ความคิดเห็นที่ 1 แต่แล้วเขาอีกคนก็เข้ามาคนที่ทำให้ฉันสับสนและคิดหนักกับเรื่องนี้ เดิมที่เราเป็นแค่เพื่อนคณะเดียวกันไม่ค่อยได้คุยกันหรอก แต่เพราะเพื่อนสนิทฉันกับเพื่อนสนิทเขากลายเป็นแฟนกันเราสองคนเลยกลายเป็นสนิทกันโดยไม่รู้ตัว และตอนนี้เองที่ฉันก็เริ่มมีความรู้สึกหวั่นไหวอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเพราะเขาหล่อ เท่ หรือรวยหรอกนะ ( จริง ๆ คุณสมบัติของเขาที่ถูกมีแค่รวยเท่านั้นแหล่ะ หน้าตาก็ธรรมดา ตัวก็ดำ แต่ดีที่ว่าตัวสูงและบุคลิกภาพดี ) แต่เป็นเพราะน้ำใจเขาต่างหาก เขาเป็นคนที่มีน้ำใจมากถึงมากที่สุดไม่ว่าใครมีปัญหาถ้าเขาพอช่วยได้เขาจะช่วยอย่างกระตือรือล้น หรือเวลาที่คุณไม่สบายใจเขาก็คือเพื่อนที่เป็นผู้ฟังที่ดี คอยปลอบคุณด้วยคำดี ๆ ให้กำลังใจจนคุณคลายเศร้า บางครั้งเขาจะวิตกกับปัญหาเละเครียดมากกว่าเจ้าของเรื่องซะอีกนะ และ ในวันเกิดของฉันเขานี่แหล่ะที่รวมตังค์กับเพื่อน ๆ หอบเค้กมาเซอร์ไพร์ฉันตอนเที่ยงคืน ทำเอาฉันดีใจยิ้มแก้มปริไปหลายวันเลย และเขาอีกเช่นกันที่ตอนฉันติดเกมออนไลน์ แชตกับหนุ่ม ๆ เขาก็เป็นคนคอยรับฟังและเตือนฉันถึงอันตรายของมัน ฉันเคยถามด้วยนะ ว่าถ้าฉันจะไปเจอหนุ่มๆ พวกนี้เขาจะยอมไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหม เเค่เขาตอบตกลงฉันก็ปลื้มใจแล้ว ( จริง ๆ ฉันก็ถามไปอย่างนั้นแหล่ะ ฉันไม่ได้อยากไปเจอคนอื่นหรอกก็ในเมื่อคนที่ทำให้ฉันมีความสุขอยู่ตรงนี้แล้วนี่ ) นอกนั้นเหรอ เขาก็เป็นคนที่อารมณ์ดีมาก เวลาเขายิ้มหรือหัวเราะนะ ปากจะกว้างมากแต่เชื่อไหมมันยิ่งทำให้เขาดูดีขึ้นมาก ๆ เลยในสายตาของฉันเป็นคนเจ้าสำอางมาก ก่อนไปเรียนต้องฉีดน้ำหอมทุกวัน ต้องใส่เจลที่ผมเซ็ทผมนาน ๆ ทุกวัน ต่างจากฉันที่อย่าว่าแต่เรื่องน้ำหอมเรื่องเจลใส่ผมเลย บางครั้งตื่นสายรีบมากกลัวไปเรียนไม่ทันฉันไม่ทาแป้งไปเลยก็มี บางทีเวลาไปเรียนถ้าเราเจอกันที่หน้าหอเขาก็มักให้ฉันซ้อนท้ายจักรยานไปด้วยตลอด แม้จะบ่นว่าฉันตัวหนักมากก็ตาม ช่วงนั้นเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขมากเราเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน จับกลุ่มนินทาคน หาเรื่องตลก ๆ มาคุยกัน ได้แกล้งกัน ได้ไปดูหนัง ได้ร้องคาราโอเกะด้วยกัน จนเพื่อน ๆ บางคนก็ยุฉันนะให้บอกเขา แต่ฉันก็ไม่กล้าหรอก ก็ฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ้วน ๆ ใส่แว่นคนหนึ่ง ข้อดีในตัวฉันข้อเดียวที่เขาเคยชมคงเป็นเรื่องการพูดของฉันมั้งเพราะฉันสามารถพูดได้ตลอด และหาเรื่องขำ ๆ ตลกมาเล่าให้ฟังได้บ่อย ๆ จนเพื่อนบางคนก็บอกฉันนะว่าเขาดูมีความสุขเวลาที่ได้คุยกับฉัน แต่พอฉันเริ่มถามเขาว่า เหงาไหมที่ไม่มีแฟน ไม่อยากคบใครเหรอมีคนมาชอบนายตั้งเยอะนี่ เขาก็บอกว่าไม่หรอก เราชอบอยู่กับเพื่อน สนุกดี ตอนที่เราเคยมีแฟนเก่าเราไม่เห็นสนุกเลย มันค่อนข้างที่จะน่าเบื่อ และเพราะคำตอบเขานี่แหล่ะที่ทำให้ฉันได้แต่เก็บทุกอย่างเป็นความลับ และพยายามทำตัวตามปกติคือเป็นเพื่อนเขาให้ดีที่สุดนั่นเอง ( จริง ๆ แล้วเคยมีคนยุให้เขาชอบฉันแต่เขาก็พูดว่า '( ชื่อฉัน ) นี่น่ะ ไม่เอาหรอก ' ฟังแล้วก็เศร้านะ แหมใครก็อยากเกิดมาผอมนี่แต่ใช่ทุกคนจะเป็นได้ ) จนมาถึงปีสุดท้ายเนื่องจากการจับกลุ่มไม่ลงตัว ฉันจึงไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับเขา นาน ๆ เราถึงจะเจอกันสักครั้ง เพราะการที่อยู่คนละกลุ่มทำให้ได้ไปฝึกงานกันคนละที่ แต่อย่างไรก็ตามถึงนาน ๆ เราจะเจอกันฉันก็ยังโทรไปหาเขาบ่อย ๆ พยายามหาเหตุผลต่าง ๆ มาอ้างเพื่อที่เขาจะได้ไม่สงสัย แต่ว่ามันก็เหงามากเลยนะที่เวลาตอนเช้า ตอนกลางวัน ตอนเย็น ฉันไม่ได้เจอเธอ แต่คงเป็นเพราะงานที่หนักมากทำให้ฉันพอที่จะลืม ๆ เรื่องพวกนี้ได้ แต่ก็มีนะบางครั้งฉันเคยชวนเขาออกมาดูหนังด้วยกันสองคน วันนั้นฉันมีความสุขมากเลย เพื่อน ๆ ล้อฉันว่าแอบไปเดทกันมาเหรอ แต่เเล้วมันก็มีแค่วันนั้นวันเดียวแหล่ะ ก็ฉันไม่กล้าโทรไปชวนอีก เพราะกลัวว่าเขาจะจับได้นะซิ ว่าคิดกับเขาเกินเพื่อน ในที่สุดพอเราเรียนจบเนื่องจากพ่อแม่ต้องการให้ฉันทำงานในจังหวัดบ้านเกิด ส่วนเขาก็ต้องการเป็นทำงานด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนสนิท เราจึงห่างกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จากต้องก่อนห่างกันไม่ถึงร้อยกิโลเมตร ปัจจุบันก็ห่างกันเกือบเป็นพันกิโลเมตร นาน ๆ เราจะได้คุยโทรศัพท์กันซักที ระหว่างนี้ก็มีเรื่องของเขามาให้ฉันได้รับรู้บ้าง เช่น ได้ข่าวว่าเขาแอบกิ๊กกับคนที่ทำงานด้วยกันนะ หรือ เขาไปจีบเพื่อนใหม่ที่นั่น แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีอะไรยืนยันแน่ชัดถึงเรื่องนี้ แต่จริง ๆ ฉันก็เริ่มทำใจได้แล้วล่ะ ระหว่างนี้ก็มีเพื่อนคนหนึ่งแนะนำคนรู้จักให้ฉันรู้จัก ตอนแรกฉันก็รู้สึกว่าก็ดีนะ เผื่อเราคุยกันได้ดี ฉันจะได้ลืมเขาคนนั้นได้ ที่ไหนได้ล่ะยิ่งคุยฉันยิ่งเบื่อผู้ชายคนนี้ และทำให้คิดถึงเขาคนนั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และวันนั้นก็มาถึงวันที่ทำให้ฉันต้องเปลี่ยนความคิดตัวเอง จากที่ทำใจว่าจะไม่มีวันให้เขาได้รู้ความในใจ แต่ฉันเริ่มมีอาการลังเล เพราะขณะกำลังกลับบ้านในตอนเย็นเกิดมีอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ซึ่งเกือบทำให้ฉันต้องเสียชีวิตในวินาทีนั้นฉันรู้สึกอย่างเดียวว่า นี่ฉันฝันใช่ไหม นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง ฉันกำลังจะตายจริง ๆ เหรอ แล้วพ่อแม่ฉันล่ะ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณท่านให้เต็มที่เลย แล้วน้องฉันก็ยังเรียนไม่จบ แล้วตายาย ญาติฉัน เพื่อนฉัน คนอื่น ๆ ล่ะ ฉันจะไม่ได้ลาพวกเขาเหรอ รวมทั้งเขาคนนั้นด้วย เขาจะมีโอกาสได้รู้ไหม ถ้าฉันตายไปแล้ว ว่าฉันคนนี้ แอบชอบเธอมานานถึงสี่ปีเต็ม เขาจะเคยรู้ไหมว่ามีสายตาที่คอยมองตามเขาตลอด เขาจะรู้ไหมว่าท่าทีที่ฉันทำกับเขาแบบเพื่อนนั้นจริง ๆ ไม่ใช่นะ ฉันก็อยากพูดจาเพราะ ๆ กับเขาอยากเอาของมาให้ อยากทำแบบที่คนอื่นทำได้ แต่ฉันทำได้แค่พูดจาแบบแรง ๆ ทำเป็นเตะต่อย แบบไม่ได้คิดอะไร แต่เขาจะรู้ไหมนะว่าจริง ๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันรู้สึกยังไง เขาจะรู้ไหมว่าฉันชอบเขามาก มากเหลือเกิน มากพอที่จะทำให้ฉันยิ้มได้ หัวเราะได้ ร้องไห้ได้ตลอดเวลาที่ฉันคิดถึงเขา เหมือนว่าฟ้าจะรับฟังคำขอของฉัน เนื่องจากอุบัติเหตุที่ดูน่าจะเป็นหนักอาจถึงเสียชีวิต กลับส่งผลแค่ให้ฉันมีเเผลเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อมีคนมาช่วยฉันทุกคนกลับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า โชคดีมาก ๆ เลยนะ และขณะนั้นเอง ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากเขาคนนั้น เขาที่ฉันไม่ได้พูดคุยมาสี่เดือนเต็ม ฉันเห็นเบอร์ของเขาฉันดีใจจนน้ำตาไหล ฉันถามเขาว่าทำไมรู้ข่าวเร็วจัง ดูเขางงๆ ว่าข่าวอะไร ฉันก็บอกว่า ' อ้าวไม่ได้โทรมาเพราะรู้ข่าวเรื่องอุบัติเหตุเหรอ ' เขาบอกว่า ' เปล่า จะโทรมาคุยเล่นเฉย ๆ ' อาจเป็นแค่เหตุบังเอิญหรือจะมีอะไรบางอย่างที่ดลใจเขาก็สุดแท้แต่ แต่มันก็ทำให้ฉันคนที่เพิ่งผ่านเสี้ยวนาทีแห่งชีวิตมาใจชื้นมากขึ้น มีแรงมากขึ้น อีกสองอาทิตย์ต่อมา ที่งานของคณะที่ฉันได้เจอกับเขาอีกครั้ง เขายังดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ยังดูเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ใจดี ปากกว้าง เหมือนเดิม พอเราได้คุยกันความรู้สึกต่างๆ ที่ฉันเคยมีก็เหมือนมันกลับเข้าอีก ยิ่งเขาโอบไหล่ฉันเพื่อถ่ายรูปคู่กัน มันทำให้ฉันใจเต้นแรงมาก บางทีเขาอาจทำอย่างนี้กับคนทุกคน แต่ฉันก็ไม่สนใจ เพราะแค่นี้ฉันก็มีความสุขมากพอแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ฉันสับสนและกังวล ก็คือ ความรู้สึกของฉันที่ฉันไม่รู้ว่า จริง ๆ แล้วฉันควรจะบอกเขาดีไหม เพราะถ้าวันนึงเกิดเหตุเหมือนวันนั้น และถ้าครั้งต่อไปมันไม่โชคดีเหมือนที่ผ่านมาล่ะ หากว่าฉันไม่มีโอกาสได้พบเจอเขาอีก ฉันจะยอมรับได้หรือ ถ้าเขาคนนั้นจะไม่รู้แม้กระทั่งว่าเพื่อนคนนึงกำลังจากไป .....ไปพร้อมกับความรักมั่นคงที่มีให้เขาคนเดียว หรือฉันควรจะบอกเขาอย่างน้อยเขาก็ได้รู้แล้วว่ามีคนคนหนึ่งแอบชอบเขามานาน และถึงแม้เขาไม่สามารถตอบรับฉันได้ แค่เขาไม่ลืมฉันก็พอแล้ว แต่อีกใจก็บอกฉันว่า อย่าเลย ถ้าหากบอกไปแล้วเป็นเหมือนครั้งที่แล้วล่ะ ซึ่งมันอาจทำให้ฉันต้องเสียตำแหน่งเพื่อนคนหนึ่งของเขาไป ถ้าฉันกลายเป็นแค่คนแปลกหน้าของเขา ฉันจะทนได้ไไหม .......................... ตอนนี้ฉันสับสนมาก ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร เพราะว่าในอีกไม่กี่วัน ฉันอาจจะได้เจอกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะจากกันไปตามทางเดินของเราที่คงไม่มีวันมาบรรจบกันได้อีก คงไม่มีหรอกเวลานั้น เวลาที่เราเคยอยู่ด้วยกันเคยเจอกันตั้งแต่เช้ายันเย็น เคยยิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน เศร้าด้วยกัน โกรธด้วยกัน เวลาที่ฉันได้แอบมองใครคนหนึ่ง ที่แม้แค่แผ่นหลังของเขาก็ทำให้อุ่นใจ เวลาที่ฉันหาเรื่องตลกมาคุยกับเขา เพียงเพื่อให้เขาได้ยิ้มพร้อม ๆ กันฉัน ถ้ามันกำลังจะเป็นวันสุดท้ายล่ะ ฉันควรจะทำอย่างไร ถ้าหากฉันบอกไปแล้วเธอไม่ได้รู้สึกกับฉันแบบนั้น เรายังจะคบกันได้ไหม เธอยังจะเห็นฉันเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาคนเดิมหรือเปล่า ที่ฉันตัดสินใจนำเรื่องของฉันมาลงก็เพื่อที่อาจมีใครสักคนสามารถบอกทางแก้ปัญหาของฉันได้ บางครั้งเวลาผงมันเข้าตาเราไม่ว่าเราจะพยายามอย่างไร มันก็ดูเหมือนจะยากเย็นเหลือเกิน ถ้าใครสามารถกำจัดผงที่เข้าตาฉันได้ ช่วยบอกฉันหน่อยแล้วกัน แต่ถ้าใครเห็นมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ จะมองผ่าน ๆ โดยไม่สนใจก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านที่ได้สละเวลาเล็กน้อยมาฟังปัญหาของคนแปลกหน้าคนนี้ จากคุณ : ladyonthemoon - [ 21 พ.ย. 49 10:11:07 A:58.181.189.246 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เผอิญเข้ามาคะ..  ตัดสินใจยากเหมือนกันนะคะ เพราะเคยมีอดีตที่เจ็บปวดเช่นนั้น สูดลมหายใจลึก ๆ   ให้กำลังใจตัวเอง และเข้าใจตัวเองด้วยว่า .. ถ้าบอกแล้ว มีความสุข ก็บอกไป ถึงแม้ว่า คำตอบที่ได้รับ อาจใช่ และไม่ใช่ ก็ตาม ก็ถือว่า ได้สื่อสารให้เขาคนนั้นได้รับรู้แล้ว รัก บางทีก็เจ็บปวด แต่บางทีก็ให้ความหวานได้ แล้วแต่เราจะเลือก คนตัดสินใจได้ดีที่สุด คือ ตัวเรา คะ ขอให้มีความสุขนะคะ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 21 พ.ย. 49 11:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตัดสินใจทำอย่างไรดี น่าจะลำบากนะคะ ก่อนอื่น ลองชั่งน้ำหนักดูดีไหมคะ ว่าถ้าบอกแล้วผลไม่เป็นอย่างที่คิด จะรับได้ไหม :) จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ย. 49 12:00:29 ]