เคยมีสักครั้งหนึ่งในชีวิตมั้ยที่ทุ่มเทให้กับอะไรบางอย่างมากๆๆๆ ครั้งหนึ่งฉันเคยดูแล "ใคร" อยู่คนหนึ่ง เค้าค่อนข้างจะเอาแต่ใจ และเกเร บางครั้งฉันเองก็ไม่เข้าใจความต้องการของเขา ไม่รู้จะให้เขากินอะไรที่ถูกใจ ฉันไม่เคย"ดูแล" เค้ามาก่อน
    มันเป็นความลำบากใจของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ทุกเดือนที่ผ่านไป ฉันลำบากใจมากถ้าไม่ได้เห็นพัฒนาการของเค้า มีคนที่ช่วยดูแลเค้าอีก 3 คน แต่ละคนฉันไว้ใจได้ทั้งนั้น ช่วงไม่กี่เดือนที่ฉันอยู่กับเค้า ทำให้ฉันเข้าใจถึงความรับผิดชอบและหน้าที่ที่คนคนหนึ่งจะดูแลอีกคนหนึ่ง ฉันหมดไปพลังไปกับการเอาอกเอาใจเค้า ตอบสนองความต้องการของเค้าสารพัด มีหลายๆ วันที่เค้าทำให้ฉันประทับใจ วันแรก คือ วันที่เขาได้ปรากฎตัวต่อหน้าสาธารณะ ฉันได้พูดถึงเขา คนอื่นได้เห็นเขาอยู่กับฉัน อยู่ข้างๆ กันตลอด ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลเค้าให้ดีที่สุดจนถึงวันสุดท้าย เราไปไหนด้วยกันตลอดทั้งที่คณะ ห้องสมุด และที่มากที่สุด เห็นจะเป็นที่บ้านของเรา โดยเฉพาะมุมเดิมๆ ของเรา...
    ถัดจากนั้นไม่นาน ฉันก็ได้เห็นพัฒนาการที่ดีของเค้า เค้าดูเปลี่ยนไปมาก มีหลักมีฐานขึ้น ดูมีแนวทางการใช้ชีวิตที่ชัดเจน ส่วนหนึ่งมันก็มาจากฉันนั่นเอง ฉันประทับใจเค้าที่สุด และภูมิใจในตัวเขาจริงๆ
  ถัดจากนั้นมาอีก พวกเราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าที่ควร ฉันมีกิจกรรมใหม่ๆ หลายอย่างที่เค้าไม่สามารถเข้าถึง แล้วฉันก็ลืมเค้าไปสักพัก (นาน)
  พอปีใหม่ปี 49 ผ่านเข้ามา มันเป็นเหมือนการกลับมารื้อฟื้นความสัมพันธ์ของเราอีกครั้ง อุปสรรคที่เกิดขึ้นล้วนทดสอบเรา อุปสรรคเกิดจากหลายๆ อย่าง ซึ่งฉันก็คงเป็นหลักในการแก้ปัญหาอีกเช่นเคย เราประคองกันมาอย่างไม่ค่อยราบรื่นเท่าที่ควร แต่สุดท้ายฉันได้ผู้ช่วยที่ดี ทำให้ฉันและเค้าสามารถผ่านพ้นวิกฤตมาได้หลายครั้ง
    จนถึงวันที่เค้าทำให้ฉันประทับใจอีกครั้ง เค้าปรากฎตัวต่อหน้าผู้คนที่ฉันนับถือได้ดี เค้ารู้ว่าฉันจะพูด จะทำอะไร เค้าคอยฟังและเป็นผู้ตามที่ดี ฉันประทับใจเค้ามาก
   วันสุดท้ายของเราก็มาถึง ฉันอยู่กับเค้าตั้งแต่เช้าจรดเย็น เราอยู่ด้วยกันไม่ห่างกาย ....โอ้ สวรรค์..ฉันกำลังจะไปส่งวิทยานิพนธ์แล้วนะ ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันไม่ห่างกาย เค้าทำให้ฉันประทับใจอีกครั้ง
    ฉันรักเธอ "วิทยานิพนธ์"
    เรียนจบสักที