22 พย. 2549...

      เมื่อวานกะจะเขียนบันทึก.....ว่ารู้สึกไม่ดีเลยกับ
การเรียนในชั่วโมงเรียนถ่ายรูป...ไม่ใช่ว่าอาจารย์สอน
ไม่ดี หรือเบื่อการเรียน  และก้อไม่ใช่ไม่ชอบถ่ายรูป
แต่ที่รู้สึกไม่ดีเพราะมันมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เรา
ต้องรู้สึกว่าทำตัวเหมือนอวดดี  อวดรู้...แต่เราไม่ได้
คิดไปอย่างนั้น  เป็นเพียงเพราะความซื่อที่ตอบ
      มันมีอยู่ว่า..........................
อาจารย์ให้เอากล้องมาดูกันว่ากล้องถ่ายรูปของแต่ละคน
เป็นยังไงกันบ้าง...และมีปัญหาในการใช้งานยังไง
ของแต่ละคน....เพราะเหตุผลคือเป็น Photography 1
แล้วก็ถามเกี่ยวกับการใช้งานเบื่องต้นว่าทำอะไรตรงไหน
เป็นบ้างไม่เป็นบ้าง....
        พอถึงตาเรา....อาจารย์มาดูให้ก็ถามว่าเป็นไง
มีปัญหาไรมั้ย...เราก็ตอบว่าก็ไม่ค่อยค่ะ...เพราะว่า
ก็ใช้งานบ่อยเหมือนกัน...อาจารย์ตอบว่า...งั้นก็ได้แล้วสิ
แล้วเราก็ถามปุ่มหนึ่งที่เราไม่รู้จริงๆว่ามันคืออะไร...
อาจารย์ก็อธิบายว่าน่าจะเป็นอย่างน้น...ใช้งานในการ
ถ่ายภาพตัวเอง (ตั้งเวลาในการถ่ายภาพ).....
        หลังจากนั้นต่อมเซนซิทีฟของตัวเองก็เริ่มปิ่ม
เล็กน้อยพอประมาณการได้...แต่มันไม่ใช่แค่นั้น....
มันแตกเพราะตอนที่มีเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งถามอาจารย์
เกี่ยวกับการปรับความเร็วชัตเตอร์อาจารย์ก็ได้บอกกับ
เพื่อนคนนั้นว่าถามคนนั้นก็ได้...เค้าชำนาญแล้ว...
เราก็ถึงขั้นตกใจ...แล้วหันไปหาเพื่อนที่นั่งข้างฉัน
แล้วเราทั้งคู่ก็ได้แต่มองหน้ากันแล้วร้องพร้อมกันว่า...
โอ้ว............ฮู้................................
แล้วเราก้อลุกไปอธิบายให้พวกเค้าฟัง.....
      หลังจากฉากนั้นผ่านไป ต่อมความรู้สึกผิดอันบ้าๆ
บอของฉันมันก็แตกอีก...........คิดกังวลใจ
ว่าจะกลายเป็นคนอวดดีรึเปล่าเนี่ย.........รู้สึกผิดอย่างเป็นทางการ....ไม่รู้จะเรียบเรียงความรู้สึกยังไงดีบอกไม่ถูก
ได้แต่ทำหน้าเจ๋อเหรอ  เป็นปมในใจลึกๆ ไร้ความรู้สึกไปเล็กน้อย....เฮ้อ
       เราคงเพ้อเจ้อไปเอง....แต่จะเป็นยังไงก็ช่าง
หนูอยากจะบอกว่า...หนูไม่ได้เป็นคนอวดดีนะคะ...
อาจารย์และคนอื่นๆอาจจะไม่คิดอะไร...แต่เราก็อดใจ
ที่จะคิดไม่ได้เพราะต่อมเซ้นต์มันบวมมาก...
        ตอนนั้นเรารู้สึกเกรงใจ  ทำตัวไม่ถูก อารมณ์ไหน
ก็ไม่รู้ เฮ้อ......มันเป็นไงก็ไม่รู้...........รู้สึกผิด  อย่างที่บอกคือเจ๋อเหรอ
        เฮ้อ........อยากจะบอกว่า....ที่รู้สึกผิดขึ้นมาขนาดนี้
คงเป็นเพราะเคยผ่านเหตุการณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับเรา.....
ครั้งหนึ่งที่ทำให้รู้สึกไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีเลย...
        มันเกิดขึ้นในชั่วโมงเคมี คือมีปัญหากับอาจารย์
โดยตรง....เห็นเราเป็นนักเรียนที่ไม่มีความซื่อสัตย์ในชีวิต
ไปแล้ว....เฮ้อ.........ไม่อยากจะคิดถึงมานเลยแต่ก็...
เอาซะหน่อยนะ........
       วันนั้นมีนักเรียนมาเรียนประมาณ 20 คนเห็นจะได้
แต่รายชื่อที่เขียนลงไปในใบเช็คชื่อมันมากันทั้งห้องเรียนได้
        อาจารย์ก็ได้ทำการต่อว่า (สั่งสอน) เป็นการใหญ่
ว่าทำไม ไม่มีความซื่อสัตย์กันเลยแล้วอาจารย์ก็ถามว่า
ใครเป็นคนเขียนชื่อเพื่อนลงไปบ้างมีกี่คน แล้วให้ออกมา
อาจารย์ถามย้ำหลายครั้งจน.......
        เจ้าหญิงอย่างชั้นที่กำลังยืนที่ประตู และกำลังจะ
เดินออกไปอยู่แล้วถ้าไม่เกิดเรื่องต้องหยุดยืนฟังซะก่อน
ด้วยความที่ฉันไม่เห็นมีใครและด้วยความสำนักผิดของ
ฉันด้วยแล้ว (เพราะฉันเองก็เขียนชื่อให้เพื่อนที่ไม่มาด้วย)
        ชั้นก็ยกมือขึ้นและบอกไปว่าหนูเองค่ะอาจารย์
และด้วยความที่อาจารย์เห็นตัวแล้วก็ให้ชั้นไปลบชื่อ
เพื่อนที่เขียนลงไป และก็ว่านิดหน่อยที่ทำไมไม่ซื่อสัตย์
       ฉันลบชื่อที่เขียนหมดแล้ว แต่ก็ยังมี
ชื่อเกินอีกก็กำลังจะลบต่อแต่ไม่รู้ว่ามีใครบ้างก็จะเงย
หน้าขึ้นไปมองว่าใครไม่มาบ้างเพื่อที่จะทำการลบชื่อที่
ไม่มาออก
        แต่ก็ยังไม่ได้ที่จะทำ อาจารย์ก็พูดขึ้นว่า มีคนเดียว
นี้ใช่มั้ยที่เขียนชื่อให้เพื่อน มีใครอีมั้ย...เเละเงียบไปสักพัก
ก็ค่อยมีเพื่อนคนอื่นๆทยอยกันมาลบชื่อที่แต่ละคนได้
เขียนลงไป........
        หลังจากที่มีเพื่อนกำลังลบชื่ออยู่แล้วยังไม่หมด
เรื่องกัน ฉันเกิดความไม่อยากอยู่ในห้องแล้วและด้วย
ความที่ไม่ค่อยสบาย  ก็เกิดความหงุดหงิดแล้วเดินออก
จากห้องนั้นมาเฉยๆ  
        หลังจากนั้นก็มีเรื่องใหญ่ตามมา คือ อาจาย์ภาควิชา
เคมีได้โทรมาต่อว่าอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นการใหญ่ว่า
ทำไมเด็กเอกนี้เป็นอย่างนี้...อาจารย์ที่ปรึกษาได้เข้ามา
โฮมรูมแล้วมาบอกว่า ใครไปเชิดหน้าใส่อาจารย์
ตอนเรียนเคมีให้ไปขอโทษด้วย และก้อต่อว่าด้วยว่า
ทำตัวกันยังไงถึงได้มีเรื่องขึ้นมาอย่างนี้ให้อาจารย์ต้อง
โดนว่า ...(กูอึ้งพูดไม่ออก...งง...ว่าตกลงเป็นกูใช่มั้ย)
       อยากบอกอาจารย์นะคะว่า...ตลอดชีวิตมาเนี่ย
หนูไม่เคยทำตัวก้าวร้าวกับอาจารย์ซักคนเดี่ยว  เคารพ
อาจารย์ทุกคน นอบน้อมกับอาจารย์ไม่เคยขาด แต่ตอนนี้
มันทำให้หนูเปลี่ยนไปแล้ว...ว่าถ้าวันใดมีอำนาจมากกว่า
คนนั้นจะชนะ...
       หนูซื่อสัตย์มาตลอดชีวิต...จนเค้าบอกว่าโง่...
หนูซื่อสัตย์กับพ่อแม่...ซื่อสัตย์กับคำสอนที่อาจารย์สอน
ซือสัตย์กับคนอื่นที่เป็น เพื่อน  ญาติ  และคนอื่นๆ....
       แต่สิ่งที่หนูได้คือ...ความโง่เป็นบทสรุปของชีวิต
สิ่งที่โทษไม่ใช่ใครแต่ต้องโทษตัวเองว่าทำไมไม่มีสมอง
คิดให้เห็นถึงความเป็นจริง...ว่ามันเป็นยังไง ทำไมถึง
ปล่อยให้ตัวเองโง่ได้ขนาดนั้น...............
        หนูขอบอกตรงๆนะคะ  ว่าทำไมหนูถึงไม่ขอโทษ
หนูเคยใช้วิถีชีวิตที่เรียกว่า....ผิดแล้วก็ยอมรับผิด....
แล้วหนูก้อทำตามนั้นแล้ว....ยอมรับโทษทุกอย่าง....
คนอื่นทำผิดต่อหนู....นัดแล้วไม่มา...หรือจะเป็น หลอกให้
ไปยืนแล้วมารุมถีบเราทีหลังโดยที่...หรือจะเป็นโดนหลอก
ด่า...หลอกตี หลอกจิกหัว ตบหน้า...หนูไม่เคยต้องโทร
ไปบอกว่ารู้มั้ยคะว่าลูกคุณทำอะไรไว้กับชั้นบ้าง.....
เพราะหนูไม่เคยมีความรู้สึกถึงการแก้แค้น โกรธ  หรือโลภ
เห็นเป็นเพียงแค่ช่างมันเถอะมันก็เพื่อนหรือเป็นคนที่เรา
รู้จัก  ไม่คิดติดใจอะไร และไม่เคยเอามาคิด...
      แต่สุดท้ายความคิดแบบนี้มันได้พังไปแล้ว.....
"ชั้นต้องไม่โง่ ".....นั่นแหละ คือสิ่งที่ชั้นต้องคิด..............
ชั้นปล่อยตัวเองให้สนุกสนานมากไปจนลืมคิดว่า...
ชีวิตมันไม่สนุกเหมือนอย่างความคิดของชั้น......
เฮ้อ..............................................................