ความคิดเห็นที่ 1 แสงแดดยามเช้าสดใส กระรอกตัวเล็กๆ วิ่งไปตามสายไฟฟ้าแล้วหายเข้าไปในต้นมะม่วงใหญ่ที่มันทำรังอาศัยอยู่อย่างรวดเร็ว หมอวริญาผละจากหน้าต่างที่ยืนทอดตามองอยู่เป็นเวลาเนิ่นนานแล้วบิดขี้เกียจด้วยความเกียจคร้าน ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งลงไปเข้าห้องน้ำที่มีอยู่เพียงห้องเดียวของบ้านไป ไม่นานก็กลับขึ้นมาพร้อมกับหน้าตาที่สดชื่นแจ่มใส เลือกเสื้อสีขาวสุภาพ กระโปรงสีชมพูขลิบครีม แล้วกลับเปลี่ยนใจ หยิบกางเกงสีคล้ายกันออกมาแทน ลองสวมดูก็กลายเป็นผู้หญิงท่าทางกระฉับกระเฉงทะมัดทะแมง แปลกไปจากสาวน้อยหวานฉ่ำที่เห็นอยู่ในกระจกทุกวันจนชินตา คว้าลิปสติกสีชมพูอ่อนขึ้นมาวาดจางๆ ไปรอบริมฝีปากอิ่มบางจนกลายเป็นสีระเรื่อขึ้นมาทันตา ใบหน้าสะสวยอยู่เป็นทุนเดิมนั้น พอแต่งแต้มบลัชออนเข้าไปอีกนิด ก็ดูเด่นสะดุดตา ดวงตาเล็กเรียวอย่างคนจีนโตขึ้นเพราะอายแชโดว์ที่เจ้าตัวอุตส่าห์ลงทุนไปร่ำไปเรียนวิชาการแต่งมาจากร้านแต่งหน้าที่ดังที่สุดในหมู่นักศึกษาขณะนั้น หยิบกำไลข้อมือสีแดงก่ำอันโตขึ้นมาสวมแล้วส่องกระจกสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งใหญ่ ใช้ได้! อารามรีบ ยามเมื่อเดินออกจากบ้านไปนั้น หมอวริญาจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำปลาบที่จอดนิ่งสงบอยู่ในโรงเก็บรถของบ้านหลังข้างๆ ของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว   “ห้องผู้อำนวยการค่ะ” เสียงแจ่มใสดังขึ้นหน้าโต๊ะประชาสัมพันธ์ พยาบาลสาวในชุดฟอร์มสีขาวสะอาดตาเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะบอกเสียงยิ้มแย้มว่า “เดินไปทางโน้นค่ะ” “ขอบคุณค่ะ” คุณหมอสาวคนสวยฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินไปยังห้องที่พยาบาลคนนั้นบอก เงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่ออยู่ชั่วอึดใจ แล้วยกมือขึ้นเคาะ นายแพทย์ภัทรทอดตามองประตูนิ่ง รอยยิ้มจาง ลึก ปรากฏแต้มขึ้นมาบนมุมปาก ชายม่านที่เพิ่งผละออกมายังไหวเพราะแรงแอร์เป่า ขยับตัวนั่งท่าสบายบนเก้าอี้นวมใหญ่ตัวโปรดของตัวเอง ก่อนจะตะโกนตอบ “เข้ามาได้” หมอวริญาจึงผลักประตูเข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้มที่เตรียมมาเพื่อผู้อำนวยการ ‘แก่ เหงือก หัวล้าน’ คนใหม่ของตัวเอง แล้วชะงักลงทันใดพร้อมกับคำพูดที่ดังสวนขึ้นมาว่า “ช้าไปสิบห้านาที เป็นเวลาปกติคนไข้ไม่รอกันตายหรือคุณ?”   ผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นอย่างบอกไม่ถูก...อ๋อ...เจ้าของรถสวยๆ เมื่อวานนี่เอง แหม นึกแล้วเชียว คนไข้ที่ไหนในโรงพยาบาลชนบทขนาดนี้จะมีเงินเก็บขับบีเอ็มดับเบิ้ลยูมาขับโฉบเฉี่ยวให้ชาวบ้านเสยป้ายทะเบียนเล่น ดวงตาสีเข้มคมกริบจ้องมองเรือนร่างเพรียวบางตั้งแต่ปลายศีรษะจรดเท้า เสื้อสีขาว กางเกงสีครีมลายสีชมพูสุดหวาน มิหนำซ้ำกำไลสีแดงอันใหญ่ยังโดดเด่นเตะกระจกตาจนแทบกระเด็น  คนถูกมองนิ่วหน้า เสื้อก็ไม่รัด กางเกงก็ไม่คับติ้ว สักตามเรือนร่างก็ไม่มีสักอัน แล้วคุณผู้อำนวยการจะมองหานางงามจักรวาลอะไรกันละค้า? “เนี่ย คืออย่างนี้ค่ะ” หล่อนก็บอกไปตามความจริง “คือเมื่อวานดิฉันทำงานเหนื๊อยเหนื่อย ต้องปัดกวาดเช็ดถูกบ้าน กว่าจะได้นอนก็ดึกดื่น พอตอนเช้าก็เลยตื่นหลังนาฬิกาปลุกไปสิบนาที เปลี่ยนเสื้ออีกห้านาทีแล้วก็รีบมา ช้าไปสิบห้านาทีอย่างที่ผู้อำนวยการเห็นนี่แหละค่ะ” ลงท้ายด้วยสรรพนามแทนยศเสร็จสรรพ... หน้าเคร่งเป็นครูไหวใจร้ายอยู่อย่างนั้น ใครจะกล้าเรียกพี่เรียกเชื้อ “นี่มันไม่ควรจะเป็นข้อแก้ตัวของหมอนะคุณ เคยเรียนวิชาเวชจริยศาสตร์มาบ้างหรือเปล่า? ถ้าเกิดคนไข้กำลังจะตาย คุณช้าไปสิบห้านาทีเขาก็ไปรอคุณอยู่บนสวรรค์เรียบร้อยแล้วล่ะนะ” เขามองนาฬิกาอีกครั้ง แล้วทำท่าถอนหายใจแทนคำตำหนิ หมอวริญาเบ้หน้า ใจเต้นตุ้มต่อม “ย้ายมาจากไหนน่ะคุณ?” “โรงพยาบาล....” หล่อนบอกชื่อโรงพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หมอภัทรจะถามต่อด้วยคำถามที่ไม่นึกอยากได้ยินที่สุดว่า “แล้วนึกยังไงถึงย้ายมา?” เสียงตอบจึงห้วน..สะบัด... “ไม่รู้” “อืม...นั่นสินะ” คนถามพึมพำแผ่วเบากับตัวเอง เสียงหัวเราะดังเบา แผ่ว คล้ายเย้ยหยัน “ไม่รู้จะมาทำไม” “แหม” เวลาอารมณ์ขึ้นหล่อนล่ะถนัดนักกับทำยิ้มหวาน....จับจิต... ทอดตามองเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ก่อนก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลว่า “ก็คิดว่าจะมาอยู่แค่ไม่นานล่ะค่ะ โรงพยาบาลบ้านน๊อก...บ้านนอกแบบนี้เนี่ย อยู่สักเดือนสองเดือนพอเป็นพิธีแล้วค่อยย้ายไปอยู่ในเมืองดีกว่า อยากเปลี่ยนรสชาติไม่ให้จำเจ” หมอภัทรปล่อยแฟ้มลงบนโต๊ะ ก่อนจะยิ้ม แล้วตอบกลับไปว่า “ตามสบายเลยครับ คนเมืองกรุ๊ง...เมืองกรุง ตายจริง ผมคงต้องรีบไปซื้อปากกาใหม่มารอเซ็นเป็นการด่วนเสียแล้ว” ดวงตาคู่งามสบประสานกับดวงตาสีเข้มด้วยสงครามประสาทย่อยที่ร้อนระอุอยู่ในห้องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ยิ่งอีกฝ่ายยิ้ม หมอวริญาก็ชักอยากฮึดฮัด บอกตัวเองให้ใจเย็น...ใจเย็น... “ไปได้ละ ผมไม่ใช่กรรมการประกวดนางงามจักรวาล เอาเป็นว่าเริ่มงานวันจันทร์ก็มาทำงานให้ตรงเวลา เพราะคนไข้ทุกคนรอคุณอยู่ อย่าตื่นสายให้เป็นนิสัย ผู้หญิงไทยเดี๋ยวนี้แปลก นอนตื่นสายเสียจนผู้ชายกลัว” “ฉันก็แค่ตื่นสายเพราะว่าเมื่อคืนทำงานเหนื่อยมากก็เท่านั้นแหละ ก็วันนี้รู้นี่นาว่าไม่มีคนไข้รออยู่ ที่สำคัญ ผู้อำนวยการก็เป็นหมอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้น คนไข้อีกครึ่งหนึ่งรอผู้อำนวยการ ไม่ใช่ดิฉัน” “เอาเถอะผมไม่เถียงกับเด็กจบใหม่หรอก” “ฉัน....” ดวงตาคู่งามวาวโรจน์...โดยเฉพาะยิ่งยามเมื่ออีกฝ่ายทำท่าดูแคลน ‘เด็กจบใหม่’ นักหนา...หนอย ก็เรียนมาหกปีหัวฟูเท่ากันนั่นแหละ “หมอภัทรคะ มีเคส” เสียงอินเตอร์คอมดังเข้ามาบอก นายแพทย์ภัทรจึงรีบลุกขึ้น หยิบหูฟังที่ตั้งอยู่บนโต๊ะติดมือแล้วเดินออกไปทันที ทิ้งให้หมอวริญายืนหน้าบูดหน้าเบี้ยวอยู่ตามลำพังเมื่อเห็นว่าไม่มีใคร อยากจะกรีดร้องให้ลั่นห้อง แต่ก็กลัวพยาบาลที่เหลือจะหาว่าบ้า จึงได้แต่เดินปึงปัง ซวย!...เป็นการย้ายโรงพยาบาลที่ซวยที่สุดตั้งแต่ที่เคยย้ายมา!! (มีต่อ) จากคุณ : p.ivy - [ 22 พ.ย. 49 00:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ครั้นเมื่อหล่อนเดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการเพื่อจะกลับไปยังบ้านพักของตัวเองนั้น หมอวริญาก็สวนกับปริยา และดุจดาว หัวหน้าพยาบาลคนที่เอากุญแจบ้านพักมาให้เมื่อวันแรกที่เดินทางมาถึง “ไปไหนมาคะหมอ?” “ไปรายงานตัวมาค่ะ” “อ๋อ ห้องหมอภัทรนั่นเอง เห็นว่าแกกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หมอเจอหมอภัทรแล้วใช่ไหมคะ?” “ค่ะ เจอแล้วค่ะ” คนเป็นหมอกลืนน้ำลาย ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ปริยายืนยิ้มแย้ม ขณะที่ดุจดาว คนยืนอยู่ข้างเงียบไปจนหมอวริญาต้องเป็นฝ่ายทัก “ขึ้นเวรกันเหรอคะวันนี้?” “พี่ขึ้นเวรค่ะ แต่ว่าพี่ดุจดาวมาดูความเรียบร้อยเฉยๆ หมอมีอะไรก็เรียกหาได้นะ บ้านพี่ก็อยู่ตรงกันข้ามกับบ้านหมอนั่นแหละ ส่วนบ้านพี่ดุจดาวอยู่ใกล้โรงจอดรถ แถวนั้นมีอะไรเรียกได้หมดทุกคนเลย” ‘พี่ดุจดาว’ ยิ้มเพียงแค่มุมปาก ก่อนจะนิ่งเงียบไปเหมือนเดิม คนมองจึงยิ้มค้าง แล้วกะพริบตาเบาๆ สัญชาตญาณบอกอะไรบางอย่างที่หล่อนเองก็รู้สึกอึดอัด หากก็บอกไม่ได้ว่าเพราะสาเหตุอะไร แหม...คงหงุดหงิดมาจากท่านผู้อำนวยการแล้วก็มาลงที่หัวหน้าพยาบาลด้วย...ฟุ้งซ่านได้ที่จริงๆเลยเรา คิดมากไปเองอยู่เรื่อย “หวานกลับบ้านก่อนนะคะ ค่อยเจอกันวันพรุ่งนี้” “วันพรุ่งนี้พี่ออฟ สงสัยหมอจะได้เจอแม่พวกสถานีข่าวกันก่อนแน่ๆเลย” “สถานีข่าว?” คิ้วที่เขียนไว้จางๆ เลิกขึ้นเป็นเชิงถาม “หน้าห้องหมอนั่นแหละค่ะ เร็วกว่าซีเอ็นเอ็นเสียอีก เดี๋ยวพรุ่งนี้หมอก็จะรู้เอง โชคดีนะคะหมอ” “ค่ะ” แต่น่ากลัวจะเปลี่ยนเป็นโชคร้ายเสียกว่าล่ะมาก ผู้อำนวยการเขาออกจะยินดีต้อนรับมากมายขนาดจะรีบไปซื้อปากกาใหม่มาเซ็นให้ออกอยู่เดี๋ยวนั้น ในที่สุด แพทย์หญิงสาวก็กลับมาถึงบ้าน เหวี่ยงกระเป๋าสะพายไปกองบนโซฟาแล้วทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิจุ่มปุ๊ก หน้าที่เก็บไว้ให้ดูสวยงามก็พลันแปรเปลี่ยนไปเป็นบูดบึ้งด้วยความแค้น อีกกี่ปีค่อยชำระ มันก็ยังไม่สายไปหรอก ตาคนรักรถยิ่งกว่าเมียเอ๋ย!! ท้องที่ยังว่างเพราะไม่มีอะไรตกถึงตั้งแต่เช้าเริ่มร้องคราง ผุดลุกขึ้นไปเปิดดูในตู้เย็น ขนมขบเคี้ยวที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวันก่อนก็หมดเกลี้ยงกริบ เหลือแต่น้ำเปล่า น้ำเปล่า... ใครกินแล้วอิ่มเล่า มาม่าก็ไม่มี อีกแล้ว นี่ไม่ใช่บ้านทรายทองของหม่อมแม่นะเมื่อไหร่จะหัดซื้อมาตุนไว้บ้างเสียที ด่าตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้ข้อสรุปด้วยการวิ่งไปหยิบกุญแจรถยนต์และตรงออกไปยังโรงเก็บรถของตัวเองโดยไม่รีรอ หยุดยืนหน้ารถเก่า มองเลยไปเห็นรถคันใหม่สีดำจอดสนิทอยู่ในโรง ขัดเงามันวับสะท้อนแสงจากดวงอาทิตย์เข้าตา บีเอ็มดับเบิ้ลยู ... มันก็คงแพงอยู่หรอกนะ แต่ป้ายทะเบียนคงไม่แพงเท่าราคารถหรอกกระมัง เดี๋ยวค่อยช่วยประมูลป้ายใหม่ให้ก็แล้วกันน่า จะได้เจ๊า ไม่ต้องมีเวรติดตามกันไปอีก สาธุ! รู้ตัวแล้วว่าผิด แต่ว่าขอเวลาตั้งตัวสักหน่อยเถอะนะ คุณผู้อำนวยการ แหม ถ้ารู้ว่าจะขับรถมาทางนั้นละก็ จะเก็บรถกระป๋องไว้ในบ้านไม่เอาออกไปไหนเลยเชียว เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังกรุ๋งกริ๋ง หมอวริญายกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะกดตอบรับแล้วกรอกเสียงใสแจ๋ว “เงียบหายไปนานเลยนะเว้ยพรรคพวก” “เออ ก็เพิ่งคลอดลูกก็อย่างเงี้ย แกยังสบายดีอยู่หรือเปล่า?” “สบายดี” ถึงไม่ค่อยสบาย แต่ก็ต้องตอบสบายไว้ก่อน อิจฉาตาร้อนคนที่จบก่อนหน้าตั้งนานแถมแต่งงานมีเหย้ามีเรือนไปแล้วอย่างบอกไม่ถูก กติยาเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมมาด้วยกันแล้วค่อยแยกย้ายไปเรียนคนละคณะแต่ก็ยังคงอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แล้วก็ติดต่อกันบ้าง ไม่ติดต่อกันบ้าง อยู่อย่างนั้น “ได้ข่าวว่าแกเลิกกับแฟนแล้วเหรอ หวาน?” ดวงตาคู่สวยสลดลงไปวาบใหญ่ เสียงยามตอบก็อ่อนลง “เออ ใช่ เลิกกันแล้ว” “ทำไมวะ?” ตรง และไม่เฉไฉให้ไกลประเด็น หมอวริญาก้าวขึ้นรถยนต์ของตัวเองแล้วสตาร์ท ขณะที่มืออีกข้างถือโทรศัพท์คุยง่วน “มันหลายเรื่อง เขานอกใจฉัน....แต่ฉันเพิ่งรู้ว่ะ... ที่จริง...อาจจะเป็นเพราะว่าฉันน่าเบื่อเกินไปเอง น้ำพริกถ้วยเก่าใครเขาจะกิน” “แล้วตอนนี้แกทำยังไง?” “ก็ไม่ทำอะไร ย้ายโรงพยาบาลใหม่” “เหรอ ทำไมวะ? ทำไมไม่อยู่ต่อล่ะ แกไม่ได้ผิดสักหน่อยนี่หว่า เริ่ด เชิด มั่น แล้วก็ด้านอยู่ต่อไปสิ หาแฟนใหม่มาควงเย้ยเสียเลย จะได้รู้ว่าคนอย่างแกก็ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นตัวเลือกของใครนะโว้ย” “ฉันยังทำใจไม่ได้...แก้ว...” เจ้าตัวถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน “ฉันยังทำใจไม่ได้จริงๆ ว่ะ ไม่งั้นฉันจะไม่หนีมาอย่างนี้เลย” “อ้าว...” เสียงปลายสายหายไป ขณะที่แพทย์สาวคนสวยเข้าเกียร์รถแล้วขับออกจากโรงจอดอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาจับจ้องด้านหน้าแน่ว เพิ่มความระมัดระวังเป็นเท่าตัว “แกเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ?” “ไม่” “อย่าโกหกล่ะ แกน่ะ ข้างนอกสดใสข้างในเป็นหนองทุกทีเลย ชอบทำดี๊ด๊าปกปิดอาการอยู่เรื่อย ฉันไม่อยากไว้ใจแกเลยนะเนี่ย” “เถอะ เดี๋ยวก็หาย” “แกอยู่โรงพยาบาลไหนนะ เผื่อว่างๆ จะแวะไปเยี่ยม เอาเจ้าตัวเล็กไปเยี่ยมด้วย เนี่ย แก้มยุ้ยเชียว โตขึ้นตั้งแยะ ขนาดเพิ่งสามเดือนนะ กินนมจุอย่างกับอะไร” “น่ารักว่ะ” หมอวริญาหัวเราะแผ่วปร่าประหลาด ... นึกถึงอดีตเก่าก่อนยามเมื่อเขาอยู่ชิดใกล้แล้วแปลบปวดใจ ‘หวานถ้าเรามีลูกนะ ผมจะให้ชื่อจ๊ะเอ๋ จ๊ะโอ๋ แล้วก็จ๊ะจ๋า’ ตอนนั้นหล่อนหัวเราะคิก แล้วตอบไปว่า ‘มีอีกคนหนึ่งสิ หวานคิดอีกชื่อออกพอดีเลย’ ‘ชื่ออะไร?’ ‘จะอ้วก’ ตอนนี้ ทั้งน้องจ๊ะเอ๋ จ๊ะโอ๋ จ๊ะจ๋า และ น้องจะอ้วก จึงมีอันเป็นไปตั้งแต่พ่อแม่ยังไม่ทันได้เริ่มมีอะไรกัน ชีวิตมันก็แบบนี้ มีแต่เรื่องเลวร้ายตลอดเวลา “แกก็รักษาสุขภาพด้วยล่ะหวาน” “จะพยายาม ฉีดวัคซีนให้ลูกครบหรือยังเนี่ย?” ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบดี หางตาของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยก็หันไปเห็นดวงตาดุๆ เข้มๆ ของคนที่หล่อนเพิ่งนึกไม่อยากเห็นหน้าเต็มแก่กำลังจ้องมองมาเหมือนครูไหวเจอนักเรียนเล่นกันหลังห้อง ดวงตาคู่เดียวกันนั้นแหละ ที่ดูแคลนเสียจนไม่ต้องแปลความหมายเลยว่า ‘ขับรถไปก็คุยโทรศัพท์ไป...เฮอะ...อย่างนี้นี่เองถึงทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอยู่ตลอดเวลา’ คนขับรถแล้วคุยโทรศัพท์จึงรีบขึงตาตอบ ก่อนจะบอกลาเพื่อนแล้วปิดโทรศัพท์วางลงบนเบาะข้างรถ ก่อนจะเหยียบคันเร่งแล้วขับออกไปโดยไม่มองไปทางด้านหลังให้เห็นร่างสูงๆ ของหมอภัทรที่เพิ่งลงจากโรงพยาบาลและกำลังจะเดินกลับบ้านอีกเลยแม้แต่นิดเดียว (มีต่อ...แต่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน) จากคุณ : p.ivy - [ 22 พ.ย. 49 00:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝนตก.... สาดลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว หล่อนเพิ่งทราบก็เมื่อซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังเข็นรถออกมาจากบิ๊กซีเพื่อเอาไปใส่ท้ายรถนี้เอง อากาศเย็นจนหนาว ถึงแม้จะเลยเที่ยงไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง ค่อยๆ ขนของจากรถเข็นไปใส่ท้ายรถของตัวเองอย่างใจเย็น... ขนมขบเคี้ยวเบียดอัดกันจนที่เก็บของท้ายรถแทบจะเก็บไว้ไม่ไหว ไหนจะน้ำอัดลมกระป๋องแพ็คใหญ่ แล้วยังอาหารสดที่หล่อนเตรียมไว้สำหรับมื้อไหนที่เกิดอารมณ์ดี และที่สำคัญที่สุด... แก๊สกระป๋องและเตาแก๊สขนาดจิ๋ว อุปกรณ์สำคัญที่จะขาดไม่ได้เลยในการต้มมาม่าให้สุก ตายจริง ว่าจะซื้อไอศกรีมไปเก็บไว้กิน แต่ว่าช่างมัน...ดีเสียอีก...ไขมันจะได้ไม่มาสะสมตามร่างกายให้ปวดหัวเล่น แค่นี้ก็ปวดใจมากพออยู่แล้วนี่นา รถคันเล็กวิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างยากลำบาก ทางข้างหน้าแทบมองไม่เห็นอะไร แต่กระนั้น ด้วยความที่ขับมานาน หมอวริญาจึงนำรถกลับมาถึงบ้านพักของตัวเองได้โดยสวัสดิภาพ หันไปมองโรงเก็บรถข้างๆ เห็นบีเอ็มดับเบิ้ลยูจอดแถมมีผ้าคลุมเรียบร้อยก็คลี่ยิ้ม เอาผ้ามาห่มให้เมียด้วยแน่ะ คนเรา ฝนสาดเข้ามาอย่างหนัก หล่อนจึงรีบวิ่งเข้าบ้านก่อนแล้วค่อยมาเก็บของตามไป ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะแรงลมและฝนที่ถึงแม้จะสาดใส่เพียงไม่นาน แต่ทรงที่รวบไว้สวยๆ ก็มีอันหมดสวยไปทันตา วิ่งขึ้นไปหยิบร่มคันโตจากด้านบนบ้านแล้วกางออกมาเก็บข้าวของ อีกไม่นาน กลิ่นมาม่าและอะไรต่อมิอะไรก็หอมโชยชาย เจ้าของบ้านก็เปิดโทรทัศน์และนั่งดูรายการทีวีอย่างมีความสุขปนความเศร้าอยู่จนเย็น มาม่าหมดก็กลิ้งหลับไปกับหมอนเน่าใบเก่าที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ นายแพทย์ภัทรกลับเข้ามาในบ้านหลังจากฝนเริ่มซา หุบร่มสีดำของตัวเองแล้วแขวนไว้ข้างประตูบ้าน น้ำด้านหลังเอ่อขึ้นมาจนปริ่มคูที่ขุดไว้ตื้นๆ ด้านนอกเริ่มมืดเพราะเวลาล่วงผ่านไปกว่าหกโมงเย็น คนไข้ที่ดูแลอยู่ประจำอาการกำเริบ กว่าจะส่งต่อไปยังโรงพยาบาลในตัวเมืองได้ก็เหนื่อยอ่อน ไฟจากหลอดบนเพดานสว่างไสว ส่องให้เห็นห้องที่รกไปด้วยข้าวของที่เจ้าตัวขอผลัดให้ถึงเวลาว่างแล้วค่อยเก็บกวาดให้สะอาด เสาร์ หรืออาทิตย์อื่น อาทิตย์ใดก็ได้ที่ไม่ใช่อาทิตย์ที่แสนจะวุ่นวายอย่างอาทิตย์นี้ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็วันจันทร์ เวลาแห่งความสุขผ่านไปเร็วยิ่งกว่าจรวดเสียอีก ร่างสูงก้าวขึ้นบันไดไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว ตั้งใจจะอาบน้ำ หากพอเปิดเครื่องปรับอากาศ มองเย็นที่นอนหนาๆ นุ่มๆ แล้ว หมอภัทรก็เปลี่ยนใจเสียสนิท ทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตา ไม่นาน ความเหนื่อยอ่อนก็ทำให้หลับผล็อยไปอย่างง่ายดาย ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเวลาล่วงไปกว่าสามทุ่มเพราะเสียงบางอย่างกระแทกเข้ามาในโสตประสาทที่มึนงงและดังเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนใครสักคนกำลังทำอะไรที่กราดเกรี้ยว โมโห เสียงอะไร?... ใครมาทำอะไรแถวนี้?... กะพริบตาถี่ๆ สักพักก็ตาสว่างด้วยความเคยชิน นั่งฟังอยู่อีกสักพักถึงค่อยแน่ใจ ... เสียงมาจากบ้านข้างๆ นี้แน่ๆ ขับรถชนรถคนอื่นไม่พอ ยังจะทำเสียงอะไรไม่ให้คนอื่นได้หลับได้นอนอีกแน่ะ เดซี่ เธอไม่น่าบอกขายตอนที่พี่ไม่อยู่เลย รู้อย่างนี้ซื้อไว้ขายแป๊ะเศษเหล็กต่อก็ยังดี จะได้ไม่ต้องมาทนฟังเสียงอะไรบ้าๆ บ้อๆ ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่งบนขอบเตียง ก่อนจะตัดสินใจลุกออกจากห้องนอนแล้วตรงดิ่งไปยังบ้านของคู่กรณีทันทีโดยไม่ต้องรอนาน เสียงเคาะประตูดังถี่ที่หน้าบ้านทำให้หมอวริญาหยุดการกระแทกแป้นเปียโนด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยปกตินั้นได้... ใช่... ก็ไม่ได้ตั้งใจจะเล่นอยู่หรอก แต่ตื่นมาแล้วเห็นรูปใครอีกคนส่งยิ้มหวานมาให้มันเจ็บจี๊ดจนต้องหาอะไรบางอย่างเป็นที่ระบายอารมณ์ก่อนที่หล่อนเองจะสติวิปลาสไป แล้วใครช่างมาเรียกตอนสามทุ่ม หรือว่าคนไข้ไม่สบาย... เอ... แต่วันนี้ก็เวร ‘ท่านผู้อำนวยการ’ ไม่ใช่หรือไง? และก็เป็น ‘ท่านผู้อำนวยการ’ นั่นเอง ที่ยืนตระหง่านด้วยความสูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรอยู่หน้าประตูบ้านด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ครั้นพอหล่อนจะอ้าปากทัก เขาก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเรียบแกมห้วนนิดๆว่า “เล่นไม่เป็นทำไมไม่บอก?” “อ้าว ใครบอกว่าฉันเล่นไม่เป็นล่ะ ท่านผู้อำนวยการ ดิฉันลองซ้อมมือเล่นดูเท่านั้นเอง” หมอวริญาทำหน้างง แล้วอธิบายด้วยท่าทางมาดมั่น...หล่อนน่ะ..เกรดหกเมื่อตอนอายุสิบสามขวบ เรื่องแบบนี้ จิ๊บๆ... หากคนตรงหน้ายืดตัวขึ้นยืนตรงแล้วเปลี่ยนสีหน้าจากเบื่อหน่ายเป็นสีหน้าแท้จริงที่เก็บกดไว้ตั้งแต่ต้นพร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว “งั้นก็หยุดซ้อมได้แล้ว รำคาญ!” ปึง!! เสียงประตูกระแทกปิดใส่หน้าพร้อมกับคำตอบ หมอวริญาชะงัก อ้าปากค้าง มองรูหนอนเจาะบนบานประตูด้วยความงุนงง กว่าจะตั้งตัวติด ใบหน้างามก็ผ่าวร้อน รีบเปิดประตูพรวดออกไปหมายจะด่าไล่หลัง หากก็เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูบ้านอีกบานปิดสนิทลง คนที่จะออกมาด่าจึงได้แต่ยืนเต้นงิ้วเป็นเจ้าเข้าอยู่หน้าบ้านเพียงลำพัง ปากร้าย! หมออะไร! เดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยความหงุดหงิด พอเห็นเปียโนสีดำตั้งวางเด่นความอยากเล่นที่มีก็หมดลงไปโดยอัตโนมัติ เหลือแต่เพียงความเซ็ง หาอะไรกินก็ได้วะ! ดังนั้น แทนที่จะเป็นเสียงเปียโนทำนองเพี้ยนเหมือนเดิมต่อ ก็กลายเป็นกลิ่นโบโลญ่าทอดหอมฉุย และกลิ่นข้าวร้อนๆ ที่ยังเหลือแล้วเอามาอุ่นใหม่ โซฟาตัวเดิม และโทรทัศน์เครื่องเดิม ที่หมอวริญามานั่งรับประทานอาหารพลางดูโทรทัศน์อย่างเอร็ดอร่อย มีโค้กกระป๋องอีกหนึ่งกินกลั้วไม่ให้คอแห้ง อร่อยจริงๆ ข้าวก็ยังเหลือ พรุ่งนี้ทำเป็นอาหารเช้าได้อีกมื้อสบายๆ กดโทรศัพท์โทรออกหากติยาเพื่อคุยเรื่องที่ยังค้างจากเมื่อเช้าต่อ อีกฝ่ายก็กำลังง่วนอยู่กับการส่งลูกเข้านอน แต่อีกไม่นาน ก็ปลีกตัวมาคุยได้เป็นวรรคเป็นเวร “ผู้อำนวยการที่นี่ปากร้ายอย่างกับอะไร” ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ไป และก็นินทาคนข้างบ้านอย่างอาฆาตมาดร้ายไปพร้อมกันได้อย่างไม่ติดไม่ขัดข้อง ตามองโทรทัศน์ ขาพาดโต๊ะเล็ก หูเสียบสมอลล์ทอล์คมีความสุข “ผู้หญิงเหรอ?” “เปล่า ผู้ชาย” “แก่หรือยัง?” ปลายสายถามกลับมาเพื่อย้ำให้แน่ใจ “หัวเถิกแล้ว ล้าน เพราะว่าเครียด แต่งงานมีเมียยี่ห้อบีเอ็มดับเบิ้ลยู” คำบอกช่างเสริมใส่ไข่เข้าไปจนหากเจ้าตัวรู้อาจมีอาการเต้นผาง “เมียอะไรของแกวะ ยี่ห้อบีเอ็มดับเบิ้ลยู” “โอ้ย ยิ่งกว่าเมีย ฝนตกก็มาห่มผ้า อาบน้ำให้เช้าเที่ยงเย็นด้วยแน่ะ” “แหม น่ารักนี่นา” (มีต่อ) จากคุณ : p.ivy - [ 22 พ.ย. 49 01:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กติยากลับมองไปโน่น คนต้นเรื่องจึงได้แต่แบะริมฝีปาก ตักข้าวกินต่อ “น่ารักตายแหละ” “แกอคติอะไรกับเขามากมายเนี่ย ไปทะเลาะอะไรกันมาหรือเปล่า?” “ใช่ ทะเลาะอย่างแรง ฉันดันขับไอ้ซาเล้งไปชนกับเมียเขา ป้ายทะเบียนบุบบู้บี้เลย” “อ้าว” เพื่อนฟังแล้วก็พลอยตกใจตาม “โอ๊ย ผู้ชายกับรถ อย่างนี้เขาก็โกรธแย่เลยล่ะสิ” “โกรธสิ ยังไม่ยอมพูดกับฉันดีๆ เลย วันนี้เข้าไปรายงานตัวโดนเฉ่งตั้งแต่โผล่หน้าเข้าไปแน่ะ เรื่องไปสาย" “แล้วแกไปสายจริงหรือเปล่าล่ะ?” “ก็จริง” เสียงยามรับความผิดของตัวเองช่างแสนอ่อยและเบา “แหม ก็ฉันตื่นไม่ทันจริงๆ นี่หว่า มัวแต่นอนฟุ้งซ่านไม่หลับอยู่ทั้งคืน” “เอ๋า” “ฉันไม่ได้นอนหลับเต็มตาเลย แก้ว นอนทีไรก็เห็นแต่ภาพแทนขึ้นมาหลอกหลอน ขนาดวันนี้ตื่นขึ้นมา ฉันก็ยังเห็นรูปเขายิ้มแป้นให้ฉันเหมือนเมื่อวันก่อนๆ” “แล้วทำไมไม่เอาไปทิ้งไปเผาไฟหรือว่าไปทำอะไรเสียล่ะ?” เพื่อนคนนี้ก็ช่างยากแก่การเข้าใจเสียจริง นอกจากจะบ่นเก่งเป็นแม่แก่เวลาคนไข้มากันเต็มแล้ว “แกก็เอาไปทิ้งซะ เขาจะได้ไม่ต้องตามมาหลอกมาหลอนแก” “ฉัน...” คำพูดต่อมาติดอยู่ในลำคอพร้อมกับโบโลญ่าที่ไม่อร่อยขึ้นมาอย่างกะทันหัน  ตาที่มองโทรทัศน์ด้านหน้าก็พร่าลาย เห็นแต่ภาพ ‘วันนั้น’ ลอยขึ้นมาเด่น “แกว่าฉันควรจะทำยังไงดี?” “ลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาทิ้งให้หมด ก็คิดเสียว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีค่าควรอะไรกับแกเลยแม้แต่นิดเดียว จบ! คุณแม่ปลื้มด้วย” “ไม่เห็นทำง่ายเหมือนที่แกพูดเลย” คุณหมอสาววางจานข้าวที่เหลือลงบนโต๊ะเล็กแล้วไถลตัวลงนอนเอนกายบนโซฟา ถอนหายใจยาว ตาก็ยังเหลือบทอดมองรูปถ่ายใบนั้นอยู่เป็นระยะ “ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอขนาดนี้เลยว่ะแก้ว” “ปกติก็มีคนอยู่ใกล้ๆ นี่ เลิกกันใหม่ๆ ก็เป็นธรรมดา ดีแล้วล่ะหวาน ผู้ชายเจ้าชู้ถึงยังไงเราก็ทำให้เขาเลิกเจ้าชู้ไม่ได้” “ที่จริงแทนไม่ใช่คนเจ้าชู้หรอก” อดไม่ได้ที่จะออกปากเถียงแทนเขาคนนั้นด้วยความลืมตัว ครั้นพอรู้สึก ก็เงียบไป เพื่อนเก่าจึงถามกลับมาด้วยน้ำเสียงคล้ายจะหยั่งใจว่า “แกรักเขาอยู่ใช่ไหมหวาน?” “ฉันทำใจ” “แล้วทำได้หรือยัง?” “ยัง” คำตอบซื่อๆ ทำให้กติยาต้องถอนหายใจยาว อยากจะช่วย หากแต่ปัญหาหัวใจ พูดไป มันก็รังแต่จะเจ็บปวด ทางที่ดีที่สุดต้องใช้เวลา ไม่นาน ทำใจได้ก็คงจะหายเจ็บเอง “เอาอย่างนี้สิ ผู้อำนวยการของแกน่ะ แต่งงานกับบีเอ็มใช่หรือเปล่า? แกก็ใช้เสน่ห์ของแกแย่งมาจากบีเอ็มเสียเลย เอาอกล่ำๆ มาเช็ดน้ำตา เผื่อว่าอะไรๆ มันจะได้ดีขึ้นมาบ้าง” “ชาติหน้าโน่น” อารมณ์หงอยๆ หายไปโดยพลันเมื่อได้ยินชื่อท่านผู้อำนวยการใหญ่ ภาพสีหน้าแกมรำคาญยังติดอยู่ในห้วงความคิดปัดไม่ออกพอๆ กัน “พูดถึงแล้วปวดอึว่ะ เดี๋ยวฉันขอไปอึก่อนแล้วกัน แค่นี้ก่อนล่ะ ไปดูแลสามีให้ดีๆ นะ เผื่อฉันจะได้หลานมาอุ้มเล่นอีกสักคน” “เจริญพร คนเดียวก็แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนอยู่แล้ว” “เอาน่า บ่นๆ แบบนี้เดี๋ยวก็หัวปีท้ายปี ฉันเห็นมาตั้งหลายคนแล้ว” “ไปอึไป!” “โอเค แล้ววันหลังค่อยโทรฯกลับไปใหม่นะ ฝันดีจ้ะ” วางสายจากเพื่อนรักแล้วหมอวริญาก็ลุกขึ้นเดินอืดไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวอย่างที่บอกเพื่อน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปดูแล้วก็นิ่วคิ้ว เพราะน้ำในโถเอ่อขึ้นมาจนเกือบจะล้น “อ้าว มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย?” ถามตัวเองด้วยความงุนงง ยังโชคดีที่หล่อนไม่ได้ปวดมากมายอะไรนัก แต่ครั้นจะปล่อยไว้ให้เป็นอย่างนี้ก็มีหวังตายตอนเช้าแน่ เจ้าของร่างบางโปร่งจึงเดินอ้อมไปดูด้านหลังบ้าน ก็ได้ยินแต่เพียงเสียงกบและอึ่งอ่างสลับกันร้อง กับความมืดมิดที่มองออกไปไม่เห็นอะไรสักอย่าง แบบนี้เรียกส้วมเต็มหรือเปล่าเนี่ย?... อยู่มาตั้งหลายปี ไม่เคยเจอส้วมเต็มเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วพรุ่งนี้เช้าจะเข้ายังไง ... มันน่ากลัวว่าต้องรีบแก้ด่วน คนเราอะไรไม่ว่า ส้วมสำคัญยิ่งกว่าชีวิต เอาไงดี? เสียงรถแอมบูแลนซ์วิ่งออกจากโรงทำให้หมอวริญาหยุดคิดเรื่องส้วมเต็มชั่วคราว ก่อนจะชะโงกหน้าออกไปมอง ... มีคนไข้ฉุกเฉินอีกแล้วหรือ? วันนี้เวรท่านผู้อำนวยการนี่นา เฮ้อ...ทำไมมันจะต้องมาเป็นปัญหากับคนที่รักษาสุขภาพอย่างดีเยี่ยม ซ้ำยังถ่ายปกติทุกวันอย่างหล่อนด้วยล่ะเนี่ย ยิ่งถ้าเปลี่ยนสถานที่เป็นที่แปลกๆ ท้องไส้จะพาลผูกเอาเสียดื้อๆ ยืนคิดวิธีแก้ปัญหาอยู่อีกชั่วอึดใจ ก่อนที่จะตัดสินใจออกไปหาความช่วยเหลือจากใครก็ได้สักคน... คุณปริยา..หรือคุณดุจดาว อาจมีใครให้คำแนะนำดีๆ ได้บ้างกระมัง ไม่รู้ว่านอนกันหมดหรือยังอีกต่างหาก ต้องลองดูแสงไฟจากในตัวบ้าน คิดได้แล้วหล่อนก็ค่อยๆ เยี่ยมหน้าออกมาจากบ้านหลังเล็กของตัวเอง พอดีกับที่เห็นปริยากำลังเดินลงมาจากโรงพยาบาลก็รีบออกไปดักไว้ด้วยความดีใจ “พี่ยาคะ” “อ้าวหมอ ยังไม่นอนอีกเหรอ?” พยาบาลรุ่นพี่ทักด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ก้มหน้าลงมองนาฬิกา “เที่ยงคืนแล้วเนี่ย” “ยังเลยค่ะ พี่ยาเพิ่งลงเวรเหรอคะ?” “ใช่ค่ะหมอ พี่เวรบ่ายเพิ่งลงมา วันนี้ไม่ค่อยมีคนเลย เห็นว่าที่ห้องฉุกเฉินมีเคส หมอภัทรเพิ่งส่งต่อเมื่อตะกี้” “ใครเป็นอะไรคะ?” “เขาบอกว่าคนทำแท้งแล้วตกเลือดน่ะค่ะ มาก็อาการจะแย่แล้วหมอภัทรแกเห็นท่าไม่ค่อยดีเลยส่งไปให้ที่โรงพยาบาลศูนย์ดู” หมอวริญาเบ้หน้าน้อยๆ “แย่จังเลย ทำแท้งเถื่อน อันตรายจะตาย” “วัยรุ่นน่ะค่ะ” คนเห็นมาบ่อยจนชินชาอย่างปริยาพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมชาติ “เขาไม่กล้าบอกพ่อแม่ หลบไปทำกันเอง ตกเลือดก็เลยหามกันมาโรงพยาบาล ยังดีที่มาทันนะคะ แล้วนี่หมอออกมากลางดึกมีธุระอะไรหรือเปล่า?” “เอ้อ” ลืมเรื่องจะขอช่วยไปอึดใจ เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับเรื่องเด็กวัยรุ่นแท้งลูก ครั้นเมื่อแสร้งหัวเราะแก้เก้อเสร็จแล้วหมอวริญาก็เล่าความคับข้องใจของตัวเอง “ส้วมมันเต็มค่ะพี่ยา น้ำมันขึ้นมาเอ่อเลย ไม่รู้ทำไม เนี่ยเลยจะออกมาถามเผื่อว่าใครแก้เป็น” “อ๋อ น้ำมันเอ่อขึ้นมาใช่ไหมคะ? เป็นแบบนี้แหละค่ะเวลาฝนตก น้ำมันระบายไม่ค่อยดี ต้องไปทำทางระบายให้มันหน่อย แต่พี่ก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน ปกติให้ลุงเซ็งทำให้ หมอรอสักประเดี๋ยวนะ พี่ไปตามลุงเซ็ง” “ค่ะพี่ยา” ปริยาเดินกลับไปทางโรงจอดรถของโรงพยาบาลซึ่งมีห้องพักของพนักงานขับรถอยู่ตรงหน้า เจ้าของปัญหาเดินตาม “เอ... สงสัยจะไม่อยู่” คนเป็นพยาบาลหันมาบอกหลังจากตะโกนเรียกแล้วไม่มีเสียงตอบจากคนด้านใน “ลุงเซ็งคงจะไปส่งคนไข้แน่เลย” หมอวริญาแอบใจแป้ว... แต่ก็ยิ้มแย้ม ยามบอก “ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยซ่อมก็ได้” “ซ่อมเลยดีกว่าค่ะหมอ จะได้ไม่ต้องลำบากไปเข้าที่อื่น มานี่ดีกว่า พี่นึกออกแล้ว หมอภัทรก็ทำเป็น แกยังไม่นอนแน่เลย เมื่อกี้เพิ่งขึ้นไปดูคนไข้มา” “จะดีเหรอ?” เจ้าตัวเขาเพิ่งกระแทกประตูใส่หน้ามาหมาดๆ ... แต่แหม นี่เรื่องความเป็นความตายเชียวนาเพราะว่าถ่ายไม่ออกมันสำคัญจะตาย ท่านผู้อำนวยการ ‘หญ่าย’ คงจะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องส่วนตัวกว่าหรอก...มั้ง... พยาบาลสาวเดินเป็นทัพหน้ามายังบ้านที่ยังเปิดไฟสว่างอยู่เป็นบางดวง มีเสียงโทรทัศน์ดังแว่วๆ ออกมาจากในบ้าน เป็นสัญญาณว่าเจ้าของยังไม่หลับ ปริยาจึงยกมือขึ้นเคาะเบาๆ ส่วนแพทย์หญิงเจ้าของปัญหายืนหลบมุมอยู่ข้างประตูบ้าน ที่ไม่นานก็เปิดออกมาพร้อมกับสีหน้าประหลาดใจของเจ้าของ “พี่ยา มาเคาะเรียกกลางดึกมีอะไรหรือเปล่าครับ?” “รบกวนหมอหน่อยน่ะค่ะ หมอว่างหรือเปล่าคะ?” “ว่างครับ มีอะไร ใครไม่สบายหรือเปล่า?” หมอวริญาในมุมมืดพยายามยืนตัวลีบ...หน้าเจี่ยมหน้าเจี๊ยมโดยอัตโนมัติ ในขณะที่ปริยารีบอธิบายเสียงเร็วปรื๋อ “เปล่าค่ะหมอ ไม่ได้มีใครป่วยหรอกค่ะ แต่ว่าหมอหวาน” ชื่อ ‘หมอหวาน’ ทำให้เขาหันไปมองคนที่ยืนชิดจนแทบจมไปกับผนังบ้านอย่างรวดเร็ว ครั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมา ด้วยนิสัยความไม่ยอมใครง่ายของตัวเองก็เลยทำให้หล่อนเชิดคางเล็กๆ ขึ้นสูง เมินหน้าแล้วหลบตา “ทำไม?” ท่าทางแบบนั้นล่ะน่าขัดหูขัดตาคนมองยิ่งนัก มีแต่เพียงปริยาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร รีบตอบกลับไปแทนคุณหมอคนใหม่อย่างรวดเร็ว “ฝนมันตกแล้วส้วมบ้านหมอแกล้นขึ้นมาน่ะค่ะ ลุงเซ็งก็เอาแอมบูแลนซ์ไปในเมืองแล้ว เหลือแต่หมอ ก็เลยต้องมารบกวน” ดวงตาสีเข้มปรายมองเสี้ยวหน้าสวยหวานเขม็ง... รอดตัว....เพราะพยาบาลอาวุโสโดยแท้ทำให้ประโยคเด็ดๆ ที่เตรียมไว้ตอบของหมอภัทรถูกกลืนหายเข้าไปอยู่ในลำคอ แล้วตอบแต่เพียงแค่ว่า “ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” “ขอบคุณมากเลยค่ะหมอ เดี๋ยวพี่ฝากด้วยแล้วกันนะคะ ขอตัวไปดูเจ้าลูกชายแป้บ ป่านนี้ไม่รู้ยังเล่นเกมอยู่อีกหรือเปล่า หมอหวานมีปัญหาอะไรก็บอกหมอภัทรแล้วกันนะคะ หมอภัทรแกเป็นสารพัดช่างค่ะ ซ่อมเป็นหมดทุกอย่าง” “ค่ะ” แพทย์สาวคนสวยยิ้มแหย ห้ามใจเต็มแก่ไม่ให้กระโดดเข้าไปตะครุบขาพยาบาลแล้วบอกว่าอย่าได้ปล่อยหล่อนทิ้งไว้กับท่านผู้อำนวยการเพียงลำพังเลย ได้โปรด แต่แล้วปริยาก็จากไป พร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม ปล่อยให้หล่อนยืนรับความโชคร้ายอยู่ด้านหลังเพียงลำพัง โปรดติดตามตอนต่อไป ขอได้รับความขอบคุณจาก poison ivy จากคุณ : p.ivy - [ 22 พ.ย. 49 01:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอาล่ะ ปล่อยมุกหลังจบเรื่อง มาแปะระหว่างอ่านหนังสือครับ สดๆ ร้อนๆ เลย อ่านจนหัวฟูเป็นภูเขาไฟที่เกาะมาดากัสกา (ใช่ป่าวง่ะ?) มีหลายคนถามมาอย่างห่วงใยเพราะว่าเห็นวี่อาการไม่ค่อยจะดี วี่ยังสบายดีอยู่ครับ แค่ใกล้ตายตอนใกล้สอบ แต่ใกล้ตายมาจะหกครั้งแล้วก็เลยเริ่มชินชา....เหงื่อก.... ตอนนี้แบบว่า เป็นซอมเบ้ไปแล้นนนนนนนน น้องๆ เขาชอบมาขอให้ให้พร บางคนติดแล้วจะมาสอบสัมภาษณ์ มาถาม "พี่ขา...แนะนำหนูหน่อยว่าทำยังไงดี?" พี่ก็จะบอกว่า.... "รีบสละสิทธิ์เลยดีกว่ามั้งน้อง" 555 แต่ได้แต่พูดในใจ เป็นอาการบางเวลาที่ท้อแท้ครับ เพราะว่าเรียนหนัก แต่ก็ยังเรียน (น่าน) ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันครับ มันก็เป็นการสู้กับชีวิตด้วย เหมือนถ้าเรายอมแพ้ก็เหมือนเรายอมแพ้ (อ้าว?) แต่ก็นะ... เอาเป็นว่าใครอยากเรียนก็คิดให้ละเอียดรอบคอบนะครับ อาชีพนี้มีความสุขสำหรับคนที่ชอบ และรัก และตั้งใจอยากทำประโยชน์เพื่อส่วนรวมจริงๆ ส่วนพวกลูกผีลูกคนอย่างวี่...ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ ๆ ที่จริงก็ชอบแหละ มีแรงบันดาลใจให้อยากเรียน คือว่า มีสาขาหนึ่งที่ชอบ ซึ่งถ้าไม่เรียนแบบนี้ก่อน ก็ไม่รู้จะไปเรียนอะไรแล้วถึงจะได้เรียนอันนี้ (งงไหมครับ? วี่เพี้ยนไปแล้วง่ะ แบบว่า พยายามเอาตะแกรงช้อนเนื้อเอาแล้วกันนะครับ น้ำนี่ทิ้งๆ ให้ตกตะกอน พอๆๆๆ ยิ่งพูดยิ่งงง) เมื่อวันก่อนไปชุมพรครับ กลับมาเลยงงว่ามาตรฐานของชายไทย นี่ 52 หรือ 49 mm อ่ะครับ? (น่าจะเอาไปตั้งสวนลุมเนอะ? แต่ไม่เป็นไร ตั้งในนี้แหละ วี่ว่านักอ่านวี่หลายคนน่าจะ expert เป็นผู้เชี่ยวชาญพิเศษด้านนี้ ฮี่ๆ ๆ ๆ ) ใครรู้แล้วตอบด้วยนะครับ รักคนอ่านเสมอ วี่เอง ++++ แว้บเข้ามาขอบคุณพี่ยี ครับ Rep #15 ด้านล่าง จุ๊งๆ ๆ ๆ ขอบคุณที่ช่วยบอกจุดแก้ครับป๊ม วี่แก้เป็นอ่อนเยาว์ใช้ได้ก่? ปล. มีมงกุฎจากปริ้นเซสติดหัววี่กลับมาที่บ้านอันหนึ่งอะ เผลอใส่ออกมาไปกะรถไฟฟ้ากว่าจะรู้ตัวตอนถึงหอ (อายยยยยยยยยยยยยยยยย เลย เขิน) แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 49 11:44:48 จากคุณ : poison ivy (p.ivy) - [ 22 พ.ย. 49 01:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ... เจอมวยอีกคู่นึงที่น่าจะมัน... ว่าแต่ไปแผลงฤทธิ์ใส่ ผบ. ขนาดนั้น น้องหนูเราจะรอดไหมเนี่ย? จากคุณ : waidhaya - [ 22 พ.ย. 49 01:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 5555 ท่าทางส้วมจะเต็มอีกนานเพราะคนทำไม่เต็มใจ ปล.ไม่เข้าใจ อะไร 49 อะไร 52 งง อิ อิ อิ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 22 พ.ย. 49 01:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไถหมด แต่ยังคงมาตามอ่านจ้า อิๆๆๆ (มุขหลังเรื่องด้วยแหละ ฮาดี อิๆ) แต่รอบนี้...วี่จ๋า ที่ชุมพรมันมีอะไรเกิดขึ้นบ้างล่ะฮึ ถึงได้มางงกัลไอ้เลขสองตัวนั้นน่ะ แจกแจงแถลงไขตอนกลับเค้ากลับไทยด้วยเน้อ อยากรู้ๆ(ตามประสาคนอดไปกระซิกๆ) ขอบใจสำหรับคำอวยพรจ้า จากคุณ : Flora (Flora-Rara) - [ 22 พ.ย. 49 02:03:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาเอาใจช่วยให้น้องวี่บันดาลให้หมอหวาน แย่งหมอภัทรมาจากเมีย BMW ได้สำเร็จไวไวค่ะ ว่าแต่เกิดเป็นหมอหวานนี่ก็น่าสงสารนะคะ คนไข้ ป่วยยังพอรู้ว่าต้องทำยังไง แต่ห้องน้ำป่วยเนี่ยรักษา เองไม่ได้  ต้องไปขอยืมตัวสามีของยัย BMW มาช่วย เนี่ย คงจะเสียฟอร์มน่าดู ถ้าเป็นได้ น้องวี่อย่าลืมพาหมอปูไข่มาวิ่งเล่น มาสร้างสีสรรในเรื่องนี้ด้วยนะคะ คนอ่านคิดถึง จากคุณ : Bralee - [ 22 พ.ย. 49 06:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีค่ะ อ่านแล้วขำ 555+ ^^ จากคุณ : Meif - [ 22 พ.ย. 49 08:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หง่า น้องหวานนิสัยน่าเตะจริงๆ (ฮาๆ) จะขอให้คนเค้าช่วยยังมาเชิดหน้าอีก แบบนี้ จะแข่งชนะ น้อง BMW ได้เหรอเนี้ย อิอิ จากคุณ : Rumbles - [ 22 พ.ย. 49 09:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อิอิ...น่ารักจังเลย เอามาลงได้ไวทันใจมั่กมาก..แบบนี้ชอบๆ หมอภัทรกะหมอหวานน่ารักจังเถียงกันทุกวันเลย แล้วนี่เขาจะเริ่มรักกันตอนไหนอ่ะ รึว่าจะแบบรักกันโดยไม่รู้ตัว อิอิ (มาลงไวๆอีกนะคะ ) จากคุณ : jangnoi (namutta) - [ 22 พ.ย. 49 10:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาเเว้บอ่านก่อนไปเรียน 555 ... หมอภัทร นี่ปากร้าย(อย่างกะมีดหมอ..วาจาคมกริบ)แฮะ (รึว่าพอๆกะหมอหวาน?) ว่างๆก้อลากหมอเดซี่มาบ้างสิ เผื่อจะช่วยคู่นี้ได้บ้าง....รึเป่าหว่า?? แฮะๆ ...งัยก้อสู้ๆ เน้อวี่ จากคุณ : alan - [ 22 พ.ย. 49 10:02:36 A:210.203.174.217 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 จะช่วยทำให้ส้วมพังไปเลยหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 22 พ.ย. 49 11:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ได้อ่านทีเดียว 2 ตอนรวดเลย เย้ รู้สึกว่าทั้งพระเอก นางเอกเรื่องนี้ ดูขาดๆเกินๆ ไม่เต็มกันทั้งคู่นะคะ (รู้สึกอาการเดียวกับคนเขียนตอนนี้เลยแฮะ 55555) จากตอนที่แล้วค่ะ "ใบหน้าหวานๆ ที่ดูอ่อนโยนกว่าวัยมากเครียดเคร่งขึ้นทันตา หากเมื่อรู้สึกตัวก็พยายามปั้นยิ้มหวานคล้ายจะเอ็นดูคนที่ถูกพาดพิงถึง" อ่านแล้วสะดุดตรงคำว่า ใบหน้าหวานๆ ที่ดูอ่อนโยนกว่าวัย ???? อ่อนโยนกว่าวัย ???   คำว่าอ่อนโยน ความหมายตามพนจานุกรม แปลว่า มีกิริยาวาจานิ่มนวน ไม่น่าจะใช้กับความหมายที่ว่า หน้าตาดูอ่อนกว่าอายุจริงนะคะ จริงๆใช่แค่  "ใบหน้าหวานๆ ที่ดูอ่อนกว่าวัย"  มากกว่าจะใช้คำว่า ดูอ่อนโยนกว่าวัย   อ่านแล้วสะดุดกึก(เกือบหัวทิ่ม) ไปเลยค่ะ ^^~   ไม่ได้จับผิดน้า ... แค่บอกเฉยๆว่า อ่านไปสะดุดกึกไปอะ ด้วยจิตปรารถนาดีค่ะ ^^~ จากคุณ : หนูยี - [ 22 พ.ย. 49 11:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ....มุงกุฏกลับบ้าน....เปนนางสาวไทยหรือไงยะเนี่ยยยย ...ง่วงนอนอ่า ไข้ขึ้นอีกแล้ว... ปล...นางเอกแต่ละเรื่องของวี่หลังจากหนูนิชนี่...มันช่าง...เฮ้อ เหมือนนางเอกละครจริงจริ๊งงง (ประชด) มาต่อเร็วๆละกัน เม้นให้ๆ จากคุณ : maron_jung - [ 22 พ.ย. 49 12:55:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ลงทุนซื้อเตาแก๊สนี่ ใช้ได้นะ เป็นเรากัดฟันซื้อไมโครเวฟ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ย. 49 14:48:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เป็นคู่ที่นิสัยเหมือนกันมากค่ะ ฮาตอนสุดท้ายมาก ๆ จากคุณ : กระปุกกลิ้ง - [ 22 พ.ย. 49 15:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จำได้ p.ivy ที่เขียน่เรื่องของคุฯหมอเิดซี่กะเพื่อนเก่าที่เป็นโปรแกรมเมอร์ หรอืป่าวค่ะ เอ....ถ้าอยากอ่านเรื่องเก่าของวี่อ่านที่ไหนต่ออ่ะ สงสัยคู่นี้ถ้าทางจะเมามันอีกคู่ล่ะ (มาอ่าน ๒ตอนรอดเลย) จากคุณ : keroobob - [ 22 พ.ย. 49 15:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาอ่านด้วยคนคร่าา จากคุณ : หนูเก๋ - [ 23 พ.ย. 49 17:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่วี่ขาๆๆๆ แล้วนี่หมอหวานจะเป็นอะไรป่าวค่ะเนี่ย อยู่กับมหอภัทรเสร็จแน่ อิอิ จากคุณ : น้องหญิง (มัสณา) - [ 23 พ.ย. 49 21:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หมอหวานน่ารักดีคะ แต่เศร้าไปนิ๊ด แหมมีแฟนเป็นเกย์ หมอภัทรก็มีแววกะบีเอ็มดับเบิ้ลยู ที่คาดผมมงกุฏนางสาวไทย อิอิ อยากซื้อมาใส่เหมือนกันแต่กลัวคนแถวบ้านเขาแซว จากคุณ : ปลาทองแก้มป่อง - [ 25 พ.ย. 49 15:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4908413/W4908413.html จากคุณ : p.ivy - [ 25 พ.ย. 49 15:55:41 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอโพสต์ก่อนอ่าน มาไวมาก ๆ เลยเจ้าวี่ ไม่คิดว่าวี่จะโพสต์เร็วแบบนี้ เดี๋ยวไปเม้นท์อีกทีตอน 3 นะจ๊ะ จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ 25 พ.ย. 49 16:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แหม...ทิ้งหมอหวานไว้กับหมอภัทรอย่างนี้ จะมีวางมวยกันอีกรอบไหมน้อ ^^ ป.ล. เคยเรียนว่า 49 นะ 555+ จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 25 พ.ย. 49 16:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เข้าใจความรู้สึกค่ะ เรียนหนักจริงๆ สู้ๆนะคะ 49 กับ 52 นี่อะไร(ทำตาใสซื่อ) อิอิ จากคุณ : stupid_turtle - [ 1 ธ.ค. 49 22:14:27 ]