ตอนนี้... ใจผมมันเรียกร้องเพียงอย่างเดียวเท่านั้น... คือ... รักเธอ

ความรักที่ผมมีต่อเธอ มันช่างมาก

มายมหาศาลจนตัวผมเองยังแปลกใจ ทั้งที่จริงๆแล้ว เมื่อ
ก่อนนั้น ผมไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย ว่าคิดกับเธอยังไง มีแค่
ความรู้สึกที่ห่วงใย อยากปกป้องดูแลเธอแค่นั้นเอง แม้เราจะรู้จักกันมาหลายปี แต่ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดเกินเลยกับเธอ
บ่อยครั้งเหลือเกินที่เราเจอกันโดยบังเอิญ เราจึงเริ่มสนิทกันมากขึ้น ทุกที ทุกที หัวใจผมพองโตเสมอที่ได้ยินเสียงเธอใกล้ๆ ได้มองหน้าเธอในยามพูดคุย แต่ผมช่างโง่เขลาใช่ไหม ที่ผลักความรู้สึกในตัวที่มีต่อเธอออกไปให้คำว่าเพื่อนกันช่วยรับแทน
มาวันนี้ เมื่อความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นกับผม มันล้นใจ ผมก็จำต้องยอมรับกับตัวเอง ในความรักที่มีให้เธอ ผมรู้ดีว่าเธอไม่ได้คิดกับผมแบบนั้น เพราะเธอก็มีคนข้างกายอยู่แล้ว และเธอกับเขาก็รักกันมาก จึงเหลือแต่ผู้ชายคนนี้ ที่รักเธอข้างเดียว แม้เราจะยังเจอกันเป็นปกติ แต่เธอช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเวลาที่ผมสบตากับเธอ หัวใจผมมันเต้นผิดจังหวะ อากาศก็เริ่มร้อนขึ้นมา ร่างกายมันกระสับกระส่ายด้วยความอึดอัดใจเพราะต้องทนเก็บความรักเอาไว้ มันทรมานที่ต้องข่มใจตัวเองไม่ให้คิดไปมากกว่าที่เป็นอยู่
ทำไมนะ ทำไมผมถึงมัวชักช้า ทั้งที่ผมก็มีโอกาส ทั้งที่ผมเจอเธอก่อนเขาคนนั้นข้างเธอด้วยซ้ำ แต่ผมกลับรู้ตัวเมื่อสายไปแล้ว ผมผิดที่ไม่เผื่อที่ว่างในใจ เมื่อต้องเสียเธอไป ผมจึงทำใจไม่ได้ แม้จะพยายามเท่าไหร่ มันยากเกินไปที่จะยอมรับกับความจริง            
ที่สุดแล้ว มันก็ไม่เหลืออะไรอยู่ดี ในเมื่อ เธอก็ไม่ได้รู้ความรักของผม และผมก็จะไม่ยอมบอกเธอเด็ดขาด จะให้เธอลำบากใจด้วยทำไมเล่า ในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ผมยอมเจ็บปวด ยอมทน ยอมทุกอย่าง ขอเพียงให้ได้อยู่ใกล้กับเธอ ผมก็พอใจ ไม่ว่าสุดท้ายผมจะต้องเจอกับคำว่าเดียวดายก็ยินดี

รอยยิ้มที่อ่อนหวาน
จะเก็บไว้ให้เนิ่นนานภายในฝัน
แม้มองเห็นรอยยิ้มเธออยู่ทุกวัน
แต่เป็นเขา ไม่ใช่ฉัน ที่ได้มันไป...(แป่วววว)