ะ ทั้งคู่พูดคุยกันโดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่ามะลิยืนฟังอยู่นอกร้าน เสียงของโค้ชมากอายุและอดีตนักกีฬาว่ายน้ำอย่างวสุดังออกมาด้านนอกเพราะไม่ได้ปิดประตูร้านเอาไว้ เนื่องจากยังไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศ มะลิขมวดคิ้วมุ่น และรู้สึกมึนงงตกใจกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งได้ยิน เธอไม่คิดว่าจะมาได้ยินเรื่องพวกนี้เลย ก็แค่จะวกกลับมาเอาบัตรรถไฟฟ้าที่เธอเผลอทำตกไว้ในถุงกล่องอาหารที่ให้วสุไปเมื่อครู่ ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะทำตกลงไป แต่คงเป็นชะตาลิขิตมาให้เธอรู้สักทีว่า ... ใครกันที่ช่วยเธอจากการจมน้ำครั้งนั้น รับรู้ถึงสาเหตุ และเรื่องที่วสุเคยเป็นนักว่ายน้ำมาก่อนอีกด้วย + มีต่อค่ะ ++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 21 พ.ย. 49 05:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มะลิเดินถือกระเป๋ากลับเข้าบ้านด้วยใบหน้าครุ่นคิด จนมารดาที่กำลังกวาดบ้านอยู่แปลกใจที่เห็นลูกสาวซึ่งไม่เคยจะเกเรียนเลยวกกลับมาบ้านแบบนี้ “มะลิ ลูกเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” มาลัยตรงดิ่งเข้ามาถาม พลางแตะตัวบุตรสาวเพื่อวัดไข้ หากที่เธอสัมผัสได้กลับเป็นสีหน้ากลัดกลุ้มใจแทน “มีอะไรหรือเปล่าลูก” มาลัยเอ่ยถาม “แม่คะ คือ...” มะลิเงยหน้ามองแม่แล้วก็พูดไม่ออกว่าเธอเป็นอะไร ... รู้แต่ว่าเธอไม่สามารถคิดอะไรได้เลยเมื่อรู้ราวของวสุที่เธอไม่ควรรู้ วสุเขาอาจจะไม่อยากให้ใครไปรื้อฟื้นอดีตแบบนั้น แม้ว่าเขาจะดูเป็นคนยิ้มง่าย สดใส และบ้าบอในบางที แต่ในความเป็นเขาแบบนั้นก็คือ เขาจะไม่เอาเรื่องเศร้าของเขาออกมาพูดให้ใครฟัง อีกนัยนึง ที่มะลิกำลังรู้สึกแน่นไปทั่วอกจนหายใจไม่ออกก็คือ ... เรื่องตอนที่เธอจมน้ำ มะลิจำต้องหยุดคิดทุกอย่างเมื่อรู้สึกถึงสายตาของมารดาที่มองมาอย่างเป็นห่วง “ลิปวดหัวน่ะค่ะแม่ สงสัยจะเป็นเพราะนอนไม่พอน่ะค่ะ” มะลิอ้างไปแบบนั้น คุณมาลัยเองก็รู้นิสัยลูกสาวตัวเองดีว่าชอบอดนอนเพื่ออ่านหนังสือเตรียมสอบ “โธ่ ... งั้นแม่ว่าลูกไปนอนพักดีกว่านะ เดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของที่หน้าหมู่บ้านนิดหน่อยจ้ะ” มาลัยบอกลูกสาว มะลิรับคำด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะผละเดินขึ้นบันไดบ้านไป มะลิเดินขึ้นมาบนห้องส่วนตัว วางกระเป๋านักเรียนลงบนพื้นห้อง ก่อนที่จะทรุดลงนั่งฟุบหน้าลงกับเตียงนุ่ม เธอนึกถึงเรื่องราวในตอนเด็กที่เธอลืมไปเกือบหมดแล้ว แม่บอกว่ามันเป็นผลพวงจากความช็อคเลยทำให้จำไม่ได้ หากเมื่อเธอได้ยินเรื่องราวที่วสุคุยกับคนที่เขาเรียกว่าโค้ชแล้ว ก็ทำให้ความทรงจำที่ขาดหายค่อยๆเติมขึ้นมาจนเต็ม จริงสิ ตอนนั้นวสุอายุสิบแปด ที่อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ว่าจะเลือกว่ายน้ำต่อไป หรือจะเรียนในคณะที่ตัวเองสอบติด เธอจำไม่ได้หรอกว่าเขาติดคณะอะไร รู้แต่ว่าเขาค่อนข้างเครียดมากเลยทีเดียว อะ หรือจะเป็นคณะแพทยศาสตร์ที่เขาเคยบอกว่าสัมภาษณ์ไม่ผ่านกัน ... ที่เธอพอจะจำได้นี่ คณะนั่นเป็นสิ่งที่พ่อของวสุอยากจะให้เรียนนี่นา ... แต่พี่วสุไม่อยากเรียน เขาอยากจะว่ายน้ำต่อมากกว่า ... และในตอนเย็นวันหนึ่ง เธอร้องตามวสุที่เป็นเพื่อนร่วมหมู่บ้านไปยังสระว่ายน้ำ แน่นอนว่าแม่ของเธอไม่อนุญาตให้ไป หากวสุก็ช่วยพูดให้ได้ไป และบอกว่าจะดูแลเธออย่างดี แต่พอไปถึง วสุก็ต้องสนใจกับการซ้อม ถ้าจำไม่ผิดเธอทั้งน้อยใจ และก็เหงา พอเห็นวสุได้หยุดซ้อม เธอก็เลยจะไปหาเขา โดยพยายามเกาะขอบสระไปเรื่อยๆ ปากก็ร้องเรียก ‘พี่วสุ หนูลิจะไปหานะคะ’ แต่กว่าที่วสุได้ยิน แล้วหันมา มะลิตัวน้อยๆก็เกิดลื่นจากขอบสระ ทำให้ตัวจมดิ่งลงไปในความลึกเกือบสามเมตร และสิ่งสุดท้ายที่เธอรู้สึกก่อนที่จะหมดสติไปก็คือสีหน้าแตกตื่นของเขา ซึ่งกำลังว่ายเข้ามาคว้าตัวเธอเอาไว้ และร้องเรียกเธอราวกับคนเสียสติ “พี่วสุติดใจเรื่องนี้เองหรือเนี่ย ... ถึงได้เลิกว่ายน้ำ พี่วสุ ... เพราะลิหรือคะ เพราะลิงั้นหรือคะที่ทำลายอนาคตของพี่?” หญิงสาวถามกับความเงียบ แม้จะเห็นวสุแทรกขึ้นมาในจินตนาการ หากภาพที่เธอเห็นกลับเป็นภาพที่วสุมีรอยยิ้มที่เหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่ว่ารอยยิ้มสดใส ความอบอุ่น และแววตาอ่อนโยนทั้งหมดที่มอบให้เธอ สิ่งเหล่านั้น ... ภายใต้สิ่งเหล่านั้นมันกลับมีความเศร้าซ่อนอยู่มากมายนัก แม้มะลิเองที่เพียงแค่คิดก็ยังปวดใจจนร้องไห้ออกมา มะลิเดินตามวสุเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของตะวันโดยที่วันนี้เธอพามะพร้าวมาด้วย มะพร้าวดูร่าเริงตามประสาเด็ก แถมยังดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อจะได้มาพบกับนักกีฬาในดวงใจอย่างตะวัน “ขอโทษนะคะพี่ต้า มะพร้าวร้องจะตามมาด้วย ลิก็เลย” มะลิเกรงใจเจ้าของบ้านเหลือเกิน ทว่าเจ้าของบ้านหนุ่มกลับยิ้มให้อย่างดีใจ หันไปลูบหัวทุยๆของเด็กชายตัวป้อมๆ “ไง ชื่อมะพร้าวหรือเรา อยากว่ายน้ำเหรอ” “ครับ พี่ว่ายเก่งมากๆเลยล่ะ ผมชอบดู” มะพร้าวอวดยิ้มจนเห็นฟันหลอเพราะเพิ่งไปหกล้มมา คนฟังดูจะยอขึ้น เลยหัวเราะร่า พาเด็กชายเข้าไปด้านในบ้าน วสุมองสองหนุ่มต่างวัยแล้วหัวเราะเบาๆ “ดูเข้ากันได้แฮะ ไอ้ต้ามันนิสัยทโมนมากเลยล่ะ สมัยเด็กๆน่ะ” เขาเล่าให้มะลิฟัง มะลิเงยหน้ามองคนพูดที่ยังทำหน้าตาอารมณ์ดีอยู่ไม่เลิก ทั้งๆที่ต้องเลิกว่ายน้ำ เลิกทำสิ่งที่ตัวเองชอบแบบนั้น เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงยังยิ้มได้อยู่ “นั่นสิคะ ลิชักอยากรู้แล้วว่าว่าสมัยเด็กพี่วสุซนเหมือนนายมะพร้าวหรือเปล่า” หญิงสาวดูอารมณ์ไม่ดีจนคนฟังรู้สึกได้ “ผมไม่ซนหรอก เรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้เลย” หลงตัวเองได้เหมือนเดิม “ผ้าพับ หรือผ้าซุกกันแน่คะ ... มะลิจะไปเปลี่ยนชุดแล้วล่ะ” พูดจบ ร่างเล็กก็เดินไปทางห้องน้ำซึ่งสร้างไว้เฉพาะส่วนว่ายน้ำ วสุได้แต่มองอย่างเคลือบแคลงสงสัยว่า เขาไปทำอะไรให้มะลิโกรธหรืองอนอีกกันหนอ? การเรียนว่ายน้ำผ่านไปสักพัก มะพร้าวว่ายเล่นอยู่ตรงสระส่วนตื้นที่มีตะวันดูแลแทนให้ ส่วนมะลิก็ฝึกว่ายอยู่อีกส่วน ทว่าวันนี้สาวน้อยดูจะไม่ค่อยมีสมาธิเลย จนวสุชักจะไม่ไหว “หนูลิ ตั้งใจหน่อยสิครับ” ชายหนุ่มเผลอทำหน้าซีเรียส แบบที่มะลิคิดว่าเขาเริ่มรำคาญเธอแล้ว “ขอโทษค่ะ ลิ...” มะลิเองก็พยายามจะตั้งใจอยู่หรอก ... แต่หัวของเธอมันก็คิดไปสารพัดเลยนี่นา “เอาใหม่นะครับ หนูลิตั้งใจหน่อยนะ” ทำยังไงดีนะ เมื่อหัวมันมัวแต่คิดเรื่องราวเก่าๆนั้น คิดถึงว่าวสุต้องเลิกว่ายน้ำก็เพราะเธอ ... และนี่เธอก็ยังมีหน้าไปขอให้เขามาสอนว่ายน้ำอีก! + มีต่อค่ะ ++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 21 พ.ย. 49 05:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่มะลิทำให้วสุเหนื่อยใจกว่าวันไหน เธอก็ได้หยุดพัก ผิดกับมะพร้าวก็ยังว่ายเล่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย วสุนั่งเช็ดผมตัวเองอยู่อีกฝั่งของสระ รู้สึกหงุดหงิดใจที่เขาไม่รู้ว่ามะลิเป็นอะไรไป ถึงได้ดูไม่มีสมาธิ แถมพอเขาจับมือเธอเพื่อจะสอนว่ายน้ำให้ มะลิก็เบี่ยงตัวออก ไม่ใช่ว่าครั้งเดียว แต่มันหลายครั้งจนน่าสงสัย แต่คิดอีกแบบ บางทีมะลิอาจจะเก้อเขินก็ได้ ก็เธอเป็นผู้หญิงนี่นา ... เฮ้อ สงสัยเขาอาจจะคิดมากไป “เฮ้ย วสุ ไปว่ายแข่งกันเถอะ” ตะวันร้องชวนมาจากทางต้นสระ วสุกำลังจะส่ายหน้าปฏิเสธ หากว่ามะพร้าววิ่งเข้ามาอ้อนเสียก่อน “พี่วสุแข่งกับพี่ต้าเถอะครับ ผมอยากดู นะๆๆๆ” “แต่ว่า ...” วสุทำท่าลำบากใจ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่โค้ชพูดเอาไว้ก่อนจะกลับก็ทำให้ต้องตบปากรับคำไปอย่างไม่เต็มใจนัก ก็โค้ชเขาบอกเอาไว้ว่า “ตลอดมา ไอ้ตะวันมันคิดเอาแต่ว่ามันไม่สมควรได้รางวัลนั้น ฉันเองก็ไม่รู้จะบอกให้มันเลิกคิดยังไง ... มันออกจะเจ็บปวดนะที่ต้องรู้สึกเหมือนมีความคิดทั้งของตัวเอง และความเห็นของคนอื่นติดหน้าติดหลังตลอดเวลาแบบนั้น หรือว่าแกไม่คิดสงสารมันบ้าง วสุ” จริงสินะ คำตอบว่าเขาควรได้รางวัลนั้นหรือไม่ มันไม่จำเป็นสำหรับเขา แต่สำหรับตะวันมันคงเป็นเรื่องที่กัดกร่อนจิตใจไม่น้อยเลย เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เขาจะลองให้คำตอบแก่ตะวันดูก็ได้ อีกอย่าง ไม่ว่ายังไง คำตอบก็คือ เขาต้องแพ้นักกีฬาทีมชาติที่ลงสระอยู่สม่ำเสมออยู่แล้ว ก็เขาไม่ได้แตะต้องการว่ายน้ำมาตั้งหกปีแล้วนี่นะ “ก็ได้ สนุกๆก็พอนะ” วสุบอกพลางโยนผ้าเช็ดตัวที่คลุมกายอยู่วางลงบนม้านั่ง ทว่าตอนที่เขาเดินผ่านมะลิ เขากลับหยุดลง และส่งยิ้มให้กับเธอ “เชียร์ผมด้วยนะครับ หนูลิ ผมจะได้มีกำลังใจเยอะๆ” พลางชูสองนิ้วแบบสู้ตายเพื่อเธอมาให้อีก มะลิมองแล้วได้แต่พยายามปั้นยิ้มส่งกลับไปให้ ... และมองดูสองหนุ่มไปยืนประจำที่เพื่อจะแข่งว่ายน้ำกัน มะพร้าวถูกไหว้วานให้มาเป็นคนให้สัญญาณ พอเสียงเล็กๆของเด็กชายบอกว่า “ไป!” สองหนุ่มก็กระโดดลงน้ำ และแข่งกันแหวกว่ายไปยังอีกขอบฝั่ง มะลิลุ้นจนเผลอลุกขึ้นยืน สายตาจับจ้องมองเพียงแต่วสุที่พยายามว่ายขึ้นมาให้ทันนักกีฬาหนุ่มทีมชาติ พี่วสุสู้เขานะ! ... จะผิดไหมนะ ถ้าเธออยากจะให้วสุว่ายชนะตะวัน แม้จะรู้อยู่ว่าตะวันเป็นนักกีฬาทีมชาติ คงต้องเก่งกว่าวสุแน่อยู่แล้ว และก็จริง เมื่อคนที่ว่ายกลับมายังจุดเริ่มต้นก่อนคนแรกก็คือ ตะวัน วสุเอื้อมมือมาแตะขอบสระหลังจากที่ตะวันมาถึงก่อนแล้วประมาณนาทีกว่าได้ พอโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างขื่นๆ “ไงล่ะ ... คำตอบมันก็ออกมาแล้วนะตะวัน นายเก่งกว่าฉัน” หากตะวันกลับไม่ได้ดีใจ ... ก็ใครมันจะดีใจล่ะ และก็ไม่ยอมรับด้วย เพราะนี่มันผ่านมาหกปีแล้ว อีกอย่างเขารู้เต็มอกว่าวสุน่ะไม่ได้ฝึกเลย “ฉันน่ะสุดแรงแล้วรู้ไหม อย่างนี้แหละคนไม่ได้ฝึกเลย ... เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดังออกมาจากคนแพ้  ที่ตะวันรับรู้ได้ผ่านความสนิทสนมกันมานานหลายปีว่า ไอ้วสุมันคงเสียใจไม่น้อยที่ฝีมือมันตกแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนที่แพ้จะต้องเป็นเขา ไม่ใช่วสุ ... น่าเสียดายฝีมือจริงๆ ... “นั่นสิ แต่ฉันน่ะฝึกมาตลอดหกปี มันก็แหงอยู่แล้วล่ะที่จะชนะนาย ... แต่ว่านะ สำหรับฉันแล้ว นายยังคงเป็นนักกีฬาว่ายน้ำที่ไม่เคยแพ้ใคร” ตะวันพยายามจะพูดให้วสุรู้สึกดีขึ้น หากรอยยิ้มเย็นๆที่วสุตอบกลับมา ที่ไร้ซึ่งความอบอุ่นดั่งเก่า ก็ทำให้ตะวันรู้ว่า ... มันช่วยอะไรไม่ได้เลย รั้งแต่จะส่งผลให้วสุรู้สึกแย่ลงไปมากขึ้นเท่านั้น “แต่ก็แพ้แล้วไง ... หนูลิ วันนี้เรากลับกันเร็วหน่อยได้ไหมครับ ผมลืมไปว่าจะต้องไปว่าติดธุระน่ะครับ” เขาหันไปบอกสาวน้อยที่ยืนอยู่บนสระ มะลิพยักหน้าอย่างงุนงง เธอรู้สึกถึงความแปลกไปจากแววตาที่เคยสดใสของวสุ มะลิเดินเข้ามาหาตะวันระหว่างรอวสุพามะพร้าวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตะวันนั่งทำหน้าเหมือนคนเพิ่งไปทำอะไรผิดมหันต์มา “พี่ต้าคะ คือว่า ...” มะลิไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนดี เธออยากจะถามเขาว่า วสุเป็นอะไรไป “พี่ผิดเองที่ดันไปชวนมันแข่งแบบนั้น พี่ก็แค่อยากทำตามความต้องการของตัวเอง เพราะรู้ดีว่าตัวเองจะต้องชนะมันได้แน่ๆตอนนี้ พี่จะได้เลิกคิดว่าพี่ไม่ควรแก่ตำแหน่งทีมชาติ แต่ว่าพี่กลับทำร้ายมัน ... มะลิรู้ไหม ไอ้วสุมันไม่เคยแพ้ใครมาก่อนเลยนะ พี่ว่าถึงมันจะเข้าใจเหตุผล แต่ลึกๆแล้วมันคงเสียใจน่าดู...” ตะวันนึกโกรธตัวเองจริงๆที่ทำให้เพื่อนสนิทเจ็บปวดแบบนั้น “ทั้งๆที่พี่รู้ว่ามันไม่ได้ซ้อมมาหกปี จะแข่งยังไง พี่ก็คงชนะมันอยู่แล้ว แต่พี่ก็ยัง...” “พี่ต้า” มะลิเอ่ยอะไรไม่ออกเลย ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพราะเรื่องที่เธอจมน้ำตอนนั้นจะส่งผลต่อความรู้สึกของคนหลายคนขนาดนี้ ทั้งตัววสุที่ต้องเลิกว่ายน้ำ ตะวันที่เจ็บปวดเพราะไม่อาจจะรู้ความจริงว่าเขาหรือวสุกันแน่ที่เก่งกว่ากัน เธอไม่น่าซนเลย ถ้าวันนั้นเธอไม่ซนขนาดนั้นล่ะก็ ... เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น วสุ พาสองพี่น้องเดินออกมาที่รถยนต์ ที่หน้าบ้าน โดยตะวันเดินออกมาส่ง มะลิมองสองคนก็รู้โดยทันทีว่าตะวันอาจจะมีบางอย่างคุยกับวสุเป็นการส่วนตัวก็เลยพามะพร้าวที่บ่นว่าหิวจนไส้กิ่วไปกินขนมรอในรถก่อน ปล่อยให้สองหนุ่มยืนคุยกันตามลำพัง “เฮ้ย วสุ เรื่องแข่งวันนี้น่ะ อย่าซีเรียสมากนะ ถือว่าสนุกๆก็แล้วกัน” ตะวันเอ่ยขึ้น “อืม ... แต่ว่าแกเก่งขึ้นจริงๆนะ พยายามต่อไปนะ และก็ขอโทษด้วยที่ทำให้แกผิดหวัง” วสุตอบ ก่อนที่จะเดินมาขึ้นรถที่จอดเอาไว้ ตลอดทางที่ขับรถกลับมายังบ้าน วสุก็ครุ่นคิด ทั้งๆที่เขารู้อยู่แก่ใจว่าถ้าแข่งกับตะวันในเวลานี้ ยังไงเขาก็ต้องแพ้อยู่ดี และนั่นก็เป็นผลที่เขาต้องการอยู่แล้วไม่ใช่หรือ คนที่ชนะ ก็คือคนที่ผ่านการฝึกฝนอยู่เสมอๆ เขารู้ ... รู้เรื่องนี้ดี แล้วทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดนะ เจ็บปวดจนอยากจะร้องออกมาดังๆ ยิ่งตอนที่เขาว่ายตามหลังตะวันนั้น แม้จะเร่งเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะว่ายตามได้ทัน มันเป็นอะไรที่ทำให้เขาแทบบ้า! อาจจะเป็นไปได้ว่าเมื่อก่อนเขาไม่เคยว่ายตามหลังใครเลย และเสียงร้องเชียร์ชื่อเขาก็ดังลั่นอัฒจรรย์ จนทำให้เขาพยายามรักษาตำแหน่ง และทำลายสถิติไปเรื่อย หากแต่เวลานี้ เขาไม่ได้เป็นคนดังอย่างเช่นเมื่อก่อนแล้ว ... คิดๆแล้วก็สมเพชตัวเองนักที่ดันมารู้สึกเจ็บปวด รับไม่ได้กับความพ่ายแพ้เมื่อครู่ชนิดทิ้งฝุ่นแบบนั้น ทั้งๆที่ตัวเองก็ยอมก้มหน้าชดใช้ความผิดพลาดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แม้จะล่วงเข้าสี่ทุ่มกว่าแล้ว วสุก็ยังนั่งนิ่งอยู่ในสวนหลังบ้าน มือหนาถือดอกไม้ที่มันร่วงลงมาจากต้น จ้องมองถึงความจริงของสังขารที่ต้องมีการร่วงโรยเมื่อถึงเวลา ดอกไม้ดอกนี้เมื่อหมดแรงที่จะเกาะกิ่งได้อยู่ ก็ต้องร่วงลงมาสู่พื้นดิน ... ไม่ต่างอะไรกับเขาสักนิด หากว่าความเงียบที่รัตติกาลสร้างขึ้นเพื่อให้เขาได้พักผ่อนใจที่เหนื่อยล้าก็ถูกรบกวน เมื่อเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น วสุวางดอกไม้ลง แล้วรีบเดินไปดูว่าใครมาหาเขากันในยามดึกดื่น ซึ่งเมื่อเห็น วสุก็ถึงกับตกใจ ด้วยไม่คิดว่าเธอจะกล้าเดินมาหาเขาในตอนมืดๆอย่างนี้ “หนูลิ! ทำไมออกมาแบบนี้ล่ะครับ มันอันตรายนะ” วสุรีบเปิดประตูรั้วให้สาวน้อยเข้ามาด้านใน และด้วยความที่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าเลยต้องทำการเอ็ดอึงไปบ้างเมื่อเห็นว่ามะลิไม่ยอมระมัดระวังตัวเองแบบนี้ “ลินอนไม่หลับค่ะ” มะลิตอบเสียงอ่อย ชนิดที่ชายหนุ่มต้องเลิกคิ้วสูง ไม่เข้าใจ จนเขาคิดเดาเอาว่า “นอนไม่หลับเลยอยากให้ผมเล่านิทานให้ฟังหรือไงครับ เจ้าหญิงน้อย” “ลิอยากมาขอโทษพี่วสุ ... ลิรู้หมดแล้ว เมื่อวันจันทร์ที่แล้ว ... ลิได้ยินหมดแล้ว” มะลิบอกออกมาตรงๆ ว่าวันที่โค้ชเกษมมาหาเขาที่บ้าน เธอรู้หมดแล้วว่าทั้งคู่คุยอะไรกันบ้าง วสุอึ้งไปนาน ด้วยไม่คิดว่าเรื่องจะไปถึงหูมะลิ ในแบบที่ละครหรือนิยายน้ำเน่ายังเรียกพี่อย่างนี้ ... มาได้ยินโดยบังเอิญ แถมเป็นทุกอย่างที่เขาไม่อยากให้มะลิรู้อีกต่างหาก ทั้งๆที่เขาปิดมาได้นานถึงหกปีแล้วแท้ๆ มันบังเอิญจริงๆ ... บังเอิญที่เขาลืมไปว่า ... ความลับไม่มีในโลก! “ไม่ใช่ความผิดหนูลิหรอกครับ ถ้าหนูลิรู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น หนูลิอาจจะเกลียดผมมากกว่านะ” วสุพูดพลางทิ้งกายนั่งลงบนม้านั่งๆข้างๆประตูรั้ว “ไม่มีทางหรอกค่ะ ลิต่างหากที่ควรให้พี่วสุเกลียด เพราะว่าลิทำให้พี่วสุต้องเลิกว่ายน้ำ แล้ววันนี้พี่ต้าเองก็เศร้าเพราะเขาทำให้พี่เจ็บปวด ทุกอย่างมันเป็นเพราะลิไม่ใช่หรือคะ ถ้าตอนนั้นลิไม่ดื้อจะตามพี่วสุไป ลิคงไม่จมน้ำ และพี่วสุก็จะยังว่ายน้ำต่อไป...!!” คำพูดมากมายที่มะลิกำลังพรั่งพรูออกมาพร้อมน้ำตา กับความเจ็บปวดที่เธอสัมผัสได้จากคนรอบตัวนั้น หายไปเกือบหมดเมื่อถูกร่างสูงดึงลงมากอดเอาไว้แน่น ใบหน้าของเขาแนบกับเรือนผมยาวนุ่ม และเสียงห้าวดังขึ้นเบาๆ “ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ผมต่างหากที่ดูแลหนูลิไม่ดี ... และเรื่องของนายต้ามันก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้จริงๆครับ ที่ผมแพ้ เพราะว่านายต้าเขาซ้อมมาตลอด ผมไม่ได้ซ้อมเลย ผมจะไปชนะได้ยังไงล่ะ ไม่ใช่ความผิดหนูลิหรอกนะครับ คนดี อย่าคิดมากเลยนะ” มะลิรู้สึกว่า เสียงของเขาฟังดูอ่อนแรงเหลือเกิน อ้อมแขนกระชับร่างเธอแน่นราวกับว่าเขากลัวว่าเธอจะเลือนหายไปกับความมืด “แต่ว่า ...” มะลิทำท่าจะแย้ง หากวสุขัดขึ้นเสียก่อน “อีกอย่าง เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว ไม่ว่าจะทำยังไง มันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วล่ะ” วสุผละร่างน้อยห่างออกมา สบลึกไปในแววตาของสาวน้อย และบอกถึงความคิดที่เขาต้องการด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตอนนี้ที่ผมต้องการก็คือ ทำให้หนูลิหายกลัวน้ำ และว่ายน้ำได้ ... ถ้าเจ้าหญิงของผมเลิกกลัวน้ำได้ ผมก็พอใจมากแล้วล่ะครับ เพราะงั้นอย่าคิดมากเลยนะ” “พี่วสุ” คำพูดที่อยากจะปลอบเขานั้นมันจุกแน่นอยู่ที่ลำคอของสาวน้อย เธอไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอย่างไรดีเพื่อให้ความเศร้าในดวงตาของชายหนุ่มหายไป ใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ แต่กลับไม่มีน้ำตาออกมาสักหยาดหยด มะลิกอดชายหนุ่มแน่น อยากจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้างแม้เพียงน้อย ก็ตอนที่เธอหวาดกลัวเรื่องที่มะพร้าวตกน้ำ วสุก็กอดเธอ อ้อมกอดนั้นทำให้มะลิรู้สึกดีขึ้น และเธอก็คิดว่ามันน่าจะช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย ทำไมกันนะ ทำไมเธอถึงไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่า ผู้ชายที่ยิ้มเก่งอย่างวสุนั้นมีเรื่องกลุ้มใจ และเจ็บปวดมากมายขนาดนี้ ตอนนี้เธอเองก็คิดได้แค่ว่าถ้าวสุเลิกโทษตัวเอง เขาอาจจะมีความสุขมากขึ้น แล้วเธอควรจะทำอย่างไรดี .... เพื่อเรียกรอยยิ้มของเขากลับคืนมา ... ทำอย่างไรดี + มีต่อนะคะ ++ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 49 06:08:00 จากคุณ : iNt_GaL - [ 21 พ.ย. 49 05:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “มีอะไรหรือเปล่าต้า” วสุแปลกใจไม่น้อยเลยที่อยู่ๆตะวันก็ขับรถมาที่บ้านเขาในตอนเช้าๆวันเสาร์แบบนี้ เพราะยังไงก็มีนัดที่จะไปบ้านตะวันในตอนเย็นเพื่อสอนมะลิว่ายน้ำอยู่แล้ว “ขึ้นรถมาเถอะน่า” ตะวันบอก “เดี๋ยวก่อน เฮ้ย!” หากวสุก็ไม่มีโอกาสได้ถามอะไร ตะวันผลักวสุเข้าไปนั่งในรถเต็มแรง ก่อนที่จะปิดประตูให้ และตัวเองก็วกไปนั่งตรงที่คนขับ วสุมองอย่างไม่เข้าใจ “มีอะไรวะ แกจะพาฉันไปไหนเนี่ย” “เถอะน่า เดี๋ยวแกก็รู้เอง ... แกจะต้องเซอไพรส์แน่ๆ” ตะวันทำท่ามีลับลมคมในจนวสุชักไม่ไว้ใจ แต่รู้ดีว่าถามอะไรออกไป คำตอบก็คงไม่ออกมาอยู่ดี เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละว่า ไอ้ตะวันมันมีอะไรกันแน่ สถานที่ปลายทางก็คือ บ้านของนักกีฬาทีมชาติอย่างตะวันนั่นเอง วสุมองแล้วก็งงเข้าไปใหญ่ แต่เมื่อตะวันก้าวลงจากรถ เขาก็รีบทำตาม “เดี๋ยวก่อนสิไอ้ต้า แกพาฉันมาที่นี่ทำไม” เขากระชากตัวตะวันมาถาม ตะวันยิ้มกริ่ม “มีคนรอแกอยู่ตรงสระว่ายน้ำ เขาบอกว่าเขาอยากจะเซอไพรส์แกน่ะ” วสุทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า คนคนนั้น น่าจะเป็นใคร วสุจึงไม่รอช้า รีบพาตัวไปยังสระว่ายน้ำซึ่งอยู่ด้านหลังของตัวบ้านทรงยุโรปหลังใหญ่ทันที “หนูลิ! ... หนูลิทำอะไรอะครับ” เขาโผล่มาถึงก็เห็นมะลิอยู่ในสระว่ายน้ำแล้ว มองแล้วก็หวั่นใจเพราะปกติมะลิจะยอมลงน้ำได้ก็จะต้องมีเขารออยู่ในน้ำก่อนแล้ว แถมเมื่อกี้ตะวันก็อยู่กับเขา .... เขาใจหล่นวูบไปทันทีที่นึกได้ว่า เมื่อครู่ไม่มีคนที่ว่ายน้ำเป็นอยู่ข้างๆมะลิเลย ถ้ามะลิเกิด .... “พี่วสุ ลิว่ายน้ำได้แล้วนะคะ ลิจะว่ายให้ดูนะ ... ว่ายไปถึงนู่นเลย” มะลิเงยหน้ายิ้มให้อย่างสดใส ไม่มีแววหวาดกลัวความลึกของสระอีกด้านที่เธอบอกว่าจะว่ายไปให้ถึงเลยแม้แต่น้อย วสุทรุดลงคุกเข่าตรงหน้าของมะลิ เขาขมวดคิ้ว มองดูระยะทางตามมาตรฐานสระว่ายน้ำสากลตรงหน้าแล้ว ก็คิดว่ามันยากเกินไปสำหรับคนเพิ่งหัดว่าย แถมยังกลัวน้ำอย่างมะลิ “อย่าเลยครับ ผมว่าหนูลิไม่...” “คิดว่าลิทำไม่ได้ล่ะสิ ลิน่ะไม่กลัวน้ำแล้วนะคะ ... ถ้าลิทำได้ พี่วสุเองก็จะได้เลิกโทษตัวเองสักที พี่วสุไม่มีความสุข ลิก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน ...” มะลิเลื่อนมือบาง ไปแตะแก้มสีแทนของวสุ ความเย็นจากน้ำที่มือของเธอทำให้วสุรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน มันคือความจริง และนั่นทำให้เขาไม่ยอมให้มะลิทำอะไรที่เสี่ยงแบบนี้! “ไม่นะหนูลิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ผมคงทนไม่ไหวแน่ๆ ...” “พี่วสุเชื่อใจลิ อย่างที่ลิเชื่อใจว่าพี่วสุจะต้องมาช่วยลิได้ทันแน่ๆถ้าลิเกิดไม่ไหวจริงๆ พี่วสุที่แสนเก่ง แสนดีกว่าใคร เชื่อใจลินะคะ ว่าลิต้องทำได้” เสียงหวานของมะลิที่มากด้วยความมั่นใจ ทำให้วสุไม่อาจจะกล้าขัดในความตั้งใจที่หญิงสาวต้องการจะทำ วสุกุมมือบางซึ่งตอนนี้ยังแตะอยู่ที่แก้มของเขา เขาอมยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เมื่อคิดว่าเขามีความสำคัญกับคนตรงหน้าที่เขารักและหวงแหนเธอยิ่งกว่าหัวใจของเขามากแค่ไหน เขารู้ดีกว่าใครว่ามะลิกลัวน้ำมากขนาดไหน แม้ว่าจะผ่านการเรียนพื้นฐานมา แต่มะลิก็ยังมีแววตื่นตระหนกทุกครั้งที่เขาปล่อยมือเธอ แต่ว่านี่ เพื่อให้เขาเลิกรู้สึกผิด ที่มันเป็นดั่งโซ่ตรวนพันธนาการกายและใจของเขา เธอถึงกับยอมทำอะไรที่เธอกลัวขนาดนี้ “ผมเชื่อว่าหนูลิต้องทำได้ ... พยายามเข้านะครับ เจ้าหญิงของผม” เขาเลื่อนฝ่ามือบางมาแนบเข้ากับริมฝีปากของเขา แล้วจึงยอมปล่อยมือของเธอ เพื่อให้เธอได้ว่ายตามที่เธอบอกกับเขาเมื่อครู่ และเมื่อวสุยอมเข้าใจเธอแล้ว มะลิจึงหันมาประจันหน้ากับสิ่งที่เธอหวาดกลัวมาตลอดเวลาหกปี สระว่ายน้ำ ที่เคยทำให้เธอเกือบตาย และเข็ดมาจนถึงวันนี้ หากว่า ... เธอก็อยากจะปลดปล่อยตัวของวสุให้พ้นจากพันธนาการความผิดนั่นเสียที ความปวดร้าวเหล่านั้นมันรั้งแต่ที่จะทำให้รอยยิ้มของวสุเลือนรางลงทุกวัน เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น มะลิสูดลมหายใจเข้าปอด และพุ่งตัวไปด้านหน้า อย่างไม่เหลือความหวาดหวั่นในใจเลยแม้เพียงนิด! โดยที่วสุมองอยู่บนฝั่งอย่างใจหวั่นเกรงเหลือเกิน ยิ่งเห็นว่าสาวน้อยว่ายไปตรงส่วนที่ลึกขึ้นทีไร เขาก็ยิ่งกำมือแน่นด้วยหวาดกลัวว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ “มะลิเขามาขอให้ฉันสอนเขาว่ายน้ำตลอดสัปดาห์เลยนะ แกรู้ไหม” เสียงของตะวันดังบอกให้เขารู้ วสุหันมองอย่างตกใจ ว่าไปแล้วเขาก็ไม่ค่อยเจอมะลิเลยตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ... ที่แท้ก็แอบมาฝึกพิเศษนี่เอง “เขาอยากให้แกเลิกคิดโทษตัวเองน่ะ แกเองก็เลิกโทษตัวเองเถอะ มะลิบอกว่าถ้าแกยิ้มไม่ออกแล้ว น้องเขาจะยิ้มออกได้ยังไง เพราะว่าแกคือรอยยิ้มของเขา แกรู้ตัวบ้างหรือเปล่าไอ้วสุ” วสุหันกลับไปมองดูมะลิที่กำลังพยายามว่ายอยู่ในสระ รอยยิ้มมีความสุขถูกจุดขึ้นมากับสิ่งที่ได้รู้ รอยยิ้มของเขาก็คือรอยยิ้มของเธองั้นหรือ ... นั่นสิ มันก็เหมือนกับเขานั่นล่ะ รอยยิ้มของมะลิ เจ้าหญิงน้อยของเขา ก็คือความสุขของเขาเช่นกัน แต่ว่า โชคร้ายนัก ที่อีกเพียงไม่กี่เมตรเท่านั้นก็จะถึงขอบสระแล้ว มะลิก็เกิดเหนื่อยจนไม่อาจจะว่ายต่อได้ ... ไม่นะ เธออยากจะทำให้สำเร็จ! ไม่นะ!!! อะไรกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เธอทำได้แล้วนี่นา! มะลิพยายามจะตะกุยน้ำเพื่อไปให้ถึงฝั่ง แต่ว่ามันก็เกินแรงเธอจริงๆ ทันใดนั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่างหล่นลงน้ำดังตูม เพียงชั่ววินาที ร่างน้อยที่กำลังจะจมดิ่งลงสู่ก้นสระก็ถูกอ้อมแขนแข็งแกร่งตวัดมาโอบกอดเอาไว้ มะลิ หันไปมองเจ้าของอ้อมแขนนั่น เห็นใบหน้าของวสุใกล้กันเพียงแค่คืบ “ยัยเด็กบ๊อง ... ทำไม่ไหวแล้วทำไมไม่หยุดล่ะครับ” วสุถามเมื่อพามะลิมาถึงขอบสระได้ ทำเอาเขาใจหายวาบ นี่ดีนะที่เขาสังเกตเลยลงมาช่วยได้ทัน “ก็...ลิอยากทำให้ได้นี่คะ แต่ลิก็ทำไม่ได้” มะลิตอบเสียงอ่อย หากว่าเขากลับส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ แม้ว่าเธอจะทำไม่สำเร็จก็ตาม “ใครว่าล่ะ หนูลิทำได้แล้วนี่นา นี่ไงเรามาถึงขอบฝั่งแล้วนะ” วสุบอก มือก็ยังโอบเอวบางเอาไว้ด้วยกลัวว่าจะหลุดลอยไปกับสายน้ำอีก คนน่ารักๆแบบนี้ปล่อยให้หลุดออกไปเขาคงได้เสียใจไปตลอดชีวิต มะลิหันมองรอบข้าง เห็นจริงดั่งที่วสุบอก เธอกับเขาเกาะอยู่ที่ขอบฝั่งก็จริง แต่ก็ยังทำหน้าเศร้าไม่เลิก “แต่ว่าพี่วสุพาลิมานี่คะ ลิไม่ได้ว่ายมาเองได้สักหน่อย” เธอว่า “เก่งแล้วล่ะครับ ... เจ้าหญิงน้อยของผม ในที่สุดก็ไม่กลัวน้ำแล้วนะ ผมดีใจมากเลยรู้ไหม” คนบอกใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นเปียกปอนไปทั้งเสื้อยืดและกางเกงขายาว “งั้นแปลว่าพี่วสุจะไม่โทษตัวเองแล้วใช่ไหมคะ” มะลิน้อยเงยหน้าถาม คนฟังยิ้มรับ พยักหน้าให้ และด้วยเพราะรอยยิ้มที่วสุมีนั้นมันเป็นรอยยิ้มที่ปราศจากความเศร้าหมองแล้วจริงๆ มะลิดีใจจนเผลอปล่อยมือจากขอบสระ นั่นทำให้เธอเกือบจะร่วงไปในน้ำ แต่มือหนาก็ทำหน้าที่เป็นห่วงยางได้ดี โอบร่างน้อยอย่างไม่มีทางยอมปล่อยให้หลุดมือ “ระวังหน่อย อย่าทำหัวใจผมจมน้ำสิครับ สาวน้อย” คนพูดทำระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ จนคนฟังเขินจัด “บ้า พี่วสุอะ!” คนเขินง้างมือเตรียมจะประทุษร้ายชายหนุ่ม ทั้งที่น้ำเย็นสบายแบบนี้ แต่เพราะสายตาคนตรงหน้าหรือไรที่พลอยแต่จะจุดไอร้อนให้กับหน้าเธอได้ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ๆกัน “อย่านะ เดี๋ยวปล่อยเลยนี่” เขาขู่ออกมาทันที แม้สามารถทำให้มะลิเก็บมือลงได้ แต่ปากสีชมพูจัดของเธอก็ยังไม่ยอมแพ้ “ก็ลองดูสิ จะโกรธจนลืมเลย” คนตัวน้อยว่าอย่างแสนงอน ก่อนที่เธอจะแข็งไปทั้งตัว เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดรินอยู่ที่แก้มใส ริมฝีปากของอีกฝ่ายดูจะใกล้ขึ้น เมื่อเขาโอบรัดเอวบางแน่นกว่าเดิม และเอ่ยอย่างแผ่วเบาและแสนนุ่มนวลว่า “ผมไม่กล้าหรอกครับ ... ถึงให้ตาย ผมก็ไม่มีวันปล่อยหนูลิหรอกครับ” แววตาจริงจังของเขาทำให้มะลินึกสงสัยนักว่า ที่บอกว่าจะไม่ปล่อย ความหมายนั้นคืออะไร + มีต่อค่ะ ++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 21 พ.ย. 49 05:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อันที่จริงการที่คนในน้ำสวีทกันหวานแหววแบบนั้น คนบนบกก็ไม่อยากจะกวนเท่าไหร่หรอก หากว่าเขาเกรงใจ และกลัวน้องมะลิจะไม่สบายไปซะก่อนเพราะแดดก็เริ่มแรงแล้ว เลยจำเป็นต้องรบกวนเสียหน่อย “นี่คุณวสุครับ ถ้าจะจีบน้องมะลิต่อล่ะก็ ขึ้นมาจีบต่อด้านบนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผิวขาวๆของน้องจะดำเสียหมด แดดออกแรงแล้วนะครับผม” วสุมองเพื่อนสนิทอย่างคาดโทษที่ดันมาแซวใส่ แต่ก็ยอมพามะลิมายังบันไดขึ้นสระว่ายน้ำ “หนูลิ ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวไม่สบาย” วสุบอกเมื่อตัวตามขึ้นมาบนขอบสระ มือหนาถอดเสื้อยืดออกมาบิดไล่น้ำ มะลิรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในบ้าน “ดีแล้วนะ ในที่สุดแกก็พ้นโทษสักที” ตะวันเอ่ยขึ้น เมื่อโยนผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ใส่ตัวเพื่อนสนิท “ไม่ต้องเลยนะแก ปล่อยให้เด็กคนนั้นอยู่ในน้ำคนเดียวได้ยังไง ถ้าเกิดว่าน้องเขา...” วสุยังไม่เลิกคิดมาก ทำให้ตะวันถอนหายใจใส่ “เฮ้อ แกนี่คิดมากไม่เข้าท่า ก็ตอนที่น้องเขาลงน้ำก็คือเวลาที่แกมาถึงนั่นล่ะน่า ใครเขาจะกล้าปล่อยให้เจ้าหญิงมะลิน้อยอยู่ในอันตรายได้ล่ะครับ ผมทำงั้นได้โดนเจ้าชายฆ่าตายน่ะสิ” คนพูดทำท่าละเหี่ยใจสุดๆ กับไอ้นิสัยขี้เป็นห่วงชนิดที่น่าควรจะจับไปรักษาของเพื่อนคนนี้ “พูดมากน่า ไอ้ต้า ... แต่ว่าก็ขอบใจนะ ที่ดูแลมะลิให้ และก็ขอโทษที่ทำให้แกต้องทนเจอกับอะไรมากมายเพราะความเอาแต่ใจของฉันแบบนั้น” วสุบอกออกมาจากหัวใจจริงๆ “ไม่เป็นไร ก็เราเพื่อนกันนี่หว่า” นักกีฬาทีมชาติตบบ่าเพื่อนที่เป็นทั้งคู่ซ้อมและคู่แข่งกันมานาน ที่ไม่ว่าอย่างไร เวลาจะผ่านไป หรือเกิดอะไรขึ้น ... สายใยของคำว่าเพื่อนก็ไม่มีจางลงเลยสักเวลา ก่อนที่นักกีฬาหนุ่มจะพูดต่อว่า “เออนี่ โค้ชฝากมาบอกแกด้วยนะว่า ... ‘อย่าไปหลอกเด็กเข้าล่ะ มันบาป’ ...  โค้ชเขาว่ามายังเงี้ย” คนฟังดูจากสีหน้าและน้ำเสียงของคนนำสาสน์แล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่า ไอ้ตะวันจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกโค้ชก่อนแน่ๆ “เด็กอะไรกัน ... หกปีเอง อีกอย่างฉันก็จริงใจ จริงใจมากด้วย” วสุแก้ต่าง ใบหน้าและหูแดงของเขาขึ้นนิดหน่อยอย่างเขินๆ “งั้นเหรอ ไอ้คนรักเด็ก ว้าก! อย่าเตะเดะ เปียกหมดแล้ว!” ตะวันร้องจ๊ากขึ้นเมื่อดันไปเรียกวสุว่า ‘คนรักเด็ก’ เลยถูกไล่เตะไปรอบสระ มะลิได้ยินเสียงร้องของตะวันเลยหันมามอง แล้วก็หลุดยิ้มออกมา ดีใจที่เห็นวสุดูร่าเริงขึ้นบ้างแล้ว “ขอโทษนะคะที่ลิทำให้พี่วสุต้องเลิกว่ายน้ำทั้งที่ชอบมากขนาดนั้น” มะลิเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินเล่นกันอยู่ในหมู่บ้าน ท่ามกลางบรรยากาศเงียบๆยามตะวันลาลับขอบฟ้า “ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะผมเองก็ชอบมะลิมากเหมือนกัน ... หนูลิรู้ไหมว่าคณะเกษตรฯที่ผมไปเรียนต่อน่ะ ดีมากๆเลยนะ อากาศก็ดี ถ้าผมยังเป็นนักกีฬาอยู่ล่ะก็ คงมัวแต่ซ้อม ไม่มีเวลาไปเรียนที่นั่น ได้เห็นอะไรสวยงามแน่ๆเลยล่ะ” วสุสาธยายถึงความงามของธรรมชาติไปเรื่อย แต่เพราะคำว่า ‘มะลิ’ ที่หลุดออกมาหลังคำว่า ‘ชอบ’ ทำให้คนฟังใจกระตุก ด้วยคิดว่าเขาบอกชอบเธอ แต่ที่ไหนได้ ดันเป็นดอกไม้ที่เขาชอบปลูกนั่นเอง “เหรอคะ ...” เหอะๆ ตาบ้าเอ๊ย! ทำเอาตกอกตกใจหมด ... แต่อย่างว่าล่ะ เขาจะมาคิดอะไรกับเด็กอย่างเธอ ... น่าเศร้านักที่เธอดันเกิดช้ากว่าเขาตั้งหกปี และทั้งๆที่มะลิคิดว่าตัวเองไม่ได้ออกอาการผิดหวังอะไรไปทางสีหน้าเลยแท้ๆ แต่ร่างสูงกลับมองเห็น ทักออกมา “หนูลิผิดหวังอะไรหรือครับ อ้อ หรือว่าหึงผม ที่ผมเอาแต่พูดถึงมะลิที่เป็นดอกไม้ ไม่ยอมพูดถึงมะลิน้อยๆตรงนี้” แถมยังเดามาถูกทางอีกต่างหาก มะลิเขินวาบ หน้าแดงระเรื่อ หันไปอีกทางที่ไม่มีหน้าของวสุอยู่ และปฏิเสธเสียงดัง “ใครว่าล่ะ หลงตัวเองชะมัด ... แต่ว่าพี่ไม่เสียใจจริงๆหรือคะที่ต้องเลิกว่ายน้ำ” มะลิขมวดคิ้ว เธอว่าเธอเข้าใจถึงความรู้สึกนี้ได้ไม่มากก็น้อย ... การตัดขาดจากสิ่งที่รักมันเจ็บปวดมากจะตายไป “ก็เสียใจครับ แต่อย่างที่บอก ผมได้สิ่งสำคัญมาแทนแล้ว” วสุทอดเสียงละมุน ไม่รวมถึงรอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นด้วย แต่ดูท่าจะเข้ามุขเดิม เดี๋ยวก็คงบอกว่า ได้ ‘ดอกกุหลาบ ดอกจำปี จำปา’ มาแทนอีก “รู้แล้วล่ะน่า ว่าคณะเกษตรฯที่พี่วสุเรียนน่ะมันดี” มะลิทำหน้างอง้ำลงนิดหน่อย กับนิสัยที่เดากันได้แบบนี้ของเขา เฮ้อ! “ใครบอกล่ะ ผมไม่ได้หมายถึงคณะเกษตรฯสักหน่อย ...” วสุแย้ง ก่อนที่จะดึงมือบางมากุมไว้แน่น ทำให้มะลิหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ “สิ่งสำคัญนั่น สำคัญกับผมมาก และเป็นสิ่งที่ผมบอกอยู่สม่ำเสมอว่าจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป จะโอบกอดเอาไว้เท่าที่สองแขนผมมีแรง ... จะไม่ยอมให้สายน้ำหรืออะไรก็ตามมาทำให้เธอต้องหวาดกลัวอีก เพียงแค่เธอยอมไว้ใจผม” สายตาของวสุยามเอ่ยบอกนั้นดูสวยงามและเป็นประกาย ดั่งมีมนตราที่ทำให้ทุกสรรพสิ่งรอบตัวของเธอหยุดเคลื่อนไหวได้ มีเพียงอย่างเดียวที่มะลิได้ยินจนก้องดัง นั่นก็คือหัวใจของเธอ “พี่วสุ...”   “สิ่งสำคัญที่ไม่ใช่ทั้งกีฬาว่ายน้ำ ตำแหน่งนักกีฬาทีมชาติ หรือคณะเกษตรฯอะไรนั่น หากเป็นมะลิดอกน้อยที่อยู่ตรงหน้า ที่น่าทนุถนอม และผมอยากจะดูแลด้วยหัวใจของผมต่างหาก ถ้าไม่รังเกียจที่ผมว่ายน้ำได้ไม่เอาไหน แถมยังชอบปลูกดอกไม้บ้าๆบอๆอีกด้วย แต่กรุณาไว้ใจผมได้ไหมครับ ให้ผมได้ดูแลหัวใจของหนูลิ ได้ดูแลตลอดไป ... ว่าไงครับ เจ้าหญิงน้อย” มะลิคล้ายตัวเองฝันไป แต่ว่าเมื่อเขากระชับแรงที่มือเธอแน่นขึ้น และคำว่า เจ้าหญิงน้อย ที่เขาเรียกเธอเสมอๆก็ทำให้มะลิตระหนักได้ว่านี่คือความจริง และที่เขาบอกนั้นหมายถึงตัวเธอ ... เธอคนเดียว ... เจ้าหญิงของเขาก็คือเธอ มะลิเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มสดใสระบายบนใบหน้าขาวที่บัดนี้กำลังมีความสุขที่สุด .... ก็ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเขาก็เป็นคนสำคัญของหัวใจเธอเหมือนกันนี่ “ยินดีค่ะ” เธอจะเป็นคนสำคัญให้เขา และเขาก็จะเป็นคนสำคัญของเธอ คนสำคัญของหัวใจ ที่จะดูแลกันและกันตราบนานเท่านาน ... “ลิว่ายน้ำเป็นแล้ว ไว้เราไปว่ายน้ำด้วยกันอีกนะคะ พี่วสุ” มะลิเอ่ยชวนคนสำคัญของเธอ และเขาก็พยักหน้าตอบรับคำชวนของเธอด้วยรอยยิ้มสดใส ที่เบ่งบานออกมาจากหัวใจที่ไร้ความเศร้าโศกอีก “ครับ ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง” ก็เพราะสายน้ำมิใช่หรือ ที่ทำให้ได้รู้ว่า ความรักของคนตรงหน้านั้นมีค่า มีความหมาย มากมายเพียงใด จบ ... แล้วค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 21 พ.ย. 49 05:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โฮะๆๆ จบได้หวานบาดใจคนอ่านบ้างไหมคะ คนเขียนแทบจะกรี๊ดพี่วสุตายอยู่แล้วเนี่ย เอิ๊ก ชอบผู้ชายแบบนี้จัง อยู่ด้วยแล้วหัวใจจะวายทุกสิบนาทีด้วยคำหวานๆ 555+ ^______________^ แหะๆ คุยกันนะคะ ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากๆเลยค่ะ จากคุณ : s.my  -  555+ แหม .. 6ปีเอง เอิ๊ก ^^ (แก่ไปไหมเนี่ย ^^;) จากคุณ : Gracie Lou Freebush  - ฮิๆ คนแต่งก็อยากลงสระ อยากหาคนสอนว่ายน้ำ~ (แม้จะว่ายเป็นก็ตามทีฉ ^^) จากคุณ : Bangkokian  - ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ จากคุณ : goldensun (goldensun)  -  มาแล้วค่ะตอนจบ ถูกใจมั่งไหมค้า ^^ จากคุณ : scottie  - คุณวสุแกคิดมากน่ะค่ะ คิดว่าเขาไม่ควรที่จะมีความสุขกับสิ่งที่นางเอกหวาดกลัว ก็เลยไม่อยากว่ายน้ำซะงั้น ขอบคุณนะคะที่มาอ่าน หุหุ  จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut)   - รีบๆหาสิค้า ... แล้วจะชอบว่ายน้ำแน่ๆ ดูสิหนูลิก็ว่ายเป็นแล้วน้า โฮะๆๆ จากคุณ : เม-ดา   - มาสิคะ แต่ต้องระวังโค้ชลำเอียงน้า แบบว่าเอาใจใส่หนูมะลิมากกว่าพี่เมร์งายย อิอิ จากคุณ : oreocream  - อ้าว ยังไม่มีหรอจ๊ะอ้อม เอิ๊ก ^^ ไว้พบกันใหม่ เมื่อโรสขยันแต่งนะคะ บ๊ายบายค่า ^^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 21 พ.ย. 49 05:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม...ยกหัวใจให้พีวสุไปเลย ผู้ชายอาไร้....จะหวานและโรแมนติกได้ปานนั้น จากคุณ : เม-ดา - [ 21 พ.ย. 49 10:30:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วชอบตะวันมากกว่า :) จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ย. 49 10:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีจัง จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 21 พ.ย. 49 14:00:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบนะ จากคุณ : Gentille (Gentille) - [ 21 พ.ย. 49 14:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จบซะหวานเชียวอิจฉา ว่าแต่ หนูลิ นี่ชื่อ บัดดี้เยยนี่นาหนูโรส อิอิอิ พี่แอมไม่ชอบให้ผู้ชายเข้าใกล้อ่ะ เคยไปเรียนว่ายน้ำ เกลียดครูสอนว่ายน้ำซะ เลยเลิกเรียน เอิ้ก เป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 21 พ.ย. 49 16:35:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 too sweet!!! My eyes are burning! จากคุณ : gibt - [ 21 พ.ย. 49 19:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อิอิ แอบมารับสมอ้างเป็นนางเอก ยังไม่ได้อ่านน๊า แต่เก็บไว้แล้ว เด๋วอ่านแล้วจะมายิ้มอีกที อิอิ จากคุณ : มะลิป่า (ละมุนใจ) - [ 21 พ.ย. 49 23:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาขำคนข้างบน ก๊าก จะรับสมอ้างเป็นนางเอกก็ได้นะแพร แต่ไม่ให้พี่วสุกับแพรน้า หุหุ (ซะงั้น) เพราะว่า พี่วสุ เป็นของหนูโรส คริๆ จากคุณ : iNt_GaL - [ 21 พ.ย. 49 23:18:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่วสุนี่ได้ใจของหนูลิไปเต็มๆเลยน๊า จากคุณ : s.my - [ 21 พ.ย. 49 23:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กรี๊ดๆๆๆน่ารักมากมายเลยคร่า...แล้วเอามาลงอีกนะคะ จากคุณ : pomb_pomb - [ 22 พ.ย. 49 02:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่านค๊า จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 22 พ.ย. 49 15:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^o^ โลกสดใสสวยงาม ด้วยความรัก จากคุณ : รวาธิน - [ 22 พ.ย. 49 21:49:01 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คห.15 พี่วสุนี่ได้ใจของหนูลิไปเต็มๆเลยน๊า +++++ เขินอ่ะ นึกว่าได้ใจเราไป อิอิ ไม่แย่งหรอกจ้าโรส เค้าก็มีพระเอกของเค้า อิอิ จากคุณ : มะลิป่า (ละมุนใจ) - [ 23 พ.ย. 49 19:01:36 ]

ความคิดเห็นที่ 20 "แต่กรุณาไว้ใจผมได้ไหมครับ ให้ผมได้ดูแลหัวใจของหนูลิ ได้ดูแลตลอดไป ... ว่าไงครับ เจ้าหญิงน้อย” แง แง จาเอาประโยคนี้ หาคนพูดประโยคนี้ให้เขาหน่อย *** จะเอาอ่ะ จะเอา แงแง ^_^ แอบออกอาการงอแงเล็กน้อย เพราะถูกใจหนูลิคนนี้ฮับ อิอิ จากคุณ : มะลิป่า (ละมุนใจ) - [ 23 พ.ย. 49 19:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หุหุ ไว้คนเขียนขยันแต่ง(นิยาย) แล้วคนอ่านจะเข้ามาขยันอ่าน(นิยาย)บ้างละกัน หุหุ จากคุณ : oreocream - [ 24 พ.ย. 49 11:39:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาอิจฉาความหวานค่ะ อยากเป็นนางเอกบ้าง จากคุณ : รียา-อารียา - [ 26 พ.ย. 49 16:01:48 ]